ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΑΣΠ - ΙΚΑ

Στα νέα μέτρα πέτα καμιά πέτρα

-Δεν βαρέθηκες να ψάχνεις τι σημαίνει δημόσιο χρέος και κανείς να μην σου λέει, ότι είναι η κρατικοποίηση των χρεών των τραπεζών και η διάσωσή τους.

-Δεν βαρέθηκες την υποτίμηση της εργασίας σου, τόσο στους μισθούς όσο και στις σχέσεις εργασίας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

-Δεν εξοργίζεσαι όταν κανείς δεν σου λέει ότι το δημόσιο χρέος δεν το δημιούργησες εσύ, αλλά η Ολυμπιάδα, η siemens, οι εργολάβοι.

Μήπως το δημόσιο χρέος είναι μια καλή πρόφαση για την εξαφάνιση των δαπανών για την παιδεία, την υγεία, την περίθαλψη και τις συντάξεις? Μήπως δημόσιο χρέος είναι  τα παιχνίδια και ο τζόγος με τις ισοτιμίες των νομισμάτων?

Θέλουν να σε κάνουν να μην αντιδράς. Κάθε αντίσταση την βαφτίζουν βίαιη. Σε κατηγορούν για αντιπαραγωγικό.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΙ

Σε κατηγορούν αυτοί.

Που σε βάζουν να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν θα βγεις ποτέ στη σύνταξη.

Αυτοί που δημιούργησαν τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία και τη χρηματιστηριακή απάτη.

Αυτοί που σε αναγκάζουν να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.

Αυτοί που σε αναγκάζουν να παίρνεις βιταμίνες και ψυχοφάρμακα για να αντέξεις την πίεση και τα εξαντλητικά ωράρια.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

-Αρνούμαστε να σηκώσουμε στην πλάτη άλλη μια κρίση των τοκογλύφων-τραπεζών.

-Βαρεθήκαμε να δουλεύουμε σαν σκλάβοι και να χρωστάμε παντού.

-Δεν αντέχουμε να πληρώνουμε άλλο ασφαλιστικά ταμεία, που τζογάρουν με αυτά τα λίγα που δεν θα πάρουμε ποτέ.

-Γιατί ξέρουμε πως μας δουλεύουν για τα καλά.

-Γιατί θέλουμε να έχουμε λόγο σε ότι αφορά τη ζωή μας και να μη χαθεί καθετί που την κάνει όμορφη.

-Για να μην στρεφόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο, τυφλωμένοι από τα ατομικά και συντεχνιακά μας συμφέροντα και να μην βλέπουμε πως αυτό είναι η καταστροφή μας.

-Γιατί βαρεθήκαμε να βλέπουμε τους  διαπλεκόμενους  να μας πίνουν το αίμα.

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ-ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ

ΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΟΧΙ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ - ΑΝΤΙΣΤΑΣΟΥ

ΕΑΣΠ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011

Νίκος Μπογιόπουλος "Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"

  Η κριτική του Δ. Καζάκη για το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου

Το βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου, «Είναι ο Καπιταλισμός, Ηλίθιε», εκδόσεις Λιβάνη, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Από δυο απόψεις. Αφενός γιατί πρόκειται για ένα πολύ προσιτό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο για τον μέσο αναγνώστη που αναζητά να μάθει τι συμβαίνει με την σημερινή κρίση. Κι αφετέρου γιατί διαπιστώσαμε ότι υπάρχει ακόμη μαρξιστική φλόγα στο σημερινό ΚΚΕ.
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Τον Ν. Μπογιόπουλο τον γνωρίζουμε από τις επιφυλλίδες και τις παρεμβάσεις του μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη, αλλά και από τις δημόσιες εμφανίσεις του όλο αυτό το διάστημα που και εύστοχες υπήρξαν και αποκαλυπτικές και αρκούντως τεκμηριωμένες. Κι αυτό πρέπει να το τονίζουμε ιδιαίτερα σήμερα.
Μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλά δυστυχώς η τεκμηριωμένη παρέμβαση είναι είδος εξαιρετικά δυσεύρετο στις μέρες μας. Ιδίως στην αριστερά.

Η κυρίαρχη προπαγάνδα δεν έχει ανάγκη κανενός είδους τεκμηρίωση. Ασκείται στην πνευματική τρομοκρατία και καταστολή με όλα τα μέσα. Θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από την αριστερά. Να όμως που δεν συμβαίνει. Όσο πιο αριστερό, μαρξιστή, κομμουνιστή, ή δεν ξέρω κι εγώ τι, θεωρεί κάποιος τον εαυτό του, τόσο περισσότερο νιώθει ότι έχει την άδεια να συνθηματολογεί ασύστολα χωρίς να νοιάζεται για τον τρόπο που η ίδια η πραγματικότητα τεκμηριώνει ή δεν τεκμηριώνει τα λεγόμενά του. Πρόκειται για την κατάρα του αχαλίνωτου σεχταρισμού. Και μάλιστα ενός σεχταρισμού αισχίστου είδους, του γραφειοκρατικού σεχταρισμού με βάση τον οποίο κάθε ηγετική ομάδα αναπαράγει τον εαυτό της ως φορέα του αλάθητου και της απόλυτης αλήθειας. Όσο πιο μακριά κρατιέται η αλήθεια της από την πραγματικότητα, από την αληθινή ζωή και τα δεδομένα της, τόσο πιο απόλυτη φαντάζει στους πιστούς οπαδούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει πάντα με κάθε είδους θρησκοληψία.

Ο Ν. Μπογιόπουλος δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Δεν γράφει για τους οπαδούς της άποψής του, ούτε για την δική του προσωπική αυτοεπιβεβαίωση. Γράφει για τον απλό κόσμο. Ψάχνει τον τρόπο που οδηγεί στην κοινή λογική του αναγνώστη του, όχι για να του περάσει ένα σύνθημα, αλλά για να του αποκαλύψει την εσωτερική αλληλουχία των γεγονότων που βιώνει ο ίδιος και γενικά η κοινωνία. Γράφει σαν μαρξιστής, σαν κομμουνιστής, αλλά όχι απαραίτητα για μαρξιστές και κομμουνιστές. Γράφει για όλους. Προσπαθεί να πείσει με το καλοζυγισμένο επιχείρημα, τα άφθονα στοιχεία που παραθέτει, την κοινή λογική που διαθέτει κάθε καλής προαίρεσης άνθρωπος. Δεν πυροβολεί την νοημοσύνη του αναγνώστη του με κλισέ εγχειριδίου. Ούτε γράφει σαν να τον μαλώνει γιατί δεν ξέρει, ή γιατί δεν έχει ακόμη καταλάβει. Νοιάζεται σαν συγγραφέας να γίνει κατανοητός ακόμη και από τον πιο πολιτικά αμύητο αναγνώστη του βιβλίου του. Κι αυτό είναι ένα ιδιαίτερα πολύτιμο προσόν που δυστυχώς έχει αφοριστεί προ πολλού από την αριστερά γενικά, αλλά και από το ίδιο το ΚΚΕ.

Ο Ν. Μπογιόπουλος είναι από τους ελάχιστους σήμερα μαρξιστές και κομμουνιστές που δεν φοβούνται να εκθέσουν τις πεποιθήσεις τους στην δοκιμασία και στην τριβή της πραγματικότητας. Είναι ο μόνος που γνωρίζω από τον χώρο του επίσημου ΚΚΕ, ο οποίος γράφει ανελλιπώς για την κρίση από το ξεκίνημά της. Κανένας άλλος δεν τόλμησε να δοκιμάσει τις αναλυτικές του ικανότητες με συστηματική αρθρογραφία και παρέμβαση στα τεκταινόμενα της κρίσης. Εκτός βέβαια από την προσφυγή στα γνωστά κλισέ: Καπιταλισμός, πλουτοκρατία, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε! Δεν χρειάζονται πολλά-πολλά, γιατί όσο πιο πολύ ασκείται ο εγκέφαλος στην σκέψη, στον προβληματισμό, τόσο μεγαλύτερες γίνονται οι απαιτήσεις των «κάτω» προς τους «πάνω». Κι αυτό οι γραφειοκράτες το τρέμουν πολύ περισσότερο απ’ όσο τρέμει ο διάολος το λιβάνι.

Ο Ν. Μπογιόπουλος δεν ήταν ποτέ των κλισέ και το βιβλίο του το αποδεικνύει. Γι’ αυτό και κατά τη γνώμη μας έχει αυτή την αποδοχή από τον κόσμο, όχι μόνο του ΚΚΕ, αλλά και ευρύτερα. Ο απλός κόσμος ξέρει πότε του υποτιμάς την νοημοσύνη, ή πότε πας να τον κοροϊδέψεις και σε πληρώνει πάντα με το ίδιο νόμισμα. Η αποδοχή του Νίκου από το ευρύ κοινό, αποδεικνύει ότι και ο ίδιος δεν είναι σκάρτος. Όπως νοιάζεσαι για τον κόσμο, έτσι κι ο κόσμος νοιάζεται για σένα. Και το να νοιάζεσαι με κάθε ειλικρίνεια από τα βάθη του είναι σου για τον απλό κόσμο, για αυτό που ονομάζουμε εργατική τάξη και λαό, είναι η αληθινή πεμπτουσία του να είσαι και να δηλώνεις κομμουνιστής. Κι ο Νίκος ανήκει σ’ αυτήν την σπάνια σήμερα κατηγορία των κομμουνιστών που με υπερηφάνεια αποτυπώνονται στους στίχους του ποιητή της Ρωμιοσύνης: …εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

Στο βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου θα βρει ο αναγνώστης ένα πανόραμα της σημερινής κρίσης με όλα τα βασικά δεδομένα της. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος ο αναγνώστης εξοικειώνεται με τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού. Στο δεύτερο μέρος με την εκδήλωση της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και την ευρωζώνη. Και στο τρίτο μέρος ο συγγραφέας προσπαθεί να σκιαγραφήσει τα πολιτικά προτάγματα που αποτελούν λογική απόρροια της κρίσης. Το βιβλίο απευθύνεται στον γενικό αναγνώστη, γι’ αυτό και δεν είναι σωστό να περιμένει κανείς κάποια θεωρητική πραγματεία επί του θέματος. Ωστόσο, ακροθιγώς θέτει ορισμένα θεμελιώδη θεωρητικά ερωτήματα που τους μαρξιστές, ή όσους θεωρούν ακόμη τον εαυτό τους μαρξιστή, οφείλουν να τους απασχολούν.

Ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι, τι είναι το δημόσιο χρέος. Η συνήθης απάντηση που δίνεται αριστερά και δεξιά, είναι αυτή που επέβαλε η κυρίαρχη προπαγάνδα, δηλαδή ότι το δημόσιο χρέος είναι προϊόν της δημοσιονομικής πολιτικής και των ελλειμμάτων του κράτους. Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της μιλούν γενικά για σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος, ενώ η αριστερά σύσσωμη μιλά για κρατικές παροχές στο κεφάλαιο. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Τα κράτη στον καπιταλισμό δεν δανείζονται γιατί έχουν ελλείμματα, αλλά δημιουργούν ελλείμματα για να ενισχύσουν με κάθε τρόπο τον δανεισμό από τις αγορές κεφαλαίου. Με άλλα λόγια τα κράτη φορτώνονται χρέη πρώτα και κύρια γιατί δεν πρέπει να λιμνάσουν οι αγορές δανείσιμου κεφαλαίου. Κι έτσι μέσω των χαριστικών παροχών και της αναδιανομής εισοδήματος, τα κράτη εξασφαλίζουν την ανακύκλωση του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό άλλωστε και το φαινόμενο της κρίσης χρέους δεν εμφανίζεται σε όλες τις περιόδους του καπιταλισμού, αλλά μόνο σε περιόδους υπερσυσσώρευσης πλασματικού κεφαλαίου σαν την σημερινή. Ιδίως σε διεθνές επίπεδο, μιας και ο δανεισμός και μάλιστα ο δημόσιος ήταν και παραμένει η πρωταρχική μορφή εξαγωγής του κεφαλαίου παγκόσμια. Ειδικά για την Ελλάδα ήταν καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας της ένας από τους βασικούς μοχλούς οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης και υποτέλειας στις μεγάλες δυνάμεις και τον ιμπεριαλισμό.

Ο Ν. Μπογιόπουλος επιχειρεί να θέσει το θέμα όπως πρέπει. Με τα πόδια κάτω και το κεφάλι πάνω, ξεκινώντας από τον τρόπο που αντιλαμβανόταν το χρέος ο Μαρξ. Αν και δεν προχωρεί σε μια ταξική ανατομία του δημόσιου χρέους, όπως θα έπρεπε, απέχει παρασάγγας από τους πλείστους δήθεν μαρξιστές του χώρου του και της υπόλοιπης αριστεράς, που αντιμετωπίζουν το χρέος ως πάρεργο του καπιταλισμού, ή σαν κάτι το εντελώς δευτερεύον και το ασήμαντο για την ταξική προσέγγιση της κρίσης. Αντίθετα προσπαθεί να φωτίσει την εξέλιξη της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα μέσα από την οπτική του χρέους, όπως αρμόζει σ’ έναν αληθινό μαρξιστή. Παραθέτει τις συγκεκριμένες ιστορικές παραμέτρους του δημόσιου δανεισμού ως οργανικό στοιχείο στην ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού από την εποχή της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους και προχωρά στην ανάλυση των μύθων που πλασάρει σήμερα η κυρίαρχη προπαγάνδα.

Εκεί όπου το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου παρουσιάζει την κύρια αδυναμία του είναι στο κλείσιμό του με την (αναγκαστική;) υιοθέτηση της στείρας θέσης του ΚΚΕ περί λαϊκής οικονομίας και λαϊκής εξουσίας. Στην ουσία είναι σαν ο ίδιος ο συγγραφέας να ναρκοθετεί όλη την προηγούμενη ανάλυσή του. Κι αυτό γιατί η λύση του προβλήματος δεν μπορεί να δοθεί αν, όταν και όποτε φτάσουμε στην λαϊκή εξουσία, αλλά προτάσσοντας σήμερα σαν άμεσα αιτήματα την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ σαν πρώτο βήμα για την αποδέσμευση από την ΕΕ ως προγραμματική βάση ενός ευρύτατου λαϊκού μετώπου, σαν το παλιό ΕΑΜ.

Αν οι επιτελείς του σημερινού ΚΚΕ πίστευαν στ' αλήθεια ότι η διαγραφή του χρέους, η απαλλαγή από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν γίνεται χωρίς λαϊκή εξουσία, τότε θα έτρεχαν να θέσουν από μόνα τους αυτά τα αιτήματα χωρίς να νοιάζονται για το αν θα υιοθετήσει κανείς και την πρότασή τους για λαϊκή εξουσία. Η ίδια η πράξη θα οδηγούσε αναγκαστικά όποιον παλεύει σήμερα για διαγραφή του χρέους, για απαλλαγή από ΕΕ και ΝΑΤΟ στο αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα ότι για να τα κατορθώσεις χρειάζεσαι λαϊκή εξουσία. Αν λοιπόν πίστευαν σ' αυτό που προτείνουν θα έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους όλο και πλατύτερα στρώματα, όλο και περισσότεροι να δεχτούν να παλέψουν για διαγραφή του χρέους, για αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, χωρίς αναγκαστικά να αποδέχονται την λαϊκή εξουσία. Δεν το κάνουν. Αντίθετα, λένε ότι πρώτα πρέπει να δεχτείς την δική μας πρόταση εξουσίας και έπειτα να παλέψουμε για τα αιτήματα αυτά. Κι αυτό το κάνουν για έναν και μόνο λόγο: να διαλύσουν εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα ανάπτυξης ενός ευρύτατου κινήματος μέσα στον λαό, το οποίο προτάσσοντας την διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το ευρώ ως πρώτο βήμα για την αποδέσμευση από την ΕΕ, κοκ, να απειλήσει καίρια την κυρίαρχη πολιτική της άρχουσας τάξης. Κι έτσι η θαυμάσια ανάλυση του Ν. Μπογιόπουλου που απευθύνεται στον απλό εργαζόμενο για να του εξηγήσει τι συμβαίνει με την κρίση και το χρέος μένει κολοβή.

Ένας θάνατος μια Κυριακή

Ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε μια από τις προσωπικότητες της ελληνικής Αριστεράς που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία της τα τελευταία 40 και περισσότερα χρόνια. Ταυτόχρονα ήταν και ένας εκπρόσωπος της γενιάς των αριστερών σε χρόνια που η ποινή για τις ιδέες τους ήταν ο θάνατος.

Από την άλλη, τα τελευταία πολλά χρόνια ο Λεωνίδας Κύρκος, χωρίς όλα όσα έχει πει να είναι λάθος, αλλά και χωρίς όλα όσα διαπίστωσε εκ των υστέρων να τα διαπίστωσε μόνο αυτός (εξ άλλου, πολλοί τα είχαν διακρίνει πολύ νωρίτερα), τα τελευταία πολλά χρόνια λοιπόν περισσότερο έβλαψε παρά ωφέλησε το αριστερό κίνημα και την αναζωογόνηση των ιδεών τής Αριστεράς, χωρίς όμως ποτέ να περάσει ‘‘απέναντι’’.

Για μας, που ποτέ δεν ασπαστήκαμε το απόφθεγμα «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» καθώς πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος είναι το σύνολο της ζωής του κι όχι slices of life, αυτή η μεταστροφή του δεν είναι αρκετή για να σβήσουμε πράξεις και στάσεις του που μόνο δέος και θαυμασμό μάς προξενούν. Κάτι τέτοιο μας φαίνεται ατιμία για έναν άνθρωπο που περιπάτησε εν σκιά θανάτου μόλις στα 25 του χρόνια και βγήκε αλώβητος.

Έτσι, σήμερα τον αποχαιρετούμε με σεβασμό.

Και του αποδίδουμε πλήρεις τιμές συντρόφου.

http://leftg700.blogspot.com/

Η σύντομη Ιστορία των Εξεγέρσεων του Λονδίνου

των JOHN REES και  LINDSEY GERMAN*
Μεταφράζει από το Counterfire η Jaquou Utopie

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι βιάστηκαν να αποδώσουν   τις ταραχές σε «καθαρή εγκληματικότητα». Η ίδια κραυγή από τους υπερασπιστές του κατεστημένου αντηχεί ανά τους αιώνες μετά από κάθε εξέγερση στο Λονδίνο.

Brixton Riots 1981

Ο «Όχλος του Λονδίνου» αποτέλεσε αντικείμενο φόβου για τους πλούσιους Λονδρέζους σχεδόν από την ίδρυση της πόλης. Το μέγεθος και η φύση της πόλης του Λονδίνου επανειλημένα το έκαναν ανοιχτό στη ριζοσπαστικοποίηση. Μεγάλες ομάδες ανθρώπων ζούσαν και δούλευαν μαζί και ανέπτυσσαν ιδέες ενάντια στην εξουσία με τρόπο που θα είχαν πολύ λιγότερες ευκαιρίες να ανατπύξουν σε αγροτικές περιοχές ή μικρές πόλεις. Σαν έδρα της κυβέρνησης, το Λονδίνο ήταν το φυσικό κέντρο διαμαρτυριών ενάντια στη μοναρχία και μετέπειτα στο κοινοβούλιο.

Η Εξέγερση των Χωρικών το 1381 τελείωσε στο Λονδίνο, όταν οι κάτοικοι άνοιξαν τις πύλες της πρωτεύουσας και επέτρεψαν σε δεκάδες χιλιάδες χωρικούς με αρχηγούς τους John Ball και Wat Tyler να μπουν (και να λεηλατήσουν) το City. Έκαψαν το παλάτι του John of Gaunt στο Savoy και εκτέλεσαν τον Λόρδο  Chancellor  σαν μέρος της διαμαρτυρίας τους ενάντια στον κεφαλικό φόρο. Άνοιξαν παραβιάζοντας και τις διαβόητες φυλακές του City. Τότε, όπως και τώρα, κάποιο αθώοι (στην συγκεκριμένοι περίπτωση Φλαμανδοί έμποροι υφασμάτων που θεωρήθηκαν εμπορικοί αντίπαλοι) ήταν τα θύματα. Οι χωρικοί ανάγκασαν τον Βασιλιά να τους χαρίσει την ελευθερία τους μέχρι που οι ηγέτες της εξέγερσης παγιδεύτηκαν από τον Ριχάρδο τον 2^ο και ηττήθηκαν στο Smithfield. Όμως η εξέγερση που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στο μυαλό της αριστοκρατίας είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταληφθεί ο κεφαλικός φόρος.

Η νέα θρησκεία του Προτεσταντισμού, ισχυρότερη σε αυτές τις περιοχές της Ευρώπης που έδειχνε τις απαρχές την καπιταλιστικής παραγωγής, αναπτύχθηκε στο Λονδίνο από το 1500 και μετά. Οι ιεροκύρηκες, τα φυλλάδια και οι μπροσούρες της νέας θρησκείας ήταν δημοφιλή για τους Λονδρέζους σε μια εποχή που η πολιτική διαμάχη γινόταν στα πλαίσια  θρησκευτικών όρων και οι πράξεις των βασιλιάδων και της αριστοκρατίας μετρούνταν με τη γλώσσα της θεολογίας. Η διαδρομή προς την Αγγλική επανάσταση του 1641 και μετά έφερε μια αναπτυσσόμενη ριζοσπαστικοποίηση στο Λονδίνο. Από τις ομάδες κλειδί στην επαναστατική  πρόοδο αυτής της περιόδου ήταν οι γυναίκες που κατέλαβαν το κοινοβούλιο καθώς η επαναστατική κρίση βάθαινε, και οι μαθητευόμενοι του Λονδίνου που υιοθέτησαν τις πιο επανασταικές ιδέες και πράξεις της εποχής. Ο Βασιλιάς τράπηκε σε φυγή από το Λονδίνο λόγω των ενεργειών του πλήθους. Οι Βασιλικοί (Royalists) δεν κατάφεραν έκτοτε να ανακτήσουν την πρωτοβουλία στην πρωτεύουσα την οποία είχαν πλέον χάσει για όλο το υπόλοιπο της Επανάστασης. Η ώθηση για εκτέλεση του Βασιλιά μετά τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο προήλθε από το Λονδίνο και τα πιο ριζοσπαστικά του στρώματα. Αυτά επίσης προμήθευσαν μεγάλο μέρος της βάση των Ισοπεδωτών (the Levellers), του πιο σημαντικού κομματιού της αριστεράς μέσα στην επανάσταση, και την υποστήριξη για ηγέτες τους όπως ο John Lilburne και ο Richard Overton. Ο ίδιος ο Lilburne ήταν μαθητευόμενος και συχνά απευθυνόταν στη “νεολαία της ποδιάς” (apron youth) του City. Αυτοί ήταν ακριβώς οι άνθρωποι, νέοι και χωρίς σταθερή εργασία, που αποτέλεσαν τα πιο στρατευμένα κομμάτια του πλήθους.

Αλλά το πλήθος του Λονδίνου πραγματικά απέκτησε δική του οντότητα τον 18ο αιώνα. Αυτός που κατά καιρούς αποκαλούνταν ο Λονδρέζικος όχλος (London mob), ένας όρος για το μεγάλο πλήθος που συγκεντρώνεται στο Λονδίνο για μια ευρεία ποικιλία ζητημάτων, ήταν ικανός να καταλάβει το κοινοβούλιο, να διαδηλώσει, να εξεγερθεί και να επιτεθεί στους πλούσιους. Ο όχλος αποτελούσε επίσης μέσο επικοινωνίας όπου νέα και πληροφορία έμοιαζαν να εξαπλώνονται σαν ανεξέλεγκτη πυρκαγιά. Ο όρος “όχλος” (mob)  προέρχεται από τον Λατινικό όρο mobile vulgus, που επινοήθηκε τον 18ο αιώνα για να περιγράψει τους φτωχούς εργάτες. Ο ιστορικός Peter Linebaugh εισηγήθηκε ότι ο όρος θα μπορούσε να αποδωθεί και ως “κίνημα”,  ώστε να ενταχθεί στο περιεχόμενο της διαμαρτυρίας. Η καμπάνια συμπαράστασης, στα μέσα του 18ου αιώνα, προς τον βουλευτή John Wilkes καιτις προσπάθειές του να επανεκλεγεί σαν βουλευτής ενώ ο βασιλιάς και το κοινοβούλιο έβαζαν τα δυνατά τους να τον σταματήσουν, έδειξε μια επαναλαμβανόμενη κινητοποίηση του όχλου που είχε ως σύνθημα το “Wilkes και Ελευθερία”. Σε μία από τις πολλές  ταραχές της εποχής ο όχλος έσπασε τα παράθυρα του Mansion House και επιπλέον κάθε πλούσιου οίκου στην πόλη που αρνούνταν να υποστηρίξει τον Wilkes. Υπήρχε μια περίπλοκη σχέση μεταξύ του όχλου και τμημάτων την ανώτερης και μεσαίας τάξης κάποια από τα οποία τουλάχιστον εν μέρη τον ανεχόταν και αδειοδοτούσε για τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς: ” οι Λονδρέζοι που ποδοπάτησαν τις άμαξες και έσπασαν τα παράθυρα του Great ήξεραν… ότι είχαν άδεια για τις πράξεις τους”.

Gordon Riots

Η πιο διάσημη από τις ενέργειες του “όχλου” του 18ου αιώνα ήταν οι ταραχές του Gordon το 1780. Οι ταραχές συνεχίζουν να είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης, αλλά πλέον υπάρχουν λίγες αμφιβολίες στο ότι αντιπροσώπευαν την αυθεντική φωνή του όχλου. Ακολούθησαν μετά από μια διαδήλωση στο Κοινοβούλιο που είχε ως στόχο να παρουσιάσει αίτημα ενάντια στην ανοχή των Καθολικών – μόνιμος φόβος των Προτεσταντών του Λονδίνου  από την Επανόρθωση (Restoration) και μετά. Πολλοί από το πλήθος ήταν αξιοσέβαστοι και Σχισματικοί (Dissenters), με επικεφαλής τον Σκωτσέζο αριστοκράτη Λόρδο George Gordon. Η διαδήλωση πήρε βίαια χαρακτηριστικά  όταν η Βουλή των Κοινοτήτων αρνήθηκε να συζητήσει το αίτημα και κάποια τμήματα του πλήθους – οι μαθητευόμενοι, οι υπηρέτες και οι τεχνίτες, με άλλα λόγια οι φτωχότεροι, όπως επίσης και κάποια εγκληματικά στοιχεία αλλά και πόρνες, ξεκίνησαν τις ταραχές. Η συντριβή των Ταραχών του Gordon, με εκατοντάδες νεκρούς από τον στρατό και κάποιους απαγχονισμένους, σηματοδοτεί την τελευταία των μεγάλων εμφανίσεων του όχλου κατά τον 18ο αιώνα, αν και αυτός ποτέ δεν εξαφανίστηκε πλήρως. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι, παρά τις διαφορές στη σύνθεση και την πολιτική κατά τη διάρκεια των αιώνων, μια από τις πιο ανθεκτικές μορφές ριζοσπαστικής λαϊκής διαμαρτυρίας.

Ο αντίκτυπος της Γαλλικής Επανάστασης στο Λονδίνο βοήθησε να αλλάξει η φύση των διαμαρτυριών. Η απειλή απέναντι στα προνόμια και την ιδιοκτησία που  διέσχισε το κανάλι της Μάγχης το 1789 κλόνισε την κυρίαρχη τάξη της Βρετανίας και τα γεγονότα των τεσσάρων χρόνων που ακολούθησαν τους φόβισαν ακόμα περισσότερο καθώς η μοναρχία και η αριστοκρατία ανατράπηκαν και εκτελέστηκαν. Οι υποστηρικτές της αριστεράς της Γαλλικής επανάστασης, των Ιακωβίνων, έβρισκαν την πολιτική ατμόσφαιρα αυξανόμενα πατριωτική και συντηρητική. Το υπόβαθρο του επαναστατικού πολέμου που  εξαπολύθηκε από τους Γάλλους στην Ευρώπη, οδήγησε στο να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο ο “εσωτερικός εχθρός”. Από το 1792 και μετά, όχλος “του Βασιλιά και της Εκκλησίας” είχε άδεια από τους δικαστές και τον κλήρο παρόλο που οι παραπάνω ποτέ δεν κέρδισαν τη λαϊκή φαντασία. Στο Λονδίνο όμως δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν ρεύμα. Όταν οι κρατούμενοι Ιακωβίνοι απελευθερώθηκαν, το 1794, σημειώθηκαν στο Λονδίνο λαϊκοί πανυγηρισμοί. Σύμφωνα με τον  Edward Thompson, “Το 1795 το πλήθος του Λονδίνου ήταν σε επαναστατική διάθεση (παρόλο που η London Corresponding Society) ανακάλυπτε νέες μορφές οργάνωσης και ηγεσίας.”

Οι Γαλλικοί πόλεμοι  και αυτή η περίοδο καταστολής της πολιτικής αποτέλεσαν όριο. Ποτέ πια η πολιτική ελίτ της πόλης δεν επέτρεψε στον όχλο να εμφανίσει τέτοια συμπεριφορά. Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, με την επικράτηση του Βρετανικού καπιταλισμού και την ανάπτυξη της βιομηχανικής εργατικής τάξης οι διαχωριστικές γραμμές είχαν πια τραβηχτεί και δημοτικοί σύμβουλοι και πολιτικοί δεν μπορούσαν να διακινδυνεύσουν  την επίθεση στην ιδιοκτησία και την επιβολή στο νόμο που αυτό θα σήμαινε. Και πράγματι, το πρώτο μισό του αιώνα έφερε μαζί του την καθιέρωση της αστυνομικής δύναμης του Λονδίνου. Αλλά ο όχλος δεν εξαφανίστηκε τελείως, αναδύθηκε και πάλι με τις διαδηλώσεις ενάντια στην ανεργία το 1886, όταν το σπάσιμο των βιτρίνων στο Pall Mall φόβισε την υπερβολικά πλούσια κυρίαρχη τάξη σαν σημάδι της εξέγερσης των φτωχών. Επανεμφανίστηκε στις μαζικές απεργίες του 1888 και 1889, και στη μεγάλη αναταραχή του 1910-14. Αυτή τη φορά όμως πήρε τη μορφή ενός αυξανόμενου και μαχητικού εργατικού κινήματος. Επανήλθε τη δεκαετία του 1930 με τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στην ανεργία, πολλές από τις οποίες μετατρεπόταν σε ταραχές όταν δεχόταν επίθεση από την αστυνομία.

Το 1981 οι νέοι μαύροι του Λονδίνου (και ταυτόχρονα και σε άλλα μέρη της χώρας)    εξεγέρθηκαν ενάντια στον ρατσισμό και την καταπίεση, με τις ταραχές να ξεκινούν στο Brixton και να ακολουθούνται και από λευκούς σ΄αυτή και σε άλλες εργατικές περιοχές. Το 1990 οι μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στον Poll Tax (κεφαλικό φόρο) μετατράπηκαν σε ταραχές σε όλο το κεντρικό Λονδίνο, που μαζί με τη μαζική άρνηση πληρωμής του φόρου, πέτυχαν σταδιακά να ξεφορτωθούν την Μάργκαρετ Θάτσερ αλλά και τον ίδιο τον φόρο.  Το Λονδίνο αποτέλεσε κέντρο της αντίθεσης στον κεφαλικό φόρο που εισήγαγαν οι Tories στην Αγγλία το 1990. Επεισόδια σημειώθηκαν έξω από δημαρχεία σε πολλές από τις εργατικές περιοχές όπως το Hackney και το Isilington και η αντεργατική προκατάληψη του νόμου έγινε προφανής. Τον Μάρτιο του 1990 περίπου 200.000 διαδήλωσαν στο κέντρο του Λονδίνου και επεισόδια ξέσπασαν γύρω από το Whitehall και την πλατεία Trafalgar. Οι διαδηλωτές δέχτηκαν άγρια επίθεση από την αστυνομία που τους καταδίωξε σε όλη την περιοχή των θεάτρων και το Σόχο.

Οι διαδηλώσεις των φοιτητών στα τέλη του 2010 είχαν πολλά από τα χαρακτηριστικά του παραδοσιακού όχλου – μεγάλος αριθμός νέων και σχετικά φτωχών συγκεντρώθηκαν γρήγορα, που με τη χρήση των νέων μέσων επέτρεψε την επικοινωνία ανάμεσα στο πιο μακρινό προάστιο μέχρι το κεντρικό Λονδίνο δίνοντας έτσι λύση σε πολλές από τις δυσκολίες στην οργάνωση που δημιουργούνταν λόγω της γεωγραφικής εξάπλωσης του Λονδίνου, εξέφρασαν μια ανυποχώρητη αντίδραση στην κυβέρνηση και την ελίτ, στοχοποίησαν μισητά κτήρια ( το αρχηγείο των Tories και το Υπουργείο Οικονομικών). Καταγγέλθηκαν βέβαια για βίαιη και εγκληματική συμπεριφορά, όπως και οι προκάτοχοί τους, αλλά ήταν ξεκάθαρο από τα κύμματα συμπαράστασης που δέχτηκαν από πολλούς Λονδρέζους ότι μιλούσαν εξ ονόματος μεγάλου μέρους της πόλης.

Ξεσπάσματα οργής ήταν πάντα αποτέλεσμα της καταστολής, και ο νόμος επαναλαμβανόμενα έχει χρησιμοποιηθεί για να ελέγξει αυτούς που εξεγείρονται ενάντια στην εξουσία, με συχνότερα θύματα τους νέους. Νέοι μαύροι και ασιάτες στοχοποιήθηκαν από τους ρατσιστικούς νόμους SUS (σύλληψη λόγω υποψίας) τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Σήμερα οι μαύροι και οι Ασιάτες είναι 26 φορές πιο πιθανό να υποστούν από την αστυνομία στάση και σωματικό έλεγχο από ότι οι λευκοί. Η μακρά ιστορία εξεγέρσεων του Λονδίνου είναι εν μέρη απλά αποτέλεσμα του μεγέθους του, εν μέρει αποτέλεσμα του γεγονότος ότι πλούσιοι και φτωχοί ζουν ο ένας δίπλα στον άλλον σε βαθμό που δεν συνηθίζεται αλλού, εν μέρει γιατί το Λονδίνο είναι η έδρα της κυβέρνησης και εν μέρει είναι αποτέλεσμα της συγκέντρωσης νέων ανθρώπων (για μεγάλο χρονικό διάστημα) σε σχετικά μικρούς εργασιακούς χώρους. Η άνοδος του εργατικού κινήματος από τον Χαρτισμό (Chartism) του πρώτου μισού του 19ου αιώνα, μετέδωσε μια πιο οργανωμένη μορφή δράσης στον όχλο ~ συνδικάτα, απεργίες, πολιτικά κόμματα, πολιτικές καμπάνιες. Αλλά αυτά ποτέ δεν κάλυψαν ολόκληρη την εργατική τάξη και οι ταραχές συχνά συνδυαζόταν και με αυτές τις μορφές αντίστασης.

Τώρα η οργή στην κοινωνία αγγίζει νέα επίπεδα και το παραδοσιακό Εργατικό κίνημα  εμφανίζει περιορισμένο το μονοπώλιο στις μορφές αντίστασης που είχε εδώ και μια γενιά. Οι ταραχές είναι ένα αποτέλεσμα. Είναι πάντα ένα ωμό πολιτικό όργανο. Κάποιοι οδηγούνται στις ταραχές συνειδητά για πολιτικούς λόγους. Κάποιοι ωθούνται στις ταραχές για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους που είναι μόνο μερικά παρόντες στις συνειδήσεις τους. Κάποιοι συμμετέχουν για τελείως διαφορετικούς λόγους. Αλλά οι ταραχές ποτέ δεν συμβαίνουν έτσι απλά. Ούτε και είναι το προϊόν μιας ξαφνικής και μυστηριώδους απόφασης εγκληματιών να οργανώσουν μια μαζική και πλατιά κοινωνική δικαιολογία για να ληστέψουν το Debenhams. Οι ταραχές είχαν πάντα κοινωνικές και οικονομικές ρίζες και ήταν πάντα μορφή διαμαρτυρίας των αποκλεισμένων και των φτωχών ενάντια σε συνθήκες που τους επιβλήθηκαν από τους πλούσιους και τους ισχυρούς.

*Η Lindsey German και ο John Rees είναι οι συγγραφείς του υπό έκδοση, από τον εκδοτικό οίκο Verso το 2012, βιβλίου A People’s History of London .

—————————————————————————————————————————————————–

Σημείωση μεταφράστριας:

Στον τίτλο του αρχικού κειμένου η λέξη που αποδίδεται ως “Εξέγερση” είναι η λέξη “Riot”. Η ίδια λέξη χρησιμοποιείται πολλές φορές και στο σώμα του κειμένου όπου εκεί προτιμώ να την αποδίδω κυρίως ως “Ταραχές”. Θεώρησα ότι έτσι αποδίδεται καλύτερα το πνεύμα του τίτλου που είναι πιο ευρύ αλλά και των διαφόρων προτάσεων του κειμένου που είναι ιστορικά πιο συγκεκριμένες. Κάθε παρατήρηση βέβαια είναι ευπρόσδεκτη σε κάθε περίπτωση.

http://parallhlografos.wordpress.com/

ΜAΡΙΑNNA ΤZIANTZH. Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΤΗΛΕΣΧΟΛΙΑΣΤΩΝ

Εδώ και δεκαετίες οι «εκθεσάδες» μαθαίνουν τους μαθητές πώς να γράφουν καλές εκθέσεις στις Πανελλήνιες. Αναρωτιέται όμως κανείς ποιο λυσάρι συμβουλεύονται αρκετοί «επώνυμοι» δημοσιογράφοι που σχολιάζουν με έναν τρομερά ομοιόμορφο τρόπο την επικαιρότητα και νουθετούν, πάλι με έναν πληκτικό και μονότονο τρόπο, τους Έλληνες, αφού τα άρθρα ή τα τηλεοπτικά τους σχόλια ακολουθούν το ίδιο αναγνωρίσιμο μοντέλο των τεσσάρων βημάτων.

Πρώτον, παραθέτουν ένα ακραίο αρνητικό παράδειγμα, π.χ., «στη Ζάκυνθο παίρνουν επίδομα αναπηρίας 700 τυφλοί» ή «είδα έναν αξύριστο Αγανακτισμένο να καίει μια εφημερίδα για να ψήσει μια ρέγκα στο Σύνταγμα, σε απόσταση αναπνοής από τη Μεγάλη Βρετανία. Οι πελάτες του ξενοδοχείου κόντεψαν να λιποθυμήσουν από τη μυρωδιά, ενώ μια σουηδέζα έγκυος γέννησε πρόωρα».

Δεύτερον, ο δημοσιογράφος μαστιγώνει τον αιώνιο Έλληνα ή μάλλον τις νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες: Tο προσωπικό βόλεμα, τον ευδαιμονισμό, τον εξυπναδακισμό, το «δε βαριέσαι», το άρμεγμα του κράτους και της γενναιόδωρης Ευρώπης, την περιφρόνηση στους θεσμούς. Δεν μας φταίει η τρόικα, αλλά το ξερό μας το κεφάλι.

Τρίτο βήμα, οι προειδοποιήσεις: Oι καιροί άλλαξαν, αλίμονο σε όποιον δεν το έχει πάρει χαμπάρι, οι Ευρωπαίοι, το ΔΝΤ, οι επιτηρητές μας κ.λπ. δεν αστειεύονται, τα ψέματα τελειώσανε.

Το τέταρτο μέρος του άρθρου ή της τηλεοπτικής αγόρευσης περιλαμβάνει επικρίσεις, οδηγίες και παραινέσεις προς το λαό, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.

Συνήθως η κυβέρνηση επικρίνεται για ατολμία, αφού δεν προχωρά με τη δέουσα ταχύτητα και αναλγησία στις αλλαγές «που έχει ανάγκη ο τόπος». Η αντιπολίτευση φταίει γιατί έχει το μυαλό της στις εκλογές, ενώ ο λαός ή μάλλον οι διάφοροι «κλάδοι» ή «συντεχνίες» φταίνε γιατί νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους. Να ωριμάσουμε, να σοβαρευτούμε επιτέλους! Χρειάζεται ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, συναίνεση, κοινή λογική, δηλαδή ό,τι διαθέτουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι αλλά όχι ο απλός λαός.

Η συνταγή αυτή είναι πασπαρτού και, με ελαφρές παραλλαγές, μπορεί να εφαρμοστεί για αγρότες, φαρμακοποιούς, καθηγητές, συνταξιούχους, ναυτεργάτες και γιατρούς, για φυσικές καταστροφές, για κάθε είδους μέτρα και λαϊκές κινητοποιήσεις. Προβλέψιμος και ανέμπνευστος είναι αυτός ο δημοσιογραφικός λόγος που όχι μόνο δεν πείθει, αλλά και πολύ γρήγορα θα παλιώσει.

APPLEBEE’S: Όχι στην εργοδοτική ασυδοσία που μας στερεί το δικαίωμα στην εργασία και αρνείται να καταβάλει τα δεδουλευμένα μας

Αναγκαστήκαμε να προβούμε σε επίσχεση εργασίας όντας από τον Μάιο απλήρωτοι, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία του εργοδότη σε όποιες κινήσεις (καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας, κινητοποιήσεις έξω από το κατάστημα, συμμετοχή στις Γενικές Απεργίες στις 15, 28 και 29 Ιούνη κτλ) ή προτάσεις για να λυθεί το πρόβλημα της μισθοδοσίας (που είχαμε από τον Δεκέμβριο), ώστε να εξασφαλιστούν τα συμφέροντά μας αλλά και η εύρυθμη λειτουργία του καταστήματος. Όλο το προηγούμενο διάστημα εισπράξαμε εμπαιγμό, ψέματα και ειρωνεία από τη διοίκηση της εταιρίας.
Στις 15/7 πριν ξεκινήσει η πρωινή βάρδια μας ενημέρωσαν τηλεφωνικά πως η εταιρεία έκλεισε!!!! κάνοντας πράξη τις απειλές της ενάντια στην επίσχεση εργασίας που θα ξεκινούσε από την επόμενη μέρα  και τους είχε κοινοποιηθεί εξωδίκως 10 μέρες πριν. Στην Επιθεώρηση η εργοδοσία δήλωσε πως δεν πρόκειται να πληρώσει τίποτα από δεδουλευμένα, αποζημιώσεις κτλ. Δηλαδή μετά από χρόνια ξεζούμισμα με ελαστικές σχέσεις εργασίας, μας πετάνε απλήρωτους στο δρόμο, αφού μάζεψαν από τον ιδρώτα μας αρκετά εκατομμύρια στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, από τις 22/7 άρχισε να μας κοινοποιεί τις απολύσεις που είναι παράνομες και καταχρηστικές λόγω επίσχεσης εργασίας.
Την Τρίτη 2 Αυγούστου, ημέρα εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων, πήραμε αναβολή και διατηρήσαμε την προσωρινή διαταγή που είχαμε ήδη οι εργαζόμενοι, προκειμένου να διατηρηθεί η ισχύουσα κατάσταση εντός του καταστήματος.
Ο ιδιοκτήτης του οικήματος, αφού με την παρέμβαση που έκανε στο δικαστήριο δεν πέτυχε την άρση της προσωρινής διαταγής των ασφαλιστικών μέτρων, προχώρησε σε μηνύσεις προς τους εργαζόμενους Προσφεύγοντας στο αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου και στην εισαγγελέα ποινικών διώξεων κ. Καρανίκα διατείνεται ότι εντός του καταστήματος «διαπράττονται ποινικά αδικήματα» και ζήτησε να ενεργοποιηθεί η διαδικασία του αυτοφώρου κατά των εργαζομένων! Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος μην έχοντας άλλα όπλα να χρησιμοποιήσει καταφεύγει στο κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του για να «υπερασπίσουν» την ιδιοκτησία του και το «πρόσωπο» της παραλίας.
Ακολούθως η Εισαγγελέας μας ανακοινώσε ότι δεν θα δείξει καμία ανοχή προς τους εργαζόμενους και ότι το συμφέρον του ιδιοκτήτη του καταστήματος είναι πιο σημαντικό από το συμφέρων των εργαζομένων! Δηλώνει δε ότι άμεσα επίκειται η ενεργοποίηση αυτόφωρης διαδικασίας σε βάρος των εργαζομένων και οι συλλήψεις τους!
Ως  εργαζόμενοι δηλώνουμε ότι συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι να δικαιωθούμε. Η εισαγγελέας και η αστυνομία, αντί να κινηθούν ενάντια στον καθόλα παράνομο εργοδότη μας Χαρίλαο Γκορίτσα, ο οποίος χρωστάει στο IΚΑ, στις τράπεζες, στους προμηθευτές και στους εργαζόμενους εκατομμύρια ευρώ, μένει στο απυρόβλητο, όπως έγινε και με την προηγούμενη εταιρία που είχε πριν 7 χρόνια, την ΕΜΠΕΔΟΣ κατασκευαστική, ασκεί διώξεις προς εμάς τους εργαζόμενους που παλεύουμε να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας και να διατηρήσουμε τις θέσεις εργασίας μας.
Η τρομοκρατία κράτους, ιδιοκτητών και εργοδοτών δε μας τρομάζει! Αυτοί που ζημιώνουν, κατακλέβουν και οδήγησαν την οικονομία και το κράτος σε χρεοκοπία είναι οι εργοδότες, οι ιδιοκτήτες και η λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και όχι ο λαός και οι εργαζόμενοι. Στο δρόμο των συναδέλφων σε Banquet, Πονηρά Μεζεδάκια, Καφεναί κ.α, και των «αγανακτισμένων» στις πλατείες όλης της χώρας, θα αγωνιστούμε για να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας και τις ζωές μας.

Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με καθημερινές παραστάσεις διαμαρτυρίας (στις 20:00) έξω από το μαγαζί και καλούμε εργαζόμενους και νεολαίους, το λαό της Θεσσαλονίκης, να σταθούν αλληλέγγυοι στον δίκαιο και αποφασιστικό αγώνα μας!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ

• Να μην χαθούν οι θέσεις εργασίας.
  • Ø Να καταβληθούν οι μισθοί μας άμεσα.

ΤΕΤΑΡΤΗ 24/8  (εντός του καταστήματος, Λ.Νίκης 45)
στις 11:00 Συνέντευξη τύπου των εργαζομένων στα Applebee’s
στις 19:00 Εκδήλωση «Ο αγώνας στα Applebee’s.

            H απάντηση των εργαζομένων ενάντια στην κρίση»

 Όλοι στα δικαστήρια την Πέμπτη 25/8/2011 στις 9:00 π.μ.

ημέρα εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων

Εργαζόμενοι της Εταιρείας «applebee’s» στη Λ. Νίκης
http://applebeessquat.blogspot.com

Αύξηση της ανεργίας κατά 1,82% από τον Ιούλιο

Αύξηση 23% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2010 και κατά 1,82% σε σύγκριση με τον Ιούνιο σημείωσε τον Ιούλιο ο αριθμός των ανέργων που έχουν εγγραφεί στο μητρώο του ΟΑΕΔ.

Κατά 40,5% αυξήθηκε ο αριθμός των μακροχρόνια ανέργων στο τελευταίο 12μηνο, οι οποίοι ανήλθαν σε 268.000. Η ηλικιακή ομάδα 30-54 ετών έχει την ισχυρότερη εκπροσώπηση, καθώς σε αυτή αντιστοιχεί το 62,7% των ανέργων. Επιπλέον στην Περιφέρεια Αττικής βρίσκεται το 36% των εγγεγραμμένων ανέργων, ενώ στην Κεντρική Μακεδονία αναλογεί το 20,4%.

ΑΒΕΒΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

* Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" (11/08 - 17/08/2011,  95ο τεύχος)

Κανένας δεν μπορεί πλέον να στοιχηματίσει με βεβαιότητα ότι το ευρώ θα συνεχίσει να είναι και στο μέλλον το κοινό νόμισμα δεκαεφτά χωρών - μελών της ΕΕ, που είναι σήμερα και, μάλιστα, με τάση διαρκούς επέκτασης και σε άλλα κράτη που συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.Ηοικονομική θύελλα που μαίνεται εδώ και τρία χρόνια στην Ευρώπη απειλείνα προσλάβει τα χαρακτηριστικά πολιτικοκοινωνικού κυκλώνα, που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο - ούτε το ευρώ ούτε καν την ίδια την ΕΕ!

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις που επικρατούν στην Ευρωζώνη είναι πλέονεξόφθαλμες, ορατές από τον καθένα. Από την περασμένη εβδομάδα, τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας στα δεκαετή κρατικά ομόλογα έφτασαν στο 6,5%, ξεπερνώντας κάθε όριο από το... 1997 όταν δηλαδή η ιταλική λιρέτα και η ιταλική πεσέτα ήταν δύοπολύ αδύναμα εθνικά νομίσματα. Το χειρότερο είναι ότι ξεπέρασαν και το όριο που μόλις είχευπερβεί πέρσι η Ελλάδα είχαν τεθεί σε κίνηση οι μηχανισμοί τελικής υπαγωγής της υπό καθεστώς Μνημονίου!

ΟΙ "ΜΕΓΑΛΟΙ" ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΛΑ

Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Βάσει των επίσημων στοιχείων της ΕΕ για το δημόσιο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης το 2010 - σημειωτέον ότι κατά το 2011 η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία στον τομέα αυτό για όλες τις χώρες - μέλη της Ευρωζώνης- το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν έφτανε ούτε το 4% του συνολικού δημόσιου χρέους των κρατών της Ευρωζώνης. Το συνολικό χρέος των δεκαεφτά χωρών - μελών της ανήλθε πέρυσι στα 7,84 τρις ευρώ.

Αν προστεθεί το δημόσιο χρέος και των δύο υπόλοιπων κρατών που έχουν περάσει σε καθεστώς Μνημονίου, βλέπουμε ότι το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίαςανέρχεται στο 8% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης.

Με την Ιταλία, όμως, να χρωστά 1,84 τρις ευρώ και την Ισπανία να χρωστά άλλα 640 δις, η κλίμακα αλλάζει εντελώς. Οι δύο χώρες έχουν μόνες τους το...30% του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης!

Ο πολύς κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει, επιπλέον, ότι  "καρδιά" του ηγεμονικού πυρήνα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, η Γερμανία και η Γαλλία, είναι ταυτόχρονα και οι μεγάλοι κρατικοί οφειλέτες, καθώς, λόγω του μεγέθους της οικονομίας τους, το δημόσιο χρέος τους απογειώνεται στη... στρατόσφαιρα: ΗΓερμανία χρωστούσε το 2010 το ασύλληπτο ποσό των... 2,08 τρις ευρώ, ενώ η Γαλλία 1,6 τρις! Στο83,2% του ΑΕΠ της ανερχόταν το δημόσιο χρέος της Γερμανίας που...κουνά το δάχτυλο στους πάντες - σημειωτέον ότι μόλις 60% είναι το ανώτατο επιτρεπτό όριο από το Σύμφωνο Σταθερότητας...-, και στο81,7% του ΑΕΠ βρισκόταν το δημόσιο χρέος της Γαλλίας.

Γερμανία και Γαλλία, δηλαδή, έχουν από κοινού το...44% του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης! Το 8%έχουν οι "μπατίρηδες" Έλληνες, Πορτογάλοι και Ιρλανδοί, το 44% οι πλούσιοι Γερμανοί και Γάλλοι! Και μας βρίζουν κι από πάνω! Ωραίοι είναι...

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΡΑΤΗ!

Οι δήθεν 'ιστορικές" αποφάσεις της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης στις 21 Ιουλίου αποδείχτηκαν... μπούρδες! Εντελώς ανεπαρκείς, δηλαδή, για να αναχαιτίσουν την επέκταση των κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον των κρατικών ομολόγων της Ισπανίας αλλά ακόμη και της Ιταλίας,ρίχνοντας παράλληλα και τις πρώτες προεδοποιητικές βολές εναντίον της Γαλλίας!

Από την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υποχρεώθηκε να αρχίσει να αγοράζει ισπανικά και ιταλικά κρατικά ομόλογα, προσπαθώντας να αναχαιτίσει την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των δύο χωρών. Μάταιος κόπος κατά γνώμη μας...

Το πρόβλημα είναι βαθύτατα δομικό. Στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού, όπου τα κράτη δανείζονται από τις ιδιωτικές τράπεζες και όχι από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από άλλα κράτη, δεν υπάρχει λύση!

Πόσω μάλλον που, αφενός, οι τράπεζες επιβάλλουν στα κράτη όσο υψηλά επιτόκια θέλουν και, αφετέρου, όταν οι τράπεζες πέφτουν έξω στα τυχοδιωτικά χρηματοοικονομικά παιχνίδια τους, υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις των κρατών να τις διασώζουν με λεφτά των φορολογουμένων και, στη συνέχεια, μόλις διασωθούν, επιτίθενται σαν ύαινες και κατασπαράζουν τα κράτη της Ευρωζώνης - και όχι μόνο- οδηγώντας τα προς τη χρεοκοπία! Γδέρνουν αδίστακτα τα κράτη που τις διέσωσαν!....

Όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να ανακάμψουν οι οικονομίες των κρατών. Οι τράπεζες με τον τρόπο αυτό καθίστανται πολύ ισχυρότερες από τα κράτη, Οι τράπεζες, μάλιστα, κερδοσκοπούν έτσι εκ του ασφαλούς, αφού τα μεν κέρδη τους είναι δικά τους, τις δε ζημίες τους τις... κοινωνικοποιούν μέσω των κυβερνήσεων και τις φορτώνουν στις πλάτες των λαών...

ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤ

Τεχνοκρατικά, λύση υπάρχει μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Είναι απλούστατη, προϋπηρχε του ευρώ και εφαρμόζεται από τις κεντρικές τραπεζες των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και όλων των χωρών του κόσμου: Τα κράτη της Ευρωζώνης πρέπει να δανείζονται πρωτίστως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους πολίτες τους, μέσω της έκδοσης ομολόγων προσιτών στο κοινό!

Δεν ανακαλύψαμε απολύτως τίποτα. Επαναφέρουμε αυτό που υπήρχε σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης πριν από την εισαγωγή του ευρώ και των κυριολεκτικά διεστραμμένων κανόνων λειτουργίας της ΕΚΤ.

Είναι απλούστατο: Η ΕΚΤ θα δανείζει τα κράτη μακροπρόθεσμα - για δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια - με χαμηλό επιτόκιο, έχοντας ως κύριο γνώμονά της την ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών, και όχι το κέρδος. Στη βάση πολιτικών κριτηρίων, όταν παρουσιάζονται ιδιαίτερες δυσκολίες σε ένα ή περισσότερα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης, θα μπορούν να τροποποιούνται προσωρινά ή μονιμότερα οι όροι του δανεισμού για να βοηθιούνται οι χώρες.

Παράλληλα, πρέπει, αφενός, να εκδοθεί ευρωομόλογο και, αφετέρου να επιτραπεί η διάθεση των εθνικών κρατικών ομολόγων απευθείας στο αποταμιευτικό κοινό, και όχι μόνο στις τράπεζες, όπως γίνεται από τότε που εισήχθη το ευρώ.

Αντί να ακούμε τις ανοησίες και τα αίσχη των απατεώνων κερδοσκόπων στη δευτερογενή αγορά για επιτόκια των ελληνικών ομολόγων της τάξης του... 15% ή και του 25%(!), ανάλογα με τη διάρκειά τους,εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες θα έτρεχαν να τα αγοράσουν με επιτόκιο μόλις 5%, ιδίως εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου, η πιο εχθρική προς το λαό κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ στη χώρα αυτή, προχωρούσε σε μια τέτοια κίνηση, προτού διασύρει διεθνώς και εξευτελίσει παντελώς τη χώρα...

ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΡΙΖΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

Η ανωτέρω πρόταση είναι απολύτως εντός του συστήματος. Δεν έχει τίποτα το προοδευτικό.Αποκλείεται, όμως, να γίνει δεκτή, παρόλο που συνιστά εφικτή λύση. Οι λόγοι της απόρριψής της είναι πολλοί.

Πρώτα πρώτα, η ΕΚΤ είναι τράπεζα που ανομολόγητα έχει ως ύψιστη αποστολή της, τηνυπεράσπιση των συμφερόντων των τραπεζών, και όχι των χωρών και των λαών της Ευρωζώνης. Οι ιδιωτικές τράπεζες θα χάσουν εκατοντάδες δις ευρώ κέρδη, εάν αρχίσει να δανείζει τα κράτη η ΕΚΤ, και όχι αυτές.

Δεύτερον, οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών είναι πρωτίστως δέσμιοι των τραπεζών της χώρας τους, οι οποίες θα χάσουν πολλά χρήματα, εάν οι καταθέτες πάρουν τμήμα των καταθέσεων τους από τις τράπεζες για να δανείσουν το κράτος και να σώσουν τη χώρα, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα. Καμία διάθεση δεν έχουν λοιπόν, οι πολιτικοί ηγέτες να εκδώσουν κρατικά ομόλογα, που να μπορεί να τα αγοράσει ο κάθε πολίτης.

Τρίτον, λυσσαλέα αντιστέκεται η Γερμανία στην έκδοση ευρωομολόγων και, αν τελικά υποχωρήσει, υπό το κράτος της επικείμενης κατάρρευσης της Ευρωζώνης, θα κάνει τα πάντα για να στραγγαλίσει στην πράξη το μέτρο αυτό, περιορίζοντας δραστικά τον όγκο των ευρωομολόγων που θα εκδοθούν, ώστε οιθετικές συνέπειές του να είναι σχεδόν περιθωριακές.

Υπό το κράτος αυτών και πολλών άλλων, το μέλλον του ευρώ δεν διαγράφεται καθόλου ρόδινο...

Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθει,
όποιος χαμένος είναι, να παλέψει.
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα,
είναι νικητές του αύριο
 Μ.Μπρέχτ

ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΡΤΥ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Μία απάντηση στον κύριο Γουσέτη

του Ιουλιανού
Ο Διονύσης Γουσέτης πολιτικός μηχανικός και αρθρογράφος, διατέλεσε μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, αργότερα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και υποψήφιος βουλευτής του Συνασπισμού. Αποχώρισε από τον Συνασπισμό το 2003 μα διατήρησε την αρθρογραφία του στην Αυγή. Σήμερα είναι στέλεχος μα και ιδρυτικό μέλος της Δράσης του γνωστού Μάνου.
Ο κύριος Γουσέτης λοιπόν γράφει, σε σημερινό άρθρο του με τίτλο «Ο κρατισμός βλάπτει, κ. Καμίνη», στην Καθημερινή πως είναι απαράδεκτο ο Καμίνης να αξιώνει την παραμονή των εργαζομένων στην καθαριότητα και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς επικαλούμενος την κάλυψη επιτακτικών αναγκών του Δήμου διότι ο «δήμος μπορεί άνετα να μεριμνήσει για τα βρέφη και τα νήπια, δαπανώντας το ίδιο ακριβώς ποσό σε κουπόνια. Οι γονείς μπορούν να τα εξαργυρώσουν στον ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό της αρεσκείας τους, ανάμεσα στους συμβεβλημένους με τον δήμο.»

Ο κρατισμός λοιπόν, για τον αντικρατιστη Γουσετη (εδώ το «κύριος» είναι πλεονασμός) είναι μιαρός όταν πρόκριτε η δημόσια χρηματοδότηση να κατευθυνθεί σε κοινωφελείς οργανισμούς και κατ επέκταση στην διατήρηση των θέσεων εργασίας. Όταν πρόκειται όμως για το κράτος να απεμπολήσει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών και να στρέψει την χρηματοδότηση σε ιδιωτικές εταιρίες τότε ο αντικρατισμός του Γουσέτη πάει περίπατο. Μαζί και η συνείδηση του.
Δεν λέω… Είναι δελεαστικός ο κόσμος του νεοφιλελευθερισμού ιδίως όταν τα θεμέλια του στηρίζονται σε δημόσιες χρηματοδοτήσεις.
Συνεχίζει όμως ο «αριστερός» Γουσέτης λέγοντας πως «Μένει το κοινωνικό πρόβλημα. Να απολυθούν τόσοι άνθρωποι; Αυτό όμως δεν είναι κοινωνικό αλλά προσωπικό πρόβλημα. Αφορά μόνο τους συγκεκριμένους που λόγω του νόμου απολύονται.»
Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!
Ειλικρινά κάνω προσπάθεια να συγκρατηθώ…
Ας ξεχάσουμε προσωρινά ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα, συνταγματικά κατοχυρωμένο και ταυτίζεται με το δικαίωμα στην επιβίωση. Της ίδιας της ζωής μας.
Ας ξεχάσουμε ότι για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία της χώρας ο μη ενεργός οικονομικός πληθυσμός ξεπέρασε τον ενεργό.
Ας ξεχάσουμε ότι μακροπρόθεσμα η υψηλή ανεργία οδηγεί στην υπονόμευση τόσο των ασφαλιστικών ταμείων όσο και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των ίδιων των εργαζομένων.
Κύριε Γουσετη. Ψύχραιμα σου απαντώ πως οι λόγοι τις ανεργίας υπερβαίνουν τον εργαζόμενο. Η ανεργία είναι κατάρα.
Όλη η ζωή σου και της οικογένειας σου ανατρέπεται. Νιώθεις ηττημένος και η απόγνωση σε κυριεύει. Η ανεργία Γουσέτη σε ακυρώνει ως ενεργή ύπαρξη και σου στερεί το δικαίωμα στην ζωή. Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΣΜΟΣ.
Δεν ευθύνεται ο άνεργος για την ανεργία του. Και δεν θα τον βγάλεις εσύ άχρηστο ανάγοντας ξεδιάντροπα το πρόβλημα σε «προσωπικό».
Σε βολεύει όμως θιασώτη των αγορών να υπάρχουν άνεργοι διότι είναι ένας τρόπος να πέφτουν και τα μεροκάματα.
Διότι ο καπιταλισμός χρειάζεται και θέλει την ανεργία για να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις στρατιές αυτές των εξαθλιωμένων σα μοχλό πίεσης, προκειμένου να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης, για να βαθύνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Μα η ανεργία για τον Γουσετη δεν είναι τίποτα άλλο από προσωπική υπόθεση του καθένα σας προσωπικά.Και να είστε και ευχαριστημένοι που υπάρχουν φιλάνθρωποι εργοδότες που με κρατική επιχορήγηση θα σας δώσουν ένα πιάτο φαί να φάτε δουλεύοντας πρώτα ως δούλοι στις χρηματοδοτούμενες από το Δημόσιο με κουπόνια επιχειρήσεις τους .
Στην επόμενη πρόταση του ο Γουσέτης ακάθεκτος συνεχίζει: «η εργασία εκτελείται με ανταγωνιστικό τρόπο και θυμίζω ότι η χώρα μας είναι πάτος στον ανταγωνισμό»
Τι κι αν ο συνδικαλισμός εξέπεσε σε απροκάλυπτο ρουφιανο του Πασοκ και έκοψαν παρέα ακόμα και τα Κεινσιανα ψίχουλα οδηγώντας τους εργάτες δούλους του ενός πιάτου φαί την ημέρα στους εργοδότες υλοποιώντας τις οδηγίες της ΕΕ και δημιούργησαν το αίσχος των δουλεμπορικών γραφείων, των λεγόμενων Γραφείων Ενοικίασης Εργαζομένων, για να θησαυρίζουν λίγοι πατώντας στην κυριολεξία επί πτωμάτων.
Τι κι αν σημαντικό εργαλείο επιτυχίας αποτέλεσε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε ο ξεφτιλισμένος Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ.
Κάτι που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις μια και οι κλαδικές συμβάσεις συμμορφώθηκαν πλήρως με την ΕΓΣΣΕ.
Τι κι αν συνέβαλαν στην επιτυχία η μετατροπή συμβάσεων σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης, η χρήση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, η εργασία με την ώρα και η «οικιοθελής» μείωση μισθών από παλιούς εργαζομένους για να μην δουν το δρόμο της ανεργίας.
Τι κι αν ο εργαζόμενος στοιβάζεται στα αμπάρια των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, στα 10ωρα, στην εργασία του Σαββάτου χωρίς αποδοχές ανασφάλιστος , θεσμοθετημένα με τρομοκρατικούς νόμους του κράτους
Για τον Γουσέτη η «αγορά εργασίας» δεν έσπασε τα κομμουνιστικά δεσμά της και δεν είναι «ανταγωνιστική» με αποτέλεσμα να κόβει το οξυγόνο του Αλαφούζου και να μην τον αφήνει να αναπνεύσει καλύτερα.
Άσε που ο εργάτης σύμφωνα με τον Γουσέτη δεν είναι και αυτός ελεύθερος να επιλέξει από ένα πλήθος μοντέλων αλυσίδων…εεε ατομικών εργασιακών ελευθερίων ήθελα να πω.
Διότι εάν του εργάτη δεν σου αρέσει αυτή η «ατομική ελευθερία» δημιούργημα του «ανταγωνισμού» τότε είναι ελεύθερος να επιλέξεις την ανεργία. Άρα προσωπικό του πρόβλημα. Έτσι δεν είναι κ. Γουσέτη;
Ολόκληρο το άρθρο Γουσετη ΕΔΩ
Y.Γ.1 Άθλιες πρακτικές απο ιδεολογικούς μισθοφόρους που χωρίς αυτούς το «εκσυγχρονιστικό»εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ θα ήταν αδύνατο. Μια και στην γενικευμένη εκπόρνευση στοιχειωδών δικαιωμάτων (το δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία ,υγεία, ασφάλεια, συντάξεις κ.λπ.). Στο ξεπούλημα ζωών, ψυχών και συνειδήσεων, ουδείς «συνειδητοποιημένος αριστερός» δικαιούται να αυτοεξαιρείται από την «πολιτική» του αντι -εξουσιαστή παπατζή Πρωθυπουργού. Ο σιδερωμένος «αριστερός διανοούμενος» βρήκε την θέση που του αξίζει στον προθάλαμο του ΠΑΣΟΚ να περιμένοντας την καρέκλα του… Ο πρώτος είναι άλλωστε;
Υ.Γ.2 Στον ανήθικο Γουσετη που γράφει «δεν είναι “νεοφιλελεύθερη ψύχωση”. Τα συστήνουν όλοι οι εταίροι μας και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, εσχάτως και ο ΟΟΣΑ», εύχομαι να γνωρίσει στο πετσί του τι πάει να πει εργασία με ημερομηνία λήξης, να νιώσεις το φόβο της απόλυσης. Να νιώσεις στο πετσί σου τη μετατροπή της ανθρώπινης υπόστασης σου σε εμπόρευμα, την αγωνία και το παράπονο του πατέρα που δεν τον φτάνει το μεροκάματο για τις ανάγκες των παιδιών του ,να νιώσεις πως είναι η ζωή των γερόντων με 400 ευρώ σύνταξη. Να καταλάβεις κάποτε τι είναι να σε αποκαλούν απασχολήσιμο, ωρομίσθιο, ενοικιαζόμενο, να σου λένε ότι δεν σε αντέχει η οικονομία και να μένεις μαλάκας γιατί το μόνο που ζήτησες ήταν μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά και λίγο χώρο για ζωή.
://parallhlografos.wordpress.

Λευτεριά στην Gulaferit Unsal! Δήλωση του Τάσου Κουράκη Bουλευτής Α' Θεσσαλονίκης

 

Το τριμελές εφετείο Θεσσαλονίκης έκανε δεκτό (με πλειοψηφία 2:1) το αίτημα της Γερμανίας για την έκδοση της Τουρκάλας αγωνίστρια της αριστεράς και συνδικαλίστρια Gulaferit Unsal. Στην ακροαματική διαδικασία το δικαστήριο δέχτηκε να εξετασθούν μόνον δύο από τους εννιά μάρτυρες υπεράσπισης. Έτσι εξετάσθηκαν οι Τάσος Κουράκης βουλευτής, και Σωτήρης Ζαριανόπουλος Γεν. Γραμματέας του ΕΚΘ. Η πρόταση του εισαγγελέα ήταν να ικανοποιηθεί το αίτημα της Γερμανίας. Ο...
συνήγορος υπεράσπισης Χρήστος Μπακέλας κατέρριψε σε όλα τα σημεία το κατηγορητήριο ζητώντας να μην εκτελεστεί το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης.

Κατόπιν τούτου έγινε έφεση και η υπόθεση θα εκδικαστεί τις προσεχείς μέρες στον Άρειο Πάγο.

Μετά την απόφαση ο Τάσος Κουράκης δήλωσε: "Η απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου ικανοποιώντας το αίτημα της Γερμανικής δικαιοσύνης στην ουσία ποινικοποιεί τις ιδέες τής Gulaferit Unsal και όχι τη δράση της, η οποία είναι καθόλα νόμιμη. Στο πρόσωπό της διώκονται όλοι οι αγωνιστές και αγωνίστριες της κοινωνικής απελευθέρωσης. Πηγαίνοντας στον Άρειο Πάγο πρέπει να ενταθεί το κίνημα συμπαράστασης σε Ελλάδα και Ευρώπη, σε όλα τα επίπεδα. Το διαδίκτυο, η αρθρογραφία, τα ψηφίσματα και οι δρόμοι μπορούν να αποτρέψουν να οδηγηθεί η Gulaferit Unsal πρώτα στις Γερμανικές φυλακές και από εκεί στα λευκά κελιά το σφαγείο της Τουρκίας. Το έχουμε πετύχει στο παρελθόν θα το κάνουμε και τώρα.

Δεν έχουμε χρόνο.

Δεν θα τους χαρίσουμε τίποτε.

Λευτεριά στην Gulaferit Unsal"

Ειδικοί φρουροί αντί δασκάλων: Οι προτεραιότητες του προτεκτοράτου που λέγεται Ελλάδα ...

Την ίδια ώρα που το Υπουργείο Παιδείας ετοιμάζεται να προσλάβει μόλις 600 εκπαιδευτικούς ενώ οι αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης ξεπερνούν τις 10.000, την ίδια ακριβώς ώρα ένα άλλο Υπουργείο, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εξέδωσε τη μεγαλύτερη προκήρυξη για πρόσληψη μόνιμου προσωπικού σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα από την αρχή του Μνημονίου :  ζητάει άμεσα την πρόσληψη 1.200 ακόμα ειδικών φρουρών που θα έρθουν να προστεθούν στους ήδη περισσότερους από 50.000 αστυνομικούς που ήδη υπηρετούν, αριθμός που αντιστοιχεί σε μία από τις μεγαλύτερες αναλογίες αστυνομικών ανά κάτοικο στην Ευρώπη.

Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για τις επιλογές του προτεκτοράτου στο οποίο ζούμε: Αστυνομικοί, περισσότεροι αστυνομικοί χρειάζονται σε αυτή την Κυβέρνηση και όχι εκπαιδευτικοί.

 Όλοι πλέον καταλαβαίνουν τη λογική των επιλογών αυτής της Κυβέρνησης. Ιδιαίτερα την κατανοούν οι δεκάδες χιλιάδες νέοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, που τους τελευταίους μήνες ένιωσαν την ένταση και την έκταση της καταστολής.

 Είναι ωστόσο γελασμένοι αν πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τις θύελλες μια για πάντα σε γυάλινα κλουβιά. Αν πιστεύουν και πολύ περισσότερο αν καραδοκούν να έχουν «αιώνια» τους εργαζόμενους και τους άνεργους όπως το χιόνι στο βουνό να λιώνει για να αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους.

 Είναι φανερό ότι υπάρχει εύφλεκτο υλικό που ήδη ξεμπλοκάρεται από το φόβο και το αδιέξοδο με τα οποία το ψέκαζαν οι τεχνικοί της επικοινωνίας, οι διανοούμενοι της αυλής και της οθόνης.

 Είναι φανερό ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού θα πυκνώνουν τις ουρές αυτών που δεν έχουν πλέον τίποτε να χάσουν.

 Είναι φανερό ότι το σπίρτο πλησιάζει αργά αλλά σταθερά στα αραδιασμένα ξερόκλαδα. Και τα πρώτα ξερόκλαδα είναι η νεολαία. Η φοιτητική, η μαθητική, η άνεργη, και αυτή του 500άρικου το μήνα. Και τότε όλα θα λειτουργήσουν σαν αναμμένο σπίρτο σε μια μεγάλης έκτασης και «έτοιμη από καιρό» πυριτιδαποθήκη. Αυτή η νεολαία στην οποία προτείνουν κάτι ανάμεσα σε ξεριζωμένο μέλλον και σε «μαύρη» μετανάστευση θα διασαλεύσει την «τάξη», θα ανάψει φωτιές και θα επαναφέρει στο προσκήνιο την ζωντανή πολιτική και την αποτελεσματικότητα της, και μαζί τον κόσμο των δραστήριων –δυσαρεστημένων, κάνοντας κομμάτια τα δεσμά των ψευδαισθήσεων και μαζί τους την ησυχία των δεσμοφυλάκων τους.

Και τότε όλες οι προβλέψεις για τις εξελίξεις θα είναι επισφαλείς. Και σίγουρα δεν θα καθοριστούν από τις μαζικές προσλήψεις στο "Υπουργείο της τάξης, του φόβου και της καταστολής" .

 Τότε η ευχή της μιας πλευράς θα είναι να επικρατήσει ο Ταμερλάνος για να μπορούν να ξαναστήσουν μετά τη θύελλα τα νέα δεσμά. Της άλλης ο μακαρίτης ο Κάρολος. Για να υπάρχει ανάσταση και να αποφευχθεί η παλινόρθωση και ο νοών νοείτω. Όμως εδώ αρχίζουν οι ευθύνες…

Πηγή: Χρήστος Κάτσικας - Αλφαβήτα

Αυτή η "εγκληματικότητα" είναι χάδι σε ό,τι έρχεται

Που είναι τώρα όλοι αυτοί που θαυμάζουν τους Αγγλοσάξωνες και που μας κορόιδευαν για τον Δεκέμβριο του 2008 λέγοντας ότι αυτά δεν συμβαίνουν στο Λονδίνο;

Ε να που τελικά συμβαίνουν και στο Λονδινάκι! Και όλο και συχνότερα θα συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα όσο η φτώχεια θα επεκτείνεται καθώς οι αγορές θα καίνε στο διάβα τους τις κοινωνίες αφήνοντας πίσω τους κατεστραμμένους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Και ποια είναι η απάντηση των νεοφιλελευθέρων; Οι περισσότερες φυλακές, οι ιδιωτικές φυλακές, η επαναφορά της θανατικής ποινής και το ύψωμα πιο ψηλών συρματοπλεγμάτων έξω από τις συνοικίες των πλουσίων.

Τις κοινωνίες ρε τις έχουν χεσμένες. Και αν ήταν νόμιμο να σκοτώνουν για 1% περισσότερο κέρδους θα το έκαναν, και μωρά παιδιά θα σκότωναν και θα έβγαζαν και γλώσσα από πάνω για τις ωφέλειες της θανάτωσής τους.

Δεν έχετε ιδέα τι σας περιμένει όλους εσάς που νομίζετε ότι η απόλυτη φιλελευθεροποίηση των πάντων θα σας σώσει.

Με την αφέλεια σας θρέφεται το νεοφιλελεύθερο τέρας. 

http://greekrider.blogspot.com/

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΙΕΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ

Στο site σας δημοσιεύθηκε επιστολή πρώην εργαζόμενης στο Tvxs, η οποία είναι γεμάτη από ανακρίβειες και χονδροειδή ψέματα. Θα ήθελα να αποκαταστήσετε την αλήθεια, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που σας παραθέτω.

1. «η πλειοψηφία των εργαζομένων δουλεύει με ελλιπή ή και ανύπαρκτη ασφαλιστική κάλυψη, ή με μπλοκάκι». Ψέμα πρώτον: ΟΛΟΙ οι δημοσιογράφοι του TVXS είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ.(Με την εξαίρεση ενός συναδέλφου που δουλεύει part time στο TVXS και είναι ασφαλισμένος στη κύρια εργασία του).

2. « με χαμηλούς μισθούς που κυμαίνονται από 400 ως 900 περίπου ευρώ ».Ψέμα δεύτερον και τρίτο: ο κατώτερος δημοσιογραφικός μισθός για 8ωρη, πενθήμερη απασχόληση είναι 700 ευρώ(καθαρά, γιατί με την ασφάλιση κλπ είναι πολύ περισσότερα). Και ο μεγαλύτερος 1600 ευρώ καθαρά(δηλαδή πάνω από 2000 μεικτά). ‘Αλλωστε μια γραμματέας όπως η κυρία Αλτίνου, που παραδέχεται ότι αμειβόταν με 715 ευρώ το μήνα(« ξεχνώντας» ότι έπαιρνε αυτόν τον μισθό επί 14 μήνες, και ότι οι μεικτές της αποδοχές έφθαναν τα 1350 ευρώ μηνιαίως) δεν ήταν δυνατόν να αμείβεται καλύτερα από τους δημοσιογράφους.

3. Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη υπαλληλο ήταν ότι δεν είχε διάθεση να δουλέψει. Η ίδια μου είχε εκμυστηρευθεί ότι «βαριόταν θανάσιμα», ζητώντας συνεχώς να μεταταχθεί στο δημοσιογραφικό τμήμα,αλλά έκρινα ότι έπρεπε να παραμείνει στη θέση για την οποία είχε προσληφθεί. Πως μπορεί άλλωστε να γίνει δημοσιογράφος κάποια που σε κάθε παράγραφο λέει δύο ψέματα, απλώς για να εκδικηθεί επειδή δεν έγινε δημοσιογράφος;

4. Παρά τη μειωμένη της απόδοση, τις συνεχείς «γέφυρες» με Σαββατοκύριακα και γιορτές λόγω ασθενειών για τις οποίες δεν έφερνε δικαιολογητικά, η κυρία Αλτίνου πληρωνόταν κανονικά. Μάλιστα στον «εργασιακό Μεσαίωνα» του Tvxs, πληρωνόταν όχι μόνο για αυτά που δεν έπρεπε να πάρει αλλά ακόμη και για τις απεργίες, όπως κάνει το Τvxs –μοναδική επιχείρηση στο κόσμο-με όλους τους εργαζόμενους.


5. Η πιο χονδροειδής απόκρυψη όμως , είναι το επεισόδιο της απόλυσης της, το οποίο προσπερνά με την ντρίμπλα ότι οφειλόταν σε «έντονη διαφωνία για το πότε θα αναπλήρωνα 2 ώρες που χρωστούσα στο μαγαζί(sic) » .

Η πραγματικότητα είναι η εξής: η στυγνή εργοδοσία που πίνει το αίμα των εργαζόμενων με το μπουρί της σόμπας, της είχε επιβάλλει το εξοντωτικό οχτάωρο 11 το πρωί με 7 το απόγευμα. Δεν είχε καθίσει ποτέ ΟΥΤΕ ΛΕΠΤΟ παραπάνω, ακόμη και αν χρειαζόταν να αφήσει στη μέση την όποια δουλειά έκανε. ‘Έκλεβε και μερικά λεπτά γιατί συχνά καθυστερούσε το πρωί, επειδή όπως έλεγε «δεν μπορούσε να υπολογίσει ακριβώς τις συγκοινωνίες γιατί έμενε μακριά»(στο Πειραιά!!).


Στις 11 Ιουλίου μου ζήτησε, σε τηλεφωνική συνομιλία, να φύγει την επομένη 2 ώρες νωρίτερα. Της είπα ότι δεν έχω αντίρρηση, μπορούσε να έρθει στις 9 το πρωί αντί για τις 11 και να φύγει στις 5. Αρνήθηκε κατηγορηματικά(που να ξυπνάς χαράματα) και επέμεινε να συμπληρώσει τις 2 ώρες άλλες μέρες ,μένοντας από μισή ώρα για 4 απογεύματα κλπ. Όταν της είπα ότι έπρεπε ή να δεχθεί τη πρόταση μου ή να έρθει κανονικά στην ώρα της, μου έκλεισε το τηλέφωνο. Πήγα αμέσως στο γραφείο και της ζήτησα να συζητήσουμε , αλλά μου είπε ότι δεν είχε χρόνο κι έφυγε.


Έτσι ακριβώς προκάλεσε την απόλυση της, και αφού πήρε τα 3,5 χιλιάρικα αποζημίωση, πράγμα που ήταν ο σκοπός της, στη συνέχεια αποφάσισε να εκδικηθεί με ένα κείμενο, αποθέωση κακοήθειας και αναξιοπρέπειας. Φτύνοντας όμως εκεί που έτρωγες και όπου σου φέρθηκαν τόσο καλά , δεν κάνεις τίποτα άλλο παρά να δείχνεις τον πραγματικό σου χαρακτήρα.


Δεν θα είχε νόημα να ασχοληθεί κανείς με τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι άλλωστε στην απόλυτη δικαιοδοσία μιας επιχείρησης να απολύσει μια υπάλληλο που δεν κάνει καλά τη δουλειά της και συμπεριφέρεται με αυτό το τρόπο. Όμως στην επιστολή που έστειλε στο διαδίκτυο, θίγει, παρά τη θέληση της, κάποια γενικότερα θέματα για την δημοσιογραφία.που αξίζουν προσοχής.

Οπως τόνισα και προηγουμένως, όλοι οι δημοσιογράφοι του TVXS είναι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ. Ας υποθέσουμε όμως ότι σε κάποιο άλλο «μαγαζί», δεν είναι. Από που κι ως που ένα μέσο ενημέρωσης κρίνεται αν είναι «προοδευτικό και εναλλακτικό» ,όπως γράφει η επιστολή, από το αν είναι οι εργαζόμενοι του ασφαλισμένοι στο ΤΕΒΕ , το ΙΚΑ ή την Interamerican; Από πότε το ΙΚΑ έχει γίνει η λυδία λίθος της προοδευτικότητας;



Ξεκίνησα να δημοσιογραφώ την δεκαετία του 80 στο ΑΝΤΙ, κατά γενική ομολογία ένα από τα πιο προοδευτικά περιοδικά της εποχής, αλλά ούτε είχα ασφάλιση τα πρώτα χρόνια ούτε ποτέ μου πέρασε από το μυαλό να το βάλω στη ζυγαριά , σαν δημόσιος υπάλληλος.



Δουλεύαμε μια μικρή αποφασισμένη ομάδα και 20 ώρες την ημέρα αν χρειαζόταν, με ελάχιστη αμοιβή, χωρίς να μας το επιβάλλει «η εργοδοσία», ο αξέχαστος Χρήστος Παπουτσάκης που ξενυχτούσε μαζί μας. Επειδή πιστεύαμε σε αυτό που κάναμε και μας άρεσε που το κάναμε. Και καταφέρνοντας να αναδείξουμε το ΑΝΤΙ στη πιο έγκριτη πολιτική επιθεώρηση της αριστεράς και της χώρας, ανεβάζοντας τις πωλήσεις του, εξασφαλίσαμε καλύτερες αμοιβές και ασφάλιση.



Η θεωρία του «μαγαζιού» είναι στη πραγματικότητα η πιο χυδαία εκδοχή της συντεχνιακής νοοτροπίας της ΕΣΗΕΑ, που έχει άλλωστε οδηγήσει την ελληνική δημοσιογραφία στο σημερινό της επίπεδο. Η ΕΣΗΕΑ είναι η μοναδική ένωση στον κόσμο που ποτέ δεν έχει κάνει ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ απεργία για την ελευθερία της έκφρασης ή εναντίον της λογοκρισίας και εκατοντάδες για το μεροκάματο, με αποτέλεσμα το τελευταίο να μειώνεται συνεχώς: ακριβώς γιατί η δημοσιογραφία δεν είναι μεροκάματο σε μαγαζί. Είναι επάγγελμα αλλά και κοινωνικό λειτούργημα. Και μόνο όταν οι Έλληνες δημοσιογράφοι επιτέλους τιμήσουν το λειτούργημα τους , με τίμια, αξιόπιστη και ανεξάρτητη από κέντρα εξουσίας ενημέρωση, θα βελτιώσουν και την επαγγελματική τους θέση. Να δούμε πόσα «μαγαζιά» θα κλείσουν ακόμα, μέχρι να το καταλάβουν.


Στέλιος Κούλογλου.

Δημήτρης Αποστολάκης: «Το βαθιά προσωπικό είναι βαθιά κοινωνικό και αντίστροφα...»

                       ΑΥΓΗ  
                 ΚΥΡΙΑΚΗ 7/8/2011

 

Ο σχετικά μικρός όγκος του έργου των Χαΐνηδων δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αντίστροφος με την αξία και την ποιότητά του! Επί πολλά χρόνια αυτό το ιδιότυπο και τόσο προσωπικό, αληθινά διαφορετικό σχήμα (το οποίο αισίως έχει φτάσει να απαρτίζεται από εννέα μέλη) ορμώμενο κατά βάση εκ Κρήτης αλλά κάθε άλλο παρά περιοριζόμενο -με τη χωρική και όχι μόνον έννοια...- σε αυτή (εμ)πλουτίζει τη σημερινή ελληνική μουσική με δουλειές που πατούν εξαιρετικά στέρεα στην παράδοση -και πάλι της Κρήτης αλλά και πολλές άλλες...- με σκοπό όμως να διερευνήσουν μουσικά, στιχουργικά μα και γενικότερα πολιτισμικά το παρόν και να επιχειρήσουν αντίστοιχα και όσο αυτό είναι δυνατόν να ανιχνεύσουν το μέλλον. Όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση αυτού του κανόνα ο τελευταίος τους δίσκος αλλά αντίθετα αναμφίβολα είναι ο πιο ώριμος μα και φιλόδοξός τους και πιθανότατα ο καλύτερος μέχρι στιγμής.
Το «Αγροκτηνοτροφικά Και Μητροπολιτικά» είναι ένα διπλό CD που τα ισάριθμα μέρη του είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αλλά ταυτόχρονα και αλληλοσυμπληρώνονται με το παραπάνω. Το πρώτο μέρος -που αντιστοιχεί στο πρώτο σκέλος του παράδοξου σε πρώτη ανάγνωση τίτλου- περιλαμβάνει τραγούδια με άξονα την κρητική μουσική, εμπνευσμένα και εν πολλοίς με επίκεντρο της θεματολογίας τους το μεγαλύτερο και τόσο όμορφο ελληνικό νησί και με τη συμμετοχή μιας εκλεκτής ομάδας εκπροσώπων της μουσικής παράδοσης του (Κωστής Αβυσσινός, Μανώλης Λιαπάκης, Γιώργος Ξυλούρης (Ψαρογιώργης), Γιώργης Παπαδάκης, Μιχάλης Τζουγανάκης και Ψαραντώνης). Στο «Μητροπολιτικά» ο ήχος είναι διαφορετικός, πιο σύγχρονος και αγγίζει πολύ περισσότερες παραδόσεις μα και μουσικά είδη και η αστική θεματολογία των τραγουδιών του πιο κοινωνική μα και εσωτερική ταυτόχρονα. Λιγότερες οι συμμετοχές εδώ και, αν αυτή του θαυμάσιου σαξοφωνίστα και ιδρυτικού μέλους των Mode Plagal Θοδωρή Ρέλλου δεν ξαφνιάζει, δεν συμβαίνει φυσικά το ίδιο με αυτή του... Δημήτρη Πουλικάκου! Ο Δημήτρης Αποστολάκης, «εγκέφαλος» και, έστω και άτυπα, ηγετική φυσιογνωμία των Χαΐνηδων (όσο και αν ο ίδιος πιθανότατα απεχθάνεται βαθύτατα αυτό τον όρο...) είχε πολλά να μας πει για τις διαφορές μα και τις ομοιότητες των δύο ισοδύναμων πλευρών του άριστου νέου πονήματος τους και τις σχέσεις αμφοτέρων με το ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι του 2011.

Συνέντευξη στον Θάνο ΜΑΝΤΖΑΝΑ

* Δημήτρη, μετά από τόσα χρόνια θα έλεγες ότι αυτό που κάνετε είναι μια συνέχεια της κρητικής μουσικής ή είναι απλά... Χαΐνηδες που φυσικά εκκινούν από την κρητική μουσική παράδοση;
Η ζωή και η καλλιτεχνική έκφραση είναι σύνθεση (συνειδητή και ασυνείδητη) κεκτημένων γνώσεων, δηλαδή παραδόσεων, ποτέ και τίποτα δεν είναι μονήρες. Η κρητική μουσική λοιπόν είναι μια από τις συνιστώσες έκφρασης της ομάδας, δεν θα ήταν δυνατόν να μην έχει επιρροές από τον τόπο που μεγάλωσαν κάποια από τα εννέα μέλη της. Το αντίθετο δεν έχει παρατηρηθεί παγκοσμίως.

* Μετά από τόσα χρόνια δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό ή έστω δεν σας πέρασε από το μυαλό να αφήσετε το νησί σας και να έρθετε στην Αθήνα για να ακολουθήσετε μια «κανονική επαγγελματική καριέρα» στη μουσική; Εσύ προσωπικά αλήθεια πιστεύεις ότι είσαι πριν απ' όλα μουσικός ή εξακολουθεί να είναι κάτι που το κάνεις μόνον επειδή σε ευχαριστεί και χωρίς να το θεωρείς «δουλειά»;
Οι περισσότεροι από τους Χαΐνηδες ζουν στην Αθήνα. Εγώ προσωπικά δηλώνω νομάδας και ειδικά στην Ελλάδα πρόσφυγας. Η δουλειά είναι «επονείδιστος βαναυσία» κατά τον Πλάτωνα και ποτέ δεν θα δούλευα. Όμως εργάζομαι. Θεωρώ ηλίθιο και ανήθικο να κυνηγάς δουλειές και καριέρες. Τώρα για το τι είμαι, μουσικός ή ο σουλτάνος Βαγιαζίτ ή ο Γκούφι, δεν μπορώ να ασχολούμαι με την αμφιβολία της εγωιστικής μου ύπαρξης την ώρα που μ’ αρέσει να παρατηρώ και να συμμετέχω στο θαύμα της οικουμενικής μου θεϊκότητας.

* Αυτός λοιπόν είναι ο δίσκος «της κρίσης και του Μνημονίου»; Είναι η απάντηση/αντίδρασή σας σε όσα βιώνουμε, συλλογικά και προσωπικά, για περισσότερο από ένα χρόνο;
Οι εργασίες της αληθινής ανάγκης αυτοκαθορίζονται διαλέγοντας τον χρόνο και τον χώρο τους. Η κρίση προϋπήρχε, ήταν εδώ πολύ νωρίτερα και μάλιστα από καταβολής ελληνικού κράτους. Εκδηλώθηκε τώρα σαν οικονομική αλλά ήταν και είναι βαθύτατα πολιτισμική. Συνέπεσε λοιπόν -και δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς τη στιγμή που οι Έλληνες παρουσιάζουν φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης, ατομισμού, φοβικότητας και γενικά αυξημένης εντροπίας- οι Χαΐνηδες να εκφραστούν με δυο τολμηρά, δύσκολα και πολυάνθρωπα ψηφιδωτά (δηλαδή με υψηλή φιλοδοξία εντροπικής μείωσης) που αντίστοιχα είναι τα δύο μέρη αυτής της δουλειάς.

* Ποιες θα έλεγες επιγραμματικά ότι είναι οι αιτίες αυτής της πολυσύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης αλλά και οι υπεύθυνοί της;
Τα αίτια χάνονται στα βάθη του χρόνου. Από τη δεκαετία του '80 ο αμοραλισμός της αγοράς αντικατέστησε την όποια ηθική ντροπή των εθνικών κρατών (άλλων νοσηρών κατασκευασμάτων). Η τεχνολογική πρόοδος άφησε αιώνες πίσω την πνευματική πρόοδο του πλανήτη. Οι Έλληνες του 2011, χρόνια γαλουχημένοι με ψεύτικους φυλετικούς μύθους, χρεωκόπησαν μαζί με την τηλεδημοκρατία τους, μοναχικοί και ανίκανοι, συντηρητικοί, ρατσιστές, μίζεροι, αντιπαραγωγικοί και βαθιά αμόρφωτοι απεμπόλησαν οποιοδήποτε στοιχείο λιτότητας και συλλογικής οικονομίας. Η ευθύνη ανήκει σ’ όλους, περισσότερο όμως στους κατόχους του πολιτικού, του πολιτισμικού, του κοινωνικού και του οικονομικού κεφαλαίου (κομματάρχες, «καλλιτέχνες», μιντιάδες και άλλα συναφή μιάσματα).

* Ποια είναι η κεντρική διαφορά, τόσο στη σύλληψη όσο και στη σύνθεση/υλοποίησή τους, ανάμεσα στα «Αγροκτηνοτροφικά» και τα «Μητροπολιτικά»; Και γιατί τα πρώτα είναι τόσο περισσότερα από τα δεύτερα, με αποτέλεσμα το αντίστοιχο CD να είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια από το άλλο κατά σχεδόν το ένα τρίτο;
Κατ' αρχάς το όλο εγχείρημα υπερβαίνει τις δύο ώρες και καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με χρόνους τραγουδιών ή δίσκων. Σίγουρα κάθε ένας από τους δυο δίσκους έχει διαφορετική γλώσσα, μουσικές φόρμες, ανάπτυξη και ενορχήστρωση (ο πρώτος πιο minimal και ο δεύτερος πιο σύνθετος). Όμως οι δυσκολίες είναι ίδιες αφού πρόκειται για δυο καινούργιους και ξεχωριστούς κώδικες, δυο νέα φαντασιακά αρχέτυπα που το ένα είναι το δυϊκό ανάλογο του άλλου.

* Τι σε εμπνέει περισσότερο στιχουργικά, αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις ή αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, τόσο στην προσωπική σου ζωή όσο και στην κοινωνία;
Δεν ξέρω πότε και γιατί έρχεται η έμπνευση. Όμως ξέρω σίγουρα ότι το βαθιά προσωπικό είναι βαθιά κοινωνικό και αντίστροφα.

* Τι είναι περισσότερο οι Χαΐνηδες, ένα συγκρότημα με την τυπική έννοια του όρου, ένα μουσικό σχήμα, μια κολεκτίβα ή μια παρέα που απλά τυχαίνει και να παίζει μουσική;
Κάθε νέα ύπαρξη στριμώχνεται σε παλιές λεκτικές φυλακές. Οι Χαΐνηδες έχουν στοιχεία από όλα αυτά που είπες, έχουν από καταβολής τους ισότητα μισθών και δεν συναγελάζονται με κανενός είδους εξουσία. Μαθητεύουν και πειραματίζονται, ακροβατώντας (ως όφειλαν) μεταξύ του τραγικού και του γελοίου.

* Οι συμμετοχές στο «Αγροκτηνοτροφικά» θα έλεγα ότι είναι σε γενικές γραμμές αναμενόμενες, όχι όμως και στο «Μητροπολιτικά». Κατ’ αρχήν και πέραν από το γεγονός ότι είχατε συνεργαστεί παλαιότερα με τους Mode Plagal, πώς προέκυψε η τόσο έντονη ανάμειξη του Θοδωρή Ρέλλου;
Για έναν καλό γνώστη των τοπικών παραδόσεων της ανατολικής Μεσογείου το «Αγροτοκτηνοτροφικά» (και οι συμμετοχές) είναι κάθε άλλο παρά αναμενόμενα αφού προϋποθέτει καλή γνώση αυτών των παραδόσεων και ικανότητα νέας σημασιολογικής απόδοσης σε ήδη υπάρχουσες κατηγορίες. Στο «Μητροπολιτικά» η σύμπραξη με τους Mode Plagal (που ξεκίνησε με το «Η Κάθοδος Των Σαλτιμπάγκων») συνεχίζεται με τον Τάκη Κανέλλο που γίνεται μέλος και των Χαΐνηδων και τον Θοδωρή Ρέλλο που συμμετέχει εκτελεστικά μα και ενορχηστρωτικά στο εν λόγω πείραμα. Όπως καταλαβαίνεις, απ’ αυτήν αλλά κι από άλλες περιπτώσεις, οι Χαΐνηδες δεν κάνουν ευκαιριακές σχέσεις και ούτε επιδίδονται σε εμπορικά τεχνάσματα.

* Η πιο απρόβλεπτη όμως συμμετοχή είναι σίγουρα αυτή του Δημήτρη Πουλικάκου για την οποία απλά θα σε ρωτήσω... πώς και γιατί;
Ο Δημήτρης Πουλικάκος είναι ένας... αστικός μύθος και είναι τιμή που συνέπραξε μαζί μας. Ήρθε πολύ πρόθυμα ύστερα από την πρόσκληση του φίλου και συνεργάτη του Τάκη Κανέλλου. Το εγχείρημα κάλεσε στην ουσία τον Μήτσο για να δώσει το δικό του χρώμα στη «ροκιά» του δεύτερου δίσκου.

* Γενικά αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον, τόσο προσωπικά όσο και ως μέλος της... πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας;
Οι Σούφι λένε ότι η ύπαρξη είναι καλή. Ό,τι είναι κακό δεν υπήρξε. Πιστεύω ότι οι ανθρώπινες κοινότητες θα βρουν νέους δρόμους κοινωνικής συμβίωσης, ίσως μέσα από δύσκολα μονοπάτια που εμείς δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε. Θα μ’ άρεσε να δω κάποτε αυτόνομες, αυτοθεσμιζόμενες κοινότητες που θα ζουν αλληλέγγυα και θ’ ακολουθούν τον κοσμικό χορό της φυσικής αναδημιουργίας.

* Και τα επόμενα σχέδιά σας, όσα τουλάχιστον είναι αρκετά σίγουρα ώστε να μπορούν να ανακοινωθούν;
Αν θες να κάνεις τον Θεό να γελάσει πες του τα μελλοντικά σου σχέδια! Προς το παρόν περιοδεύουμε στην επικράτεια και τον χειμώνα (Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) θα παρουσιάσουμε τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη σε συνεργασία με την ομάδα χορού και ακροβασίας «Κι όμως κινείται».

Για κάποιο λόγο η ενασχόληση των Χαΐνηδων με το συγκεκριμένο κορυφαίο έργο της Αναγέννησης μας φαίνεται τόσο αυτονόητη, σχεδόν αναμενόμενη, ώστε δεν μπορούμε παρά να την περιμένουμε με αληθινή ανυπομονησία...

Οι νεκροί του Ιουλίου .. που δεν ενδιαφέρουν τα ΜΜΕ

1. Χρήστος Σαλαγιάννης, ετών 31. Θάνατος από ηλεκτροπληξία κατά την εκτέλεση εργασιών συντήρησης σε αντλιοστάσιο πισίνας, στην περιοχή Αντώνηδες της Κύθνου, στις 6 Ιουλίου.
2. Κασσωτάκης Γεώργιος, ετών 53. Οδηγός φορτηγού, τραυματίστηκε θανάσιμα κατά τη διαδικασία εκφόρτωσης οικοδομικών υλικών στην περιοχή Τρία Μοναστήρια Ρεθύμνου, όπου χτυπήθηκε από την πόρτα της καρότσας του ανωτέρω οχήματος, στις 12 Ιουλίου.
3. Νικολουδάκης Γεώργιος, ετών 51. Δέχθηκε τσίμπημα από σφήκα κατά τη διάρκεια της εργασίας του, στην Αγία Βαρβάρα Ηρακλείου, στις 15 Ιουλίου.
4. Βλάχος Χαράλαμπος, ετών 45. Τραυματίστηκε θανάσιμα κατά τη διάρκεια εσωτερικού καθαρισμού δεξαμενής νερού, που βρίσκεται στο Λεβητοστάσιο της Τηλεθέρμανσης στον ΑΗΣ Αγ. Δημητρίου Κοζάνης. Το ατύχημα έγινε όταν, κατά τη διάρκεια του βαψίματος του εσωτερικού της δεξαμενής και μετά τον καθαρισμό της με αμμοβολή, σημειώθηκε έκρηξη, με αποτέλεσμα να υποστεί θανάσιμα εγκαύματα (περίπου 95%), στις 22 Ιουλίου.
5. Βουδάκης Σταμάτης. Εργαζόμενος στην επιχείρηση ALFA BETA ROTO ΑΒΕΕ στην Κομοτηνή, υπέστη σοβαρά εγκαύματα κατά την εκδήλωση πυρκαγιάς στην ανωτέρω επιχείρηση (22/7), με αποτέλεσμα να καταλήξει, μετά από δύο εικοσιτετράωρα, στο Θριάσιο Νοσοκομείο, όπου και νοσηλευόταν.
6. Γεώργιος Καραδήμας, ετών 54. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του στο τμήμα πακετοποίησης στην κονσερβοποιεία Πρόδρομος Πανζίδης ΑΒΕΕ, στην Έδεσσα, έχασε τις αισθήσεις του και εξέπνευσε λίγο αργότερα στο Γενικό Νοσοκομείο Γιαννιτσών, όπου μεταφέρθηκε, στις 25/7.
7. Νικόλαος Πολίτης, ετών 42. Κατά τη διάρκεια αποκομιδής απορριμμάτων με απορριμματοφόρο όχημα στο Τολό του Δήμου Ναυπλίου και συγκεκριμένα κατά την οπισθοπορεία του οχήματος, παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό του, στις 28/7.
8. 45χρονος εργαζόμενος στην προσπάθειά του να καθαρίσει μηχάνημα στα λατομεία της εταιρείας Χάλυψ τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι, στις 14/7, σύμφωνα με καταγγελία του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας.
9. Χρήστος Καρύδης, ετών 40. Εργαζόταν σε νεοανεγειρόμενη οικοδομή στην Κέρκυρα, σε εργασίες εκσκαφής θεμελίωσης, όταν καταπλακώθηκε από τεράστιο όγκο χωμάτων που υποχώρησαν με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα. Το γεγονός έγινε στις 25/7 και καταγγέλθηκε από το Συνδικάτο Οικοδόμων Κέρκυρας.

Πρόκειται για ατυχήματα που δημοσιοποίησε επίσημα το ΣΕΠΕ, με τις γνωστές ανακοινώσεις, όπου «η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης εκφράζει τα συλλυπητήρια και τη θλίψη της».

Απο Δρόμος της Αριστεράς

ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΣΟΥ

...κοινωνικά και πολιτικά, αποκλείει κάθε αναφορά σε οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση.
Μεταδίδει την καθ' όλα διαβρωτική νόρμα, κάτι που προσφέρεται ως ρεαλιστικό δεν μπορεί να είναι ψεύτικο. Οτιδήποτε άλλο [η δική μας αντιπληροφόρηση για παράδειγμα] δεν ακούγεται καθόλου και άρα πρέπει να είναι κάτι το μη πραγματικό. Και αφού ελέγχει τη γνώση, η τηλεόραση, κάνει αδύνατο το να φαντάζεται κάποιος μια διαφορετική κοινωνική δομή, από το σύγχρονο ρυθμό δουλειά-κατανάλωση-δουλειά-τηλεθέαση-κατανάλωση.
Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει ή διδαχθεί να ακούν παθητικά τη ζεστή λεκτική επικοινωνία που προέρχεται από την οθόνη της τηλεόρσης, συχνά είναι ανίκανοι να αποκριθούν στα πραγματικά πρόσωπα, γιατί εμφανίζονται με πολύ λιγότερο συναίσθημα από ότι οι προικισμένοι ηθοποιοί. Ακόμη χειρότερα, χάνουν την ικανότητα να  μαθαίνουν από την πραγματικότητα, γιατί οι εμπειρίες της ζωής μοιάζουν λιγότερο ενδιαφέρουσες από εκείνες που βλέπουν στην οθόνη...
Η τηλεόραση είναι μέσο της άρχουσας τάξης και συνεπώς χρησιμεύει για τη διατήρησή της, αντί να αμβισβητεί τις συμβατικές πεποιθήσεις και συμπεριφορές. Είναι το μέσο για την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων μέσω δεδομένων ρόλων και συμπεριφορών.
Η λειτουργία της είναι ο κοινωνικός έλεγχος.
Η απελευθέρωση έρχεται όταν δεν θέλουμε ή  δεν χρειαζόμαστε κάποιον για να μας πει τι μέρα ήταν αυτή που πέρασε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟΥ

Κάθε του κουβέντα είναι ποίηση, μακάρι να υπήρχαν χιλιάδες σαν αυτόν

 «Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη...» 

"Η ζωή είναι ένα δώρο που μάς δίνεται άπαξ. Εχει ημερομηνία λήξεως. Και έχουμε το δικαίωμα να τη χαρούμε, να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε", λέει ο Χρόνης Μίσσιος στο Car & Driver, σε μία συνέντευξη την οποία ασμένως αναδημοσιεύουμε...

Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιουλίου με τα τζιτζίκια να έχουν ήδη αρχίσει τo τραγούδι τους, όταν πριν τις 11, χτυπούσα το κουδούνι στην αγροικία του Χρόνη και της Ρηνιώς.
Ζούν εκεί, λίγο έξω από το Μικροχώρι Καπανδριτίου, κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Πίσω από ένα παλιό βυσσινί Niva ξεπρόβαλε ο Χρόνης με βήματα αργά, συνοδευόμενος από επιβλητικό, λευκό, φουντωτά τριχωτό σκύλο. Αργότερα έμαθα ότι ήταν γένους θηλυκού, ονόματι Stormy. Καταιγίδα. Σε αντίθεση με το όνομα της δεν παρατηρούσες κάποια καταιγιστική συμπεριφορά.

Στην ίδια περίπου ρότα κινήθηκε και ο βιός του Χρόνη. Μετά από μια τόσο καταιγιστική, πλήρη, ζωή έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο βαθιά ήρεμο, με σπάνιες εμπειρίες, γοητευτικά γερασμένο.

Καλωσόρισε, χαιρέτησα και σε λίγα λεπτά συζητούσαμε στη γωνιά του. Ανάμεσα μας το μικρό του γραφείο. Αριστερά του, ένα ανοικτό παράθυρο που ξεχείλιζε από τους κόκκινους ιβίσκους του Ελληνικού καλοκαιριού. Οι ερωτήσεις μου δεν έχουν τόση σημασία. Στο κείμενο που ακολουθεί, παραθέτονται μοναχά ο δικός του λόγος. Μεστός, καινοτόμος, ενδιαφέρων, ανθρώπινος, αγωνιστικός, ρομαντικός, σπαραξικάρδιος, οπωσδήποτε καταιγιστικός αλλά και αισιόδοξος, παρά το κλίμα της εποχής.

"..Πιστεύαμε, κάποιοι ρομαντικοί, τότε ότι μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο, κάτι ιδιαίτερο, αλλά όπως έχει πει ο Δαντών: "τα βήματα της ανθρωπότητας είναι οι ταφόπλακες των ρομαντικών". Ήμαστε, θαρρώ, η τελευταία γενιά των Μοϊκανών, των ρομαντικών. Είχαμε έναν μύθο, πιστεύαμε μια ιδεολογία, για αυτή θυσιάζαμε και τη ζωή μας ακόμα. Για μια καλύτερη ανθρωπότητα, για μια ομορφότερη κοινωνία, όλα τα γνωστά. Ε! αποδείχτηκε ότι το όραμα της ιδανικής κοινωνίας που παλεύαμε δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, διότι η συνείδηση των ανθρώπων, κι όταν λέω συνείδηση εννοώ παιδεία, βαθιά παιδεία, δεν ήταν στο επίπεδο του πολιτισμού που έπρεπε να δημιουργήσει. Έτσι ξανακαβάλησε η εξουσία και με όλα τα προσχήματα, νόμιμα, ή παράνομα εγκαθίδρυσε ένα καινούργιο καθεστώς, χειρότερο από εκείνο που προϋπήρχε. Αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την Οκτωβριανή επανάσταση, το Βιετναμ, την Κούβα, παντού…"

"…Οι μόνοι από τους επαναστάτες οραματιστές που διέσωσαν την αθωότητα τους είναι εκείνοι που σκοτώθηκαν νωρίς. Από τον Χριστό, τον Γκεβάρα, τον Βελουχιώτη, τον Μπελογιάννη, και τόσους άλλους..."

 
"..Δεν χάθηκε, δεν υπήρξε ευκαιρία, το '44. Εδώ πάνω έχει ένα ταβερνάκι. Το είχε ένας γέροντας, ο μακαρίτης πια ο Μπάρμπα – Βασίλης. Καθόμαστε μια μέρα και κουβεντιάζαμε. Εγώ αντάρτης, εκείνος στον εθνικό στρατό. Ήταν πολυβολητής. Εκεί που τα πίναμε και τα λέγαμε, αναρωτιόταν τι παραλογισμό ζήσαμε. Γυρνάω και του λέω: "Βασίλη καλά που κράταγες το πολυβόλο σου γερά, γιατί αν είχαμε κερδίσει εμείς θα καταστρέφαμε την Ελλάδα". Έτσι είναι τα πράγματα. Το επίπεδο της καθοδήγησης και του λαού ήταν τέτοιο, που δεν μπορούσε να στηρίξει ένα καινούργιο πολιτισμό, πέρα από το γεγονός ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες, που τι θα γινόμαστε; Μια Βουλγαρία, μια Αλβανία, κάτι τέτοιο…"

"…Μετά τον εμφύλιο η δεξιά κράτησε όλους τους νόμους. Τον 509, το τρίτο ψήφισμα και πίεζε έως εξοντώσεως την αριστερά. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη και κολοκύθια στο πάτερο. Άσε τις καταδίκες μου στα στρατοδικεία. Στις εξορίες όμως, μας στέλνανε αφού περνούσαμε -υποτίθεται, διότι δεν μας πήγαιναν ποτέ- από επιτροπές εφετών. Εκεί λοιπόν έγραφαν: "επί εν εισέτι έτος διότι κρίνεται επικίνδυνος δια την δημοσίαν τάξιν". Οι επιτροπές αυτές αποτελούνταν από δικαστές, όχι από στρατοδίκες. Πως στέλνεις ρε μαλάκα έναν άνθρωπο στην εξορία που ούτε καν τον γνωρίζεις; Κάθε χρόνο; Επί δέκα συνεχή χρόνια; Χωρίς να τον έχεις συναντήσει, να τον έχεις συζητήσει ούτε μια φορά;…"

 
"…Όταν επέστρεψα από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση, το '64, αφού είχα πάρει με χίλια ζόρια διαβατήριο, με ρώτησε η Ρηνιώ, πως είναι τα πράγματα. Ήμουν απογοητευμένος με αυτά που είχα αντικρίσει και της είπα. "Άσε, αλλά εμείς που ήμαστε Μεσογειακός λαός, θα σενιάρουμε έναν κομουνισμό, άλλο πράγμα." Δεν τα πίστευα, αλλά τι να κάνω, τι να πω; Που να πάω; Το κόμμα και η πάλη μου για τον κομμουνισμό ήταν η ζωή μου η ίδια. Είναι εύκολο να αρνηθείς τη ζωή σου; Σήμερα ας πούμε, μια χαρά παλιοί σύντροφοι, είναι ακόμα στο κόμμα. Πώς να αρνηθούν τη ζωή τους;…"

"…Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια "Τι συμβαίνει; Πως από εδώ." ρωτώ. "Ρε συ Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;". Πιάσαμε την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη "Σμαρώ", ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια…"

 
"…Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον. "Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;" ρωτούσαν. "Ενωματάρχης στην ασφάλεια", απαντούσα. Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι, εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν..."

"…Το θέμα είναι να κερδίσεις τους ανθρώπους. Δεν μπορείς να σώσεις τους ανθρώπους αν δεν θέλουν οι ίδιοι να σωθούν. Εμείς οι κομμουνιστές το κάναμε αυτό. Ντε και καλά να τους σώσουμε. Άμα ο άλλος δεν γουστάρει, δεν νοιώθει ότι πρέπει να σωθεί, πως θα τον υποχρεώσεις…";

 
"…Ο Αντρέας, ως μέγας δημαγωγός, πήρε όλη τη γκάμα των συνθημάτων της αριστεράς, τα υιοθέτησε, τα απαξίωσε μέσα από την εξουσία του και η αριστερά έψαχνε να βρει την προίκα της. Σαν να μην έφτανε αυτό, μας κληρονόμησε και το σόι του…"

"…Τότε, εμείς οι ρομαντικοί είχαμε μια ιδεολογία, ένα όραμα, ένα όνειρο, είχαμε βέβαια και έναν αντίπαλο απέναντί μας. Το σύστημα ασκούσε τη βία στο σώμα μας. Μας φυλάκιζε, μας βασάνιζε, μας τουφέκιζε. Σήμερα το σύστημα ασκεί τη βία του στον εγκέφαλο. Τους κάνει λοβοτομή. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα να διαμορφώσει συνείδηση ο άνθρωπος. Ζει σε έναν ψεύτικο κόσμο, μια ψεύτικη ζωή. Υπάρχει καταναλωτισμός, διαφήμηση, τηλεόραση. Από τις δικές μας γενιές αφαίρεσαν την ποιότητα ζωής. Από τις σημερινές γενιές τους αφαιρούν την ίδια τη ζωή. Ο νέος άνθρωπος τι μέλλον έχει σε αυτή τη χώρα; Ακούει καθημερινά νούμερα, μνημόνια, χρεοκοπίες και τα ρέστα. Είναι δημοκρατία να έχουν συμβεί όλα αυτά τα τραγικά μετά την μεταπολίτευση, να έχει οδηγηθεί η χώρα σε υποδούλωση, σε εθνική υποτέλεια, τόσα σκάνδαλα, μίζες και να μην έχει πάει ένας άνθρωπος φυλακή; Ένας να μην έχει ζητήσει συγνώμη; Ένας ρε! Ποια δικαιοσύνη; Ποια δημοκρατία; Επειδή έφαγε ο Πάγκαλος ένα γιαούρτι στη μούρη θίγουμε τους θεσμούς; Αν υπήρχε μια ευνομούμενη δημοκρατία έπρεπε να παραπεμφθούν για δωσιλογισμό, όσοι άσκησαν εξουσία. Ζούμε μια τραγωδία με ηθοποιούς μαριονέτες. Όσο για το παρελθόν άστο να κοιμάται. Το σύστημα έχει τέτοια δύναμη ώστε σβήνει τα χνάρια της ιστορίας. Είναι τρομακτικό…"

 
"…Ενώ το πολιτικό σύστημα μας έχει φέρει σε αυτό σημείο, μόλις συμβαίνει μια παρεκτροπή, μια προπηλάκιση ενός βουλευτή, αμέσως τίθεται θέμα θεσμών της Δημοκρατίας. Προσωπικά είμαι εναντίον αυτών των μεθόδων, αλλά αν έχεις έναν ολόκληρο λαό αγανακτισμένο κάποιος είναι και παρορμητικός. Αυτό σημαίνει ότι θίγονται οι θεσμοί; Και ποιοι είναι αυτοί; Κάθε τέσσερα χρόνια να πουλάς την ψήφο σου στον υποψήφιο ή στο κόμμα με την προσδοκία να βρεις μια θέση στην κοινωνία, μια εργασία, εσύ ή το παιδί σου; Αυτή είναι η Δημοκρατία; Το δικαίωμα στην εργασία, σε μια αξιοπρεπή ζωή, στην ασφάλεια, στην ευτυχία, το δικαίωμα στο να εξασφαλίσεις το μέλλον των παιδιών σου δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα και είναι το παζάρι που γίνεται κάθε 4 χρόνια; Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται άπαξ και έχει ημερομηνία λήξεως και έχουμε το δικαίωμα να τη χαρούμε να την μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε. Ε! το γεγονός ότι το σύστημα μας εμποδίζει τα κάνουμε όλα αυτά και μας οδηγεί στην κατάθλιψη, στην μιζέρια, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, με συγχωρείτε αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία…"

"…Για αυτό θεωρώ σημαντικό γεγονός ότι οι άνθρωποι βγήκαν στις πλατείες. Να κοιταχτούν, να ψαχτούν, να συναντήσουν τα όνειρά τους, να αλλάξουν κάποιες κουβέντες, να βγουν από τις μάντρες των κομμάτων. Το αυθόρμητο είναι δημιουργία. Και βέβαια όλοι οι ηγήτορες των κομμάτων αναρωτήθηκαν, πως γίνεται αυτό χωρίς αυτούς, χωρίς καθοδήγηση;…"

"…Το σύστημα από χρόνια τώρα, κυριαρχεί τόσο πολύ, ώστε έχει υποχρεώσει τους ανθρώπους να το αναπαράγουν συνεχώς. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι απλώς και μόνον η διεύρυνση των θεσμικών ορίων της ελευθερίας μέσα στην κοινωνία. Το πρόβλημα είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου. Εκεί είναι η δυσκολία διότι οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχτεί και είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν τον εαυτό τους, την οντότητά τους…"

"…Όταν ακούω για το πόσο πλούσιο κράτος ήμαστε, επειδή ανακαλύψαμε τα πετρέλαια στο Αιγαίο και στο Ιόνιο με πιάνει κατάθλιψη. Θα τα καταστρέψουμε, όλα. Θα γίνουμε μια αποικία των πολυεθνικών του πετρελαίου. Φαντάζεσαι τις πλωτές δεξαμενές άντλησης στο Αιγαίο και τα βαπόρια να πηγαινοέρχονται;…"

"…Ακόμα και οι ακτιβιστές οικολόγοι οι οποίοι αναμφισβήτητα κάνουν μια σοβαρή δουλειά για να διαμορφωθεί μια οικολογική συνείδηση, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο πλανήτης μας έχει δύο περιβάλλοντα. Το φυσικό και το κοινωνικό. Το πρόβλημα είναι ότι το κοινωνικό ασκεί τέτοια καταστροφική πίεση στο φυσικό ώστε για να το προστατεύσουμε πρέπει να κάνουμε ανατροπές στο κοινωνικό. Για αυτό η οικολογία είναι επαναστατική. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει, ότι το περιβάλλον είναι το σπίτι του..".

"…Η διαφήμιση έχει τρελάνει τους ανθρώπους. Συνέχεια παράγει καινούργια προϊόντα, τα οποία προσπαθεί να πλασάρει. Η διαφήμιση έχει εκπορνεύσει μέχρι και τα πιτσιρίκια. Τα βάζουν εκεί να διαφημίζουν γαριδάκια ή οτιδήποτε με κινήσεις "αρτίστας". Σκουπίδια. Καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη με τέτοια ταχύτητα και ασυδοσία που δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο. Τα φυσικά αγαθά, το νερό, ο αέρας, ο ήλιος καταστρέφονται. Και τούτοι οι κερατάδες, οι πολιτικοί βγαίνουν με στην τηλεόραση και μας κουνούν και το δάκτυλο…"

"..Ζούμε μια άσχημη εποχή. Εμείς, συγκρουόμασταν, δίναμε μάχη χαρακωμάτων, παλεύαμε. Σήμερα κλέβουν τη ζωή των παιδιών, των ανθρώπων. Σήμερα με ποιόν να παλέψεις; Ούτε αφεντικό δεν έχεις. Πολυεθνική εταιρεία σου λέει. Τέτοιοι είναι οι μηχανισμοί. Ψεύτικο χρήμα, πλαστικό. Γύρω σου δεν υπάρχει μια αξία για να στηριχτείς. Τι είναι αυτό; Κοινωνία; Πολιτισμός;…"

"..Το χίπικο κίνημα ήταν η τελευταία εξέγερση του ανθρώπου. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό; Διότι είχε αντιληφθεί ότι τα πανεπιστήμια μετατρέπονταν σε στρατόπεδα τεχνοκρατικής γνώσης που θα παρήγαγαν, όπως παράγουν, ηλιθίους υψηλής τεχνολογίας. Έτσι ξεκίνησε η αμφισβήτηση όλου του συστήματος. Μαζί με τον πόλεμο του Βιετ - ναμ γεννήθηκε μια δυναμική που αμφισβητούσε πλέον τα πάντα. Για να το διαλύσουν έριξαν με τους τόνους τα χημικά ναρκωτικά. Δυστυχώς το σύστημα είναι τόσο ισχυρό που το έκανε μόδα. Εδώ έκανε μόδα και τη φιγούρα του Γκεβάρα, τον χιπισμό θα άφηνε;…"

"…Στην Καβάλα πήγα για τελευταία φορά πριν λίγα χρόνια. Με πονάει πολύ. Δεν έβρισκα το δρόμο του σπιτιού που γεννήθηκα. Την έχουν καταστρέψει. Πολυκατοικίες τέρατα…"

"…Τι να κόψω; Το τσιγάρο; Ογδόντα ενός χρονών άνθρωπος, 68 από αυτά καπνιστής. Πάσχω και από αποφρακτική πνευμονοπάθεια, αλλά αν το κόψω θα είναι σοκ για μένα …"
"…Τι να κάνουμε; Να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας. Να ξαναεποικίσουμε τη γη μας. Να ξαναστήσουμε τη γεωργία μας. Έχουμε μια χώρα παράδεισο. Παράγουμε τα πάντα και τόσο εκλεκτά. Να γυρίσουμε στα χωριά μας, να ξαναδεθούμε με τη γη. Να πάνε στο διάολο και οι δανειστές και τα χρέη μας. Τι θα κάνουν; Θα μας στείλουν τους πεζοναύτες; Θα υποφέρουμε, αλλά θα υποφέρουμε για μας και ό,τι δημιουργήσουμε θα είναι δικό μας πια…"


Ζεστή μέρα του Ιουλίου με τον ήλιο, να μοιράζει αλύπητα τις καυτές, κάθετες πια ακτίνες του και τα τζιτζίκια να "δουλεύουν" ήδη υπερωρίες όταν, μετά τις δύο το μεσημέρι, η Ρηνιώ με συνόδευε μέχρι την εξώπορτα. Ο Χρόνης, ύστερα από το μεσημεριανό "τουρλού" και το κρασί που μοιραστήκαμε, είχε πλαγιάσει και ίσως να ονειρευόταν, είτε το μαχαλά των παιδικών του χρόνων στα Ποταμούδια, είτε την ιδανική κοινωνία. Θυμάμαι μια κουβέντα του:
"Αφού η γενιά μου δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο, τουλάχιστον να μην αφήσω τον κόσμο να με αλλάξει, κι αυτό είναι ύψιστη πολιτική θέση κατά την άποψή μου"
Στις μέρες που ζούμε και η επόμενη γενιά, η δική μου γενιά, οφείλει να αποδεχτεί παρόμοιες σκέψεις. Όχι μόνον ως δήλωση, ως αποδοχή της όποιας ήττας - αποτυχίας αλλά και ως σημαία, ως σύνθημα, ως σάλπισμα της τελευταίας, ίσως, μάχης. Εκείνης της προάσπισης της αξιοπρέπειάς της.

Ο Χρόνης και αρκετοί ακόμα που δεν έτυχε να γίνουν ευρύτερα γνωστοί, αξίζουν με το παραπάνω αυτή την ύψιστη τιμή. Όχι μόνον διότι άντεξαν στο άλεσμα της κρεατομηχανής, όχι μόνον διότι ενώ προδόθηκαν δεν έβγαλαν άχνα, αλλά και διότι δεν διεκδίκησαν ποτέ, στάλα εξουσίας.
Αυτό που τελικά μένει μετά από 81 χρόνια ζωής, εκ των οποίων 20τόσα φυλακίσεων, εκτοπίσεων και ατελείωτων, βάναυσων ξυλοδαρμών είναι το απόσταγμα της πορείας, η ανιδιοτέλεια των θυσιών και η πλήρης αποδοχή όλων όσοι καταλαβαίνουν.

Αυτό το τελευταίο, είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω την επόμενη φορά που βρεθήκαμε στο ταβερνάκι του Βασίλη, κάτω από τη δροσερή μουριά. Με πόση θέρμη, με πόσο ανοιχτά χαμόγελα, τον χαιρετούσαν οι συντοπίτες του, με τι χαρά τον κερνούσαν, χωρίς να περιμένουν τίποτα για αντάλλαγμα, δίχως να υπάρχει καμιά συναλλαγή. Το εισέπραξα σαν τον θρίαμβο της ανθρωπιάς, της επικοινωνίας, της ανυστεροβουλίας, της συντροφικότητας.
Μπορεί όλα αυτά να είχαν, για τον Χρόνη ένα κόστος τεράστιο, κολοσσιαίο. Είμαι όμως βέβαιος, ότι ποτέ δεν το σκέφτηκε, ποτέ δεν το μετάνιωσε και κυρίως, ποτέ δεν το διατίμησε.

Κείμενο: Νικόλας Στ. Ζαλμάς (nikolas@pegasus.gr)

• Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στη Καβάλα, από γονείς καπνεργάτες. Έζησε τα πρώτα του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, εργάτες και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Η οικογένεια του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη, όπου Χρόνης δουλεύει σαν μικροπωλητής. Σχολείο πήγε ως τη δευτέρα δημοτικού. Στη κατοχή, ο Ερυθρός Σταυρός στέλνει αποστολές παιδιών σε αγροτικές περιοχές για να τα σώσει από τη πείνα, έτσι βρίσκεται τσοπανόπουλο στα Γιαννιτσά, απ' όπου, με το κοπάδι του, περνάει στους αντάρτες που τον χρησιμοποιούν ως σύνδεσμο. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη. Οργανώνεται στο Δημοκρατικό στρατό πόλεων, και στα 17 του το 1947, συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια, και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν. Το 1953 αποφυλακίζεται, παρουσιάζεται στο στρατό και στέλνεται στο Μακρονήσι, αργότερα στον Αη-Στράτη, ώς το 1962 που διαλύθηκε το στρατόπεδο. Από τότε, δουλεύει ως στέλεχος της Ε.Δ.Α. Η δικτατορία του '67 τον βρίσκει μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη. Περνάει στη παρανομία και μαζί με άλλα στελέχη ιδρύουν το Π.Α.Μ. Το Νοέμβριο του 1967 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε δεκαοχτώ χρόνια φυλακή. Και πάλι Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, ως την αμνηστία, τον Αύγουστο του 1973