Για τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Για να δεις τα αστέρια, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι.



31 Οκτωβρίου 2011

ΓΙΝΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

ΣΠΟΥΔΑΣΤΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΨΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
                                            ΘΑ ΓΙΝΕΤΕ
-Υπάλληλοι κομμάτων
-Δημοκράτες με ιδεολογία το ευρώ
-Ψεύτες καθ΄έξιν και κατά συρροή
-Γυαλάκηδες με μικρόφωνο και χωρίστρα
-Νεκρόφιλοι εργολάβοι της ζωής μας
          
ΑΒΟΥΛΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ ΣΤΑ ΒΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΣΑΣ

Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.

Αυτή τη Δευτέρα δεν θα ξυπνήσω στις 5:00 τα χαράματα, δεν θα μαζέψω τα τάπερ με τα φαγητά της βδομάδας, δεν θα κάνω 100 χιλιόμετρα για να φτάσω στην δουλειά μου. Γιατί δεν έχω πλέον δουλειά.
Η εταιρία μου αποφάσισε πως δεν υπάρχει πλέον θέση για μένα, με αποζημίωσε και με έστειλε στο ταμείο ανεργίας.
Θα περιμένει κανείς από έναν πρόεδρο Σωματείου όπως εγώ να πει πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ψηλά το κεφάλι συνάδελφοι, θα βρεθούμε στους δρόμους και πως όλοι ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Ωραία είναι όλα αυτά αλλά εγώ θα μιλήσω για συναισθήματα, για φόβους, για συμπεράσματα. Τα άλλα θα τα γράψω σε κάποια ανακοίνωση, μπας και την διαβάσει κανείς και αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο του και βγει στους δρόμους.
Αυτή η Δευτέρα λοιπόν δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Αυτή την Δευτέρα δεν θα είμαι εργαζόμενος εργάτης, αλλά άνεργος εργάτης.
Αλλά τελικά γιατί κάποιος γίνεται εργάτης?
Είναι εύκολη η απάντηση. Γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι άλλο. Ήταν η λογική κατάληξη για κάποιον που δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο ή επειδή ακολούθησε την δουλειά του πατέρα του, ή και για τα δύο μαζί.
Εκτός κι αν είσαι από μικρός μαλάκας και νομίζεις όπως εγώ, πως μόνο όποιος ζει μες την μουντζούρα μπορεί να λέει με περηφάνια πως είναι εργαζόμενος.
Αν έχεις και για πρότυπο έναν πατέρα μουντζούρη που πάντα έβριζε το «Δημόσιο» δεν θες και πολύ για να το πιστέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο μπαμπάς έπαψε να βρίζει όλο το «Δημόσιο» από τότε που η αδερφή μου μπήκε στο «Δημόσιο».
Έτσι με άποψη και περηφάνια δήλωνα εργάτης στα 18 μου, έχοντας ως αφεντικό τον πατέρα μου και αγόραζα βιβλία του Μάρξ στα φεστιβάλ της ΚΝΕ, με επίτηδες μουτζουρωμένα χέρια για να δείχνω συνειδητοποιημένος εργάτης που μπορεί να μελετά και να καταλαβαίνει τον Μάρξ, καλύτερα από κάποιον διανοούμενο του κώλου..
Φυσικά τα βιβλία έμειναν στα ράφια αδιάβαστα γιατί και υπομονή δεν είχα αλλά ούτε και την ικανότητα να τα καταλάβω. Ίσως τώρα που θα έχω χρόνο να τα καταφέρω καλύτερα.
Εργάτης βέβαια παρέμεινα και στα 41 μου μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα γιατί από δω και μπρος κανείς δεν ξέρει. Αυτό που κέρδισα από την τελευταία μου δουλειά, εκτός της πίεσης και της αναγκαστικής χρήσης δύο χαπιών την ημέρα για να μην υπερβεί τα όρια και δεν προλάβω να δω τον Άρη πρωταθλητή, είναι η πλήρης επιβεβαίωση των όσων υποψιαζόμουν για μερικά δείγματα εργατών, αλλά πάντα ντρεπόμουν να τα εκστομίσω, γιατί η εργατική τάξη είναι και περήφανη και αθάνατη.
Επιβεβαιώθηκα λοιπόν για το τυπικότερο δείγμα εργάτη.
Τυπικό, τυπικότατο δείγμα εργάτη είναι αυτός που χορεύει όπως και δήποτε με τσιγάρο στο στόμα την μεγαλύτερη μελοποιημένη απάτη όλων των εποχών, -από τον «τραγουδιστή του λαού»- «Το μερτικό μου απ’ τη χαρά μου το ‘χουν πάρει άλλοι γιατί είχα χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Τι απάτη θεέ μου. Να ξέρεις πως ο άλλος είναι ο ρουφιάνος του αφεντικού, λουφάρει μόνιμα και προκλητικά, έχει σκοτωθεί με τα αδέρφια του για την κληρονομιά του πατρικού του, κάθεται στο τραπέζι μόνο αν θα τον κεράσεις, σε τρελαίνει στην τράκα και παρ’ όλα αυτά διαρρηγνύει τα ιμάτια του χορεύοντας ή μάλλον χοροπηδώντας σαν κατσίκι ταυτιζόμενος με τα καθαρά χέρια και την μεγάλη καρδιά.
Χειρότερος όμως εργάτης όλων είναι εκείνος που αναλαμβάνει χρέη εργοδηγού. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που χρήζει ψυχιατρικής ανάλυσης. Καταρχάς το δέχεται ως αποτέλεσμα της ικανότητας του στη δουλειά και ως φυσική εξέλιξη που δικαιώνει τους κόπους ετών. Συνήθως είναι ανίκανος να γράψει σωστά ακόμα και το όνομα του και όμως κρατά με μεγάλη υπευθυνότητα και κύρος τις καταστάσεις των εργαζόμενων. Αναλαμβάνει να πιέσει, να εκβιάσει και να απειλήσει όσους αντιδρούν για τις συνθήκες και επιδεικνύουν διάθεση για συνδικαλισμό. Φυσικά οι εργάτες τους μισούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ικανότερους από δαύτους για την θέση του εργοδηγού. Βέβαια δεν ξεχνούν να γελούν με κάθε κρύο αστείο τους, να τους κερνούν καφέ ή να τους τροφοδοτούν με αυγά ή κότες από το χωριό. Αφού δεν μπόρεσαν να γίνουν το σκυλί του αφεντικού ας γίνουν τουλάχιστον το τσιμπούρι του σκύλου του αφεντικού. Και πετυχημένος σκύλος αφεντικού είναι εκείνος με τα περισσότερα τσιμπούρια. Τελικά αφεντικά χωρίς εργάτες θα υπήρχαν. Χωρίς εργοδηγούς όχι.
Έμαθα όμως και τα βασικά προσόντα ανώτερου υπαλλήλου που χειρίζεται υποθέσεις που αφορούν εργάτες και εργασιακά θέματα. Τα προσόντα αυτά είναι μόνο ένα. «Πρώην Αριστερός». Το προσόν που ανοίγει όλες τις πόρτες. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα την ψυχολογία των εργατών, εκβιάζει και πιέζει με τον καλύτερο τρόπο και πάντα βγαίνει κερδισμένος. Ας το πάρουν υπόψιν τους οι νυν αριστεροί πως κέρδος έχεις αν είσαι «πρώην» αριστερός και όχι «νυν». Μια σοβαρή εταιρία πάντα προσέχει να προσλαμβάνει ένα τέτοιο χρήσιμο υπάλληλο στους κόλπους της.
Το άλλο που προσέχει πολύ, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση της με τον στρατό.
Πρώτα απ’ όλα περνάς εξετάσεις όπως και στον στρατό. Έπειτα σου κάνουν εμβόλια όπως και στο στρατό. Μετά σου παρέχουν ομοιόμορφες φόρμες, άρβυλα και κράνη, όπως και στο στρατό. Ορκίζεσαι υπακοή υπογράφοντας σύμβαση που σου απαγορεύει να διαρρεύσεις οποιαδήποτε μυστικά της εταιρείας, δικαιούσαι άδεια όπως και στο στρατό και επιβιώνεις έχοντας βύσμα και ρουφιανεύοντας όπως και στο στρατό.
Τελικά αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες. Ο φίλος μου ο Γιώργος θα πάει μόνος του για δουλειά και γω θα τρέχω στο ΙΚΑ και στον ΟΑΕΔ.
Μόνο σας παρακαλώ αν με δει κάποιος συνάδελφος απολυμένος στον δρόμο, ας μην με ξαναρωτήσει τι θα κάνουμε από δω και μπρος. Είμαι το ίδιο χεσμένος και πελαγωμένος που δεν θα μπορώ να του πω θα το παλέψουμε.
Το μόνο που θα του πω είναι πως έχουν κολλήσει στον εγκέφαλο μου οι στοίχοι του Αγγελάκα από το «ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ»,το «Δεν είμαι μόνος, Δεν είμαι ο μόνος Όλα είναι δρόμος.»
Καιρός συνάδελφοι να αρχίσετε να ακούτε Τρύπες (φτάνει πια ο Καζαντζίδης και τα λερωμένα χέρια) και να βγείτε στους δρόμους. Πιαστείτε με κάποιον από το χέρι και μπείτε στην πορεία που θα περνά από δίπλα σας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφοι είναι οι δρόμοι όταν τους περπατάς παρέα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια σε όσους κατέστρεψαν τις Δευτέρες μας.
Αυτή η Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Αλλά από δω και πέρα καμιά Δευτέρα δεν θα είναι σαν τις άλλες Δευτέρες.
Μέχρι να έρθει το Σαββατόβραδο που θα μοσχοβολά βασιλικό κι ασβέστη.

Τσελεπής Θεόδωρος
Ηλεκτροσυγκολλητής
Πρόεδρος Σωματείου «Η ΓΑΛΑΡΙΑ»
ΑΝΕΡΓΟΣ

Τσίπρας: «Χρέος μας να αποτρέψουμε την απώλεια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας»

Τσίπρας: «Χρέος μας να αποτρέψουμε την απώλεια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας»«Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική καμπή για τη χώρα. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου έχουν αποδειχθεί εγκληματικές καθώς διαλύουν την κοινωνική συνοχή, συρρικνώνουν την εθνική και λαϊκή κυριαρχία και εκφυλίζουν την ίδια τη δημοκρατία.
» Ήρθα σήμερα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στον κατά το Σύνταγμα ρυθμιστή του πολιτεύματος, προκειμένου να του καταθέσω τη διαπίστωσή μας, ότι υπάρχει μια πρωτοφανής δυσαρμονία της ασκούμενης πολιτικής με τη λαϊκή βούληση.
» Εξήγησα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη θέση μας, καθώς και του κατέθεσα και ένα υπόμνημα σκέψεων, ότι αυτή τη στιγμή η άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς επίσης και η άμεση αλλαγή της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής προϋπόθεση για την κοινωνική ομαλότητα.
» Έχω την αίσθηση ότι όλοι μας, από τον τελευταίο εκλεγμένο εκπρόσωπο ως τον πρώτο πολίτη της χώρας οφείλουμε, στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων μας και των όσων το Σύνταγμα επιτάσσει, να πάρουμε πρωτοβουλίες ώστε να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή και την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας».
- Συνιστούν άμεση προτροπή προς παραίτηση τα όσα λέτε; …
«Το Σύνταγμα της χώρας ορίζει σαφώς ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαφυλάττει το Σύνταγμα και τους νόμους, προστατεύει την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της πατρίδας μας και προφυλάσσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων πολιτών.
» Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την απόλυτη ευχέρεια αλλά και την ευθύνη ο ίδιος να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα προφυλάξει το Σύνταγμα και τους νόμους και την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας».
Ακολουθεί το υπόμνημα που κατέθεσε ο Πρόεδρος του Συνασπισμού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:
«Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας.
Η χώρα μας βρίσκεται σε μια ιστορική καμπή. Η οικονομική κρίση μετατρέπεται σταδιακά σε μια γενικευμένη κρίση που απειλεί να διαλύσει την κοινωνική συνοχή και να συρρικνώσει την εθνική και λαϊκή μας κυριαρχία.
Στο λαό μας κυριαρχούν αισθήματα αδικίας, ταπείνωσης και λεηλασίας. Η δυσαρμονία της εφαρμοζόμενης πολιτικής της κυβέρνησης με τη λαϊκή βούληση είναι πρωτοφανής.
Η χώρα δεν αντιμετωπίζει μόνο μεγάλο πρόβλημα χρέους και δημοσιονομικού ελλείμματος. Έχει να αντιμετωπίσει και ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας.
Οι κρισιμότερες πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τις επόμενες δεκαετίες, δηλαδή το παρόν και το μέλλον του τόπου, ελήφθησαν ερήμην του Ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, εξελέγη σε άλλες συνθήκες, τον Οκτώβρη του 2009, και με εντελώς αντίθετες εξαγγελίες προς τον λαό από όσα εδώ και δύο χρόνια αποφασίζει.
Οι επιλογές της αποδεικνύονται εγκληματικές γιατί καταστρέφουν την παραγωγική και κοινωνική συνοχή, τη συλλογική απαίτηση για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τη δημοκρατική αυτονομία διακυβέρνησης και κυριαρχίας, τον εσωτερικό πυρήνα των συνταγματικών εγγυήσεων για τη λειτουργία του πολιτεύματος και την κοινωνική αποστολή του κράτους.
Πρώτο θύμα αυτών των επιλογών είναι η ίδια η κοινοβουλευτική δημοκρατία και η μετατροπή της Βουλής σε επικυρωτικό όργανο αποφάσεων που λαμβάνονται από την τρόικα και υπερεθνικούς οργανισμούς.
Η δανειακή σύμβαση, βάση της οποίας εκπονήθηκαν τόσο το μνημόνιο όσο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δεν έχει έρθει ακόμη στη βουλή για κύρωση ενώ, ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να υπογράφει και να κυρώνει οποιαδήποτε νέα σύμβαση.
Τα τελευταία δύο χρόνια από επιστημονικούς φορείς, ακόμα και από την Επιστημονική Διεύθυνση της Βουλής, έχει διατυπωθεί η γνώμη ότι πολλά σχέδια νόμων, που απορρέουν από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ελέγχονται ως αντισυνταγματικά ή είναι στα όρια της νομιμότητας. Παρόλα αυτά, αυτά τα σχέδια νόμου, έγιναν νόμοι του κράτους.
Ενδεικτικά σας αναφέρω:
Αντισυνταγματικός ο «Καλλικράτης».
Αντισυνταγματική η κατάργηση του αυτοδιοίκητου και της αυτοτέλειας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Αντισυνταγματική η κατάργηση της διαιτησίας και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Αντισυνταγματικοί φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων.
Αντισυνταγματική η εργασιακή εφεδρεία και οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Ταυτόχρονα, τα τελευταία δύο χρόνια είμαστε μάρτυρες πρωτοφανών ενεργειών εκ μέρους της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, που όμοιές τους δεν έχουν παρατηρηθεί ξανά στην κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου.
Ενδεικτικά σας αναφέρω:
Ο πρωθυπουργός της χώρας, αφενός απορεί γιατί το Ελληνικό Σύνταγμα τον εμποδίζει να πραγματοποιήσει αυτά που μπορούν να γίνουν σε άλλες χώρες και αφετέρου, μιλώντας ενώπιον των Γερμανών Βιομηχάνων, δήλωσε ότι δεν είναι πρόβλημά του αν έχει τη λαϊκή υποστήριξη, παραδεχόμενος έτσι την πασιφανή αναντιστοιχία αυτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας με τη λαϊκή βούληση.
Ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών στέλνουν επιστολές στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στις οποίες δεσμεύονται για θέματα που αγνοεί ακόμα και το υπουργικό συμβούλιο.
Τέτοιες ενέργειες ακυρώνουν το ρόλο της Βουλής Ελλήνων ακόμα και το ρόλο των κυβερνητικών βουλευτών, οι οποίοι ομολογούν ότι ψηφίζουν υπό το καθεστώς εκβιασμών.
Ταυτόχρονα, παράγοντες του δημόσιου βίου εκτοξεύουν απειλές εκτροπής και διατυπώνουν δημόσια την άποψη ότι πρέπει να περιοριστούν συνταγματικές ελευθερίες καθώς η Ελλάδα «δεν αντέχει να είναι δημοκρατία».
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας.
Από όσα σας περίγραψα παραπάνω είναι φανερό πως οι θεσμοί της χώρας έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα και βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτροπής από όσα υπαγορεύει το Σύνταγμα και το πολίτευμα της χώρας.
Οι πολίτες αναμένουν από όλους να υπερασπιστούν τη δημοκρατία και να συμβάλλουν στη δημοκρατική διέξοδο.
Από τη στιγμή που στην πατρίδα μας γίνεται κοινωνικός και πολιτικός σεισμός, όλοι όσοι μπορούμε, από τον τελευταίο εκλεγμένο εκπρόσωπο μέχρι την εξοχότητά σας, έχουμε εθνικό χρέος, να ασκήσουμε τη δυναμική της άμεσης παρέμβασης, για να διαμορφώσουμε μια νέα αντίληψη συλλογικής πολιτικής αποστολής και προοπτικής, έξω από τις αιχμαλωσίες και δουλείες κομματικών συσχετισμών και παρασκηνίων.
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας.
Πιστεύουμε ότι οι εκλογές είναι η μοναδική δημοκρατική διέξοδος. Οι λόγοι που συντρέχουν για τη διεξαγωγή τους πριν το πέρας της τετραετίας είναι πολύ σοβαρότεροι από αυτούς που πρόωρα επικαλέστηκαν οι κυβερνώντες κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Γνωρίζω τις προτροπές που διατυπώνονται είτε από εκδότες είτε από πολιτικές δυνάμεις, που σας ζητούν να πάρετε πρωτοβουλίες για συγκρότηση άλλης κυβέρνησης από την παρούσα βουλή. Η άποψή μας είναι ότι οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή ερήμην της λαϊκής ετυμηγορίας θα συνιστά εκτροπή και απαράδεκτη παράκαμψη της λαϊκής βούλησης.
Γνωρίζω επίσης ότι το Σύνταγμα δεν σας δίνει αποφασιστικές αρμοδιότητες, αλλά σας παρέχει, ως ρυθμιστή του πολιτεύματος, την ευχέρεια της παρέμβασης.
Σας δίνει τη δυνατότητα να συγκαλέσετε εκτάκτως τη Βουλή, όπως έχετε δικαίωμα με βάση το άρθρο 40 παρ.1, ώστε να συζητηθούν παρουσία σας οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις και αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής.
Σας δίνει την ευχέρεια να παρέμβετε με το κύρος που αντλεί ο θεσμός του ΠτΔ έτσι ώστε να αποκατασταθεί κοινωνική ηρεμία, να προστατευτεί η λαϊκή κυριαρχία και να μην ισχύσουν και να μη ληφθούν άλλες αποφάσεις που δεσμεύουν τις επόμενες γενιές, ερήμην της λαϊκής βούλησης.
Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε
Η απώλεια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, η εκχώρηση του δημόσιου πλούτου της χώρας, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και η φτωχοποίηση των εργαζομένων είναι καταστάσεις τις οποίες όλοι μας έχουμε χρέος να αποτρέψουμε.

Με τιμή, εκ μέρους της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ
Αλέξης Τσίπρας.»

25 Οκτωβρίου 2011

Αλήθειες και ψέματα για το κούρεμα του δημόσιου χρέους

ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ

Μερικές αναγκαίες διευκρινήσεις που αναδεικνύουν την… κρυμμένη πραγματικότητα. Του Γιώργου Τοζίδη
Το «κούρεμα» ή η απομείωση του δημόσιου χρέους, η ανακεφαλαίωση των τραπεζών και άλλες παρεμφερείς έννοιες έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας, προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα. Σαν να μην έφταναν τα θηριώδη μέτρα φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, πρέπει να ψάχνουμε καθημερινά τι συνέπειες θα υπάρξουν αν το ποσοστό του «κουρέματος» είναι 21% (σύμφωνα με τη «συμφωνία της 21/7/11»), 30% ή 50%;
Ας ξεκαθαρίσουμε, αρχικά, τις διαφορές ανάμεσα στο «κούρεμα» («haircut») και την απομείωση της αξίας των ομολόγων.
Με το «κούρεμα» μειώνεται η αξία των ομολόγων, δηλαδή μειώνεται το χρέος. Παράδειγμα: το «κούρεμα» ενός ομολόγου σημαίνει ότι στη λήξη του ο κομιστής θα εισπράξει μικρότερο ποσό από την ονομαστική του αξία, ανάλογα με το ποσοστό του «κουρέματος». Άρα, στην περίπτωση του «κουρέματος» έχουμε πραγματική μείωση του χρέους του εκδότη των ομολόγων.
Με την απομείωση ένα δάνειο ή ένα ομόλογο που λήγει ανανεώνεται με ένα νέο, συνήθως μεγαλύτερης διάρκειας και ίσως διαφορετικού επιτοκίου. Πρόκειται για μια αναδιάρθρωση στην οποία αλλάζουν οι όροι δανεισμού (διάρκεια, επιτόκιο, εγγυήσεις) με νέο δανεισμό. Δηλαδή, με την απομείωση δεν υπάρχει ουσιαστική ζημία για τον κάτοχο των ομολόγων, αφού δεν μειώνεται η ονομαστική αξία τους. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι η έλλειψη ρευστότητας, αν είχε συνδυάσει τη λήξη των ομολόγων με την εκπλήρωση υποχρεώσεων.
Παράδειγμα απομείωσης: ομόλογο που λήγει το 2014 παρατείνεται έντοκα η λήξη του μέχρι το 2034 ή ανταλλάσσεται με άλλο ίσης ονομαστικής αξίας αλλά μεγαλύτερης διάρκειας.
Αυτό που αποφασίστηκε στις 21/7/11 ήταν η απομείωση των ομολόγων που λήγουν μέχρι το 2020 (135 δισ. ευρώ) με νέα που η παρούσα αξία τους θα ήταν μειωμένη κατά 21%. Η παρούσα αξία δεν είναι τίποτε άλλο από τον λογιστικό προσδιορισμό της αξίας ενός μελλοντικού περιουσιακού στοιχείου σήμερα και εξαρτάται από το χρόνο της επιμήκυνσης και το ύψος του επιτοκίου. Άρα, με την απομείωση δεν μειώνεται το συνολικό χρέος του εκδότη των ομολόγων.
Με τη συμφωνία της 21/7/11 δόθηκαν τέσσερις επιλογές στους ιδιώτες κατόχους των ελληνικών ομολόγων. Από τις, μέχρι σήμερα, διαπραγματεύσεις προκύπτει ότι οι ιδιώτες κάτοχοι των ομολόγων επιλέγουν να τα ανταλλάξουν, είτε άμεσα είτε στη λήξη τους, με νέα 30ετή που θα είναι εγγυημένα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), με κυμαινόμενο επιτόκιο 4% για τα πρώτα 5 έτη, 4,5% για την επόμενη 5ετία και 5% για τα υπόλοιπα 20 έτη.
Για την κάλυψη των εγγυήσεων που προβλέπονται από τη συμφωνία, η Ελλάδα θα πρέπει να αγοράσει ομόλογα αξίας 41 δισ. ευρώ από τον EFSF τα οποία θα έχουν επιτόκιο 3,5% και ανατοκιζόμενα για 30 χρόνια θα δίνουν το ποσό δανεισμού (135 δισ. ευρώ). Δηλαδή, όχι μόνο θα εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε τόκους για το σύνολο του χρέους αλλά θα επιβαρυνθούμε και με επιπλέον τόκους για το δάνειο των 41 δισ. ευρώ με το οποίο θα αγοράσουμε τα ομόλογα του EFSF τα οποία θα καταθέσουμε ως εγγύηση.
Σημαντική διευκρίνιση: 
Η απομείωση δεν αφορά, σε καμία περίπτωση, τα δάνεια που έχει λάβει ή θα λάβει η Ελλάδα από τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Μέχρι σήμερα (20/10/2011) η Ελλάδα έχει λάβει, με βάση το Μνημόνιο, δάνεια ύψους 48 δισ. ευρώ από τις χώρες της Ευρωζώνης και 18 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ. Δεν αφορά, επίσης, τα ομόλογα που έχει στην κατοχή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρ’ όλο που ένα σημαντικό τμήμα τους (περίπου 40 δισ. ευρώ) έχει αγορασθεί από τη δευτερογενή αγορά σε τιμές πολύ χαμηλότερες από την ονομαστική τους αξία.
Με τη συμφωνία της 21/7/2011 οι ιδιώτες κάτοχοι των ομολόγων πέτυχαν την αναβάθμιση της αξιοπιστίας των ομολόγων τους, καθώς αυτά θα είναι, πλέον, εγγυημένα από το EFSF, ενώ πρόσθετη εξασφάλιση θα αποτελέσει και το γεγονός ότι τα νέα ομόλογα θα διέπονται από το αγγλικό και όχι το ελληνικό Δίκαιο (όπως συμβαίνει με αυτά που έχουν στα χέρια τους). Απεμπολήθηκε, με αυτήν τη συμφωνία, η δυνατότητα που έχει η Ελλάδα να τροποποιήσει μονομερώς (με απλή νομοθετική ρύθμιση) τη διάρκεια και το επιτόκιο των ομολόγων που έχει εκδώσει μέχρι σήμερα. Επιπλέον, παραδοσιακά, το αγγλικό Δίκαιο υπερασπίζεται πρωτίστως τον πιστωτή έναντι του οφειλέτη.
Τι συμβαίνει με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα
Η σημερινή κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος δεν διαφέρει πολύ από αυτήν που θα είχε στην περίπτωση της στάσης πληρωμών. Αντιμετωπίζει, ουσιαστικά, προβλήματα ρευστότητας για τους παρακάτω λόγους:
1. Τη μείωση των καταθέσεων κατά 50 δισ. ευρώ (τον Ιούλιο ανέρχονταν σε 187 δισ. ευρώ).
2. Τον αποκλεισμό από τη διατραπεζική αγορά για βραχυχρόνιο δανεισμό.
3. Τον ουσιαστικά αδύνατο μακροχρόνιο δανεισμό μέσω έκδοσης ομολόγων με παροχή εγγυήσεων, και
4. Την εμφάνιση διαρκώς αυξανόμενων επισφαλειών στα δάνεια που έχει χορηγήσει σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις λόγω της ύφεσης και της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων.
Παράλληλα, αυξάνονται οι αιτήσεις για ρύθμιση χρεών από επιχειρήσεις και νοικοκυριά (μέχρι το τέλος Αυγούστου είχαν ανέλθει σε 25.000) και πληθαίνουν οι δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τους δανειολήπτες, διαγράφοντας σημαντικό ποσοστό των οφειλών τους.
Επιπλέον, ο έλεγχος των δανειακών χαρτοφυλακίων των ελληνικών τραπεζών από την εταιρία Black Rock εκτιμάται ότι θα ανεβάσει το ποσοστό των επισφαλειών σε τουλάχιστον 15% (από 11% περίπου που είναι σήμερα) με αποτέλεσμα να απαιτούνται νέα μέτρα ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών.Μέχρι σήμερα, οι τράπεζες έχουν δανειστεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) περίπου 96 δισ. ευρώ (στοιχεία Αυγούστου) δίνοντας ως ενέχυρο ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και με επιτόκιο 1,5% (ή περίπου 2%, αν συνυπολογιστεί και το ποσοστό «κουρέματος» των ομολόγων από την ΕΚΤ). Παράλληλα, από την αρχή της κρίσης, έχουν ενισχυθεί από το Ελληνικό Δημόσιο με μετρητά (5 δισ. ευρώ) και εγγυήσεις που ξεπερνούν το συνολικό ποσό των 100 δισ. ευρώ. Πρόκειται, δηλαδή, ουσιαστικά για «κρατικοποιημένα» πιστωτικά ιδρύματα.Πρόσφατα, δύο τράπεζες, η Eurobank και η Πειραιώς, έκαναν χρήση και του Έκτακτου Μηχανισμού Ρευστότητας (ELA) της Τράπεζας Ελλάδος και άντλησαν κεφάλαια με επιτόκιο 3,5% έναντι 1,5% που δανείζονται από την ΕΚΤ.Όσον αφορά στο δημόσιο χρέος, οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα αξίας 54 δισ. ευρώ και επέλεξαν να συμμετέχουν στην ανταλλαγή με ομόλογα αξίας 33 δισ. ευρώ. Με το ποσοστό απομείωσης στο 21%, οι τράπεζες έκαναν ήδη πρόβλεψη για λογιστικές ζημίες ύψους περίπου 5 δισ. ευρώ.Αύξηση της απομείωσης σε ποσοστό μεγαλύτερο του 21% θα οδηγήσει όλες σχεδόν τις ελληνικές τράπεζες στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και στην τυπική κρατικοποίηση (με τον μανδύα της ανακεφαλαίωσης). Σε πρώτη φάση θα κληθούν οι μέτοχοι της τράπεζας που αντιμετωπίζει προβλήματα ρευστότητας ή κεφαλαιακής επάρκειας να προχωρήσουν σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, τότε η τράπεζα προσφεύγει στο ΤΧΣ, το οποίο συμμετέχει στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου αποκτώντας κοινές μετοχές. Η σημερινή χαμηλή τιμή των μετοχών, σε συνδυασμό με το απαιτούμενο ύψος της αύξησης θα έχει σαν αποτέλεσμα τον δημόσιο έλεγχο της τράπεζας. Παραμένει, πάντως, αδιευκρίνιστο(!) αν το Δημόσιο θα αναλάβει και τη διοίκηση/ διαχείριση της τράπεζας ή θα περιοριστεί σε ελεγκτικό ρόλο. Οι μετοχές των τραπεζών που θα κρατικοποιηθούν μέσω του ΤΧΣ θα πρέπει να πωληθούν σε ιδιώτες(!) μετά την παρέλευση δύο ετών. Επισημαίνεται ότι τα κεφάλαια του ΤΧΣ (περίπου 30 δισ. ευρώ) προέρχονται από δανειακά κεφάλαια και επιβαρύνουν με τόκους τους φορολογούμενους.
Η κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος γεννά ερωτηματικά όσον αφορά την τύχη των καταθέσεων, αλλά και των δανείων σε περίπτωση πτώχευσης μιας τράπεζας. Όσον αφορά τις καταθέσεις, υπάρχει η κρατική εγγύηση για τις καταθέσεις μέχρι του ύψους των 100.000 ευρώ ανά καταθέτη και ανά τράπεζα. Τα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών, που αναφέρθηκαν πιο πάνω, είχαν ως αποτέλεσμα, για πρώτη φορά το 2010, τα δάνεια των ελληνικών τραπεζών να είναι υψηλότερα των καταθέσεων (δάνεια/ καταθέσεις: 105%). Άρα, ο προβληματισμός μεταφέρεται στη δυνατότητα κάλυψης από το κράτος των καταθέσεων μιας τράπεζας που θα πτωχεύσει. Όσον αφορά στα δάνεια των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, σε περίπτωση που μια τράπεζα πτωχεύσει, το ενεργητικό της (οι απαιτήσεις της) μεταφέρονται σε μια νέα τράπεζα. Αυτή που θα εξαγοράσει τις απαιτήσεις ή μια εντελώς νέα, σύμφωνα με τον πρόσφατο νόμο του Ε. Βενιζέλου (βλέπε περίπτωση Proton Bank).
Τι γίνεται με τα ασφαλιστικά ταμεία;
Τα ασφαλιστικά ταμεία, ο ΟΑΕΔ και ο ΟΕΚ έχουν στην κατοχή τους ομόλογα συνολικού ύψους 25 δισ. ευρώ που λήγουν μέχρι το 2020. Έχουν υποχρεωθεί να συμμετάσχουν στην απομείωση και αυτό σημαίνει ότι θα αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα ρευστότητας ακόμη και αν το ποσοστό παραμείνει στο 21%. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα ασφαλιστικά ταμεία αντιμετωπίζουν ήδη σοβαρά προβλήματα λόγω της υψηλής ανεργίας, της δραματικής μείωσης της σταθερής απασχόλησης και της διόγκωσης της «μαύρης» εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ για τις τράπεζες δημιουργούνται ευρωπαϊκά και εθνικά ταμεία στήριξης με τα χρήματα των φορολογουμένων, για τα ασφαλιστικά ταμεία δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη. Ίσως γιατί προγραμματίζουν την αντιμετώπιση των προβλημάτων ρευστότητας με την ισοπέδωση των συντάξεων στο επίπεδο του προνοιακού επιδόματος.
Συμπεράσματα
Από την παραπάνω ανάλυση προκύπτουν τα εξής:
1. Η συμφωνία απομείωσης της αξίας των ομολόγων είτε παραμείνει στο 21% είτε αυτό το ποσοστό αυξηθεί δεν λύνει το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου χρέους, αντίθετα επιβαρύνει σημαντικά το ποσό των καταβαλλόμενων τόκων στερώντας την οικονομία από σημαντικούς πόρους.
2. Με την αλλαγή του δικαίου που θα διέπει τα νέα ομόλογα, συντελείται σημαντική επιδείνωση των όρων δανεισμού και παραχωρούνται σημαντικά δικαιώματα κυριαρχίας στους δανειστές.
3. Η παρούσα κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και των ασφαλιστικών ταμείων δεν απέχει πολύ από αυτήν που θα είχαν βρεθεί αν είχε κηρυχθεί στάση πληρωμών ενώ θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο με την εφαρμογή της συμφωνίας της 21/7/2011 και των πρόσφατων μέτρων άγριας λιτότητας.
Η απαίτηση για τη συγκρότηση ενός μετώπου που θα ανατρέψει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων είναι πιο επιτακτική από ποτέ!

23 Οκτωβρίου 2011

Άρης Χατζηστεφάνου

Είσαι σκέτο παρακράτος... ή μήπως σκέτο κράτος;

 
Ο θάνατος του οικοδόμου Δημήτρη Κοτζαρίδη στο κέντρο της Αθήνας ήταν αναμενόμενο να προκαλέσει θύελλα συζητήσεων. Το ερώτημα είναι για ποιο θέμα.
Έχει η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου την ευθύνη μιας «πολιτικής δολοφονίας», δεδομένου ότι ένας υγιής άνθρωπος πέφτει νεκρός - κατά τα φαινόμενα ύστερα από τη χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία; Ή μήπως η ουσία του ζητήματος είναι η αντιπαράθεση ενός τμήματος της Αριστεράς με άλλα τμήματα της Αριστεράς, με τον αναρχικό χώρο και με παρακρατικές ομάδες που παρεισφρέουν σε αυτόν;
Αν δεχθούμε την πρώτη εκδοχή, θα έπρεπε να θρηνούμε το πρώτο θύμα της κρατικής καταστολής στη μνημονιακή περίοδο. Όχι μόνο με θλίψη αλλά και με οργή. Απέναντί μας έχουμε πλέον μια κυβέρνηση η οποία δεν θα διστάσει να αιματοκυλίσει τη χώρα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει τις εντολές που έχει λάβει από Έλληνες και ξένους δανειστές. Όσο περισσότερο αισθάνεται απομονωμένη (και η εγκατάλειψή της ακόμη και από τα παραδοσιακά στηρίγματά της στο εκδοτικό κατεστημένο, αυτό μαρτυρά) τόσο πιο κτηνώδεις θα είναι οι αντιδράσεις της. Μετά τις απειλές Βενιζέλου προς τους δημοσιογράφους, ήρθε ο ξυλοδαρμός τους. Μετά τις απειλές κυβερνητικών στελεχών προς τους συνδικαλιστές ήρθε ο ... ψεκασμός τους.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν διστάζει να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές με χημικές ουσίες, η χρήση των οποίων θα συνιστούσε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας σε καιρό πολέμου. Τα επίπεδα κρατικής και παρακρατικής βίας δεν έχουν προηγούμενο στη μεταδικτατορική Ελλάδα, ενώ αρχίζουν να θυμίζουν στιγμές της μετεμφυλιακής καραμανλικής Ελλάδας.
Η τελευταία συγκέντρωση όμως αντί να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής θα μετατραπεί τελικά σε εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης. Με τη βοήθεια των μεγαλύτερων μέσων ενημέρωσης κατάφερε να παρουσιάσει τα γεγονότα όχι σαν μια ολομέτωπη σύγκρουση του κρατικού μηχανισμού με τους πολίτες αλλά σαν μια εμφύλια διαμάχη της Αριστεράς. Και δείχνει να τα καταφέρνει, ακριβώς επειδή ένα πολύ μικρό αλλά ηχηρό τμήμα της Αριστεράς αλλά και του αντιεξουσιαστικού χώρου έχει μεγαλύτερη όρεξη να χτυπήσει ό,τι βρίσκεται δίπλα του και όχι ό,τι βρίσκεται απέναντί του.
Ευθύνες έχουν φυσικά όλες οι πλευρές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασήμαντες. Το ΚΚΕ μπορεί να λειτούργησε με τη λογική των ΚΝΑΤ, περιφρουρώντας όπως το ίδιο καταλαβαίνει την πορεία του, αλλά ήταν εκεί όταν έπρεπε και στις τελευταίες ανακοινώσεις του εστίασε την προσοχή του στην κρατική τρομοκρατία και ζήτησε την ανατροπή της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε αρχικά στην παγίδα της αντιπαράθεσης, αλλά ήταν και αυτός εκεί, όπως ήταν και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τα υγιή κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και μαζί τους ήταν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι - αυτοί που πάντα κινούσαν τα νήματα της ιστορίας δημιουργώντας τις συνθήκες για την Αριστερά να ανασυνταχθεί και να προσφέρει το θεωρητικό και το οργανωτικό πλαίσιο.
Κυρίες και κύριοι, δεν έχουμε εμφύλιο - έχουμε πόλεμο. 
πηγή: thepressproject.gr

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση Αθήνας)


Να τελειώνουμε με την κυβέρνηση και με το Μνημόνιο

 
Η μεγαλειώδης συμμετοχή των εργαζόμενων και της νεολαίας στην απεργία και τα  απεργιακά συλλαλητήρια της 19ης και 20ης Οκτώβρη απέδειξε ότι η κυβέρνηση έχει κλείσει τον πολιτικό κύκλο της. Στο βαθμό που η λαϊκή αντίσταση και η γενικευμένη ανυπακοή συνεχιστούν, το οριστικό τέλος της είναι θέμα χρόνου. Οφείλουμε όμως να υπογραμμίσουμε ότι η τελική πτώση της καταρρέουσας κυβέρνησης δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκη με την αναίρεση της κοινωνικής λεηλασίας που έχει επιφέρει το Μνημόνιο. Για να πάρουμε πίσω όσα μας έχουν αρπάξει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, θα χρειαστούμε μια συνεκτική στρατηγική λαϊκής κοινωνικής αντιπολίτευσης, καθώς και τακτικές δρόμου που θα συνδυάζουν τη μαζικότητα με τη μαχητικότητα.
 
Ειδικά για τα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη έχουμε να παρατηρήσουμε ότι το ΚΚΕ επέδειξε για μια ακόμα φορά λογικές καθεστωτισμού και «ιδιοκτησίας» του κινήματος, στήνοντας μπροστά στη Βουλή ζώνη αποκλεισμού των υπόλοιπων διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων κι εργατικών σωματείων, τα οποία πρωτοστατούν στους αγώνες της περιόδου. Ωστόσο, η στάση του ΚΚΕ επ' ουδενί δικαιολογεί τις βάρβαρες επιθέσεις διαδηλωτών του αναρχικού μπλοκ με μολότοφ και πέτρες εναντίον διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Πέρα από την αυτονόητη ηθική απαξία τους, τέτοιες ενέργειες λειτουργούν διαλυτικά για το κίνημα, ενισχύουν το συντηρητισμό και υποδαυλίζουν την αναρχοφοβική προβοκατορολογία. Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι ο αναρχικός χώρος πολύ συχνά επιδεικνύει τις ίδιες ακριβώς «ιδιοκτησιακές» λογικές για τις οποίες εγκαλεί τώρα το ΚΚΕ.
 
Η έκφραση των θερμών  συλλυπητήριων προς την οικογένεια του Δημήτρη Κοτζαρίδη δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την παρατήρηση ότι Κοτζαρίδης πέθανε αγωνιζόμενος για έναν καλύτερο κόσμο.
Παρά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από 153 διαπλεκόμενους, ο αγώνας θα συνεχιστεί.  Με ενίσχυση των λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές καθώς και των πρωτοβάθμιων σωματείων, με ξετύλιγμα σε όλη τη χώρα εκστρατειών πολιτικής ανυπακοής «Δεν Πληρώνω», με τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης, καθώς και με το συντονισμό των επιμέρους αντιστάσεων, έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα καινούργιο κοινωνικό τοπίο. Ο μόνος τρόπος που έχουμε για να επιβιώσουμε, είναι να φτάσουμε τη λαϊκή αντίσταση ως το τέλος, ως την εξέγερση και την ανατροπή.
 
 

22 Οκτωβρίου 2011

Σύνταγμα, 20 Οκτώβρη: Με τον αστυφύλαξ, ή με τον χωροφύλαξ; Ή μήπως υπάρχει κι άλλος δρόμος;

«Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς, πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;»


Γιάννης Ρίτσος


---------------------------------------------------

Και για όσους δεν το’ χουν ακόμα καταλάβει, τις 20 Οκτώβρη είχαμε τον πρώτο νεκρό του ταξικού πολέμου, που εδώ και 2 χρόνια έχει εξαπολύσει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κατά του ελληνικού λαού: Τον άνεργο οικοδόμο, Δημήτρη Κοτσαρίδη! Θέλω να τονίσω απ’ την αρχή, ότι ο γράφων υπήρξε επί 8 χρόνια μέλος και στέλεχος των «Νέων Πρωτοπόρων», της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην Καλλιθέα, την Γκράβα και τη Σπουδάζουσα. Επίσης, θεωρώ τιμή μου και μεγάλη μου τύχη το γεγονός ότι πέρασα από το ΚΚΕ, διότι εκεί γνώρισα –κατά την εφηβεία μου- μεγάλο αριθμό σημαντικών και θαυμάσιων ανθρώπων, έντιμων αγωνιστών και πραγματικών επαναστατών, οι οποίοι συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στην (όποια) προσωπική και πνευματική μου συγκρότηση. Όπως, βέβαια, γνώρισα κι αρκετά «στουρνάρια», πολλούς συντηρητικούς και πολλούς ξεπουλημένους, οι οποίοι έχουν καταντήσει να πλαισιώνουν σήμερα τη ΔΗ.ΑΡΙ και το ΠΑΣΟΚ.

Τα γεγονότα της 20/10 στο Σύνταγμα τραυμάτισαν πρώτα απ’ όλα ψυχικά, όλους μας. Πέραν όμως των.. ψυχικών μας τραυμάτων, υπάρχουν και τα πολιτικά, τα οποία εντείνονται μέσα στο δίπολο: «Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του χαφιέ» και «Όποιος φοράει μαντήλι και συγκρούεται με τα ΜΑΤ, είναι παρακρατικός και προβοκάτορας». Μετά τα τραγικά γεγονότα του Συντάγματος (λαμβάνοντας υπόψη και από τα σχόλια σχετικά με την ανακοίνωση της Α.Κ. Αθήνας, που αναρτήθηκε στο blog μας), διαπιστώνεται μια α-πολιτίκ προσέγγιση αυτού του ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ζητήματος με γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση εκατέρωθεν, του στυλ «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους κλπ». Ή με τον Ασυφύλαξ, ή με το Χωροφύλαξ δηλαδή...

Με τον Αστυφύλαξ...

Είναι γνωστό, ότι στις κρίσιμες στιγμές, η ηγεσία του ΚΚΕ διακατέχεται –σχεδόν μεταφυσικά-από πολιτική ανεπάρκεια. Πέραν των γνωστών- και παραδεδεγμένων απ’ την ίδια την ηγεσία- λαθών του Δεκέμβρη του ’44, χαρακτηριστικό είναι το κείμενο «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη του 1973» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 1976, το οποίο αναφέρει στη σελίδα 31: «Δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή (σ.γ. δηλ. την κατάληψη του Πολυτεχνείου) και να πετύχει ορισμένους σκοπούς. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά». Αφού λοιπόν δεν προκύπτει από τα γεγονότα ότι οι καταληψίες του Πολυτεχνείου ήταν προβοκάτορες, όπως ευθέως παραδεχόμαστε στο παραπάνω ντοκουμέντο για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973, σημαίνει ότι προέβημεν σε λάθος εκτίμηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Σημαίνει ήταν πολιτικά ανεπαρκής η ανάλυσή και η γραμμή, που δώσαμε μέσω του άρθρου με τίτλο «Τι επιβάλλεται να κάνουμε», στη σελίδα 3 του περιβόητου φύλλου 8 της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», όπου λέγαμε ότι το καθήκον των κομμουνιστών είναι «Να καταπολεμήσουμε κάθε αυθόρμητη ή πριμοδοτούμενη από τη χούντα τάση για απρογραμμάτιστες, βιαστικές και χωρίς την επεξεργασία του οργανωμένου κινήματός μας ενέργειες». Με άλλα λόγια, διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας διέψευσαν και μας προσπέρασαν. Τι κάνουμε ως επαναστάτες, αλλά κι ως μαρξιστές; Αυτοκριτική; Διαλεκτική προσέγγιση; Ανάλυση; Μελέτη; Συζήτηση; Αναζήτηση; Τίποτε απ’ όλα αυτά! Απλά, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με την ίδια λογική τα γεγονότα: Από το 11ο Συνέδριο το 1982, όπου επικράτησε η γραμμή Ανδρουλάκη περί...«δημοκρατικών δυνάμεων», έως και τη συγκυβέρνηση με το Μητσοτάκη κι από τον...«αριστεροχουντισμό» και τη διάλυση της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΧΤΙΔΑΣ» κατά τη μεταπολίτευση, έως και τις μαζικές διαγραφές της Πάτρας το ’85 και τις διαγραφές στην ΚΝΕ το ’89 (στις οποίες είχε κι ο γράφων την...τιμητική του). Η ηγεσία του κόμματος ανέκαθεν φοβόταν και «καθάριζε» την αριστερή της πλευρά (Άρης, διαγραφές της μεταπολίτευσης, διαγραφές στην ΚΝΕ το ‘89), αλλά τις ζημιές τις πάθαινε πάντα απ’ τη δεξιά της πλευρά (Κύρκος, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ). Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που βρισκόμαστε απ’ τη μια ενώπιον σφοδρής και παγκόσμιας επίθεσης απ’ τον ταξικό εχθρό, απ’ την άλλη ενώπιον εξεγερσιακής διάθεσης (διάθεσης, όχι συνείδησης) σημαντικού τμήματος της εργαζόμενης κοινωνίας. Ποιο το καθήκον του επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος σε τέτοιες περιόδους λοιπόν;

Να έχει επαρκή ανάλυση για την σημερινή κατάσταση κι επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πάλης, ανατροπής και προοπτικής; Να οικοδομεί συμμαχίες, κερδίζοντας τα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας; Να συντονίσει και να προετοιμάσει πολιτικά και πρακτικά τις ευρύτερες λαικές μάζες, ώστε η οργή και η διάθεσή τους για αγώνα ν’αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική; Να δώσει στις λαικές δυνάμεις (όπως έγινε-σε κάποιο βαθμό- κατά τη δεκαετία του ’30 και του ‘40) το στίγμα της ταξικής-πολιτικής δύναμης, που θ’ ανατρέψει με δυναμικό κι αποφασιστικό τρόπο το καθεστώς της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας έτσι κάποιου είδους «ψυχολογική αυτοπεποίθηση» στις μάζες, όπως είχε κάνει τότε, που η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ του ΕΑΜ απέτρεψε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των ελλήνων εργατών από τους ΝΑΖΙ;

Ή μήπως οφείλει να περιχαρακώσει τη βάση του με όρους οπαδισμού, μακρυά και πέρα απ’ τα υπόλοιπα πρωτοπόρα και μαχόμενα εργατικά και λαικά στοιχεία; Να ποντάρει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν έχουμε καμία σχέση ούτε επικροτούμε ενέργειες, όπως το πέταγμα αυγών και μπογιάς» (ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Νάξου για την απεργία της 19/10 στο νησί), ή να χαρακτηρίζει τσουβαληδόν «πράκτορα του ταξικού εχθρού», «αντικομμουνιστή» και «προβοκάτορα», όποιον έχει διάθεση να συγκρουστεί με την Αστυνομία, ενώ κι οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο εργάτης Τάσος Τούσης το ’36 στη Θεσ/νίκη κι ο Σωτήρης Πέτρουλας το ’65 στην Αθήνα σκοτώθηκαν ενώ συγκρούονταν με την Αστυνομία; Να θεωρεί εν δυνάμει εχθρό του, όποιον προβαίνει σε κριτική των ανεπαρκειών της ηγεσίας, όταν πρόσφατα προέβη στη γνωστή πολιτική αποκατάσταση κάποιων...παλαιοτέρων «τυχωδιοκτών». Μήπως αρκετοί απ’ όσους φορούν μαντήλια και συγκρούονται εδώ και δεκαετίες με την Αστυνομία, σ’όλες τις δυτικές κοινωνίες δεν είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, αλλά «μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία», όπως είχε πει κι ο Άρης για τους συναγωνιστές του στον περίφημο λόγο του, στη Λαμία; Οι κομμουνιστές είναι στο ίδιο στρατόπεδο μ’αυτούς, ή τους έχουν απέναντι; Δε χρειάζεται καν να σταθούμε στη διαχρονική ύπαρξη δρώντος ασφαλίτικου και φασιστικού παρακρατικού μηχανισμού εν γένει, αλλά και μέσα σε ομάδες ανθρώπων, που συγκρούονται με την Αστυνομία, διότι αυτό είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο. Ούτε βέβαια δικαιούται κάποιος να συγχέει το συγκεκριμένο μηχανισμό με τους οργισμένους αγωνιστές, που πολλές φορές αποτελούν το...θερμόμετρο της κοινωνίας, αλλά και του κινήματος.

Σ’όλα τα παραπάνω καλείται-πρωτίστως-να προβληματιστεί η λαική-ταξική βάση και στελέχη του ΚΚΕ και ν’ ανοίξει στις γραμμές του κόμματος ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ συζήτηση (προς αποτροπή ηλιθίων και κακόβουλων σχολίων: συζήτηση, όχι διάσπαση) για το κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών, σε περιόδους όπως η σημερινή.

...ή με τον Χωροφύλαξ;



Είναι γνωστό ότι στον αντιεξουσιαστικό χώρο, υπήρξαν και υπάρχουν μαχητικά και πρωτοπόρα στοιχεία, με αυξημένη δόση υπερευαισθησίας σε κοινωνικά και ταξικά ζητήματα. Αν όμως πάρουμε σοβαρά το (πολιτικά και ιστορικά ανήθικο) σύνθημα «ΚΚΕ, το κόμμα του χαφιέ», τότε αρκετοί από εμάς έχουμε θητεύσει σε σχολή πρακτόρων (αθάνατε Βέγγο)! Αν την ηγεσία του ΚΚΕ τη χαρακτηρίζει η πολιτική ανεπάρκεια, ορισμένους απ’τον αντιεξουσιαστικό χώρο χαρακτηρίζει η... καθόλου πολιτική. Προτάσσουν, ως άλλοι Σταλινικοί, με δογματικό «έτσι θέλω» τον «επαναστατικό αυνανισμό» του μπάχαλου και υποτιμούν την καθημερινή πολιτική και ιδεολογική ζύμωση της ιδεολογίας της απελευθέρωσης. Βεβαίως και χρειάζεται η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής σύγκρουσης, αλλά ασκείται με όρους ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και όχι με όρους γηπέδου.

Αν για κάποιους συναγωνιστές του αντιεξουσιατικού χώρου, είμαστε όλοι διαβρωμένοι απ’την εξουσία εκτός απ’ αυτούς κι ως εκ τούτου οφείλουν να σπάσουν τα μούτρα όσων διαφωνούν μαζί τους, ας θέσουν ιστορικά τον εαυτό τους δίπλα απ’ το Μαλάμη και τον Μπέρια... Αν για κάποιους εχθροί είναι οι εργάτες, που πλαισιώνουν τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, τότε είναι σα να λένε: «Μόνοι μας κι όλοι σας»! Εδώ όμως το πρόβλημα ξεφεύγει από την πολιτική του διάσταση και λαμβάνει επιπλέον φιλοσοφική διάσταση: Το «Μόνοι μας κι όλοι σας» ισχύει ως «κοσμοθεωρία» όταν τσακωνόμαστε στο μπάρ, στο πανηγύρι, στο γήπεδο, στη γειτονιά, ή στο δρόμο. Όταν μαίνεται ο ταξικός πόλεμος λέγεται, αυτό που είπε ο ηγέτης των Ισπανών αναρχικών, Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, το 1936: «Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Εκείνος της ελευθερίας και της νίκης της εργατικής τάξης κι εκείνος της νίκης και της τυρρανίας, που θα επιβάλλουν οι φασίστες».


Aντί επιλόγου, παραθέτουμε μια εξαιρετική αποστροφή του Άρη προς τον αντάρτη Περικλή Χουλιάρα λίγες μέρες μετά τη Βάρκιζα, η οποία αφορά και...στον Αστυφύλαξ και...στο Χωροφύλαξ: «Σου είπα κι άλλη φορά για το κόμμα σου: Όταν κανείς αγωνίζεται ενάντια στα λάθη και τη στραβή γραμμή της ηγεσίας δεν αγωνίζεται για το κακό, αλλά για το καλό του κόμματος! Εγώ πάντως δεν πρόκειται να παραδώσω τα όπλα, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος τον αγώνα, που άφησα μισό. Κι ούτε στην Αθήνα θα κατέβω για να κάνω τον Πρόεδρο των εφεδροελασιτών, όπως με διόρισαν -από τα Τρίκαλα ακόμα- ο Ιωαννίδης με το Σιάντο, για να πάω να καταγράφω τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές των Ελασιτών, οι οποίες θ’ αρχίσουν μετά την παράδοση των όπλων...»

askordoulakos  http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/10/20.html

15 Οκτωβρίου 2011

Στο παρά πέντε της κοινωνικής έκρηξης

Βρισκόμαστε μια βδομάδα πριν τη γενική απεργία στις 19 Οκτώβρη. Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι το πολυνομοσχέδιο (νέο μισθολόγιο και εφεδρεία στο δημόσιο, περικοπές συντάξεων, μείωση αφορολόγητου, πετσόκομμα φοροαπαλλαγών και κατάργηση κλαδικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα) πρέπει να έχει ψηφιστεί πριν τη σύνοδο κορυφής την Κυριακή 23 Οκτώβρη. Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία. Όλα θα παιχτούν τις επόμενες μέρες. Ο στόχος του κινήματος πρέπει να είναι ένας. Μέχρι το τέλος της βδομάδας που έρχεται η κυβέρνηση του ΓΑΠ πρέπει να πάρει δρόμο.

Βαδίζουν στα τυφλά

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση βαδίζει στα τυφλά. Κανένας από τους στόχους που βάζει δεν φαίνεται να μπορεί να πραγματοποιηθεί. Το φετινό έλλειμμα σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία βρίσκεται ήδη στα 19,5 δις (εννιάμηνο) όταν ο στόχος ήταν να κλείσει στα τέλη Δεκέμβρη στα 16,3 δις. Με τον ρυθμό αυτό στο τέλος του χρόνου θα σκαρφαλώσει στα 25 δις δηλαδή στο 11% του ΑΕΠ. Οι “αγορές” που τόσο η κυβέρνηση και οι εταίροι της στο ΔΝΤ και την ΕΕ προσπαθούν να καλμάρουν θα εξαγριωθούν εντελώς. Η τρόικα βλέποντας ότι όλοι οι στόχοι πάνε κατά διαόλου ζητάει επιπλέον μέτρα για το 2012 ύψους 6 δις. Είναι σίγουρο ότι σε λίγες βδομάδες θα ζητάει μέτρα 10 δις και πάει λέγοντας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο διεξόδου. Τα μέτρα λιτότητας δεν αποδίδουν, απλώς φέρνουν την κοινωνία στα όριά της. Η οικονομία μέρα με την μέρα βουλιάζει ακόμα περισσότερο. Όχι μόνο η ελληνική αλλά παντού. Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για κούρεμα του ελληνικού χρέους σκοντάφτει στην απροθυμία των τραπεζών να συμμετέχουν περαιτέρω του κουρέματος που αποφασίστηκε στα μέσα του καλοκαιριού και στην περίφημη συμφωνία της 21 Ιούλη. Ένα κούρεμα πάνω από αυτό το ποσοστό θα είναι καταστροφικό για την επιβίωση τους. Όχι μόνο για τις ελληνικές τράπεζες που θα γράψουν ζημιές πάνω από την αξία των ιδίων κεφαλαίων τους, αλλά και για όσες του εξωτερικού είναι εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος όπως η γαλλοβελική Dexia που χρεοκόπησε πριν λίγες μέρες. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι και στις 23 Οκτώβρη δεν πρόκειται να αποφασιστεί τίποτα περισσότερο από την παράταση της αβεβαιότητας. Το μήνυμα που θα πάρουν για ακόμα μια φορά οι “αγορές” είναι ότι πλοίο είναι έτοιμο να τσακιστεί πάνω στα βράχια. Από δω και στο εξής οποιαδήποτε στιγμή η προδιαγεγραμμένη πορεία προς την χρεοκοπία μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης.

Πολιτική κρίση

Ανεξάρτητα όμως από το πώς αντιδρούν οι “αγορές”, αυτό που έχει σημασία είναι ότι πλέον κανείς δεν ελπίζει ότι με αυτό το σχέδιο θα υπάρχει κάποιο αποτέλεσμα. Ακόμα και αυτοί που πίστευαν ότι με το μνημόνιο “ίσως αποφύγουμε τα χειρότερα” συνειδητοποιούν πλέον το αδιέξοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αδυνατούν πλέον να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητά τους. Η εμπιστοσύνη των μεσοστρωμάτων, ακόμα και ενός σημαντικού τμήματος της εργατικής τάξης προς την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία σπάει μέρα με τη μέρα. Αυτό μεταφράζεται στην πρωτοφανή πλέον κρίση εμπιστοσύνης με το κυβερνών κόμμα να βρίσκεται στις δημοσκοπήσεις κάτω από το 20% και λίγες μονάδες πάνω από το ΚΚΕ. Είναι αδύνατον με τέτοια ποσοστά απονομιμοποίησης να μπορέσει αυτή η Κυβέρνηση να σταθεί στην εξουσία. Οι μέρες της είναι πλέον μετρημένες.
Για την άρχουσα τάξη είναι επείγουσα ανάγκη να βρεθεί μια εναλλακτική λύση, που όμως με το διαρκώς ογκούμενο εκρηκτικό κοινωνικό πεδίο φαίνεται να αποτελεί άλυτο γρίφο. Στην πραγματικότητα κανείς δεν θέλει να διαδεχθεί τον ΓΑΠ. Ο Σαμαράς ναι μεν ζητάει εκλογές αλλά ξέρει ότι δεν θα έχει καμία καλύτερη τύχη απ’ αυτή του προκατόχου του. Αυτό που τον σώζει προς το παρόν είναι ότι με το 31% δεν θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και έτσι θα μπορεί να ρίξει το μπαλάκι στην εξέδρα. Από κει και πέρα οι συστημικές επιλογές γίνονται ακόμα πιο ανυπόληπτες. Ο Καρατζαφέρης με 8% και η Ντόρα εκτός Βουλής δεν μπορεί να έχουν καμία αξιοπιστία.

Κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης

Η μόνη διέξοδος για το αστικό καθεστώς προκειμένου να ολοκληρώσει το αντεπαναστατικό του σχέδιο είναι μια κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης, ανεξάρτητα αν αυτή προκύψει πριν ή μετά της εκλογές. Τη λύση αυτή εξάλλου προκρίνουν σύσσωμα τα εξωθεσμικά αστικά επιτελεία. Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών με μη πολιτικά πρόσωπα ψηφισμένη από τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ και το ρετάλι της Ντόρας. Μια κυβέρνηση που θα είναι τρισχειρότερη από αυτή που ζούμε σήμερα. Αν σήμερα οι διαδηλώσεις χτυπιούνται έξω από τη Βουλή ή έστω με μια ασήμαντη “αφορμή”, με την κυβέρνηση που ευαγγελίζονται ο Καρατζαφέρης και η Μπακογιάννη θα απαγορεύονται δια νόμου. Άρθρα του Συντάγματος που επιτρέπουν τις συγκεντρώσεις ακόμα και την ελευθερία δράσης των πολιτικών κομμάτων -της αριστεράς- ενδεχομένως να ανασταλούν. Το ίδιο και η συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να είναι μια τέτοια κυβέρνηση και αυτό το προαναγγέλλουν σε όλους τους τόνους τα κάθε είδους αστικά επιτελεία του βαθέως κράτους. Στη βάση αυτή θα επιδιώξουν να χτίσουν νέες κοινωνικές συμμαχίες ή καλύτερα θα λέγαμε να αναβιώσουν το κοινωνικό μπλοκ εξουσίας της εμφυλιακής και μεταεμφυλιακής Ελλάδας. Εκατοντάδες χιλιάδες ηλίθιοι είναι έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον αγώνα εναντίον των “συντεχνιών, των κομματόσκυλων, των κομμουνιστών, των αναρχικών, των μεταναστών, των ρετιρέ, των ταραχοποιών, των ανθελλήνων και όλων όσων καταστρέφουν αντί να βάλουν χέρι για να σωθεί η πατρίδα αυτές τις δύσκολες στιγμές”. Ας μην είμαστε αφελείς. Ένα τέτοιο κράτος θα βρει τον τρόπο να ανταποδώσει σε κάθε πραιτοριανό της εξουσίας τις υπηρεσίες του προς το “έθνος”. Ήδη τα κάθε είδους φασιστόμουτρα ακονίζουν τα μαχαίρια τους και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι βρίσκουν εκατοντάδες για να μην πούμε και χιλιάδες από το κοινωνικό κατακάθι έτοιμους να συνδράμουν.

Άγριες απεργίες

Είναι αλήθεια ότι στον κόσμο που μέχρι στιγμής έχει λάβει μέρος στους αγώνες ενάντια στο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, υπάρχει μια αίσθηση ότι δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε. Σε λιγότερο από 1,5 χρόνο έχουν πραγματοποιηθεί 13 γενικές απεργίες χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι συγκρούσεις στο Σύνταγμα πάρα την μαχητικότητα χιλιάδων απεργών και διαδηλωτών πνίγηκαν μέσα στα χιλιάδες χημικά και τα σπασμένα κεφάλια εκατοντάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας. Η αυταπάτη του καλοκαιριού ότι μπορεί μια μαζική ειρηνική διαμαρτυρία ακομμάτιστων πολιτών με τα κατσαρολικά τους και κάτω από την ταμπέλα των αγανακτισμένων να πιέσει την κυβέρνηση επίσης δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα Η αίσθηση ότι οι απεργίες είναι μόνο χαμένα μεροκάματα και δεν αρκούν για να αναγκάσουν την κυβέρνηση σε υποχώρηση, φαίνεται να έχει εμπεδωθεί στην πλειοψηφία των εργαζόμενων που μέσα σε αυτές τις άγριες συνθήκες διατηρούν προς το παρόν την δουλειά τους.
Κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η λαίλαπα με τις κλασικές μεθόδους (απεργίες, πορείες, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας) που μέχρι τώρα ξέραμε. Ούτε επίσης με κινητοποιήσεις τύπου woodstock που η εναλλακτική τους στην αστική αντεπανάσταση είναι να φυτεύουμε μαρούλια και να ανταλλάσσουμε τις παλιατζούρες που έχουμε στις ντουλάπες μας.
Oμως φαίνεται ότι κάτι αλλάζει. Οι καταλήψεις στις χωματερές από τους εργαζόμενους στους δήμους που απειλούνται ευθέως με μαζικές απολύσεις και για όσους παραμείνουν με μισθούς πείνας κάτω των 800 ευρώ, δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει από δω και στο εξής η μαχόμενη εργατική τάξη. Η κατάληψη από τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ του μηχανογραφικού που πρόκειται να εκδοθούν οι λογαριασμοί με το χαράτσι στα ακίνητα, στην Πειραιώς 247 από την Τετάρτη 12/10, ανοίγει επίσης μια άλλη προοπτική. Οι εργαζόμενοι μπορούν στην πράξη να μπλοκάρουν την πολιτική της κυβέρνησης. Αυτό δεν έχει απλώς μια συμβολική σημασία. Ενδεχομένως σηματοδοτεί την έναρξη μιας περιόδου δυαδικής εξουσίας. Στα κανάλια αναρωτιούνται οι τηλερουφιάνοι σε έξαλλη κατάσταση ποιος είναι το αφεντικό σε αυτή τη χώρα. Ποιος την κυβερνάει. Οι εργαζόμενοι στους δήμους, στη ΔΕΗ και στα υπουργεία που βρίσκονται κατά δεκάδες σε κατάληψη δίνουν την απάντηση.
Το κύμα αυτό των καταλήψεων πρέπει τώρα να επεκταθεί. Τα φερέφωνα των δελτίων στις 8 ουρλιάζουν ότι ενώ έχουν καταλάβει τα υπουργεία συνεχίζουν να πληρώνονται, ενώ δεν μαζεύουν τα σκουπίδια χτυπάνε κάρτα. Ανορθόδοξος αγώνας, ε; Ε λοιπόν ναι, ήρθε η ώρα του ανορθόδοξου αγώνα. Λες και αυτό που συμβαίνει εδώ και μήνες και ειδικά τις τελευταίες βδομάδες είναι μια καθαρή αναμέτρηση από τη μεριά του συστήματος. Αυτοί οι θρασύδειλοι μπορούν να μιλάνε για πόλεμο, για έκτακτα μέτρα, για κυβερνήσεις καμικάζι, για εξωκοινοβουλευτικές λύσεις, για δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, για δραματικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι που νοιώθουν στο πετσί τους τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής να κάτσουν και να πεθάνουν της πείνας. Και ποιοι το λένε αυτό; Τα καθάρματα που συνεχίζουν να καλύπτουν τα δισεκατομμύρια που κλέβουν καθημερινά από την εργατική τάξη. Που είναι ρε αλήτες τα 863 εκ. που έφαγε ο Λαυρεντιάδης από την Proton Bank και με τις πλάτες του Βενιζέλου; Γιατί δεν λετε τίποτα για αυτό το νέο φέσι; Την ώρα που ο κόσμος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, οι εφοπλιστές χτίζουν πλοία αξίας δεκάδων δις χωρίς να πληρώνουν ούτε μισό ευρώ σε φόρους, αλλά τα φερέφωνά τους στο ΣΚΑΙ έχουν το θράσος να συκοφαντούν και να βρίζουν τον κάθε μεροκαματιάρη που παλεύει για να ταΐσει τα παιδιά του.
Ο αγώνας από δω και πέρα πρέπει να διεξαχθεί με αυτά τα μέσα. Όσο μεγαλύτερη πυγμή δείχνει η μαχόμενη εργατική τάξη τόσο θα σπάει το ηθικό του αντιπάλου και άλλο τόσο θα πείθονται όσοι κοντοστέκονται και είναι έτοιμοι να πεθάνουν από την κατάθλιψη ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Πολλοί στην αριστερά μιλάνε για αγώνα -απεργία- διαρκείας, για μακρύ αγώνα, για αγώνα αντοχής, για αγώνα παρενόχλησης και άλλα τέτοια. Όλα αυτά είναι για να δικαιολογούν την αναβολή της σύγκρουσης. Οι στόχοι πρέπει να είναι συγκεκριμένοι. Η μάχη του πολυνομοσχεδίου είναι η μεγαλύτερη μάχη για το εργατικό κίνημα και την αριστερά από το 73. Είναι σημαντικότερη ακόμα και από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο. Τώρα φαίνεται να συσπειρώνονται οι μεγαλύτερες δυνάμεις που είναι έτοιμες να μπουν στη μάχη. Αντίθετα ο αντίπαλος βρίσκεται σε πανικό και καταβεβλημένος από την κόπωση. Μέχρι σήμερα η αριστερά και τι κίνημα έδειχναν να είναι σκορποχώρι ενώ ο αντίπαλος να έχει σχέδιο και πυγμή για να το επιβάλει. Τώρα αυτό μπορεί να αλλάξει.
Οι απεργοί στους δήμους μιλάνε ήδη για πολιτικό αγώνα. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Ο στόχος δεν είναι να κάνει πίσω η κυβέρνηση. Αλλά να πάρει δρόμο. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι κάθε ευκαιρία που δίνεται στην κυβέρνηση είναι το ok για ένα νέο πλιάτσικο σε ότι μας έχει απομείνει. Το νέο μισθολόγιο ρίχνει τους μισθούς στο 40% από αυτούς που ήταν πριν 1,5 χρόνο. Με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών, το αφορολόγητο στα 5000, τα χαράτσια και τις έκτακτες εισφορές που έρχονται ανά δίμηνο είναι αδύνατο πλέον να επιβιώσει μια μέση οικογένεια. Με την ανεργία στο 20%, με τις τιμές στα καύσιμα να σπάνε όλα τα ρεκόρ και με τα δάνεια να τρέχουν μιλάμε για την πλήρη καταστροφή. Σε αυτές τις συνθήκες η κοινωνική έκρηξη είναι ζήτημα χρόνου.

Πολιτικός αγώνας στους δρόμους

Για το κράτος και την άρχουσα τάξη θα ήταν ευτύχημα να εκτονωθεί η κοινωνική οργή σε μια τυφλή εξέγερση. Να σπάσουν οι τράπεζες και να καεί το σύμπαν. Και μόλις τελειώσουν όλα η εξουσία να βρίσκεται ακόμα στη θέση της, έτοιμη να πάρει τη δική της ρεβάνς, κινητοποιώντας όχι μόνο τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους κράτους αλλά και σύσσωμο το παρακρατικό σκουπιδαριό των φασιστών, των μαφιόζων της νύχτας, των εμπόρων ναρκωτικών, των πάσης φύσεως σαλταρισμένων του κυρίου, των εκατοντάδων χιλιάδων απόστρατων που νέμονται τις συντάξεις του δημοσίου από τα 45 τους, και όλων των βλαμμένων που παραπατάνε βλέποντας τούρκους, αλβανούς, σκοπιανούς, πακιστανούς, εβραίους και μασόνους στον ύπνο τους και στον ξύπνιο τους.
Τίποτα δεν μπορεί να αφεθεί από δω και μπρος στην τύχη του. Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η ύπαρξη εναλλακτικής λύσης για την επόμενη μέρα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα σχέδιο όχι μόνο ανατροπής αυτής της λαίλαπας αλλά και διάδοχης λύσης. Αυτό όχι μόνο θα εμπνεύσει τον κόσμο που σήμερα βρίσκεται σε απόγνωση αλλά κυρίως θα οργανώσει τις δικές μας δυνάμεις που επίσης βρίσκονται σε αμηχανία.
Στην περίπτωση που η κυβέρνηση δεν καταφέρει να περάσει το πολυνομοσχέδιο μέσα στη βδομάδα θα πέσει. Αν οι αντιδράσεις κλιμακωθούν και επεκταθούν ανοίγονται όλες οι προοπτικές. Η κοινωνία θα πάρει το μήνυμα. Η κατάσταση θα γίνει προεπαναστατική. Η άρχουσα τάξη ή θα πάει σε εκλογές ή στο σχηματισμό μια κυβέρνησης “καμικάζι” όπως την ονόμασε σε ένα άρθρο του ο Παπαχελάς. Σε περίπτωση εκλογών η αριστερά πρέπει να ρίξει στο τραπέζι τη δική της εναλλακτική λύση. Ήδη στα γκάλοπ στ’ αριστερά του ΠΑΣΟΚ υπάρχει σκόρπιο ένα 30%. Αυτό είναι ένα εντελώς καινούργιο στοιχείο. Στο λεκανοπέδιο το ποσοστό αυτό μπορεί να αγγίζει και το 40%. Αν μορφοποιηθεί σε ένα μέτωπο της αριστεράς μπορεί να γίνει ο πόλος έλξης μιας ευρύτερης κοινωνικής δυσαρέσκειας. Μιας δυναμικής που δεν μπορεί να προβλέψει κανένα γκάλοπ και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να δούμε σε δημοσκοπήσεις κατά παραγγελία. Όμως αυτό δεν θα έχει καμία προοπτική όσο δεν δείχνει τη δύναμη του στο δρόμο.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να περπατήσουμε. Ούτε σοβιέτ έχουμε, ούτε εργατικά συμβούλια, ούτε οι συνελεύσεις στις γειτονιές είναι τόσο ισχυρές και αναγνωρίσιμες για να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο. Μπορούμε να τα φτιάξουμε, αλλά τώρα δεν υπάρχουν. Μια γενική επίκληση στην επανάσταση και σε μια άλλη κοινωνία χωρίς τα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα που θα την πραγματοποιήσουν παραμένει μια προπαγάνδα χωρίς αντίκρισμα και αναντίστοιχη των στιγμών. Τώρα χρειαζόμαστε μια συγκεκριμένη διαδρομή που να τρέξει ένα επαναστατικό σχέδιο σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση. Ναι ναι σοσιαλιστικής. Αυτή είναι η μοναδική λύση που υπάρχει. Όλα τα άλλα, οι ανταλλακτικές κοινότητες, οι συνεταιρισμοί, και οι ατέρμονες συνελεύσεις που εξυπηρετούν μόνο ψυχοθεραπευτικές ανάγκες δεν αφορούν κανένα αγώνα ούτε απαιτούν καμία σύγκρουση με την οικονομική και πολιτική εξουσία. Ας φτιάξει όποιος θέλει ανταλλακτικές κοινότητες και όσους συνεταιρισμούς νομίζει. Δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει κανένας. Ούτε και το απαγορεύει κανείς. Και αν νομίζει ότι μπορεί δίπλα σε αυτόν τον -καπιταλιστικό- κόσμο να επιβιώσει ας το προσπαθήσει. Εξάλλου ο καθένας μπορεί να προτείνει ότι θέλει. Άλλος μέτρα ανακούφισης για την παρέα του και την “μικρή του κοινότητα”, χωρίς να βάζει χέρι στο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του κράτους, και άλλος μια άλλη κοινωνία πάνω στο πτώμα του καπιταλισμού και του αστικού κράτους.

Κυβέρνηση της αριστεράς
Για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό

Χρειαζόμαστε όντως μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης. Σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα με τους παπαχελάδες. Επίσης συμφωνούμε ότι δεν είναι ανάγκη να προκύψει κάτι τέτοιο μέσα από τις κάλπες. Όντως οι κάλπες έχουν κουράσει τον κόσμο και σε τελευταία ανάλυση όντως το πελατειακό εμφυλιοπολεμικό κράτος της δεξιάς και της χούντας, το επίσης πελατειακό κράτος των κλαδικών του ΠΑΣΟΚ και ο κρατικοδίαιτος καπιταλισμός των αντιπαροχών και των επιδοτήσεων έχει φαει τα ψωμιά του. Και να προσθέσουμε εδώ σε όσους νεοφιλελεύθερους παραμυθάδες ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρχει και υγιής καπιταλισμός χωρίς κρατική παρέμβαση. Δεν θα άντεχε ούτε μια ώρα. Ο καπιταλισμός σας επιβίωσε ακριβώς χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις στο κεφάλαιο, που στη συνέχεια έγιναν ελλείμματα, για να γίνουν χρέος και σήμερα να καταρρέει το άπαν. Δικό σας είναι το οικοδόμημα και τις ιστοριούλες για τις “συντεχνίες, την αριστερά που πίεζε για παροχές” και για την “Ελλάδα που είναι η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης” να πάτε να τα πουλήσετε σε τίποτα καθυστερημένα που βλέπουν εφιάλτες με ελοχιν και νεφελιν. Οι υπόλοιποι σας έχουν πάρει χαμπάρι για το κουτόχορτο που πουλάτε.
Ναι χρειαζόμαστε μια νέα κατάσταση. Ναι χρειαζόμαστε σκληρά και επώδυνα μέτρα. Όμως διαφωνούμε στο ποιος πρέπει να τα πληρώσει. Εσείς λετε να πληρώσει ο λαός, όπως υπάρχει και μια άλλη λύση να πληρώσετε εσείς. Η αριστερά και εννοούμε αυτή που έχουμε κι όχι αυτή που θα θέλαμε πρέπει να κάνει το βήμα και να θέσει τον εαυτό της προ των ευθυνών. Αν οι ηγεσίες της δεν τολμούν, ας την σπρώξει ο κόσμος, ας την αναγκάσουμε να προχωρήσει. Θέλουμε μια αριστερά που δεν θα προτείνει λύσεις στο σύστημα (επιστροφή στη δραχμή για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, ευρωομόλογα για να συνεχίζουν να πληρώνονται οι τοκογλύφοι, αναδιαπραγμάτευση του χρέους στα πλαίσια πάντα της ΕΕ και του ευρώ) και γενικώς προτάσεις που δεν σπάνε αυγά. Αυτό το είδος “αριστερής” πολιτικής, που βάζει καθήκοντα σε αστικές κυβερνήσεις ανήκει πλέον στο παρελθόν. Δεν υπάρχει κανένα άλλο αστικό σχέδιο πέρα από αυτό που εφαρμόζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Η μοναδική άλλη αστική πολιτική θα ήταν πράγματι αυτή της επιστροφής στη δραχμή, της υποτίμησής της, του εθνικού προστατευτισμού, και τελικά της προετοιμασίας για τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει πλέον καμία μέση λύση. Το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο έχει λήξει και ας το καταλάβουν και όσοι προσπαθούν ακόμα και τώρα να συμβουλέψουν την “εθνική” αστική τους τάξη, να επιστρέψει σε μια κεϋνσιανή διαχείριση. Είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο και εδώ δεν έχουν θέση οι ενδιάμεσες λύσεις.
Θέλουμε μια αριστερά για να συγκρουστεί εδώ και τώρα. Η κατάληψη της ΔΕΗ με την παρουσία του ΠΑΜΕ, της ΓΕΝΟΠ, του ΕΚΑ, του ΣΥΡΙΖΑ, της Ανταρσυα και αγωνιστών από την σκόρπια αριστερά και την αναρχία δείχνει το δρόμο. Θα πει κανείς. Μα αυτή η αριστερά είναι ρεφορμιστική, έχει αδράνειες, είναι γεμάτη με γραφειοκράτες, έχει δεσμούς με το αστικό σύστημα κλπ κλπ. Μάλιστα έτσι ακριβώς είναι. Μόνο που το αστικό σύστημα την έχει πλέον χεσ..νη κι αυτή την αριστερά και τα συνδικάτα και όλους όσους έχτισε τις προηγούμενες δεκαετίες το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολεμικής ταξικής ισορροπίας. Το κοινωνικό υπόβαθρο αυτής της αριστεράς έχει πάει περίπατο. Δεν έχει πλέον επιλογές για ελιγμούς. Ή θα συρθεί στη σύγκρουση ή θα παρασυρθεί στη δίνη της αστικής αντεπανάστασης. Αν δεν μπορεί να δώσει τη μάχη ο κόσμος της πρέπει να την υπερβεί. Η αριστερά πρέπει να γίνει κίνημα, να αντιληφθεί ότι η πολιτική δεν είναι μια υπόθεση εντός των αστικών θεσμών. Και τι θεσμών πια, που δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη ούτε καν στην ίδια την άρχουσα τάξη. Τώρα χρειαζόμαστε νέους θεσμούς. Όχι για κοινωνικούς πειραματισμούς στη γειτονίτσα μας. Αλλά ανταγωνιστικούς προς την υπάρχουσα αστική εξουσία. Για να διεκδικήσει το ίδιο το επαναστατικό προλεταριάτο την εξουσία.
  • Κάτω η κυβέρνηση, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το πολυνομοσχέδιο
  • Καμία ενότητα με τα αφεντικά και κάθε επίδοξο διάδοχο (ΝΔ, ΛΑΟΣ, Ντόρα) της ίδιας πολιτικής
  • Άγριες απεργίες, συνέχεια και επέκταση των καταλήψεων
  • Για μια κυβέρνηση της αριστεράς με την υποστήριξη των συνδικάτων, για να συγκρουστεί με την άρχουσα τάξη, να σταματήσει την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων, να ανοίξει όλους τους φακέλους των κλεμμένων προχωρώντας σε απαλλοτριώσεις περιουσιακών στοιχείων, αφήνοντας τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν αποζημιώνοντας μόνο τους μικροκαταθέτες, εθνικοποιώντας εδώ και τώρα τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας κάτω από εργατικό έλεγχο, ανασυγκροτώντας την παραγωγή στη βάση των κοινωνικών αναγκών, επιτάσσοντας για το σκοπό αυτό κάθε περιουσιακό στοιχείο που αυτή τη στιγμή μένει ανεκμετάλλευτο στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας που ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη της.
Για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας και την οικονομίας σε σοσιαλιστική βάση. Για να περάσουν η εξουσία και τα μέσα παραγωγής σε αυτούς που τα δουλεύουν. Για μια οικονομία με κίνητρο τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος των καπιταλιστών. Η οικονομία θα επανεκκίνησει μόνο σε αυτή τη βάση ή αλλιώς ύστερα από μια τεράστια εκκαθάριση κεφαλαίων και καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων προκειμένου ο παγκόσμιος καπιταλισμός να περάσει σε ένα επόμενο μακρύ κύμα αν βεβαίως μπορέσει να βρει μια νέα ισορροπία μετά την καταστροφή. Οι δήθεν “μαρξίζουσες” βεβαιότητες για το ξεπέρασμα της κρίσης ύστερα από μια τέτοια καταστροφή ας περιμένουν μέχρι να επιβεβαιωθούν. Αλλά μέχρι να γίνουν όλα αυτά, ας δώσουμε τη μάχη τώρα, χτίζοντας έτσι την επαναστατική προλεταριακή εναλλακτική λύση.
Κ. Μαραγκός

http://avantgarde2009.wordpress.com/

2 Οκτωβρίου 2011

ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΕΡΓΑΣΙΑ-«ΛΑΣΤΙΧΟ» ΚΑΙ «ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΜΕΝΗ» ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ!
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
Με βροχή ψεμάτων και άθλια προπαγάνδα, η οποία κάνει λόγο ακόμα και για «αυξήσεις» στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, προσπαθεί η κυβέρνηση να «καμουφλάρει» το επερχόμενο, άγριο «πετσόκομμα» - μέσω του ενιαίου μισθολογίου- των αποδοχών των εργαζομένων στο δημόσιο.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε στο χθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο ο υπουργός Οικονομικών, οι νέοι βασικοί μισθοί στο Δημόσιο θα κυμαίνονται από 780 έως 2.200 ευρώ, έναντι 711 - 1.666 ευρώ που ισχύει σήμερα. Σε αυτό βασίζεται η κυβέρνηση και κάνει λόγο για «αύξηση» των αποδοχών των χαμηλόμισθων. Όμως αυτό είναι ένα πελώριο ψέμα, διότι ο βασικός μισθός για τον πρωτοδιόριστο υποχρεωτικής εκπαίδευσης από 711 ευρώ θα πάει μεν στα 780 ευρώ αλλά θα αφαιρεθεί από τον μισθό του η προσωπική διαφορά των 142 ευρώ, που παίρνει σήμερα! Άρα η μείωση των αποδοχών του θα είναι κατακόρυφη! Αναλυτικότερα, δεδομένου ότι ο υπάλληλος αυτός λαμβάνει σήμερα και την προσωπική διαφορά των 142 ευρώ από το παλαιό επίδομα των 176 ευρώ, οι βασικές του αποδοχές διαμορφώνονται σε 853 ευρώ. Καθώς δεν θα υπάρχει η «προσωπική διαφορά» στο νέο μισθολόγιο, το τελικό ύψος των αποδοχών του, από 853 ευρώ, θα μειωθεί σε 780 ευρώ. Όσο δε για τα κλαδικά επιδόματα, τα οποία αυξάνουν σήμερα τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων αυτά θα καταργηθούν τελείως.
Γίνεται κατανοητό λοιπόν ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς να εξαιρείται καμιά κατηγορία θα δουν τεράστια, περαιτέρω μείωση των αποδοχών τους, η οποία θα κυμαίνεται κατά μέσο όρο γύρω στο 30% και σε αρκετές περιπτώσεις θα υπερβαίνει και το 45%! Η βασική αιτία αυτής της μείωσης είναι ότι, σήμερα, πέραν των βασικών μισθών, υπάρχουν και τα επιδόματα που προσαυξάνουν τις τελικές αποδοχές των υπαλλήλων, ενώ, με το νέο μισθολόγιο που θα εφαρμοστεί μέσα στο επόμενο διάστημα, παύουν να υφίστανται και, πλέον, οι τελικές αποδοχές θα είναι κοντά στο βασικό μισθό.
Οι μειώσεις αυτές μισθών θα αφορούν όλα ανεξαιρέτως τα κλιμάκια των δημοσίων υπαλλήλων και ιδιαίτερα τα υψηλότερα. Οι εφιαλτικές αυτές μειώσεις θα συνοδευτούν με τη μετατροπή όλων των δημοσίων υπαλλήλων σε κρατικούς υπαλλήλους, πράγμα που, πέραν των άλλων, θα επιτρέπει την απεριόριστη και ανά πάσα στιγμή ευελιξία των μετακίνήσεων των εργαζομένων σε όλο το δημόσιο τομέα.
Με το ενιαίο μισθολόγιο, οι βασικοί μισθοί αναπροσαρμόζονται και αυξάνονται, με τη μερική ενσωμάτωση ορισμένων από τα επιδόματα. Ωστόσο, το άθροισμα σημερινών βασικών μισθών και επιδομάτων θα είναι πάρα πολύ μικρότερο. Σήμερα, ο βασικός μισθός για την κατηγορία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης (ΥΕ) είναι 711 ευρώ, για την κατηγορία δευτεροβάθμιας (ΔΕ) είναι 830 ευρώ, για τους απόφοιτους ΤΕΙ (ΤΕ) 938 ευρώ και για τους αποφοίτους ΑΕΙ (ΠΕ) 984 ευρώ.
Σε γενικές γραμμές πάντως, το νέο μισθολόγιο θα επιφέρει μείωση των τελικών αποδοχών όλων των δημοσίων υπαλλήλων συνολικά κατά 2,8 δισ. ευρώ, καθώς καταργούνται 100 από τα 104 υφιστάμενα επιδόματα. Το νέο μισθολόγιο εγκρίθηκε χθες από το Υπουργικό Συμβούλιο και την επόμενη εβδομάδα η τελική ρύθμιση κατατίθεται στη Βουλή.
Οι μεγαλύτερες μειώσεις των τελικών αποδοχών έως και 1.600 ευρώ αφορά στους υπαλλήλους των υπουργείων Οικονομικών, Δικαιοσύνης ΠΕΚΑ, Εσωτερικών, την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας ΥΠΑ, στους οποίους καταργούνται τα επιδόματα που προσαύξαναν το τελικό ύψος των αποδοχών τους, ενώ κάπως μικρότερες αλλά σημαντικότατες απώλειες θα έχουν οι υπάλληλοι των υπουργείων Εθνικής Αμυνας (πολιτικό προσωπικό), Θαλάσσιων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας και Παιδείας (διοικητικοί υπάλληλοι).
Επιπλέον, δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι ενδέχεται να αποφασιστεί μέχρι την Κυριακή το «λουκέτο» 11 φορέων και οργανισμών του Δημοσίου (ΟΔΔΥ, ΙΓΜΕ κτλ) και να τεθεί σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας το σύνολο των εργαζομένων τους! Δηλαδή, στο κυβερνητικό «μενού», εκτός από τις μειώσεις των αποδοχών, βρίσκονται άμεσα και χιλιάδες απολύσεις.
Να σημειωθεί επίσης ότι το ποσό των 2200 ευρώ, που θα είναι ο ανώτατος μισθός στο δημόσιο θα λαμβάνεται από ελάχιστους δημοσίους υπαλλήλους, αποκλειστικά πανεπιστημιακής εκπαίδευσης (όλες οι άλλες κατηγορίες στον βαθμολογικό και μισθολογικό «καιάδα») οι οποίοι θα αποκτήσουν τον Α' βαθμό, σύμφωνα με τα κριτήρια και τις διαδικασίες που θα προσδιορίζει το νέο σύστημα «αξιολόγησης» στο δημόσιο, το βαθμολόγιο.
Αναλυτικότερα :
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΟ
Το νέο σύστημα αξιολόγησης καθορίζει τον τρόπο τόσο των βαθμολογικών προαγωγών, όσο και της μισθολογικής εξέλιξης, αφού συνδέει τις αποδοχές ως κίνητρο για τη διάκριση και τη βαθμολογική προαγωγή.
Μεταξύ άλλων, οι θέσεις ευθύνης (Γεν. Δ/ντής, Δ/ντής, Τμηματάρχης) σε όλο το δημόσιο τομέα και τα ΝΠΔΔ θα προκηρύσσονται ανοιχτά, ενώ προβλέπεται η συγκρότηση συλλογικών οργάνων για τη διενέργεια δημόσιων διαγωνισμών και διαδικασιών αξιολόγησης, παρακολούθησης και παραλαβής με κλήρωση.
Πιο αναλυτικά, οι υπάλληλοι, μόνιμοι και με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, που υπηρετούν σε υπηρεσίες της κεντρικής ή αποκεντρωμένης διοίκησης, διοικούνται, όσον αφορά στα θέματα κινητικότητας μεταξύ υπηρεσιών διαφορετικών Υπουργείων ή αποκεντρωμένων διοικήσεων, από τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και τον οικείο, κατά περίπτωση, Υπουργό. Οι υπάλληλοι, μόνιμοι και με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, που υπηρετούν σε υπηρεσίες της κεντρικής ή αποκεντρωμένης διοίκησης μπορούν να μετακινούνται στις υπηρεσίες των Υπουργείων και των αποκεντρωμένων διοικήσεων, με κοινή απόφαση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και των οικείων κατά περίπτωση Υπουργών των υπηρεσιών προέλευσης και υποδοχής των υπαλλήλων.
OΙ ΒΑΘΜΟΙ
Οι θέσεις όλων των κατηγοριών εκπαίδευσης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης (ΠΕ), Τεχνολογικής Εκπαίδευσης (ΤΕ), Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΔΕ) και Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης (ΥΕ) κατατάσσονται σε έξι (6) συνολικά βαθμούς, κατά φθίνουσα σειρά, ως εξής:
Βαθμός Α
Βαθμός Β
Βαθμός Γ
Βαθμός Δ
Βαθμός Ε
Βαθμός ΣΤ
Οι θέσεις προσωπικού της κατηγορίας Ειδικών θέσεων (ΕΘ) κατατάσσονται στους βαθμούς 1ο και 2ο και αμείβονται σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις.
Εισαγωγικός βαθμός για όλες τις κατηγορίες εκπαίδευσης προσωπικού είναι ο Βαθμός ΣΤ και καταληκτικός, ο Βαθμός Α για την ΠΕ και ΤΕ κατηγορία, ο Βαθμός Β για τη ΔΕ κατηγορία και ο Βαθμός Γ για την ΥΕ κατηγορία. Οι κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος συναφούς με τα αντικείμενα, στα οποία είναι δυνατόν, κατά τις οργανικές διατάξεις της υπηρεσίας τους, να απασχοληθούν, κατατάσσονται, ως δόκιμοι στο Βαθμό Δ. Οι κάτοχοι αναγνωρισμένου μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών, ετήσιας τουλάχιστον διάρκειας, συναφούς με τα αντικείμενα, στα οποία είναι δυνατόν, κατά τις οργανικές διατάξεις της υπηρεσίας τους, να απασχοληθούν, κατατάσσονται, ως δόκιμοι στο Βαθμό Ε. Οι απόφοιτοι της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης του Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κατατάσσονται, ως μόνιμοι, στο Βαθμό Δ.
Οι υπάλληλοι που έχουν πριν το διορισμό ή την πρόσληψή τους αποδεδειγμένη προϋπηρεσία στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία έχει διανυθεί με τα ίδια ή αντίστοιχα τυπικά προσόντα της κατηγορίας στην οποία ανήκουν κατά το χρόνο της ένταξης, μπορούν να την αναγνωρίσουν για τη βαθμολογική και μισθολογική τους ένταξη, μέχρι επτά (7) έτη κατ' ανώτατο όριο, ύστερα από ουσιαστική κρίση του υπηρεσιακού συμβουλίου.
Οι υπάλληλοι, όλων των κατηγοριών, διανύουν δοκιμαστική περίοδο δύο ετών, στο βαθμό που εισάγονται.
ΟΙ ΠΡΟΑΓΩΓΕΣ
Για την προαγωγή από βαθμό σε βαθμό, που διενεργείται από το οικείο υπηρεσιακό συμβούλιο μία φορά το χρόνο, λαμβάνεται υπόψη:
α) η «αξιολόγηση» του υπαλλήλου στο πλαίσιο του συστήματος αξιολόγησης και συγκεκριμένα:
αα) η απόδοσή του που μετράται με βάση το βαθμό επιτυχούς ή μη υλοποίησης της στοχοθεσίας και
ββ) οι διοικητικές ικανότητές του και η συμπεριφορά στην υπηρεσία (σσ πως μετριέται η συμπεριφορά στην υπηρεσία;) ,
β) το ανώτατο ποσοστό, επί τοις εκατό, προαγωγής στον επόμενο βαθμό, των κρινόμενων υπαλλήλων
γ) ο προβλεπόμενος ελάχιστος χρόνος παραμονής στο Βαθμό.
Για την προαγωγή από βαθμό σε βαθμό, η απόδοση του κρινόμενου υπαλλήλου λαμβάνεται υπόψη σε ποσοστό 70% τουλάχιστον επί του συνόλου, που αφορά στα λοιπά κριτήρια αξιολόγησης των ουσιαστικών και άλλων προσόντων, όπως ορίζονται ειδικότερα από το σύστημα αξιολόγησης. Προκειμένου για την προαγωγή από το Βαθμό Β στο Βαθμό Α το ποσοστό αυτό είναι 80% τουλάχιστον.
Με Προεδρικό Διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, η ικανότητα, η απόδοση ιδίως σε σχέση με τους προβλεπόμενους στόχους, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο μονάδας και η συμπεριφορά του υπαλλήλου στην υπηρεσία, αποτελούν αντικείμενο περιοδικής εκθέσεως αξιολόγησης, που συντάσσεται κάθε χρόνο.
Οι προαγωγές από βαθμό σε βαθμό, για όλες τις κατηγορίες προσωπικού, γίνονται με βάση ποσόστωση επί των κάθε φορά κρινομένων, ως εξής:
-Από το Βαθμό ΣΤ στο Βαθμό Ε: μέχρι και 100% των κρινόμενων υπαλλήλων,
- Από το Βαθμό Ε στο Βαθμό Δ: μέχρι και 90% των κρινόμενων υπαλλήλων,
- Από το Βαθμό Δ στο Βαθμό Γ: μέχρι και 80% των κρινόμενων υπαλλήλων,
- Από το Βαθμό Γ στο Βαθμό Β: μέχρι και 60% των κρινόμενων υπαλλήλων.
- Από το Βαθμό Β στο Βαθμό Α: μέχρι και 20% των κρινόμενων υπαλλήλων.
Με κοινή απόφαση των Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και Οικονομικών, η οποία εκδίδεται μετά από εκτίμηση τόσο των υπηρεσιακών αναγκών όσο και των δημοσιονομικών δυνατοτήτων τουλάχιστον ανά διετία, τα προαναφερόμενα ποσοστά μπορούν να καθορίζονται διαφορετικά. Στις περιπτώσεις που ο υπάλληλος τύχει αρνητικής κρίσης για προαγωγή χάνει το δικαίωμα συμμετοχής στην κρίση για προαγωγή για τα επόμενα δύο έτη. Επίσης προβλέπεται χρόνος που απαιτείται να διανυθεί σε κάθε βαθμό για προαγωγή στον επόμενο.
ΠΟΙΟΥΣ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Στο πεδίο εφαρμογής του νέου συστήματος υπάγονται οι μόνιμοι και δόκιμοι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ):
α) του Δημοσίου,
β) των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.) α' και β΄ βαθμού,
γ) των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.), συμπεριλαμβανομένου του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων ΟΓΑ ,
δ) οι εκπαιδευτικοί,
ε) οι υπάλληλοι της Γραμματείας των Δικαστηρίων και Εισαγγελιών, των Έμμισθων Υποθηκοφυλακείων και Κτηματολογικών Γραφείων της χώρας,
στ) οι κληρικοί και διάκονοι,
ζ) οι ιατροί υπηρεσίας υπαίθρου και μόνιμοι αγροτικοί ιατροί,
η) οι υπάλληλοι της Βουλής, σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στον Κανονισμό της και
θ) οι υπάλληλοι των Ανεξάρτητων Αρχών
ι) οι υπάλληλοι των επιχειρήσεων των ΟΤΑ α' και β' βαθμού,
ια) οι υπάλληλοι των Τοπικών Ενώσεων Δήμων και Κοινοτήτων (Τ.Ε.Δ.Κ.), της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (Κ.Ε.Δ.Ε.) και της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος (ΕΝ.Π.Ε),
ιβ) οι υπάλληλοι των Οργανισμών Εγγείων Βελτιώσεων,
ιγ) το προσωπικό των νομικών προσώπων της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού και των λοιπών εκκλησιών, δογμάτων που επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Για τους υπάλληλους των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου Ν.Π.Ι.Δ. που ανήκουν στο κράτος ή σε Ν.Π.Δ.Δ. ή σε Ο.Τ.Α., καθώς και για τους υπάλληλους των δημοσίων επιχειρήσεων, οργανισμών και ανώνυμων εταιρειών, που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων του Κεφαλαίου Α' του ν.3429/2005 (ΦΕΚ 314 Α') θα οριστούν συγκεκριμένοι ανώτατοι μισθοί ανά εκπαιδευτική κατηγορία και στόχοι στο κατά κεφαλήν μισθολογικό κόστος.
Με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης καθορίζονται ανάλογα οι αποδοχές του προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου του Δημοσίου, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ.
Δεν υπάγονται στις διατάξεις, οι κατηγορίες υπαλλήλων ή λειτουργών που ορίζονται στις διατάξεις του Μέρους Β' του ν.3205/2003, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει (ειδικά μισθολόγια).
Πάντως, πέρα από τις όποιες «λεπτομέρειες» του ενιαίου μισθολογίου και του βαθμολογίου, το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση με τα νέα αυτά «εργαλεία» θα κατεδαφίσει πλήρως τις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, οδηγώντας τους στον «καιάδα» της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι ένα: Θα τους το επιτρέψουμε;
 

Αλέκος Αλαβάνος ΕΝΝΕΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΝΕΑ ΠΟΛΥ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Αναπλαισίωση» στη φωτογραφία σημαίνει: αλλάζω την εστίαση ή την προοπτική μιας θέας μέσω αλλαγών στο φακό. Αυτό που φωτογραφίζεται δεν αλλάζει, η αποτύπωση είναι διαφορετική.
Ο όρος από την τεχνολογία πέρασε στις κοινωνικές επιστήμες, ιδιαίτερα στην ψυχοθεραπεία. «Αναπλαισίωση» σημαίνει: αλλάζω το εννοιολογικό ή το συναισθηματικό τρόπο προσέγγισης βιωμένων καταστάσεων . Επιλέγω άλλο πλαίσιο αφήγησης. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν, αλλά το τραύμα μπορεί να γίνει δύναμη, μια κακή σχέση καλή.
Στον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα σήμερα χρησιμοποιούνται συνεχώς ψυχιατρικοί όροι: άγχος, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την «αναπλαισίωση». Με ένα νόημα όμως ακόμα πιο διευρυμένο. Όχι μόνο να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε ανάγνωση των γεγονότων, ώστε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, κάτι που ακούμε συνέχεια, αρκετές φορές ανόητα. Αλλά να αλλάξουμε τα ίδια το γεγονότα. Δεν αλλάζω μόνο την εικόνα που τραβάω από μια σκηνή που εγώ δεν έχω καθόλου τη δύναμη να επηρεάσω, αλλάζω την ίδια τη σκηνή. Δεν αλλάζω τη φωτογραφία, αλλάζω και αυτό που φωτογραφίζεται. Αλλάζω το πλαίσιο.
Όποιος διαθέτει αυτή την ικανότητα σημαίνει ότι διαθέτει και αξιόλογη δύναμη. Άς το υπογραμμίσουμε λοιπόν εξαρχής. Ο λαός της Ελλάδας - περιφρονημένης, εξαθλιωμένης, ετοιμόρροπης -  κρατάει την τύχη στα χέρια του, περισσότερο από κάθε στιγμή τις προηγούμενες δεκαετίες. Κι όχι μόνο. Σε μεγάλο βαθμό και την τύχη της ίδιας της Ευρώπης.

Πρώτο, ειρωνεία της ιστορίας: μια χώρα ερείπια, ένας λαός με δύναμη
Ποτέ στην ιστορία της, από την ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν έχει βρεθεί τόσο επίμονα, τόσο συνεχόμενα στο κέντρο του πλανητικού σκηνικού. Οι ανατροπές στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη έρχονται και παρέρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα καθημερινά πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, δυο χρόνια τώρα.
Η μοίρα το έφερε ώστε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεσπάει από το 2007 να εμπλέξει στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «ρεμαλιού» ή του «ηλίθιου» την Ελλάδα. Δεν είναι η μοίρα, βέβαια.
Ο φακός ευρυγώνιος στην αρχή καλύπτει ένα ολόκληρο πλανήτη με κυρίαρχο ένα εκδικητικό καπιταλισμό με τις υπερφίαλες αγορές του να κατεδαφίζει κάθε εργατική κατάκτηση, αλλά να παγιδεύεται ο ίδιος στην φάκα του. Ο φακός μικραίνει το πλάνο  στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τράπεζες γιγαντιαίες κομπίνες χωρίς κεφάλαια. Εστιάζει κατόπιν στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υφίσταται μια πολιτική ακραίας πόλωσης, του Βορρά σε βάρος του Νότου. Το τελικό ζουμ εντοπίζει τη χώρα εκείνη με την πιο δουλική, παρασιτική, αντιπαραγωγική και διεφθαρμένη άρχουσα τάξη: την Ελλάδα.
Η μπίλια της ρουλέτας σταματάει στo GR. Mε βάση όμως τις καταγγελίες για πλαστή στατιστική μεγέθυνση του ελλείμματος του 2009 ο κρουπιέρης των Βρυξελλών είναι μαφιόζος. Σπρώχνει με το χέρι τη μπίλια από  το IRL στο  GR.
Η Ελλάδα «αδύναμος κρίκος» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Χώρα υπό την κατοχή διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Με την οικονομία και την κοινωνία της σε ερείπια σαν του ένδοξου παρελθόντος της.
Μια χώρα μπορεί να ηττάται, αλλά να μη χάνει την περηφάνειά της στα μάτια των άλλων. Με τις ανταποκρίσεις του από τη Μικρασία για τη «βουβή πομπή», ο Έρνεστ Χεμινγουέι ανυψώνει τους ξεριζωμένους. Η ήττα ήταν στον ορίζοντα στον εμφύλιο, ο Πολ Ελιάρ όμως από την Πίνδο έστελνε τους ηλεκτρισμένους στίχους του σε όλο τον πλανήτη: «Όρος τραχύ ο Γράμμος, πράο τον κάνουν οι αντάρτες».
Αυτή τη φορά θέλουν τον λαό μας όχι μόνο ηττημένο, αλλά χωρίς αξιοπρέπεια. Το γελοίο κυβερνητικό τσίρκο της επαιτείας περιέρχεται όλες τις ηπείρους κάνοντας τη χώρα αντικείμενο χλευασμού και παράδειγμα προς αποφυγήν.
Θέλουν την κοινωνία απέναντι στο απαίσιο βλέμμα της κόμπρας.  Ακίνητη, χωρίς αντίδραση, σε παράλυση. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μας πολιορκούν: «Κι αν αλλάξει κάτι εδώ, το πλαίσιο δεν αλλάζει. Ούτε τα spread, ούτε η Moody’s, ούτε η Μέρκελ». Μοιρολατρεία, για να οδηγήσει στην υποταγή.
Η ειρωνεία, και η εκδίκησή, είναι ότι σε μια στιγμή αδυναμίας, η Ελλάδα – καθώς και άλλες περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – διαθέτει εντυπωσιακή και πρωτοφανή δύναμη. Δεν αποτελεί νησίδα παρακμής σε ένα ακμάζοντα παγκόσμιο καπιταλισμό. Είναι ένα νησί σε μια θάλασσα βαθύτατης σήψης. Και κυρίως: έχει αναδειχθεί σε κομβικό σημείο που θα κρίνει διεθνώς προς τα πού θα αρχίσει να γέρνει η πλάστιγγα. Προς τον κόσμο της εργασίας ή προς τους τοκογλύφους;
Σε μια ανάλογη θέση βρέθηκε η πατρίδα μας στον εμφύλιο. Με τη νίκη του Δημοκρατικού Στρατού η Γιάλτα θα αμφισβητούνταν. Με την ήττα του σταθεροποιήθηκε. 
Αυτοί που παριστάνουν τις «μεγάλες δυνάμεις» και διατάσσουν την κυβέρνηση «Προσοχή!», «Ανάπαυση!», «Επίκυψη!», βασανίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ από ερωτήματα πανικού. Κοινός παρανομαστής τους: «Τι θα κάνει ο ελληνικός λαός;». «Τι θα γίνει η Ευρωζώνη μας, αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ;». «Τι θα γίνουν οι τράπεζές μας, αν η Ελλάδα ακυρώσει τα ομόλογά της;». «Αν η Ελλάδα κάνει παύση πληρωμών, πώς θα αντιμετωπίσουμε την  «contagion» (λέξη S.O.S. ότι βουλιάζουν), τη μετάδοση της επιδημίας παύσης πληρωμών σε άλλες χώρες;».
Δεν είναι η Αθήνα Νέα Υόρκη, Πεκίνο ή Φραγκφούρτη για να καθορίσει την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας.  Μπορεί να είναι όμως – όπως και η Λισαβόνα ή το Δουβλίνο – καταλύτης. Και παράδειγμα.
Η έκβαση στις οικονομικές αντιπαραθέσεις δεν κρίνεται μόνο από μια στατιστική σύγκριση μεγεθών. Η στρατηγική, ο εντοπισμός του αδύναμου σημείου του αντιπάλου, η αξιοποίηση των παρακμιακών του χαρακτηριστικών και των εσωτερικών του αντιθέσεων, η ικανότητα συμμαχιών, η στράτευση του λαού, η έμπνευση και η επινοητικότητα, το ηθικό συνδιαμορφώνουν τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν οι αυτοκρατορίες πάντα ήταν νικητές, τότε δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα: οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα κυβερνούσαν ακόμα από τα Σκόπια μέχρι το Νέο Δελχί.
Οι λαοί στις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτουν μεγάλη διαπραγματευτική δύναμη. Πολλαπλάσια αν την αξιοποιήσουν  από κοινού. Εδώ η   κυβέρνηση ούτε καν την δοκίμασε. Λειτούργησε ως πράκτορας και όργανο των αγορών. Οδηγεί τον κόσμο της εργασίας σε καταστροφή.
Η δύναμη αυτή πρέπει να αμέσως να χρησιμοποιηθεί. Το 2009 θα είχε και το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Το 2011 παραμένει ακόμα αποτελεσματική. Το 2013 οι αγορές θα έχουν ετοιμάσει την άμυνά τους.
Δεύτερο, το πείραμα του λαού
Δεν είμαστε μοναδικό φαινόμενο. Άγρια μέτρα, εδώ και τέσσερις δεκαετίες έχουν ληφθεί στη Χιλή του Πινοσέτ. Στη Βρετανία της Θάτσερ και του Μπλερ. Στις ΗΠΑ του Ρίγκαν και του Κλίντον. Στην Πολωνία του Βαλέσα.
Αυτό που συμβαίνει όμως στις ευρωπαϊκές περιφερειακές χώρες, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, είναι «το» φαινόμενο της εποχής μας. Ένας παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, με την ενσωμάτωση και της Κίνας, επιχειρεί με εργαλείο την «ανταγωνιστικότητα» και το κρατικό χρέος να σπάσει τη σπονδυλική στήλη των εργατικών κατακτήσεων από την εποχή του Σάκο και Βαντσέτι.
Το κεντρικό πείραμα γίνεται εδώ.
Μέσα στο εργαστήριο δοκιμάζεται πώς μια αναπτυγμένη κοινωνία μπορεί να μεταμορφωθεί σε κοινωνία χωρίς συντάξεις, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δουλειά για τους νέους, χωρίς σεβασμό για τους γέρους. Να αλλάξει το επίπεδο της, η πολιτιστική της έκφραση, η δίαιτά της, το «προσδόκιμο ζωής».
«Άνθρωποι και Ποντίκια», έγραφε ο Στάινμπεκ. Τα ποντίκια ναρκώνονται, πονάνε, δεν γνωρίζουνε ότι είναι καταδικασμένα πειραματόζωα. Οι άνθρωποι δυστυχώς το κατανούν. Μια επίγνωση χρήσιμη για τον πειραματιστή. Η αντίδραση με φθόνο ανάμεσα στον άνεργο, το «μπλοκάκι», τον δημόσιο ευνοεί το πείραμα. Η συλλογική δράση το ακυρώνει.
Κατά βάθος όλες οι μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις εξελίσσονται σε πειράματα και από τις δύο πλευρές, πάντα σε συνθήκες ρευστότητας και μετάβασης. Και από τους λαούς. Άλλοτε πετυχαίνουν προσωρινά και αποτυχαίνουν μακροπρόθεσμα. Άλλοτε το αντίστροφο. Άλλοτε πετυχαίνουν και καταδικάζονται ηθικά. Άλλοτε αποτυχαίνουν και τροφοδοτούν τα όνειρα.
Με αυτή την έννοια, ναι, ο κόσμος της εργασίας θα προχωρήσει στο δικό του πείραμα. Θα αντιτάξει στη σημερινή αποικία ένα ελεύθερο τόπο εργασίας, γνώσης, προόδου, κοινού χώρου, πλούτου μοιρασμένου σε όλους, δημοκρατίας, διεθνισμού, αλληλεγγύης.
Η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιστρέψει εκεί  όπου η κάθε κατάκτηση ήταν έρμαιη και έκθετη, κτισμένη πάνω σε  άμμο.
Αγωνιστικές κληρονομιές σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, τους προξενούν φόβο. Πριν αναδειχθεί οικονομικά,  η χώρα μας υπήρξε πολιτικά «αδύναμος κρίκος» για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Το κίνημα του άρθρου 16 σαρώνει τη συνταγματική μεταρρύθμιση των τεσσάρων πέμπτων της βουλής. Η καθολική νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη προκαλεί τη διεθνή προσοχή.
Και ένα πείραμα των αγορών και τραπεζών και ένα πείραμα της εργασίας έχουν αβέβαιη έκβαση. Είναι ταξίδια στην ομίχλη. Το δεύτερο όμως είναι που δημιουργεί ασφάλεια και προοπτική. Γιατί, πρώτο, οι εργαζόμενοι είναι το υποκείμενο κι όχι αντικείμενο του πειράματος.   Γιατί, δεύτερο, οι εργαζόμενοι και οι κατακτήσεις τους είναι η σταθερά και οι αγορές και οι τοκογλύφοι η μεταβλητή που πρέπει να μηδενισθεί. Γιατί, τρίτο, η κοινωνία είναι ενεργή, οραματική και ενθουσιώδης κι όχι παραιτημένη, εχθρική κι απελπισμένη.
Τρίτο, είναι όμορφος ο αγώνας για τέτοιες πατρίδες
Η Εθνική Κυριαρχία προσδιορίζεται από την εποχή της. Η παγκοσμιότητα απαιτεί λύσεις σε προβλήματα που έχουν διασυνοριακή διάσταση. Διεθνή σώματα, εφόσον όμως σέβονται τη δημοκρατία και την ισοτιμία, μπορούν να δίνουν λύσεις σε θέματα με υπερεθνική διάσταση που παλιότερα ανήκαν στην εξουσία του εθνικού κράτους.
 Δεν είναι κάτι τέτοιο το τελεσίγραφο των πολιτικών κατακτητών στο Κοινοβούλιο. Η καθοδήγηση της χώρας από υπαλλήλους που στον μόνο που δίνουν λόγο είναι οι τράπεζες και οι αγορές. Η μετατροπή του Συντάγματος σε χαρτί υγείας μπροστά στα πολεμικά ανακοινωθέντα των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Η βίαιη εκποίηση της συλλογικής περιουσίας του λαού.
Η εθνική ανεξαρτησία, όχι με τους όρους του 1821 ή του 1912, αλλά με τους όρους του 2011 και του 2051, καταπατάται με τον χειρότερο τρόπο. Εξευτελίζεται. Δεν υφίσταται.
Μια αποδυναμωμένη Ελλάδα, χωρίς παραγωγή και χωρίς ηθικό, μπορεί να οδηγηθεί σε  καταστροφικές καταστάσεις.   Η επαφή στον  χώρο της ανατολικής Μεσογείου της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης με τις διενέξεις για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες και τη γεωπολιτική αστάθεια μπορεί να ενεργοποιήσουν τις τεκτονικές πλάκες της υφαλοκρηπίδας, των χωρικών υδάτων, των συνόρων, των μειονοτήτων.
Στο θερμοκήπιο της κρίσης βλασταίνουν οι κρατικές συγκρούσεις. Και ο πειρασμός εκτόνωσης της λαϊκής οργής μέσω του εξωτερικού εχθρού.
 Αγώνας για την εθνική κυριαρχία τώρα. Ως προϋπόθεση για την αποτροπή κάθε τυχοδιωκτισμού, από έξω κι από μέσα. Και κυρίως ως προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και την ανόρθωση.
Παρά τα «Σένγκεν» και την ελεύθερη διακίνηση, τα σύνορα ανθίστανται στην δήθεν ενωμένη Ευρώπη. Δεν είναι οι μπάρες, τα τείχη, τα ναρκοπέδια. Είναι οι εξαγωγές από τη μια και οι εισαγωγές από την άλλη. Είναι οι τράπεζες από τη μια και οι εργασιακές εφεδρείες από την άλλη. Είναι οι δανειστές από τη μια και οι χρεώστες από την άλλη.
Η μάχη μιας χώρας ενάντια στην πολιτική και οικονομική κατοχή από κυβερνήσεις των «μεγάλων» και οργανισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι συνιστώσα της παγκόσμιας πάλης της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο.
Η αριστερά δεν εγκαταλείπει αυτό το πεδίο στην πατριδοκαπηλεία. Δεν φυγομαχεί. Δεν αισθάνεται ενοχικά. Δεν ψελλίζει. Δίνει τη μάχη της πατρίδας που για αυτήν είναι μια διεθνιστική μάχη.
Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ηχώ των στίχων του Καβάφη: «Έτσι μια ειρωνεία/ θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Ρώμη/ τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν / σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων».
Δεν είναι εχθρός μας ο γερμανός εργάτης που πέρασε μια δεκαετία παγώματος των μισθών και ζητάει τα έσοδα από τους φόρους του να μη πάνε στην Ελλάδα. Όπως δεν είναι εχθρός μας ο έλληνας άνεργος που πέρασε μια δεκαετία άσκοπη και  ζητάει τα έσοδα από τους φόρους του να μη πάνε στον δημόσιο υπάλληλο. Προσπαθούμε να πείσουμε και να ενώσουμε.
Δική μας πατρίδα δεν είναι  η στρατιωτική εμπλοκή στο Αφγανιστάν. Σημαία μας δεν είναι αυτή που κυματίζει στον ιστό των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια. Εθνικό μας σύμβολο δεν είναι τα πετρελαιοφόρα των εφοπλιστών που διασχίζουν ωκεανούς με δολάρια.
Δική μας πατρίδα είναι, μέσα στο σύννεφο με τα χημικά, οι πλάκες του Συντάγματος που τις έχει περπατήσει ο Μακρυγιάννης. Πατρίδα μας είναι οι γειτονιές στο Λονδίνο, τη Μελβούρνη, το Μόντρεαλ, εκεί όπου απρόσμενα εξορίζεται το άνθος του τόπου. Πατρίδα μας είναι τα πατρογονικά στα νησιά που ανοικοδόμησαν μάστορες έλληνες, πολωνοί και αλβανοί μαζί. Πατρίδα μας είναι οι «ελαιώνες κι αμπέλια μακριά ως τη θάλασσα» που ψυχομαχούν μαζί με τους ανθρώπους τους. Πατρίδες μας είναι τα κλιμακοστάσια των εφοριών όπου στενάζει ο λαός μας.
Είναι όμορφος ο αγώνας για τέτοιες πατρίδες.
Τέταρτο, η παύση πληρωμών είναι ηθική, η πληρωμή του χρέους είναι ανήθικη.
Η «χρεοκοπία» ως όρος είναι εφιάλτης. Χρεοκοπημένος γίνεται ο αλκοολικός, ο τζογαδόρος, το απόβρασμα της κοινωνίας. Κι όμως: ο αγγλικός όρος «default» σημαίνει «αθέτηση πληρωμών», δηλαδή πλήγμα στον δανειστή. Οι αλχημιστές διερμηνείς του συστήματος την κάνουν «χρεοκοπία», δηλαδή καταδίκη του δανειζόμενου.
Χρεοκοπία σημαίνει δικαστικοί κλητήρες, φορτηγά που παίρνουν τα έπιπλα και τη σιφονιέρα της γιαγιάς, ξεπούλημα, τα κορίτσια στο δρόμο για να ζήσει η οικογένεια. Αυτό ακριβώς που γίνεται τώρα. Και θα σταματήσει όταν πούμε: «κάτω τα χέρια!».
Το χρέος είναι πανταχού παρόν σε κάθε καμπή στην παγκόσμια ιστορία. Μεγάλες ηγεμονίες βούλιαξαν και σάπισαν από το βάρος του. Κάθε αφετηρία μιας πορείας απελευθέρωσης ενός δυναστευόμενου λαού είναι δίδυμη με τη ριζοσπαστική απελευθέρωση από το χρέος.
Η απαλλαγή εκατοντάδων αθηναίων από τη δουλεία που είχε προκαλέσει η υποθήκη του σώματος του ίδιου του δανειζόμενου ήταν ένας από τους θεμέλιους λίθους που έθεσε ο Σόλωνας για τη θεμελίωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. «Τίκτει γαρ κόρος ύβριν», έγραφε. 
Ο Ροβεσπιέρος στην εισήγησή του για την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη δίνει μια επαναστατική επανανοηματοδότηση στην έννοια του χρέους: «Άρθρο 11, Η απαραίτητη συνδρομή σε αυτόν που στερείται το αναγκαίο αποτελεί χρέος αυτού που διαθέτει το επιπλέον». Η Γερμανία, έτσι, είναι οφειλέτης μας.
Οι λατινοαμερικάνικες δημοκρατίες γεννήθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα  μέσα από την κρίση χρέους και με την αποτίναξή του.
Η παύση πληρωμών δεν είναι απλώς μία επιλογή. Είναι η επιλογή που θα σηματοδοτήσει την αντιστροφή της πορείας, την ανόρθωση.
Η βροχή στην αρχή του καλοκαιριού είναι αρρώστια για τις καλλιέργειες. Το φθινόπωρο είναι ευλογία. Η περικοπή στο μισό του ελληνικού χρέους με πρωτοβουλία της τρόικα συνοδευόμενη από τα μέτρα λιτότητας είναι ασφυξία. Η παύση πληρωμών, με λαϊκή επιβολή, η προτεραιότητα στους κοινωνικούς στόχους είναι οξυγόνο.
Η παύση πληρωμών είναι ρεαλιστική – συμβαίνει συνεχώς στην ιστορία από την αρχαιότητα.
Είναι περπατημένος δρόμος. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ρωσία, η Αυστρία κι άλλες οκτώ χώρες προχώρησαν σε τριάντα αθετήσεις πληρωμών την τελευταία εκατονταετία.
Είναι απελευθερωτική. Μόνο απαλλαγμένη από το συντριπτικό βάρος του χρέους μια κοινωνία μπορεί  να σταθεί στα πόδια της.
Είναι σύννομη με βάση την αρχή του διεθνούς Δικαίου για «κατάσταση ανάγκης», που δίνει προτεραιότητα στην κοινωνία κι όχι στους πιστωτές, την έχουν επικαλεσθεί πολλές χώρες, εμπεριέχεται σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ.
Και είναι ηθική για περιπτώσεις όπως τότε οι που αθηναίοι αγρότες πουλιούνταν δούλοι στην Αίγινα για τα χρέη τους, όπως τώρα οι νέοι ψάχνουν αεροπλάνο για την Αυστραλία για τα χρέη της χώρας τους.
Ανήθικη είναι η απαίτηση πληρωμής και οι τιμωρίες.
Αυτό που διακυβεύεται στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης είναι ένα κεντρικό θέμα πολιτισμού. Στον 21ο αιώνα τι έχει μεγαλύτερη αξία: το δικαίωμα του εργαζόμενου στη ζωή ή η αξίωση του τοκογλύφου για τόκους; Αν η ιστορία εξελίσσεται σε μια κατεύθυνση προόδου, όπως θα ήθελε ο Χέγκελ και ο Μαρξ, τότε είναι μαζί μας.
Πέμπτο, μια τριπλή συμμαχία για την αποχώρηση από το ευρώ.
Η παγκόσμια κρίση έχει παράδοξα  Η πιστοληπτική ικανότητα της Αμερικής υποβαθμίζεται, τα ομόλογά της όμως γίνονται περιζήτητα, γιατί τα κεφάλαια τα θεωρούν ασφαλή καταφύγια σε εποχή ύφεσης.  Παγκόσμιες δυνάμεις, η Κίνα, Βραζιλία, η Γερμανία θέλουν φθηνό νόμισμα για τις εξαγωγές τους. Η Γερμανία επιβάλλει το ακριβό ευρώ.
Αυτή η ιδιοτυπία του γερμανικού κατεστημένου, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, που σχετίζεται με τις ιστορικές εμπειρίες του, επιβάλλει μια αυτοκτονική πολιτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το νόμισμα δεν είναι ουδέτερο. Είναι όχημα πολιτικών προτεραιοτήτων. Τα Σύμφωνα Σταθερότητας και  Ευρώ, διοχετεύουν μέσω του ακριβού ευρώ τη λιτότητα, την ανεργία, την ύφεση, τις τιμωρίες. Τις επιλογές των τραπεζών, όχι των εργαζομένων.
Τα κέρματα του ευρώ έχουν εμφανισιακά ένα πλουραλισμό: στην τσέπη μας συνυπάρχει ο Βενιζέλος, ο Δάντης, ο γερμανικός αετός. Επί της ουσίας απαγορεύουν και αποκλείουν κάθε πολιτική διαφοροποίησηκή, κι ας είναι διαφορετικές οι συνθήκες στο νότο με τον βορρά.
Κι όμως. Οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες το κυνηγούν σα να είναι το χρυσόμαλλο δέρας. Ακόμα κι εδώ, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, και μάλιστα της νεανικής, δεν θέλει να το αποχωρισθεί.
Εκεί που έχουν φθάσει πια τα πράγματα, η άμυνα μιας χώρας απέναντι στις πολιτικές της Ευρωζώνης και η παραμονή στο ευρώ είναι ασυμβίβαστες..
Η αναγκαία σύγκρουση με τα τελεσίγραφα διάλυσης απαιτεί σύγκρουση με όλη τη φιλοσοφία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αυτή εκ των πραγμάτων οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ.
Και χωρίς ευρώ η κυριαρχία τραπεζών και αγορών μπορεί να συνεχισθεί απερίσπαστα, αν η νομισματική αλλαγή δεν αποτελέσει κρίκο σε μια αλυσίδα οικονομικών ανατροπών. Η εκδίωξη από το ευρώ είναι ένα ενδεχόμενο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν οι τράπεζές της γίνουν πιο σταθερές.
Την πιο συμπυκνωμένη, εύστοχη αλλά και σαδιστική τοποθέτηση για το μάταιο μαρτύριο αλλά και τις μεγάλες δυνατότητες της Ελλάδας έχει κάνει η Μέρκελ με την επαναλαμβανόμενη δήλωσή της: «Η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την ευρώ, γιατί θα διαλυθεί η Ευρωζώνη».
Δεν είναι απάντηση η επιστροφή στην παλιά δραχμή. Η αριστερά είναι αντίθετη σε κάθε επιστροφή: στο εθνικό νόμισμα των τραπεζιτών, στο διαλυμένο δημόσιο, στους διεφθαρμένους θεσμούς που είχαμε. Δεν είμαστε συνήγοροι του παλιού. Είμαστε αγωνιστές του καινούργιου.
Η αριστερά δεν θέλει την έξοδο ως εθνική αναδίπλωση. Σε πρώτη φάση, βέβαια, θα υπάρξουν  μέτρα προστασίας, έλεγχοι κεφαλαίων, διοικητικές ρυθμίσεις.
Σε μια νέα πολιτική ανοίγματος σε όλο τον κόσμο, η σχέση με την Ευρώπη, λόγω γειτνίασης και ιστορίας, θα έχει εξέχοντα ρόλο. Η έξοδος, λοιπόν, είναι μια πρόταση – πρόκληση για μια ευρωπαϊκή συνεργασία άλλου τύπου στηριγμένη στην ισοτιμία, την κοινωνική πρόοδο, την ελευθερία επιλογής. Με χαρακτηριστικά ανάλογα της ALBA, της συμμαχίας κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής στη βάση της κοινωνικής ευημερίας, της αμοιβαίας βοήθειας, της ανταλλαγής προϊόντων. Από πέρυσι εκεί άρχισαν μάλιστα εμπορικές συμφωνίες στη βάση κοινού νομίσματος, του «sucre». Αξίζει αυτή η αντίληψη να εκφρασθεί ακόμα και στο όνομα ενός νομίσματος.
Μια ιρανική παροιμία λέει, ότι ένας  δρόμος υπάρχει μόνο για τους μονόφθαλμους.
Μια τριπλή συμμαχία μπορεί να δημιουργηθεί. Από εκείνους που υποστήριζαν την έξοδο, αμέσως μετά τη συγκρότηση της ΟΝΕ. Από όσους συνειδητοποιούν σήμερα ότι η απειθαρχία στις εντολές της Ευρωζώνης οδηγεί αναγκαστικά σε αυτό το σημείο. Ακόμα κι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτό που «πονάει» τις Βρυξέλλες και δίνει στην Ελλάδα διαπραγματευτική ισχύ, είναι η θέση για έξοδο από το ευρώ.
Έκτο, η ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.
Δεν είναι το όνομα που μας δίνει μόνο την ταυτότητα. Καθημερινές επαναλαμβανόμενες τελετουργίες έχουν την ίδια βαρύτητα. Ο κυριακάτικος εκκλησιασμός για ένα χριστιανό. Η βδομαδιάτικη `συνεδρίαση για ένα αριστερό.
Το ευρώ λειτουργεί ως ταυτότητα. Σημαίνει ότι «εδώ δεν είναι Βαλκάνια». Είναι κάρτα ελευθέρας από τη στιγμή που φτάνεις στο αεροδρόμιο του Παρισιού ή του Βερολίνου. Είναι V.I.P.
Η  ταυτότητα, η αίσθηση του ανήκειν είναι ένα σημαντικό αγαθό. Αξίζει το τίμημα και μιας πτώσης στο βιοτικό σου επίπεδο. Ακόμα και μεγάλης.
Οι ίδιοι άνθρωποι ταυτόχρονα συνειδητοποιούν ότι η χώρα τους γεωγραφικά, με τη συμβολική έννοια, ανήκει στην Αφρική, όταν δημοσιεύονται οι στατιστικές με τους δείκτες για την παραγωγικότητα ή τη διαφθορά.
Στα μυθιστορήματα του Γρηγόριου Ξενόπουλου η μικρανηψιά από την επαρχία γίνονταν υπηρέτρια στην Αθήνα, κι όμως θεωρούσε τον εαυτό της πιστό μέλος της οικογένειας. Όπως οι οικόσιτοι μαύροι σκλάβοι τον καιρό του αμερικάνικου εμφυλίου στο «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Με την διάλυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας οι πρώην πολίτες της αντιμετώπισαν μια κρίση ταυτότητας. Εσύ, ο πολίτης της δοξασμένης Αυτοκρατορίας, τι είσαι τώρα; Πολίτης ενός μικρού επαρχιακού ευρωπαϊκού κράτους, της Τσεχοσλοβακίας ή της Ουγγαρίας;
Όσους σχεδόν αιώνες χρειάσθηκε η μοναρχία αυτή να διαλυθεί, ενδεχομένως τόσα χρόνια χρειάζεται η Οικονομική και Νομισματική Ένωση της Ευρώπης. Ποιοί είμαστε εμείς; Εμείς, οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είμαστε τώρα υπήκοοι μιας βαλκανικής Ελλάδας, στις ατέλειωτες ουρές «εκτός Σένγκεν» των αεροδρομίων, να μετράμε στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος του αεροδρομίου τα λίγα κέρματα ευρώ που πήραμε με τα εθνικά μας χαρτονομίσματα;
Ξεχνάμε ότι για να μπει το ευρώ στην τσέπη μας, και σήμερα περνάμε από ανταλλακτήριο. Το ανταλλάσουμε με τη σύνταξη του παππού,  τα δωρεάν βιβλία στα σχολεία, το ΚΕΘΕΑ που πήγαινε ο παλιός συμμαθητής μας.
Την ταυτότητά μας δεν την καθορίζουν τελικά τα ψέματα. Αλλά τα επίπεδα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της Παιδείας, της Υγείας, του Πολιτισμού.
Χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός ευρώ τα πήγαν καλύτερα. Η Σουηδία με την κορώνα είναι πια πιο ευρωπαϊκή από το Βέλγιο. Η Πολωνία με το ζλοτι από τη Σλοβακία.
Είμαστε Έλληνες. Είμαστε Ευρωπαίοι σε γραμμή μάχης. Και είμαστε περήφανοι και για τα δύο.
Όποια περιφερειακή χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάνει την τομή, δεν πρόκειται να μείνει μόνη. Σύμμαχοί του λαού της δεν είναι ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Μπαρόζο, ούτε ο Τρισέ. Είναι δυνάστες. Η ίδια μπορεί να γίνει εστία ελπίδας, προσδοκίας, έμπνευσης, ενθουσιασμού. Και να αποκτήσει γνήσιους και ειλικρινείς συμμάχους. Τα εργατικά κινήματα άλλων χωρών. Οι ριζοσπάστες διανοούμενοι. Οι φοιτητές. Οι ακτιβιστές. Όλοι αυτοί που συνεγείρονται από την ελευθερία, την ισότητα, το καινούργιο.
Τον απελευθερωτικό άνεμο δεν τον σταματούν τα σύνορα. Η πλατεία del Sol πέρασε από την Μαδρίτη στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στο Παρίσι, στο Οπόρτο.
Αυτή είναι η ευρωπαϊκή ταυτότητα που αξίζει στην ελληνική νεολαία. Όχι να τη θεωρούν φταίχτη οι Γερμανοί, εχθρό οι Φιλανδοί, αχαΐρευτη οι Ολλανδοί, κομπλεξική οι Γάλλοι. Αλλά να έρχεται από μια χώρα που στέλνει  SMS μιας ευρωπαϊκής άνοιξης σε όλες τις γωνιές της ηπείρου. Που την προστρέχουν διεθνείς ταξιαρχίες της ελευθερίας
Τότε θα έχουμε μια γνήσια ευρωπαϊκή ταυτότητα, άξια της παρακαταθήκης του Ουγκό, του Ζολά, του Τολστόι, του Σο, του Μπρεχτ.Τότε θα συνεγείρουμε τις δυνάμεις μιας άλλης Ευρώπης σε ένα πυρετό ελπίδας.
Έβδομο, να ξαναμιλήσουμε για τον σοσιαλισμό.
Οι ρυθμίσεις που επιβάλλονται από την τρόικα για να θεραπεύσουν παθολογικές καταστάσεις, τις επιδεινώνουν. Μείωση των δαπανών του δημοσίου για να ελαφρυνθεί το χρέος, κι αυτό αυξάνεται. Αύξηση των φορολογικών συντελεστών για να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου κι αυτά μειώνονται. Μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, κι οι πιο πρωτοποριακές του εκφράσεις, όπως η αποασυλοποίηση, διαλύονται από την έλλειψη πόρων.
Αυτό που κατάφερε ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός είναι να ρίξει τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, λιτότητας, φορολογικής αγριότητας, αποσάθρωσης.
Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν το πιο βαρύ πλήγμα στη σύγχρονη ιστορία μας. Το παρεπόμενό της όμως, οι στρατιές των προσφύγων σήμαιναν  τα εργατικά χέρια για να περάσει η Ελλάδα στην αστική εκβιομηχάνιση. Η σημερινή κρίση δεν έχει συνέχεια. Είναι τέλμα.
Η χώρα είναι καταδικασμένη ισόβια δεσμά. Ισόβια δεσμά για την τρίτη ηλικία, που η βάναυση ανατροπή υπολογισμών χρόνων για την πιο ήρεμη φάση της ζωής τους συνοδεύεται από την πίκρα για την τύχη των απογόνων. Ισόβια για τη νέα γενιά, γιατί η προωθητική ώθηση των ΄30 ή ΄40 δεν θα υπάρξει, σφραγίζοντας όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Χρειάζεται ένας εργατικός – κοινωνικός συναγερμός στη χώρα μας για να πάρουμε τον δρόμο της  ελευθερίας. Για να φύγει η κυβέρνηση, η τρόικα, το ΔΝΤ, η ΕΕ.
Σε καταστάσεις όπου κάποιες πρωτοπορίες αγωνίζονται για ένα κοινωνικό ή εθνικό ξεσηκωμό, θεωρείται ότι το σύνθημα «αντί», «να φύγουν» δίνει τη δυνατότητα για μια λαϊκή πανστρατιά. Αν πεις «και μετά τι», τις ανατροπές που πρέπει να γίνουν μετά, στενεύεις και αποδυναμώνεις το μέτωπο. Μερικές φορές έχει δουλέψει αυτή η αντίληψη. Άλλες αποδεικνύεται όλεθρος, όπως ίσως στην Εθνική Αντίσταση.
Σήμερα, στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι σαφή. Η δυσκολία να διαμορφωθεί ένα στρατευμένο μέτωπο πηγάζει όχι από τη στενότητα της εναλλακτικής λύσης, αλλά από την ανυπαρξία της. Ο μόνος τρόπος για να κτίσεις ένα μέτωπο είναι να μιλήσεις για το «μετά», για το «τι», για το «ποιός» με ειλικρίνεια, ευθύνη και τόλμη. Σε τέτοιες συνθήκες το «στενό» γίνεται «πλατύ».
 Αλλιώς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας θα περιφέρεται ένας ασήμαντος αντιμνημονιακός λόγος. Μια «Όπερα της Πεντάρας» με κάθε καρυδιάς καρύδι: τον αντιμνημονιακό Σαμαρά, ολίγον Καρατζαφέρη, μητροπολίτες, τηλεοπτικούς κλόουν, πρώην πρασινοφρουρούς, γραφειοκράτες και φαρισαίους, μέσα στην οποία θα χάνεται η χορωδία γνήσιων δυνάμεων από την αριστερό και τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Στην ημερήσια διάταξη, και εκ των πραγμάτων και λόγω της ανάγκης της κοινωνίας να πεισθεί για το άλλο, έρχεται ένα προωθημένο πρόγραμμα ρήξεων με την καπιταλιστική πραγματικότητα της Ελλάδας. Δημόσιες τράπεζες. Εθνικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας. Σχεδιασμός. Δημοκρατικό κράτος. Νομισματική, συναλλαγματική και εμπορική πολιτική ανάπτυξης. Δημόσια παιδεία.
Κι όχι μόνο σε οικονομικό – τεχνικό επίπεδο. Αλλά καθολικά. Δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση χωρίς τα στερεότυπα ατομισμού ριζωμένα στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας να αποδομηθούν. Χωρίς να ηττηθεί «ο καπιταλισμός μέσα μας». Χωρίς νέες μορφές συλλογικότητας, μπριγάδες της εποχής του διαδικτύου. Χωρίς την αναγέννηση της ατομικής ευθύνης. Χωρίς ένα πολιτιστικό αντάρτικο.
Στο έργο του Ken Loach “O άνεμος σείει τη σίκαλη», για την ιρλανδική επανάσταση του 1920 ενάντια στην αγγλική κατοχή, ο ηγέτης της O’Connoly λέει: «αν φύγουν οι Εγγλέζοι και δεν έρθει σοσιαλισμός, οι Εγγλέζοι αμέσως θα επιστρέψουν».
Ας ξαναμιλήσουμε λοιπόν  ήρεμα με τον κόσμο για τον σοσιαλισμό.
Όγδοο, κίνδυνοι και δύναμη της δημοκρατίας
Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε εποχή της Ευρώπης των δύο συστημάτων, ήταν από μια άποψη το επίσημο κλείσιμο του εμφύλιου πολέμου. Η Ελλάδα «κλείδωνε» στον καπιταλισμό. Με όρους που προβλήθηκαν ως αξιοπρεπείς. Ως αβασίλευτη κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Ως ισότιμο θεσμικά μέλος μιας κοινότητας εθνών. Ως μέλος μιας χριστιανικής οικογένειας, που οι συγγενείς της πόλης συνδράμουν αυτούς που μόλις φτάσαν από το χωριό, και με το πορτοφόλι τους και με το τουφέκι τους να μη τους πάρουν οι γείτονες τα αμπέλια.
Στην πορεία παρακολουθήσαμε τη διάψευση. Με τεράστια ταχύτητα. Τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης ήταν λοφάκια με άμμο που σαρώθηκαν από την πλημμυρίδα των κοινοτικών εξαγωγών. Η διακυβέρνηση ασκείται από ξένους. Η Ελλάδα είναι σε σωφρονιστήριο: απειλές, νουθεσίες, ποινές, κακοποίηση.
Σκελετωμένα μαύρα κοράκια επιστρέφουν από το απωθημένο παρελθόν μας. Οι Γλικξμπουργκ όχι. Όμως η Αυτού Μεγαλειότης ο Εμίρης του Κατάρ βάζει χέρι στο Ελληνικό. Ο πρίγκηψ Σουλτάν Μπιν Νάσερ Εντίν Φαρχάν Αλ Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας στον Παναθηναϊκό.
Διαμοιράζουν τα ιμάτια της Ελλάδας και επί τον ιματισμόν της βάλλουν κλήρον.
Η Ελληνική Δημοκρατία κακοποιείται και εξευτελίζεται.
Οι σταθερές για μια αστική ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική νομιμότητα μέσα σε αυτόν τον υπερεθνικό καπιταλιστικό οργανισμό είναι φαντασιώσεις. Ό,τι επιβιώσει από τη θύελλα θα είναι κυρίως με τις δικές μας δυνάμεις ή την αλληλεγγύη από έξω.
Ενδεχόμενα που θεωρούνταν αποκλεισμένα λόγω της συμμετοχής μας στην ΕΕ είναι πάλι ανοικτά. Η αναστολή άρθρων του Συντάγματος για τις δημοκρατικές  ελευθερίες. Οι σωτήρες. Η εκτροπή.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση με την οικονομική της πολιτική δεν καταδικάζει μόνο το Νότο στη φτώχεια. Η Ευρώπη ανεπαίσθητα οδηγείται σε μια νέα, μεσοπολεμικού τύπου, εποχή κοινωνικής διάλυσης και πραξικοπημάτων.
Ο τρόπος που η κυβέρνηση αντιμετώπισε την πλατεία Συντάγματος τη μέρα που ψηφίζονταν το μεσοπρόθεσμο μας δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα ετοιμόρροπο καθεστώς φόβου. Φόβος για τις συνέπειες των πράξεών τους. Φόβος για τις δίκες που πρέπει να γίνουν. Φόβος για τον ιστορικό.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου διεκδικεί μόνη της μια θέση δίπλα στις κυβερνήσεις Γούναρη και Τσολάκογλου.
Η πάλη ενάντια στον αυταρχισμό και στις απόπειρες εκτροπής αποτελεί κεντρικό στοιχείο στις προσπάθειές μας.
Αυτό που διώκουν, τη δημοκρατία, είναι δύναμη σωτηρίας και κάθαρσης.
Η απήχησή  της φάνηκε στις πλατείες, στους εκατοντάδες χιλιάδες που συγκλόνισαν όλους μας. Οι εμπρησμοί τους στις πλατείες δεν θα την κάμψουν.
Το Σύνταγμα μαζί με τους πεισματικούς αγώνες ενός τμήματος του κόσμου της εργασίας έσωσε την τιμή μας.
Η δημοκρατία παίρνει πια μια κεντρική θέση σε μια εναλλακτική λύση για ένα λαό που είδε τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, ωθείται ό ίδιος στη διαφθορά και στην ατομική σωτηρία σε βάρος του αδελφού του που πνίγεται, είναι αμέτοχος στα γινόμενα, χάνει κι αυτό το δικαίωμα της ψήφου.
Διαφάνεια. Απολογισμός. Λαϊκή αξιολόγηση. Δημοψηφίσματα. Συνελεύσεις στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές. Συντακτική Συνέλευση. Κεντρικά στοιχεία σε ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα για τη χώρα, που μπορεί να το κερδίσει μόνο η μαζική δράση.
Η δημοκρατία είναι ο μόνος δρόμος για να γίνει κάτι καλό στον τόπο μας.
Ένατο, Αριστερά: μια παρουσία σε ζήτηση
Κρίση και Αριστερά πάντοτε συναντώνται. Η πρώτη είναι η αέναη μήτρα της δεύτερης.
Η συνάντηση αυτή έχει συμβεί συχνά στη χώρα μας, με διαφορετικούς κάθε φορά όρους. Στη γερμανική κατοχή, μια τσακισμένη αριστερά με ελάχιστες δυνάμεις, συλλαμβάνει το πνεύμα των καιρών, μέσα σε μήνες αναδείχνεται σε ηγεμονική εθνική δύναμη. Στον εμφύλιο,  πολύ πιο ισχυρή, ένοπλη μάλιστα, ηττάται. Πριν τη χούντα με αξιόλογη εκλογική παρουσία δεν μπορεί να αλλάξει τον ρου του ποταμού. Στη χούντα, μέσα από την παρανομία, κερδίζει την καρδιά της νεολαίας. Στην μεταπολίτευση περιθωριοποιείται από τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα η συνάντηση αυτή χαρακτηρίζεται όχι από  επιτεύγματα.  Από  προβλήματα:
Η πολυδιάσπαση. Σημαντικός παράγοντας. Όχι όμως ο μόνος.
Η αδυναμία της αριστεράς να ενωθεί με ορμητικές κοινωνικές δυνάμεις της εποχής του Facebook. Η συνάντηση με τη νέα γενιά στο άρθρο 16 κι ακόμα περισσότερο τον Δεκέμβρη μένει χωρίς συνέχεια. Στην πλατεία Συντάγματος ήταν ένας εφιάλτης: η λαοθάλασσα να  προκαλεί τρόμο.
Ο δισταγμός της μπροστά στην ανατροπή.
Η ενσωμάτωσή της στο σύστημα με τους πιο ποικίλους τρόπους. Την κοινή αντιπαλότητα στο αυθόρμητο. Τα ίδια γαλόνια. Την συναλλαγή με τα μέσα ενημέρωσης. Την πεισματική παραμονή σε μια βουλή της ντροπής. Την εκλογική λογική. Το «να κυριαρχήσουμε στην αριστερά», αντί το «να κυριαρχήσει η αριστερά».
Και κυρίως: Η απώλεια της εμπιστοσύνης. Η έλλειψη μιας σχέσης με «αγάπη χωρίς προϋποθέσεις» κάθε δημιουργικής περιόδου. Μια ηθική απαξίωση που δεν την προκάλεσε ο αντίπαλος.
Κι όμως η αριστερά υπάρχει, με φανταστικές μάλιστα δυνατότητες. Υπάρχει με ένα τρόπο που δεν υφίστατο ούτε στη δεκαετία του ’80 ούτε του ΄90. Υπάρχει όχι ως παρουσία, αλλά ως επίκληση της παρουσίας, ως δραματική αναζήτηση από την εργατική τάξη μέχρι τα μεσαία στρώματα.
Η κρίση είναι η μήτρα που περιμένει τον σπόρο. Η καθολική κατάρρευση αξιών του συστήματος ευκαιρία απελευθέρωσης της αριστεράς από τους κώδικές του που την έχουν εμποτίσει.
Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, σε ένα αναστοχασμό, που επιβάλλει η διάσωση του λαού και της χώρας. Χωρίς χρονοτριβή. Σήμερα.
Οι συνεννοήσεις των οργανώσεων της ιστορικής αριστεράς μπορούν να βοηθήσουν. Δεν αρκούν.
 Η αριστερά  μπορεί να αναγεννηθεί μόνο ως λαϊκή δύναμη. Και να λειτουργήσει όχι μόνη, παρά μόνο μέσα σε ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο,  ένα ΕΑΜ της εποχής μας, με σαφείς θέσεις.
Μια συνάντηση δυνάμεων της αριστεράς. Ένα μαχητικό πρόγραμμα με την παύση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ, τις εθνικοποιήσεις, τον σχεδιασμό, τη δημοκρατία.  Ένα μετωπικό άνοιγμα. Κινήσεις σε όλη την Ελλάδα. Λαϊκές κάλπες παντού για τη στήριξη μιας πορείας ρήξης και αναγέννησης. Εκλογή μιας συλλογικής ηγεσίας – κανένα λόγο δεν έχει μια αριστερά με αντιεξουσιαστική θεώρηση να συνεχίσει να φοράει το μοντελάκι  του αρχηγού που επιβάλλουν οι ιεραρχικοί κανονισμοί του συστήματος. Ηγεσία δική μας είναι οι ιδέες, οι αξίες, το κάλεσμα της ιστορίας και το όραμα για μια κοινωνία αδελφοσύνης.
Σε αυτή το εγχείρημα μπορούμε να ξανακερδίσουμε και την πιο δύσκολη μάχη. Τη μάχη της εμπιστοσύνης.