Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΣΥΡΙΖΑ...

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ διεξάγεται σε έναν ιστορικό χρόνο πυκνό, γεμάτο γεγονότα και ραγδαίες εξελίξεις. Και νομίζω ότι, ακόμα και αν σχεδιάζαμε το πότε θα έπρεπε να την πραγματοποιήσουμε, δεν θα βρίσκαμε προσφορότερο χρονικό σημείο παρά τις δυσκολίες, παρά τις αδυναμίες, προκειμένου να προχωρήσουμε τώρα, τώρα που είναι κοινωνική αναγκαιότητα να το κάνουμε, σε ένα βήμα πιο στέρεο της πολιτικής μας επανεκκίνησης και, ταυτόχρονα, να θέσουμε τις βάσεις και τα θεμέλια για μια ουσιαστική κοινωνική αντεπίθεση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για να εκφράσουν μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που να...

εκφράζει και να εκπροσωπεί κοινωνικά συμφέροντα, απέναντι σε αυτή τη λεηλασία που επιχειρεί, με βάρβαρο τρόπο, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ενάμιση χρόνο τώρα.

Ενάμιση χρόνο τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου κατεδαφίζει απροκάλυπτα την κοινωνία, διαλύει το κοινωνικό συμβόλαιο, βγάζει στο σφυρί την Ελλάδα, με πρόσχημα και με απειλή το κίνδυνο της χρεοκοπίας.

Ενάμιση χρόνο τώρα, με όλη τη δύναμη της φωνής μας, μέσα και έξω από τη βουλή, στους κοινωνικούς αγώνες, όπου βρισκόμαστε και στεκόμαστε, προειδοποιούμε ότι το κίνδυνο της χρεοκοπίας, κοινωνικής αλλά και τεχνικής τον φέρνει πιο κοντά αυτή ακριβώς η πολιτική. Η πολιτική της λιτότητας και της κοινωνικής κατεδάφισης. Η λιτότητα γεννά την ύφεση, η ανεργία τη φτώχεια , η διάλυση του κοινωνικού κράτους την εξαθλίωση και όλα αυτά μαζί βυθίζουν τη χώρα και το λαό στην απελπισία.

Η πολιτική τους αποδείχτηκε καταστροφική αλλά και απολύτως αποτυχημένη να πιάσει τους ονομαστικούς στόχους. Αλλά δεν ήταν αυτή η πραγματική τους στόχευση. Η πραγματικής τους στόχευση δεν ήταν να αντιμετωπίσουν την απειλή της χρεοκοπίας και του χρέους, αλλά να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη κερδοφορία και κερδοσκοπία του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζών.

Με τη διαρκή απειλή της χρεοκοπίας και πριν ένα χρόνο, στο πρώτο μνημόνιο, και καθ’ όλη τη διάρκεια με τα νομοσχέδιά τους, και τώρα, με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα πήραν μέτρα που εκτίναξαν το χρέος σε αστρονομικά μεγέθη. Μέσα στα ίδια τους τα σχέδια, τα πιο αισιόδοξα, καταγράφουν την εκτίμηση ότι στο τέλος αυτής της ανατρεπτικής πορείας, θα πρέπει το 2015 η χώρα να δίνει περισσότερα από όσα δίνει κατ’ έτος σε μισθούς και συντάξεις, για να αποπληρώνει μονάχα τους τόκους στη διεθνή τοκογλυφία και κερδοσκοπία.

Και η διαρκής λύση των απανωτών υψηλότοκων δανεισμών, των νέων δανείων, που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα του χρέους, νέων δανείων που δεν πηγαίνουν για να κινηθεί η οικονομία, αλλά για να αποπληρωθούν τα προηγούμενα τοκογλυφικά δάνεια, είναι μια λογική αδιέξοδη, ατελέσφορη και καταστροφική.

Δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε στην Ιστορία άλλη κυβέρνηση σ’ αυτόν τον τόπο, που με τις επιλογές της να προχώρησε τόσο γρήγορα προς την εκπλήρωση της ίδιας της απειλής που χρησιμοποίησε προκειμένου να εκβιάσει και να υλοποιήσει αυτήν την πολιτική, αυτές τις επιλογές. Επιλογές, που βρίσκουν τη αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.

Επιλογές που τόσο ξεδιάντροπα έχουν μοναδικό στόχο να σώσουν τις τράπεζες και το κεφάλαιο, με τίμημα σκληρό, τη λεηλασία ενός λαού.

Ενάμιση χρόνο τώρα, τους προειδοποιήσαμε σε όλους τους τόνους ότι τα φάρμακα που μας δίνουν για να αντιμετωπίσουμε την ασθένεια, είναι ληγμένα, από τότε που το ΔΝΤ τα έδινε στην Αργεντινή και στους λαούς της Λατινικής Αμερικής, βυθίζοντας τους στην απελπισία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Ότι η αγωγή είναι χειρότερη από την ίδια την ασθένεια. Ότι τα μέτρα του μνημονίου θα μας οδηγήσουν στη χρεοκοπία.

Δεν έχουν περάσει ούτε 15 μέρες από την αποφράδα ημέρα για την ελληνική δημοκρατία, για την κοινωνία, την 29ης του Ιούνη, που έξω από τη βουή έπνιξαν τους χιλιάδες ειρηνικών διαδηλωτών στα χημικά, στο ξύλο, στη βία, στην καταστολή και μέσα στη βουλή, με τις απειλές των τανκς και τον διαρκή εκβιασμό περί χρεοκοπίας, πέρασε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα βραχυπρόθεσμης διάλυσης της κοινωνίας και ταχείας εκποίησης της χώρας. Και εμείς τους είπαμε ότι αυτό το πρόγραμμα είναι που θα φέρει πιο κοντά τη χρεοκοπία. Δε περιμέναμε και εμείς ότι τόσο γρήγορα θα επιβεβαιωνόμασταν. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρείς, έρχονται οι ίδιοι, που ξορκίζανε τη λέξη, όπως ο ασθενής τη βαριά αρρώστια. Αντί να δουν τη θεραπεία, μας ζητάγανε να μη τη προφέρουμε. Οι ίδιοι τώρα προσπαθούν να βαφτίσουν το ψάρι κρέας, να χρυσώσουν το χάπι. Και χρησιμοποιούν τον όρο «επιλεκτική χρεοκοπία» παίζοντας με τις λέξεις και με τη μετάφραση όχι όμως για να μην πονέσουν τον κόσμο, αλλά για να μη πονέσουν οι τράπεζες από την ενεργοποίηση των ασφαλίστρων κινδύνου.

Πόνο για τον κόσμο δεν έχουνε. Άμα είχανε, θα είχαν τη στοιχειώδη ευθιξία, έστω και τώρα, 15 ημέρες μετά, να παραδεχθούν την αποτυχία των επιλογών τους, να παραδεχθούν τους ανώφελους εκβιασμούς και να πάρουν πίσω τα μέτρα της χρεοκοπίας. Και να είστε σίγουροι ότι όσο και αν τη χρεοκοπία την ονομάζουν επιλεκτική, η ανεργία δεν θα είναι επιλεκτική, η φτώχεια δεν θα είναι επιλεκτική, η δυστυχία δεν θα είναι επιλεκτική, αλλά αδιακρίτως θα πλήξουν την πλειοψηφία της κοινωνίας, τα χαμηλά και μεσαία λαϊκά στρώματα.

Είμαστε απολύτως σίγουροι ότι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε και να προσδοκάμε και να περιμένουμε καμία λύση από μια κυβέρνηση που αρνείται πεισματικά, εδώ και ενάμιση χρόνο, να υπερασπιστεί το συμφέρον του ελληνικού λαού. Από μια κυβέρνηση που τα έχει δώσει όλα στους πιστωτές. Από μία κυβέρνηση που έρχεται στο εσωτερικό της χώρας και χρησιμοποιεί τις ίδιες λέξεις, τα ίδια επιχειρήματα που οι πιστωτές χρησιμοποιούν στις δικές τους διαπραγματεύσεις.

Και δεν περιμένουμε τίποτα και από τις εντατικές διαπραγματεύσεις των χρεοκοπημένων, ανίκανων να αντιμετωπίσουν την κρίση, ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με τους εκπροσώπους της διεθνούς τοκογλυφίας των τραπεζιτών. Και δε περιμένουμε τίποτα γιατί δε μπορούμε να δεχτούμε ότι μπορεί ο λύκος να φυλάξει τα πρόβατα.

Μαθαίνουμε, μάλιστα, ότι προσπαθούν να ετοιμάσουν ένα σχέδιο που θα το παρουσιάσουν ως σχέδιο σωτηρίας, ενώ στη πραγματικότητα θα απλά θα μεταθέτει χρονικά το πρόβλημα, δίνοντας πολύτιμη ανάσα και χρόνο στις τράπεζες και ασφυξία στους λαούς της Ευρώπης.

Ετοιμάζονται δηλαδή να βαφτίσουν λύση ένα σχέδιο που θα περνάει τα βάρη της υπερχρέωσης, που δημιούργησαν οι ίδιοι με την πολιτικής τους, όχι απλά στις δικές μας πλάτες αλλά στα εγγόνια και στα δισέγγονά μας, μετατρέποντας τη χώρα σε προτεκτοράτο των τραπεζών.

Τους προειδοποιούμε να μη τολμήσουν να πανηγυρίσουν και να βαφτίσουν σωτηρία ένα τέτοιο σχέδιο υποθήκευσης του μέλλοντος και λεηλασίας της χώρας.

Τους προειδοποιούμε να μη τολμήσουν να προχωρήσουν σε διευθετήσεις τελεσίδικες που θα να φορούν το μέλλον του λαού μας, ερήμην του λαού.

Εμείς δεν πρόκειται να τους αφήσουμε, δεν έχουμε δικαίωμα να τους αφήσουμε να λεηλατήσουν τη χώρα, να δεσμεύσουν τρεις γενιές, να εκχωρήσουν τη λαϊκή κυριαρχία, να καταστρατηγήσουν το Σύνταγμα, για να εξασφαλίσουν τα κέρδη της διεθνούς τοκογλυφίας, της εγχώριας διαπλοκής και της κρατικοδίαιτης τραπεζοκρατίας.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους αφήσουμε. Είναι καθήκον μας να αντισταθούμε και θα αντισταθούμε. Θα αντισταθούμε και θα διεκδικήσουμε ο λαός να είναι κυρίαρχος σε αυτόν τον τόπο. Θα διεκδικήσουμε τη μόνη δημοκρατική διέξοδο, που είναι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Δεν νομιμοποιούνται να προχωρήσουν σε επιλογές που υπονομεύουν το μέλλον του τόπου, όντας μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αποδεδειγμένα επίπλαστη, αποδεδειγμένα ισχνή μειοψηφία στο σύνολο της κοινωνίας και του λαού.

Όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσουν τη βάση για να ξαναξεδιπλωθεί σε όλη τη χώρα αυτό το αυθόρμητο κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης. Εμείς, αυτό που έχουμε να δηλώσουμε είναι ότι θα είμαστε ανένδοτοι, θα κηρύξουμε ανένδοτο αγώνα μέχρι να φύγει αυτή η επικίνδυνη κυβέρνηση που ξεπουλάει τη χώρα.

Ξέρουμε, όμως, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι οι ημέρες της αφθονίας τους, της εξουσίας τους και της αλαζονείας τους είναι μετρημένες. Και το ξέρουμε αυτό διότι το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα έχει αλλάξει. Δύο είναι τα στοιχεία. Το ένα είναι η αυταρχοποίηση της δημοκρατίας, ο φόβος και ο πανικός τους απέναντι στην κοινωνία που χειραφετείται και τους οδηγεί σε επιλογές καταστολής και βίας. Το δεύτερο είναι η λαϊκή χειραφέτηση, η αυτοοργάνωση του λαού. Είναι ότι ο κόσμος βγήκε στους δρόμους Είναι ότι οι πλατείες έδωσαν ένα μήνυμα ισχυρό που κατάφερε όχι μονάχα να κάνει το πολιτικό σύστημα της χώρας να τρίζει, αλλά ικανό να στείλει και ισχυρά μηνύματα στην Ευρώπη. Ετούτες τις ώρες, που όλοι οι λαοί της Ευρώπης παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον και αγωνία τη μάχη που δίνουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες. Γιατί συνειδητοποιούν, έστω και αργά, ότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Είναι συστημικό, είναι δομικό, το πρόβλημα έχει να κάνει με την ίδια τη δομή της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχει να κάνει με την άνιση διανομή του πλούτου, έχει να κάνει με την αρχιτεκτονική του ευρώ. Και ξέρουν και κατανοούν και στη Γερμανία την προηγούμενη εβδομάδα και στην Ιταλία χθες ότι, αν ο ελληνικός λαός γίνεται πειραματόζωο των πιο βάρβαρων νεοφιλελεύθερων επιλογών, είναι για να μεταφερθούν οι ίδιες επιλογές και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Και είμαστε ευτυχείς γιατί αυτή τη στιγμή η Ευρώπη δεν έχει μόνο τον κ. Όλι Ρεν, τον κ. Μπαρόζο και την κα. Μέρκελ. Έχει και τους λαούς της, τα κινήματα και μια Αριστερά που, μέσα από τις δυσκολίες της, τουλάχιστον είναι παρούσα και δίνει μήνυμα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό γιατί κατανοεί ότι δίνουμε τη μάχη χέρι με χέρι. Ότι η πλατεία Συντάγματος, όπως είπε ο Λουίς Σεπούλβεδα, ο Χιλιανός συγγραφέας που ζει στην Ισπανία και ήρθε να παρακολουθήσει τη συνέλευση στην πλατεία Συντάγματος, είπε ότι στην πλατεία Συντάγματος γράφονται ετούτες τις ώρες οι σελίδες της σύγχρονης αξιοπρέπειας των ευρωπαϊκών λαών.

Θέλω, όμως, να πω ότι πρέπει και εμείς να πάρουμε τα διδάγματά μας. Την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις μας προσπερνούν και οι πλατείες στέλνουν απειλητικά μηνύματα προς το σύστημα της εξουσίας, την ίδια στιγμή πρέπει να πάρουμε τα δικά μας διδάγματα. Ευτυχώς δεν συμμετείχαμε σε αυτό το κίνημα με σκοπό να το καθοδηγήσουμε από τα πάνω, αλλά να ακούσουμε, να μάθουμε, να διδαχθούμε και εμείς. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε πράξη. Και κυρίως πρέπει να καταλάβουμε ότι όσο είναι κυρίαρχο αυτό το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, η αντίσταση σε αυτή τη λαίλαπα, άλλο τόσο κυρίαρχο είναι το ζήτημα που βγαίνει από τις πλατείες και αφορά την κρίση της δημοκρατίας, την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης, την κρίση της σχέσης του πολιτικού με το κοινωνικό. Και πρέπει και στον δικό μας πολιτικό λόγο να εισαγάγουμε τις αγωνίες και τις διεκδικήσεις που έρχονται από τα κάτω και έχουν να κάνουν με τη δομή του πολιτικού συστήματος και της ίδιας της δημοκρατίας.

Και το λέω αυτό γιατί αυτές τις ημέρες κάποιοι σύντροφοι καλοπροαίρετα ασκούν κριτική και προβληματίζονται ότι πήγαμε βιαστικά στην Συνδιάσκεψη.

Με το χέρι στην καρδιά και με διάθεση αυτοκριτικής θα ήθελα να σας πω ότι αν για κάτι θα μας κρίνει αυστηρά η Ιστορία δεν είναι γιατί βιαστήκαμε, αλλά γιατί αργήσαμε πολύ.

Δεν είναι γιατί κάναμε βήματα γρήγορα προς τα μπρος αλλά γιατί μείναμε για πολύ χρόνο σημειωτόν και στάσιμοι.

Αργήσαμε σύντροφοι. Φοβηθήκαμε. Δεν τολμήσαμε, λαθέψαμε.

Τώρα βλέπουμε ότι οι ανάγκες των καιρών μας προσπερνάνε. Υπάρχει μια τεράστια κρίση δημοκρατίας και εκπροσώπησης, αμφίδρομης αμφισβήτησης ανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος και στους πολίτες. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα, αλλά ούτε και οι κυρίαρχες δυνάμεις τους πολίτες. Δεν θέλουν εκλογές, σαν ο διάολος το λιβάνι θέλουν να τις αποφύγουν. Και πρέπει να αποδείξουμε ότι εμείς δεν είμαστε σε αυτόν τον κάδο. Ότι εμείς, τουλάχιστον, έμπρακτα δείχνουμε εμπιστοσύνη στον κόσμο μας, στον κόσμο της Αριστεράς, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένα βήμα για να δείξουμε εμπιστοσύνη στους πολίτες, στο λαό που χειραφετείται και αυτοοργανώνεται. Και αν είναι να πάρουμε αύριο την εξουσία μαζί του δεν είναι για να τη μοιραστούμε μεταξύ μας, αλλά για να τη δώσουμε στον ίδιο τον λαό.

Ας τολμήσουμε να κάνουμε βήματα που φοβηθήκαμε το προηγούμενο διάστημα. Ας τολμήσουμε να δώσουμε το λόγο και το δικαίωμα να κρίνει, να επιλέγει, να αποφασίζει στο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Με σεβασμό στην διαφορετική άποψη. Με σεβασμό στο δικαίωμα της μειοψηφίας. Και κυρίως στην ανάγκη να προχωράμε με συναίνεση, με σύνθετη προοπτική όλοι μαζί. Αλλά να προχωράμε. Να μη μένουμε στάσιμοι. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν το ποδήλατο. Για να ισορροπήσει πρέπει να προχωράει, να κινείται προς τα εμπρός. Και σήμερα, είμαστε σε ανηφόρα και πρέπει να κάνουμε ορθοπεταλιά. Είναι ο μόνος τρόπος να σταθούμε όρθιοι.

Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή. Δεν είμαστε στο 2007, το 2008 ή έναν χρόνο πριν. Σε άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε σήμερα να επιχειρούμε, να πανηγυρίζουμε, να θρέφουμε δάφνες, για τη σημαντική δημοσκοπική μας άνοδο.

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ.

Όχι μόνο γιατί τώρα είμαστε σοφότεροι και δεν ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Όχι μόνο γιατί καήκαμε στο χυλό και κρατάμε μικρό καλάθι, αλλά γιατί είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι για το τι επιδιώκουμε. Δεν επιδιώκουμε να σώσουμε το δικό μας «μαγαζί», δίπλα στα άλλα «μαγαζιά» του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Επιδιώκουμε να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα. Στόχος μας δεν είναι να φέρουμε ένα καλό ποσοστό και να βγάλουμε περισσότερους βουλευτές. τόχος μας είναι να αποτρέψουμε την επερχόμενη κοινωνική καταστροφή. Να μετατρέψουμε την νέα κοινωνική πλειοψηφία που περπατάει και ανασαίνει στους δρόμους και στις πλατείες σε πολιτική πλειοψηφία. Να δημιουργήσουμε τους όρους ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, που θα εκφράζει κοινωνικά συμφέροντα.

Ζούμε στιγμές τομής και ασυνέχειας, έχουμε ιστορική ευθύνη. Η χώρα δεν μπορεί να μείνει έρμαιο των δυνάμεων της διαπλοκής και των τραπεζών.

Τώρα είναι η ώρα να παραμερίσουμε τις υπαρκτές, αλλά δευτερεύουσες σε σχέση με τη συγκυρία διαφορές μας, γιατί έχουμε ένα σημαντικότερο καθήκον: Να σταματήσουμε τη κοινωνική λεηλασία και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Θα ήθελα να σας ζητήσω από αυτό εδώ το βήμα να απευθυνθούμε σε όλες και σε κάθε μια ξεχωριστά, στις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, της οικολογίας, στους σοσιαλιστές, στις λαϊκές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το δικομματισμό. Σε όλους όσους συνειδητοποιούν ότι πρώτιστο καθήκον τώρα είναι να αποτρέψουμε τη λεηλασία της χώρας και τη κοινωνική διάλυση. Να απευθυνθούμε στη καθεμία δύναμη ξεχωριστά.

Να απευθυνθούμε στο ΚΚΕ. Γνωρίζουμε τις διαφορές μας. Είναι ενδεχομένως πολλές και σηναντικές. Έχουν γίνει όμως βήματα, όπως στο θέμα της Ευρώπης. Παρόλα αυτά έχουμε διαφορές αλλά δεν είναι πιο σημαντικές από την ανάγκη, την ιστορική ευθύνη της αριστεράς να εκφράσουμε την πλειοψηφία του λαού που δε θέλει το μνημόνιο.

Να απευθυνθούμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γνωρίζουμε επίσης ότι έχουμε διαφορές μεγάλες, ειδικά στα θέματα της Ευρώπης. Πιστεύουμε όμως ότι αυτή τη στιγμή δε είναι προϋπόθεση η απόλυτη συμφωνία σε αυτό το θέμα για την συμπόρευσή μας ενάντια στο μνημόνιο. Η εμπειρία από τις πλατείες, από τους αγώνες, η συμπόρευση των δυνάμεών μας στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι πλέον πολύτιμη εμπειρία.

Να απευθυνθούμε ακόμη και στους συντρόφους που, με δική τους ευθύνη, εγκατέλειψαν τη κοινή μας πορεία, να απευθυνθούμε στη Δημοκρατική Αριστερά. Και να τους πούμε κάνατε λάθος με τη διάσπαση του Συνασπισμού και την εγκατάλειψη της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία της κυβέρνησης το απέδειξε. Οι τελευταίες τοποθετήσεις σας ενάντια στο μεσοπρόθεσμο το αποδεικνύουν. ¨Ένα λάθος δεν διορθώνεται με επιμονή στο λάθος και με άλλα λάθη.

Να απευθυνθούμε στους Οικολόγους Πράσινους.

Οι συμπτώσεις μας στα θέματα περιβάλλοντος είναι πολλές. Οι τοποθετήσεις τους απέναντι στο μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο ήταν σημαντικές και τους κατατάσσουν ξεκάθαρα στο στρατόπεδο των δυνάμεων που αντιπαλεύουν αυτή την πολιτική.

Να απευθυνθούμε και σε μικρότερες δυνάμεις, χωρίς ηγεμονισμούς.

Να απευθυνθούμε στο Άρμα Πολιτών.

Η αποστασιοποίηση τους από το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου ήταν πράξη γενναιότητας. Παρακολουθούμε τις θέσεις σας. Είμαστε βέβαιοι ότι μπορούμε σε όσα συμφωνούμε να προχωρήσουμε μαζί.

Να απευθυνθούμε στους ανθρώπους και τα στελέχη που έχουν διαφοροποιηθεί από το ΠΑΣΟΚ του Μνημονίου. Και να τους ενθαρρύνουμε να κάνουνε βήματα, να διαχωριστούν από το κόμμα του μνημονίου. Και να τους πούμε ότι, παρά τις διαφορές μας, είμαστε ανοιχτοί να βρεθούμε σε κοινούς αγώνες. Η συνάντησή τους με τη ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη δυναμική.

Να απευθυνθούμε σε όλους τους παραπάνω συνολικά. Χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς Και να τους πούμε: Γνωρίζουμε ότι όλοι πιστεύουμε σε διαφορετικούς δρόμους. Όμως αν όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να κλείσει ο δρόμος του μνημονίου. Ας τον κλείσουμε όλοι μαζί. Ο καθένας μόνος του πολύ πιο δύσκολα μπορεί να τον κλείσει. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, γι αυτά που μας ενώνουν και ας βάλουμε στο πλάι αυτά που μας χωρίζουν.

Και ας απευθυνθούμε στο ελληνικό λαό, που με αγωνία παρακολουθεί τις εξελίξεις και θέλει ελπίδα για να πιαστεί, με ένα ελάχιστο πρόγραμμα. Και με προοπτική τον νέο συνασπισμό εξουσίας, τη δυνητική ανατροπή των συσχετισμών.

1. Για την απεμπλοκή από το μνημόνιο. Διότι λύση με το μνημόνιο ενεργό δεν μπορεί να είναι λύση.

2. Για την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με διαγραφή μεγάλου μέρους του.

3. Για την ακύρωση των μνημονιακών νόμων για την εργασία και τις συντάξεις. Διότι αυτός είναι ο βασικός αντικειμενικός σκοπός αυτής της σύμπραξης.

4. Για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και το δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, για να πάψουν οι τραπεζίτες να επιβάλλουν την ατζέντα τους και να λειτουργήσουν οι τράπεζες για να ξαναανασάνει η οικονομία και να καλυφθούν κοινωνικές ανάγκες.

5. Για την αναδιανομή του εισοδήματος, για να πληρώσουν επιτέλους όσοι δε πλήρωναν τόσα χρόνια, όσοι έχουν εκατομμύρια καταθέσεις στις τράπεζες της Ελβετίας, και για να μην βρεθούμε ξανά στο ίδιο σημείο.

6. Για τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Που στοίχισαν στην Ελλάδα 100 δις παραπάνω από το μέσο όρο της ΕΕ την τελευταία εικοσαετία.

7. Την προάσπιση και την ενίσχυση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα. Την καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Ζητάμε άμεσα από την κυβέρνηση Παπανδρέου να προχωρήσει στην απλή αναλογική και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος που μπορεί να δώσει προοπτική και ελπίδα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πρέπει από αυτή τη Συνδιάσκεψη να βγούμε πιο ενωμένοι και πιο αποφασισμένοι. Να δηλώσουμε ότι είμαστε ανοιχτοί σε έναν ανοιχτό πολιτικό διάλογο για τα επόμενα βήματα. Να δείξουμε ότι δεν μας απασχολεί μόνο το δικό μας «μαγαζί». Κυρίως, όμως, να δείξουμε ότι έχουμε μάθει από τα πρόσφατα λάθη μας. Να δείξουμε ότι είμαστε αποφασισμένοι να μην χάσουμε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία, γιατί δεν είναι η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά. Είναι η ευκαιρία της κοινωνίας να σηκώσει κεφάλι. Είναι η ευκαιρία για τις επόμενες γενιές να μην υποστούν αυτήν την καταστροφή.

Αλλά, γι’ αυτό, προϋπόθεση σε αυτή τη νέα προσπάθεια, είναι, παρά τις διαφωνίες και τις διαφορές μας, να είμαστε όλες και όλοι μαζί.

Ο καθένας με τις απόψεις του και με τις διαφορετικότητες του αλλά όλοι μαζί σε αυτή τη προσπάθεια να προχωρήσουμε το σχέδιο της ενότητας της αριστεράς, της ενότητας των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την ιστορική και κοινωνική ευθύνη να βάλουν φρένο στη λεηλασία ης χώρας και του λαού.

Και να έχουμε στο μυαλό μας: Ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα δεν μπορεί να είναι το ιδανικό πολιτικό μόρφωμα για κανέναν από εμάς. Γιατί είναι ώριμο τέκνο της ανάγκης. Ποια είναι η ανάγκη; Η ενότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν τον καταλύτη σε μια χημική αντίδραση. Είναι ο καταλύτης της ενότητας της αριστεράς.

Όσο πιο ισχυρός είναι ο καταλύτης, τόσο πιο γρήγορα προχωράει η χημική αντίδραση.

Ας εργαστούμε όλοι και όλες λοιπόν, ο καθένας από το μετερίζι του, για ΣΥΡΙΖΑ πιο ισχυρό, μαζικό , δυνατό, στα κινήματα, στους δρόμους, στις πλατείες, στους αγώνες του λαού μας για ζωή, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ένα καλύτερο αύριο.