Ρένα Δούρου: Για τις διαδηλώσεις σε Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα.

“Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, η κρίση στην ευρωζώνη βαθαίνει. Μετά από την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, ο κλοιός σφίγγει επικίνδυνα γύρω από τη δεύτερη οικονομία της ευρωζώνης, τη Γαλλία που βλέπει πλέον και το δικός της κόστος δανεισμού από τις αγορές στα ύψη. Εξ ου και οι εκκλήσεις του Παρισιού προκειμένου η ΕΚΤ να διευρύνει το ρόλο της στη δανειοδότηση των κυβερνήσεων της ευρωζώνης μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Στις εκκλήσεις αυτές το Βερολίνο κωφεύει, εγκλωβισμένο σε μια ανάγνωση των γεγονότων που παραπέμπει σε αντιπληθωριστικές εμμονές της δεκαετίας του 1930 και αποδεικνύοντας έτσι ότι πλέον η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του. Για άλλη μια φορά Παρίσι και Βερολίνο ερίζουν για μία “τελική απόφαση” που θα είναι πολύ “λίγη” και θα έρχεται πολύ αργά.

Εδώ και μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και το κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) υποστηρίζουν ότι στο πλαίσιο μιας συστημικής απάντησης στην κρίση, στην οποία η Ελλάδα έχει αναδειχθεί στο πειραματόζωο των συνταγών της σκληρής λιτότητας και της στέρησης της εθνικής κυριαρχίας, σημαντική διέξοδο θα αποτελούσε η αλλαγή του ρόλου και της αποστολής της ΕΚΤ, έτσι ώστε να μπορεί να δανείζει με ελάχιστα ή μηδενικά επιτόκια τις κυβερνήσεις. Και δεν πρόκειται παρά για ένα από ένα σύνολο μέτρων (Ταμείο Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών, κα) που εγκαίρως, εδώ και μήνες, προτείνουμε στη Βουλή και την Ευρωβουλή.

Ωστόσο γίνεται πλέον φανερό ότι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να δώσει σωτήρια ώθηση για έξοδο από τη κρίση χρέους, που έχει πλέον μετατραπεί σε κρίση δημοκρατίας, με τις αγορές και τα… σπρεντ να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, είναι οι μαζικές, λαϊκές κινητοποιήσεις.

Την Τετάρτη οι λαοί τριών από τα Piigs κατέβαιναν μαζικά στους δρόμους δίνοντας τη δική τους απάντηση στη δικτατορία των αγορών. Για το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία. Έλληνες, Ιταλοί και Ισπανοί διαδηλωτές είπαν το δικό τους ‘όχι’ στη ‘δημοκρατία’ των αγορών και την εξαθλίωση των κοινωνιών τους στο όνομα μιας αμφιβόλου αποτελεσματικότητας δημοσιονομικής ‘εξυγίανσης’.

Σήμερα λοιπόν γίνεται και στη χώρα μας όλο και επιτακτικότερη η ανάγκη της αντιστοίχισης της κατακερματισμένης πολιτικής Αριστεράς των αντιμνημονιακών δυνάμεων με την κοινωνική Αριστερά των κινημάτων που μάχονται τις πολιτικές λιτότητας”.