Ανακοίνωση της εταιρείας «Τυποεκδοτική»-Ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις-Τι άλλο θα μας πούνε...

Είχαμε προειδοποιήσει ότι με αφορμή την αίτηση της Τυποεκδοτικής για την υπαγωγή της στο άρθρο 99, θα κλιμακωθεί ο βρώμικος πόλεμος σε βάρος της.

Διάφορα κέντρα, όπως εκείνο που χρησιμοποιεί την ΑΥΡΙΑΝΗ και το ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ΚΟΝΤΡΑ, τραβούν μπροστά στην προβοκάτσια με χυδαία και αισχρή παραπληροφόρηση. Εκείνοι που άντλησαν εκατομμύρια από το χρηματιστήριο, που δεν έχουν βάλει από το 2000, ούτε ένα ευρώ στο τηλεοπτικό σταθμό ALTER τον οποίο υπερχρέωσαν με εκατοντάδες εκατομμύρια, που εκβιάζουν εδώ και μήνες τους εργαζόμενούς τους, έχουν το θράσος να πρωτοστατούν στο βρωμερό πόλεμο απέναντι στην Τυποεκδοτική, εξαιτίας του κύριου μετόχου της που είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Αυτή την επίθεση εξυπηρετούν και ορισμένες άλλες εφημερίδες και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.
Γνωρίζουμε το ρόλο και τα κίνητρα του καθένα που παίζει σε αυτό το παιχνίδι κατασυκοφάντησης. Είναι η προσπάθεια, επιστρατεύοντας ψεύδη και παραπληροφόρηση, να εδραιωθεί η αντίληψη «ότι όλοι ίδιοι είναι».

Για αυτό και μόνο το λόγο απαντάμε, για να ενημερωθούν όλοι οι εργαζόμενοι.
α) Κλαίνε με κροκοδείλια δάκρυα ότι τάχα η Τυποεκδοτική με την υπαγωγή της στο άρθρο 99 θα κάνει χρήση της αντεργατικής νομοθεσίας προκειμένου να «κουρέψει» τα δεδουλευμένα των εργαζομένων. Ενημερώνουμε ότι, στην αίτηση που έχουμε υποβάλει για την υπαγωγή της επιχείρησης στο άρθρο 99, δε συγκαταλέγονται στους Πιστωτές εργαζόμενοι και ασφαλιστικά ταμεία. Δε θα αξιοποιήσουμε το νόμο, όπως κάνει το σύνολο των επιχειρήσεων που ζητούν να ενταχθούν σε διαδικασία εξυγίανσης, όπως προκλητικά κάνει ο βασικός μέτοχος του ΑLTER, της ΑΥΡΙΑΝΗΣ, του σταθμού ΚΟΝΤΡΑ.

Η Τυποεκδοτική θα φροντίσει, όπως ήδη έχει δεσμευτεί με ανακοίνωσή της, να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να εξοφλήσει πλήρως τα δεδουλευμένα των εργαζόμενων και τις υποχρεώσεις της στα ασφαλιστικά ταμεία.

β) Αυτοί που άπειρες φορές στις εταιρείες τους έχουν καταστρατηγήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, διαμαρτύρονται για το δήθεν εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Τυποεκδοτική. Μιλάνε για μισθούς πείνας των 700 ευρώ που ...αμείβεται τάχα ο μεγαλύτερος αριθμός των εργαζομένων της. Εχουμε απαντήσει και άλλες φορές σε αυτή τη συκοφαντία. Αυτοί όμως δεν παραιτούνται από την γκαιμπελίστικη ταχτική «πες πες ψέμα στο τέλος κάτι θα μείνει».

Η Τυποεκδοτική, όλα αυτά τα χρόνια, φρόντισε να διαφυλάσσονται τα εργασιακά δικαιώματα, να τηρούνται οι Κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις. Δε χρησιμοποίησε, χάριν της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας, τις αντεργατικές ρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων, όπως είναι η εκ περιτροπής εργασία, η μείωση ωραρίου με μείωση αποδοχών, η υποχρεωτική άδεια άνευ αποδοχών, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, οι μειωμένες αποζημιώσεις με χρήση της προειδοποίησης κ.ά.
Σήμερα, παρά τη δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η επιχείρηση, παρά την καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να πληρώνονται με βάση τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις των Λιθογράφων (ο μεγαλύτερος αριθμός των εργαζομένων), των Βιβλιοδετών, των Μηχανικών, των Αποθηκάριων, των Υπαλλήλων Γραφείου, των Λογιστών, των Οδηγών, των Φορτοεκφορτωτών, των Καθαριστριών, των Χειριστών Κλαρκ, των Κλητήρων, των Ηλεκτρολόγων, των Οικοδόμων, ενώ με την Εθνική Συλλογική Σύμβαση αμείβονται μόλις οκτώ άτομα.

γ) Αυτοί, που όλα αυτά τα χρόνια αποθησαυρίζουν χρησιμοποιώντας τον πακτωλό του χρηματιστηρίου, τα κρατικά κονδύλια και τα θαλασσοδάνεια προκειμένου να εξασφαλιστούν για πολλές ζωές οι ίδιοι και οι κληρονόμοι τους, έχουν σηκώσει κουρνιαχτό ότι η Τυποεκδοτική τάχα έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης από το αστικό κράτος λαμβάνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ μέσω των αναπτυξιακών νόμων.

Η Τυποεκδοτική δεν έχει να κρύψει τίποτα. Αξιοποίησε τον αναπτυξιακό νόμο και προχώρησε το 2006-2007 σε επένδυση ύψους 4 εκατ. ευρώ για την οποία επιδοτήθηκε με ποσό 1 εκ. ευρώ. Το υπόλοιπο μέρος της επένδυσης καλύφθηκε κυρίως με τραπεζικό δανεισμό. Αυτή η επιλογή έγινε για να εκσυγχρονίσει το μηχανολογικό εξοπλισμό της, σε συνθήκες όξυνσης της συγκεντροποίησης και του ανταγωνισμού στον κλάδο των εκτυπώσεων.

Ο αποπροσανατολισμός και η συκοφαντία δεν θα περάσουν.
Ολοι αυτοί που σηκώνουν τον πόλεμο, μέσω εφημερίδων και καναλιών, εναντίον της Τυποεκδοτικής είναι πρωταγωνιστές και κύριοι στυλοβάτες της άγριας επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων, και για το λόγο αυτό πολλαπλά εκτεθειμένοι απέναντι στον εργαζόμενο λαό.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΤΥΠΟΕΔΟΤΙΚΗΣ

Η εταιρεία «ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΕ» ανακοινώνει ότι την 27.01.2012 κατέθεσε αίτηση υπαγωγής στη διαδικασία εξυγίανσης ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 99 του ν.3588/2007, όπως αυτές αντικαταστάθηκαν με το άρθρο 12 του ν.4013/2011. Η εταιρεία υποχρεώθηκε στην υποβολή υπαγωγής στο άρθρο 99, λόγω της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει, εξαιτίας των σημαντικών ζημιών που έχει υποστεί από μεγάλα επισφαλή χρέη πελατών της.

Η «Τυποεκδοτική» ιδρύθηκε το 1977, με κύριο σκοπό την έκδοση και εκτύπωση της εφημερίδας «Ριζοσπάστης». Στην πορεία, προκειμένου να περιορίσει τα λειτουργικά της έξοδα, αναλάμβανε «φασόν» εκτυπωτικές εργασίες από τρίτους. Με τις πλημμύρες του 1994, και για να μην υπάρξει περιβαλλοντική επιβάρυνση της περιοχής στη Ν. Ιωνία, η εταιρεία μετεγκαταστάθηκε στο Κρυονέρι Αττικής. Η μετεγκατάστασή της, εξαιτίας και των περιορισμένων χρηματικών κεφαλαίων που διέθετε, συνοδεύτηκε από δανεισμό με υποθήκευση της ακίνητης περιουσίας της και με ανάληψη εκτυπωτικών εργασιών τρίτων, σε μαζικότερη κλίμακα από πριν.....
Η κλαδική κρίση, που πλήττει εδώ και μια εξαετία τουλάχιστον τις εκδόσεις και τα έντυπα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, παράλληλα με τη γενικευμένη οικονομική κρίση στην Ελλάδα και παγκόσμια, επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση της εταιρείας. Ο οξύς ανταγωνισμός εντάθηκε. Τα μονοπώλια του κλάδου πρωταγωνίστησαν στην κατακόρυφη πτώση των τιμών, αξιοποιώντας το οπλοστάσιο των αντεργατικών ρυθμίσεων που νομοθέτησαν οι αστικές κυβερνήσεις.
Η «Τυποεκδοτική» έχασε μεγάλο μέρος των εργασιών της. Σε αυτό συντέλεσε καθοριστικά και η γενικότερη πολιτική επίθεση που έχει δεχτεί από διάφορες κατευθύνσεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της ιδιότητας του κύριου μετόχου της.
Την περίοδο αυτή, η εταιρεία επιβαρύνθηκε με ζημίες μεγάλου ύψους από τη μη είσπραξη απαιτήσεων που είχε από μεγάλους πελάτες της. Μόνο για το διάστημα 2009 έως και 2011 τα επισφαλή χρέη πελατών της ανήλθαν σε 14 εκατ. ευρώ, ενώ το συνολικό ποσό αυτών των χρεών υπερβαίνουν τα 17 εκατ. ευρώ που αποτελούν το συντριπτικό μέρος των απαιτήσεων που έχει η εταιρεία. Την ίδια στιγμή, οι άμεσες υποχρεώσεις της «Τυποεκδοτικής» σε τρίτους, που λήγουν εντός του 2012, ανέρχονται σε 16,8 εκατ. ευρώ.
Η εταιρεία, προκειμένου να αντιμετωπίσει την κάθετη μείωση των εργασιών της και τα σημαντικά προβλήματα ρευστότητας που της δημιούργησε η διόγκωση των επισφαλειών από τα χρέη πελατών της, υποχρεώθηκε να λάβει μια σειρά μέτρα που όμως δεν κατόρθωσαν να αναστρέψουν την κατάσταση.
Η προσφυγή της «Τυποεκδοτικής» στο άρθρο 99 είναι ένα έσχατο βήμα άμυνας, προκειμένου να ενισχυθούν οι προσπάθειες που κάνει για την εξυγίανσή της και εν τέλει τη διάσωσή της. Η υπαγωγή της στη διαδικασία αυτή θα της επιτρέψει να συμφωνήσει με τους πιστωτές της (Τράπεζες και Προμηθευτές) σε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα ικανοποιήσεως των απαιτήσεών τους και να μπορέσει να εφαρμόσει το επιχειρηματικό σχέδιο που έχει καταστρώσει.
Σε κάθε περίπτωση, η εταιρεία θα πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να καταβληθούν τα δεδουλευμένα των εργαζομένων, να εξοφληθούν τα ασφαλιστικά ταμεία και να ικανοποιηθούν οι πιστωτές της.
Με το άνοιγμα της διαδικασίας εξυγίανσης η «Τυποεκδοτική» θα καταφέρει να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη βάσιμη απειλή να βρεθεί προσεχώς στη δύσκολη θέση να μην μπορεί να εξοφλεί τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της και σημαντικό μέρος των λειτουργικών εξόδων της.

Λόγια...λόγια...λόγια
H ένταξη της επιχείρησης στο άρθρο99 σημαίνει ότι:
«Βγαίνει κερδισμένη η εργοδοσία, γιατί ξεμπερδεύει μια και καλή από όσους χρωστάει, προμηθευτές και εργαζόμενους, (δηλαδή οι εργαζόμενοι θεωρούνται και αυτοί προμηθευτές), κατοχυρώνοντας τον εργοδότη για να προχωρήσει σε στάση πληρωμών προς όλους.
Για τους εργαζόμενους σημαίνει ότι χάνουν τα πάντα, δεδουλευμένα, αποζημιώσεις, ασφαλιστικές εισφορές, δικαίωμα εγγραφής στο Ταμείο ανεργίας, με παράλληλους εκβιασμούς από την εργοδοσία για να αποχωρήσουν, παίρνοντας μισή αποζημίωση ή και με επιβολή εκ περιτροπής εργασίας, ή μερικής απασχόλησης και όλα αυτά για να σωθούν τα κέρδη της εταιρείας.Το δικαστήριο ορίζει μεσολαβητή, ο οποίος εντός δύο μηνών υποβάλει σχέδιο συνδιαλλαγής με τους πιστωτές, τότε μόνο η επιχείρηση μπαίνει σε καθεστώς 2ετούς προστασίας από οιαδήποτε δίωξη ή άλλη αξίωση ακόμα και από την πλευρά των εργαζομένων.
Η εργοδοσία έχει ουσιαστικά το ελεύθερο να εκβιάζει τους εργαζόμενους με το δίλημμα ή με στηρίζετε (χωρίς να πληρώνεστε φυσικά) ή χάνετε τη δουλειά σας, ενώ παράλληλα ετοιμάζει και το επόμενο βήμα που θα είναι να απαλλαγεί από μερικούς εργαζόμενους ή όλους»

"Ριζοσπάστης"


 

Xρόνης Μίσσιος: H κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό! Να είσαι καλά ρε Χρόνη να μας γλυκαίνεις!

"Για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία, η οποία δείχνει να 'χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα!" ο Χρόνης Μίσσιος, μιλά εφ' όλης της ύλης, στην Κρυσταλία Πατούλη, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, τονίζοντας μεταξύ άλλων, ότι "πρέπει να αντιληφθούμε ποιά είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!" και προτείνοντας "να πάρουμε τα βουνά, να ξαναεποικήσουμε την Ελλάδα".

Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα:
Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον.
Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας!
Πρέπει να απαλλαχτούμε από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, όπως και από τις αφελείς θεωρίες της θρησκείας και όλων αυτών των πραγμάτων. Αλλά κυρίως, πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!
Κάθε πλάσμα έρχεται στον κόσμο με δικαιώματα, με δυνατότητες, να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί, να είναι χορτάτο, να καλύπτει τις ανάγκες του, κλπ. Αλλά ο άνθρωπος έρχεται σ’ έναν κόσμο, όπου εκτός από τους πορφυρογέννητους, δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, και πώς να ζήσει.
Ταυτόχρονα αυτή η ολιστική οικολογία- οικολογική αντίληψη, η οποία δεν ασκείται μόνο σ’ έναν οικολογικό ακτιβισμό αλλά βλέπει και θέλει και παλεύει να αναστρέψει τις καταστροφικές δομές του συστήματος και να εδραιώσει έναν καινούριο πολιτισμό, είναι σημαντική γιατί είναι η μόνη διαδικασία η οποία απαιτεί όχι την υπακοή ή την υποταγή των ανθρώπων σε μια πίστη ή σε μια ιδεολογία αλλά απαιτεί την αφύπνιση της συνείδησής του και την κατανόηση του νοήματος της ζωής.
Η ζωή είναι ένα χάρισμα. Είναι ένα χάρισμα που μας δίνεται μια φορά. Μια φορά! Και πρέπει να το χαρούμε, πρέπει να το δωρίσουμε, πρέπει να το ζήσουμε!
Η οικολογία μάς απαλλάσσει, επίσης, και από το άγχος του θανάτου. Ξέρουμε, ότι αυτό το δώρο, είναι με ημερομηνία λήξεως, και συνεπώς πρέπει να το χαρούμε και όχι να το σπαταλάμε μέσα σε βάσανα. Τι είναι αυτά τα πράγματα; Που κατάντησαν τη ζωή μας σήμερα;
Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούνε, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο, χαίρονται. Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά.
Η οικολογία είναι επαναστατική, με την έννοια ότι στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας. Είναι η μόνη επανάσταση, θα λέγαμε, η οποία δε φέρει εξουσία και δεν εδραιώνει καμία εξουσία. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι και τα πιο ωραία, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη.
Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και για πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;
Μιλάω για την κυβέρνηση και για την πράσινη ανάπτυξη! Σ’ αυτή την πράσινη ανάπτυξη, λοιπόν, από τους πρώτους μετόχους είναι οι εταιρίες της BP, από τους πρώτους επενδυτές σ’ αυτή την ιστορία. Δηλαδή είναι αυτός ο φαύλος κύκλος που έλεγε ο Ελύτης, ότι με έναν ανθρωποκεντρικό - τεχνοκρατικό πολιτισμό προσπαθούμε να διορθώνουμε τις ζημιές που έκανε ένας ανθρωποκεντρικός- τεχνοκρατικός πολιτισμός. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος.
Και τι θα πει ανάπτυξη, κι ως που πάει αυτή η ανάπτυξη τέλος πάντων; Αυτή η γραμμή που πάει; Έχει κανένα τέλος; Έχει κανένα τέρμα αυτή η γραμμή; Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιό; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί! Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία.
Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος!
Αν θέλουμε λοιπόν να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ’ αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινα μέτρα. Αυτές οι χαβούζες που λέγονται πόλεις εξαφανίζουν τον άνθρωπο.
Θα κάνω μια παρένθεση: πήγα κάποτε στην Ιταλία και μπήκα σε μία από αυτές τις τεράστιες εκκλησίες που έχουνε. Στάθηκα μέσα σ’ αυτό το πράγμα και χάθηκα πραγματικά. και ένιωσα έτσι, ανύπαρκτος. Αυτόματα σκέφτηκα κι ένα δικό μας, ένα εκκλησάκι σ’ ένα λοφίσκο, που μπαίνεις μέσα και ακουμπάς το Θεό ρε παιδί μου! Εκεί εκμηδενίζουν εντελώς τον άνθρωπο. Ενώ, αντίθετα, μπαίνεις σ’ σ’ ένα ερημοκλήσι και βλέπεις τον Παντοκράτορα από πάνω να σου χαμογελάει, να απλώσεις το χέρι να τον πιάσεις!
Δηλαδή, ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να επικοινωνήσει, ανεξάρτητα αν πιστεύει στον Θεό ή δεν πιστεύει στο Θείο, κλπ. Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουνε αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας. Πολλές φορές όταν είμαι «φορτωμένος» και έχει Πανσέληνο βγαίνω στην βεράντα εδώ έξω ανοίγω τα χέρια μου -όπως όταν σταύρωσαν τον Χριστό- κι ανοίγω το στόμα μου και προσπαθώ να... καταπιώ το φεγγάρι. Στέκω, έτσι, πέντε με δέκα λεπτά, και κάποια στιγμή χάνομαι, σταματάω μόνος μου, γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω…
Εδώ κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου αρρώστησε. Πήγα στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα! Η ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται καλύτερα. Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα.
Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; Από την δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει;
Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε.
Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολη μια επανάσταση της οικολογίας. Γιατί πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, να ξεράσει από μέσα του, όλο το σύστημα, να μπορέσει να απελευθερωθεί και να μπορέσει τελικά να δει τα πράγματα όπως είναι, να δει τη ζωή του, να παλέψει, ν’ αντισταθεί, να πολεμήσει.
Σήμερα και σ’ αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ.
Αυτά νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, διότι από το οργανωμένο πολιτικό- θεσμικό σύστημα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποκλείεται να αναπαράξει τίποτα καλό, τίποτα της προκοπής.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου.
Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει…
Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι;
Λέω καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;».
Θέλω να πω, ότι, δυστυχώς, επίσης για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα και μέσα σ’ αυτήν και στον κόσμο και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι! Να μην αντιδρά με τίποτα!
Άκουγα τον Γιανναρά να λέει «Τουλάχιστον ας κατέβουν εκατό- διακόσιες χιλιάδες κόσμος να καταλάβουν το Σύνταγμα και να κάτσουν εκεί και να απαιτήσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση». Αλλά πού; Αυτό που λέγεται, πια, ότι απέμεινε σαν σύνθημα γραμμένο σε γκρεμισμένους τοίχους: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», τυρβάζει περί των… ευαγγελίων ακόμα!
Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν; «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών». Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου!
Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη λίμνη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα!"
Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.
Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα.
Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος.
Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη.
Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ’ το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν!
Παλιά οι νέοι σέβονταν τους ηλικιωμένους, ενώ, σήμερα, συνήθως, δεν τους σέβονται. Παλιά τους σέβονταν γιατί, εκτός των άλλων, ο ηλικιωμένος κατείχε τη γνώση και ήξερε πότε θα φυτέψει, τι καιρό θα κάνει, τι αλλαγές θα γίνουν, από τι πάσχει το φυτό κλπ. Σήμερα ο εγγονός ξέρει περισσότερα για την τεχνολογία από τον παππού. Τον βλέπεις και πιάνει το κινητό και τραβάει φωτογραφίες και ο παππούς… κοιτάει.
Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα.
Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν.
Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Όχι! Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ’ το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ’ έναν υπέροχο μύθο, σ’ ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα. Τώρα, αν αυτό στο τέλος της ζωής μας κατάντησε εφιάλτης, αυτό είναι άλλο θέμα, είπαμε, είναι θέμα της εξουσίας.
Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τα χρόνια πίσω, και με τη γνώση που έχω σήμερα, τι θα άλλαζα; Όλα! Πρώτα απ’ όλα πήραμε μια εμπειρία από την εξουσία, από την ιστορία, και υπήρχε και μια διαφορετική πραγματικότητα, ένα διαφορετικό μέτωπο από αυτό που δίναμε τις μάχες. Εμείς δώσαμε μάχες χαρακωμάτων, υπερασπιστήκαμε τη δημοκρατία, υπερασπιστήκαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είδαμε την κρίση που ερχόταν… Και σε ότι αφορά τις μεταλλαγές της ιδεολογίας από τη στιγμή που έγινε εξουσία η Σοβιετική Ένωση, και σε ότι αφορά την επερχόμενη κρίση του πλανήτη, μέσω της εξέγερσης της βιομηχανικής επανάστασης κλπ., τα οποία τα θεωρούσαμε, τότε, ευλογία Θεού! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λένιν έλεγε ότι εξηλεκτρισμός και βαριά βιομηχανία είναι τα δυο πόδια που θα οικοδομήσουν τον κομμουνισμό.
Και φτάσαμε στο Τσερνομπίλ και σε άλλου είδους ιστορίες, και στη συνάντηση καπιταλισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού σε ότι αφορά τις πρακτικές για το περιβάλλον, για τα χημικά στις διατροφές των ανθρώπων και όλα αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο από τις μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου, η λίμνη της Βαϊκάλης και η λίμνη του Μίσιγκαν και οι δυο είναι μολυσμένες. Δεν υπερασπιστήκαμε, τότε, τέτοια πράγματα.
Σήμερα, μια σημαντική λέξη είναι η λέξη «βιότοπος». Τι σημαίνει; Σημαίνει βιώνουμε μαζί, κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί βιώνουμε μέσα στην διαφορετικότητά μας κι όχι σε κάποια ομπρέλα ιδεολογική η οποία μπορεί να μας οδηγεί σε διαφωνίες και σε συγκρούσεις όπως αυτές που συντηρούνται σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα.
Όσο για έναν… εμπνευσμένο αρχηγό και ηγέτη εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική γνώμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη.
Στο άλλο σημείο στο οποίο επίσης έχω διαφωνία με τον όποιον ηγέτη και την ιδεολογία, είναι ότι πιστεύω στο αυθόρμητο των ανθρώπων, δηλαδή, μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής ή επανάστασης πρέπει να αναπτυχτεί ένα κίνημα όχι καθοδηγούμενο αλλά αυθόρμητο. Ένα κίνημα που γεννιέται από τη συνείδηση των ανθρώπων που ξέρουν που πάνε και ξέρουν τι θέλουν. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ξαναγυρίσουμε σε μορφές εξουσιαστικές, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, εγώ ασκώ εξουσία.
Διότι υποτίθεται ότι είμαι η έδρα, ο καθηγητής, ο παντογνώστης, ο πολυγνώστης κλπ. Αυτό είναι μια εξουσία, όπως μια εξουσία είναι της μάνας προς το παιδί ή του πατέρα προς το παιδί ή όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Πιστεύω λοιπόν στο αυθόρμητο των μαζών που παλιότερα εμείς οι κουμουνιστές καταριόμασταν σαν αναρχικό. Σήμερα μπορεί κανένας άνθρωπος να ορίσει τι σημαίνει αναρχικός; Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι δομημένο με ανήθικους τρομοκρατικούς και βάρβαρους κανόνες. Το να αρνηθείς τους κανόνες και τη θέσπιση αυτού του συστήματος τι σημαίνει, ότι είσαι αναρχικός;
Με αυτή την έννοια είμαστε όλοι αναρχικοί! Γιατί όλοι αναζητούμε το κάλλιστο.
Εγώ δεν ψήφισα κι ούτε θα ψηφίσω. Τι να πάω να ψηφίσω δηλαδή, να μας κοροϊδεύουνε με τη θέληση μας; Δεν πάω. Μου λένε οι άλλοι, μα ξέρεις το άκυρο είναι καλύτερο και το λευκό είναι… Ε, δε μ’ ενδιαφέρει! Με πήρε κι ο Μίκης με την κίνηση που έκανε και του λέω, βρε Μίκη μου, πρώτα πρώτα είναι τρελό στα ογδόντα μου να ξαναγίνω πολιτικός, όταν ξέρω τι σημαίνει πολιτική. Δεύτερον, εμένα με ενδιαφέρει η επόμενη μέρα. Δηλαδή αν αυτή τη στιγμή ανατρεπόταν αυτή η κυβέρνηση, η λεγόμενη κυβέρνηση, τι θα προκύψει; Άλλη μια κυβέρνηση με τα ίδια πάλι, με το ίδιο στήσιμο, με τα ίδια πράγματα; Εγώ βρίσκομαι στην άλλη όχθη! Δεν γουστάρω αυτό το σύστημα, δεν γουστάρω καπιταλισμό, δεν γουστάρω νεοφιλελευθερισμό, δε γουστάρω συγκεντρωτισμό, δε γουστάρω αυτά τα πράγματα! Θέλω μικρές κοινότητες, αυτόνομες, σε ανθρώπινα μέτρα να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έχω μια άλλη λογική, μια άλλη αντίληψη για το πώς οργανώνεται η κοινωνία.
Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δεν γίνεται. Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε;
Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας; Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας.
Και δυστυχώς, πιστεύω, ότι εμείς ήμασταν οι... τελευταίοι των Μοικανών. Σε εμάς το σύστημα ασκούσε σωματική βία, μας έκλεινε φυλακή, μας βασάνιζε, μας χτυπούσε για να μας υποτάξει. Για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη. Την ψυχή!
Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν. Και μάλιστα, θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έπρεπε να πάρουν το νόμπελ και δεν το πήραν… αλλά τέλος πάντων.
Θυμάμαι, τον Βάρναλη… ήμασταν ένα βράδυ στη Βουκουρεστίου και θέλαμε να ανεβούμε στη Δεξαμενή και λέει ο Βάρναλης του Κορνάρου «κουμπάρε περίμενε λιγάκι να περάσει κανένα ταξί να μας πάρει να ανεβούμε πάνω. Ε, περιμέναμε, και σε λίγο βλέπουμε μια ωραία γυναίκα να περπατάει και τότε λέει ο Βάρναλης «κουμπάρε, ήρθε ταξί, πάμε! Άμα βλέπουμε αυτή μπροστά μας… φτάνουμε!». Ο Βάρναλης, ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και διαφορετικός, και δεν υπάρχει άλλος στίχος που να περιγράφει σήμερα την κατάντια του ελληνικού λαού “Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα”. Όπως έχουμε και μεγάλους λογοτέχνες και γυναίκες, τη Σωτηρίου και άλλες. Είχαμε καλή λογοτεχνία. Τώρα δεν έχουμε τίποτα! Α, ο Μακριδάκης είναι καλός.
Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.
Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος.
Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, «είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για θάνατο, κι εγώ τους έγραφα... Τώρα, βέβαια, λέω για "τί";

ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΔΕΗ

“Την πρώτη σημαντική δικαστική απόφαση που απαγορεύει τη διακοπή ηλεκτροδότησης από τη ΔΕΗ κέρδισαν κάτοικοι της Πετρούπολη οι οποίοι δεν μπορούσαν ή δεν επιθυμούσαν να πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών την Τρίτη 17 Γενάρη εξέτασε το αίτημα της Δημοτικής Αρχής και των 173 κατοίκων της Πετρούπολης και εξέδωσε προσωρινή διαταγή που απαγορεύει την διακοπή του ρεύματος από τη ΔΕΗ στις κατοικίες των εναγόντων, προσωρινά μέχρι τη συζήτηση της υπόθεσης, έως τις 30/4/2012.

Η απόφαση αυτή δημιουργεί σημαντικό δικαστικό προηγούμενο για τον αγώνα που δίνουν χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα ενάντια στην επιβολή του χαρατσιού της ΔΕΗ.

Το λαϊκό κίνημα στην Πετρούπολη μαζί με τον Δήμο Πετρούπολης θα συνεχίσουν όπως δηλώνουν «να είναι μπροστάρηδες και να στηρίζουν κάθε πρωτοβουλία που λαμβάνεται από τους εργαζομένους και που έχει ως σκοπό την ενίσχυση της αντίστασης σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο που επιβάλουν κυβέρνηση – τρόικα – Ε.Ε και συνθλίβει τα λαϊκά στρώματα».

Νίκος Καζαντζάκης

«Νάμαστε απροσάρμοστοι, να η μεγάλη αρετή μας. Να μη βολευόμαστε, νάμαστε ανυπόμ...ονοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, να θέμε το αδύνατο -σαν τους ερωτευμένους. Να ξέρουμε πως ό,τι λένε σήμερα δικαιοσύνη είναι οργανωμένη αδικία κι ό,τι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή συνεννόηση των άναντρων."

Σε όλες τις συζητήσεις για συνεργασίες και κοινό μέτωπο ο ΣΥΡΙΖΑ

Σε μια περίοδο που οι όποιες μάσκες της κυβέρνησης Παπαδήμου πέφτουν, νέα μέτρα ενάντια στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους προωθούνται, το περιβόητο PSI που “κουρεύει” τα ταμεία και προστατεύει τις τράπεζες ολοκληρώνεται, ενώ πλησιάζει και η νέα δανειακή σύμβαση που προοιωνίζεται... δύσκολες μέρες για την ελληνική κοινωνία, πέφτουν και οι -όποιες- μάσκες για τις δυνάμεις της άλλης όχθης. Τα περιθώρια για την ανατροπή της καταστροφικής πορείας του Μνημονίου στενεύουν και η κάθε πολιτική δύναμη καλείται να ξεκαθαρίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην ανάγκη ενός πλατιού μετώπου με τη συμμετοχή -αν είναι δυνατόν- όλων των αντιμνημονιακών και αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, μια ενωτική πρόταση που έχει διατυπώσει από καιρό. Βήματα έχουν ήδη γίνει με τη συνεργασία της ανεξάρτητης βουλευτή Σοφίας Σακοράφα αλλά και τις καλές σχέσεις, όπως φαίνεται από τη συμμετοχή σε πλήθος εκδηλώσεων του σχήματος, με τον ανεξάρτητο βουλευτή Παν. Κουρουμπλή. Στο γραφείο του τελευταίου έγινε άλλωστε και συνάντηση κομμάτων και πρωτοβουλιών την περασμένη Πέμπτη, μια συζήτηση που οργάνωσε η Ενωτική Κίνηση στην οποία συμμετέχουν επίσης οι Ν. Κοτζιάς, Δημ. Τσουκαλάς, Αλ. Μητρόπουλος, Αντ. Κοτσακάς κ.ά. Το μόνο κόμμα που προσκλήθηκε και δεν προσήλθε ήταν το ΚΚΕ, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά, που εκπροσωπήθηκε από τους Δημ. Χατζησωκράτη και Αν. Παπαδόπουλο, ξεκαθάρισε ότι δεν θα ξανασυμμετάσχει σε ανάλογη συζήτηση για να μη “στείλει λάθος μήνυμα”.

Την ίδια μέρα τα δύο αυτά κόμματα κατήγγειλαν με ανακοινώσεις τους τον ΣΥΡΙΖΑ: το μεν ΚΚΕ γιατί προωθεί κεντροαριστερή κυβέρνηση, ενώ η ΔΗΜ.ΑΡ. γιατί συκοφαντεί και αριστερίζει! “Η ιστορία θα μας κρίνει όλους” είχε αναφέρει ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας σε συνέντευξή του, ασκώντας κριτική στην Γ.Γ. του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα η οποία αρνείται ότι μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να δώσει εναλλακτική διέξοδο και στον πρόεδρο της ΔΗΜ.ΑΡ. Φ. Κουβέλη ο οποίος κλείνει την πόρτα στην αριστερά αλλά την αφήνει διάπλατα ανοιχτή στο ΠΑΣΟΚ για μια μετεκλογική συνεργασία. Έτσι η ριζοσπαστική αριστερά προβάλλει την ενότητα αλλά και τις ευθύνες εκείνων που την αρνούνται: Εξάλλου ακόμη κι αν το ΚΚΕ δεν πιστεύει ότι μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να κάνει τη διαφορά, δεν εξηγεί γιατί δεν μπορεί να συμμετέχει ούτε καν σε μια κοινή πορεία... Από τη μεριά της Δημοκρατικής Αριστεράς τα πράγματα φαίνεται να είναι πιο ξεκάθαρα. Ενδεικτικό είναι ότι, ενώ ο προγραμματικός της λόγος περιορίζεται εν πολλοίς στο σύνθημα της υπευθυνότητας, στο κεντρικό θέμα των ημερών, το PSI, είχε μόνο μία λέξη να πει: να τελεσφορήσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε την προηγούμενη εβδομάδα και στο κάλεσμα του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης του Αλέκου Αλαβάνου το οποίο απευθυνόταν προς τις δυνάμεις της αριστεράς. Στη συζήτηση επιβεβαιώθηκε η διαφωνία στα θέματα της Ε.Ε. και του ευρώ αλλά επισημάνθηκαν και κοινές προσεγγίσεις. Νέο κάλεσμα υπάρχει για την Πέμπτη, ενώ και οι συζητήσεις με πρωτοβουλία της Ενωτικής Κίνησης θα συνεχιστούν.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Καταφύγια για τη νύχτα»

Ακούω πως στη Νέα Υόρκη
Στη γωνιά της 26ης Οδού και του Μπρόντγουαίη
Στέκει ένας άντρας κάθε βράδυ τους μήνες του χειμώνα
Και στους άστεγους που μαζεύονται βρίσκει ένα καταφύγιο για τη νύχτα
Κάνοντας εκκλήσεις στους διαβάτες.
...
Ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει.
Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις
Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης
Μα ωστόσο λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα
Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ’ τον άνεμο
Το χιόνι που προορίζονταν γι’ αυτούς πέφτει στο δρόμο.

Σαν διαβάσεις τούτο ‘δω, μην κλείσεις το βιβλίο, άνθρωπε.

Λίγοι άνθρωποι βρίσκουνε καταφύγιο για τη νύχτα
Για μια νύχτα τους φυλάγεις απ’ τον άνεμο
Το χιόνι που προορίζονταν γι αυτούς πέφτει στο δρόμο
Μα ο κόσμος έτσι δε θ’ αλλάξει
Δε θα καλυτερέψουνε ανάμεσα στους ανθρώπους οι σχέσεις
Δε συντομεύει έτσι η εποχή της εκμετάλλευσης.

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ 15/1/2012

Σημαντικό προβάδισμα 16,5 ποσοστιαίων μονάδων, έναντι του ΠΑΣΟΚ δίνει στη Νέα Δημοκρατία δημοσκόπηση  της Public Issue για την "Καθημερινή της Κυριακής".
Σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα η αποχή, η οποία προσεγγίζει το 32,5%.
Ειδικότερα, η ΝΔ συγκεντρώνει ποσοστό 30,5% , το ΠΑΣΟΚ 14%, η ΔΗΜΑΡ 13,5%, το ΚΚΕ 12,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 12%, ο ΛΑΟΣ 5,5%, οι Οικολόγοι - Πράσινοι 4%, η ΔΗΣΥ 2,5% και λοιπά κόμματα συνολικά 5,5%.

Μια απάντηση στους “ρεαλιστές” που δεν θέλουν απεργίες

Δίκιο έχουν οι “ρεαλιστές”. Φτάνει πια με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα. Τι θα πεί: Δουλειά, μισθός, συλλογικές συμβάσεις; Είναι όλα τόσο ντεμοντέ. Ας διαπραγματευθούμε με ρεαλισμό.
Δε φτάνει που μας δίνουν δουλειά, πρέπει να μας πληρώνουν κιόλας;
Τι σκουριασμένα μυαλά είναι αυτά; Δε βλέπετε τι γίνεται γύρω; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Εμείς ως πιστοί σφουγγοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας, θα διαπραγματευθούμε σωστά τις θέσεις εργασίας μας – τις δικές μας όχι του διπλανού μας – ως εξής:

“Αγαπημένοι εργοδότες μας, σώστε μας, εμάς που σας αγαπάμε.
Τους άλλους απολύστε τους. Περισσεύουν.
Δώστε σε μας δουλειά, κι ας είναι με μείον 20,30,40%
Θα κάνουμε κι άλλες εξυπηρετήσεις για να επιβιώσουμε.
Τα Γραφεία Τύπου να’ναι καλά και οι διπλοθεσίες. Λίγος μαυραγοριτισμός ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Ετσι έλεγε κι ο μπάρμπας μου ο δωσίλογος, και την έβγαλε ζάχαρη στην Κατοχή.
Μετά τον εμφύλιο του δώσαν άδεια για περίπτερο, και στη μεταπολίτευση έβγαλε σύνταξη αντιστασιακού.
Ετσι κι εμείς θα επιζήσουμε στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Ερποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά μας.
Ο,τι γραμμή θέλετε εσείς θα περνάμε. Αυτοβούλως, θαρρετά, με όση σάλτσα χρειάζεται.
Λογοκρισία δε θα χρειάζεται να μας κάνετε, αυτολογοκρινόμαστε μόνοι μας.
Κι αντιμνημονιακά θα γράφουμε όσο χρειάζεται, και όσο ψύχραιμοι ή λαϊκο-πατριώτες χρειαστεί θα είμαστε, και σαμαρικοί, νεοπασόκοι ή εθνικοσυνεργατικοί θα γίνουμε ως τις εκλογές. Και ό,τι άλλο θέλετε θα το πιστέψουμε και θα το γράψουμε με πειθώ και προθυμία.
Και προγράμματα έχουμε και προτάσεις:
“Ζήσε, και άσε τους άλλους να πεθάνουν”.
“Μακριά από τη θεσούλα μας, κι ας είναι όπου να’ναι”
Το μοναστήρι (των εκδοτών) να’ναι καλά, κι από προθύμους βρίσκεις

Αυτές είναι οι θέσεις μας, και αν δεν σας αρέσουν έχουμε κι άλλες.

Φιλοτομαρικός Σύλλογος Ρεαλιστών Κονδυλοφόρων “Α-Ρ-Δ”. (τα αρχικά του κλάδου μας)

Απο τον «ΔΟΥΡΕΙΟ ΤΥΠΟ»

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΩΤΗΣΗΣ «ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ –ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ»

 Η κυβέρνηση Παπαδήμου επιμένει στη λογική του Μνημονίου που έχει καταστρέψει την οικονομία • Καμία εναλλακτική προοπτική και κόκκινη γραμμή από την κυβέρνηση Παπαδήμου - Άνευ όρων παράδοση στις απαιτήσεις των πιστωτών
• Οι κεφαλαιοκράτες, ως σύγχρονοι μαυραγορίτες σας επιβάλουν τη μείωση των μισθών για να κερδοσκοπήσουν επί πτωμάτων
• Το Μνημόνιο με αφορμή το χρέος, απειλεί το όχημα της πιο ακραίας ταξικής πολιτικής
• Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας εξαρτάται από την καινοτομία και την ποιότητα των παραγόμενων αγαθών, όχι από τους μισθούς
• Η χώρα μας είναι προτελευταία στην ευρωζώνη σε μισθούς και πρώτη στο περιθώριο κέρδους
• Είναι αδιανόητη επιλογή για κουτσούρεμα μισθών
• Οι πολιτικές λιτότητας και ύφεσης θα φέρουν μικρές δημόσιες επενδύσεις, άρα καμιά πιθανότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης
• Η χρεοκοπία, η δεκαετία του ’50 και η έξοδος από την ευρωζώνη θα έρθει από το νέο μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση, το αγγλικό δίκαιο και την ισοπέδωση των μισθών
• Τέλος στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία, δημοκρατική λύση τώρα.
• Αν δεν έχετε εναλλακτικό σχέδιο, η μεγαλύτερη συνεισφορά σας στον τόπο είναι να οδηγήσετε τη χώρα σε δημοκρατικές διαδικασίες δηλαδή στην λαϊκή ετυμηγορία και να αποφασίσει ο ελληνικός λαός ποιο θα είναι το μέλλον.Στην ανάπτυξη της ερώτησης είπε:
«Κύριε Πρωθυπουργέ, θα συμφωνήσετε νομίζω μαζί μου ότι δεν υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος σε αυτή τη χώρα -και όχι μόνο σε αυτή τη χώρα- που να μην συνομολογεί ότι αυτή η πολιτική της σκληρής λιτότητας, η λογική της εσωτερικής υποτίμησης που είναι ο πυρήνας της λογικής του Μνημονίου, δύο χρόνια τώρα έχει καταστρέψει την οικονομία, έχει παραλύσει την οικονομία και μας έχει οδηγήσει σε μία κοινωνική κόλαση.
Οι ίδιοι αυτοί που μας επέβαλαν αυτή την πολιτική, συνομολογούν ότι είναι ένα ναυάγιο. Είναι μία λάθος συνταγή. Το λένε εκπρόσωποι του Δ.Ν.Τ και Γερμανοί οικονομολόγοι. Και εσείς αντί να πιαστείτε από αυτό και να τους πιάσετε από τον γιακά και να τους πείτε αλλάξτε στρατηγική, εμφανίζεστε, δημοσίως τουλάχιστον, σαν να μην έχετε καμία εναλλακτική προοπτική και να τα αποδέχεστε όλα.
Η φράση σας ότι η κόκκινη γραμμή είναι σωτηρία του έθνους, παραπέμπει σε μία άνευ όρων παράδοση στις απαιτήσεις των πιστωτών. Τα ίδια έλεγε ο κύριος Παπανδρέου δύο χρόνια και τώρα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει και τώρα έρχονται και οι βουλευτές του ίδιου του κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ και καταφέρονται εναντίον των υπουργών τους.
Κύριε Πρωθυπουργέ, η σωτηρία της πατρίδας, αν βγείτε και κυκλοφορήσετε έξω, θα σας πούνε - πιστεύω ότι το ξέρετε - είναι τα στοιχεία που αναδεικνύονται και είναι ζοφερά. Ένας στους δύο νέους ανθρώπους σήμερα είναι άνεργοι. Επτά στα δέκα νοικοκυριά με δραστικές περικοπές ακόμα και στα τρόφιμα. Έχουμε 20% αύξηση στις αυτοκτονίες και δεν υπάρχει στοά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας που να μην έχει άστεγους. Αυτή είναι η σωτηρία του έθνους;
Ακόμα και ο συνάδελφός σας, ο κύριος Μόντι, έθεσε κάποια όρια, κάποιες κόκκινες γραμμές. Έβαλε κάποια όρια στην κυρία Μέρκελ. Εσείς τι ακριβώς διαπραγματεύεστε;
Και έρχομαι στο θέμα της ερώτησης, διότι επιβεβαιώνετε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το Μνημόνιο, με αφορμή το χρέος, αποτελεί το όχημα της υλοποίησης μιας ακραίας ταξικής πολιτικής, προς όφελος βεβαίως κάποιων, οι οποίοι - να θυμηθούμε την περίοδο της κατοχής, ως άλλοι μαυραγορίτες - θέλουν να πατήσουν επί πτωμάτων
Και σας ερωτώ. Είστε έγκριτος οικονομολόγος. Πιστεύετε ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας είναι οι υψηλές αμοιβές των εργαζομένων;
Και σκέφτεστε μάλιστα να προχωρήσετε στη νομοθέτηση μείωσης μισθών, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, αγνοώντας το γεγονός ότι κύριε Πρωθυπουργέ, δεν είστε εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό για να βάζετε μία υπογραφή. Είστε εκλεγμένος από τους βουλευτές. Ακόμα και αυτούς που σας εξέλεξαν εδώ θα τους αγνοήσετε;
Θέλουμε συγκεκριμένες απαντήσεις, διότι ο κόσμος αυτή τη στιγμή στενάζει και δεν ωφελούν σε τίποτα οι εκβιασμοί και η κατατρομοκράτηση του κόσμου. Θέλουμε συγκεκριμένη επιχειρηματολογία».Στην ομιλία του είπε:
«Απορώ που βρίσκεται το κουράγιο να χειροκροτάτε κύριοι Υπουργοί, με αυτή την κατάσταση που επικρατεί.
Κύριε Πρωθυπουργέ, η μαγική λέξη για την ανάκαμψη της οικονομίας είναι η ανάπτυξη και όχι η αύξηση των εξαγωγών. Ιδιαίτερα σε μια εποχή διεθνούς ύφεσης.
Θα ήθελα να σας πω λοιπόν, ότι όταν η χώρα μας βρίσκεται σε πρωτοφανή ποσοστά ύφεσης καταγεγραμμένα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο από τον πόλεμο και μετά με εξαίρεση την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και έχει ύφεση ταυτόσημη με αυτή του Σουδάν, τότε το να σκέφτεται κανείς τη μείωση των μισθών ως ένεση για την ανάκαμψη της οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας, μάλλον ξεπερνά κάθε λογική.
Πόσο δε μάλλον όταν γνωρίζετε και το αναφέρατε αν όχι άμεσα, έμμεσα στην πρωτολογία σας ότι η ανταγωνιστικότητα τιμής δεν είναι ο αποκλειστικός παράγοντας που επικαθορίζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά υπάρχουν άλλοι πολλοί πιο σημαντικοί, όπως η καινοτομία, όπως η ποιότητα των παραγόμενων αγαθών. Αν ήταν έτσι τότε δεν θα ήταν οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες αυτές των Σκανδιναβικών χωρών που έχουν πάρα πολύ υψηλούς μισθούς.
Επιπλέον κύριε Πρωθυπουργέ, ακόμη και αν συμφωνήσουμε ότι πρέπει να δούμε και το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας τιμής. Πολύ καλύτερα από εμένα ως οικονομολόγος γνωρίζετε ότι η ανταγωνιστικότητα τιμής καθορίζεται από τρεις παράγοντες. Από το μοναδιαίο κόστος εργασίας αλλά και από τα περιθώρια κέρδους, καθώς και την ονομαστική σταθμισμένη συναλλαγματική ισοτιμία. Δηλαδή η αντιπληθωριστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι αυτή που έχει φταίξει περισσότερο απ’ ότι οι εργαζόμενοι που έχουν υψηλές αποδοχές.
Πάμε τώρα στο συγκεκριμένο που μου είπατε. Ότι στην Ελλάδα έχουμε αύξηση του κόστους εργασίας. Θα διαφωνήσω μαζί σας. Είχαμε αύξηση του μοναδιαίου κόστους αλλά η χώρα μας παραμένει να είναι πίσω απ’ όλες τις άλλες χώρες της ευρωζώνης σε σύγκριση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, ενώ στο περιθώριο κέρδους είμαστε πρώτοι σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης.
Ενώ, επιτρέψτε μου να σας πω, ότι η Τράπεζα της Ελλάδος, δεν χρησιμοποιεί τον καθιερωμένο δείκτη κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος. Υπολογίζεται το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος ως ποσοστό, κλάσμα του Α.Ε.Π. ως προς τον μισθωτό και όχι ως προς τον απασχολούμενο. Γεγονός που τείνει στο να υποεκτιμάται συστηματικά η παραγωγικότητα της εργασίας, ενώ το μοναδιαίο κόστος εργασίας που είναι αντιστρόφως ανάλογο της παραγωγικότητας εμφανίζεται υψηλότερο απ’ όσο πράγματι είναι.
Να μπούμε όμως στην ουσία γιατί αυτά ίσως αποτελούν και αντικείμενο οικονομολόγων δεν τα καταλαβαίνει και ο κόσμος, εγώ θέλω να σας μιλήσω με λόγια απλά και κατανοητά.
Κύριε Πρωθυπουργέ, δεν είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι σε αυτή την πρωτοφανή κρίση που το εισόδημα όλων έχει μειωθεί, που οι θέσεις εργασίας μειώνονται ενώ οι τιμές παραμένουν πάρα πολύ υψηλές, θα σωθούμε ως χώρα εάν κουτσουρέψουμε και άλλο μισθούς οι οποίοι είναι ήδη πάρα πολύ χαμηλοί και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι αδιανόητο να το πιστεύετε αυτό εσείς ένας έγκριτος οικονομολόγος.
Στην Ελλάδα μειώθηκαν οι επιχειρήσεις διότι διαλύθηκαν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις οι οποίες δεν είναι ως επί το πλείστον εξαγωγικές αλλά παράγουν προϊόντα τα οποία τα πουλάνε στην εγχώρια αγορά. Και όταν ο μέσος καταναλωτής –διότι η επίθεση όλη έγινε στο εισόδημα το χαμηλό και το μέσο σε αυτόν που ό,τι παίρνει το καταναλώνει- η πλειοψηφία των καταναλωτών δεν έχει να αγοράσει και πέφτει η κατανάλωση, τότε βεβαίως και κλείνουν οι επιχειρήσεις. Απλά μαθηματικά είναι αυτά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να τα καταλάβει.
Συνεπώς όσο επιμένετε στις πολιτικές της λιτότητας, στις πολιτικές της ύφεσης, τότε θα έχουμε και μικρές δημόσιες επενδύσεις, άρα καμία πιθανότητα ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης και ταυτόχρονα θα διαλύεται και ο φορολογικός μηχανισμός, θα έχουμε και μικρότερα έσοδα, άρα το απευκταίο, αυτό που δυο χρόνια εσείς προσπαθείτε να μας σώσετε με τις πολιτικές σας, εσείς το φέρνετε με τις πολιτικές σας. Ποιο; Την πιθανότητα χρεοκοπίας. Η χρεοκοπία έρχεται πιο κοντά από τις πολιτικές της λιτότητας που ακολουθείτε. Δεν το καταλαβαίνετε αυτό;
Οδηγούμαστε σε καταστροφή . Πηγαίνουμε με 150 χιλιόμετρα την ώρα στο γκρεμό χωρίς φρένα και χωρίς εναλλακτικό σχέδιο. Το αν η χρεοκοπία θα είναι εντός του ευρώ ή εκτός του ευρώ αυτό είναι το ζήτημα; Ή λέτε ότι θα μας σώσετε με το νέο δάνειο γιατί θα πάρετε 89 δις, 39 θα πάνε στις τράπεζες κατ’ ευθείαν, 30 για το PSI και τα υπόλοιπα θα πάνε για να αποπληρώσουμε τα ομόλογα. Ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει στην πραγματική οικονομία.
Εάν είναι κύριε Πρωθυπουργέ, να μας κάνετε Ινδία ή Σουδάν, τότε δεν χρειάζεται να μας το κάνουν με τη βοήθεια των ξένων δυνάμεων, μπορούμε και μόνοι μας. Η πολιτική λοιπόν αυτή είναι που μας οδηγεί στην δεκαετία του ’50 και με μαθηματική ακρίβεια και εκτός ευρωζώνης η πολιτική της δανειακής σύμβασης, το αγγλικό δίκαιο στα ομόλογα, η ισοπέδωση μισθών, η κατάργηση του κατώτατου μισθού, η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτές είναι οι μεγάλες ευθύνες που αναλαμβάνετε και μάλιστα χωρίς να έχετε εκλεγεί και από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο καταρρέει. Ένα σάπιο πολιτικό σύστημα της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς.
Πιστεύετε ότι μπορείτε να τα βγάλετε πέρα και μάλιστα με εκβιασμούς και με τρομοκρατικά διλήμματα; Αν κύριε Πρωθυπουργέ, είναι έτσι τα πράγματα και δεν έχετε εναλλακτικό σχέδιο, η μεγαλύτερη συνεισφορά σας στον τόπο είναι να οδηγήσετε τη χώρα σε δημοκρατικές διαδικασίες δηλαδή στην λαϊκή ετυμηγορία και να αποφασίσει ο ελληνικός λαός ποιο θα είναι το μέλλον και όχι μια Βουλή η οποία έχει εκλεγεί σε άλλες συνθήκες και η οποία σήμερα βρίσκεται σε πρωτοφανή δυσαρμονία με τη λαϊκή βούληση».

ΜΕ ΛΕΝΕ "ΕΞΕΓΕΡΣΗ".

Η ηλικία μου απροσδιόριστη.

Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες, με ανισότητες.

Με λένε εξέγερση

Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας.

Με λένε εξέγερση

Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονται Αναστάσεις και Λυτρώσεις.

Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.

Με λένε εξέγερση

Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη κι άλλοτε στην Τιέν αν Μεν. Εγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλης.

Μάης Παρισιάνικος, Άνοιξη στην Πράγα, ροβόλημα στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στο χέρι του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καρυοφίλι του Καραϊσκάκη, πότε λόγος

θεϊκός στης Ιερουσαλήμ τα τείχη, πότε αντάριασμα πότε σφεντόνα παιδική στης Παλαιστίνης την ιντιφάντα και πότε κεφάλι ανοιγμένο στου Βιετνάμ τους ορυζώνες, στου Σιάτλ το μετερίζι.

Με λένε εξέγερση

Αδίκησα κι αδικήθηκα, εμπιστεύθηκα κι απογοητεύτηκα, ξεκίνησα μα δε τερμάτισα, κοιλοπόνεσα μα δε γέννησα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους, γιατί είμαι δικό τους έργο.

Με λένε εξέγερση

Κι αγάπησα τους Έλληνες, έγινα σύντροφος κι ιδρώτας στην πονεμένη πορεία τους στο χρόνο.Ήμουνα ράσο λυτρωτικό στην άγια Λαύρα τους και πύρινα λόγια Βελεστινλήδων

στα Βαλκάνιά τους, τα ματωμένα στάρια τουςστο Κιλελέρ τους, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του ’36 τους.

Κι έπειτα έγινα ΟΧΙ βροντερό στα χείλη τους κι αντάρτικο τραγούδι στα θρυλικά βουνά τους.

Κι αργότερα πυρπόλησα τις καρδιές τους στη Λευκωσία και την Κερύνεια, κι έγινα αγώνας Ανένδοτος και βήμα γοργό στα πόδια του Λαμπράκη και 1-1- 4 στις διαδηλώσεις της ψυχής τους.

Με λένε εξέγερση

Με φυγάδευσαν στη σιωπή και στο βόλεμα τα σκοτεινά χρόνια των αμερικανόδουλων πρακτόρων. Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής.Μου ρούφηξε το αίμα ο Άγνωστος πόλεμος της τηλεόρασης και η αποβλάκωση των γηπέ-δων. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και τις Μακρονήσους

Με λένε εξέγερση

Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες καρδιές των φοιτητών. Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής, ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και τους διαδρόμους του Πολυτεχνείου το ’73.

Με λένε εξέγερση, με λένε «Εδώ Πολυτεχνείο - Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων»

Τρεις μέρες γιόρταζα την άνοιξή μου κι ήταν Νοέμβρης.

Έκλεισα την τηλεόραση, άνοιξα το ραδιόφωνο, άνοιξα τις πόρτες, βγήκα στους δρόμους.

Με λένε εξέγερση

Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στη Μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χτεσινούς να με εξαργυρώνουν, πολιτικάντηδες να μου κάνουν στριπτήζ στα μπαλκόνια, χτεσινούς εραστές να μ’ απατάνε στην αγκαλιά της εξουσίας.

Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες, κόκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών.

Ασέλγησαν στο κορμί μου, με κάναν γιορτή καθεστωτική και με αποστέωσαν αυτοί που στην ουσία ποτέ δεν μύρισαν το άρωμά μου.

Με λένε εξέγερση

Λένε πως τώρα δεν έχω ζωτικό χώρο στα όνειρά σας. Λένε πως η ζωή σας έγινε

εικονική πραγματικότητα, φαστ φουντ, κινητή ψευδεμονία, τζόγος χρηματιστηριακός

και πασαρέλα μιας ομορφιάς επίπλαστης, ντυμένης με τα σινιέ ρούχα της μοναξιάς σας Κι όμως, εγώ είμαι πάντα εδώ, κρυμμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά σας. Όταν θα τελειώσετε με τα “limit up” σας, όταν θα σας λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν θα σας πνίξει η μπόχα των αποβλήτων του τεχνικού πολιτισμού σας, όταν χτυπήσει και τη δικιά σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν θα γίνετε και σεις θύματα τούτης της παγκοσμιοποίησης που τώρα θεοποιείτε, όταν συνειδητοποιήσετε οτι είστε τα αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών . . .

τότε θα με θυμηθείτε.

Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας.

Γιατί πάντα θα σας φλογίζω τις ψυχές με τα λόγια του Τσε :

«Μας φαίνονταν μεγάλοι γιατί ήμασταν γονατιστοί . . .
Άς εγερθούμε»

Καταλήψεις 90/91

Μία προσωπική διήγηση κι ένα διαφορετικό reunion…
Anakata-dyomenh

φωτογραφία από indy.gr

20 χρόνια μετά… σκέφτομαι καιρό τώρα να κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά συνέχεια διστάζω. Δεν ξέρω από πού να την πιάσω. Είναι ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, συναισθημάτων και σκέψεων. Από τη μια το να βλέπεις ένας γεγονός που έχεις ζήσει από απόσταση σε κάνει να το βλέπεις λίγο πιο ψύχραιμα, από την άλλη χάνονται πολλά πράγματα λόγω αυτής της απόστασης, κάποια πράγματα γίνονται συγκεχυμένα… χρειάζεται να σκαλίσεις μνήμη και συναισθήματα και αυτό μπορεί να μην έχει αρχή, μέση και τέλος. Χρειάζεται να σκαλίσεις τη χαμένη πλέον εφηβεία σου. Τις προάλλες ζήτησα από παλιούς φίλους και συμμαθητές να σκαλίσουν λίγο τη μνήμη τους. Στα βλέμματά τους είδα διάφορα πράγματα… Τι θυμήθηκες τώρα… πόσα χρόνια… κάποιοι χαμογελούσαν, κάποιοι θυμήθηκαν το χαβαλέ, κάποιοι τις πορείες, κάποιοι τα σκληρά γεγονότα. Καταλαβαίνεις εύκολα ότι το ίδιο γεγονός, το έχουν βιώσει με πολύ διαφορετικό τρόπο οι άνθρωποι που το έζησαν και δεν υπάρχει μία αλήθεια ή μία κοινή οπτική. Είναι δύσκολο να το δεις αποστασιοποιημένα παρόλη την πάροδο του χρόνου. Δεν έχω καμία διάθεση ηρωοποίησης, είναι γνωστή η θέση μου γι’ αυτά τα πράγματα, ούτε θέλω να το δω στο στιλ η ηρωική γενιά του πολυτεχνείου, η γενιά των καταλήψεων του 90/91…κτλ . Όμως όπως και να το κάνουμε, μία κατάληψη τόσων μηνών με συγκεκριμένο στόχο, πορείες αλλά και νεκρούς, είναι ένα σημαντικό ξύπνημα στη ζωή κάποιων. Το ερώτημα από το οποίο πάντα ξεκινάω αυτή τη συζήτηση είναι κατά πόσο αυτό το γεγονός επηρέασε τη σκέψη και τη στάση ζωής του καθενός από μας. Η απάντηση δεν είναι ποτέ η ίδια. Άλλοι είπαν ότι φυσικά την επηρέασε (ανάμεσά τους κι εγώ)… Άλλοι, ότι ήταν παρατεταμένες διακοπές, για άλλους ήταν σύγκρουση με την οικογένεια – προσωπική επανάσταση, για άλλους ανταλλαγή βιβλίων, μουσικών, απόψεων, δημιουργία νέων φιλικών σχέσεων, έρωτας, αδρεναλίνη, αθωότητα… Για άλλους τίποτα, υπήρξαν και περιοχές της Ελλάδας που αυτό το γεγονός δεν άγγιξε καθόλου ή κάποια άτομα δε συμμετείχαν καθόλου. Φυσικά, υπάρχει και η πλευρά των ηθικών αυτουργών μιας δολοφονίας, των εκτελεστικών οργάνων τους αλλά και των οικογενειών των νεκρών… Ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου μπορώ να προσεγγίσω αυτό το θέμα αυτή τη στιγμή είναι το προσωπικό βίωμα και τα συναισθήματα που έχω εγώ γι’ αυτό. Ελπίζω να σκαλίσουν κι άλλοι τη μνήμη τους και να συνεισφέρουν στη συζήτηση, λίγο σαν ένα άλλου είδους reunion.

Ατελείωτες μέρες στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Ένας άκρως καταθλιπτικός και απρόσωπος χώρος για να πηγαίνεις σχολείο. Τεράστιος χώρος, με γκρίζο χρώμα, βαριούς όγκους, κάγκελα και λαοθάλασσα παιδιών. Οι περισσότεροι καθηγητές έμοιαζαν σαν να έχουν πάρει δυσμενή μετάθεση εκεί με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις. Ελλιπής γνώση, προβληματική θέρμανση, σχολείο πρωί-απόγευμα με βάρδιες. Μεγάλη βαριεστημάρα. Βαριόμουν να ξυπνήσω να πάω, βαριόμουν να δω τα ίδια πρόσωπα, βαριόμουν ακόμα και να πάρω βιβλία μαζί μου… Το μόνο θετικό οι παρεούλες και τα διάφορα ευτράπελα που μπορεί να συνέβαιναν για να σπάσουν λίγο την πλήξη… Ξαφνικά τέλη Νοεμβρίου αν θυμάμαι καλά, μετά το μάθημα, κάποιοι μιλάνε για κατάληψη και για συνέλευση στο πρόσφατα φτιαγμένο θεατράκι του συγκροτήματος. Πηγαίνω. Κάποιοι φοιτητές που έχουν ήδη ξεκινήσει καταλήψεις και μαθητές από πολιτικές νεολαίες, μας μιλάνε για το καινούργιο νόμο πλαίσιο που προωθείται. Αυτό προέβλεπε κραυγαλέα πράγματα όπως, ιδιωτικά πανεπιστήμια, έπαρση σημαίας, ομοιόμορφη εμφάνιση, point system σε σχέση με τη διαγωγή, αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της εκπροσώπησης των μαθητών κτλ. Ακούστηκαν σχεδόν σαν ανέκδοτο. Άντε να σηκώνεις σημαία στην Γκράβα τότε, να έχεις ομοιόμορφο κούρεμα και να φοράς ποδιά! Άσε και το θέμα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι περισσότεροι θέλαμε ένα με δύο χρόνια για τις πανελλήνιες. Κατάληψη τώρα…! εννοείται. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά, την ακριβώς προηγούμενη χρονιά είχαμε κάνει κατάληψη για περίπου 15 μέρες και κινητοποιήσεις για το πρόβλημα θέρμανσης του συγκροτήματος.

Τις επόμενες μέρες ξεκινάνε οι καταλήψεις στα πρώτα τότε σχολεία της Γκράβας. Το δικό μου από τα πρώτα. Σιγά-σιγά εξαπλώθηκε σε όλα… Άλλωστε, ήταν αδύνατο να κάνει κάτι ένα σχολείο της Γκράβας και να μη συμπαρασυρθούν τα υπόλοιπα. Θυμάμαι, ότι στο 1^ο Λύκειο που ήταν το διπλανό από το δικό μου, τα όργανα είχαν ήδη αρχίσει… καθώς ο λυκειάρχης τους ήταν τόσο ένθερμος οπαδός του νέο νομοσχεδίου που παραλίγο να το επιβάλλει πριν καλά-καλά αποφασιστεί. Ο δικός μας για καλή μας τύχη ήταν πολύ συνεννοήσιμος και το μόνο που ήθελε ήταν να διαφυλάξει τις εγκαταστάσεις, πάντα σε συμφωνία μαζί μας. Δε θυμάμαι πολλά από τις πρώτες μέρες της κατάληψης… θυμάμαι ότι έκανε κρύο και υπήρχαν μεγάλα βαρέλια στα οποία καίγαμε ότι να ‘ναι καθώς και κάμποσες σπασμένες καρέκλες για να καθόμαστε κοντά στην πόρτα του σχολείου και να μην κρυώνουμε. Το καμαράκι του επιστάτη, απέκτησε κάποια στρώματα γυμναστικής και τη βγάζαμε εκεί ντουμανιάζοντας το χώρο, πίνοντας κάνα κρασί και ακούγοντας μουσική… Ατελειώτες ώρες χαβαλέ… Κάναμε και κάποιες κινητοποιήσεις τοπικά του στιλ… κλείναμε για κάποια ώρα δρόμους και φωνάζαμε συνθήματα κατά του τότε υπουργού παιδείας Βασίλη Κοντογιανόπουλου, κυβέρνηση Μητσοτάκη να σημειωθεί αυτό… Κάποια από τα συνθήματα της εποχής: Θέλουμε σχολεία δημοκρατικά και όχι θερμοκήπια για μαθητές φυτά, Όχι στο πόιντ σύστεμ, Όχι σε όλα που κάνουν κουρέλια τα όνειρά μας, Το υπουργείο προειδοποιεί: η ελεύθερη σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία και πολλά άλλα που δυστυχώς μου διεφεύγουν. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα με διάθεση στο σχολείο. Άρχισα να μιλάω με παιδιά που δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ. Να συζητούμε πράγματα για τη ζωή μας, τις σκέψεις μας, τις μουσικές μας… έκανα καινούργιες φιλίες, κάποιες από αυτές ζωής. Έξω από το σχολείο πολλοί μαθητές που έπαιζαν μπάσκετ ή έρχονταν το πρωί για να βεβαιωθούν ότι το σχολείο βρίσκεται ακόμα υπό κατάληψη και μετά έφευγαν. Εδώ εμφανίζεται και ο ρόλος των γονιών. Κάποιοι ήρθαν με σκοπό να βοηθήσουν την κατάσταση είτε επειδή αναγνώριζαν το δίκιο του πράγματος ή γιατί είχαν πολιτικές βλέψεις και ήθελαν κάπου να ελέγχουν τα πράγματα – οι πασόκοι φυσικά ήταν πρώτοι στο δεύτερο. Άλλοι ωρύονταν απέξω ότι δεν επιτρέπουμε στα παιδιά τους να μορφωθούν και κάπως έτσι πήγαινε το πράγμα και με τους καθηγητές καθημερινά. Με κάποιους να δίνουν τη σιωπηλή τους συγκατάθεση και κάποιους να ωρύονται και να απειλούν με απουσίες. Σιγά-σιγά οι καταλήψεις άρχισαν να εξαπλώνονται. Μαθαίναμε καθημερινώς με χαρά ότι όλο και περισσότερα προστίθενται στη λίστα. Σε συνελεύσεις για τη συνέχιση των καταλήψεων υπήρχε τεράστιος ενθουσιασμός. Κάποιοι φοιτητές άρχισαν να έρχονται και να μας κάνουν παρέα. Άρχισαν οι μεγάλες πορείες… Μεγάλος ενθουσιασμός, νιώθαμε ότι θα κατακτήσουμε τον κόσμο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνουμε πίσω αν δεν αποσυρθεί το νομοσχέδιο. Ο Κοντογιαννόπουλος ήταν καθημερινό ανέκδοτο και κόκκινο πανί. Οι μέρες περνούσαν, κάθε μέρα όλο και περισσότερη μανούρα από γονείς, τα βράδια ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς αρκετοί κοιμόντουσαν μέσα και έπρεπε να έχουν το νου τους σε διάφορες εκφοβιστικές καταστάσεις που παίζονταν έξω από τα σχολεία. Κάθε μέρα υπήρχε το κουτσομπολιό της προηγούμενης νύχτας, τη μέρα γέλια, πειράγματα, φλερτ, παρεξηγησούλες, μουσικές… Θυμάμαι μία από τις πορείες που εξελίχθηκε σε επεισόδια. Κάποιοι συμμαθητές εγκλωβίστηκαν στο κέντρο, στο ύψος του πολυτεχνείου γινόταν χαμός. Ένας φίλος και συμμαθητής πλησίασε για να βρει την αδερφή του, καθώς είχε εγκλωβιστεί μαζί με άλλους στο κέντρο και όλοι ανησυχούσαμε για την τύχη τους. Κινητά δεν υπήρχαν τότε… Αποφασίζει να περάσει δίπλα από τα ΜΑΤ. Στο αθώο του τότε μυαλό, αν περάσεις δίπλα από τα ΜΑΤ χωρίς να προκαλείς, δεν έχουν λόγο να σε πειράξουν. Ε φυσικά… έφαγε της χρονιάς του! Η αδερφή του επέστρεψε με τα μάτια τούμπανο από τα δακρυγόνα.

Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν. Τα σχολεία ήταν πολλά (2000 σε σύνολο έλεγαν τότε οι εφημερίδες), οι γονείς που διαφωνούσαν τσίριζαν και φώναζαν. Όσοι συμμετείχαμε ενεργά στην κατάληψη έπρεπε να δίνουμε συνέχεια το παρόν για περιφρούρηση. Στα σπίτια μας ρήξη, ήταν η εφηβική μας επανάσταση. Κάποιοι που δεν κατάφερναν να ξεφύγουν από τον οικογενειακό κλοιό, βασανίζονταν. Άλλοι, δεν πήραν πρέφα τίποτα, ερχόντουσαν με την τσάντα ή για να ψηφίσουν κατά της κατάληψης και μετά σπίτια τους. Άλλοι απλώς έφευγαν για τις διπλανές καφετέριες. Οι φήμες για το τι συμβαίνει μέσα στις καταλήψεις από τα ΜΜΕ επίσης έδιναν και έπαιρναν. Ας μην υπάρχει η αντίληψη ότι ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν καλύτερος τότε από τώρα… «Τα σχολεία χαρτοπαιχτικές λέσχες, όργια στα σχολεία, βιασμοί στα σχολεία…» Ακόμη μεγαλύτεροι καβγάδες στα σπίτια μας για να πάμε στην κατάληψη εξαιτίας αυτών. Κάποιοι φίλοι μου τότε, έφυγαν από το σπίτι τους και δεν ξαναγύρισαν μέχρι το τέλος της κατάληψης. Σιγά-σιγά άρχισαν οι καβγάδες και με γονείς που προσπαθούσαν να ελέγξουν την κατάσταση αλλά πλέον δεν τους θέλαμε στα πόδια μας γιατί καταλάβαμε το παιχνίδι που παιζόταν. Θυμάμαι ένα καβγά με μία μητέρα που ήταν στο δημοτικό συμβούλιο και αποφάσισε να πάρει την κόρη της από την κατάληψη αποκαλώντας κάποιους συμμαθητές αλήτες, επειδή της είπαν να μην ανακατεύεται.

Ένα βραδάκι φεύγω από την κατάληψη. Θυμάμαι διάφορους συμμαθητές μου.., σε διάφορα σημεία του σχολείου σε πηγαδάκια κι ένα παιδί να μιλάει με μία κοπέλα στην είσοδο του σχολείου. Το επόμενο πρωινό πηγαίνω στο σχολείο και βλέπω μαθητές σε έξαλλη κατάσταση και κάποιες συμμαθήτριες να κλαίνε. Τι έγινε; Ο μαθητής που μιλούσε με την κοπέλα στην πόρτα, πηγαίνει την κοπέλα μέχρι τη στάση επειδή είχε νυχτώσει. Μία ομάδα αγνώστων του επιτίθενται και τον χτυπούν άγρια. Αυτός επιστρέφει αιμόφυρτος στο σχολείο. Όλοι οι μαθητές που ήταν μέσα τρέχουν έξω για να βρουν την ομάδα που τον χτύπησε… Εμφανίζονται αυτοκίνητα. Από μέσα βγαίνουν φουσκωτοί με πολιτικά ρούχα. Η προκλητική ομάδα έχει φύγει ή φεύγει τότε… δε θυμάμαι καλά. Οι φουσκωτοί δηλώνουν αστυνομικοί και ρωτούν τι συνέβη εκεί. Ένας συμμαθητής υποψιασμένος που ήταν και στο συντονιστικό των καταλήψεων είπε στους άλλους να μην απαντήσουν και τους ρώτησε πώς μπορούν να αποδείξουν ότι είναι αστυνομικοί. Αυτοί χτυπούν έναν άλλον συμμαθητή που το έπαιξε λίγο τσαμπουκάς και αρπάζουν τον μαθητή που τους αμφισβήτησε και τον κάνουν τόπι στο ξύλο βρίζοντας και απειλώντας τον φανερώνοντας από αυτά που έλεγαν ότι γνωρίζουν πολύ καλά ποιον χτυπούν. Φεύγουν… ο μαθητής δεν αισθάνεται καθόλου καλά και καταλήγει στο νοσοκομείο… Τα πράγματα είναι σοβαρά, λένε οι γιατροί, φαίνεται να έχει πάθει κάκωση στο κεφάλι και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση… Την επόμενη μέρα χαμός… Κλάματα, οργή, συνθήματα ότι θα καεί η Γκράβα… θα καεί η Αθήνα. Μας φαίνεται αδιανόητο… Η αρχή του γκρεμίσματος της αθωότητας. Έρχονται δημοσιογράφοι. Εκεί αντιλαμβανόμαστε την αλητεία πολλών από αυτών σε όλο το μεγαλείο. Τα περισσότερα άρθρα που γράφτηκαν μιλούσαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ μαθητών για τα μάτια μιας μαθήτριας. Οι φουσκωτοί δεν υπάρχουν πουθενά στην ιστορία. Είναι παρακρατικό χτύπημα.. Η Αυριανή οργιάζει με εξώφυλλα με το χαρακτηριστικό τρόπο που πολλοί θυμόμαστε και το κανάλι 29 τότε το ίδιο. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται αλλά πλέον υπάρχει οργή και τα πράγματα φουντώνουν.

Περνάμε Χριστούγεννα μέσα, λέμε ότι θα συνεχίσουμε την κατάληψη μέχρι και το Πάσχα αν χρειαστεί. Γύρω στην πρωτοχρονιά, αποφασίζουμε να κάνουμε πάρτι, θα περάσουμε πρωτοχρονιά στην κατάληψη! Ευχόμαστε ο ένας στον άλλον, ευτυχισμένος ο καινούργιος Πάσχας… Εμφανίζεται ο χτυπημένος συμμαθητής μας με κολλάρο, μεγάλος ενθουσιασμός. Πάνω στο τσακίρ κέφι του πάρτι πέφτουν και κάποιες μολότοφ από το διπλανό σχολείο στο προαύλιο του σχολείου μας. Θυμάμαι ότι αυτό που με απασχολούσε τότε πέρα από όλα τα άλλα… ήταν ότι μετά από τόσο καιρό, γνωριστήκαμε, μοιραζόμασταν πράγματα. Υπήρχε αλληλεγγύη για πρώτη φορά. Κι όταν τελειώσουν όλα τι; Μετά θα επιστρέψουμε πάλι στους γκρίζους τοίχους και δε θα μιλάει ο ένας στον άλλον; Θα επιστρέψουμε στην ίδια κωλοκατάσταση;

Περνάει περίπου μια βδομάδα. Πηγαίνω πρωί στο σχολείο και συναντάω το χάος… Κλάματα, οδυρμοί, καθηγητές σχεδόν να μαλλιοτραβιούνται έξω από το σχολείο. Ο γελοίος λυκειάρχης του διπλανού σχολείου, έχει ακουμπήσει πάνω σε ένα αυτοκίνητο και περνάει απουσίες στο απουσιολόγιο… Η φάτσα του εκείνη τη στιγμή θα κυκλοφορήσει αργότερα σε αφισούλες. Οι καθηγητές του φωνάζουν «δε ντρέπεσαι ρε; Δολοφονήθηκε συνάδελφος, ντροπή…» Το νέο έφτασε… Δολοφονήθηκε ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας σε συγκρότημα σχολείων στην Πάτρα… Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται…

Τις επόμενες δύο μέρες καίγεται η Αθήνα. Στη μεγάλη πορεία, της 10ης Γενάρη κατεβαίνουμε ξεκινώντας από Γκράβα. Στην Πατησίων ενωνόμαστε με άλλα σχολεία από Φιλαδέλφεια, Πατήσια κτλ Μέχρι το κέντρο που ενωνόμαστε με την υπόλοιπη πορεία, δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πορείας. Η πορεία είναι τεράστια. Φωνάζουμε συνθήματα, η οργή είναι διάχυτη. Τα συνθήματα άλλαξαν «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» «Ζει, ζει ο Τεμπονέρας ζει…» Κάποια στιγμή είμαστε στην Ομόνοια και γίνεται καθιστική διαμαρτυρία. Ακούμε ότι έχουν ξεκινήσει επεισόδια στη Χαλκοκονδύλη. Τα επεισόδια γενικεύονται.

φωτογραφία - indymedia

Κάποιοι μένουν μέσα στα επεισόδια, κάποιοι κάποια στιγμή φεύγουμε και συγκεντρωνόμαστε στο σχολείο. Η Αθήνα καίγεται… περιμένουμε την επιστροφή όλων των συμμαθητών. Προσαγωγές, συλλήψεις και… τα γεγονότα στο Κ Μαρούση, που μαθαίνουμε από δω κι από κει και κυρίως από τα κανάλια και το ραδιόφωνο.
4 νεκροί εγκλωβισμένοι μέσα στο κατάστημα, από τους οποίους ο ένας δεν αναγνωρίστηκε ποτέ…
Διαμάχη για καιρό, για το αν η πυρκαγιά προκλήθηκε από μολότοφ ή από καπνογόνο της αστυνομίας. Ο καιρός και οι γνωματεύσεις κατέληξαν στο δεύτερο.

φωτογραφία -http://30plus-gr.blogspot.com/- Κ. Μαρούση στο βάθος

Ο τότε υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε και μαζί αποσύρθηκε το νομοσχέδιο. Τον αντικατέστησε ο Γ. Σουφλιάς. Οι μαθητές και οι φοιτητές αισθανόμασταν τότε ότι νικήσαμε. Αυτή ήταν η εξέγερση μιας γενιάς μαθητών που κατά πλειοψηφία δεν είχε και πολλά να κάνει με την πολιτική (για τους φοιτητές δεν μπορώ να μιλήσω εγώ). Άλλωστε, υπήρχαν ανακατατάξεις τότε. Πρόσφατη διάλυση της ΚΝΕ, κάποιοι μαθητές του ΝΑΡ, κάποιοι αναρχικοί, κάποιοι πασόκοι, στην περιοχή μας οι ΟΝΝΕΔίτες κρατούσαν χαμηλό προφίλ, η μεγάλη πλειοψηφία όμως απολίτικοι ή αηδιασμένοι από την πολιτική. Κάναμε κάτι όπως βγήκε, με την αγαρμποσύνη και την αδρεναλίνη του 16χρονου. Δε λέω ότι δεν υπήρχε καθοδήγηση σε κάποιο βαθμό, αλλά το πάθος για το δίκιο τότε ήταν πολύ μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο. Η ερώτηση τελικά τι έμεινε από όλο αυτό… απαντιέται διαφορετικά από τον καθένα. Ήταν νίκη λοιπόν οι καταλήψεις τότε; Βραχυπρόθεσμα ναι, μακροπρόθεσμα… την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Βλέπουμε τα χάλια της παιδείας σήμερα. Οι πρωταγωνιστές τότε; Ο Κοντογιαννόπουλος σήμερα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (αυτών που τότε τσίριζαν και φώναζαν και προσπαθούσαν να ελέγξουν τις καταλήψεις). Οι δολοφόνοι του Ν. Τεμπονέρα; Η απάντηση υπάρχει στο ποστ και τα σχόλια που ανέβασε ο xtremyst (http://wp.me/pPn6Y-5cD). Οι ηθικοί αυτουργοί; Ακόμα βρίσκονται στα δύο κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ… Οι 16αρηδες τότε και 35 άνω σήμερα…; Με τους περισσότερους ελπίζω να τα πούμε στο δρόμο… γιατί τίποτα δεν τελείωσε…

Αυτή ήταν η μικρή μου διήγηση, ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες για να ολοκληρωθεί το παζλ κι ελπίζω να μη με απατάει η μνήμη μου σε κάποιο βαθμό.

(Aφιερωμένο σε όλους τους φίλους που μας έδεσαν εκείνες οι μέρες… και που συνήθως είναι οι ίδιοι που συναντώ ακόμα σε διάφορα σημαντικά γεγονότα).

http://parallhlografos.wordpress.com/2011/01/10/καταλήψεις-9091/

902: ΑΛΛΟΙ 4 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ!!ΚΡΙΜΑ...

Είχαμε κάνει την πρόβλεψη ότι δε θα σταματούσαν το αντεργατικό τους όργιο. Και αυτοί δεν μας «απογοήτευσαν». Μονότονοι μέσα στον αντεργατισμό τους, 29 και 30 του Δεκέμβρη, ξαφνικά, όπως κάνουν εδώ και 1 χρόνο, παραδώσανε σε 4 συναδέλφους μας το «ραβασάκι» της απόλυσης. Ο ένας από αυτούς έχει παιδάκι 6 μόλις μηνών, αλλά φυσικά, όπως δείξανε κιόλας από τις πρώτες απολύσεις οι σκληρόψυχοι εργοδότες του 902-ΚΚΕ, δεν χολοσκάνε για τέτοιες «μικρολεπτομέρειες».



Το σκηνικό είναι στημένο και γνωστό. Από το Δεκέμβρη του 2010 μέχρι σήμερα, σε πλήρη διάσταση με τις διακηρύξεις περί «κοινωνικών κριτηρίων» και χωρίς καμία συζήτηση με τους εργαζόμενους, 35 άνθρωποι, ως επί το πλείστο οικογενειάρχες, πολλοί με μικρά παιδιά, έχουν «αποκεφαλιστεί» με μόνο κριτήριο το ότι δεν ήταν ρουφιάνοι και υποταχτικοί της διοίκησης του 902. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν κάποιοι (εμείς) «τόλμησαν» να εκθέσουν ανοιχτά αυτό το ζήτημα διοργανώνοντας κινητοποίηση έξω από τις εγκαταστάσεις του σταθμού τον περασμένο Σεπτέμβρη, δέχτηκαν έναν οχετό συκοφαντιών από την εργοδοσία 902-ΚΚΕ.



Πρέπει να καταγγείλουμε πια ανοιχτά τη βρώμικη μεθόδευση της εργοδοσίας 902-ΚΚΕ εναντίον μας. Με την κάλυψη του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, όπως φάνηκε από τον τρόπο που μας χτύπησε η Αλέκα Παπαρήγα τον περασμένο Σεπτέμβρη, ο εντεταλμένος «υπερκαθοδηγητής» του 902 και του «Ριζοσπάστη» και μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, Στέφανος Λουκάς, επικεφαλής όλης της βρώμικης εναντίον μας επιχείρησης, συντονίζει (μαζί με το τσιράκι του και άτυπο υποδιευθυντή του 902 Αντώνη Ραλλάτο και το διευθυντή του σταθμού Τάκη Τσίγκα) έναν μηχανισμό τρομοκρατίας κατά των εργαζομένων, διαστροφής της αλήθειας και παραπλάνησης της κοινής γνώμης για το τι συμβαίνει στον 902.



Απειλούσαν τους εργαζόμενους λίγο πριν τις πρώτες απολύσεις λέγοντας «να δούμε ποιος θα νικήσει, εμείς ή εσείς» (Ραλλάτος). Μετά έστελναν χαφιέδες στις συνελεύσεις των εργαζομένων και τσιράκια τους να μας διαβάλλουν στο σωματείο μας. Οργάνωναν γελοίες «περιφρουρήσεις» από ανύπαρκτους κινδύνους στο σταθμό, για να σπείρουν το μίσος ενάντια στους απολυμένους, τρομοκρατούσαν όσους κάθε φορά έμεναν, ξεστόμιζαν σιχαμερές κουβέντες του τύπου «ξεβρόμισε ο τόπος», αναφερόμενοι στους απολυμένους. Μετά την πετυχημένη συγκέντρωσή μας έξω από το κτίριο του Περισσού, οργάνωσαν -με επικεφαλής τον Λουκά- εκστρατεία λάσπης μέσα από το «Ριζοσπάστη», όπου με καθημερινά δημοσιεύματα της συκοφαντίας και της απάτης έλεγαν το ένα ψέμα πίσω απʼ τʼ άλλο. Επειδή όμως τους γύρισαν μπούμερανγκ, ξαφνικά τα σταμάτησαν.



Από φίλους των φασιστών μέχρι ενεργούμενα της αμερικάνικης πρεσβείας μας αποκαλέσανε, αλλά ευτυχώς ο κόσμος έχει και κρίση και γνώση, θύμωσε και καθόλου δεν πίστεψε αυτές τις βρωμιές, όπως δε τις πίστεψαν και οι συνάδελφοί μας, που μας εκφράζουνε με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή τους.





Στην αρχή λέγανε το απίστευτο παραμύθι ότι όσοι φεύγουν, το κάνουν οικειοθελώς και χαρίζουν την αποζημίωση στο «κόμμα». Μετά ότι δήθεν οι απολύσεις γίνονται καθαρά με κριτήρια ειδικότητας και όχι κομματικά. Μετά ότι είμαστε ενεργούμενα …άλλων κομμάτων. Τέλος, ότι μας διώχνανε από «αγάπη» για να μας προστατέψουνε και να μη χάσουμε τις αποζημιώσεις μας, μιας κι ο σταθμός θα έκλεινε δήθεν μέχρι το Δεκέμβρη. Αυτό είχανε το θράσος να ισχυριστούνε προκλητικά και οι κύριοι του ΠΑΜΕ στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση της Ένωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Αθήνας(ΕΤΙΤΑ), και γίνανε ρεζίλι. Στις τελευταίες «πρωτοχρονιάτικες» απολύσεις, ξαναγυρίσανε στο αρχικό σενάριο, ότι –λέει- οι συνάδελφοί μας απολυμένοι «έφυγαν μόνοι τους».



Πόση απανθρωπιά και ψευτιά χωράει η συνείδηση αυτών που καθοδηγάνε την άθλια αυτή επιχείρηση, που ξεκίνησε Δεκέμβρη του 2010 και έχει φτάσει στο Γενάρη του 2012!! Το έχουμε ξαναπεί: Ξελαρυγγιάζονται για το δίκιο του εργάτη, την ίδια ώρα που το ποδοπατάνε με το χειρότερο, τον πιο βάρβαρο τρόπο. Όχι μόνο γιατί μας απολύουνε, αλλά γιατί από την αρχή ως το τέλος μας φέρονται χωρίς κανένα σεβασμό, μας απαξιώνουνε, μας κοροϊδεύουνε, μας συκοφαντούνε.



Γιατί πέταξαν τους τελευταίους από μας στην ανεργία ούτε δυο 24ωρα πριν αλλάξει ο χρόνος, την ώρα που ο κόσμος γιορτάζει με τους φίλους και τις οικογένειές του και κοιτάει να χαμογελάσει και να ξεχάσει λίγο τα βάσανά του.



Οι κύριοι αυτοί την «παθαίνουν» πάντα από το πόσο πολύ υποτιμάνε τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους. Έτσι νομίζανε ότι θα την βγάλουνε «καθαρή» και μαζί μας. Πίστευαν πως θα μας μαλαγάνευαν, θα μας δούλευαν μες στα μούτρα μας και θα τους ευχαριστούσαμε κι από πάνω ή εν πάση περιπτώσει, ότι θα μπορούσαν εύκολα να μας λερώσουν με τις αλήτικου τύπου συκοφαντίες εναντίον μας. Όμως εμείς συνεχίζουμε, γιατί δε μπορούμε να αφήσουμε τη βρωμιά και την αδικία σε βάρος μας αναπάντητη.



Πρέπει όσοι είναι υπεύθυνοι για το αίσχος αυτό του τελευταίου χρόνου στον 902, να πληρώσουν, έστω με τη δημόσια καταγγελία τους, για να μάθει ο κόσμος με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε.

- ΝΑ ΠΑΓΩΣΟΥΝΕ ΤΩΡΑ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΟΝ 902 - ΟΧΙ ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ - ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ

- ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΜΜΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ 902

Υ.Γ.1: Δεν είναι άραγε η υπέρτατη υποκρισία να «προσφέρεις» αρνιά τους απεργούς του ALTER, της «Χαλυβουργίας Ελλάδος» και άλλων επιχειρήσεων ανήμερα τα Χριστούγεννα, κάνοντας το φίλο των εργατών μες στις γιορτές, και 4 μέρες μετά να πετάς απροειδοποίητα στο δρόμο εργαζόμενους με μωρά παιδιά;; Η υποκρισία και η κοροϊδία έχει όρια για τους κυρίους αυτούς;; Απʼ ό,τι φαίνεται, μάλλον όχι.



Υ.Γ.2 Εκτός από την πλειοψηφία των συναδέλφων τεχνικών, έχουν απολυθεί με συνοπτικές διαδικασίες και ανάλογες μεθοδεύσεις και 4 δημοσιογράφοι. Το «λαλίστατο» κατά τα άλλα προεδρείο της ΕΣΗΕΑ, δεν έχει βγάλει άχνα, όπως και δε βγάζει συνήθως σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις του ΚΚΕ. Μήπως αυτό έχει να κάνει με το ότι βʼ αντιπρόεδρος της ΕΣΗΕΑ είναι ο «ταξικός συνδικαλιστής» του ΠΑΜΕ κ. Π. Ράμμος;;

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΨΗ
Κατ'αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι με τους συντρόφους του ΚΚΕ, σε πολλά συμφωνούμε και αναγνωρίζουμε τους αγώνες που κάνουν.
Από την άλλη όμως με το ύφος και τη νοοτροπία που έχουν αρκετές φορές διαφωνούμε.
Ας προχωρήσουμε όμως στο συγκεκριμένο ζήτημα.
1) Δεν μπορείς να απολύεις, επικαλούμενος τους λόγους που χρησιμοποιεί και ο ΣΚΑΙ όταν απολύει και τους οποίους καταγγέλεις. Με τη λογική του δεν πάει καλά η επιχείρηση, απολύουν και κάνουν μειώσεις μισθών οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις.


2)Το ότι η επιχείρηση δεν παράγει πλούτο ΑΤΟΜΙΚΑ για κάποιον ιδιώτη, το οποίο ισχύει, δεν σημαίνει κάτι για τον άνεργο. Η ανεργία τίς ίδιες συνέπειες έχει όποιος κα αν είναι ο εργοδότης που σε απολύει.


3)Από τη στιγμή που το ΚΚΕ στελέχωσε τις επιχειρήσεις, του με ανθρώπους που ζούνε από αυτό, είναι υπόλογο για τις πράξεις του. Ας προσλάμβανε μέλη του με τη συμφωνία ότι αν κλείσει ο σταθμός φεύγουν ή ας λειτουργούσε με φίλους και μέλη του που θα βοηθούσαν χωρίς να πληρώνονται επειδή θα το γούσταραν
χαιρετίσματα στην εξουσία

«Κόσμος του Επενδυτή»: Η ιστορία ενός (ακόμη) αμαρτήματος

Οι εργαζόμενοι στον «Κόσμο του Επενδυτή» και στην ιδιοκτήτρια εταιρεία Best end, που βρίσκονται σε απεργία για καταβολή των δεδουλευμένων, δεν ζουν για πρώτη φορά μια εργασιακή και επιχειρησιακή κρίση. Η εικοσαετής πορεία της εφημερίδας που ξεκίνησε το 1991 σαν «Επενδυτής» αποτελεί ένα ακόμη case study για την παθογένεια που επικρατεί στον επιχειρηματικό χώρο των ΜΜΕ. Οι παλαιότεροι αναγνώστες ίσως θυμούνται την εκκίνησή της εφημερίδας υπό ιδιοκτησία του Μ. Ανδρουλιδάκη του οποίου η σκανδαλώδης εμπλοκή στον εκδοτικό ανταγωνισμό των προσφορών (τα σπίτια της… «Εξουσίας»), παρέσυρε και τον «Επενδυτή» σε μια περίοδο κυκλοφοριακής ακμής και καινοτόμας παρουσίας στο πεδίο των σαββατιάτικων εκδόσεων. Οι εργαζόμενοι του «Επενδυτή» βρέθηκαν το 2002 επί ξύλου κρεμάμενοι, η εφημερίδα με δική τους πρωτοβουλία και ρίσκο εκδόθηκε με νέο όνομα, «Ο Κόσμος του Επενδυτή», πέρασε για ένα μικρό διάστημα στην ιδιοκτησία του Ομίλου Αλαφούζου για να καταλήξει τελικά, από το 2004, στη νέα εταιρεία, τη Best End, ιδιοκτησίας (κατά πλειοψηφία) Κ. Γιαννίκου.
Bing Bank
Η τελευταία οκταετία του «Κόσμου του Επενδυτή» ακολούθησε την κλασική τροχιά των έντυπων ΜΜΕ αυτής της περιόδου. Κυκλοφοριακά, με βάση μια ανταγωνιστική πολιτική προσφορών, εκτοξεύθηκε ακόμη και στα 200.000 φύλλα και για πέντε περίπου χρόνια είχε μια κυκλοφορία τουλάχιστον 70.000 φύλλων, στερώντας ωστόσο από τους αναγνώστες την επιλογή της απλής, φθηνής έκδοσης (χωρίς τις προσφορές). Η κυκλοφοριακή επιτυχία του εγχειρήματος αποτέλεσε το εφαλτήριο για επέκταση της Best End και σε άλλες περιοδικές εκδόσεις, μεταξύ άλλων ενός life style (Avanti), ενός τηλεοπτικού (TIVO), τριών μουσικών περιοδικών (ΔΙΦΩΝΟ, ΟΑΣΙΣ, ΠΟΠ και ΡΟΚ) και εσχάτως ενός αρχικά εβδομαδιαίου και στη συνέχεια μηνιαίου πολιτικού περιοδικού (Informer). Η πυρετώδης αυτή εκδοτική δραστηριότητα με βασικό «όχημα» τον «Κόσμο του Επενδυτή» εξυπηρετούσε κατά κανόνα μια πολιτική προσφορών που τροφοδοτούνταν από προϊόντα άλλων εταιρειών ιδιοκτησίας Κ. Γιαννίκου, όπως οι δισκογραφικές εταιρείες του (που τροφοδοτούσαν προσφορές και άλλων εφημερίδων) ή η εκδοτική εταιρεία Modern Times που κατέγραψε κι αυτή το δικό της big bank την περίοδο μέχρι και το 2009. Την ίδια τριγωνική σχέση προσφορών και διαφημιστικής προβολής εξυπηρέτησε άλλωστε και η μετοχική σχέση του Κ. Γιαννίκου με το τηλεοπτικό κανάλι Alter στο οποίο άλλωστε ήταν και διευθύνων σύμβουλος.
Κερδοφορία
Η εκδοτική έκρηξη της Best End και η κυκλοφοριακή ακμή του «Κόσμου του Επενδυτή» και των άλλων περιοδικών εκδόσεων δεν στηρίχθηκε ωστόσο σε συνεπή επενδυτική στρατηγική. Εκδόσεις περιοδικών αναστέλλονταν, επανακυκλοφορούσαν για να ανασταλούν ξανά, άλλαζαν ονόματα και χαρακτήρα, ένθετα εμπλούτιζαν την εφημερίδα για να καταργηθούν σε λίγους μήνες.
Παρά την ασυνέχεια και κυκλοθυμία που χαρακτήριζε την εκδοτική στρατηγική της εταιρείας, η κυκλοφοριακή σταθερότητα του «Κόσμου του Επενδυτή» και του τηλεοπτικού περιοδικού αποτυπώνονται στους κερδοφόρους ισολογισμούς της εταιρείας τουλάχιστον μέχρι και το 2010. Στην κερδοφορία αυτή, ωστόσο, οι εργαζόμενοι δεν είχαν ποτέ «μέρισμα», μιας και τα τελευταία χρόνια ακόμη και οι νόμιμες αυξήσεις που προέβλεπαν οι συλλογικές συμβάσεις είτε δεν καταβάλλονταν είτε καταβάλλονταν με ασυνέπεια.
Συν τοις άλλοις, όταν η κρίση που κλονίζει τη χώρα άρχισε να «ακουμπά» και τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ με κορυφαίο παράδειγμα το Alter, έφερε στο προσκήνιο και το πρόβλημα της πλήρους αδιαφάνειας με την οποία οι ιδιοκτήτες τους μεταχειρίζονται και τα κέρδη τους, και τις ζημίες τους, και τις ιδιότυπες συναλλαγές ανάμεσα στις δικές τους εταιρείες, ή τις σχέσεις και συναλλαγές τους με τις διαφημιστικές, αλλά και τις τράπεζες.
Τα ερωτήματα
Έτσι, στο επιχείρημα που προβάλλει σήμερα και η ιδιοκτησία της Best End δηλώνοντας αδυναμία καταβολής των δεδουλευμένων και προαναγγέλλοντας αναστολή έκδοσης της εφημερίδας και των περιοδικών, ότι αποτελεί θύμα της «συνολικής κρίσης», οι εργαζόμενοι δικαιούνται να αντιπαραθέσουν τα ερωτήματα: τι απέγιναν τα κέρδη που εμφάνιζε (και είχε) η εταιρεία στα αλλεπάλληλα έτη υψηλής κερδοφορίας; Τι απόθεμα αντοχής δημιούργησε την περίοδο της ακμής για την εποχή της κρίσης; Πώς διαχειρίστηκε την επιχείρηση και τις εκδόσεις κατά τη διετία της κρίσης; Άραγε, όλα τα βάρη (δανειακά και άλλα) που καθιστούν σήμερα ζημιογόνα την εταιρεία αναλήφθηκαν για τις δικές της ανάγκες; Τι βάρη αναλήφθηκαν για να καλυφθούν άλλες «τρύπες» που δημιούργησε η πολυσχιδής επιχειρηματική δραστηριότητα της ιδιοκτησίας στο χώρο του Infotainment, από τις εκδόσεις μέχρι το θέατρο;
Η εμπειρία του «Κόσμου του Επενδυτή» και της περιπέτειας που αυτή επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους ενδεχομένως δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Αποτελεί ωστόσο μια ακόμη απόδειξη της σημασίας που έχει για τα υποζύγια της κρίσης, τους μισθωτούς, η ουσιαστική διαφάνεια και η δυνατότητα ελέγχου στα λογιστήρια των επιχειρήσεων. Πολύ περισσότερο όταν μιλούμε για επιχειρήσεις που συχνά αποδέχονται και κρατικούς πόρους (όπως η κρατική διαφήμιση) και σε κάθε περίπτωση διαχειρίζονται ένα κοινωνικό αγαθό, όπως η ενημέρωση.
http://ergazomenoiependyti.wordpress.com/

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Ενα  κείμενο από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία)

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με... βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση. Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει..."

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ

Google GmailYahoo MailHotmailAOL MailAny email    

«…σε περιπέτειες που δεν φαντάζεσαι…»

Από τους αγνότερους εκπροσώπους μιας γενιάς που οραματίστηκε το θρίαμβο του σοσιαλισμού επί της βαρβαρότητας, ξαπόστειλε θαρραλέα το ωραίο όνειρο όταν αποδείχτηκε εφιάλτης, αφήνοντας τις «κόκκινες» πολιτείες για τις «πράσινες»: H ολιστική οικολογία και τα εναλλακτικά δίκτυα κοινωνικής οργάνωσης είναι, λέει, η μόνη μας βιώσιμη ελπίδα απέναντι στον «χρηματιστηριακό ιμπεριαλισμό» που σαρώνει τον πλανήτη. Και, πάνω απ’ όλα, ο έρωτας – «πολιτισμό και προϋπόθεση ελευθερίας» τον χαρακτηρίζει, κι αν τον ακούσεις να μιλά γι’ αυτόν μαγεύεσαι.

Εμφύλιος, φυλακές, βασανιστήρια, αγώνες, διώξεις, εξορίες... Μια ζωή σαν παραμύθι, κι όμως, εντελώς πραγματική, αποτυπωμένη σε κάθε ρυτίδα του προσώπου αυτού του λεβεντάνθρωπου. Σήμερα, στα ογδόντα τόσα χρόνια του, ο συγγραφέας τού «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» παραμένει μαχητής («Δεν άλλαξα το σύστημα, αλλά ούτε εκείνο θα με αλλάξει»), εξακολουθεί να γράφει, αν και αναρωτιέται πού να τοποθετήσει τους ήρωές του «αφού θα κινδυνεύουν διαρκώς με σύλληψη, ξύλο ή απέλαση!», και μένει σε ένα νοικοκυρεμένο αγρόκτημα στο Μικροχώρι Καπανδριτίου απ’ όπου δίνει, λέει, «την ύστατη μάχη της ζωής του». Δεν κατεβαίνει Αθήνα, δεν έχει καν Internet –κι όμως, στη σελίδα που του έφτιαξαν στο facebook «μετρά» πολυάριθμους «φίλους»!– και μοιράζεται τις μέρες του με τη Ρηνιώ, τα βιβλία, τα δέντρα και τα δυο σκυλιά του: η καλύτερη πατρίδα για έναν αληθινό «σύντροφο».

Το 2010 βρήκε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, στο έλεος της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των διεθνών αγορών. Περιμένατε, αλήθεια, μια τέτοια εξέλιξη;

Όχι, βέβαια. Το ίδιο, νομίζω, ισχύει και για τον μέσο Έλληνα. Η κοινωνία όλη έπαθε εγκεφαλικό... Στην εποχή, βλέπετε, του καταιγισμού της πληροφορίας ο πολίτης παραμένει τραγικά απληροφόρητος. Και… καλά αυτός, οι τύποι που ορκίστηκαν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της τι διάολο κάνανε τόσα χρόνια; Ή είναι παντελώς ανίκανοι ή πράκτορες ξένων συμφερόντων. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα - κυβέρνηση, κόμματα συνδικάτα...

Δεν φέρει, όμως, κι ο μέσος Έλληνας μια κάποια ευθύνη;

Φυσικά, στο βαθμό που ανέχτηκε κι εκμεταλλεύτηκε κάποιες καταστάσεις. Αλλά, καθώς είπα, υπήρξε και απληροφόρητος. Χάρη στην κρίση αντιληφθήκαμε επιτέλους ότι περάσαμε στο χρηματιστηριακό στάδιο του καπιταλισμού. Βρισκόμαστε μπροστά σε πολλές δικτατορίες. Ένας χρηματιστηριακός ιμπεριαλισμός σαρώνει τον πλανήτη. Και δεν παράγει πλούτο (παρά μόνο για τους λίγους), παράγει όμως «φούσκες». Η τοκογλυφία καθορίζει τη μοίρα λαών, αλλάζει κυβερνήσεις, κλέβει πόρους.

Ακούγεστε απαισιόδοξος.

Είμαι, διότι βλέπω, δυστυχώς, να τρεμοσβήνει η σπίθα που μεταμορφώνει τον άνθρωπο από σκλάβο σε επαναστάτη, από οπαδό σε πολίτη. Στην εποχή μου η εξουσία ασκούσε βία στο κορμί μας. Σήμερα κάνει «λοβοτομή», μας καθιστά άβουλα αντικείμενα παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων. Την οποία κατανάλωση βεβαίως προωθεί η διαφήμιση, ένα καρκίνωμα που καβαλά σε κάθε δημιουργία τσαλαπατώντας την ανθρώπινη σκέψη. Ένα παρασιτικό, χυδαίο φαινόμενο, που ουδείς ενοχλείται γιατί κρατά απ’ το λαιμό τα ΜΜΕ.

Δηλαδή, δεν υπάρχει ελπίδα;

Καμιά χώρα σήμερα δεν μπορεί να ονειρεύεται ένα ελεύθερο μέλλον. Πώς να πείσεις την Τουρκία, π.χ., να μη χτίσει πυρηνικά εργοστάσια που σε περίπτωση ατυχήματος θα κάνουν όλους τους γείτονές της «ραδιενεργούς»; Και μην ακούτε τα περί ασφαλούς πυρηνικής ενέργειας, κολοκύθια στο πάτερο είναι! Ή πώς να πείσεις την BP να μην κάνει γεωτρήσεις στον Κόλπο του Μεξικού, όταν το μόνο που τη νοιάζει είναι πόσα σεντς θα κοστίσει την ώρα η αποκατάσταση της τεράστιας διαρροής; Η κοινωνία, βεβαίως, μεταβάλλεται – και μέσα στην κρίση η σπίθα που λέγαμε μπορεί να γίνει φλόγα, ανεβάζοντας το λαό στο επίπεδο της ιστορικής του συνείδησης. Έτσι, ναι, ίσως υπάρξει ελπίδα. Από πεφωτισμένους ηγέτες και σωτήρες χορτάσαμε!

Τι να κάνουμε με το χρέος της χώρας, να το πληρώσουμε ή όχι;

Δεν ξέρω, δεν είμαι οικονομολόγος. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε. Να αποσυμφορήσουμε την Αθήνα, να τονώσουμε την επαρχία, να ξαναβρούμε τις αξίες τού ευ ζην, να στραφούμε σε άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Ήδη ακούω για πρωτοβουλίες νέων αγροτών στη Θεσσαλία και αλλού, που έχουν καταργήσει το χρήμα κι ανταλλάζουν προϊόντα και υπηρεσίες.

«Η αστική δημοκρατία είναι ένας σκελετός» είχατε πει. Υπάρχει, όμως, αξιόπιστη εναλλακτική;

Κοιτάξτε, το σύστημα δεν ανατρέπεται συνολικά. Σπάει, όμως, σε μικρά κομμάτια κι έτσι μπορεί να το ελέγξουμε. Το πρόβλημα δεν είναι να κατακτήσουμε πολλές μικρές ελευθερίες, όπως έλεγε ο Μαρκούζε, αλλά να ανατρέψουμε κατ’ αρχήν το κομμάτι του συστήματος που έχουμε εσωτερικεύσει. Μόνη διέξοδος είναι η ολιστική οικολογική σκέψη, φιλοσοφία, συμπεριφορά. Η πραγματική οικολογία καταργεί την εξουσία, προωθεί την άμεση δημοκρατία, την αποκέντρωση, τις μικρές αλληλέγγυες κοινότητες, την εναλλακτική τεχνολογία.

Με τους έλληνες Πράσινους έχετε επαφές;

Είχα, αλλά διαφωνούμε – γιατί η οικολογία, πιστεύω, αξίζει μόνον ως αυθόρμητο κίνημα, διαφορετικά ενσωματώνεται στο σύστημα. Καλός ο ακτιβισμός, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται να γίνει τρόπος σκέψης και ζωής του καθενός. Και, κατ’ αρχήν, οικολογία και ανθρωποκεντρισμός δεν συμβιβάζονται.

Η Αριστερά;

Δεν ξέρω τι σημαίνει πια Αριστερά. Οι ταμπέλες; Τα λάβαρα; Η Αριστερά που γνώρισα πάλευε με τον πολιτισμό και, όταν χρειάστηκε, με το τουφέκι. Πάλευε, έστω, με τα λάθη της. Σήμερα, όμως, δεν παράγει τίποτε. Στον Συνασπισμό τριάντα χρόνια τώρα σκοτώνονται – ξεφτίλα. Στο ΚΚΕ βγαίνει η Αλέκα και μιλά λες και διαβάζει έκθεση της β’ λυκείου...

Έχουμε, όμως, ακόμα «αντάρτικο» – πόλεων...

Το «αντάρτικο» αυτό, η τρομοκρατία που λέμε, πιθανόν να χρησιμοποιείται από κάποιους κύκλους, πιθανόν να είναι απλώς κάποια τρελόπαιδα – δεν εννοώ, βέβαια, τους δολοφόνους. Αλλά δεν είμαστε στον 19ο αιώνα. Αν είστε μάγκες, αντί να σπάτε βιτρίνες και να βάζετε γκαζάκια, κατακτήστε την τεχνολογία, σπάστε τους κωδικούς των τραπεζών και μοιράστε τα λεφτά στον κόσμο.

Είπατε κάποτε «ευτυχώς που δεν νικήσαμε», αναφερόμενος στον Εμφύλιο.

Ναι, γιατί αλλιώς θα ήμασταν πολλές δεκαετίες πίσω – και όσοι σκεφτόμαστε διαφορετικά θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα! Θυμάμαι τους καθοδηγητές… καθίκια σκέτα. Αυτοί υπουργοί; Θεός φυλάξοι!

«Ο έρωτας είναι το πιο προσωπικό καταφύγιο του ανθρώπου, η πιο απελευθερωτική του διαδικασία» έχετε πει. Θα μας έσωζε, πιστεύετε, ο έρωτας;

Στα χρόνια της χολέρας πού να τον βρεις τον έρωτα! Σεξ βρίσκεις άφθονο, πορνό επίσης, έρωτα όμως... Ο άνθρωπος γίνεται μονοσήμαντος, αποσυναισθηματοποιείται, αποξηραίνεται εσωτερικά από το άγχος μιας βάρβαρης, ανήθικης πραγματικότητας. Το σύστημα καθαγιάζει τη βία και τον πόλεμο και ενοχοποιεί τον έρωτα, τη φωτιά της ζωής… έγραφε ο Μπορίς Βιάν. Είναι, βλέπεις, αντιπαραγωγικός και δυνάμει ανατρεπτικός. Η σεξουαλική απελευθέρωση κατάντησε ένα καταναλωτικό αλισβερίσι, το σεξ έγινε εμπόρευμα, όπως και η αμφισβήτηση – δες τον Τσε...

Ελάχιστοι παλιοί αριστεροί ύμνησαν τον έρωτα όπως εσείς. Είχατε «τολμήσει» να μιλήσετε ακόμα και στο περιοδικό «Κράξιμο» της τραβεστί Πάολας...

Ναι, υπήρξαν εποχές που η Αριστερά υπήρξε συντηρητική, σεμνότυφη. Εγώ δεν έγινα κομπλεξικός, γιατί από μικρό με αγαπούσαν οι γυναίκες! Με τη Ρηνιώ είμαστε μαζί 47 χρόνια κι ακόμα αγαπιόμαστε. Ούτε χαλιόμουνα ποτέ με το πώς τη βρίσκει ο καθένας, ο έρωτας είναι παντού και πάντα ίδιος. Ο ερωτευμένος ανθίζει, μεταβάλλεται, ο έρωτας είναι πολιτισμός και προϋπόθεση ελευθερίας, θέλει όμως χώρο σε μυαλό και ψυχή για να υπάρξει.

Τι σας κράτησε, αλήθεια, ζωντανό τα χρόνια της φυλακής;

Η πεποίθηση ότι συμμετείχα σε ένα παγκόσμιο όνειρο. Νομίζαμε πως πλάθαμε ιστορία. Ήμασταν πλούσιοι σε ψευδαισθήσεις, βλέπαμε ακόμα και τους βασανιστές με επιείκεια. Αυτή η ιδεολογία ως άρωμα ενός νέου κόσμου με κράτησε άνθρωπο. Δίχως κακία, δίχως μίσος, αλλά με κάποια σοφία, που ωστόσο μοιάζει άχρηστη πλέον... Γι’ αυτό και απελπίζομαι βλέποντας σημερινά παιδιά να αντιγράφουν πολιτικά τη γενιά μου – μα τίποτα καινούργιο δεν υπάρχει;

Δορυφόροι-κατάσκοποι, συστήματα παρακολούθησης, κάμερες παντού... Βαδίζουμε, λέτε, σε μια κοινωνία οργουελιανή;

Μα έχουμε ξεπεράσει ήδη τον Όργουελ. Ο Χάξλεϊ ακούγεται πιο προχωρημένος, γιατί στη δική του δυστοπία τα βιβλία δεν καίγονται – απλώς δεν ενδιαφέρουν πια τους ανθρώπους.

Με την επίσημη πολιτική δεν ασχολείστε πια;

Όχι, αλλά μήτε έχω αποσυρθεί, όπως με αγένεια μου είπαν κάποτε. Δίνω πλέον την ύστατη μάχη μου. Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σ’ αυτό να με αλλάξει. Με ρωτούν άλλοτε πώς αντέχω τη μοναξιά εδώ στο χωριό. Θρασύτατη ερώτηση – η πραγματική μοναξιά είναι στις πόλεις! Έχω τη Ρηνιώ, τους φίλους, τα σκυλιά μου, τα δέντρα και μια κόλλα χαρτί που μπορεί να σε ανοίξει σε περιπέτειες που δεν φαντάζεσαι...

συνέντευξη στον Θοδωρή Αντωνόπουλο από το περιοδικό ¨υποβρύχιο