Είναι φορές που λες...

Είναι φορές που λες πως...

...οι σκέψεις που κάνεις
...οι μικρές μάχες που δίνεις
...τα  όνειρα που βλέπεις

...ΔΕΝ πάνε χαμένα!


Οσο τα όνειρα θα βγαίνουν... Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τις ίδιες σκέψεις και δίνουν τις ίδιες μικρές μάχες, χαλάλι!

H λίστα Λαγκάρντ

Έχουμε στη διάθεσή μας αντίγραφο της λίστας Λαγκάρντ και αποκαλύπτουμε ποιοι βρίσκονται στο στικάκι του Βενιζέλου και φυσικά -ως είθισται- θα τιμωρηθούν παραδειγματικά γι' αυτό.

1. Όσοι έχουν παιδιά.

2. Τα παιδιά τους.

3. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι.

4. Οι δημόσιοι υπάλληλοι.

5. Οι εργάτες.

6. Οι άνεργοι.

7. Οι γιατροί.

8. Οι δάσκαλοι.

9. Οι καθηγητές.

10. Οι περιπτεράδες.

11. Οι ταξιτζήδες

12. Οι φαρμακοποιοί.

13. Οι ναυπηγοί.

14. Οι συνταξιούχοι.

15. Οι ανάπηροι.

16. Οι στρατιωτικοί.

17. Οι καφετζήδες.

18. Οι ταβερνιάρηδες.

19. Οι φουρνάρηδες.

20. Οι μπακάληδες.

21. Οι μανάβηδες.

22. Οι συνδικαλιστές.

23. Οι αριστεροί.

24. Το λόμπι της δραχμής.

25. Το σοβιετικό μας κράτος.

26. Η πολλή δημοκρατία που μας έφαγε.

27. Ο Παπαδόπουλος που μας χρειάζεται.

28. Τα πολλά δικαιώματα.

29. Ο Φωτόπουλος.

30. Ο Σόρος.

31. Οι Εβραίοι.

32. Ο Τσοχατζόπουλος.

(σ.σ. κάθε λίστα που σέβεται τον εαυτό της τελικά ενοχοποιεί μόνο τον Άκη της καρδιάς μας...)

Έχει ξεκινήσει εισαγγελική έρευνα και θα τιμωρηθούν οι ένοχοι παραδειγματικά.

Συγκεκριμένα, θα μειωθούν οι μισθοί τους (όσοι έχουν ακόμη).

Θα συνεχίσουν να μην πληρώνονται οι απλήρωτοι.

Οι άνεργοι θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους.

Οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροεπιχειρηματίες θα φορολογούνται από το πρώτο ευρώ.

Οι έχοντες οικογένεια θα τιμωρούνται γι' αυτό, διότι την ώρα που ο κόσμος πεινάει, αυτοί σκυλοπηδιούνται σαν τα πιτσουνάκια.

Οι άτεκνοι θα επιβραβεύονται διότι δεν έφεραν άλλο βάρος στην κοινωνία.

Οι αντιδρώντες θα ξυλοκοπούνται, θα συλλαμβάνονται και θα εξευτελίζονται σε τηλεοπτικά παράθυρα.

Οι σιωπηλοί θα επιβραβευτούν με το βραβείο της ανοιχτής παλάμης και θα παρασημοφορούνται με το μακρύτερο εκ των τριών.

Και ο Τσοχατζόπουλος θα σαπίσει στη φυλακή, διότι επιτέλους οι Γερμανοί μας έφεραν την κάθαρση, αφού εμείς οι κωλοέλληνες είμαστε ανίκανοι να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Δεν έπονται άλλοι.

Η λίστα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα χέρια του τυφλού εισαγγελέα της τυφλής δικαιοσύνης.

Θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση.

Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο. Μηδενική ανοχή!

Επιτέλους να μπει μια τάξη σ' αυτό το σοβιετικό κράτος της Μεσογείου, που μου θέλετε και δικαιώματα ευρω-πίθηκοι!

Λαμόγια, μαζί τα φάγαμε.

Αλλά κι αν δεν τα φάγαμε μαζί...

Σίγουρα μαζί τους ψηφίσαμε!

Πηγή: toixo-toixo

Δημοσκοπήσεις 23/9/2012

 Metron Analysis 

 πανελλαδικά σε δείγμα 1.002 ατόμων ηλικίας 18 και άνω το διάστημα 18-19 Σεπτεμβρίου, τα ποσοστά των κομμάτων διαμορφώνονται ως εξής:

* ΣΥΡΙΖΑ 20,8%

* ΝΔ 19,6%

* Χρυσή Αυγή 8,8%

* ΠΑΣΟΚ 7,3%

* Ανεξάρτητοι Έλληνες 5,4%

* Δημοκρατική Αριστερά 4,8%

* ΚΚΕ 3,9%

* Οικολόγοι Πράσινοι 1,1%

Με την αναγωγή στα έγκυρα, η εκτίμηση ψήφου δίνει προβάδισμα 1,6% στο ΣΥΡΙΖΑ (27,7% έναντι 26,6% της ΝΔ) και η Χρυσή Αυγή αγγίζει το 11,7%, ενώ το ΠΑΣΟΚ περιορίζεται στο 9,8% και η ΔΗΜΑΡ διατηρεί τις δυνάμεις της (6,3%).

 

 MRB

H Νέα Δημοκρατία προηγείται με 0,5% έναντι του ΣΥΡΙΖΑ . Στην πρόθεση ψήφου, προηγείται με ποσοστό 22,9% και στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ με 22,4%. Ακολουθούν: Χρυσή Αυγή 9,0%, ΠΑΣΟΚ 7,9%, Ανεξάρτητοι Έλληνες 5,0%, Δημοκρατική Αριστερά 4,2% και ΚΚΕ 4,0%.

 

 

 Rass

ΝΔ 24,2%
ΣΥΡΙΖΑ 23,1%
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 9,3%
ΠΑΣΟΚ 8,2%
ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ 6,3%
ΔΗΜΑΡ 5,2%
ΚΚΕ 4,6%
ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ 1,3%
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ 1,1%
Αδιευκρίνιστη ψήφος 10,2%
Άκυρο λευκό 3,4%
Άλλο 3,1%.

 

 

 

 

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Η ύφεση δεν βρίσκει πάτο μ’ αυτή την πολιτική

Ο Παύλος Κλαυδιανός, για λογαριασμό της εφημερίδας "Εποχή", συζητάει με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για την έκταση, το χαρακτήρα, το βάθος και τις επιπτώσεις στην Ελλάδα μέτρων που έλαβε η διοίκηση της ΕΚΤ.

Η κυ­βέρ­νη­ση ε­πι­χει­ρεί με την πο­λι­τι­κή της να μεί­νει πά­ση θυ­σία μέ­σα στο ευ­ρω­παϊκό πρό­βλη­μα, έ­τσι που ό­ταν ε­πι­χει­ρη­θεί λύ­ση του να τη συ­μπε­ρι­λά­βει. Όμως εί­ναι ε­φι­κτό;

Αυ­τό που βλέ­που­με ως πο­λι­τι­κή, πέ­ρα α­πό το πο­λι­τι­κό και τρο­με­ρό κοι­νω­νι­κό κό­στος που προ­κα­λεί, εί­ναι α­κα­τα­νό­η­το αν δεν ι­σχύει αυ­τό που εί­πες. Συμ­φω­νού­με, σαν να λέει, μ’ αυ­τό που λέ­τε και ε­σείς, ό­τι θα υ­πάρ­ξει α­διέ­ξο­δο κά­ποια στιγ­μή στην ΕΕ, θα γί­νει έ­να μπα­μ, κρα­τά­με το κε­φά­λι μας πά­νω α­πό το νε­ρό και ό­ταν θα γί­νουν α­να­γκαίες αλ­λα­γές στην πο­λι­τι­κή, θα ω­φε­λη­θού­με και ε­μείς. Αρμό­ζει αυ­τό ως ε­πι­λο­γή σε μια κυ­βέρ­νη­ση που δεν εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νη να συ­γκρου­σθεί, να κά­νει ρή­ξεις. Όμως η κρί­ση θα γί­νει τό­σο βα­θύ­τε­ρη α­π’ αυ­τά τα μέ­τρα που σχε­διά­ζο­νται που δεν θα ω­φε­λη­θεί η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία α­πό μια, π.χ., με­τριο­πα­θή χα­λά­ρω­ση. Ξέ­ρε­τε, δεν συμ­φω­νώ με την ά­πο­ψη που υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι η ύ­φε­ση έ­χει έ­ναν πά­το στον ο­ποίο πλη­σιά­ζει. Θεω­ρώ ό­τι έ­χει α­κό­μη ι­κα­νό έ­δα­φος να δια­νύ­σει. Οι πολ­λα­πλα­σια­στές α­πό τις πε­ρι­κο­πές των δα­πα­νών και αυ­ξή­σεις φό­ρων α­κό­μη συ­νε­χί­ζουν να δου­λεύουν. Άρα δεν εί­ναι κα­θό­λου σί­γου­ρο ό­τι κά­που θα α­το­νή­σουν.

Αυ­τό πού ο­φεί­λε­ται; Π.χ. στη δο­μή της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μίας, στη διε­θνή υ­φε­σια­κή συ­γκυ­ρία, στη σφο­δρό­τη­τα της λι­τό­τη­τας;

Οφεί­λε­ται και στη δο­μή και στη λο­γι­κή της ύ­φε­σης ό­ταν αυ­τή ξε­φύ­γει. Ότι κλεί­νουν πά­ρα πολ­λές με­σαίες και μι­κρές ε­πι­χει­ρή­σεις. Η λο­γι­κή της ύ­φε­σης εί­ναι ό­λες οι α­πο­φά­σεις για την οι­κο­νο­μία να κα­θυ­στε­ρούν, να α­να­βάλ­λο­νται. Εί­τε α­φο­ρούν ε­πεν­δύ­σεις, εί­τε α­γο­ρά ε­νός ψυ­γείου. Αν αρ­χί­σουν να πέ­φτουν οι τι­μές, εί­ναι βέ­βαια κα­λό, αλ­λά συγ­χρό­νως αυ­τό δου­λεύει κα­τα­στρο­φι­κά διό­τι αν ε­σύ θεω­ρείς ό­τι αρ­γό­τε­ρα θα πέ­σουν κι άλ­λο, δεν α­γο­ρά­ζεις. Το τρί­το εί­ναι ό­τι οι τρά­πε­ζες με τέ­τοια ύ­φε­ση δεν γί­νο­νται βιώ­σι­μες με τα 50 δισ. Δη­λα­δή, θα συ­νε­χι­στεί η προ­βλη­μα­τι­κό­τη­τά τους, θα χρεια­στούν κι άλ­λα κε­φά­λαια. Θα α­πο­σύ­ρουν πά­λι λε­φτά α­πό τις τρά­πε­ζες. Πά­λι θα έ­χου­με πρό­βλη­μα ρευ­στό­τη­τας. Δεν βλέ­πω, δη­λα­δή, για­τί θα φθά­σου­με εύ­κο­λα στον πά­το.

Τα μέ­τρα που ε­πί­κει­νται, τα γνω­ρί­ζου­με, πε­ρί­που. Ποιες οι ε­κτι­μή­σεις σου;

Έχουν α­κρι­βώς τη δο­μή την ο­ποία προ­ε­κλο­γι­κά και στην προ­γραμ­μα­τι­κή συμ­φω­νία εί­παν ό­τι δεν θα έ­χουν. Δεν θα πει­ρά­ξου­με μι­σθούς, συ­ντά­ξεις κτλ. Το ση­μα­ντι­κό σε έ­να πα­κέ­το μέ­τρων δεν εί­ναι μό­νο αυ­τά που παίρ­νεις αλ­λά και αυ­τά που δεν παίρ­νεις. Η τρόι­κα έ­χει χά­σει κά­θε ε­μπι­στο­σύ­νη προς τις ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις ό­σον α­φο­ρά την πο­λι­τι­κή βού­λη­ση ή την ι­κα­νό­τη­τά να διευ­ρύ­νουν τη φο­ρο­λο­γι­κή βά­ση και να α­ντι­με­τω­πί­σουν τη φο­ρο­δια­φυ­γή και, πέ­ρα α­πό την α­ντί­λη­ψή τους, ε­πι­μέ­νουν σε τα­μεια­κά σί­γου­ρα μέ­τρα. Όταν λέει ο κ. Στουρ­νά­ρας ό­τι το 60% - 70% των δα­πα­νών εί­ναι συ­ντά­ξεις, λέει τη μι­σή α­λή­θεια, διό­τι η άλ­λη μι­σή εί­ναι ό­τι δεν δί­νουν έμ­φα­ση στη φο­ρο­λό­γη­ση των πλου­σίων και κά­ποιων άλ­λων στρω­μά­των. Δεν α­ντι­με­τω­πί­ζουν ού­τε καν κραυ­γα­λέες πε­ρι­πτώ­σεις φο­ρο­δια­φυ­γής με πολ­λά δισ. ό­πως στο πε­τρέ­λαιο κ.ά.

Εί­ναι πο­λι­τι­κή ε­δώ η αι­τία ή τι άλ­λο;

Εί­ναι φαι­νό­με­νο σύν­θε­το, ά­ρα και η «α­πο­τυ­χία» ο­φεί­λε­ται σε δέ­σμη αι­τιών. Προ­σω­πι­κά δεν έ­χω την τά­ση να προ­σφεύ­γω εύ­κο­λα σε ερ­μη­νείες για σκάν­δα­λα, δια­φθο­ρές κτλ. Δεν πι­στεύω δη­λα­δή ό­τι γε­νι­κά έ­χου­με έ­να κα­λό σύ­στη­μα και κα­κούς αν­θρώ­πους. Το α­ντί­θε­το ι­σχύει. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­μως ό­τι δεν υ­πάρ­χουν πε­ριο­χές φο­ρο­δια­φυ­γής που ε­μπί­πτουν στη σφαί­ρα της δια­φθο­ράς, του σκαν­δά­λου. Νο­μί­ζω ό­τι με­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις α­νι­κα­νό­τη­τας ε­πέ­κτα­σης φο­ρο­λο­γι­κής βά­σης και πά­τα­ξης της φο­ρο­δια­φυ­γής ερ­μη­νεύο­νται έ­τσι. Εί­ναι ε­ξάλ­λου ι­στο­ρι­κό φαι­νό­με­νο, μο­να­δι­κό στην Ευ­ρώ­πη, η δυ­να­τό­τη­τα των ελ­λη­νι­κών ε­λίτ να α­πο­φεύ­γουν τη φο­ρο­λό­γη­ση α­πό την ε­πο­χή του Βαρ­βα­ρέ­σου. Με ό­λες τις κυ­βερ­νή­σεις που με­σο­λά­βη­σαν τα κα­τά­φε­ραν, σε ό­λες τις οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες.

Υπο­στη­ρί­ζου­με ό­τι τα μέ­τρα αυ­τά πα­ρά­γουν φαύ­λους κύ­κλους που πα­ρά­γουν α­νά­γκη κι άλ­λων μέ­τρων, α­κό­μη και για το 2012.

Μα και η τρόι­κα δεν πι­στεύει ό­τι θα βγουν οι στό­χοι το 2012 ή το 2013 – 14 για το λό­γο αυ­τό. Άρα ερ­χό­μα­στε ξα­νά στην προ­η­γού­με­νη ε­ρώ­τη­ση που συ­ζη­τή­σα­με ό­τι και η κυ­βέρ­νη­ση δεν το πι­στεύει, αλ­λά ε­πι­χει­ρεί να κερ­δί­σει χρό­νο, ε­νό­ψει μιας κά­ποιας ευ­ρω­παϊκής λύ­σης.

Ένα ζή­τη­μα ε­ξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρό εί­ναι η βα­θύ­τε­ρη υ­πο­νό­μευ­ση της πα­ρα­γω­γι­κής βά­σης λό­γω της μα­κρό­χρο­νης λι­τό­τη­τας. Ει­δι­κά μια οι­κο­νο­μία ό­πως η ελ­λη­νι­κή, με α­δύ­να­τες δο­μές, πώς θα ε­πα­νεκ­κι­νή­σει κά­ποια στιγ­μή; Εί­ναι δυ­σκο­λία και για μια εν­δε­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς.

Πο­λύ σο­βα­ρό ζή­τη­μα, για­τί αυ­τή η ύ­φε­ση κρα­τά πά­ρα πολ­λά χρό­νια. Δεν εί­ναι το κλα­σι­κό στυλ στα­θε­ρο­ποιη­τι­κής – διορ­θω­τι­κής πο­λι­τι­κής. Φα­ντά­ζο­μαι ό­τι η στρα­τη­γι­κή του ΔΝΤ και της τρόι­κας, που πι­στεύουν στην ε­σω­τε­ρι­κή υ­πο­τί­μη­ση, στη­ρί­ζε­ται στο ό­τι με το φθη­νό ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό διευ­ρυ­νό­με­νο με την προ­λε­τα­ριο­ποίη­ση στρω­μά­των, αυ­ξά­νε­ται συ­νε­χώς το α­πό­θε­μα ό­σων, ό­πως θα λέ­γα­με ε­μείς, δεν έ­χουν πρό­σβα­ση στο κε­φά­λαιο ή σε άλ­λα μέ­σα πα­ρα­γω­γής, δεν έ­χουν τί­πο­τε άλ­λο ε­κτός α­πό την ερ­γα­σία τους. Αυ­τό θεω­ρούν ό­τι κά­πο­τε, δεν μπο­ρεί, θα ω­θή­σει στην α­νά­πτυ­ξη.

Όμως η α­νερ­γία εί­ναι τό­σο ψη­λά που α­κό­μη και έ­νας χα­μη­λός ρυθ­μός α­νά­πτυ­ξης χρειά­ζε­ται δε­κα­ε­τίες για να την α­ντι­με­τω­πί­σει. Εί­ναι δυ­σκο­λία που δεν μπο­ρεί να α­γνο­εί και η Αρι­στε­ρά.

Οπωσ­δή­πο­τε το πρό­βλη­μα εί­ναι σο­βα­ρό. Δες την ε­ξής α­ντί­φα­ση. Ενώ εί­μα­στε ε­πι­φυ­λα­κτι­κοί ή και εχ­θρι­κοί με τα με­γά­λα έρ­γα, πώς να τα α­γνοή­σεις ό­ταν μπο­ρεί να σου ε­ξα­σφα­λί­σουν γρή­γο­ρα με­ρι­κές δε­κά­δες χι­λιά­δες θέ­σεις ερ­γα­σίας; Άρα πρέ­πει να σκε­φθού­με έ­ξυ­πνες στρα­τη­γι­κές που φέρ­νουν πο­λύ ά­νερ­γο κό­σμο γρή­γο­ρα στην α­πα­σχό­λη­ση. Μό­νο τό­τε θα σπά­σου­με τον φαύ­λο κύ­κλο και θα πά­με στον ε­νά­ρε­το. Ο κό­σμος ερ­γά­ζε­ται, δη­μιουρ­γεί­ται νέ­ος πλού­τος και ει­σό­δη­μα, πλη­ρώ­νο­νται ει­σφο­ρές και φό­ροι κτλ. Αυ­τό εν­νοού­με ό­ταν, ως Αρι­στε­ρά, μι­λά­με για πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γι­κής α­να­συ­γκρό­τη­σης. Έχου­με διά­φο­ρες ι­δέες, αλ­λά πρέ­πει να σκε­φθού­με πιο σο­βα­ρά και το ζή­τη­μα της ά­με­σης αύ­ξη­σης της α­πα­σχό­λη­σης. Αν αρ­χί­σει ο ε­νά­ρε­τος κύ­κλος, τό­τε γί­νε­ται πιο εύ­κο­λη και η χρη­μα­το­δό­τη­ση.

Συ­να­ντά­με συ­χνά, ι­δίως σε α­πλό κό­σμο που μας ψή­φι­σε, την κρι­τι­κή: μα τι κά­νει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν α­ντέ­χου­με άλ­λο!

Κα­τά την ά­πο­ψή μου δεν εί­ναι έ­να μό­νο πράγ­μα που πρέ­πει να κά­νου­με, αλ­λά πολ­λά συγ­χρό­νως, για να κα­τα­φέ­ρου­με να α­ντι­στρέ­ψου­με το κλί­μα στην πρά­ξη. Να φα­νεί ό­τι ό­ντως υ­πάρ­χει μια α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη, που θα βά­λει έ­ναν πά­το στην κα­τα­στρο­φή, και έ­χει τις πρώ­τες ι­δέες για να αλ­λά­ξει την κα­τά­στα­ση. Απαι­τεί­ται και το προ­γραμ­μα­τι­κό σκέ­λος, έ­να ε­ξε­λισ­σό­με­νο στο χρό­νο πρό­γραμ­μα – το λέει συ­νε­χώς αυ­τό ο Γιάν­νης ο Δρα­γα­σά­κης – με τη συμ­με­το­χή ό­μως του κό­σμου, διό­τι χρειά­ζε­ται και τις συ­γκε­κρι­μέ­νες πλη­ρο­φο­ρίες. Θέ­λου­με, δη­λα­δή, την ε­νερ­γό συμ­με­το­χή. Η κρι­τι­κή του κό­σμου εί­ναι δί­καιη αλ­λά να προ­σθέ­σου­με και το ε­ξής: ε­μείς εί­μα­στε α­ντί­θε­τοι με την ι­δέα της α­νά­θε­σης, ό­τι δη­λα­δή η Αρι­στε­ρά θα κά­νει ό­λα αυ­τά τα πράγ­μα­τα που λέει, ε­νά­ρε­τους κύ­κλους κ.ά., μό­νη της, μό­νο με την ψή­φο του κό­σμου. Διό­τι χω­ρίς συμ­με­το­χή, κι­νή­μα­τα που θα στη­ρί­ζουν α­φού συμ­βά­λουν στη δια­μόρ­φω­ση των προ­γραμ­μά­των, χω­ρίς πρω­το­βου­λίες αλ­λη­λεγ­γύης που α­ντι­με­τω­πί­ζουν α­κραίες ε­πι­πτώ­σεις, δεν γί­νε­ται τί­πο­τε. Όλα αυ­τά συν­δέ­ο­νται. Εί­ναι, βέ­βαια, και τα με­γά­λα κι­νή­μα­τα που θα μπλο­κά­ρουν το σύ­στη­μα. Εδώ να πω κά­τι, το έ­χω πει πα­λιό­τε­ρα στην «Επο­χή», που συν­δέε­ται με τη συ­ζή­τη­σή μας. Το σύ­στη­μα έ­χει με­γά­λη α­νε­λα­στι­κό­τη­τα να δεχ­θεί εν­διά­με­σες προ­τά­σεις, μέ­τρα κτλ. Δεν εί­ναι αυ­τό το η­γε­μο­νι­κό που εν­σω­μα­τώ­νει πράγ­μα­τα. Το σύ­στη­μα, «πα­ρα­δό­ξως», χά­νει την ε­λα­στι­κό­τη­τά του στην πε­ρίο­δο της κρί­σης, ε­νώ πα­λαιό­τε­ρα διέ­θε­τε. Το θέ­μα εί­ναι πο­λύ ευ­ρύ και σο­βα­ρό, συν­δέε­ται και με την ε­ξέ­λι­ξη της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τίας, του ρό­λου της.

Εί­ναι αυ­τό, ό­μως, δο­μι­κό στοι­χείο του συ­στή­μα­τος, της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης εκ­δο­χής του. Αν α­πο­δεχ­θεί εν­διά­με­σες λύ­σεις, α­να­λαμ­βά­νει ρί­σκο.

Η δυ­σκο­λία στην α­ντα­πό­κρι­σή μας στις προσ­δο­κίες του κό­σμου ε­δρά­ζε­ται και σ’ αυ­τό. Σε ευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο μπο­ρεί να δει κα­νείς το στρί­μωγ­μα του Μό­ντι, ο ο­ποίος υ­πήρ­ξε έ­νας α­κραιφ­νής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος ως ε­πί­τρο­πος α­ντα­γω­νι­σμού. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, να πω ό­τι α­πό μια ά­πο­ψη αυ­τό κά­νει μο­νό­το­νο και το κοι­νο­βου­λευ­τι­κό έρ­γο. Δεν εί­μα­στε «στην τρο­πο­λο­γία» που στρι­μώ­χνει ή και α­πο­σπά, αλ­λά στο «πάρ­τε πί­σω αυ­τά τα μέ­τρα».

Το Σύ­νταγ­μα μπο­ρεί να γε­μί­σει πά­λι;

Θα σου α­πα­ντή­σω ως ε­ξής: Οι α­ρι­στε­ροί συ­χνά κά­νου­με το λά­θος, ό­πως λέ­με στη στα­τι­στι­κή, και του τύ­που Α και του Β. Δη­λα­δή, προ­βλέ­που­με κά­τι και δεν γί­νε­ται και δεν προ­βλέ­που­με κά­τι που, ε­ντέ­λει, γί­νε­ται! Εμείς, λοι­πόν, ας κά­νου­με κα­λά αυ­τό που προσ­δο­κά α­πό ε­μάς το λαϊκό κί­νη­μα. Που, ό­πως φαί­νε­ται, ε­ξα­κο­λου­θεί να προσ­δο­κά ό­λο και στα­θε­ρό­τε­ρα.

Πώς κρί­νεις την α­πό­φα­ση Ντρά­γκι, για την α­γο­ρά ο­μο­λό­γων α­πό την Ε­ΚΤ;

Πρό­κει­ται για α­πό­φα­ση πυ­ρο­σβε­στι­κή. Πα­ρά τις προσ­δο­κίες που εί­χαν δη­μιουρ­γη­θεί, δεν α­πο­τε­λεί βιώ­σι­μη λύ­ση για την κρί­ση χρέ­ους στην Ευ­ρω­ζώ­νη. Και ό­σοι κά­νουν λό­γο για α­να­κού­φι­ση, γνω­ρί­ζουν ό­τι αυ­τό θα εί­ναι για λί­γο και­ρό. Όχι μό­νο δεν συ­νι­στά βά­ση για μό­νι­μες λύ­σεις, αλ­λά αυ­τό γί­νε­ται για να μπο­ρεί να συ­νε­χι­στεί η πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας χω­ρίς κίν­δυ­νο. Προ­βλέ­πε­ται σα­φώς ό­τι οι εν­δια­φε­ρό­με­νες χώ­ρες θα πρέ­πει να υ­παχ­θούν σε προ­γράμ­μα­τα προ­σαρ­μο­γής, δη­λα­δή μνη­μό­νιο, με ε­μπλο­κή και του Δ.Ν.Τ. Η συ­ζή­τη­ση που λέει ό­τι θα έ­χου­με λι­τό­τη­τα αλ­λά θα έλ­θει και η α­νά­πτυ­ξη, εί­ναι γνω­στή. Η λι­τό­τη­τα εί­ναι το α­ντί­θε­το της α­νά­πτυ­ξης. Εί­ναι σαν να μι­λάς για στε­γνό νε­ρό. Τώ­ρα αν παί­ζε­ται ταυ­τό­χρο­να και έ­να πο­λι­τι­κό παι­χνί­δι με­τα­ξύ Μό­ντι, Ολά­ντ και Ρα­χόι, που λέει ό­τι στα­γό­να – στα­γό­να τους πη­γαί­νου­με στην εμ­βά­θυν­ση και τε­λι­κά θα υ­πε­ρι­σχύ­σει η α­νά­πτυ­ξη σε σχέ­ση με τη λι­τό­τη­τα, δεν προ­κύ­πτει. Δεν φαί­νε­ται να υ­πάρ­χει μια πο­λι­τι­κή βού­λη­ση που να προ­σπα­θεί να α­ναι­ρέ­σει τη λι­τό­τη­τα.

Σύμ­φω­νοι, ό­μως ό­ταν μπαί­νουν στο πρό­βλη­μα με­γά­λες χώ­ρες ό­πως η Ισπα­νία και η Ιτα­λία, μπο­ρούν να α­ντέ­ξουν πυ­ρο­σβε­στι­κά μέ­τρα;

Τα κά­νουν α­κό­μη πιο α­νε­παρ­κή τα α­ντι­σταθ­μι­στι­κά μέ­τρα που προ­βλέ­πο­νται, ό­πως η ταυ­τό­χρο­νη α­φαί­ρε­ση χρή­μα­τος α­πό την α­γο­ρά, δη­λα­δή ε­πι­δίω­ξη α­πο­στεί­ρω­σης ο­ποιασ­δή­πο­τε ε­πί­δρα­σης στον πλη­θω­ρι­σμό. Που ση­μαί­νει ό­τι θεω­ρούν πως η συ­νο­λι­κή ζή­τη­ση στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι κα­λή και ό­τι αυ­τό που λέει το κα­τα­στα­τι­κό της Ε­ΚΤ, ό­τι ο πλη­θω­ρι­σμός εί­ναι το κύ­ριο πρό­βλη­μα, πα­ρό­λο που ό­λα τα στοι­χεία συ­ντεί­νουν στο ό­τι πά­με σε δεύ­τε­ρο ε­πει­σό­διο ύ­φε­σης σε Ευ­ρώ­πη και Η­ΠΑ, ε­κτι­μούν ό­τι δεν χρειά­ζε­ται κα­θό­λου ε­πε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή!

Όλο αυ­τό το σετ πο­λι­τι­κής μπο­ρεί να το α­ντέ­ξει η ΕΕ;

Υπάρ­χει η σχε­τι­κή συ­ζή­τη­ση γι’ αυ­τό. Γρά­φτη­κε, π.χ., ό­τι εί­ναι πο­λύ α­πί­θα­νο να δια­σπα­στεί, να δια­λυ­θεί η Ευ­ρω­ζώ­νη και ό­τι, σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο, ο­δεύου­με σε πο­λι­τι­κές στρα­τη­γι­κές ο­μο­σπον­δο­ποίη­σης. Δη­λα­δή, ό­τι η Μέρ­κελ έ­χει έ­να ό­ρα­μα για την ο­μο­σπον­διο­ποίη­ση, που θα κα­τα­θέ­σει σύ­ντο­μα και θα ε­δρά­ζε­ται στη λι­τό­τη­τα, στην εκ­με­τάλ­λευ­ση του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού κ.τ.λ. Κα­τά την ά­πο­ψή μου δεν ευ­στα­θεί. Μπο­ρεί η Μέρ­κελ να έ­χει μια τέ­τοια α­ντί­λη­ψη για την ο­μο­σπον­δο­ποίη­ση, ό­μως αυ­τή δεν εί­ναι βιώ­σι­μη μα­κρο­πρό­θε­σμα, ού­τε εί­ναι βιώ­σι­μη η πο­ρεία προς αυ­τή. Αν πρό­κει­ται να ε­πι­λε­γεί μια εμ­βά­θυν­ση και αυ­τή το μό­νο που θα λέει εί­ναι να έ­χου­με ι­σο­σκε­λι­σμέ­νους προϋπο­λο­γι­σμούς – ό­πως οι πο­λι­τείες των Η­ΠΑ – λί­γο ευ­ρωο­μό­λο­γο και λί­γο πιο δυ­να­μι­κή κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα, ε­γώ δεν το βλέ­πω βιώ­σι­μο, στα­θε­ρό ση­μείο. Ού­τε μα­κρο­πρό­θε­σμα ού­τε βρα­χυ­πρό­θε­σμα. Μια νο­μι­σμα­τι­κή έ­νω­ση ο­φεί­λει να α­ντι­με­τω­πί­σει πε­ρι­φε­ρεια­κά προ­βλή­μα­τα. Αυ­τά, ό­ταν υ­πάρ­χουν, στην κρί­ση δεν λύ­νο­νται. Γι’ αυ­τό και τη δε­κα­ε­τία του 1930 δια­λύ­θη­κε και ο κα­νό­νας του χρυ­σού, σύ­στη­μα ε­πί­σης στα­θε­ρών ι­σο­τι­μιών. Ανα­λο­γί­ζε­ται κα­νείς, βέ­βαια, πό­σο σκλη­ρό θα εί­ναι το χτύ­πη­μα για τη Γερ­μα­νία και τους δο­ρυ­φό­ρους της να λει­τουρ­γή­σουν με έ­να τό­σο σκλη­ρό νό­μι­σμα.

Όμως αυ­τό δεν εί­ναι και α­πό άλ­λη πλευ­ρά βιώ­σι­μο. Αυ­τό φαί­νε­ται στον πυ­ρή­να πια, δη­λα­δή στη θε­σμι­κά ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νη ε­νιαία νο­μι­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή. Το «ε­νιαία» αμ­φι­σβη­τεί­ται με πολ­λούς τρό­πους. Π.χ. με τη δια­φο­ρά του ε­πι­το­κίου δα­νει­σμού για τα κρά­τη, με την α­πό­συρ­ση των τρα­πε­ζών στα ε­θνι­κά σύ­νο­ρα, κα­θώς μια, π.χ., ι­σπα­νι­κή ε­πι­χεί­ρη­ση δύ­σκο­λα μπο­ρεί να δα­νει­σθεί πλέ­ον α­πό μια τρά­πε­ζα για­τί φο­βά­ται για το μέλ­λον της στο ευ­ρώ, με το ό­τι η ι­σπα­νι­κή τρά­πε­ζα δα­νεί­ζει με υ­ψη­λό­τε­ρο ε­πι­τό­κιο τον ι­σπα­νό ε­πι­χει­ρη­μα­τία την ί­δια ώ­ρα που γερ­μα­νός α­ντα­γω­νι­στής του δα­νεί­ζε­ται με πο­λύ φθη­νό­τε­ρο κ.ά. Μ’ άλ­λα λό­για άλ­λο εί­ναι το ευ­ρώ στο Βε­ρο­λί­νο και άλ­λο στη Μα­δρί­τη. Αυ­τό δεν μπο­ρεί να μα­κρο­η­με­ρεύ­σει. Η α­πό­φα­ση Ντρά­γκι δεν αί­ρει το νο­μι­σμα­τι­κό κα­τα­κερ­μα­τι­σμό, α­φού δεν συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει τις χώ­ρες με το με­γα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα.

Οι μετα-κομμουνιστες ολλανδοί, πρώτοι στις δημοσκοπήσεις στην Ολλανδία, ζητούν δημοψήφισμα για το Σύμφωνο δημοσιονομικής Σταθερότητας.

Λίγες μόνο εβδομάδες πριν τις βουλευτικές εκλογές στην Ολλανδία, μετά την πτώση της κυβέρνησης του Φιλελεύθερου Rutte, που είχε και τη στήριξη του ευρωσκεπτικιστή ηγέτη Geert Wilders, και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν έναν αγώνα στήθος με στήθος μεταξύ των Φιλελευθέρων του απερχόμενου πρωθυπουργού και του μετα-κομμουνιστή ηγέτη της άκρας αριστεράς, Emile Roemer. Ακόμα και στην Ολλανδία η οργή κατά της Ε.Ε. φουντώνει και μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, έτσι οι ολλανδοί πολίτες από τη συντηρητική αριστερά του Εργατικού Κόμματος δείχνουν να προτιμούν τη ριζοσπαστική αριστερά των μετά-κομμουνιστών. Ο ηγέτης τους Emile Roemer, που θα μπορούσε να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Χάγης φαίνεται ότι έχει κάτι να πει για το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας (Fiscal Compact).Ο πιθανός αυριανός πρωθυπουργός της Ολλανδίας, σε συνέντευξή του δήλωσε ότι η οποιαδήποτε νέα μεταβίβαση κυριαρχίας από την Ολλανδία στην Ε.Ε. θα πρέπει να υποβάλλεται πρώτα σε δημοψήφισμα.

Επιβεβαιώνοντας τη δήλωση αυτή, εκπρόσωπος του κόμματος δήλωσε ότι η δέσμευση αφορά και το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας που σχεδιάστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να επιβάλει αυστηρότερους δημοσιονομικούς κανόνες στις χώρες μέλη (...)

"Η οικονομική πολιτική δεν μπορεί να υποβαθμιστεί σε κατάλογο με κανόνες μείωσης του χρέους», δήλωσε ο εκπρόσωπος του κόμματος στο Reuters. "Εμείς θα εναντιωθούμε στη συνθήκη", πρόσθεσε (...)



(*) Μην σας ξεγελάει η ονομασία "Σοσιαλιστικο Κόμμα".Δεν πρόκειται για ένα σοσιαλδημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό κόμμα, αλλά για τον άμεσο απόγονο του πρώην Κομμουνιστικού Κόμματος της Ολλανδίας και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς. Η συντηρητική και ευρωπαϊκή αριστερά ,στην Ολλανδία, εκπροσωπείται από το Εργατικό Κόμμα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ

''Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών. Λόγοι πολιτικοί, αίτια κρατικά, το συμφέρον αυτής της ίδιας της υπόθεσης για την οποία χύσατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν τώρα πίσω, μερικούς από σας, στην πατρίδα σας, άλλους σε αναγκαστική εξορία. Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είσαστε η ιστορία. Γίνατε πρόσωπα μυθικά. Είσαστε το ηρωικό παράδειγμα της σταθερότητας και της διεθνούς απήχησης της Δημοκρατίας. Δεν θα σας ξεχάσουμε και όταν βγάλει φύλλο και πάλι το δένδρο της ελιάς, το δένδρο της ειρήνης, και αυτά μπλεχτούν με τα φύλλα της δάφνης για τη νίκη της Ισπανικής Δημοκρατίας, ελάτε πάλι πίσω''!!!

ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ,αποχαιρετώντας τους αγωνιστές των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ.

Τον Δεκέμβριο του 1936, η Κομιντέρν αποφάσισε τη σύσταση τμημάτων εθελοντών, κομμουνιστών και μη, οι οποίοι θα πολεμούσαν εναντίον των δυνάμεων του Φράνκο, και τα οποία έμειναν γνωστά ως «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Στα τρία χρόνια, που διήρκεσε ο πόλεμος, 50.000 άνθρωποι από 55 χώρες, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Δέκα χιλιάδες από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.

H πρώτη συμπαγής ομάδα ελλήνων αγωνιστών έφθασε στην πόλη Αλμπαθέτε, η οποία ήταν το κέντρο υποδοχής και εκπαίδευσης των Διεθνών Ταξιαρχιών, τον Οκτώβριο του 1936, και εντάχθηκε στον «Βαλκανικό λόχο» του τάγματος «Ντιμιτρόφ» της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας. Πάντως αρκετοί Ελληνες βρίσκονταν ήδη εκεί, διάσπαρτοι σε διάφορες άλλες μονάδες. Στα μέσα του 1937 συγκροτήθηκε ο ελληνικός λόχος, ο οποίος ονομάστηκε για λίγο «Νίκος Ζαχαριάδης» και αργότερα «Ρήγας Φερραίος», με διοικητή τον Γιάννη Παντελιά και πολιτικό επίτροπο το Δημήτρης Σακαρέλο, δραπέτη των φυλακών της Αίγινας.
Οι Έλληνες εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών αριθμούσαν γύρω στα 300-400 άτομα, Στην πλειοψηφία τους αποτελούντο από τρεις κατηγορίες: τους Έλληνες του εσωτερικού (κυρίως ναυτεργάτες, οι οποίοι αποτελούσαν και το 50% του συνόλου των εθελοντών), τους Έλληνες του εξωτερικού, (κυρίως από Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) και τους Κύπριους.

Η πρώτη ομάδα των εθελοντών έφτασε στην Ισπανία το 1936 και ενσωματώθηκε στον Βαλκανικό Λόχο που αποτελείτο από Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο υπήρχαν και αρκετοί οι οποίοι ενσωματώθηκαν σκόρπιοι σε άλλους λόχους, ανάλογα με την χώρα προέλευσής τους (πχ οι Έλληνες εξ Αμερικής υπηρέτησαν στο τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν», ενώ εκείνοι από την Αγγλία έμειναν στο αγγλικό).
Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η Ναυτεργατική Ενωση Ελλάδας με έδρα της εκείνη την εποχή τη Μασσαλία, λειτουργώντας ως συντονιστικό κέντρο που εξασφάλιζε τη μεταφορά ανθρώπινου δυναμικού και προπαγανδιστικού υλικού σε ολόκληρη την υφήλιο. Η συνεισφορά της δεν εξαντλείται μόνο στην παρουσία δεκάδων Ελλήνων ναυτεργατών στο μέτωπο, αλλά και στη δράση της στα πλοία, όπου τα πληρώματα σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν την αποστολή υλικού προς τους φαλαγγίτες του Φράνκο.

Μεγάλη ομάδα των Ελλήνων εθελοντών προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις τάξεις της ελληνοαμερικανικής κομμουνιστικής κίνησης του μεσοπολέμου,καθώς και από την Αγγλία από την οποία προήλθε ένα σημαντικό τμήμα εθελοντών κυρίως Κυπριακής καταγωγής.

Το 1938 είχαμε μεγάλη αύξηση των Ελλήνων και Κυπρίων εθελοντών που πήγαν στην Ισπανία. Aποτέλεσμα ήταν η δημιουργία και ενός δεύτερου Ελληνικού Λόχου, αυτή την φορά χωρίς όνομα, που ανήκε στην 129η Διεθνή Ταξιαρχία. Διοικητής αυτού του 2ου Ελληνικού λόχου ήταν ο Κυπριος Μιχάλης Οικονομίδης. Μετά απο λίγο καιρό στάλθηκε στο μέτωπο της Αραγωνίας όπου βρήκε τον λόχο “Ρήγα Φεραίο” και πόλεμησαν μαζί απέναντι στους Φασίστες.

Η τελευταία μάχη που συμμετείχαν Ελληνες ήταν η μάχη του Έβρου. Μετ΄απο εκεί όσοι Έλληνες δεν σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών αναγκάστηκαν να πάνε στην Καταλωνία. Όλοι οι εθελοντές αναγκάστηκαν να φύγουν απο την Ισπανία, αφού οι Διεθνείς Ταξιαρχίες θα έπαυαν να πολεμούν στο πλευρό των Δημοκρατικών. Οι περισσότεροι γυρίσαν στις πατρίδες τους, όμως στην Ελλάδα λόγω της δικτατορίσς του Μεταξά ήταν δύσκολη η επιστροφή. Έτσι οι περισσότεροι πήγαν στην Γαλλία οπού αργότερα θα πολεμούσαν πάλι απένατι στους Φασίστες, αυτή την φορά με το μέρος της Γαλλικής Αντίστασης.

Να σημειώσουμε επίσης ότι τα πρώτα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν οι Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι συνδικαλιστές του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschland) με πολιτικό αρχηγό τον μετέπειτα καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ.

Επίσης στην Ισπανία πολέμησε ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαιωάννου. Ο Παπαϊωάννου ήταν από τους πρώτους εθελοντές και πολέμησε στη μάχη της Αντιούχα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά.

Τα μηνύματα του αγώνα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι σήμερα. η μόνη επιλογή απέναντι στο φασισμό είναι ο ασυμβίβαστος και ανειρήνευτος αγώνας για να μπορέσουμε να κτίσουμε το δικό μας αύριο. Η διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι πάντα επίκαιρη το «NO PASARAN» πρέπει να ξανακουστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πιο μαζικά και πιο δυνατά από ποτέ!

Το «άλλο» σινεμά από το ανυπότακτο νησί

Στην Αθήνα από 26 Ιουλίου έως 1 Αυγούστου το Φεστιβάλ Κουβανικού Κινηματογράφου.

Πριν καλά καλά συμπληρωθούν τρεις μήνες από την επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα, η κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο προχώρησε σε μια πρωτοποριακή - επαναστατική κίνηση για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Ίδρυσε στις 23 Μαρτίου 1960 το Κουβανικό Ινστιτούτο Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας (ICAIC). Όπως υποστηρίζει ο υπουργός Πολιτισμού της Κούβας, Άμπελ Πριέτο Χιμένες, ήταν μία απόφαση με μεγάλη βαρύτητα για τον πολιτισμό της χώρας, για την κυβέρνηση και το κουβανικό έθνος. Και συνεχίζει: «Δεν επρόκειτο για τη δημιουργία ενός θεσμού προπαγάνδας, αλλά ασυμβίβαστης και αυθεντικά επαναστατικής τέχνης. Το κείμενο της νομοθεσίας αναφέρει ότι ο νέος κινηματογράφος οφείλει να διατηρήσει την ‘καλλιτεχνική του υπόσταση’, ‘απελευθερωμένος από μικροπρεπείς δεσμεύσεις και άχρηστες υποτέλειες’, ώστε να μπορέσει να συνεισφέρει με τις ειδικευμένες οδούς του στην ανασυγκρότηση της χώρας. Οι πιο βαθιές επαναστατικές δεσμεύσεις, η μεγαλύτερη καλλιτεχνική επιμέλεια και η απεριόριστη δημιουργική ελευθερία ήταν οι βασικές αρχές του καινούργιου θεσμού».

Το Ινστιτούτο προσέφερε πολλά στην ανάπτυξη του κινηματογράφου στην Κούβα. Κατάφερε να ενσωματώσει την κουβανική και λατινοαμερικάνικη διανόηση, δημιουργώντας έναν πραγματικά αυτόχθονα κινηματογράφο με έντονο διδακτικό χαρακτήρα, που έδινε στους δημιουργούς τη δυνατότητα απεριόριστης καλλιτεχνικής ελευθερίας. Το σημαντικό δεν ήταν η εκμάθηση της τεχνικής αλλά η ανάπτυξη του ταλέντου. Οι ταινίες αντιμετωπίζονταν ως εργαλεία που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήταν ένα φυτώριο ιδεών και συζητήσεων. Η εμπορευματοποίηση και ο λαϊκισμός είχαν απορριφθεί και το ζητούμενο ήταν οι ταινίες ποιότητας να είναι ταυτόχρονα και δημοφιλείς. Όπως λέει ο πρόεδρός του, Ομάρ Γκονζάλες, «ένα από τα βασικά επιτεύγματα του Ινστιτούτου είναι η παραγωγή πάνω από 6.000 ταινιών από διαφορετικά είδη».

33 ταινίες στο Τριανόν

Την ευκαιρία να γνωρίσει μερικές από τις πιο σημαντικές κουβανέζικες ταινίες θα έχει το κοινό της Αθήνας, αλλά και όσοι βρεθούν στην πρωτεύουσα από την ερχόμενη Πέμπτη 26 Ιουλίου έως την Τετάρτη 1 Αυγούστου, στον κινηματογράφο Τριανόν (Κορδιγκτώνος 21, τηλ. 2108215469).

Το Φεστιβάλ Κουβανέζικου Κινηματογράφου, που διοργανώνει και φέτος η NEW STAR σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Κουβανικής Δημοκρατίας στην Αθήνα.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει 33 ταινίες, ενδεικτικές της πορείας αλλά και των ρευμάτων του κουβανέζικου σινεμά και δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα της κινηματογραφικής παραγωγής από τα πρώτα χρόνια που δημιουργήθηκε το Κουβανικό Ινστιτούτο Τέχνης και Κινηματογραφικής Βιομηχανίας μέχρι τις μέρες μας.

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι:

ΛΟΥΤΣΙΑ του Ουμπέρτο Σόλας

ΜΝΗΜΕΣ ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ του Ρόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΖ, επτά του ντοκιμαντέρ του Σ. Αλβαρέζ

ΒΙΒΑ ΚΟΥΒΑ του Χουάν Κάρλος Κρεμάτα Μαλμπέρτι

ΜΠΟΥΕΝΑ ΒΙΣΤΑ ΣΟΣΙΑ ΚΛΑΜΠ του Βιμ Βέντερς

Ο ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ του Στέφεν Κρίσμαν

ΚΟΥΜΠΑΝΙΣΜΟ του Φίλιπ Μπλοτ

Η ΑΛΕΪΔΑ ΓΚΕΒΑΡΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ του Κάρλος Αλμπέρτα Γκαρσία

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ του Σέρχιο Χιράλ

ΦΙΝΤΕΛ: ΟΤΑΝ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ του Τζάνι Μίλα

ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΝΕΙΣ του Μανουέλ Πέρεζ Παρέρες

ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΒΟΥΝΟ των Γκιγιέρμο Θεντένο, Αλεχάντρο Χιλ, Αλεχάντρο Ραμίρεθ, Ραφαέλ Σολίς

Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ της Τερεσίτα Γκόμεζ

ΤΣΕ, ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ, ΦΙΛΕ των Μπερνάμπε Χερνάντεζ, Χοσέ Παδρόν, Χόρχε Χαϊντού,Πεπίν Ροντρίγκες, Ρολάντο Μπάουτε, Ορλάντο ντε λα Χουέρ, Ρένε Αβίλα, Αλμπέρτο Βαλτές, Αουζέμπιο Ορτίζ

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του Ότο Μιγκέλ Γκουσμάν Γκερέρο

ΚΟΥΜΠΑΝ ΣΤΟΡΙ του Βιτόρ Παλέν

ΜΟΥΖΙΚΑ ΚΟΥΜΠΑΝΑ του Γκέρμαν Κραλ

ΕΜΠΑΡΓΚΟ του Ντανιέλ Ντεσαλόμς

ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ του Χουάν Παντρόν

ΣΟΥΙΤΑ ΑΒΑΝΑ του Φερνάντο Πέρεζ

ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠ¨Ο ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΑΟΥΡΙΤΣΙΟ του Μανουέλ Πέρεζ Παρέδες

ΕΜΕΙΣ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ του Ροτζέριο Παρίς

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΘΕΟΙ του Ερνέστο Νταράνας

ΟΙ 12 ΚΑΡΕΚΛΕΣ του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα

Η ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ παραγωγή Μούντο Λατίνο

ΚΑΝΓΚΑΝΜΠΑ των Ροτζέριο Παρίς και Χούλιο Σέζαρ Ροντρίγκεζ

ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΕΡΑ των Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα και Χουάν Κάρλος Ταμπίο

ΦΡΑΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ των Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα και Χουάν Κάρλος Ταμπίο

ΚΛΑΝΤΕΣΤΙΝΟΣ του Φερνάντο Πέρεζ

ΜΠ¨ΕΝΙ του Χόρχε Λουίς Σάντσες

ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΑΓΑΠΗ του Αρτούρο Σότο Ντία

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ του Οκτάβιο Κορτάσαρ

Η επίσημη πρεμιέρα του Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 26/7 στις 9 μ.μ, με ομιλία εκπροσώπου της Πρεσβείας της Κούβας και καλλιτεχνικό πρόγραμμά και θα ακολουθήσει προβολή ταινίας.