Μία απάντηση στον κύριο Γουσέτη

του Ιουλιανού
Ο Διονύσης Γουσέτης πολιτικός μηχανικός και αρθρογράφος, διατέλεσε μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, αργότερα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και υποψήφιος βουλευτής του Συνασπισμού. Αποχώρισε από τον Συνασπισμό το 2003 μα διατήρησε την αρθρογραφία του στην Αυγή. Σήμερα είναι στέλεχος μα και ιδρυτικό μέλος της Δράσης του γνωστού Μάνου.
Ο κύριος Γουσέτης λοιπόν γράφει, σε σημερινό άρθρο του με τίτλο «Ο κρατισμός βλάπτει, κ. Καμίνη», στην Καθημερινή πως είναι απαράδεκτο ο Καμίνης να αξιώνει την παραμονή των εργαζομένων στην καθαριότητα και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς επικαλούμενος την κάλυψη επιτακτικών αναγκών του Δήμου διότι ο «δήμος μπορεί άνετα να μεριμνήσει για τα βρέφη και τα νήπια, δαπανώντας το ίδιο ακριβώς ποσό σε κουπόνια. Οι γονείς μπορούν να τα εξαργυρώσουν στον ιδιωτικό βρεφονηπιακό σταθμό της αρεσκείας τους, ανάμεσα στους συμβεβλημένους με τον δήμο.»

Ο κρατισμός λοιπόν, για τον αντικρατιστη Γουσετη (εδώ το «κύριος» είναι πλεονασμός) είναι μιαρός όταν πρόκριτε η δημόσια χρηματοδότηση να κατευθυνθεί σε κοινωφελείς οργανισμούς και κατ επέκταση στην διατήρηση των θέσεων εργασίας. Όταν πρόκειται όμως για το κράτος να απεμπολήσει τα δικαιώματα και τις ανάγκες των πολιτών και να στρέψει την χρηματοδότηση σε ιδιωτικές εταιρίες τότε ο αντικρατισμός του Γουσέτη πάει περίπατο. Μαζί και η συνείδηση του.
Δεν λέω… Είναι δελεαστικός ο κόσμος του νεοφιλελευθερισμού ιδίως όταν τα θεμέλια του στηρίζονται σε δημόσιες χρηματοδοτήσεις.
Συνεχίζει όμως ο «αριστερός» Γουσέτης λέγοντας πως «Μένει το κοινωνικό πρόβλημα. Να απολυθούν τόσοι άνθρωποι; Αυτό όμως δεν είναι κοινωνικό αλλά προσωπικό πρόβλημα. Αφορά μόνο τους συγκεκριμένους που λόγω του νόμου απολύονται.»
Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!
Ειλικρινά κάνω προσπάθεια να συγκρατηθώ…
Ας ξεχάσουμε προσωρινά ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι ένα θεμελιώδες δικαίωμα, συνταγματικά κατοχυρωμένο και ταυτίζεται με το δικαίωμα στην επιβίωση. Της ίδιας της ζωής μας.
Ας ξεχάσουμε ότι για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία της χώρας ο μη ενεργός οικονομικός πληθυσμός ξεπέρασε τον ενεργό.
Ας ξεχάσουμε ότι μακροπρόθεσμα η υψηλή ανεργία οδηγεί στην υπονόμευση τόσο των ασφαλιστικών ταμείων όσο και των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των ίδιων των εργαζομένων.
Κύριε Γουσετη. Ψύχραιμα σου απαντώ πως οι λόγοι τις ανεργίας υπερβαίνουν τον εργαζόμενο. Η ανεργία είναι κατάρα.
Όλη η ζωή σου και της οικογένειας σου ανατρέπεται. Νιώθεις ηττημένος και η απόγνωση σε κυριεύει. Η ανεργία Γουσέτη σε ακυρώνει ως ενεργή ύπαρξη και σου στερεί το δικαίωμα στην ζωή. Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΣΜΟΣ.
Δεν ευθύνεται ο άνεργος για την ανεργία του. Και δεν θα τον βγάλεις εσύ άχρηστο ανάγοντας ξεδιάντροπα το πρόβλημα σε «προσωπικό».
Σε βολεύει όμως θιασώτη των αγορών να υπάρχουν άνεργοι διότι είναι ένας τρόπος να πέφτουν και τα μεροκάματα.
Διότι ο καπιταλισμός χρειάζεται και θέλει την ανεργία για να μπορεί να χρησιμοποιήσει τις στρατιές αυτές των εξαθλιωμένων σα μοχλό πίεσης, προκειμένου να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης, για να βαθύνει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Μα η ανεργία για τον Γουσετη δεν είναι τίποτα άλλο από προσωπική υπόθεση του καθένα σας προσωπικά.Και να είστε και ευχαριστημένοι που υπάρχουν φιλάνθρωποι εργοδότες που με κρατική επιχορήγηση θα σας δώσουν ένα πιάτο φαί να φάτε δουλεύοντας πρώτα ως δούλοι στις χρηματοδοτούμενες από το Δημόσιο με κουπόνια επιχειρήσεις τους .
Στην επόμενη πρόταση του ο Γουσέτης ακάθεκτος συνεχίζει: «η εργασία εκτελείται με ανταγωνιστικό τρόπο και θυμίζω ότι η χώρα μας είναι πάτος στον ανταγωνισμό»
Τι κι αν ο συνδικαλισμός εξέπεσε σε απροκάλυπτο ρουφιανο του Πασοκ και έκοψαν παρέα ακόμα και τα Κεινσιανα ψίχουλα οδηγώντας τους εργάτες δούλους του ενός πιάτου φαί την ημέρα στους εργοδότες υλοποιώντας τις οδηγίες της ΕΕ και δημιούργησαν το αίσχος των δουλεμπορικών γραφείων, των λεγόμενων Γραφείων Ενοικίασης Εργαζομένων, για να θησαυρίζουν λίγοι πατώντας στην κυριολεξία επί πτωμάτων.
Τι κι αν σημαντικό εργαλείο επιτυχίας αποτέλεσε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε ο ξεφτιλισμένος Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ.
Κάτι που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις μια και οι κλαδικές συμβάσεις συμμορφώθηκαν πλήρως με την ΕΓΣΣΕ.
Τι κι αν συνέβαλαν στην επιτυχία η μετατροπή συμβάσεων σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης, η χρήση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, η εργασία με την ώρα και η «οικιοθελής» μείωση μισθών από παλιούς εργαζομένους για να μην δουν το δρόμο της ανεργίας.
Τι κι αν ο εργαζόμενος στοιβάζεται στα αμπάρια των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, στα 10ωρα, στην εργασία του Σαββάτου χωρίς αποδοχές ανασφάλιστος , θεσμοθετημένα με τρομοκρατικούς νόμους του κράτους
Για τον Γουσέτη η «αγορά εργασίας» δεν έσπασε τα κομμουνιστικά δεσμά της και δεν είναι «ανταγωνιστική» με αποτέλεσμα να κόβει το οξυγόνο του Αλαφούζου και να μην τον αφήνει να αναπνεύσει καλύτερα.
Άσε που ο εργάτης σύμφωνα με τον Γουσέτη δεν είναι και αυτός ελεύθερος να επιλέξει από ένα πλήθος μοντέλων αλυσίδων…εεε ατομικών εργασιακών ελευθερίων ήθελα να πω.
Διότι εάν του εργάτη δεν σου αρέσει αυτή η «ατομική ελευθερία» δημιούργημα του «ανταγωνισμού» τότε είναι ελεύθερος να επιλέξεις την ανεργία. Άρα προσωπικό του πρόβλημα. Έτσι δεν είναι κ. Γουσέτη;
Ολόκληρο το άρθρο Γουσετη ΕΔΩ
Y.Γ.1 Άθλιες πρακτικές απο ιδεολογικούς μισθοφόρους που χωρίς αυτούς το «εκσυγχρονιστικό»εγχείρημα του ΠΑΣΟΚ θα ήταν αδύνατο. Μια και στην γενικευμένη εκπόρνευση στοιχειωδών δικαιωμάτων (το δικαίωμα στην εργασία, στην παιδεία ,υγεία, ασφάλεια, συντάξεις κ.λπ.). Στο ξεπούλημα ζωών, ψυχών και συνειδήσεων, ουδείς «συνειδητοποιημένος αριστερός» δικαιούται να αυτοεξαιρείται από την «πολιτική» του αντι -εξουσιαστή παπατζή Πρωθυπουργού. Ο σιδερωμένος «αριστερός διανοούμενος» βρήκε την θέση που του αξίζει στον προθάλαμο του ΠΑΣΟΚ να περιμένοντας την καρέκλα του… Ο πρώτος είναι άλλωστε;
Υ.Γ.2 Στον ανήθικο Γουσετη που γράφει «δεν είναι “νεοφιλελεύθερη ψύχωση”. Τα συστήνουν όλοι οι εταίροι μας και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, εσχάτως και ο ΟΟΣΑ», εύχομαι να γνωρίσει στο πετσί του τι πάει να πει εργασία με ημερομηνία λήξης, να νιώσεις το φόβο της απόλυσης. Να νιώσεις στο πετσί σου τη μετατροπή της ανθρώπινης υπόστασης σου σε εμπόρευμα, την αγωνία και το παράπονο του πατέρα που δεν τον φτάνει το μεροκάματο για τις ανάγκες των παιδιών του ,να νιώσεις πως είναι η ζωή των γερόντων με 400 ευρώ σύνταξη. Να καταλάβεις κάποτε τι είναι να σε αποκαλούν απασχολήσιμο, ωρομίσθιο, ενοικιαζόμενο, να σου λένε ότι δεν σε αντέχει η οικονομία και να μένεις μαλάκας γιατί το μόνο που ζήτησες ήταν μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά και λίγο χώρο για ζωή.
://parallhlografos.wordpress.