Ο "ΓΑΛΑΝΤΟΜΟΣ" ΕΡΓΟΔΟΤΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Ο χώρος των ιντερνετικών ΜΜΕ είναι γεμάτος από παραδείγματα μαύρης, ανασφάλιστης, κακοπληρωμένης εργασίας για την πλειοψηφία των εργαζομένων που δουλεύουν σε αυτά. Εργαζομένων κατά κύριο λόγο νεαρής ηλικίας, ώστε να μη γνωρίζουν και πολλά περί εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και να έχουν το περιθώριο να «αντέχουν» σε δύσκολες εργασιακές συνθήκες.

Ένας τέτοιος χώρος είναι και το tvxs.gr στο οποίο εργαζόμουν μέχρι πρόσφατα, μέχρι την απόλυσή μου στις 11 Ιουλίου 2011. Οι εργασιακές συνθήκες στο συγκεκριμένο μαγαζί δε διαφέρουν στην πραγματικότητα από εκείνες στα υπόλοιπα ιντερνετικά μέσα, που σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, η εργοδοσία έχει μετατρέψει την κρίση σε... «ευκαιρία» και συμπιέζει όσο μπορεί τα εργασιακά δικαιώματα. Το αποτέλεσμα είναι ο συνθήκες, κάτω από τις οποίες αναγκάζονται να δουλεύουν οι - κατά κύριο λόγο - νέοι εργαζόμενοι, να δυσχεραίνουν ολοένα και περισσότερο, ιδιαίτερα μπροστά στην ανυπαρξία της ΕΣΗΕΑ που κρατάει εκτός σωματείου όλο αυτό το εργατικό δυναμικό, αφήνοντάς το ακάλυπτο μπροστά στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Έτσι λοιπόν, ακόμα και σ' ένα μέσο που προβάλλεται ως «προοδευτικό» και «εναλλακτικό», η πλειοψηφία των εργαζομένων δουλεύει με ελλιπή ή και ανύπαρκτη ασφαλιστική κάλυψη, ή με μπλοκάκι (ως εκ τούτου η πλειοψηφία παίρνει 12 κι όχι 14 μισθούς το έτος) και με χαμηλούς μισθούς που κυμαίνονται από 400 ως 900 περίπου ευρώ. Οι αργίες και τα Σαββατοκύριακα δεν αμείβονται επιπλέον, όπως προβλέπεται από το νόμο, αλλά ανταλλάσσονται με ρεπό, ενώ όσοι συνάδελφοι, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αποχωρούν είτε «οικειοθελώς» είτε γιατί απολύονται (και έχουν υπάρξει απολύσεις και πριν τη δική μου), δεν αντικαθίστανται με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση της εργασίας εκείνων που μένουν πίσω.

Κι επειδή ανάμεσα στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει, η δική μου περίπτωση θεωρούνταν από την εργοδοσία, μάλλον «προνομιούχα». Όπως άλλωστε μου είχε πει ο ίδιος ο κ. Κούλογλου, ήταν τυπικός απέναντί μου σχετικά με τις υποχρεώσεις του ως εργοδότης, και ως εκ τούτου διεκδικούσε τα τυπικά και από εμένα (π.χ. να φέρνω χαρτί γιατρού σε περίπτωση ασθένειας κ.α.).

Τα τυπικά:

Ο μισθός μου ήταν 715 ευρώ για την πενθήμερη 8ωρη εργασία μου ως υπάλληλος γραφείου (με ολίγη από δημοσιογραφία όταν είχα χρόνο) και ασφάλιση στο ΙΚΑ. Τώρα το πως τα 715 ευρώ θεωρούνταν τυπικά από τον άνθρωπο που «ανέδειξε» τη γενιά των 700 ευρώ μέσω σχετικής εκπομπής του στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα... δεν μπορώ να γνωρίζω. Πέρα όμως από την πενθήμερη εργασία, από τον Οκτώβριο του 2010 μέχρι και τον Ιούνιο του 2011 εργαζόμουν και τα Σάββατα, κρατώντας τη δημοσιογραφική βάρδια, με ελάχιστη αμοιβή και χωρίς ασφαλιστική κάλυψη. Μέχρι και «εξυπηρέτηση» την αποκάλεσε ο κ. Κούλογλου μιας και έτσι ικανοποιούταν η όντως εκφρασμένη από καιρό επιθυμία μου να ασχοληθώ περισσότερο με το δημοσιογραφικό κομμάτι του tvxs.gr. Για να μη συζητήσω βέβαια για τους μήνες που εργαζόμουν χωρίς ασφάλιση, πριν την επίσημη πρόσληψή μου και αμισθί για κάμποσους μήνες μέσω του δημοφιλούς πλέον θεσμού της «μαθητείας».

Οι προαναφερθείσες συνθήκες εργασίας είχαν ως αποτέλεσμα η εργασία μου στο tvxs να είναι ολοένα και πιο ανυπόφορη. Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα που διεκδικούσα να μου αναγνωριστεί το πτυχίο αλλά και να υπολογιστεί στις μέρες άδειας που δικαιούμουν όλο το έτος και όχι μόνο οι μήνες από την επίσημη πρόσληψή μου. Από τη στιγμή μάλιστα που είχα προσκομίσει το πτυχίο μου στην εργοδοσία, όπως άλλωστε μου είχε ζητηθεί, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η επιχείρηση από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Μη αντέχοντας άλλο αυτή την κατάσταση, με τις δεδομένες εργασιακές συνθήκες, ήρθε και η τελική ρήξη με την εργοδοσία (με αφορμή έντονη «διαφωνία» για το πότε θα αναπλήρωνα 2 ώρες που χρωστούσα στο μαγαζί) που οδήγησε και στην απόλυσή μου.

Η περίπτωση του συγκεκριμένου μαγαζιού δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας όσον αφορά στις εργασιακές συνθήκες και στην καταστρατήγηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων στα ινετρνετικά ΜΜΕ. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο κρίσιμη για τον κόσμο της εργασίας συνολικά, που δέχεται τη λυσαλέα επίθεση της κυβέρνησης και των εργοδοτών στο πλαίσιο του Μνημονίου και της κρίσης. Μια κρίση την οποία έχουν μετατρέψει σε «ευκαιρία» προκειμένου να διαλύσουν τις συλλογικές συμβάσεις (δεν αναφέρομαι φυσικά στα ιντερνετικά μαγαζιά που η συλλογική σύμβαση είναι άγνωστη λέξη) και όποιες κατακτήσεις είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια.

Και η ΕΣΗΕΑ όχι μόνο κοιμάται, αλλά αφήνει σκοπίμως (;) ακάλυπτους όλους αυτούς τους εργαζόμενους στα ιντερνετικά ΜΜΕ, μη αναγνωρίζοντάς τους ως συναδέλφους. Και μάλλον για να μη νιώθουν... «μειονεκτικά» απέναντι στους υπόλοιπους συναδέλφους, η πλειοψηφία των μελών του ΔΣ έχει φαίνεται αποφασίσει να δείξει την ίδια αδιαφορία μπροστά στις απολύσεις, μειώσεις μισθών κτλ, των εργαζομένων στα υπόλοιπα μέσα, με την αδράνεια που έχει επιδείξει χωρίς να προχωρά σε απεργιακές κινητοποιήσεις (με το πρόσχημα της μη συγκρότησης προεδρείου) και «αποχαιρετώντας» μας για το καλοκαίρι, παρά το γεγονός ότι η εργοδοσία στα ΜΜΕ συνεχίζει τις επιθέσεις τεχνιέντως εν μέσω καλοκαιριού.

Με τις δεδομένες εργασιακές συνθήκες στον χώρο συνολικά των ΜΜΕ, αλλά και ειδικότερα στα ιντερνετικά μαγαζιά, η αναγκαιότητα να ανοίξουν τα σωματεία για τον κόσμο που εργάζεται σε αυτά είναι πιο επιτακτική από ποτέ, ώστε να σταματήσουν να μένουν ακάλυπτοι οι εργαζόμενοι μπροστά στις «ορέξεις» των εργοδοτών.

Αμαλία Αλτίνου,

πρώην εργαζόμενη στο tvxs.gr - μέλος των Financial Crimes

Η Bank of America βουλιάζει εξαιτίας των επισφαλών στεγαστικών δανείων

Όποιος είπε ότι η αμερικανική κρίση κατοικίας έχει τελειώσει πρέπει να δει το διάγραμμα τιμών της μετοχής της Bank of America, η οποία καταγράφει μεγάλη πτώση σε όλο το 2011 ενώ τη Δευτέρα βουλιάζει στη δημοσίευση ειδήσεων ότι η τράπεζα θα χρειαστεί να αυξήσει την κεφαλαιοποίηση της κατά 50 δις δολάρια εξαιτίας του μεγέθους της τρύπας που αντιμετωπίζει από τα επισφαλή στεγαστικά δάνεια.

Πριν βιαστείτε να μιλήσετε για μεμονωμένη περίπτωση καλό είναι να γνωρίζετε πως οι καλύτεροι αναλυτές της αμερικανικής αγοράς κατοικίας προβλέπουν περαιτέρω πτώση των τιμών της τάξης του 15-20% ενώ το απόθεμα των σπιτιών που έχουν κατασχεθεί ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ

 

''Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών. Λόγοι πολιτικοί, αίτια κρατικά, το συμφέρον αυτής της ίδιας της υπόθεσης για την οποία χύσατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν τώρα πίσω, μερικούς από σας, στην πατρίδα σας, άλλους σε αναγκαστική εξορία. Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είσαστε η ιστορία. Γίνατε πρόσωπα μυθικά. Είσαστε το ηρωικό παράδειγμα της σταθερότητας και της διεθνούς απήχησης της Δημοκρατίας. Δεν θα σας ξεχάσουμε και όταν βγάλει φύλλο και πάλι το δένδρο της ελιάς, το δένδρο της ειρήνης, και αυτά μπλεχτούν με τα φύλλα της δάφνης για τη νίκη της Ισπανικής Δημοκρατίας, ελάτε πάλι πίσω''!!!

ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ,αποχαιρετώντας τους αγωνιστές των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ.

Τον Δεκέμβριο του 1936, η Κομιντέρν αποφάσισε τη σύσταση τμημάτων εθελοντών, κομμουνιστών και μη, οι οποίοι θα πολεμούσαν εναντίον των δυνάμεων του Φράνκο, και τα οποία έμειναν γνωστά ως «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Στα τρία χρόνια, που διήρκεσε ο πόλεμος, 50.000 άνθρωποι από 55 χώρες, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Δέκα χιλιάδες από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.

H πρώτη συμπαγής ομάδα ελλήνων αγωνιστών έφθασε στην πόλη Αλμπαθέτε, η οποία ήταν το κέντρο υποδοχής και εκπαίδευσης των Διεθνών Ταξιαρχιών, τον Οκτώβριο του 1936, και εντάχθηκε στον «Βαλκανικό λόχο» του τάγματος «Ντιμιτρόφ» της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας. Πάντως αρκετοί Ελληνες βρίσκονταν ήδη εκεί, διάσπαρτοι σε διάφορες άλλες μονάδες. Στα μέσα του 1937 συγκροτήθηκε ο ελληνικός λόχος, ο οποίος ονομάστηκε για λίγο «Νίκος Ζαχαριάδης» και αργότερα «Ρήγας Φερραίος», με διοικητή τον Γιάννη Παντελιά και πολιτικό επίτροπο το Δημήτρης Σακαρέλο, δραπέτη των φυλακών της Αίγινας.
Οι Έλληνες εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών αριθμούσαν γύρω στα 300-400 άτομα, Στην πλειοψηφία τους αποτελούντο από τρεις κατηγορίες: τους Έλληνες του εσωτερικού (κυρίως ναυτεργάτες, οι οποίοι αποτελούσαν και το 50% του συνόλου των εθελοντών), τους Έλληνες του εξωτερικού, (κυρίως από Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) και τους Κύπριους.

Η πρώτη ομάδα των εθελοντών έφτασε στην Ισπανία το 1936 και ενσωματώθηκε στον Βαλκανικό Λόχο που αποτελείτο από Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο υπήρχαν και αρκετοί οι οποίοι ενσωματώθηκαν σκόρπιοι σε άλλους λόχους, ανάλογα με την χώρα προέλευσής τους (πχ οι Έλληνες εξ Αμερικής υπηρέτησαν στο τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν», ενώ εκείνοι από την Αγγλία έμειναν στο αγγλικό).
Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η Ναυτεργατική Ενωση Ελλάδας με έδρα της εκείνη την εποχή τη Μασσαλία, λειτουργώντας ως συντονιστικό κέντρο που εξασφάλιζε τη μεταφορά ανθρώπινου δυναμικού και προπαγανδιστικού υλικού σε ολόκληρη την υφήλιο. Η συνεισφορά της δεν εξαντλείται μόνο στην παρουσία δεκάδων Ελλήνων ναυτεργατών στο μέτωπο, αλλά και στη δράση της στα πλοία, όπου τα πληρώματα σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν την αποστολή υλικού προς τους φαλαγγίτες του Φράνκο.

Μεγάλη ομάδα των Ελλήνων εθελοντών προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις τάξεις της ελληνοαμερικανικής κομμουνιστικής κίνησης του μεσοπολέμου,καθώς και από την Αγγλία από την οποία προήλθε ένα σημαντικό τμήμα εθελοντών κυρίως Κυπριακής καταγωγής.

Το 1938 είχαμε μεγάλη αύξηση των Ελλήνων και Κυπρίων εθελοντών που πήγαν στην Ισπανία. Aποτέλεσμα ήταν η δημιουργία και ενός δεύτερου Ελληνικού Λόχου, αυτή την φορά χωρίς όνομα, που ανήκε στην 129η Διεθνή Ταξιαρχία. Διοικητής αυτού του 2ου Ελληνικού λόχου ήταν ο Κυπριος Μιχάλης Οικονομίδης. Μετά απο λίγο καιρό στάλθηκε στο μέτωπο της Αραγωνίας όπου βρήκε τον λόχο “Ρήγα Φεραίο” και πόλεμησαν μαζί απέναντι στους Φασίστες.

Η τελευταία μάχη που συμμετείχαν Ελληνες ήταν η μάχη του Έβρου. Μετ΄απο εκεί όσοι Έλληνες δεν σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών αναγκάστηκαν να πάνε στην Καταλωνία. Όλοι οι εθελοντές αναγκάστηκαν να φύγουν απο την Ισπανία, αφού οι Διεθνείς Ταξιαρχίες θα έπαυαν να πολεμούν στο πλευρό των Δημοκρατικών. Οι περισσότεροι γυρίσαν στις πατρίδες τους, όμως στην Ελλάδα λόγω της δικτατορίσς του Μεταξά ήταν δύσκολη η επιστροφή. Έτσι οι περισσότεροι πήγαν στην Γαλλία οπού αργότερα θα πολεμούσαν πάλι απένατι στους Φασίστες, αυτή την φορά με το μέρος της Γαλλικής Αντίστασης.

Να σημειώσουμε επίσης ότι τα πρώτα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν οι Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι συνδικαλιστές του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschland) με πολιτικό αρχηγό τον μετέπειτα καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ.

Επίσης στην Ισπανία πολέμησε ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαιωάννου. Ο Παπαϊωάννου ήταν από τους πρώτους εθελοντές και πολέμησε στη μάχη της Αντιούχα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά.

Τα μηνύματα του αγώνα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι σήμερα. η μόνη επιλογή απέναντι στο φασισμό είναι ο ασυμβίβαστος και ανειρήνευτος αγώνας για να μπορέσουμε να κτίσουμε το δικό μας αύριο. Η διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι πάντα επίκαιρη το «NO PASARAN» πρέπει να ξανακουστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πιο μαζικά και πιο δυνατά από ποτέ!

19 Ιούλη 1979. Οι αντάρτες του Απελευθερωτικού Εθνικού Μετώπου των Σαντινίστας (FLSN) μπαίνουν νικηφόρα στη Μανάγκουα

Revolución Sandinista - Triunfo del FSLN

Yannis Tsal

19 Ιούλη 1979. Οι αντάρτες του Απελευθερωτικού Εθνικού Μετώπου των Σαντινίστας (FLSN) μπαίνουν νικηφόρα στη Μανάγκουα, τερματίζοντας τη δικτατορική δυναστεία των Σομόσα που καταδυνάστευε τη Νικαράγουα επί σχεδόν μισόν αιώνα. Το επαναστατικό μέτωπο των Σαντινίστας δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '60, από νεαρούς διανοούμενους όπως ο Κάρλος Φονσέκα Αμαδόρ και ο Τομάς Μπόρχε, εμπνευσμένους από τους αγώνες του ριζοσπάστη εθνικιστή επαναστάτη Σαντίνο, που πολέμησε τον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό τη δεκαετία του '30, αλλά και τον πρόσφατο θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης. Το μέτωπο συσπείρωσε αγρότες, εργάτες, προοδευτικούς αστούς, ακόμα και χριστιανούς υποστηρικτές της “θεολογίας της απελευθέρωσης”, όπως ο ιερωμένος Ερνέστο Καρδενάλ, στον οποίο ανατέθηκε το Υπουργείο Πολιτισμού μετά τον θρίαμβο της επανάστασης.

Η κυβέρνηση των Σαντινίστας μέσα σε μια δεκαετία παρουσίασε εντυπωσιακό έργο. Πετυχημένη σταυροφορία κατά του αναλφαβητισμού, με επικεφαλής τον μετέπειτα ηγέτη τους Ντανιέλ Ορτέγα. Πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας για όλο το λαό. Αγροτική μεταρρύθμιση. Εθνικοποίηση στρατηγικής σημασίας πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ώθηση των πολιτών προς το συνδικαλισμό και την οργάνωση συνεταιρισμών, γεγονός που αποτέλεσε «μια διαδικασία κοινωνικής δικαιοσύνης και άμεσης λαϊκής οργάνωσης που δεν είχε προηγούμενο στην ιστορία της Νικαράγουας και της Λατινικής Αμερικής, με εξαίρεση την Κούβα», σύμφωνα με τον ιστορικό Νούνιες.

Η τοπική ολιγαρχία και οι ΗΠΑ ενοχλήθηκαν από αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές και χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να υπονομεύσουν την επανάσταση. Από προκλητική κατασυκοφάντηση, προερχόμενη κυρίως από την αντιπολιτευόμενη εφημερίδα La Prensa, που παρ' όλα αυτά συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά, αλλά και ξένα μέσα ενημέρωσης, μέχρι στρατολόγηση των μισθοφόρων Κόντρας με κεφάλαια και εκπαιδευτές από τις ΗΠΑ. Οι Κόντρας εξαπολύουν φονικές επιθέσεις από τις γειτονικές χώρες, στα πλαίσια της τρομοκρατίας του “Βρώμικου Πολέμου” που αιματοκύλισε την Κεντρική Αμερική κατά τη δεκαετία του '80, ενορχηστρωμένη από τον περιβόητο Τζον Νεγρεπόντε και τον Όλιβερ Νόρθ.

Όσο βρώμικο κι αν είναι το χρήμα, όσο πολύπλοκο και να είναι το ξέπλυμά του, από το πλυντήριο βγαίνει πεντακάθαρο. Τη δεκαετία του ογδόντα, όταν ο Ρόναλντ Ρήγκαν ήταν πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, η Ζυρίχη ήταν το επιχειρηματικό κέντρο πολλαπλών συναλλαγών, υπό τη διεύθυνση του στρατηγού Όλιβερ Νορθ. Σύμφωνα με όσα αποκάλυψε ο Ελβετός συγγραφέας Ζαν Τσίγκλερ, βορειοαμερικανικά όπλα πήγαιναν στο Ιράν, μια εχθρική χώρα, και εξοφλούνταν κατά κύριο λόγο με μορφίνη και ηρωίνη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πουλούσαν τα ναρκωτικά από τη Ζυρίχη και στη Ζυρίχη κατέθεταν τα χρήματα με τα οποία στη συνέχεια χρηματοδοτούσαν τους μισθοφόρους για το βομβαρδισμό αγροτικών συνεταιρισμών και σχολείων στη Νικαράγουα. Εκείνη την εποχή ο Ρόναλντ Ρήγκαν συνήθιζε να παρομοιάζει τους μισθοφόρους με πατέρες του έθνους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Εντουάρντο Γκαλεάνο, ο Κόσμος Ανάποδα

Παρά τη λυσσώδη αντεπανάσταση, οι Σαντινίστας αντέχουν. Κερδίζουν άνετα τις εκλογές του 1984, και δείχνουν πολύ κοντά στην επικράτηση και στις εκλογές του 1990. Ωστόσο, ένα απρόβλεπτο εξωτερικό γεγονός θα επηρεάσει κρίσιμα τους ψηφοφόρους. Οι πεζοναύτες των ΗΠΑ έχουν εισβάλει πρόσφατα στον Παναμά, και οι πολίτες της Νικαράγουας φοβούνται πως θα είναι ο επόμενος στόχος αν παραμείνουν στην εξουσία οι πρώην αντάρτες. Κάτω από αυτό το κλίμα, τις εκλογές κερδίζει η αντιπολίτευση της Βιολέτα Τσαμόρο. Οι κυβερνήσεις της Τσαμόρο και των δύο επόμενων προέδρων γκρεμίζουν ό,τι καλό είχαν χτίσει με κόπο οι Σαντινίστας. Οι μισθοί ευτελίζονται, η ανεργία εκτοξεύεται και τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά πειράματα καταχρεώνουν τη χώρα.

Οι Σαντινίστας επιστρέφουν στην εξουσία μετά τις εκλογές του Νοέμβρη του 2006, με ηγέτη και πάλι το Ντανιέλ Ορτέγα. Και αυτή τη φορά δεν έχουν σύμμαχο μόνο τη σοσιαλιστική Κούβα.

Μόνο οι εργάτες και οι αγρότες θα φθάσουν ως το τέλος, μόνο όταν η δύναμη τους είναι οργανωμένη θα κατακτήσει το θρίαμβο.
Αουγκούστο Σέσαρ Σαντίνο

Στη Νικαράγουα, κύριοι, μην ξεγελιέστε,
ειν' το ποντίκι αυτό που τρώει τη γάτα.

(από τραγούδι των ανταρτών του Σαντίνο)

http://barbudosdesierramaestra.blogspot.com/

Yannis Tsal

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας περικοπάς…

(ή τα 11 «παλιόπαιδα» μιας εφημερίδας)

Ανοιχτή επιστολή προς τους εργαζόμενους στον Τύπο του δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου, που απολύθηκε από τη Sport Day επειδή δεν προσυπέγραψε τη μισθολογική μείωση του 25%.

Μωρέ, μπράβο ταχύτητα… Ήταν Τρίτη 28 Ιουνίου, όταν ήλθε η σειρά μου να κληθώ στο γραφείο του εκτελεστικού διευθυντή της «Sport Day» Γιώργου Δήμα για να απαντήσω εάν αποδεχόμουν την – πασίγνωστη πλέον- αξίωση της διοίκησης της εταιρείας: μείωση κατά 25% στις μεικτές αποδοχές όλων των εργαζομένων στην εφημερίδα. Ήταν Παρασκευή 15 Ιουλίου, όταν κλήθηκα πάλι στον ίδιο όροφο του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται η Sport Day, αλλά σε άλλο γραφείο: στο Λογιστήριο, για να διεκπεραιωθούν τα της απόλυσής μου.

Κομίζει πάντως και μια «ευχάριστη» διαπίστωση η ταχύτητα, με την οποία η εργοδοσία της Sport Day φρόντισε να … τιμωρηθώ παραδειγματικά για την άρνησή μου να αποδεχθώ αυτό το «μείον 25%», που εν προκειμένω θα σήμαινε και «μείον 25%» από όσα προβλέπει η συλλογική σύμβαση (ναι, ξέρω, «κακή» και … ντεμοντέ λέξη στις ημέρες μας) ως ελάχιστη αμοιβή για τους δημοσιογράφους με τη δική μου επαγγελματική «ηλικία». Ποιο είναι αυτό το «θετικό» συμπέρασμα; Πώς από το «δεν υπάρχει σάλιο» ενίοτε μπορεί η … μπίλια να επιστρέφει στο «λεφτά υπάρχουν». Πάντοτε βρίσκονται «μπικικίνια», αρκεί να προορίζονται για «ιερό σκοπό»: για απολύσεις και συνακόλουθες αποζημιώσεις…

Η εξέλιξη…

Η ταχύτητα πάντως χαρακτήρισε συνολικά τις εξελίξεις στο εργασιακό «τερέν» της Sport Day, από το φθινόπωρο του 2010 μέχρι σήμερα. Πρώτη πράξη- η «φθινοπωρινή»: προς αποφυγή απολύσεων, η εργοδοσία ζήτησε να γίνουν αποδεκτές ορισμένες περικοπές σε μισθούς που κινούνταν πάνω από τη συλλογική σύμβαση. Περικοπές της τάξης του 10% – 15%, όχι επί του συνόλου των μισθών, αλλά επί των ποσών που υπερέβαιναν τα οριζόμενα από τη σύμβαση επίπεδα. Σεμνό «ψαλίδι», ανεκτό. Έγινε αποδεκτό από τους εργαζόμενους για να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Η εργοδοσία άλλωστε είχε την «έξωθεν καλή μαρτυρία»- έως τότε ήταν κατά κανόνα «ΟΚ» στις υποχρεώσεις της απέναντι στο προσωπικό της εφημερίδας.

Τι ακολούθησε; Μια … εαρινή σύναξη χαρτιών απόλυσης! Κατά το δίμηνο Απριλίου – Μαΐου 2011 απολύθηκαν 10 άνθρωποι, δηλαδή πάνω από το 10% του συνολικού προσωπικού της εφημερίδας! Πώς το έλεγε ο Αϊνστάιν; «Δεν προλαβαίνω να σκεφθώ το μέλλον, διότι έρχεται πολύ γρήγορα». Πού να δείτε πόσο γρήγορα έρχεται το ζοφερό μέλλον!… Η επόμενη πράξη «σοκ και δέους» στη Sport Day κατέφθασε αμέσως- και ήταν όντως … πρωτοποριακή: αξίωση να γίνει «οριζόντια» μείωση στις μεικτές αποδοχές κατά 25%! Οι «κλασσικές» σε άλλα ΜΜΕ περικοπές της τάξης του 10% φάνταζαν πλέον … φιλεργατική παραχώρηση, εν συγκρίσει με όσα γίνονταν στο δικό μας , το πάλαι ποτέ ζηλευτό, «μαγαζί».

Ποια δαμόκλειος σπάθη συνόδευε την εργοδοτική απαίτηση για το «μείον 25%»; Η προειδοποίηση πως σε διαφορετική περίπτωση στο τέλος Ιουνίου – αρχές Ιουλίου θα ακολουθούσε άλλο ένα πακέτο «μαζεμένων» απολύσεων – πάνω από δέκα. Ποιο θα ήταν το «αντάλλαγμα» της αποδοχής του «μείον 25%» εκ μέρους των εργαζόμενων; Η … απλή ελπίδα πως ίσως αποφευχθούν νέες απολύσεις τουλάχιστον μέχρι το χειμώνα, με δυο «εάν κι εφ’ όσον». Πρώτον, εάν και εφ’ όσον οι κυκλοφορίες του καλοκαιριού δεν αποδειχθούν κατώτερες των αναμενόμενων. Δεύτερον, εάν κι εφ’ όσον η «επανεκκίνηση» του Σεπτεμβρίου δεν γίνει από πολύ χαμηλά επίπεδα. Α, κάτι ακόμη: δόθηκε η διαβεβαίωση πως αν τελικά δεν αποφευχθούν απολύσεις, οι αποζημιώσεις θα υπολογιστούν με βάση το επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν οι μισθοί πριν από τη μείωση του (τόσο εξωφρενικού, διάβολε!) 25%.

Ήταν πλέον φανερό ότι η φάκα δεν διέθετε καν πραγματικό τυράκι… Αρχές Ιουνίου οι εργαζόμενοι της εφημερίδας πραγματοποίησαν συνέλευση, η οποία κατέληξε σε ένα συγκεκριμένο «δια ταύτα», έπειτα από πολύωρη συζήτηση εφ’ όλης της ύλης- από το αν είναι ή όχι αναγκαίο το (νέο) κακό που μας ζητά η εργοδοσία να υποστούμε, μέχρι τα πολυετή κουσούρια της ΕΣΗΕΑ. Σε μυστική ψηφοφορία και με «σκορ» 40 έναντι 7, η συνέλευση αποφάσισε να αρνηθεί μειώσεις μισθών που θα καταργούσαν τη συλλογική σύμβαση. Πέραν του τι θα έκανε και τι όχι η ΕΣΗΕΑ, ήταν φανερό εκ των προτέρων κάτι: το κατά πόσο θα αποδεικνυόταν κενό ή … γεμάτο γράμμα αυτό το συλλογικό «δια ταύτα» θα κρινόταν από την επιλογή που θα έκαναν στο … «στάδιο» των προσωπικών κλήσεων ειδικά οι εργαζόμενοι εκείνοι, οι οποίοι θα «έπεφταν» κάτω από τη σύμβαση, εάν αποδέχονταν τη μείωση του 25%.

Η «εντεκάδα»… 

Δεν στερείται σημασίας το γεγονός ότι το «40-7» προέκυψε από μυστική ψηφοφορία, δηλαδή από διαδικασία που αν μη τι άλλο εγγυάται ότι το (απορριπτικό για το «-25%») «σαραντάρι» δεν το συνέθεσε κανένας φόβος προσωπικού στιγματισμού. Το διαμόρφωσε απλώς η στάθμιση των δεδομένων που έκαναν 47 άνθρωποι (άλλος ένας ψήφισε … άκυρο- μάλλον θέλησε να ξεπεράσει το άγχος για το μέλλον προσφεύγοντας στο χαβαλέ) . Μπορεί άραγε να ισχυριστεί κανείς κάτι ανάλογο για τη συνέχεια; Θα πει κανείς ότι στη διαδικασία του «ενώπιος ενωπίω με την οικονομική διεύθυνση» δεν διαδραμάτισε ρόλο βασικού μοχλού για την αντιστροφή των αριθμών ο φόβος – είτε ο φόβος (μάλλον η πεποίθηση) πως ισχύει το «συμφωνείς ή απολύεσαι, αμέσως ή μετά από λίγο», είτε ο φόβος καθενός πως οι περισσότεροι συνάδελφοί του θα «έκαναν πίσω»; Όποιος θελήσει, ας το ισχυριστεί. Γιατί όχι; Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε ακόμη και το χοντροκομμένο χιούμορ γίνεται ευπρόσδεκτο…

Τελικά, 11 εργαζόμενοι επί συνόλου 83 αρνηθήκαμε τη μείωση. Έξι από τη διόρθωση, τρεις τεχνικοί, ένας «υλατζής» κι ένας αρθρογράφος (ο γράφων). Μακάρι να ήμουν ο μόνος, αλλά πολύ φοβάμαι ότι είμαι απλώς ο πρώτος που απολύεται για λόγους εκδικητικού «παραδειγματισμού». Τα κίνητρα της απόλυσης τα καθιστά προφανή και η ίδια η χρονική στιγμή: έπειτα από την («επιτυχή» κατά τα 72 ογδοηκοστά τρίτα) επιχείρηση περαιτέρω μείωσης του «εργατικού κόστους», προτού καν φανεί ποιο θα είναι καλοκαιρινό peak στις πωλήσεις της Sport Day, 1,5 μήνα πριν από σεπτεμβριανή μεγάλη «ώρα της αλήθειας» για τις κυκλοφορίες, προφανώς καμία απόλυση δεν μπορεί να παραπέμπει σε έκτακτη οικονομική αναγκαιότητα. Εκτός πια αν «μπλόφαρε» για τα καλά η εργοδοσία, όταν εξέφραζε ελπίδες ότι μπορεί να αποφευχθούν νέες απολύσεις, τουλάχιστον για μερικούς μήνες. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, ποιο στην ευχή είναι το αντίτιμο της θυσίας του 25% των μισθών;

Φυσικά είμαι βέβαιος πως όταν – στις 28 Ιουνίου- ο Γ. Δήμας μου έλεγε ρητά ότι η άρνηση του «μείον 25%» θα επέσυρε απόλυση, δεν θα αποδεχόταν τον όρο «εκδικητική», εάν τυχόν είχαμε διάθεση για τέτοια «ακαδημαϊκή» συζήτηση. Εικάζω ότι η εργοδοσία ίσως πρότασσε μια νεόκοπη περί «ηθικής» και «δικαιοσύνης» αντίληψη, που όπως διαπιστώνω «γυροφέρνει» εσχάτως στο χώρο του Τύπου. Μια αντίληψη απολύτως συμβατή προς τους εργοδοτικούς κώδικες, η οποία όμως μόνο θλίψη και αηδία προκαλεί όταν αναπαράγεται στις τάξεις εργαζομένων. Μια αντίληψη η οποία, στην πιο ακραία της εκδοχή, θεωρεί την απόλυση εκείνων που απορρίπτουν την χωρίς πάτο μισθολογική καταβαράθρωση (κι όχι μόνο των δικών τους μισθών, φυσικά) και την εξαφάνιση κάθε «κόκκινης γραμμής» περίπου ως … εκδήλωση εργοδοτικής αλληλεγγύης προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους! Δεν ξέρω πόσα ανατριχιαστικά θα ακούσουμε ακόμη. Το βέβαιο είναι ότι οι τερατολογίες αυτού του είδους δεν ηχούν καθόλου παράταιρες σε μία εποχή, κατά την οποία ο ένας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μιλά για τανκς που θα προστατεύσουν τις τράπεζες κι ο άλλος ονειρεύεται «στρατιωτική πειθαρχία» στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Δυστυχώς…

Ο επίλογος… 

Τα προαναφερθέντα γεγονότα στη Sport Day από το φθινόπωρο μέχρι σήμερα ασφαλώς παρουσιάζουν ομοιότητες και διαφορές με εξελίξεις σε άλλα ΜΜΕ. Για την κρίση στον Τύπο (συνολικά) θα μπορούσαν να γραφούν τόμοι και να γίνουν ατέρμονες συζητήσεις – από τα ποικίλα «τις πταίει», την πτώση των πωλήσεων των εφημερίδων, το Διαδίκτυο και τη συρρίκνωση της διαφημιστικής πίτας, μέχρι την αναγκαία κάθε φορά ανίχνευση μιας διαχωριστικής γραμμής που κατά κανόνα δεν είναι ευδιάκριτη: το όριο ανάμεσα στη σώρευση πραγματικών προβλημάτων και στα εύκολα – συνήθως απατηλά- «δεν υπάρχουν άλλες λύσεις». Τη γραμμή που χωρίζει τον αυθεντικό επιχειρηματικό πονοκέφαλο από την … ευκαιρία, την οποία συνόψιζε η γνωστή κινηματογραφική φράση του Ορέστη Μακρή (αλλά χωρίς το ερωτηματικό): «Τώρα που βρήκαμε πιπέρι, θα ρίξουμε και στα λάχανα;».

Εξυπακούεται ότι δεν υποτιμώ καθόλου την αγωνία καθενός από εμάς – τους εργαζόμενους στον Τύπο- να παραμείνει σε μια θέση εργασίας πάση θυσία, για έναν μήνα, τρεις, πέντε μήνες – όσο μπορεί, πριν από το αγχώδες «και μετά βλέπουμε». Πώς θα μπορούσα άλλωστε να δείξω τέτοια υποτίμηση την ώρα που «βγαίνω» πάλι για … εξερεύνηση στην αγορά εργασίας, σε συνθήκες τέτοιας εφιαλτικής κρίσης- καθίζησης, στα πενήντα μου και με ένα παιδί; Ελλοχεύει όμως ένας κίνδυνος: κυνηγώντας το μήνα ή το δίμηνο, να συνυπογράψουμε σταδιακά ένα ολέθριο status για τη εργασία στα ΜΜΕ του εγγύς μέλλοντος. Ποιος ξέρει, σε λίγο ό,τι γράφουμε μπορεί να προορίζεται για ipod και άλλα Μέσα. Μπορεί οι εφημερίδες να αντιπροσωπεύουν μια … πολυτελή «παρωνυχίδα» στο συνολικό τοπίο των ΜΜΕ. Στο όποιο νέο τοπίο όμως θα υπάρχουν Μέσα, θα υπάρχουν και «μιντιάρχες». Από ποιο σημείο θα αρχίσουμε τη διαπραγμάτευση για την εργασία μας, εάν σήμερα συνυπογράφουμε τη μία μείωση μετά από την άλλη; Ναι, επανήλθα στο θέμα της Sport Day και του 25%, για έναν διπλό επίλογο:

ΠΡΩΤΟΝ: όπως ανακοίνωσε η εφημερίδα στην ΕΣΗΕΑ τον Ιούνιο, το μηνιαίο κόστος εργασίας ανερχόταν σε 248.000 ευρώ. Δοθέντος ότι οι εργαζόμενοι ήταν 83, μια επεξεργασία των σχετικών στοιχείων (με αναγωγή φυσικά στους 14 μήνες καταβολής μισθών) δείχνει πως υπήρχαν περιθώρια εξοικονόμησης πόρων δίχως την επιβολή του «οριζόντιου» 25% που συρρικνώνει μισθούς των 1.000 ευρώ στα 750 και των 1.500 στα 1.125 ευρώ. Υπάρχει εν ολίγοις κάποιο «στρώμα» υψηλότερων ή και πολύ υψηλότερων μισθών.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: ανεξαρτήτως της απόλυσής μου, θεωρώ πολύτιμη εμπειρία τα έξι χρόνια της εργασίας μου στη Sport Day. Θα μου λείψουν πολλοί και πολλά – αλλά τι να κάνουμε;

Καλή μας τύχη – θα την χρειαστούμε όλοι…

Η Ελλάδα πρέπει να κάνει στάση πληρωμών

Η γενιά του χρέους

του Ντέιβιντ Μαλόουν

Η Ελλάδα πρέπει να αρνηθεί την πληρωμή των χρεών της….

Δεν πρόλαβε να αποσώσει την πρόταση κι άρχισε η κλοτσοπατινάδα. Σαν τα κοτόπουλα ξεπετάχτηκαν απ όλες τις γωνιές πιλαλώντας και κακαρίζοντας ,ξεσηκώνοντας μπουχό και σύγχυση, πνίγοντας κάθε προσπάθεια να συζητηθεί το ζήτημα κάτω από τις φρενιασμένες κραυγές «μην ακούτε τον τρελό». Αν το κάνετε ο ουρανός θα πέσει στα κεφάλια μας. Όλες οι τράπεζες θα «καούν» , τα ΑΤΜ θα σταματήσουν να δουλεύουν, τα σπίτια μας θα κατασχεθούν, οι συντάξεις μας θα απαχθούν και θα φαγωθούν από μια αφηνιασμένη στρατιά θυμωμένων εκδικητών , κατόχων ομολόγων και ,εμείς ποτέ, μα ποτέ, ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δε θα μπορέσουμε να ξαναδανειστούμε χρήματα από τις αγορές.

Να σας πω λοιπόν ένα μυστικό : ο ουρανός δε θα πέσει.

Υπάρχει, πράγματι, μια ιστορία στάσης πληρωμών και υπάρχουν αναγνωρισμένες και δοκιμασμένες μέθοδοι για να γίνει αυτό. Οι χώρες που το έκαναν , το Μεξικό, η Ινδία, η Ρωσία, η Αργεντινή, το Εκουαδόρ, για να αναφέρω μόνο λίγες, είναι ακόμα εν ζωή και ικανές να δανειστούν από την κεφαλαιαγορά και όπως καλά γνωρίζετε ο ουρανός δεν έπεσε ούτε στα κεφάλια τους ούτε στα δικά μας. Με κάποιο τρόπο η στάση πληρωμών κατέληξε να είναι για τα έθνη κάτι σαν την αυτοκτονία για τους ανθρώπους. Οριστική και ανήθικη, εξαιτίας των δεινών που προκαλεί σ’ αυτούς που μένουν πίσω. Πρέπει να σταματήσουμε να ακούμε και να πιστεύουμε αυτούς που έχουν αυτή την άποψη.

Τους συμφέρει να φοβόμαστε τη στάση πληρωμών.

Η Ελλάδα μπορεί και, πρέπει να το κάνει. Όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα, μια και θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Η κεφαλαιαγορά το γνωρίζει. Έγινε σχεδόν σαφές στον νεοσυσταθέντα Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Ο ΕΜΣ είναι το αποτέλεσμα των γερμανικών και γαλλικών διαπραγματεύσεων ώστε να διευρυνθεί το Ταμείο σταθερότητας με κάτι πιο αξιόπιστο και μεγαλύτερης διάρκειας. Αλλά στον ΕΜΣ υπάρχει η κατηγορηματική συμφωνία, μετά από την επιμονή της Γερμανίας , οι κάτοχοι ομολόγων μετά το 2013 , να μοιραστούν απώλειες. Τίποτε σχετικό δεν περιλαμβάνεται επισήμως στον ΕΜΣ αλλά είναι ευρέως αναμενόμενο. Και αν ξεπεραστούν αυτά τα αναμενόμενα , τότε η Ελλάδα θα «ελευθερωθεί» , ίσως και να ενθαρρυνθεί, να προχωρήσει σε στάση πληρωμών, αποδεχόμενη την αναγκαιότητα απωλειών των ομολογιούχων

Θα ήταν λοιπόν καλύτερα για τους λαούς της Ελλάδας ,της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, , να κάνουν στάση πληρωμών τώρα . Φυσικά δε θα ήταν καλύτερα για τη Γερμανία ούτε για τη Γαλλία γιατί οι τράπεζές τους θα έχουν μεγαλύτερες απώλειες. Προτιμούν λοιπόν να έχουν λίγα παραπάνω χρόνια , ώστε οι τράπεζές τους να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους ή να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα ή, ή… κάτι άλλο. Και φυσικά είναι μια χαρά γι αυτούς η επιμήκυνση . Στην τελική δεν είναι ο λαός τους που υποφέρει.
Θα ήταν πολύ καλύτερα για την Ελλάδα να γίνει στάση πληρωμών, γιατί έχει ήδη πάρει τον τελικό κατήφορο. Τον ίδιο που εσχάτως διέσχισε και η Ζάμπια η οποία υποχρεώθηκε, κυρίως από το ΔΝΤ , να επιβάλλει παραλυτική λιτότητα , προσπαθώντας να εξυπηρετήσει ένα χρέος που μεγάλωνε πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούσε να αποπληρωθεί , σπρώχνοντας τη χώρα σε υπερχρέωση και αδιέξοδο. Το ΔΝΤ δε νοιάζεται και δεν επιτρέπει καμιά παρέκκλιση και τελικά οι επιταγές του προκάλεσαν την οικονομική κατάρρευση της Ζάμπια .

Το ΔΝΤ δεν διδάχτηκε απ αυτό. Είναι ιδεολογικά και διανοητικά ετοιμοθάνατο, αλλά δυστυχώς ακόμα πολύ ισχυρό.

Επομένως.. η Ελλάδα, η Ιρλανδία, και ίσως η Πορτογαλία θα κάνουν στάση πληρωμών. Τα ερωτήματα είναι: Πώς, ποιός αποφασίζει και τι γίνεται τότε?

Πρόσφατα ξεκίνησε στην Ελλάδα και στην συνέχεια στην Ιρλανδία μια εκστρατεία για την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το Δημόσιο Χρέος . Η ιδέα είναι απλή και έχει νομικό προηγούμενο. Το κράτος που αποφασίζει να ‘’κουρέψει’’ το χρέος του σχηματίζει μια επιτροπή για τον έλεγχο του χρέους. Η επιτροπή αυτή αποτελείται από ειδικούς στο χρέος, στα ομόλογα και συμβόλαια swaps , από δικαστικούς, ορκωτούς λογιστές, εξέχοντες δημόσιους λειτουργούς , αντιπροσώπους διάφορων κοινωνικών ομάδων από το εργατικό κίνημα και την κοινωνία των πολιτών. Τέτοιες επιτροπές πρέπει να έχουν πλατειά εθνική βάση και να εκπροσωπούν ποικίλα ταξικά και ιδεολογικά ρεύματα .Η ευρεία αντιπροσώπευση είναι απαραίτητη για να μη γίνει η επιτροπή εργαλείο κάποιας συγκεκριμένης ομάδας αλλά πεδίο ταξικής πάλης προς όφελος της κοινωνίας.

Πρωταρχικός στόχος αυτής της επιτροπής θα είναι να αποκαλύψει τι ακριβώς οφείλεται και σε ποιόν. Ποιό χρέος είναι ιδιωτικό, ποιό δημόσιο και σε κάθε περίπτωση για ποιό λόγο έχει συναφθεί; Δεν θα θέλατε να ξέρετε ποιο χρέος αγοράστηκε από την Τράπεζα της Αγγλίας, ή την Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών ή την Κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας? Εγώ θα ήθελα. Θα το ήθελα, μιας και περιμένουν από μένα προσωπικά να πληρώσω γι αυτά με τους φόρους μου.

Η επόμενη δουλειά της επιτροπής είναι να τεκμηριώσει αν κάποια από τα χρέη αυτά είναι παράνομα, μη νομιμοποιημένα , απεχθή ή μη βιώσιμα . Καθένα απ’ αυτά είχε νομική υπόσταση και προηγούμενο και καθένα είναι αρκετό για να προκαλέσει ένα ρίγος φόβου στη ραχοκοκαλιά των διοικητικών συμβουλίων των τραπεζών και των δικηγόρων τους. Διότι , όπως ξέρουμε ήδη, από ένα μικρό παλιρροϊκό κύμα εκκρεμών υποθέσεων, μόνο στις ΗΠΑ, αυτή η απάτη υφίσταται. Πλήθος απ’ αυτές. Πολλές περιπτώσεις έχουν ήδη « τακτοποιηθεί » εκτός δικαστηρίου. Καιρός να κλείσει η προοπτική διακανονισμού στα σκαλιά του δικαστηρίου και να συρθούν οι υπεύθυνοι στο δημόσιο βήμα. Χτύπημα κατά των τραπεζιτών ; Αυτοί που εμπλέκονται σε απάτες είναι εγκληματίες. Ποινικά χτυπήματα – πάμε στοίχημα.

Απεχθή χρέη είναι εκείνα που δημιούργησε μια κυβέρνηση ενάντια στα συμφέροντα του λαού ή του κράτους και που ο λαός κάτω από μία άλλη κυβέρνηση δεν οφείλει να πληρώσει. Οι ΗΠΑ θεωρούσαν ότι χρησιμοποιώντας την ιδέα του απεχθούς χρέους θα ξεκαθάριζαν το Ιράκ από τα χρέη του Σαντάμ. Τελικά, όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτό θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας και για άλλους λαούς ,το ξανασκέφτηκαν.

Μη νομιμοποιημένα είναι τα χρέη που καταφανώς στρέφονται ενάντια στην ευημερία και το συμφέρον του λαού. Για παράδειγμα, οι εγγυήσεις που δόθηκαν στην Άγγλο – Ιρλανδική Τράπεζα, στην οποία ο λαός της Ιρλανδίας δεν είχε καταθέσεις ή συμφέροντα, θα μπορούσαν να κριθούν μη νομιμοποιημένες.
Παράνομα χρέη είναι εκείνα στα οποία εμπεριέχεται απάτη κατά την αγοραπωλησία. Πολλές τέτοιες περιπτώσεις εκκρεμούν κατά μεγάλων τραπεζών τώρα σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Και το πιο σπουδαίο αντικείμενο διαμάχης, το μη βιώσιμο χρέος είναι το χρέος που έχει συναφθεί νόμιμα, από νόμιμη κυβέρνηση, αλλά η αποπληρωμή του θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στη ζωή του λαού, που ποτέ δεν αναμείχθηκε στη δοσοληψία του. Ένα παράδειγμα θα ήταν οι εγγυήσεις με δημόσιο χρήμα , σε τράπεζες που έκαναν συμβάσεις ασύμφορων δανείων με τρίτα πρόσωπα. Τέτοια χρέη σακατεύουν τις ζωές του λαού που ποτέ δε συμμετείχε στο χρέος και τη φούσκα της ευημερίας, αλλά του οποίου οι φόροι και οι αποταμιεύσεις λεηλατούνται για να δοθούν εγγυήσεις σε αυτούς που ενεπλάκησαν για να κερδοσκοπήσουν , και στις τράπεζες που τους ενθάρρυναν.

Μπορεί μια τέτοια επιτροπή να φέρει αποτελέσματα; Έγινε ήδη στο Εκουαδόρ. Ο λαός του Εκουαδόρ έκανε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Ο νικητής κέρδισε έχοντας ως πρόγραμμα το ‘’κούρεμα’’ του χρέους. Σχημάτισε Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Η επιτροπή βρήκε ότι μεγάλο μέρος του χρέους ήταν παράνομο και ανήθικο και η κυβέρνηση του Εκουαδόρ δήλωσε ξεκάθαρα ότι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ. Η τιμή των ομολόγων κατέρρευσε. Απ’ τη στιγμή που το χρέος εμπορευόταν για λίγα σεντς στο δολάριο η κυβέρνηση τότε το αγόρασε ξανά. Που σημαίνει ότι πλήρωσε αυτούς που κρατούσαν το χρέος της μόνο λίγα σεντς το δολάριο.

Από τη στιγμή που μια χώρα απαλλάσσεται απ’ το χρέος που κρέμεται από πάνω της ,μπορεί από καλύτερη θέση να διαχειριστεί το μέλλον της και γίνεται ευνοϊκότερη η προοπτική δανεισμού. Η αγορά δεν είναι μονολιθική και δεν έχει πίστη στον εαυτό της. Σκεφτείτε την αγορά ομολόγων σαν δεξαμενή με εξαιρετικά άπληστα χρυσόψαρα. Έχουν «βραχεία» μνήμη και «μακράς διάρκειας» απληστία. Κολυμπούν πάνω – κάτω κοιτώντας μόνο μπροστά και ξεχνώντας τι συνέβη πέντε λεπτά πριν. Σας θυμίζει κάτι; Goldfish Sachs.

Και τι γίνεται με τις συντάξεις; Οι συντάξεις θα χειροτερέψουν αν οι οικονομίες μας μείνουν στάσιμες για μία δεκαετία, προσπαθώντας να αποπληρώσουμε χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν. Καλύτερα μια απώλεια τώρα για να μπορέσει να υπάρξει σύντομα αναπροσαρμογή μέσα από μια ξεκάθαρη πολιτική για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας Η ανάπτυξη είναι αυτή που στηρίζει τις συντάξεις γι αυτό δεν πρέπει να πληρωθούν τα παλιά χρέη.
Φυσικά θα μπορούσαν να υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Ένωση , την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από τη Γερμανία και τη Γαλλία και τις τράπεζές τους.
Αλλά το ξέρετε; Μια κυβέρνηση υποτίθεται πως βάζει το συμφέρον του λαού της πάνω από τα συμφέροντα των τραπεζών, των τραπεζιτών και των κατόχων ομολόγων.

Ο Ντέιβιντ Μαλόουν είναι περισσότερο γνωστός για την παραγωγή επιστημονικών ντοκιμαντέρ για τη βρετανική τηλεόραση. Κατά την έναρξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, εξοργισμένος από τα γεγονότα, άρχισε να γράφει σχόλια στις οικονομικές σελίδες του δικτυακού τόπου της εφημερίδας Guardian .Στη συνέχεια δημιούργησε το δικό του blog. Το βιβλίο του, ‘’Η γενιά του χρέους’’ , που κυκλοφόρησε πρόσφατα, είναι το αποτέλεσμα δύο ετών θυμού και απογοήτευσης για τον τρόπο που πωλούν το μέλλον μας προκειμένου να σώσουν τις τράπεζες.

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2011/07/blog-post_3884.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+YouPayYourCrisis+%28You+Pay+Your+Crisis%29

Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ...

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ διεξάγεται σε έναν ιστορικό χρόνο πυκνό, γεμάτο γεγονότα και ραγδαίες εξελίξεις. Και νομίζω ότι, ακόμα και αν σχεδιάζαμε το πότε θα έπρεπε να την πραγματοποιήσουμε, δεν θα βρίσκαμε προσφορότερο χρονικό σημείο παρά τις δυσκολίες, παρά τις αδυναμίες, προκειμένου να προχωρήσουμε τώρα, τώρα που είναι κοινωνική αναγκαιότητα να το κάνουμε, σε ένα βήμα πιο στέρεο της πολιτικής μας επανεκκίνησης και, ταυτόχρονα, να θέσουμε τις βάσεις και τα θεμέλια για μια ουσιαστική κοινωνική αντεπίθεση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για να εκφράσουν μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που να...

εκφράζει και να εκπροσωπεί κοινωνικά συμφέροντα, απέναντι σε αυτή τη λεηλασία που επιχειρεί, με βάρβαρο τρόπο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ενάμιση χρόνο τώρα.

Ενάμιση χρόνο τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου κατεδαφίζει απροκάλυπτα την κοινωνία, διαλύει το κοινωνικό συμβόλαιο, βγάζει στο σφυρί την Ελλάδα, με πρόσχημα και με απειλή το κίνδυνο της χρεοκοπίας.

Ενάμιση χρόνο τώρα, με όλη τη δύναμη της φωνής μας, μέσα και έξω από τη βουλή, στους κοινωνικούς αγώνες, όπου βρισκόμαστε και στεκόμαστε, προειδοποιούμε ότι το κίνδυνο της χρεοκοπίας, κοινωνικής αλλά και τεχνικής τον φέρνει πιο κοντά αυτή ακριβώς η πολιτική. Η πολιτική της λιτότητας και της κοινωνικής κατεδάφισης. Η λιτότητα γεννά την ύφεση, η ανεργία τη φτώχεια , η διάλυση του κοινωνικού κράτους την εξαθλίωση και όλα αυτά μαζί βυθίζουν τη χώρα και το λαό στην απελπισία.

Η πολιτική τους αποδείχτηκε καταστροφική αλλά και απολύτως αποτυχημένη να πιάσει τους ονομαστικούς στόχους. Αλλά δεν ήταν αυτή η πραγματική τους στόχευση. Η πραγματικής τους στόχευση δεν ήταν να αντιμετωπίσουν την απειλή της χρεοκοπίας και του χρέους, αλλά να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κερδοφορία και κερδοσκοπία του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών.

Με τη διαρκή απειλή της χρεοκοπίας και πριν ένα χρόνο, στο πρώτο μνημόνιο, και καθ’ όλη τη διάρκεια με τα νομοσχέδιά τους, και τώρα, με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα πήραν μέτρα που εκτίναξαν το χρέος σε αστρονομικά μεγέθη. Μέσα στα ίδια τους τα σχέδια, τα πιο αισιόδοξα, καταγράφουν την εκτίμηση ότι στο τέλος αυτής της ανατρεπτικής πορείας, θα πρέπει το 2015 η χώρα να δίνει περισσότερα από όσα δίνει κατ’ έτος σε μισθούς και συντάξεις, για να αποπληρώνει μονάχα τους τόκους στη διεθνή τοκογλυφία και κερδοσκοπία.

Και η διαρκής λύση των απανωτών υψηλότοκων δανεισμών, των νέων δανείων, που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα του χρέους, νέων δανείων που δεν πηγαίνουν για να κινηθεί η οικονομία, αλλά για να αποπληρωθούν τα προηγούμενα τοκογλυφικά δάνεια, είναι μια λογική αδιέξοδη, ατελέσφορη και καταστροφική.

Δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην Ιστορία άλλη κυβέρνηση σ’ αυτόν τον τόπο, που με τις επιλογές της να προχώρησε τόσο γρήγορα προς την εκπλήρωση της ίδιας της απειλής που χρησιμοποίησε προκειμένου να εκβιάσει και να υλοποιήσει αυτήν την πολιτική, αυτές τις επιλογές. Επιλογές, που βρίσκουν τη αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.

Επιλογές που τόσο ξεδιάντροπα έχουν μοναδικό στόχο να σώσουν τις τράπεζες και το κεφάλαιο, με τίμημα σκληρό, τη λεηλασία ενός λαού.

Ενάμιση χρόνο τώρα, τους προειδοποιήσαμε σε όλους τους τόνους ότι τα φάρμακα που μας δίνουν για να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, είναι ληγμένα, από τότε που το ΔΝΤ τα έδινε στην Αργεντινή και στους λαούς της Λατινικής Αμερικής, βυθίζοντας τους στην απελπισία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ότι η αγωγή είναι χειρότερη από την ίδια την ασθένεια. Ότι τα μέτρα του μνημονίου θα μας οδηγήσουν στη χρεοκοπία.

Δεν έχουν περάσει ούτε 15 μέρες από την αποφράδα ημέρα για την ελληνική δημοκρατία, για την κοινωνία, την 29ης του Ιούνη, που έξω από τη βουή έπνιξαν τους χιλιάδες ειρηνικών διαδηλωτών στα χημικά, στο ξύλο, στη βία, στην καταστολή και μέσα στη βουλή, με τις απειλές των τανκς και τον διαρκή εκβιασμό περί χρεοκοπίας, πέρασε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα βραχυπρόθεσμης διάλυσης της κοινωνίας και ταχείας εκποίησης της χώρας. Και εμείς τους είπαμε ότι αυτό το πρόγραμμα είναι που θα φέρει πιο κοντά τη χρεοκοπία. Δε περιμέναμε και εμείς ότι τόσο γρήγορα θα επιβεβαιωνόμασταν. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρείς, έρχονται οι ίδιοι, που ξορκίζανε τη λέξη, όπως ο ασθενής τη βαριά αρρώστια. Αντί να δουν τη θεραπεία, μας ζητάγανε να μη τη προφέρουμε. Οι ίδιοι τώρα προσπαθούν να βαφτίσουν το ψάρι κρέας, να χρυσώσουν το χάπι. Και χρησιμοποιούν τον όρο «επιλεκτική χρεοκοπία» παίζοντας με τις λέξεις και με τη μετάφραση όχι όμως για να μην πονέσουν τον κόσμο, αλλά για να μη πονέσουν οι τράπεζες από την ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου.

Πόνο για τον κόσμο δεν έχουνε. Άμα είχανε, θα είχαν τη στοιχειώδη ευθιξία, έστω και τώρα, 15 ημέρες μετά, να παραδεχθούν την αποτυχία των επιλογών τους, να παραδεχθούν τους ανώφελους εκβιασμούς και να πάρουν πίσω τα μέτρα της χρεοκοπίας. Και να είστε σίγουροι ότι όσο και αν τη χρεοκοπία την ονομάζουν επιλεκτική, η ανεργία δεν θα είναι επιλεκτική, η φτώχεια δεν θα είναι επιλεκτική, η δυστυχία δεν θα είναι επιλεκτική, αλλά αδιακρίτως θα πλήξουν την πλειοψηφία της κοινωνίας, τα χαμηλά και μεσαία λαϊκά στρώματα.

Είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε και να προσδοκάμε και να περιμένουμε καμία λύση από μια κυβέρνηση που αρνείται πεισματικά, εδώ και ενάμιση χρόνο, να υπερασπιστεί το συμφέρον του ελληνικού λαού. Από μια κυβέρνηση που τα έχει δώσει όλα στους πιστωτές. Από μία κυβέρνηση που έρχεται στο εσωτερικό της χώρας και χρησιμοποιεί τις ίδιες λέξεις, τα ίδια επιχειρήματα που οι πιστωτές χρησιμοποιούν στις δικές τους διαπραγματεύσεις.

Και δεν περιμένουμε τίποτα και από τις εντατικές διαπραγματεύσεις των χρεοκοπημένων, ανίκανων να αντιμετωπίσουν την κρίση, ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με τους εκπροσώπους της διεθνούς τοκογλυφίας των τραπεζιτών. Και δε περιμένουμε τίποτα γιατί δε μπορούμε να δεχτούμε ότι μπορεί ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα.

Μαθαίνουμε, μάλιστα, ότι προσπαθούν να ετοιμάσουν ένα σχέδιο που θα το παρουσιάσουν ως σχέδιο σωτηρίας, ενώ στη πραγματικότητα θα απλά θα μεταθέτει χρονικά το πρόβλημα, δίνοντας πολύτιμη ανάσα και χρόνο στις τράπεζες και ασφυξία στους λαούς της Ευρώπης.

Ετοιμάζονται δηλαδή να βαφτίσουν λύση ένα σχέδιο που θα περνάει τα βάρη της υπερχρέωσης, που δημιούργησαν οι ίδιοι με την πολιτικής τους, όχι απλά στις δικές μας πλάτες αλλά στα εγγόνια και στα δισέγγονά μας, μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο των τραπεζών.

Τους προειδοποιούμε να μη τολμήσουν να πανηγυρίσουν και να βαφτίσουν σωτηρία ένα τέτοιο σχέδιο υποθήκευσης του μέλλοντος και λεηλασίας της χώρας.

Τους προειδοποιούμε να μη τολμήσουν να προχωρήσουν σε διευθετήσεις τελεσίδικες που θα να φορούν το μέλλον του λαού μας, ερήμην του λαού.

Εμείς δεν πρόκειται να τους αφήσουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να τους αφήσουμε να λεηλατήσουν τη χώρα, να δεσμεύσουν τρεις γενιές, να εκχωρήσουν τη λαϊκή κυριαρχία, να καταστρατηγήσουν το Σύνταγμα, για να εξασφαλίσουν τα κέρδη της διεθνούς τοκογλυφίας, της εγχώριας διαπλοκής και της κρατικοδίαιτης τραπεζοκρατίας.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αφήσουμε. Είναι καθήκον μας να αντισταθούμε και θα αντισταθούμε. Θα αντισταθούμε και θα διεκδικήσουμε ο λαός να είναι κυρίαρχος σε αυτόν τον τόπο. Θα διεκδικήσουμε τη μόνη δημοκρατική διέξοδο, που είναι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Δεν νομιμοποιούνται να προχωρήσουν σε επιλογές που υπονομεύουν το μέλλον του τόπου, όντας μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποδεδειγμένα επίπλαστη, αποδεδειγμένα ισχνή μειοψηφία στο σύνολο της κοινωνίας και του λαού.

Όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσουν τη βάση για να ξαναξεδιπλωθεί σε όλη τη χώρα αυτό το αυθόρμητο κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης. Εμείς, αυτό που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι θα είμαστε ανένδοτοι, θα κηρύξουμε ανένδοτο αγώνα μέχρι να φύγει αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση που ξεπουλάει τη χώρα.

Ξέρουμε, όμως, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι οι ημέρες της αφθονίας τους, της εξουσίας τους και της αλαζονείας τους είναι μετρημένες. Και το ξέρουμε αυτό διότι το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Δύο είναι τα στοιχεία. Το ένα είναι η αυταρχοποίηση της δημοκρατίας, ο φόβος και ο πανικός τους απέναντι στην κοινωνία που χειραφετείται και τους οδηγεί σε επιλογές καταστολής και βίας. Το δεύτερο είναι η λαϊκή χειραφέτηση, η αυτοοργάνωση του λαού. Είναι ότι ο κόσμος βγήκε στους δρόμους Είναι ότι οι πλατείες έδωσαν ένα μήνυμα ισχυρό που κατάφερε όχι μονάχα να κάνει το πολιτικό σύστημα της χώρας να τρίζει, αλλά ικανό να στείλει και ισχυρά μηνύματα στην Ευρώπη. Ετούτες τις ώρες, που όλοι οι λαοί της Ευρώπης παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον και αγωνία τη μάχη που δίνουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες. Γιατί συνειδητοποιούν, έστω και αργά, ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Είναι συστημικό, είναι δομικό, το πρόβλημα έχει να κάνει με την ίδια τη δομή της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχει να κάνει με την άνιση διανομή του πλούτου, έχει να κάνει με την αρχιτεκτονική του ευρώ. Και ξέρουν και κατανοούν και στη Γερμανία την προηγούμενη εβδομάδα και στην Ιταλία χθες ότι, αν ο ελληνικός λαός γίνεται πειραματόζωο των πιο βάρβαρων νεοφιλελεύθερων επιλογών, είναι για να μεταφερθούν οι ίδιες επιλογές και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Και είμαστε ευτυχείς γιατί αυτή τη στιγμή η Ευρώπη δεν έχει μόνο τον κ. Όλι Ρεν, τον κ. Μπαρόζο και την κα. Μέρκελ. Έχει και τους λαούς της, τα κινήματα και μια Αριστερά που, μέσα από τις δυσκολίες της, τουλάχιστον είναι παρούσα και δίνει μήνυμα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό γιατί κατανοεί ότι δίνουμε τη μάχη χέρι με χέρι. Ότι η πλατεία Συντάγματος, όπως είπε ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο Χιλιανός συγγραφέας που ζει στην Ισπανία και ήρθε να παρακολουθήσει τη συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος, είπε ότι στην πλατεία Συντάγματος γράφονται ετούτες τις ώρες οι σελίδες της σύγχρονης αξιοπρέπειας των ευρωπαϊκών λαών.

Θέλω, όμως, να πω ότι πρέπει και εμείς να πάρουμε τα διδάγματά μας. Την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις μας προσπερνούν και οι πλατείες στέλνουν απειλητικά μηνύματα προς το σύστημα της εξουσίας, την ίδια στιγμή πρέπει να πάρουμε τα δικά μας διδάγματα. Ευτυχώς δεν συμμετείχαμε σε αυτό το κίνημα με σκοπό να το καθοδηγήσουμε από τα πάνω, αλλά να ακούσουμε, να μάθουμε, να διδαχθούμε και εμείς. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε πράξη. Και κυρίως πρέπει να καταλάβουμε ότι όσο είναι κυρίαρχο αυτό το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, η αντίσταση σε αυτή τη λαίλαπα, άλλο τόσο κυρίαρχο είναι το ζήτημα που βγαίνει από τις πλατείες και αφορά την κρίση της δημοκρατίας, την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης, την κρίση της σχέσης του πολιτικού με το κοινωνικό. Και πρέπει και στον δικό μας πολιτικό λόγο να εισαγάγουμε τις αγωνίες και τις διεκδικήσεις που έρχονται από τα κάτω και έχουν να κάνουν με τη δομή του πολιτικού συστήματος και της ίδιας της δημοκρατίας.

Και το λέω αυτό γιατί αυτές τις ημέρες κάποιοι σύντροφοι καλοπροαίρετα ασκούν κριτική και προβληματίζονται ότι πήγαμε βιαστικά στην Συνδιάσκεψη.

Με το χέρι στην καρδιά και με διάθεση αυτοκριτικής θα ήθελα να σας πω ότι αν για κάτι θα μας κρίνει αυστηρά η Ιστορία δεν είναι γιατί βιαστήκαμε, αλλά γιατί αργήσαμε πολύ.

Δεν είναι γιατί κάναμε βήματα γρήγορα προς τα μπρος αλλά γιατί μείναμε για πολύ χρόνο σημειωτόν και στάσιμοι.

Αργήσαμε σύντροφοι. Φοβηθήκαμε. Δεν τολμήσαμε, λαθέψαμε.

Τώρα βλέπουμε ότι οι ανάγκες των καιρών μας προσπερνάνε. Υπάρχει μια τεράστια κρίση δημοκρατίας και εκπροσώπησης, αμφίδρομης αμφισβήτησης ανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος και στους πολίτες. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα, αλλά ούτε και οι κυρίαρχες δυνάμεις τους πολίτες. Δεν θέλουν εκλογές, σαν ο διάολος το λιβάνι θέλουν να τις αποφύγουν. Και πρέπει να αποδείξουμε ότι εμείς δεν είμαστε σε αυτόν τον κάδο. Ότι εμείς, τουλάχιστον, έμπρακτα δείχνουμε εμπιστοσύνη στον κόσμο μας, στον κόσμο της Αριστεράς, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα βήμα για να δείξουμε εμπιστοσύνη στους πολίτες, στο λαό που χειραφετείται και αυτοοργανώνεται. Και αν είναι να πάρουμε αύριο την εξουσία μαζί του δεν είναι για να τη μοιραστούμε μεταξύ μας, αλλά για να τη δώσουμε στον ίδιο τον λαό.

Ας τολμήσουμε να κάνουμε βήματα που φοβηθήκαμε το προηγούμενο διάστημα. Ας τολμήσουμε να δώσουμε το λόγο και το δικαίωμα να κρίνει, να επιλέγει, να αποφασίζει στο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Με σεβασμό στην διαφορετική άποψη. Με σεβασμό στο δικαίωμα της μειοψηφίας. Και κυρίως στην ανάγκη να προχωράμε με συναίνεση, με σύνθετη προοπτική όλοι μαζί. Αλλά να προχωράμε. Να μη μένουμε στάσιμοι. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν το ποδήλατο. Για να ισορροπήσει πρέπει να προχωράει, να κινείται προς τα εμπρός. Και σήμερα, είμαστε σε ανηφόρα και πρέπει να κάνουμε ορθοπεταλιά. Είναι ο μόνος τρόπος να σταθούμε όρθιοι.

Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή. Δεν είμαστε στο 2007, το 2008 ή έναν χρόνο πριν. Σε άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε σήμερα να επιχειρούμε, να πανηγυρίζουμε, να θρέφουμε δάφνες, για τη σημαντική δημοσκοπική μας άνοδο.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ.

Όχι μόνο γιατί τώρα είμαστε σοφότεροι και δεν ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Όχι μόνο γιατί καήκαμε στο χυλό και κρατάμε μικρό καλάθι, αλλά γιατί είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το τι επιδιώκουμε. Δεν επιδιώκουμε να σώσουμε το δικό μας «μαγαζί», δίπλα στα άλλα «μαγαζιά» του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Επιδιώκουμε να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα. Στόχος μας δεν είναι να φέρουμε ένα καλό ποσοστό και να βγάλουμε περισσότερους βουλευτές. τόχος μας είναι να αποτρέψουμε την επερχόμενη κοινωνική καταστροφή. Να μετατρέψουμε την νέα κοινωνική πλειοψηφία που περπατάει και ανασαίνει στους δρόμους και στις πλατείες σε πολιτική πλειοψηφία. Να δημιουργήσουμε τους όρους ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, που θα εκφράζει κοινωνικά συμφέροντα.

Ζούμε στιγμές τομής και ασυνέχειας, έχουμε ιστορική ευθύνη. Η χώρα δεν μπορεί να μείνει έρμαιο των δυνάμεων της διαπλοκής και των τραπεζών.

Τώρα είναι η ώρα να παραμερίσουμε τις υπαρκτές, αλλά δευτερεύουσες σε σχέση με τη συγκυρία διαφορές μας, γιατί έχουμε ένα σημαντικότερο καθήκον: Να σταματήσουμε τη κοινωνική λεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Θα ήθελα να σας ζητήσω από αυτό εδώ το βήμα να απευθυνθούμε σε όλες και σε κάθε μια ξεχωριστά, στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας, στους σοσιαλιστές, στις λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το δικομματισμό. Σε όλους όσους συνειδητοποιούν ότι πρώτιστο καθήκον τώρα είναι να αποτρέψουμε τη λεηλασία της χώρας και τη κοινωνική διάλυση. Να απευθυνθούμε στη καθεμία δύναμη ξεχωριστά.

Να απευθυνθούμε στο ΚΚΕ. Γνωρίζουμε τις διαφορές μας. Είναι ενδεχομένως πολλές και σηναντικές. Έχουν γίνει όμως βήματα, όπως στο θέμα της Ευρώπης. Παρόλα αυτά έχουμε διαφορές αλλά δεν είναι πιο σημαντικές από την ανάγκη, την ιστορική ευθύνη της αριστεράς να εκφράσουμε την πλειοψηφία του λαού που δε θέλει το μνημόνιο.

Να απευθυνθούμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γνωρίζουμε επίσης ότι έχουμε διαφορές μεγάλες, ειδικά στα θέματα της Ευρώπης. Πιστεύουμε όμως ότι αυτή τη στιγμή δε είναι προϋπόθεση η απόλυτη συμφωνία σε αυτό το θέμα για την συμπόρευσή μας ενάντια στο μνημόνιο. Η εμπειρία από τις πλατείες, από τους αγώνες, η συμπόρευση των δυνάμεών μας στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι πλέον πολύτιμη εμπειρία.

Να απευθυνθούμε ακόμη και στους συντρόφους που, με δική τους ευθύνη, εγκατέλειψαν τη κοινή μας πορεία, να απευθυνθούμε στη Δημοκρατική Αριστερά. Και να τους πούμε κάνατε λάθος με τη διάσπαση του Συνασπισμού και την εγκατάλειψη της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία της κυβέρνησης το απέδειξε. Οι τελευταίες τοποθετήσεις σας ενάντια στο μεσοπρόθεσμο το αποδεικνύουν. ¨Ένα λάθος δεν διορθώνεται με επιμονή στο λάθος και με άλλα λάθη.

Να απευθυνθούμε στους Οικολόγους Πράσινους.

Οι συμπτώσεις μας στα θέματα περιβάλλοντος είναι πολλές. Οι τοποθετήσεις τους απέναντι στο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο ήταν σημαντικές και τους κατατάσσουν ξεκάθαρα στο στρατόπεδο των δυνάμεων που αντιπαλεύουν αυτή την πολιτική.

Να απευθυνθούμε και σε μικρότερες δυνάμεις, χωρίς ηγεμονισμούς.

Να απευθυνθούμε στο Άρμα Πολιτών.

Η αποστασιοποίηση τους από το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου ήταν πράξη γενναιότητας. Παρακολουθούμε τις θέσεις σας. Είμαστε βέβαιοι ότι μπορούμε σε όσα συμφωνούμε να προχωρήσουμε μαζί.

Να απευθυνθούμε στους ανθρώπους και τα στελέχη που έχουν διαφοροποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου. Και να τους ενθαρρύνουμε να κάνουνε βήματα, να διαχωριστούν από το κόμμα του μνημονίου. Και να τους πούμε ότι, παρά τις διαφορές μας, είμαστε ανοιχτοί να βρεθούμε σε κοινούς αγώνες. Η συνάντησή τους με τη ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη δυναμική.

Να απευθυνθούμε σε όλους τους παραπάνω συνολικά. Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς Και να τους πούμε: Γνωρίζουμε ότι όλοι πιστεύουμε σε διαφορετικούς δρόμους. Όμως αν όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να κλείσει ο δρόμος του μνημονίου. Ας τον κλείσουμε όλοι μαζί. Ο καθένας μόνος του πολύ πιο δύσκολα μπορεί να τον κλείσει. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, γι αυτά που μας ενώνουν και ας βάλουμε στο πλάι αυτά που μας χωρίζουν.

Και ας απευθυνθούμε στο ελληνικό λαό, που με αγωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις και θέλει ελπίδα για να πιαστεί, με ένα ελάχιστο πρόγραμμα. Και με προοπτική τον νέο συνασπισμό εξουσίας, τη δυνητική ανατροπή των συσχετισμών.

1. Για την απεμπλοκή από το μνημόνιο. Διότι λύση με το μνημόνιο ενεργό δεν μπορεί να είναι λύση.

2. Για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με διαγραφή μεγάλου μέρους του.

3. Για την ακύρωση των μνημονιακών νόμων για την εργασία και τις συντάξεις. Διότι αυτός είναι ο βασικός αντικειμενικός σκοπός αυτής της σύμπραξης.

4. Για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και το δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, για να πάψουν οι τραπεζίτες να επιβάλλουν την ατζέντα τους και να λειτουργήσουν οι τράπεζες για να ξαναανασάνει η οικονομία και να καλυφθούν κοινωνικές ανάγκες.

5. Για την αναδιανομή του εισοδήματος, για να πληρώσουν επιτέλους όσοι δε πλήρωναν τόσα χρόνια, όσοι έχουν εκατομμύρια καταθέσεις στις τράπεζες της Ελβετίας, και για να μην βρεθούμε ξανά στο ίδιο σημείο.

6. Για τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Που στοίχισαν στην Ελλάδα 100 δις παραπάνω από το μέσο όρο της ΕΕ την τελευταία εικοσαετία.

7. Την προάσπιση και την ενίσχυση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Την καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Ζητάμε άμεσα από την κυβέρνηση Παπανδρέου να προχωρήσει στην απλή αναλογική και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος που μπορεί να δώσει προοπτική και ελπίδα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρέπει από αυτή τη Συνδιάσκεψη να βγούμε πιο ενωμένοι και πιο αποφασισμένοι. Να δηλώσουμε ότι είμαστε ανοιχτοί σε έναν ανοιχτό πολιτικό διάλογο για τα επόμενα βήματα. Να δείξουμε ότι δεν μας απασχολεί μόνο το δικό μας «μαγαζί». Κυρίως, όμως, να δείξουμε ότι έχουμε μάθει από τα πρόσφατα λάθη μας. Να δείξουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να μην χάσουμε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία, γιατί δεν είναι η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά. Είναι η ευκαιρία της κοινωνίας να σηκώσει κεφάλι. Είναι η ευκαιρία για τις επόμενες γενιές να μην υποστούν αυτήν την καταστροφή.

Αλλά, γι’ αυτό, προϋπόθεση σε αυτή τη νέα προσπάθεια, είναι, παρά τις διαφωνίες και τις διαφορές μας, να είμαστε όλες και όλοι μαζί.

Ο καθένας με τις απόψεις του και με τις διαφορετικότητες του αλλά όλοι μαζί σε αυτή τη προσπάθεια να προχωρήσουμε το σχέδιο της ενότητας της αριστεράς, της ενότητας των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την ιστορική και κοινωνική ευθύνη να βάλουν φρένο στη λεηλασία ης χώρας και του λαού.

Και να έχουμε στο μυαλό μας: Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν μπορεί να είναι το ιδανικό πολιτικό μόρφωμα για κανέναν από εμάς. Γιατί είναι ώριμο τέκνο της ανάγκης. Ποια είναι η ανάγκη; Η ενότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τον καταλύτη σε μια χημική αντίδραση. Είναι ο καταλύτης της ενότητας της αριστεράς.

Όσο πιο ισχυρός είναι ο καταλύτης, τόσο πιο γρήγορα προχωράει η χημική αντίδραση.

Ας εργαστούμε όλοι και όλες λοιπόν, ο καθένας από το μετερίζι του, για ΣΥΡΙΖΑ πιο ισχυρό, μαζικό , δυνατό, στα κινήματα, στους δρόμους, στις πλατείες, στους αγώνες του λαού μας για ζωή, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ένα καλύτερο αύριο.

ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί ξέρεις πολύ καλά πως εδώ και καιρό έχει χαθει από την ζωή σου καθετί που την έκανε όμορφη
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί όπως και εμείς έχεις βαρεθεί να δουλεύεις σαν σκλάβος και να χρωστάς παντού
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί έχεις σιχαθεί να βλέπεις τους διαπλεκόμενους, τους κρατικούς μεγαλο-υπαλλήλους, τους πολιτικούς, την εκκλησία να πίνουν το δικό σου αίμα
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί αρνείσαι να σηκώσεις στην πλάτη άλλη μια κρίση-αφαίμαξη των τοκογλύφων τραπεζών
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν θέλεις άλλο ένα δάνειο ή μια επιδότηση
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν αντέχεις άλλο να πληρώνεις ασφαλιστικά ταμεόα που τζογάρουν με αυτά τα λίγα που τελικά δεν θα πάρεις ποτέ
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν έχεις πια ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση να πας έστω μια βόλτα στο κοντινότερο πάρκο
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν υπάρχει πλέον ούτε ένα πάρκο
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα πράσινο βουνό (άλλα ίσως αντι αυτού μπορείς να πας να παίξεις στο καζίνο)
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί κι όλα τα παραπάνω να μην συμβαίνουν στη ζωή σου, αυτή συνεχίζει να είναι άχρωμη, προβλέψιμη και βαρετή
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν είσαι χαζός, ξέρεις πως σε δουλεύουνε για τα καλά
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί επιτέλους θέλεις να έχεις εσύ τον λόγο σε ότι αφορά τη ζωή σου
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί δεν πιστεύεις ότι κάτι θα αλλάξει αν πέσει η μία κυβέρνηση προς χάριν της άλλης
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί βλέπεις πως έχουμε καταλήξει να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου, έχουμε τυφλωθεί από τα μικρά ατομικά ή συντεχνιακά μας συμφέροντα και δεν βλέπουμε πως αυτή είναι η καταστροφή μας
ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
Γιατί αισθάνεσαι τώρα ότι δεν είσαι μόνος, είμαστε πολλοί

ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

ΜΙΛΑ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΣ

ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΣΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΦΩΝΗ

ΕΙΣΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Ο ευρωπαϊκός Νότος πέρασε το σημείο χωρίς επιστροφή

Πηγή: xrimanews.gr

του Π. Παναγιώτου

Ο ευρωπαϊκός Νότος έχει καταρρακωθεί χρηματοπιστωτικά περνώντας το σημείο χωρίς επιστροφή αλλά όπως κάθε τι άλλο εξαιρετικά αρνητικό κανείς δε θέλει να το παραδεχτεί. Όμως η τεχνική ανάλυση των επιτοκίων των ομολόγων της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ότι η Ευρωζώνη έχει χωριστεί στα δύο με της χώρες του Νότου να έχουν υποβιβαστεί στη Β', τη Γ' και τη Δ' Εθνική κατηγορία.

Το κλείσιμο της εβδομάδας βρήκε το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της Ισπανίας πάνω από το 6% και αυτό της Ιταλίας στο 5.76%, βάζοντας αυτές τις χώρες στη Β' Εθνική χρηματοπιστωτική κατηγορία. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βλέπουν τα επιτόκια των 10ετών τους ομολόγων στο 14% και 12,6% αντίστοιχα, κάτι που τις τοποθετεί στην Γ' κατηγορία ενώ η Ελλάδα είναι μία κατηγορία από μόνη της, με το επιτόκιο του 10ετούς της ομολόγου να έχει ξεπεράσει το 17,5% και αυτό των 2ετών ομολόγων να βρίσκεται, πλέον, αισθητά πάνω από το 30%.

Η Ευρώπη έχει αλλάξει ήδη και η πρώτη αντίδραση μετά το σοκ της αλλαγής είναι η άρνηση ότι αυτή έχει επέλθει και το κυριότερο ότι θα είναι μόνιμη. Όπως όταν χαθεί ένα αγαπημένο πρόσωπο και η απώλεια είναι τόσο τραγική που μπορεί να κάνει κάποιους να επιλέγουν να ζουν σαν το πρόσωπο αυτό να είναι παρόν. Μπορεί κατά βάθος να γνωρίζουν ότι δεν θα το ξαναδούν ποτέ αλλά είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν την πραγματικότητα γιατί τότε θα πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτήν σε καθημερινή βάση.

Κανείς δε θέλει την αλλαγή όταν είναι προς το χειρότερο. Όμως η χρηματοπιστωτική ιστορία δείχνει πως τουλάχιστον για τρεις χώρες που βρίσκονται στη Γ και τη Δ χρηματοπιστωτική κατηγορία το παιχνίδι έχει, κατά πάσα πιθανότητα, χαθεί οριστικά. Ήταν λίγο πριν το καλοκαίρι του 2010 όταν σε μία συνέντευξη σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι είχα παραθέσει στοιχεία που έδειχναν πως ίσως ακόμη και μετά από 30 χρόνια η Ελλάδα δε θα μπορούσε να λάβει την αξιολόγηση που είχε από τους τρεις βασικούς οίκους πριν από την κρίση. Τότε είχε φανεί αδιανόητη αυτή η σκέψη.

Όμως οι αγορές έχουν ήδη απαντήσει στο ερώτημα του πότε οι χώρες του Νότου θα επιστρέψουν στην χρηματοπιστωτική κατάσταση τους του παρελθόντος και η απάντηση είναι, μάλλον, ποτέ. Το κόστος κρατικού δανεισμού είναι πιθανό να έχει τροποποιηθεί προς τα πάνω για πάντα και αυτό έχει ήδη προκαλέσει και θα συνεχίσει να προκαλεί μία σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Η Ευρωζώνη έχει, πια, μόνο μία λύση και αυτή είναι η μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση με οδηγό στο τιμόνι τη Γερμανία. Αλλά αν και οι χώρες σε κρίση μπορεί ακόμη και να αποδεχτούν κάτι τέτοιο, αυτές που βρίσκονται σε καλή οικονομική και χρηματοπιστωτική κατάσταση είναι μάλλον απίθανο να συναινέσουν.

Έτσι προς το παρόν η Ευρωζώνη μοιάζει, όντως, να ταξιδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και πανιά την άρνηση μίας πραγματικότητας που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια της.

Όχι, δε θα καταστραφεί ο κόσμος ούτε θα έλθει απαραίτητα το τέλος της Ευρώπης. Αυτό που θα συμβεί είναι ότι η Ευρώπη δε θα είναι πια αυτή που γνωρίζαμε μέχρι χτες και μέχρι στιγμής δε γνωρίζουμε ακριβώς ποια θα είναι η νέα μορφή της. Και αυτή η απότομη και σε σημαντικό βαθμό αρνητική αλλαγή σε συνδυασμό με το άγνωστο της έκβασης της προκαλεί τρόμο στις αγορές, στους πολιτικούς και στους πολίτες με τους τελευταίους να είναι σίγουρο ότι θα υποστούν τις μεγαλύτερες απώλειες και ότι θα υποχρεωθούν στις μεγαλύτερες αλλαγές και θυσίες.

Πάνος ΠαναγιώτουΧρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής

XrimaNews.gr