Η Κούβα και η σιωπή των κομμουνιστών

Το πρόβλημα

Ερευνώντας κανείς σε βάθος το «τι έφταιξε» και ο σοσιαλισμός βάλτωσε σε σημείο που η παλινόρθωση του καπιταλισμού να αποτελεί τη «διέξοδό» του, συχνά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «μεγάλα ιδανικά έπεσαν σε πολύ μικρές πλάτες» με αποτέλεσμα να λυγίσουν και να τα μετατρέψουν στο αντίθετό τους.

Δεν είναι ιστορικά παράξενο. Πολλές επαναστάσεις πνίγηκαν στην αδυναμία των επαναστατικών υποκειμένων να διαχειριστούν τα μεγάλα ιδανικά τους.

Εξετάζοντας από κοντά την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου και νοώντας την σαν μήτρα δικαίου σε μια κοινωνία ανισότητας, σαν μήτρα-κανόνα που επιβάλει το δικαίωμα του παραγωγού-εργάτη να είναι ιδιοκτήτης του κόπου του και να τον διαχειρίζεται, εξετάζοντας την τελειότητα μιας σωστής λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, βλέποντας τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού στη βάση και το εποικοδόμημα, καταλήγει αβίαστα να πει: «ναι είναι πολύ τέλεια ιδανικά για να εφαρμοστούν από ατελείς ανθρώπους, ηγέτες, συλλογικούς φορείς».

Όμως δεν ήταν ποτέ διαφορετικά στη ζωή γιατί αυτή δεν παρασκευάζεται σε εργαστήρια αλλά μέσα στην ενότητα και πάλη των αντιθέτων, μέσα σε σκληρή ταξική σύγκρουση όπου τα λάθη και οι αδυναμίες είναι μέρος της ύπαρξης. Με αυτά θα ζούμε, με αυτά πρέπει να νικούμε, με αυτές τις πλάτες πρέπει να τα σηκώσουμε.

Βαθύτερα συμπεράσματα

Τα παλιότερα συμπεράσματα ότι ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από τη νέα αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, μετά από πολύχρονη διάβρωση των φορέων της εργατικής τάξης (κόμματα, συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις κλπ) επιβεβαιώνεται καθημερινά όσο παρατηρούμε τα υπολείμματα του σοσιαλισμού να διολισθαίνουν συνεχώς προς τον καπιταλισμό.

Μόνο που χρειάζεται να κάνουμε κάποιες παράδοξες διορθώσεις στα συμπεράσματα εκείνα. Δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη απ έξω που τον ανέτρεψαν αλλά η αστική τάξη που εκκολάφτηκε στα σπλάχνα των κομμουνιστικών κομμάτων, στα σπλάχνα της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Και ενώ ο Μαρξ δίδαξε ότι στα σπλάχνα της κοινωνίας που πεθαίνει γεννιέται η κοινωνία που έρχεται εδώ είδαμε το θέατρο του παραλόγου, δηλαδή το αντίθετο.

Όταν έγιναν οι ανατροπές στις χώρες της Αν. Ευρώπης έγιναν τόσο γρήγορα που δεν μπορούσες να παρατηρήσεις σε βάθος τις διαδοχικές φάσεις «περάσματος» από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό. Διαδικασίες που είχαν γίνει σιωπηρά δεν βγήκαν αμέσως στην επιφάνεια για να καταλάβουν οι κομμουνιστές του κόσμου τι γίνεται. Έτσι σε πολλούς δημιουργήθηκε η αίσθηση της «κατάρρευσης» με όλες τις συνέπειες για το όραμα και τα ιδανικά τους.

Όμως οι εξελίξεις στη Κίνα, το Βιετνάμ και τελευταία στη Κούβα (και προσεχώς πολύ πιθανόν στη Β. Κορέα) και η πορεία προς τον καπιταλισμό, βλέπουμε να εκτυλίσσονται σε αργό ρυθμό και με πολλά «ριπλέι».

Έκθαμβοι βλέπουμε την εκκόλαψη του καπιταλισμού και της νέας αστικής τάξης μέσα στους οργανισμούς της εργατικής τάξης που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να την αφανίσουν.

Η ευκολότερη ερμηνεία των ανατροπών του σοσιαλισμού είναι φυσικά η απόδοσή τους στον υποκειμενικό παράγοντα. Ανίκανοι και προδότες ηγέτες, πράκτορες που σκαρφάλωσαν στην κορυφή του κόμματος και του κράτους, κόμματα που «ξέχασαν» τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού, στοιχεία του παρελθόντος, πληρωμένες οργανώσεις, χρήμα από το εξωτερικό που εξαγόραζε συνειδήσεις κλπ, κλπ αποτέλεσαν για κάποιους τις βασικές αιτίες. Φυσικά όλα αυτά δεν έλλειπαν.

Όμως, όλοι αυτοί από δεκαετίες ετοίμασαν την ανατροπή του σοσιαλισμού σαν η εργατική τάξη, ο σοσιαλισμός και οι οργανώσεις του να ήταν τόσο ανίκανες να υπερασπίσουν την εξουσία τους που να μπορεί ο οποιοσδήποτε σχεδιάσει την ανατροπή της να τη πραγματοποιήσει και μάλιστα χωρίς να ριχτεί τουφεκιά; Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα. Τέτοια διαστροφή του ιστορικού υλισμού μάλλον δεν μπορεί να τη σηκώσει κανένας μαρξιστής.

Ωστόσο αν αυτές οι θεωρίες γινόταν στη αρχή πιστευτές μετέπειτα με τα παραδείγματα του Βιετνάμ και τώρα της Κούβας απλώς καταρρέουν. Θα ήταν μάλλον για γέλιο να ισχυρίζονταν κάποιος ότι το ΚΚ Βιετνάμ και το ΚΚ Κούβας τα κατέλαβαν πράκτορες και αναθεωρητικά στοιχεία, μετέτρεψαν τα ΚΚ σε αναθεωρητικά και συμβιβαστικά και οδηγούν τον σοσιαλισμό σε σταδιακή ανατροπή.


Στο Βιετνάμ και στην Κούβα όμως είχαμε ένα ακόμη ισχυρό στοιχείο αποδυνάμωσης των θεωριών περί πρακτόρων και προδοτών. Οι ηγέτες τους ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προδότες. Αντίθετα είναι αναγνωρισμένοι ήρωες του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος.

Εξίσου γελοίο θα ήταν να πιστέψει κανείς τις διακηρύξεις ότι με τη παλινόρθωση του καπιταλισμού εν είδη ΝΕΠ, «θα σωθεί» η επανάσταση και ο σοσιαλισμός! Αυτά τα επιχειρήματα που πρωτοεξέθεσε το ΚΚ Κίνας και μετά ο Γκορμπατσόφ δεν πείθουν κανένα λόγω πλήρους αντίφασης με τη πραγματικότητα.

Εξετάζοντας με σύνεση και σφαιρικά όλες αυτές τις εξελίξεις που είναι πλέον σε όλους γνωστές με πολλές λεπτομέρειες, βάζουν μεγάλο θεωρητικό καθήκον στους παλιούς και νέους μαρξιστές για το τι έγινε και τι δεν πρέπει να ξαναγίνει.

Πρέπει πρώτα να απορρίψουμε τις υποκειμενικές θεωρίες και να ξαναβάλουμε στο κέντρο της συζήτησης το κόμμα της εργατικής τάξης, τον χαρακτήρα της εξουσίας της, τον σοσιαλισμό, τις παραγωγικές του σχέσεις, το νόμο της αξίας στο σοσιαλισμό, το εποικοδόμημα και τη σοσιαλιστική δημοκρατία.

Η Κούβα


Η Κούβα είναι μια κορυφαία περίπτωση που καλεί τους μαρξιστές να αναλάβουν την ευθύνη για να δουν «τι έφταιξε». Η κεκαλυμμένη αναγγελία επιστροφής στη αρχή σε ήπιο και «ελεγχόμενο» καπιταλισμό και σε συνέχεια κανείς δεν ξέρει σε ποια αγριότητά του μέσα από την επέλαση των καπιταλιστικών λύκων, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το αδιέξοδο του συστήματος. Καμία διέξοδο προς τον σοσιαλισμό, προς το μέλλον.

Όχι, δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση η Κούβα να αντισταθεί εκεί που δεν τα κατάφεραν η ΕΣΣΔ και η Κίνα. Η Κούβα απλά εφάρμοσε το δικό τους σύστημα ίσως με πολλές καινοτομίες σοσιαλιστικού χαρακτήρα αλλά στη ψυχή του ελλόχευε το αδιέξοδο. Μοιραία θα κατέληγε εδώ, χωρίς μάλιστα εξωτερική βοήθεια απαραίτητη για την απόκρουση της περικύκλωσης και την αντίστασή της μπροστά στο στόμα του λύκου.

Και τόσο που άντεξε πολύ ήταν και στον ηρωισμό των κομμουνιστών και του λαού της πρέπει να το χρεώσουμε.

Γι αυτό την τιμάμε, γι αυτό υπερασπίζουμε τον κουβανέζικο λαό και την επανάστασή του, γι αυτό θλιβόμαστε και γι αυτό μέχρι τώρα οι κριτικές στη «στροφή» είναι η βουβή σιωπή των κομμουνιστών. Σιωπή πόνου για το κύκνειο άσμα μιας ελπίδας χωρίς μέλλον.

Στο συνέδριο του ΚΚ Κούβας η ολομέλεια των 1.000 συνέδρων ψήφισε το πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει 300 αλλαγές που αφορούν το άνοιγμα του ιδιωτικού τομέα, μειώσεις θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, περιορισμό των κρατικών επιδοτήσεων, μορφές αυτοδιαχείρισης στις επιχειρήσεις καθώς και αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού.

Διαβάζοντας καλά τη μαρξιστική πολιτική οικονομία πουθενά δεν θα βρούμε ανάγκη επιστροφής σε προηγούμενες παραγωγικές σχέσεις για να σώσουμε τις επόμενες αφού οι νέες έχουν εδραιωθεί. Στην Κούβα, στο Βιετνάμ, και στην Κίνα, παρατηρείται ακριβώς το αντίθετο. Όταν στην αρχή της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού έπρεπε να διατηρηθούν και καπιταλιστικές σχέσεις στους τομείς που δεν ήταν δυνατόν να περάσουν με οικονομικά αποδοτικότερους όρους στο σοσιαλισμό (στην Κίνα επιχειρήθηκε αλλά σαρώθηκε από τη «Πολιτιστική Επανάσταση») όπως πχ κάποιες μεσαίες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η μικροεμπορευματοπαραγωγή, το μικρεμπόριο, οι μκροϋπηρεσίες, η οικοτεχνία κλπ, δεν διατηρήθηκαν για να απονεκρωθούν σιγά-σιγά με οικονομικούς όρους στο σοσιαλισμό. Αντίθετα όταν εξαφανίστηκαν οι όροι γι αυτές τις σχέσεις τα αδιέξοδα ήταν τόσα που το ΚΚ εξαναγκάσθηκε να τις επαναφέρει αντικαθιστώντας σοσιαλιστικές σχέσεις!


Χειρότερη και εκρηκτικότερη βόμβα στα θεμέλιά του συστήματος δεν θα μπορούσε να υπάρξει! Έτσι δεν πας μπροστά αλλά πίσω. Η Κούβα επανέρχεται στο 1960 με εντελώς αντίστροφους όρους και συσχετισμούς όμως από τότε. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού που τότε θα ήταν αδιανόητη σήμερα είναι η προοπτική που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Στον κόλπο Χιρόν θα καταπλεύσουν οι θαλαμηγοί των εμιγκρέδων και των παγκόσμιων μονοπωλιστών και οι νέοι μικροαστοί της Κούβας θα τους υποδεχτούν όχι με όπλα αλλά με λουλούδια και δώρο ολόκληρη την Κούβα!

Οι αντιπρόσωποι του συνεδρίου του ΚΚ Κούβας ενέκριναν στις 19/4/2011, την εισήγηση της ΚΕ που παρουσίασε ο Ραούλ Κάστρο καθώς και την απόφαση για τις «Κατευθύνσεις» όπου υπογραμμίζεται ότι «θα συνεχίσει να επικρατεί η βασισμένη στη σοσιαλιστική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής οικονομία» και ότι «μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να υπερνικήσει τις δυσκολίες και να διατηρήσει τις κατακτήσεις της Επανάστασης».

Θα το πούμε ευθέως και ας πονάει: Η παλινόρθωση του καπιταλισμού έρχεται με τις ωραιότερες των προθέσεων.

Το σύστημα του σοσιαλισμού


Το όλο σύστημα των παραγωγικών σχέσεων και του εποικοδομήματος του σοσιαλισμού που εφαρμόστηκε στο αρχικό πρότυπο που τέθηκε σε εφαρμογή στα χρόνια 1925-1930 ήταν η μήτρα όλων των μετέπειτα μορφών του σοσιαλισμού με μικρές παραλλαγές. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες του αδιεξόδου του συστήματος και όχι στα πρόσωπα, στους ηγέτες, στους αναθεωρητές, στους δογματικούς κλπ. Εκείνη η αρχική μήτρα αδυνατούσε να παράξει το σύστημα του μέλλοντος και παρήγαγε ένα σύστημα εκτάκτων αναγκών που δεν ήταν ο σοσιαλισμός αλλά ο έκτακτος προπομπός του. Δυστυχώς μέχρι την ανατροπή, το σύστημα εκτάκτων αναγκών παρέμεινε με αποτέλεσμα να μην αποδεσμεύσει ποτέ τις δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού μέσα σε ένα σύστημα «χίλιες φορές ανώτερο» από τον καπιταλισμό.


Να θυμίσω ότι ο σοσιαλιστικός «τρόπος παραγωγής» (μεταβατική μορφή μεικτού συστήματος καπιταλιστικών και κομμουνιστικών οικονομικών αρχών προς τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής) εμπεριέχει έναν δικτατορικό Νόμο – Κανόνα (δικτατορία του προλεταριάτου) που λέει ότι όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους δημιουργούς τους, δηλαδή στην εργατική τάξη και οι παραγωγικές δυνάμεις διευθύνονται από αυτήν. Για μικρο-παραγωγούς, ντόπιους καπιταλιστές, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες κλπ ισχύουν εδικά μεταβατικά δίκαια που όμως υπόκεινται στο Βασικό Νόμο του συστήματος μέχρι αφομοίωσης –απονέκρωσής τους με οικονομικούς όρους.

Τα κύρια μέσα παραγωγής, στο σοσιαλισμό, από τη φύση της ιδιοκτησίας τους δεν μπορούν να διευθύνονται από ατομικούς ιδιοκτήτες ή το κράτος, αλλά από τους κοινωνικούς ιδιοκτήτες τους. Έτσι υλοποιείται η κοινωνικοποίησή τους. Αυτή η διεύθυνση μαζί και η συνολική διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων όμως δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο με συλλογικό τρόπο, δηλαδή μόνο με δημοκρατικό. Διαφορετικά είναι αδύνατο να γίνει διεύθυνση, θα γίνει χάος. Έτσι βγήκε και το αξίωμα «Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει».

Δυστυχώς το μοντέλο που θεσπίστηκε στη γέννηση του σοσιαλισμού ταύτισε το κόμμα με τη τάξη και το κράτος με την ιδιοκτησία και την εξουσία της τάξης με αποτέλεσμα την πλήρη διαστρέβλωση. Η ταύτιση τάξης, κράτους, κόμματος, συνδικάτων, ταξικής εξουσίας και θεσμών, υπήρξε ο πρώτος όρος για την υπονόμευση του σοσιαλισμού από τα πρώτα στάδια εφαρμογής του μοντέλου αυτού που είδαμε στην ΕΣΣΔ. Μη ψάχνουμε τις αιτίες στο τελευταίο στάδιο ανατροπής και φυσικά στην Κούβα και στο Βιετνάμ, αλλά στο πρώτο γενεσιουργό.

Αυτό είναι το πρόβλημα των απανταχού κομμουνιστών και μαρξιστών:
Μια μαρξιστική κριτική του παρελθόντος και το νέο οικοδόμημα, ο νέος σοσιαλισμός, η νέα ανάγνωση του μαρξισμού – λενινισμού για ένα κόμμα και ένα σύστημα που δεν θα οδηγεί στην αναπαραγωγή και παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Η συζήτηση άνοιξε έστω και χωρίς να φαίνονται στον παγκόσμιο ορίζοντα κάποιες σπουδαίες θεωρητικές και πολιτικές θέσεις. Όπως όμως εκτυλίσσεται η κρίση του καπιταλισμού, η παραγωγή του νέου νεκροθάφτη του είναι εκ των ων ουκ άνευ αναγκαιότητα. 
    

Αριστερά και πολιτική

                                                                                                                    

Θαυμάσια τα νέα [και] από τις ΗΠΑ

Θαυμάσια τα νέα [και] από τις ΗΠΑ, όπου οι εργάτες συνεχίζουν να εξαθλιώνονται σε καθημερινή βάση, ώστε έτσι να γίνουν αρκετά ανταγωνιστικοί, ώστε να μας συμφέρει και εμάς τους "κακόμοιρους" κεφαλαιοκράτες να επενδύσουμε εκεί. Εδώ και μερικά στατιστικά, για όσους αρέσκονται στους αριθμούς, από το BusinessInsider:

Ουρά ανεργίας - χαχαχαχ, σιγά μη βρουν όλοι αυτοί δουλειά! Θα μείνουν άνεργοι, και όσοι επιβιώσουν (προφανώς δε θα επιβιώσουν όλοι), θα δεχτούν αργά ή γρήγορα να εργασθούν για ψίχουλα. Τέλεια!

• Μόνο το 45,4% των Αμερικανών απασχολούνταν το 2010 - το χαμηλότερο επίπεδο από το 1983.
• Μόνο το 66,8% των Αμερικανών ανδρών απασχολούνταν πέρυσι - το χαμηλότερο επίπεδο στην ιστορία των ΗΠΑ.
• Ο αριθμός των παιδιών που ζουν στη φτώχεια έχει αυξηθεί κατά 2 εκατομμύρια περίπου κατά τα τελευταία 2 χρόνια.
• Σύμφωνα με το αμερικανικό Bureau of Labor Statistics, η μέση διάρκεια της ανεργίας στις ΗΠΑ είναι τώρα στο σημείο-ρεκόρ όλων των εποχών: 39 εβδομάδες.
• Υπάρχουν 10% λιγότερες "μεσαίας τάξης θέσεις εργασίας" στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα από ότι υπήρχαν πριν από μια δεκαετία.
• Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν χάσει κατά μέσο όρο 50.000 παραγωγικές θέσεις εργασίας κάθε μήνα από την ένταξη της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001.

• Στις ΗΠΑ, το ένα τέταρτο του συνόλου των εσόδων καταλήγει στις τσέπες του 1% του πληθυσμού.

• Η αύξηση των τιμών στα εμπορεύματα αυξάνει την πίεση στους αμερικανικούς οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
• To 74% των Αμερικανών θα μειώσουν τις δαπάνες τους κατά τους προσεχείς μήνες λόγω της αύξησης των τιμών.
• Η τιμή του αμερικανικού αργού πετρελαίου αυξήθηκε κατά 20 δολάρια το βαρέλι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο μηνών.
• Οι Αμερικανοί ξοδεύουν περίπου το 23% των εισοδημάτων τους για τροφή και καύσιμα.
• Το 60% των μαθητών των δημόσιων σχολείων στην Καλιφόρνια πληρούν τις προϋποθέσεις για δωρεάν γεύματα ή σε μειωμένη τιμή.
• Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 48 μηνών οι δικαιούχοι κουπονιών σίτισης διπλασιάστηκαν στη Βόρεια Καρολίνα.
• Οι Αμερικάνοι εργαζόμενοι ανταγωνίζονται για θέσεις εργασίας με τους εργαζομένους σε χώρες όπως η Ινδονησία [σ.σ. και δεν είναι μόνο οι Αμερικάνοι εργαζόμενοι, είναι όλοι].

• Στις ΗΠΑ, οι εγχώριες τιμές ακινήτων έχουν μειωθεί κατά το εκπληκτικό ποσό των 6,3 τρισεκατομμύριων δολαρίων από την ακμή της αγοράς ακινήτων το 2005.
• Το 2005 ο μέσος φόρος ακίνητης περιουσίας σε ένα σπίτι στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 1.614 δολάρια - τώρα είναι 1.917 δολάρια.
• 8 εκατομμύρια Αμερικανοί είναι τουλάχιστον ένα μήνα πίσω στις πληρωμές των υποθηκών τους.
• 31% των ιδιοκτητών σπιτιού δεν μπορούν να πληρώσουν τα στεγαστικά δάνεια τους.
• 1 εκατομμύρια σπίτια κατασχέθηκαν κατά το 2010.
• Το 13% του συνόλου των σπιτιών στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθονται άδεια.
• Συνολικά στις ΗΠΑ το χρέος πιστωτικών καρτών είναι πάνω από 8 φορές μεγαλύτερο απ' ότι ήταν πριν 30 χρόνια.
• Οι Αμερικανοί οφείλουν τώρα περισσότερα από 904 δισεκατομμύρια δολάρια σε σπουδαστικά δάνεια, ένα νέο ρεκόρ όλων των εποχών.
• Ο μέσος όρος του χρέος των νοικοκυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει φθάσει τώρα σε επίπεδο 136% του μέσου εισοδήματος των νοικοκυριών.
• 1,5 εκατομμύρια Αμερικανοί κήρυξαν πτώχευση το 2010 - ήταν η τέταρτη ετήσια σερί αύξηση του αριθμού των αιτήσεων πτώχευσης.

Και γιατί να έχετε όλοι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Ας ψοφήσετε και μερικοί...Τόσους έχουμε εξάλλου, μόνο στην Κίνα υπάρχουν δισεκατομμύρια ανταγωνιστικότεροι εργάτες από εσάς. Άρα, εσείς ας ψοφήσετε. Και οι υπόλοιποι να ζήσετε με ένα πιο "ανταγωνιστικό" τρόπο ζωής (δηλαδή μεταξύ άλλων να ζήσετε και χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Για΄τι να μην τσεπώνει ο εργοδότης αυτά τα λεφτά, και να τα τσεπώνει ο εργάτης προκειμένου να μπορεί να πηγαίνει και στο γιατρό; Αυτά είναι "περιττές πολυτέλειες" που "μειώνουν την ανταγωνιστικότητα")

• Κατά την τελευταία δεκαετία, ο αριθμός των Αμερικανών χωρίς ασφάλεια υγείας αυξήθηκε από 38 εκατομμύρια σε περίπου 52 εκατομμύρια.
• Μια μελέτη διαπίστωσε ότι περίπου το 41 τοις εκατό των Αμερικανών που εργάζονται είτε έχουν προβλήματα να αποπληρώσουν έξοδα υγείας ή αποπληρώνουν κάποιο δάνειο-χρέος που είχαν πάρει για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

ciaoant1/ΒΑΘΥ-ΚΟΚΚΙΝΟ

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ . Το αδιέξοδο και τα εγχώρια συμφέροντα

Πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο η κυβέρνηση και η τρόικα, μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης και αναλυτές επιμένουν σε μια πολιτική που εξαρχής, ως επίμονα αποδεικνύω, δεν βγάζει από την κρίση, αλλά αντίθετα βυθίζει τη χώρα ακόμα περισσότερο.

Ανεξάρτητα από το αν καταλαβαίνουν, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Το ερώτημα είναι αν αυτά είναι «μόνο» οι ισχυροί της Ε.Ε. και οι διεθνείς τοκογλύφοι ή μήπως, όπως υποστηρίζω, εξυπηρετούνται και εσωτερικές δυνάμεις; Και τι έχουν να κερδίσουν αυτές οι τελευταίες, όταν παραδίδουν όλα τα πιο πάνω στους ξένους εταίρους τους; 

Ολες οι επιλογές της κυβέρνησης, όλες οι απαιτήσεις που διατυπώνονται μέσα από τα μέσα προπαγάνδας του μνημονίου δείχνουν ότι υπάρχουν δυνάμεις στη χώρα που γνωρίζουν ότι το τέλος θα έρθει, αλλά μέχρι να φτάσει αυτό θέλουν να έχουν αλλάξει ριζικά τη χώρα προς όφελός τους, σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της Ελλάδας. Γι' αυτό αδιαφορούν για τη συνεχή υποχώρηση της διεθνούς θέσης της χώρας και τις συνεχείς απώλειες θέσεων ως προς την ΑΟΖ και το Κυπριακό. Επιδιώκουν να παρατείνουν τον χρόνο δέσμευσης της χώρας ακόμα και αν αυτό κοστίζει ακριβά στην ελληνική κοινωνία, κύρια για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν πληρώνουν εκείνοι τον λογαριασμό, αλλά οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ακόμα και αν πέσουν στους κόκκινους αριθμούς οι επιχειρήσεις τους, η απώλεια είναι σχετική, αφού στην Ελλάδα υπάρχουν οι επιχειρηματίες μεγάλων μονάδων, οι οποίοι πλουτίζουν εδώ και χρόνια σε βάρος του Δημοσίου και των ίδιων των επιχειρήσεών τους. Προσπαθούν δε να βγουν οι προσωπικές περιουσίες τους αλώβητες από την κρίση. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι όσο περισσότερο κρατάει η κρίση, τόσο περισσότερο υπολογίζουν να την αξιοποιήσουν για μια μακρόχρονη ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, στο όνομα της κρίσης, προς όφελός τους, με αλλαγές που θα συμβάλλουν στην παραπέρα ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου.

Ποιο είναι το κεντρικό επιχείρημα παράτασης της διαχείρισης της κρίσης και της λήψης νέων μέτρων; Είναι πολύ απλό: υποστηρίζουν ότι ναι μεν έχει γίνει πρόοδος, αλλά ότι οι αγορές συνεχίζουν να έχουν αμφιβολίες για το εάν η Ελλάδα θα μπορέσει να ελέγξει το χρέος της. Γι' αυτό καλούν όλους, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, μέσα, απλούς πολίτες, να συμπαραταχθούν με μια πολιτική «περισσότερων και επιταχυνόμενων» αλλαγών, με άλλα λόγια πιο αδίστακτης και πιο επίμονης πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας, έτσι ώστε «να πειστούν επιτέλους» και οι αγορές.

Στην πραγματικότητα η εφαρμογή της τρέχουσας πολιτικής είναι αδιέξοδη. Και αυτό το γνωρίζουν οι αγορές. Γι' αυτό παρατάσσονται με τρόπο που να διασφαλίσουν ακόμα περισσότερα κέρδη από το πληγωμένο κορμί της χώρας. Δεν είναι οι «αμφιβολίες των αγορών» που δεν μας βγάζουν από τα αδιέξοδα, αλλά οι πραγματικοί αριθμοί. Η μονόπλευρη λιτότητα. Η άγρια ανακατανομή εισοδημάτων και περιουσιών. Η μειούμενη συνολική ζήτηση και κατά προέκταση η υποκατανάλωση. Η έλλειψη δημόσιων επενδύσεων. Ολα αυτά τα γνωρίζουν οι αγορές και γι' αυτό προτρέπουν αφενός σε περισσότερο αίμα και αφετέρου προειδοποιούν ότι με αυτή την πολιτική η χώρα δεν θα βγει από την κρίση. Ολοι τα γνωρίζουν αυτά, και το οικονομικό επιτελείο. Απλά επικαλούνται τις αγορές προκειμένου να παραλύσουμε και να μην αντιστεκόμαστε σε νέα μέτρα μονόπλευρης λιτότητας.

ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία

48ωρη απεργία από την ΕΤΙΤΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 48ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
από ώρα 5.00 π.μ. της Τρίτης 19 Απριλίου έως ώρα 5.00 π.μ. της Πέμπτης 21 Απριλίου 2011 για όλους τους τεχνικούς που εργάζονται στους τηλεοπτικούς σταθμούς Εθνικής Εμβέλειας.
απαιτούμε:
• Την υπογραφή ΣΣΕ που θα αναπληρώνει το χαμένο εισόδημά μας και θα εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
• Να καταβληθούν τα δεδουλευμένα στους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν σέβονται τους εργαζόμενους τους και καθυστερούν την καταβολή τους μέχρι και τρεις μήνες.
• Να αποσυρθούν αμέσως όλες οι μηνύσεις και οι αγωγές κατά των τεχνικών που διεκδικούν τα δικαιώματά τους ή συνδικαλίζονται.
• Την ανάκληση και το πάγωμα απολύσεων.
• Να μπει τέλος στην μαύρη, ανασφάλιστη εργασία και ενοικιαζόμενη εργασία, να διαμορφωθούν ίδιες μισθολογικές και ίδιες εργασιακές – ασφαλιστικές συνθήκες για όλους τους τεχνικούς είτε αυτοί εργάζονται σε Κρατικούς είτε σε Ιδιωτικούς Ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, είτε σε Εταιρείες παραγωγής οπτικοακουστικού έργου.
• Όχι στη μείωση μισθών.
Καλούμε όλους τους συναδέλφους μας, μέλη μας και μη, να μετέχουν μαζικά και δυναμικά στην απεργία. Η συμμετοχή μας σ αυτή την απεργία είναι ο μονόδρομος για να τους εμποδίσουμε να μας τα πάρουν όλα και να δημιουργήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Δεν θα επιτρέψουμε στον βωμό του κέρδους να υπάρξουν δυσμενείς αλλαγές στις εργασιακές μας σχέσεις. Έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμή μας.

Βία είναι...

Μαγικός Αυλός

Το ΞΕΚΙΝΗΜΑ επαναπροσδιορίζει την σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ

Άρθρο της σύνταξης του "Ξ", από το τεύχος του Απρίλη που κυκλοφορεί

Το «Ξ» συζήτησε στο εσωτερικό του το θέμα των σχέσεων του με τον ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε στη θέση ότι συνεχίζει να συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς όμως να αποτελεί συνιστώσα του. Σ’ αυτή τη θέση τείνει το «Ξ» σαν αποτέλεσμα της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σε πέρας το βασικό καθήκον που έθεσε για τον εαυτό του: να αποτελέσει δηλαδή τη νέα αριστερά που χρειάζεται ο τόπος και να δώσει προοπτική στην ελληνική κοινωνία.

Η πάλη του «Ξ» για μια «νέα αριστερά», όπως την έχουμε περιγράψει σε πολλά άρθρα μας στο παρελθόν, συνεχίζεται, αλλά με την κατανόηση ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Οι συνεργασίες όμως με δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και με δυνάμεις εκτός) συνεχίζονται – και γιατί έχουν σημασία για τους αγώνες του μαζικού κινήματος σήμερα και γιατί έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν στην κατεύθυνση του στόχου μιας «νέας», εναλλακτικής αριστεράς στην επόμενη περίοδο.

Η κρίση της αριστεράς

Η Αριστερά γενικά, κι όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης.
Κατ’ αρχήν γιατί παραμένει ουσιαστικά στάσιμη, τη στιγμή που μέχρι και το 40-50% του εκλογικού σώματος δηλώνει «αποχή-λευκό-άκυρο». Το να συμβαίνει αυτό σε «συνηθισμένες» εποχές, είναι κάτι που μπορεί να είναι ως ένα βαθμό «κατανοητό». Το να συμβαίνει όμως στην εποχή της πιο βαθιάς κρίσης του συστήματος και της πιο βάρβαρης επίθεσης που έχουν ζήσει τρεις γενιές, αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά θα έπρεπε να είχε απογειωθεί! Η κρίση αυτή είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της να δώσει διέξοδο και προοπτική στους ταξικούς αγώνες!

Την ίδια στιγμή ο κατακερματισμός και η «σφαγή» στο εσωτερικό της αριστεράς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Είναι γνωστό το τι γίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τα σχόλια περιττεύουν. Δεν είναι τόσο γνωστό το τι γίνεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς αυτή δεν απασχολεί τα ΜΜΕ όσο ο ΣΥΡΙΖΑ – η πραγματικότητα όμως είναι ότι η εικόνα στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι χειρότερη κι απ’ του ΣΥΡΙΖΑ! Τέλος, τεράστιες αντιθέσεις υπάρχουν και στο εσωτερικό του ΚΚΕ, αυτές όμως δεν βγαίνουν εύκολα προς τα έξω λόγω του σταλινικού χαρακτήρα αυτού του κόμματος: οι διαφωνούντες είτε αποχωρούν βουβά είτε διαγράφονται εν ριπή οφθαλμού.

Η ανάγκη των ενωτικών συνεργασιών

Παρά την αρνητική εικόνα της αριστεράς το «Ξ» συνεχίζει, πάντα, να παλεύει για την ευρύτερη δυνατή συνεργασία της αριστεράς. Αυτές είναι οι παραδόσεις της επαναστατικής αριστεράς, από την εποχή του Μαρξ και του Ένγκελς, μέχρι τον Λένιν και τον Τρότσκι. (Ο απομονωτισμός του ΚΚΕ δεν έχει σχέση με το Μαρξισμό, είναι αποτέλεσμα του Σταλινισμού του). Η συνεργασία της αριστεράς και στο επίπεδο των επιμέρους αγώνων και κινημάτων και στο επίπεδο της προσπάθειας να χτιστούν μαζικές οργανώσεις του κινήματος (συνδικαλιστικές, κοινωνικές, πολιτικές) είναι απαραίτητη γιατί υποβοηθά την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων. Από εκεί και πέρα οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές παραμένουν, και τίθενται καθαρά και ανοιχτά.

Η συμμετοχή του «Ξ» στον ΣΥΡΙΖΑ, από το 2008 υπηρετούσε τον πιο πάνω στόχο. Όμως, σήμερα, η δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να παίξει αυτό το ρόλο έχει τελματώσει. Για την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ το «Ξ» δεν φέρει καμία ευθύνη – συνεπώς δεν είναι και διατεθειμένο να αναλάβει κανένα κόστος για την απαξιωτική εικόνα που εμφανίζει προς τα έξω. Γι αυτό και αποστασιοποιείται.

Και η «επανεκκίνηση»;

Είναι γεγονός ότι σήμερα αναπτύσσεται μια προσπάθεια «επανεκκίνησης» του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μας, όμως, δεν πρόκειται να υπάρξει ουσιαστική επανεκκίνηση. Υπάρχει μία τεχνητή συγκόλληση ανάμεσα σε δυνάμεις του Μετώπου (του Αλέκου Αλαβάνου, της ΚΟΕ, κλπ) με τον ΣΥΝ, αλλά πρόκειται για «λυκοφιλία». Το Μέτωπο, απλά καραδοκεί, με την πρώτη ευκαιρία θα προχωρήσει στην εξαγγελία νέου κόμματος. Αν δεν το έκανε μέχρι τώρα είναι μόνο και μόνο γιατί «έφαγε τα μούτρα του» στις περυσινές τοπικές εκλογές.

Η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε νόημα, ουσία και περιεχόμενο, αν μπορούσε να ελκύσει (να οργανώσει και να εντάξει στους αγώνες και τη δράση) τις χιλιάδες των «ανένταχτων» που τον είχαν προσεγγίσει την προηγούμενη περίοδο και που σήμερα έχουν φύγει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί!

Και ο λόγος γι’ αυτό είναι κατ’ αρχήν πολιτικός.

Το πολιτικό πρόβλημα

Η αριστερά είναι πρώτα και κύρια πολιτικές θέσεις. Όταν η κοινωνία είναι αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη κρίση όπως τη σημερινή, η αριστερά χρειάζεται θέσεις που να απαντούν στην κρίση. Διαφορετικά έχει χάσει το παιγνίδι.

Ποιες είναι οι θέσεις με τις οποίες εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ προς τα έξω; Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ΣΥΡΙΖΑ έχει να «εμφανιστεί» από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι τον Μάρτη του 2011. Για ποιες θέσεις λοιπόν, να μιλήσουμε; Οι θέσεις με τις οποίες ταυτίζεται, συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι θέσεις του ΣΥΝ... 

Το βασικό τρίπτυχο με το οποίο ο ΣΥΝ απαντάει στην κρίση είναι : α) επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, β) ευρω-ομόλογο, γ) ύπαρξη ενός ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα.

Δεν απασχολεί τον ΣΥΝ το γεγονός πως αυτές είναι οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ; Αυτές είναι οι θέσεις από τις οποίες ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και τις οποίες υποτίθεται πάλεψε για να πείσει τους «εταίρους» του στην ΕΕ αλλά... δεν τα κατάφερε. 

Δεν είναι μόνο οι σοσια-Ληστές που υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις. Στην ΕΕ και την Αμερική, πολύ σημαντικά τμήματα των πιο παραδοσιακών εκπροσώπων του κατεστημένου υποστηρίζουν παρόμοιες θέσεις. Πχ, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους υποστηρίζει η νέα αστική κυβέρνηση της Ιρλανδίας, στελέχη της γερμανικής (!) κυβέρνησης και ο Economist, μέλη της Κομισιόν όπως ο Όλι Ρεν βρίσκουν θετική την ιδέα του ευρωομολόγου, δημόσιο τραπεζικό πυλώνα υποστηρίζει όχι μόνο η Κατσέλη αλλά κι ο Παπακωνσταντίνου...

Από που ως που οι θέσεις που προβάλλει ο ΣΥΝ μπορούν να θεωρηθούν ως «θέσεις της αριστεράς»; Όταν η χώρα βοά από τα 100 δις που η κυβέρνηση έχει προσφέρει στους Έλληνες τραπεζίτες την στιγμή που εξοντώνει τα λαϊκά στρώματα για να τους αποπληρώσει (κι όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους Γερμανούς, Γάλλους κλπ τοκογλύφους-τραπεζίτες) ο ΣΥΝ λέει όχι στην πρόταση για «άρνηση αποπληρωμής του χρέους» και όχι στην «εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος!!!*

Με τέτοιες θέσεις, ο ΣΥΝ και κατ’ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να δώσουν τις μάχες που απαιτούν οι συνθήκες!

Πίσω απ’ την διαρκή κρίση του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αυτή η πολιτική αδυναμία. Στην οποία το Μέτωπο δεν έχει καμία εναλλακτική  πολιτική πρόταση! Το βασικό στοιχείο που διαχωρίζει σήμερα το Μέτωπο από τον ΣΥΝ είναι μια γερή δόση εθνικισμού και μια ισχυρή έλξη προς την Σπίθα του Θεοδωράκη.  Και, δυστυχώς, η προσπάθεια για ένα τρίτο πόλο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΑΣΑ δεν μπόρεσε να ευοδωθεί.

Κάτω από κάποιες συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει ψήφους διαμαρτυρίας και να ανεβάσει τα ποσοστά του. Αν όμως δεν αλλάξει πολιτική και φυσιογνωμία, δεν θα μπορέσει να προσφέρει διέξοδο και, συνεπώς, δεν θα μπορέσει να διατηρήσει αυτά τα ποσοστά.

Οπότε, τι προτείνουμε;

Για όλη την παραπάνω εικόνα υπάρχουν ευθύνες. Οι κύριοι υπεύθυνοι, βρίσκονται στο χώρο του Μετώπου και του ΣΥΝ, που από πρώην αγαστοί συνεργάτες έγιναν ορκισμένοι εχθροί. Μόνο που οι υπεύθυνοι δεν δείχνουν καμία διάθεση αυτοκριτικής. Μ’ αυτή την έννοια το «Ξ» αρνείται να συμμετέχει σε οποιοδήποτε ηγετικό όργανο ή επίσημη διαδικασία σαν συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο κόσμος, δικαιολογημένα, ζητά ευθύνες από όλους όσους συμμετέχουν.

Συνεργασία όμως, ναι, απαραίτητα, για τους λόγους που εξηγούμε πιο πάνω. Συνεργασία εκεί που το θέμα αφορά το κίνημα και την κοινωνία, ναι. Συνεργασία με τον «χ» και τον «ψ» στη γραμματεία για να καταλήξουμε σε νερόβραστους συμβιβασμούς, όχι! Ατέρμονες, αδιέξοδες συζητήσεις σε «θεματικές επιτροπές», όχι! Αυτά δοκιμάστηκαν στις καλύτερες εποχές του ΣΥΡΙΖΑ και απέτυχαν, δεν θα πετύχουν τώρα. Συνεργασία, όμως, με συνιστώσες, εργαζόμενους/συνδικαλιστές, νεολαίους, του ΣΥΡΙΖΑ, με τοπικές ή περιβαλλοντικές κινήσεις, κλπ, για τους αγώνες στον κάθε χώρο, 100%. Κι όχι μόνο βέβαια με τις πιο υγιείς δυνάμεις στο εσωτερικό ή κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ασφαλώς και με το ΚΚΕ, αν το ίδιο δεν ήταν τόσο «παρανοϊκά» διασπαστικό και σεκταριστικό.

Το «Ξ» επαναλαμβάνει τη θέση που έχει διατυπώσει εδώ και καιρό, ότι παλεύει για να έρθουν κοντά και να συνεργαστούν τα πιο «υγιή» κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σ’ αυτή την προοπτική θα εργαστούμε την επόμενη περίοδο. Εμπλοκή στα κινήματα και συνεργασία όπου αυτό είναι δυνατό, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να γίνει σε μια επόμενη φάση δυνατό αυτό που σήμερα φαίνεται αδύνατο: Πρώτο να δημιουργηθεί μια μαζική μαχητική αριστερά που να μπορεί να παρέμβει στο εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα δίνοντας τους ώθηση και προοπτική. Δεύτερο, και παράλληλα, η δημιουργία ενός ισχυρού επαναστατικού πόλου που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την απαλλαγή από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και το χτίσιμο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας, στηριγμένης βέβαια στην εργατική δημοκρατία κι όχι σε παρανοϊκά προσωπολατρικά μοντέλα δικτατοριών τύπου Στάλιν και Μάο.

____________________

*Τις τελευταίες μέρες ο Α. Τσίπρας διατυπώνει δημόσια τη θέση για «κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος».
Αυτή είναι μια σωστή θέση αλλα ταυτόχρονα αντιφάσκει με θέσεις φιλικού διακανονισμού με το κεφάλαιο όπως «ο απευθείας δανεισμός απο την ΕΚΤ» κ.α.
Με τους τοκογλύφους τραπεζίτες ή θα συγκρουστείς - και μόνο αυτό το νόημα έχει η θέση για κοινωνικοποίηση των τραπεζών - ή θα υποταχθείς στις απαιτήσεις τους. Μέση οδός δεν υπάρχει.

 

Οι…..”καλοθελητές” του ΣΚΑΪ

Είναι γεγονός ότι ειδικά τους τελευταίους μήνες, η κριτική που ασκούν οι δημοσιογράφοι στα διοικητικά συμβούλια των συνδικαλιστικών τους οργάνων και κυρίως στην ΕΣΗΕΑ και την ΕΣΗΕΜΘ, έχει κορυφωθεί . Η «ύποπτη» στάση των προεδρείων, σε μια σειρά θεμάτων, στο ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων, αλλά και στις ατομικές συμβάσεις που έχουν επιβληθεί με την ανοχή τους σε πολλά μαγαζιά, έχει εξοργίσει πολύ κόσμο.
Δυστυχώς η τελευταία 4ήμερη προειδοποιητική απεργία των δημοσιογράφων, έδωσε το έναυσμα για προβοκατόρικες κινήσεις, οι οποίες γίνονται αντικείμενο έμπνευσης από στελέχη και διευθυντές δημοσιογραφικών συγκροτημάτων και υλοποίησης από «συναδέλφους» δημοσιογράφους.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΣΚΑΪ, όπου λίγες μέρες μετά την απεργία που έγινε και για τις 16 απολύσεις στον όμιλο, δημοσιεύτηκε ένα «ψήφισμα» και μάλιστα στην ιστοσελίδα του καναλιού, με το οποίο δημοσιογράφοι της τηλεόρασης ανακοινώνουν την απόφαση τους προς την ΕΣΗΕΑ, να μη δεχτούν να ξαναλάβουν μέρος σε απεργιακή κινητοποίηση, αν δεν προηγείται ψηφοφορία στην οποία θα αποφασίζει η πλειοψηφία για συμμετοχή ή όχι . Μάλιστα όπως τονίζεται, «η απόφαση αυτή αφορά μόνο σε μελλοντικές απεργιακές προτάσεις για την τηλεόραση του ΣΚΑΪ» .
Μέχρι εδώ όλα «καλά». Μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ότι οι «συνάδελφοι» οι οποίοι αποδέχτηκαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να υπογράψουν πρώτοι από όλον τον κλάδο ατομικές συμβάσεις, προχωρούν σε μια ακόμη κίνηση αντισυναδελφικής συμπεριφοράς, εξυπηρετώντας αβίαστα τις εργοδοτικές μεθοδεύσεις για περεταίρω διαίρεση του αγώνα για συλλογικές συμβάσεις και παύση των απολύσεων, με σκοπό την πλήρη αποδυνάμωση του.
Ωστόσο, οι εργασιακοί εκπρόσωποι των δημοσιογράφων στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, με ανακοίνωση τους έρχονται να ρίξουν φως στο θέμα του «ψηφίσματος», αναφέροντας ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι πρόκειται για ένα χαρτί που δεν προέρχεται από κάποια εργασιακή συνέλευση ή άλλο όργανο, αλλά από κάποιους που θέλησαν να θολώσουν τα νερά εξυπηρετώντας «σκοτεινά» συμφέροντα.
Η συγκεκριμένη κίνηση, δείχνει εκτός άλλων, ότι στα ΜΜΕ από τη μία υπάρχουν βαθειά ριζωμένοι μηχανισμοί εργαζόμενων-δουλοπάροικων, καθαρά φιλοεργοδοτικών και από την άλλη, πως όπου οι μηχανισμοί αυτοί δεν υπάρχουν, δημιουργούνται από τους εργοδότες, με εκβιασμούς και μεθοδεύσεις.
Οι συγκεκριμένοι «συνάδελφοι» που συνέταξαν το συγκεκριμένο ψήφισμα και όποιοι άλλοι βλέπουν τα συμφέροντα τους συνυφασμένα με αυτά των εργοδοτών, αντί να προκαλούν περεταίρω κακό στα σωματεία, καλό είναι να θέτουν εαυτό εκτός αυτών, γιατί δεν έχουν δικαίωμα να αποτελούν τροχοπέδη σε οποιοδήποτε αγώνα ή διεκδίκηση.
Ακολουθεί η ανακοίνωση των εργασιακών εκπροσώπων του ΣΚΑΪ, που ξεμπροστιάζει τους «καλοθελητές».
Ανακοίνωση των εκπροσώπων των εργαζομένων στη τηλεόραση και το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ
Με μια πραξικοπηματική και διασπαστική κίνηση η οποία μάλιστα δημοσιεύεται στον επίσημο διαδικτυακό κόμβο του ομίλου (www.skai.gr) και η οποία τεχνηέντως αναπαράγεται από blogs και ιστοσελίδες ως “ανακοίνωση των εργαζομένων στο ΣΚΑΙ” μερίδα εργαζομένων στην τηλεόραση θέλει να ορίζει αν και πότε θα γίνονται από εδώ και στο εξής οι απεργίες στον όμιλο.Αφορμή της κίνησης αυτής στάθηκε η πρόσφατη απεργία στον ΣΚΑΙ, την Τρίτη 5 Απριλίου 2011, η οποία αποφασίστηκε από το Διασωματειακό, ως η ελάχιστη απάντηση και ένδειξη αλληλεγγύης στους 16 απολυθέντες του ομίλου.
Χωρίς να ερωτηθεί και να ενημερωθεί η πλειοψηφία των εργαζομένων στην τηλεόραση, χωρίς να συγκληθεί και να διεξαχθεί Συνέλευση, αγνοώντας και καταπατώντας το καταστατικό της Ένωσης, εντελώς ανεύθυνα και σε μια περίοδο που οι προφάσεις για το “κακό σωματείο” και τον “καλό εργοδότη” περισσεύουν, οι άγνωστοι-ανώνυμοι συνάδελφοί μας απαξιώνουν το σωματείο, δείχνοντας το δρόμο για την επόμενη απεργοσπασία.
Να ξεκαθαρίσουμε πως:
α) Ποτέ δεν διεξήχθη Συνέλευση των εργαζομένων στη τηλεόραση του ΣΚΑΙ και πως ποτέ δεν πάρθηκε απόφαση από ένα συντεταγμένο όργανο.
β) Μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων στην τηλεόραση ενημερώθηκε για το δήθεν ψήφισμα από την ιστοσελίδα του ομίλου. Δεν ρωτήθηκε ποτέ, αγνοούσε την ύπαρξή της, ενώ κάποιοι άλλοι καταγγέλλουν ότι εκβιάστηκαν καθώς βρέθηκαν απέναντι στο φάσμα της απόλυσης και της ανεργίας.
γ) Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι, μέλη και μη της ΕΣΗΕΑ, εργαζόμενοι στην τηλεόραση που διαφωνούν με την παραπάνω ανακοίνωση. Οι ίδιοι κάνουν λόγο για πραξικόπημα.
δ) Μια υπενθύμιση για τα μέλη και τα μη μέλη της ΕΣΗΕΑ: Κατά την διάρκεια των εκλογών εμείς που εκλέγουμε το Δ.Σ. παράλληλα ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ την Ένωση Συντακτών έτσι ώστε να αποφασίζει για τις απεργιακές μας κινητοποιήσεις.
ε) Οι εργαζόμενοι στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ, ουδεμία σχέση έχουν με το περιεχόμενο της ανακοίνωσης. Διαφωνούν κάθετα.
Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων:
Κωνσταντίνος Δαυλός -Εκπρόσωπος των Εργαζομένων στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ-
Λεωνίδας Σακλαμπάνης -Εκπρόσωπος των Εργαζομένων στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ 100,3-

Εκτακτο δελτίο Τύπου του Δήμου Λαυρεωτικής

Λαύριο 14/4/2011

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ  

Εκτεταμένη χρήση χημικών και εμπόλεμη ατμόσφαιρα ό, τι επικρατεί τις τελευταίες 2 ώρες στην Κερατέα. 9 διμοιρίες των ΜΑΤ με 3 μηχανήματα ήρθαν για άλλη μια φορά με δικαιολογία να ανοίξουν το δρόμο. Απλοί θεατές οι κάτοικοι της πόλης δέχτηκαν ασύστολοι χρήση χημικών από αέρος αλλά και από τις επίγειες δυνάμεις καταστολής με συνέπεια αυτή τη στιγμή εκατοντάδες συμπολίτες μας να αντιμετωπίζουν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα και να μεταφέρονται στα πλησιέστερα Κέντρα Υγείας.
Ότι και να πούμε είναι λίγο για τους κυβερνώντες … Κάποιος ας τους θυμίσει ότι είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες που υπερασπιζόμαστε τις ζωές μας.
Αυτή τη στιγμή, 17:20 διμοιρίες των Ματ μπαίνουν μέσα στην πόλη. Τα χημικά στις αυλές των πρώτων σπιτιών.

 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΔΗΜΟΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Ταχ. Δ/νση:  Κουντουριώτη  1
Λαύριο  - 19500

Αντιδήμαρχος Λαυρεωτικής:
Βασίλειος Θηβαίος
Τηλ. Επικοινωνίας: 6977206752

Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου:
Σταματίνα Κωστάκου
Τηλ. Επικοινωνίας: 6972442019

–Φοβούνται ορέ οι κομμουνιστές; –Αν φοβούνται λέει;!

Από http://leftg700.blogspot.com/

ΠΡΙΝ ΑΠΟ κάνα μήνα, και σχολιάζοντας την αγοραφοβία του ΚΚΕ, γράφαμε στην ανοιχτή επιστολή προς το ΚΚΕ και τους οπαδούς του:

«Κι ένας τρίτος φόβος σας (που έχει τη μικρότερη κατανόησή μας): Ο φόβος για το κόμμα. Ο οποίος τροφοδοτείται —αυτό σας το αναγνωρίζουμε ως ελαφρυντικό— από τις μνήμες και τις εμπειρίες του 1968 και του 1991. Αλλά, δεν νομίζετε, αγαπητοί φίλοι, πως είναι καιρός πια αυτό το εργαλείο που είναι το κόμμα σας (γιατί εργαλείο προς χρήση και για κάποιο σκοπό είναι, δεν είναι φετίχ ούτε τοτέμ), δεν νομίζετε πως είναι καιρός να χρησιμοποιηθεί; Τι το φυλάτε; Για να το βάζετε στη βιτρίνα; Στη βιτρίνα, δεν κινδυνεύει βέβαια να υποστεί κάποια φθορά. Όμως ποια η χρησιμότητά του, ή μάλλον, η αξία χρήσης του; Μηδενική. Η μόνη αξία που έχει εκεί είναι η αξία κατοχής… Ε, και λοιπόν;».

ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ της Αλέκας Παπαρήγα, αυτός ο φόβος, που περιγράψαμε ξεκάθαρα, εξωτερικεύτηκε το ίδιο ξεκάθαρα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι όμως η πρώτη φορά που έγινε σε αντιδιαστολή με αποφάσεις άλλου κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό, για μας, που ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί πρέπει να το έχουμε βουλωμένο όταν πρόκειται για κριτική εξ αριστερών προς τα αριστερά, είναι μια πρόοδος, για να τα λέμε όλα. Ασχέτως αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση η κριτική είναι λάθος, από ’δω ίσαμε την Καπερναούμ…

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ βγήκε αυτός ο φόβος; Βγήκε όταν ζητήθηκε από την Παπαρήγα να σχολιάσει την απόφαση του ΚΚ Πορτογαλίας να ανταποκριθεί θετικά στην επιστολή (πρόσκληση σε συνεργασία) του Μπλόκου, ενός αριστερού συμμαχικού σχήματος, το οποίο είναι κάτι σαν τον δικό μας τον ΣΥΡΙΖΑ —τουλάχιστον τον ΣΥΡΙΖΑ του 2008… Η επιστολή αυτή, όπως είναι γνωστό, στάλθηκε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, εν όψει της υπαγωγής της Πορτογαλίας στα σαγόνια του μηχανισμού στήριξης ΔΝΤ και ΕΕ. Οι πορτογάλοι, αν και κουτόφραγκοι, θυμήθηκαν την παραβολή με το δεμάτι που δεν σπάει όπως οι βέργες, αν είναι μόνες τους, και είπαν, κατ’ αρχήν, «να τα πουν».[1]

ΤΙ ΕΙΠΕ ΟΜΩΣ η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, όταν ρωτήθηκε; Είπε ότι (σε ελεύθερη απόδοση) «οι πορτογάλοι [σύντροφοι] θα βιώσουν ετεροχρονισμένα αυτά που βιώσαμε εμείς [το ΚΚΕ] το 1974 και το 1989», εννοώντας προφανώς τα προβλήματα και τις διασπάσεις που προκάλεσε η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλες αριστερές δυνάμεις.[2]

ΤΙ ΧΡΕΙΑΝ ΑΛΛΗΝ μαρτύρων έχομεν για να επιβεβαιώσουν αυτό που εμείς (εμείς και η κουτή Μαρία) ξέρουμε, δηλαδή, ότι η φοβική ηγετική ομάδα τού ΚΚΕ, στην προσπάθειά της «να διατηρήσει το Κόμμα αμόλυντο», το αποσύρει από την κυκλοφορία δράσεων και ιδεών;

ΚΑΙ ΤΙ ΧΡΕΙΑΝ ΑΛΛΩΝ μαρτύρων έχουν τα μέλη και οι φίλοι τού ΚΚΕ, που δεν έχουν χάσει την επαφή με την εφιαλτική πραγματικότητα και συνειδητοποιούν[3] την ανάγκη για ενότητα στη δράση και ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, για να σταματήσουν να το έχουν βουλωμένο στις Κόβες τους και τις παρέες τους;

ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ;…

[1] Έτσι, για να δικαιωθούμε κάπως κι εμείς, που έχει μαλλιάσει το πληκτρολόγιό μας να γράφει εδώ και δυο χρόνια «τα λέμε»…

[2] Έκανε βέβαια ένα λάθος (ή «λάθος»). Η διάσπαση του 1989, όταν αποχώρησε μεγάλο τμήμα της ΚΝΕ, ο Κώστας Κάππος, Δημήτρης Δεσύλλας και άλλοι, δεν είχε καμία σχέση με τη δημιουργία του τότε ενιαίου Συνασπισμού. Η αιτία της ήταν η απόφαση για συγκυβέρνηση με τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Η συγκεκριμένη διάσπαση για τη συγκεκριμένη απόφαση θα συνέβαινε έτσι κι αλλιώς, είτε υπήρχε ο ΣΥΝ, είτε όχι. Άμα είναι να τα λέμε, να τα λέμε όλα! ;-)

[3] Σύμφωνα, τουλάχιστον, με δημοσκοπήσεις στις οποίες έχει καταγραφή πλειοψηφία 2/3 υπέρ της συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων.

Χρόνια πολλά, AEKAPA

Ήταν 13 Απριλίου του 1924 όταν σε κατάστημα αθλητικών ειδών στην Ομόνοια, μια παρέα ατόμων αποφάσισε να γεννήσει μία από μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδος.
Όλα ξεκίνησαν στο μαγαζί του Αιμίλιου και του Μενελάου Ιωνά στην οδό Βερανζέρου. Σήμερα συμπληρώνονται 87 χρόνια από την ημέρα που έπεσε ο πρώτος «σπόρος» για τη δημιουργία ενός αθλητικού συλλόγου που θα εξέφραζε τα ιδανικά των προσφύγων της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς Ασίας, 20 μόλις μήνες μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά έμελλε να αγαπηθεί από εκατομμύρια Έλληνες σε όλα τα σημεία του πλανήτη.

Το καταστατικό της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως συντάχθηκε στις 30 Μαΐου του 1924 και η αναγνώρισή της ως σωματείου έγινε στις 13 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, πέντε μήνες μετά την ιστορική πρώτη συνάντηση των επιφανών προσφύγων στο πατάρι του καταστήματος αθλητικών ειδών του Αιμίλιου Ιωνά.

Στα 87 χρόνια της ιστορίας τους τα αθλητικά τμήματα της ΑΕΚ κατάφεραν να κατακτήσουν πάνω από 100 τίτλους χωρίς να αλλοιωθεί στο παραμικρό η φιλοσοφία του συλλόγου, που προβλέπει την έντιμη επικράτηση μέσα στον αγωνιστικό χώρο δίχως την παραμικρή βοήθεια από εξωγενείς παράγοντες.

Το ποδοσφαιρικό τμήμα της ΑΕΚ κατέκτησε μέσα σε 70 χρόνια (1932-2002) 27 τίτλους, δόξασε τα ελληνικά χρώματα με τις επιτυχίες του στην Ευρώπη, τροφοδότησε την Εθνική Ελλάδος με παίκτες σε όλες τις μεγάλες στιγμές της και φιλοδοξεί στις 30 Απριλίου να προσθέσει στην τροπαιοθήκη του ένα ακόμα Κύπελλο Ελλάδος.

Από τη 13η Απριλίου του 1924 μέχρι τη 13η Απριλίου του 2011 τίποτα σχεδόν δεν είναι ίδιο στο ποδόσφαιρο, ωστόσο αυτό που έχει μείνει απαράλλαχτο είναι ότι ο λαός της ΑΕΚ αποτελεί τον πνεύμονα, την καρδιά και την ψυχή της. Χρέος όλων όσοι υπηρετούμε την κιτρινόμαυρη ομάδα με τον δικέφαλο αετό είναι να μεταδώσουμε την ιδέα της Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως αναλλοίωτη στις επόμενες γενιές.

Τα 110 δις νομικά είναι «επαχθές χρέος»;

Ένα χρέος νομικά είναι “απεχθές” όταν:

Η κυβέρνηση της χώρας  προχώρησε στο δανεισμό να χωρίς ο λαός να γνωρίζει και να δώσει την συγκατάθεση του.

Το δάνειο σπαταλήθηκε σε δραστηριότητες που δεν είναι υπέρ του συμφέροντος του λαού και δεν τον ωφέλησαν

Οι πιστωτές ήταν ενήμεροι και σφύριζαν αδιάφορα,

Τα 110 δίς λοιπόν:

α) Προέρχονται από μια σύμβαση μου υπογράφτηκε χωρίς ο Λαός να ξέρει όλη την αλήθεια, την όποια σήμερα πλήθος στελεχών της κυβέρνησης και την δημόσια ζωής καλούν τον πρωθυπουργό και τον Υπ Οικονομικών να αποκαλύψουν.  Η κυβέρνηση και το  διεφθαρμένο “καθεστώς των τριών οικογενειών και των 5 νταβατζήδων, απέκρυψαν την αλήθεια και ενώ είχαν και τα μέσα και την δυνατότητα  για να ενημερώσουν. Προέρχονται από σύμβαση που δεν πέρασε από την Βουλή η όποια εκπροσωπεί τον ελληνικό Λαό σύμφωνα με το νόμο και είναι αποτέλεσμα παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων για την οποίες εμείς μάθαμε μόνο  για «κάποιο πιστόλι σε τραπέζι».

β) Το σύνολο των 110 δις πήγε στις τράπεζες και στους πιστωτές και όχι υπέρ του λαού.

γ) Οι πιστωτές το γνώριζαν όλο αυτό  όπως και γνώριζαν ότι το Ελληνικό χρέος θα φτάσει σε εξωφρενικά επίπεδα όπου θα υπάρχει μη δυνατότητα αποπληρωμής, Παρόλα αυτά προχώρησαν σε δανεισμό βγάζοντας κέρδη από το επιτόκιο.

Ακόμη παραπέρα παραπλανητικά στον λαό τα 110 δις παρουσιάστηκαν ως “μηχανισμός διασωσης”, “φάρμακο”, “θεραπεία” ενώ είναι μηχανισμός υπερχρέωσης οποίος μας οδηγεί στην αδυναμία εξυπηρέτησης του.

Και σε τελευταία ανάλυση δεν είπε κανείς όλη την αλήθεια στον Ελληνικό λαό.

Αν και δεν είμαστε νομικοί είναι φανερό ότι τα 110 δις  νομικά είναι «επαχθές χρέος» και άρα η ελλάδα δικαιούται να μην το πληρώσει.

   
                    

Πηγή: Γ. Παπαιωάννου

                                                      

Έφθασε η ώρα της κρίσης για την “Απογευματινή”

Στο κτίριο 6 της πρώην Σχολής Ευελπίδων κρίνεται αύριο (Τετάρτη 13/04) το πρωί το μέλλον της εφημερίδας “Απογευματινή”, των αποζημιώσεων των εργαζομένων, καθώς και των οφειλούμενων από τον Ιούλιο του 2010 δεδουλευμένων.

Το δικαστήριο θα εξετάσει ταυτόχρονα την αίτηση πτώχευσης που κατέθεσε η εταιρεία “Εκδόσεις Απογευματινή Α.Ε.”, καθώς και το αίτημα των εργαζομένων, οι οποίοι ζητούμε να πτωχεύσει ως φυσικό πρόσωπο ο Κ.Ι. Σαραντόπουλος.
Υπενθυμίζεται ότι προ μηνός οι εργαζόμενοι καταθέσαμε στο δικαστήριο φάκελο με στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν – το προφανές – πως ο Κώστας Σαραντόπουλος ήταν και είναι ο μοναδικός μέτοχος, ιδιοκτήτης και εκδότης της εφημερίδας “Απογευματινή”.
Το ρόλο του Κ. Σαραντόπουλου επιβεβαίωσε ενώπιον του δικαστηρίου και ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος, ο οποίος στα ερωτήματα της έδρας “ποιόν γνωρίζει η ΕΣΗΕΑ ως ιδιοκτήτη της εφημερίδας” και “με ποιόν συνομιλούσε όλο αυτό το διάστημα της κρίσης”, απάντησε ξεκάθαρα και με το κύρος του προέδρου της ΕΣΗΕΑ πως ο μόνος πραγματικός μέτοχος είναι ο Κωνσταντίνος Ι. Σαραντόπουλος.
Οι εργαζόμενοι δηλώνουμε ότι θα δώσουμε και αυτή τη μάχη Όρθιοι. Ας είναι πάντες βέβαιοι πως όλο αυτό το – πραγματικά επώδυνο, από την οικονομική και ψυχολογική σκοπιά, για εμάς – χρονικό διάστημα κανείς μας δεν καθόταν με σταυρωμένα χέρια και τα στοιχεία που προέκυψαν από το …ρεπορτάζ μας θα συζητηθούν και θα προκαλέσουν αίσθηση. Δεσμευόμαστε να σας ενημερώσουμε πολύ σύντομα σχετικά με τα παραπάνω, και επιφυλασσόμαστε να πραγματοποιούμε τακτικές αναρτήσεις για κάθε νεώτερη εξέλιξη, ιδίως αυτά τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα, μέσα από το ιστολόγιό μας.
Καλούμε συναδέλφους, και όχι μόνο, να σταθούν στο πλευρό μας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως η αλληλεγύη είναι το πιο ισχυρό μας όπλο.
Ο αγώνας για τα αυτονόητα δε μπορεί παρά να είναι Δίκαιος.
                                     Εργαζόμενοι στην “Απογευματινή”

ΚΑΤΙΑ ΓΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ - ΒΟΣΠΟΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ

Mετά το Αουσβιτς, είναι αδύνατον να γραφεί ποίηση.                                                                Αντόρνο

Μετά το Δ.Ν.Τ;

Ο μικρός 8 ετών. Μόνο. Στην Κοκκινιά.Κυριακή 9 το βράδυ. Παραμονή της Ημέρας της Ποίησης. 9 το βράδυ. Μια ώρα περισσότερη από τα χρόνια του. Μπροστά στον μεγάλο κάδο, απέναντι από το τυροπιτάδικο. Βοσπόρου και Λαοδικείας. Σκαλίζει τα σκουπίδια με το δεξί, με το αριστερό σηκώνει από κάτω ένα πενιρλί. Καμένο. Από τα πεταμένα του τυροπιτάδικου. Που δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αυτός από τα καμένα. Υστερα πίνει λίγο νερό από ένα μπουκαλάκι βαθιά μέσα στον κάδο. Που χωράει ολόκληρος. Τα αυτοκίνητα μπροστά στο ΣΑΒΒΑ  φεύγουν με φρέσκα πενιρλί και νεράκια. Πάει 9.30. Ψάχνει ακόμα στα σκουπίδια. Για σάπιες μπουγάτσες, πατημένες σπανακόπιτες, χτεσινές κιμαδόπιτες, στραπατσαρισμένες πίτσες. Να πάει και στο σπίτι. Που δεν είναι στο Καστρί. Ούτε στο Λαγονήσι. Στη Νίκαια. Το 2011. Το πρωί δεν θα πάει σχολείο. Γιατί δουλεύει στους κάδους. Με ειδικότητα τα τυροπιτάδικα. Οχι του Μπουένος ´Αιρες. Της Νίκαιας. Το 2011. Που τα φάγαμε όλοι μαζί. Και ο μικρός μαζί. Από τα καμένα πενιρλί. Βοσπόρου και Λαοδικείας. Σε λίγο ξημερώνει η μέρα της ποίησης. Χωρίς τον πιτσιρίκο.

                                                                                            Κάτια Γαλοπούλου

Δημοσιεύθηκε στο http://www.e-dromos.gr/
---------------
Ενα σύντομο βιογραφικό της, γραμμένο από την ίδια.

Γεννήθηκα το 1957 και ζω πεισματικά έκτοτε στην Κοκκινιά,τη  Νίκαια, από οικογένεια προσφύγων εκ Μικράς Ασίας. Σπούδασα Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησα στο Ειρηνοδικείο Νικαίας ως Δικαστικός Υπάλληλος, από το οποίο όμως δημόσιο δραπέτευσα μετά από 4 χρόνια γιατί δεν ταιριάζαμε καθόλου οι δυό μας. Επειδή μάλιστα η δικαιοσύνη κατά τη γνώμη μου, είναι αδύνατον να απονεμηθεί με το παρόν σύστημα, εγκατέλειψα τα νομικά ισοβίως με  διαζύγιο υπαιτιότητι μου και ασχολούμαι έως και τώρα με τη διδασκαλία των Αγγλικών. Παραγωγικότερον.

H ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΕΝΟΣ ΑΔΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ!

ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΙΝΗΜΑ «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟ ΧΡΕΟΣ» ΜΕ ΛΑΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΠΑΝΤΟΥ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ΕΩΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ!
 ΕΙΤΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΕΙΤΕ ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ!
Για ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ο λαός της ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ αποφάσισε με δημοψήφισμα να μην ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΟΥΝ οφειλές ύψους 4 δισ (το 40% ΑΕΠ Ισλανδίας), τις οποίες η κυβέρνηση της Ισλανδίας είχε συνομολογήσει με τη Βρετανία και την Ολλανδία, οι οποίες αποζημίωσαν πολίτες τους που υπέστησαν ζημιές από την κατάρρευση Ισλανδικών Τραπεζών! (διαβάστε εδώ το ρεπορτάζ της ΙΣΚΡΑ σχετικά με το δημοψήφισμα στην Ισλανδία για τη μη αποπληρωμή του χρέους)
Στην ουσία ο Ισλανδικός λαός αποφάσισε να κάνει οριστική ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ!
Η κυβέρνηση της Ισλανδίας έγινε έξω φρενών με την ετυμηγορία του Ισλανδικού λαού.
Τι θα πάθει η Ισλανδία μετά το δημοψήφισμα;
Πιθανότατα, αν όχι σίγουρα, ΤΙΠΟΤΑ!
Στη χειρότερη περίπτωση θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση της οφειλής, όπου η κατάληξή της θα είναι περίπου βέβαιη: ο Ισλανδικός λαός θα ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ από το μεγαλύτερο μέρος της οφειλής! Όπως έγινε και με σειρά από άλλες χώρες!
 
Ασφαλώς η περίπτωση της ΕΛΛΑΔΑΣ δεν είναι απολύτως ταυτόσημη με την περίπτωση της ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ.
ΕΧΟΥΝ ΟΜΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ!
Γιατί, λοιπόν, η χώρα μας δεν ακολουθεί τον ΙΣΛΑΝΔΙΚΟ ΔΡΟΜΟ;
Αν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο βάζει πάνω από την επιβίωση της χώρας τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των πιστωτών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, υπάρχει και ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ!
Ο ελληνικός λαός αυτή την ώρα, αντί να μένει παθητικός ή να αντιδρά μεμονωμένα και σπασμωδικά, μπορεί να πάρει την υπόθεση της διάσωσης της χώρας και της νέας γενιάς στα χέρια του:
 > ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

> ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑ «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» ΤΟ «ΔΗΜΟΣΙΟ» ΧΡΕΟΣ

> ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΑΙΤΗΜΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ!

> ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΗΤΤΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΩΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ!

Το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ δεν είναι στην ουσία ΔΗΜΟΣΙΟ!
ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣ ΤΑΞΗΣ
ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ, ΕΝΩ ΞΟΔΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ!
ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΕΙ ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ!
Εδώ που φτάσαμε, ΕΙΤΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΘΑ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ ΕΙΤΑ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ!

Η «ΙΣΚΡΑ» καλεί τους πολίτες να ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.
ΛΑΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ:
ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΙΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ, ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ, ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΣΗΣ
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΛΑΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΛΥΣΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΥΜΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!
http://iskra.gr/index.php

Ο Νόαμ Τσόμσκι για τον πόλεμο στην Λιβύη

Τον περασμένο μήνα, στο διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Σιέρα Λεόνε, η δίκη του πρώην προέδρου της Λιβερίας Charles Taylor έφτασε στο τέλος της. Ο γενικός εισαγγελέας, καθηγητής Δικαίου στις ΗΠΑ David Crane, ενημέρωσε τους Times του Λονδίνου ότι η υπόθεση ήταν ελλιπής: Οι εισαγγελείς είχαν πρόθεση να απαγγείλουν κατηγορίες και κατά του Μοαµάρ Καντάφι, ο οποίος, σύμφωνα με τον Crane, “ήταν απολύτως υπεύθυνος για τον ακρωτηριασμό, ή/και τη δολοφονία 1,2 εκατ. ανθρώπων.” Αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και άλλοι, παρενέβησαν για να το εμποδίσουν. Ερωτηθείς γιατί, o  Crane είπε: “Καλώς ήρθατε στον κόσμο του πετρελαίου.”

Ένα άλλο πρόσφατο «θύμα» του Καντάφι ήταν ο Howard Davies,  πρύτανης του London School of Economics, ο οποίος παραιτήθηκε μετά τις αποκαλύψεις των σχέσεων του Πανεπιστημίου με τον Λίβυο δικτάτορα. (Σημείωση δικιά μου: Ο πρύτανης του LSE εξαναγκάστηκε σε παραίτηση όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε δεχτεί δωρεά από το Ίδρυμα του Καντάφι ύψους 1,5 εκατ. λιρών. Στο LSE “εκπόνησε” διδακτορική διατριβή ο γιος του Καντάφι, Σαΐφ αλ Ισλάμ). Στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, η Monitor Group, μια εταιρεία συμβούλων που ιδρύθηκε από καθηγητές του Χάρβαρντ, πληρωνόταν πολύ καλά για τις υπηρεσίας της όπως το βιβλίο που θα έκανε γνωστά τα αθάνατα λόγια του Καντάφι στον κόσμο “σε συνομιλία με διάσημους διεθνείς εμπειρογνώμονες” μαζί με άλλες προσπάθειες “για να ενισχυθεί το διεθνές κύρος της Λιβύης (του Καντάφι).”

Ο κόσμος του πετρελαίου σπάνια βρίσκεται εκτός παρασκήνιου σε υποθέσεις που αφορούν αυτή την περιοχή. Για παράδειγμα, καθώς οι διαστάσεις της ήττας των ΗΠΑ στο Ιράκ δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν, η ανθρωπιστική ρητορική αντικαταστάθηκε από την ειλικρινή ανακοίνωση των στόχων της πολιτικής τους. Τον Νοέμβριο του 2007, ο Λευκός Οίκος εξέδωσε μια Διακήρυξη Αρχών επιμένοντας ότι το Ιράκ πρέπει να παράσχει απεριόριστη πρόσβαση και προνόμια στους αμερικάνους επενδυτές. Δύο μήνες αργότερα ο πρόεδρος Μπους ενημέρωσε το Κογκρέσο ότι θα απορρίψει τη νομοθεσία που ενδέχεται να περιορίζει τη μόνιμη στάθμευση των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στο Ιράκ, ή τον “Έλεγχο των πετρελαιοπηγών του Ιράκ από τα Ηνωμένα Έθνη”- απαιτήσεις  που οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν λίγο αργότερα εξαιτίας της ιρακινής αντίστασης.

Ο κόσμος του πετρελαίου παρέχει χρήσιμες οδηγίες στο πως πρέπει να  αντιδράσει η Δύση στις εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου. Ένας πλούσιος σε πετρέλαιο δικτάτορας ο οποίος είναι αξιόπιστος πελάτης, έχει το ελευθέρας. Υπήρξε μικρή αντίδραση όταν η Σαουδική Αραβία ανακοίνωσε στις 5 Μαρτίου, ότι “Οι νόμοι και κανονισμοί στο Βασίλειο απαγορεύουν πλήρως όλα τα είδη των διαδηλώσεων, πορειών και καθιστικών διαμαρτυριών όπως και το κάλεσμα σε τέτοιες, δεδομένου ότι αντιβαίνουν στις αρχές της Σαρία και τα έθιμα και τις παραδόσεις της χώρας”. Το βασίλειο κινητοποίησε τεράστιες δυνάμεις ασφαλείας που εφάρμοσαν με αυστηρότητα την απαγόρευση.

Στο Κουβέιτ, οι μικρές διαδηλώσεις συνετρίβησαν. Μια τεθωρακισμένη γροθιά χτύπησε το Μπαχρέιν, όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας παρενέβησαν για να διασφαλίσουν ότι η μοναρχία της σουνίτικης μειονότητας δεν θα απειληθεί από εκκλήσεις για δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Το Μπαχρέιν είναι ευαίσθητο όχι μόνο γιατί φιλοξενεί τον 5^ο Στόλο των ΗΠΑ, αλλά και διότι συνορεύει με τις  σιιτικές περιοχές της Σαουδικής Αραβίας, περιοχές με το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου του βασιλείου. Οι μεγαλύτερες ενεργειακές πηγές στον κόσμο συμβαίνει να βρίσκονται στις βόρειες περιοχές του Περσικού Κόλπου, που κατοικούν κυρίως σιίτες, ένας πιθανός εφιάλτης για τους δυτικούς σχεδιασμούς. Στην Αίγυπτο και την Τυνησία, η λαϊκή εξέγερση έχει κερδίσει εντυπωσιακές νίκες, αλλά όπως το Carnegie Endowment αναφέρει, τα καθεστώτα παραμένουν και είναι “αποφασισμένα να περιορίσουν την υπέρ της δημοκρατίας συγκυρία που έχει δημιουργηθεί μέχρι τώρα. Μια αλλαγή της άρχουσας ελίτ και του συστήματος διακυβέρνησης είναι ακόμα ένας μακρινός στόχος”- κάτι που η Δύση θα επιδιώξει να κρατήσει μακριά.

Η Λιβύη είναι μια διαφορετική περίπτωση, μια πλούσια σε πετρέλαιο χώρα που διοικείται από έναν στυγνό δικτάτορα, ο οποίος, όμως, είναι αναξιόπιστος: Ένας αξιόπιστος πελάτης θα ήταν πολύ προτιμότερος. Όταν ξέσπασαν ειρηνικές διαμαρτυρίες, ο Καντάφι κινήθηκε αστραπιαία για να τις συντρίψει. Στις 22 Μαρτίου, καθώς οι δυνάμεις του Καντάφι κινούνταν προς την πρωτεύουσα των επαναστατών Βεγγάζη, ο κορυφαίος σύμβουλος του Ομπάμα για τη Μέση Ανατολή Dennis Ross προειδοποίησε ότι αν υπάρξει σφαγή, “όλοι θα μας κατηγορήσουν γι’ αυτό” - ένα ανεπιθύμητο  επακόλουθο.

Και η Δύση σίγουρα δεν ήθελε την ενίσχυση της εξουσίας και της ανεξαρτησίας του Καντάφι με τη συντριβή της εξέγερσης. Οι ΗΠΑ συντάχθηκε στην έγκριση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ της «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων», που θα υλοποιούταν από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Η παρέμβαση εμπόδισε μια πιθανή σφαγή αλλά ερμηνεύθηκε ως στήριξη των ανταρτών. Μια κατάπαυση του πυρός που επιβλήθηκε στις δυνάμεις του Καντάφι, επέτρεψε την προώθηση των δυνάμεων των ανταρτών δυτικά. Σύντομα κατέλαβαν τις  κύριες πετρελαιοπηγές της Λιβύης, τουλάχιστον προσωρινά.

Στις 28 Μαρτίου, το αραβικό περιοδικό Al-Quds Al-Arabi που εδρεύει στο Λονδίνο προειδοποίησε ότι η παρέμβαση μπορεί να αφήσει τη Λιβύη με “δύο κράτη, ένα των επαναστατών στην πλούσια σε πετρέλαιο Ανατολή και ένα μαστιζόμενο από τη φτώχεια, υπό την ηγεσία του Καντάφι δυτικό … Δεδομένου ότι οι πετρελαιοπηγές είναι εξασφαλισμένες, μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε ένα νέο Λιβυκό εμιράτο του πετρελαίου, αραιοκατοικημένο, προστατευόμενο  από τη Δύση και πολύ παρόμοιο με τα εμιράτα του Κόλπου.”

Προβάλλεται ευρέως ο ισχυρισμός ότι το πετρέλαιο δεν μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για την παρέμβαση, επειδή η Δύση είχε πρόσβαση σ’ αυτό και υπό τον Καντάφι. Σωστό, αλλά είναι άσχετο. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για το Ιράκ από τον Σαντάμ Χουσεΐν, ή το Ιράν και την Κούβα σήμερα. Αυτό που επιδιώκει η Δύση είναι αυτό που ανακοίνωσε ο Μπους: έλεγχο ή τουλάχιστον, αξιόπιστους πελάτες και στην περίπτωση της Λιβύης, την πρόσβαση σε τεράστιες ανεξερεύνητες περιοχές που εικάζεται ότι είναι πλούσιες σε πετρέλαιο. Εσωτερικά έγγραφα των ΗΠΑ και της Βρετανίας τονίζουν ότι ο «ιός του εθνικισμού» είναι ο μεγαλύτερος φόβος, δεδομένου ότι ενδέχεται να εκθρέψει την ανυπακοή.

Η επέμβαση διεξάγεται από τις τρεις παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (αν και μπορούμε να θυμηθούμε – οι Λίβυοι προφανώς το κάνουν – ότι, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία  διεξήγαγε γενοκτονία στην ανατολική Λιβύη). Οι δυτικές δυνάμεις ενεργούν υπό εικονική απομόνωση. Κράτη της περιοχής – Τουρκία και Αίγυπτος – δεν θέλουν να πάρουν μέρος, τι ίδιο και η υπόλοιπη Αφρική. Οι δικτάτορες του Περσικού Κόλπου θα ήταν χαρούμενοι να δουν τον  Καντάφι να φεύγει – αλλά, ακόμη κι αν φορτώνονται με προηγμένα όπλα που τους παρέχονται για ανακύκλωση πετροδολαρίων και τους εξασφαλίσουν υποταγή, παρέχουν λίγο περισσότερο από συμβολική συμμετοχή. Το ίδιο ισχύει και για την Ινδία, τη Βραζιλία ακόμη και τη Γερμανία.

Η Αραβική Άνοιξη έχει βαθιές ρίζες. Η περιοχή σιγοβράζει χρόνια. Η πρώτη από το σημερινό κύμα διαμαρτυριών ξεκίνησε πέρυσι στη Δυτική Σαχάρα, την τελευταία Αφρικανική αποικία, στην οποία εισέβαλε το Μαρόκο το 1975 και παράνομα κατέχει μέχρι σήμερα, κατά τρόπο παρόμοιο με το Ανατολικό Τιμόρ και τα κατεχόμενα εδάφη από το Ισραήλ. Τον περασμένο Νοέμβριο, μια ειρηνική διαμαρτυρία συντρίφθηκε από τις μαροκινές δυνάμεις. Η Γαλλία παρενέβη για να εμποδίσει μια έρευνα από το Συμβούλιο Ασφαλείας για τα εγκλήματα του πελάτη της.

Στη συνέχεια, μια φλόγα άναψε στην Τυνησία η οποία έχει πλέον εξαπλωθεί σε μεγάλη πυρκαγιά.

                              Δημοσιευμένο στους New York Times Syndicate.

Στην τελική ευθεία για το Σάββατο!

Συντονισμός Επιτροπών – Πρωτοβουλιών Κατοίκων και Ανοιχτών Συνελεύσεων

Δελτίο Τύπου

Μαζική συγκέντρωση «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ»: Σάββατο 9 Απρίλη, ώρα 1 μ.μ., Σύνταγμα

Το Σάββατο 9 Απρίλη, ώρα 1 μ.μ. στο Σύνταγμα, ο Συντονισμός Επιτροπών-Πρωτοβουλιών Κατοίκων και Ανοιχτών Συνελεύσεων απαντά συλλογικά στα χαράτσια της κυβέρνησης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς: «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».

Θα ξεκινήσουμε από τη γειτονιά μας η κάθε επιτροπή, ακυρώνοντας τα ακυρωτικά στα λεωφορεία, θα συνεχίσουμε στα αντίστοιχα μετρό, θα συναντηθούμε σε προσυγκεντρώσεις, στις 12 το μεσημέρι, στα Προπύλαια, το Μοναστηράκι και τον Ευαγγελισμό, και θα καταλήξουμε πανηγυρικά, στη 1 μ.μ., στο Σύνταγμα.

Εκεί, σχεδιάζουμε να ξεδώσουμε κόντρα στη μιζέρια και τη μαυρίλα του μνημονίου, ακούγοντας μουσική, «φωνάζοντας» με βουβουζέλες, κάνοντας διάφορα χάπενινγκ, με πολύχρωμους τρόπους που θα διατυμπανίζουν ότι η πολιτική ανυπακοή του «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» είναι πολύ διδακτική για τα επερχόμενα ζητήματα που θα παλέψουμε – και ότι η συλλογική αντίσταση, που ξεκίνησε, θα οργανωθεί σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο.

Συνειδητή επιθυμία μας και υπόσχεση είναι να μην αφήσουμε κανέναν εργαζόμενο, άνεργο, νεολαίο μόνο του απέναντι στα αρπακτικά των «αγορών». Καλούμε οποιονδήποτε άνθρωπο θέλει να ενώσει τη φωνή του με τη δική μας, να έρθει να μας βρει στις γειτονιές μας ή στο Σύνταγμα.

Τα ραντεβού ανά περιοχή θα δημοσιεύονται καθημερινά στο blog μας:http://katoikoi.blogspot.com/

ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΣΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

 Μην αγοράζετε “κυριακάτικες” εφημερίδες. Οι εργαζόμενοι στον Τύπο απεργούν από τις 9-12 Απριλίου! Ό,τι κυκλοφορεί αυτό το διάστημα είναι προϊόν απεργοσπασίας και εργοδοτικών μεθοδεύσεων! Βάλτε ένα χέρι στα δικαιώματά μας που πλήττονται βάναυσα όπως και τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων της χώρας. Το σπάσιμο της απεργίας και η αγορά δήθεν “κυριακάτικων” εφημερίδων τούτες τις ημέρες, ρίχνει νερό στο μύλο της τρόικας, του ΔΝΤ, της κυβέρνησης, των μεγαλοεκδοτών και των μεγιστάνων του Τύπου και τους δίνει ώθηση για περαιτέρω συρρίκνωση των εργασιακών μας δικαιωμάτων-κατακτήσεων και της ελεύθερης ακηδεμόνευτης ενημέρωσης της κοινωνίας.

Μίκης: “Μακάρι να μπορούσα να παλέψω στα μπλόκα της Κερατέας”

Οι Κυβερνήτες της Ελλάδας κατάντησαν τη χώρα μας -εκτός των άλλων- και χώρα της χωματερής. Το μεγάλο αυτό πρόβλημα έπρεπε να είχε λυθεί εδώ και δεκαετίες με την εφαρμογή ενός επιστημονικού σχεδίου -δίκαιου για όλους- με τη συνεργασία του Κράτους και των Τοπικών Αρχών. Δεν έγινε όμως εξ αιτίας της κομματοκρατίας που έβαζε και βάζει το κομματικό – πελατειακό συμφέρον πάνω απ’ όλα. Κι έτσι φτάσαμε σήμερα στον παραλογισμό, από τις εκατοντάδες χωματερές, να γίνει στόχος των ΜΑΤ μόνο η Κερατέα.
Όταν βλέπω αυτές τις μάχες σώμα με σώμα ανάμεσα στο σύνολο των κατοίκων μιας πόλης και στις δυνάμεις της κρατικής καταστολής, δεν μπορώ παρά να είμαι ολόψυχα στο πλευρό των κατοίκων της Κερατέας και μακάρι να μπορούσα να παλέψω μαζί τους στα οδοφράγματα.
Φαίνεται ότι η Κυβέρνηση έχει οδηγηθεί σε ολική παράνοια για να επιμένει σ’ αυτή την ωμή επιβολή βίας εναντίον αμάχων που μας ντροπιάζει, γιατί μας θυμίζει άλλες εποχές και άλλες συνθήκες, κατά τις οποίες στο κάτω-κάτω οι επιτιθέμενοι ήταν βάρβαροι…

                                             MIKHΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Επανακήρυξη της απεργίας στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση του ΣΚΑΪ – Αύριο 5/4, στις 6.00 π.μ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ της απεργίας ενάντια στις τρομοκρατικές απολύσεις

ΕΠΕΙΓΟΝ:
Ο Αλαφούζος πήγε στα δικαστήρια με σκοπό να θέσει “εκτός νόμου” το απεργιακό δικαίωμα, αλλά αυτή τη φορά τα σωματεία των τεχνικών, των διοικητικών και των δημοσιογράφων έστειλαν νέα εξώδικα  και έτσι… Αύριο το πρωϊ στις 6.00 ξεκινά η 24ωρη απεργία στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ενάντια στις τρομοκρατικές απολύσεις και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
Ραντεβού στην ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ στο Νέο Φάληρο για τα περαιτέρω

Ανοιχτή επιστολή – απάντηση στις τρομοκρατικές απολύσεις του Π. Κωστόπουλου

...και πρόσκληση για την περιφρούρηση της απεργίας στην ΙΜΑΚΟ τη Δευτέρα, 4/4/2011


Με τακτική σοκ και δέος απέλυσε ο Πέτρος Κωστόπουλος τις συνδικαλιστικές εκπροσώπους των συντακτών της ΙΜΑΚΟ: μας ζήτησε να υπογράψουμε στην είσοδο τις απολύσεις μας και κάλεσε την αστυνομία για να μας πετάξει έξω όταν ζητήσαμε λίγη ώρα για να μαζέψουμε τα πράγματά μας. Από τις επόμενες ώρες μάλιστα άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες που μας συκοφαντούσαν με το χειρότερο τρόπο, ότι γνωρίζαμε για τις απολύσεις μας και ότι προκαλέσαμε επεισόδια. Όλα αυτά συνέβησαν μία μόλις εβδομάδα αφότου ο πρόεδρος των εκδοτών του περιοδικού Τύπου Θεοχάρης Φιλιππόπουλος απέλυσε τη συνδικαλιστική εκπρόσωπο των Αττικών Εκδόσεων Ιωάννα Καζάκου.
Αυτές οι απολύσεις των συνδικαλιστριών δεν είναι η εξαίρεση στον Τύπο αλλά ο κανόνας το τελευταίο διάστημα, αφού οι εκδότες και οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ θέλουν να εξασφαλίσουν ότι το κύμα επίθεσης στα εργασιακά μας δικαιώματα που θα εξαπολύσουν θα έχει τη μικρότερη δυνατή αντίσταση.

Στην απεργία της Παρασκευής 1/4 που κήρυξαν τα σωματεία των συντακτών περιοδικού τύπου (ΕΣΠΗΤ), των λιθογράφων (ΠΕΛ), όπως και του προσωπικού του περιοδικού Τύπου (ΕΠΠΗΤ), ο Κωστόπουλος δε δίστασε να επιστρατεύσει βανάκι που έκρυβε στην κλούβα εργαζόμενους, σε πολλούς από τους οποίους ασκούνταν πιέσεις να βρουν τρόπο να μπουν μέσα, ακόμα και πηδώντας από τα κάγκελα. Μαζί με τα σωματεία μας περιφρουρήσαμε την απεργία μας με στόχο όχι σε καμία περίπτωση να ασκήσουμε κι εμείς τρομοκρατία στους συναδέλφους μας που ήθελαν να
 εργαστούν είτε γιατί το επέλεξαν είτε γιατί δέχτηκαν πιέσεις, αλλά να δώσουμε τη δυνατότητα σε όσους επιθυμούσαν να δείξουν την αλληλεγγύη τους και να ζητήσουν την ανάκληση των 10 απολυμένων συναδέλφων τους να απεργήσουν χωρίς να έχουν αντίποινα σαν αυτά που ζήσαμε εμείς για τη συνδικαλιστική δράση μας.

Σε όλα τα υπαρκτά προβλήματα που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση καλούμε τους συναδέλφους μας να δώσουμε συλλογική απάντηση, αφού αφενός οι ατομικές λύσεις δεν έχουν προστατεύσει κανέναν από την απόλυση ή την περικοπή του μισθού του, αφετέρου οι επιλογές από τη μεριά του εργοδότη δε δείχνουν να οδηγούν σε διέξοδο, αλλά το αντίθετο, παρόλο που η εταιρεία είναι κερδοφόρα.

Για αυτούς τους λόγους, καλούμε τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στην απεργία της Δευτέρας 4/4 και να έρθουν έξω από το κτίριο της ΙΜΑΚΟ ώστε να μπορέσουμε με συναδελφικό πνεύμα να συζητήσουμε τόσο για όσα προηγήθηκαν όσο και για το αν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις επιθέσεις που έχουν έρθει και έρχονται σε αποδοχές και εργασιακά δικαιώματα.

Πιστεύουμε ότι οι απολύσεις, οι περικοπές και η απόπειρα τρομοκράτησης συνδικαλιστών αφορούν όλους τους εργαζόμενους και για αυτό ζητάμε από τα εργατικά σωματεία να στηρίξουν τον αγώνα μας με ψηφίσματα συμπαράστασης.

Αγγελική Κάππου, εκπρόσωπος της ΕΣΠΗΤ στην ΙΜΑΚΟ

Μαίρη Κοντογεώργου, αναπληρώτρια εκπρόσωπος της ΕΣΠΗΤ στην ΙΜΑΚΟ

Άρης Χατζηστεφάνου

Ανοιχτή επιστολή για την απόλυσή μου από το Ρ/Σ ΣΚΑΪ 100.3

To πρωί της 31ης Μαρτίου η διεύθυνση του Ρ/Σ ΣΚΑΪ 100.3 μου ανακοίνωσε την απόλυσή μου. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια προσπάθεια πολιτικής φίμωσης καθώς οι πληροφορίες που παρουσίαζα στην εκπομπή δεν ταίριαζαν με τη φιλοκυβερνητική και φιλομνημονιακή γραμμή που επιχειρούσε να επιβάλλει η διεύθυνση.

Η προσπάθεια περιθωριοποίησης της εκπομπής μου ξεκίνησε πριν από χρόνια με τη διακοπή του τηλεοπτικού Infowar. Συνεχίστηκε με τη διακοπή των δεύτερων μεταδόσεων της ραδιοφωνικής εκπομπής αλλά και τις συνεχείς ακυρώσεις της μετάδοσης τις Κυριακές – θυμίζω ότι στα πρώτα χρόνια σε περίπτωση εκδηλώσεων και δράσεων του σταθμού η εκπομπή απλώς άλλαζε ώρα.

Αρκετά ακόμη περιστατικά έδειχναν ποιο ήταν το πραγματικό «ενδιαφέρον» του σταθμού για τη δημοσιογραφική μου δουλειά: Το βράδυ της επιδρομής στον Στόλο της Ελευθερίας, όταν επιχείρησα να επικοινωνήσω με το σταθμό για να μεταδώσω την έναρξη της επίθεσης από τον ισραηλινό στόλο, ο σταθμός αρνήθηκε να με βγάλει στον αέρα για περίπου μία ώρα ώστε να μη διακοπεί η αναμετάδοση… ενός αγώνα μπάσκετ. Θυμίζω επίσης ότι για τη συγκεκριμένη αποστολή ο σταθμός είχε υποσχεθεί να καλύψει τα έξοδα μέχρι του αστείου ποσού των 100 ευρώ (με την επισήμανση να σταματήσω να επικοινωνώ μαζί τους εάν ξεπεράσω αυτό το ποσό. Παρεμπιπτόντως δεν μου έδωσαν ποτέ ούτε αυτό το ποσό).

Πολιτικά χαρακτηριστικά όμως είχε και η στοχοποίησή μου για το γεγονός ότι αρνήθηκα να υπογράψω την παράνομη ατομική σύμβαση εργασίας με μείωση αποδοχών κατά 10%. Οι εργαζόμενοι που αρνηθήκαμε να υπογράψουμε, ακολουθώντας και την προτροπή της ΕΣΗΕΑ, γνωρίζαμε ότι αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα των εκδικητικών απολύσεων. Η απόφασή μας δεν αφορούσε τις οικονομικές μας αποδοχές αλλά την καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο απολύσεις στο ραδιόφωνο αφορούν εργαζόμενους που δεν είχαν υπογράψει την παράνομη σύμβαση. Παρά το γεγονός βέβαια ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση υπέγραψαν τις ατομικές συμβάσεις, ο ιδιοκτήτης του σταθμού αθέτησε την προσωπική του υπόσχεση και συνεχίζει τις μαζικές απολύσεις.

Τις τελευταίες ώρες ο σταθμός επιχειρεί να με παρουσιάσει ως «οικονομικό βάρος» παρά το γεγονός ότι οι αποδοχές μου για το ραδιόφωνο παραμένουν στάσιμες από το 2006 και κυμαίνονταν στο επίπεδο της συλλογικής σύμβασης. Θυμίζω επίσης ότι σχεδόν το σύνολο των αποστολών που πραγματοποιούσα στο εξωτερικό για τις ανάγκες της εκπομπής γίνονταν με δικά μου έξοδα και εξοπλισμό και πως στο παρελθόν μού ανατέθηκε για ένα χρόνο η επιμέλεια όλων των εκπομπών για τα 20 χρόνια του ΣΚΑΪ χωρίς αμοιβή.

Για όλους αυτούς τους λόγους αρνούμαι να αποδεχτώ την παράνομη, εκδικητική και πολιτικά υποκινούμενη απόλυσή μου.

Η προσπάθεια πολιτικής φίμωσης της εκπομπής μου δεν θα περάσει. Οι συνάδελφοι με τη στήριξη και της ΕΣΗΕΑ προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις απέναντι στις παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις αλλά και το κλίμα φόβου που επιχειρεί να επιβάλλει η διεύθυνση του σταθμού.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ακροατές του σταθμού και στους συναδέλφους που βρέθηκαν με συγκινητικό τρόπο στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή. Σε αυτούς οφείλω και την πορεία μου στο χώρο της δημοσιογραφίας από την πρώτη ημέρα που συνεργάστηκα με το ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ το 1996.

Με αξιοπρέπεια

Αρης Χατζηστεφάνου

Δημοσιογράφος