«Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς, πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;»
Και για όσους δεν το’ χουν ακόμα καταλάβει, τις 20 Οκτώβρη είχαμε τον πρώτο νεκρό του ταξικού πολέμου, που εδώ και 2 χρόνια έχει εξαπολύσει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κατά του ελληνικού λαού: Τον άνεργο οικοδόμο, Δημήτρη Κοτσαρίδη! Θέλω να τονίσω απ’ την αρχή, ότι ο γράφων υπήρξε επί 8 χρόνια μέλος και στέλεχος των «Νέων Πρωτοπόρων», της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην Καλλιθέα, την Γκράβα και τη Σπουδάζουσα. Επίσης, θεωρώ τιμή μου και μεγάλη μου τύχη το γεγονός ότι πέρασα από το ΚΚΕ, διότι εκεί γνώρισα –κατά την εφηβεία μου- μεγάλο αριθμό σημαντικών και θαυμάσιων ανθρώπων, έντιμων αγωνιστών και πραγματικών επαναστατών, οι οποίοι συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στην (όποια) προσωπική και πνευματική μου συγκρότηση. Όπως, βέβαια, γνώρισα κι αρκετά «στουρνάρια», πολλούς συντηρητικούς και πολλούς ξεπουλημένους, οι οποίοι έχουν καταντήσει να πλαισιώνουν σήμερα τη ΔΗ.ΑΡΙ και το ΠΑΣΟΚ.
Τα γεγονότα της 20/10 στο Σύνταγμα τραυμάτισαν πρώτα απ’ όλα ψυχικά, όλους μας. Πέραν όμως των.. ψυχικών μας τραυμάτων, υπάρχουν και τα πολιτικά, τα οποία εντείνονται μέσα στο δίπολο: «Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του χαφιέ» και «Όποιος φοράει μαντήλι και συγκρούεται με τα ΜΑΤ, είναι παρακρατικός και προβοκάτορας». Μετά τα τραγικά γεγονότα του Συντάγματος (λαμβάνοντας υπόψη και από τα σχόλια σχετικά με την ανακοίνωση της Α.Κ. Αθήνας, που αναρτήθηκε στο blog μας), διαπιστώνεται μια α-πολιτίκ προσέγγιση αυτού του ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ζητήματος με γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση εκατέρωθεν, του στυλ «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους κλπ». Ή με τον Ασυφύλαξ, ή με το Χωροφύλαξ δηλαδή...
Με τον Αστυφύλαξ...
Είναι γνωστό, ότι στις κρίσιμες στιγμές, η ηγεσία του ΚΚΕ διακατέχεται –σχεδόν μεταφυσικά-από πολιτική ανεπάρκεια. Πέραν των γνωστών- και παραδεδεγμένων απ’ την ίδια την ηγεσία- λαθών του Δεκέμβρη του ’44, χαρακτηριστικό είναι το κείμενο «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη του 1973» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 1976, το οποίο αναφέρει στη σελίδα 31: «Δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή (σ.γ. δηλ. την κατάληψη του Πολυτεχνείου) και να πετύχει ορισμένους σκοπούς. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά». Αφού λοιπόν δεν προκύπτει από τα γεγονότα ότι οι καταληψίες του Πολυτεχνείου ήταν προβοκάτορες, όπως ευθέως παραδεχόμαστε στο παραπάνω ντοκουμέντο για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973, σημαίνει ότι προέβημεν σε λάθος εκτίμηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Σημαίνει ήταν πολιτικά ανεπαρκής η ανάλυσή και η γραμμή, που δώσαμε μέσω του άρθρου με τίτλο «Τι επιβάλλεται να κάνουμε», στη σελίδα 3 του περιβόητου φύλλου 8 της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», όπου λέγαμε ότι το καθήκον των κομμουνιστών είναι «Να καταπολεμήσουμε κάθε αυθόρμητη ή πριμοδοτούμενη από τη χούντα τάση για απρογραμμάτιστες, βιαστικές και χωρίς την επεξεργασία του οργανωμένου κινήματός μας ενέργειες». Με άλλα λόγια, διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας διέψευσαν και μας προσπέρασαν. Τι κάνουμε ως επαναστάτες, αλλά κι ως μαρξιστές; Αυτοκριτική; Διαλεκτική προσέγγιση; Ανάλυση; Μελέτη; Συζήτηση; Αναζήτηση; Τίποτε απ’ όλα αυτά! Απλά, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με την ίδια λογική τα γεγονότα: Από το 11ο Συνέδριο το 1982, όπου επικράτησε η γραμμή Ανδρουλάκη περί...«δημοκρατικών δυνάμεων», έως και τη συγκυβέρνηση με το Μητσοτάκη κι από τον...«αριστεροχουντισμό» και τη διάλυση της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΧΤΙΔΑΣ» κατά τη μεταπολίτευση, έως και τις μαζικές διαγραφές της Πάτρας το ’85 και τις διαγραφές στην ΚΝΕ το ’89 (στις οποίες είχε κι ο γράφων την...τιμητική του). Η ηγεσία του κόμματος ανέκαθεν φοβόταν και «καθάριζε» την αριστερή της πλευρά (Άρης, διαγραφές της μεταπολίτευσης, διαγραφές στην ΚΝΕ το ‘89), αλλά τις ζημιές τις πάθαινε πάντα απ’ τη δεξιά της πλευρά (Κύρκος, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ). Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που βρισκόμαστε απ’ τη μια ενώπιον σφοδρής και παγκόσμιας επίθεσης απ’ τον ταξικό εχθρό, απ’ την άλλη ενώπιον εξεγερσιακής διάθεσης (διάθεσης, όχι συνείδησης) σημαντικού τμήματος της εργαζόμενης κοινωνίας. Ποιο το καθήκον του επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος σε τέτοιες περιόδους λοιπόν;
Να έχει επαρκή ανάλυση για την σημερινή κατάσταση κι επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πάλης, ανατροπής και προοπτικής; Να οικοδομεί συμμαχίες, κερδίζοντας τα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας; Να συντονίσει και να προετοιμάσει πολιτικά και πρακτικά τις ευρύτερες λαικές μάζες, ώστε η οργή και η διάθεσή τους για αγώνα ν’αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική; Να δώσει στις λαικές δυνάμεις (όπως έγινε-σε κάποιο βαθμό- κατά τη δεκαετία του ’30 και του ‘40) το στίγμα της ταξικής-πολιτικής δύναμης, που θ’ ανατρέψει με δυναμικό κι αποφασιστικό τρόπο το καθεστώς της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας έτσι κάποιου είδους «ψυχολογική αυτοπεποίθηση» στις μάζες, όπως είχε κάνει τότε, που η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ του ΕΑΜ απέτρεψε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των ελλήνων εργατών από τους ΝΑΖΙ;
Ή μήπως οφείλει να περιχαρακώσει τη βάση του με όρους οπαδισμού, μακρυά και πέρα απ’ τα υπόλοιπα πρωτοπόρα και μαχόμενα εργατικά και λαικά στοιχεία; Να ποντάρει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν έχουμε καμία σχέση ούτε επικροτούμε ενέργειες, όπως το πέταγμα αυγών και μπογιάς» (ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Νάξου για την απεργία της 19/10 στο νησί), ή να χαρακτηρίζει τσουβαληδόν «πράκτορα του ταξικού εχθρού», «αντικομμουνιστή» και «προβοκάτορα», όποιον έχει διάθεση να συγκρουστεί με την Αστυνομία, ενώ κι οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο εργάτης Τάσος Τούσης το ’36 στη Θεσ/νίκη κι ο Σωτήρης Πέτρουλας το ’65 στην Αθήνα σκοτώθηκαν ενώ συγκρούονταν με την Αστυνομία; Να θεωρεί εν δυνάμει εχθρό του, όποιον προβαίνει σε κριτική των ανεπαρκειών της ηγεσίας, όταν πρόσφατα προέβη στη γνωστή πολιτική αποκατάσταση κάποιων...παλαιοτέρων «τυχωδιοκτών». Μήπως αρκετοί απ’ όσους φορούν μαντήλια και συγκρούονται εδώ και δεκαετίες με την Αστυνομία, σ’όλες τις δυτικές κοινωνίες δεν είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, αλλά «μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία», όπως είχε πει κι ο Άρης για τους συναγωνιστές του στον περίφημο λόγο του, στη Λαμία; Οι κομμουνιστές είναι στο ίδιο στρατόπεδο μ’αυτούς, ή τους έχουν απέναντι; Δε χρειάζεται καν να σταθούμε στη διαχρονική ύπαρξη δρώντος ασφαλίτικου και φασιστικού παρακρατικού μηχανισμού εν γένει, αλλά και μέσα σε ομάδες ανθρώπων, που συγκρούονται με την Αστυνομία, διότι αυτό είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο. Ούτε βέβαια δικαιούται κάποιος να συγχέει το συγκεκριμένο μηχανισμό με τους οργισμένους αγωνιστές, που πολλές φορές αποτελούν το...θερμόμετρο της κοινωνίας, αλλά και του κινήματος.
Σ’όλα τα παραπάνω καλείται-πρωτίστως-να προβληματιστεί η λαική-ταξική βάση και στελέχη του ΚΚΕ και ν’ ανοίξει στις γραμμές του κόμματος ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ συζήτηση (προς αποτροπή ηλιθίων και κακόβουλων σχολίων: συζήτηση, όχι διάσπαση) για το κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών, σε περιόδους όπως η σημερινή.
...ή με τον Χωροφύλαξ;
Είναι γνωστό ότι στον αντιεξουσιαστικό χώρο, υπήρξαν και υπάρχουν μαχητικά και πρωτοπόρα στοιχεία, με αυξημένη δόση υπερευαισθησίας σε κοινωνικά και ταξικά ζητήματα. Αν όμως πάρουμε σοβαρά το (πολιτικά και ιστορικά ανήθικο) σύνθημα «ΚΚΕ, το κόμμα του χαφιέ», τότε αρκετοί από εμάς έχουμε θητεύσει σε σχολή πρακτόρων (αθάνατε Βέγγο)! Αν την ηγεσία του ΚΚΕ τη χαρακτηρίζει η πολιτική ανεπάρκεια, ορισμένους απ’τον αντιεξουσιαστικό χώρο χαρακτηρίζει η... καθόλου πολιτική. Προτάσσουν, ως άλλοι Σταλινικοί, με δογματικό «έτσι θέλω» τον «επαναστατικό αυνανισμό» του μπάχαλου και υποτιμούν την καθημερινή πολιτική και ιδεολογική ζύμωση της ιδεολογίας της απελευθέρωσης. Βεβαίως και χρειάζεται η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΒΙΑ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταξικής σύγκρουσης, αλλά ασκείται με όρους ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και όχι με όρους γηπέδου.
Αν για κάποιους συναγωνιστές του αντιεξουσιατικού χώρου, είμαστε όλοι διαβρωμένοι απ’την εξουσία εκτός απ’ αυτούς κι ως εκ τούτου οφείλουν να σπάσουν τα μούτρα όσων διαφωνούν μαζί τους, ας θέσουν ιστορικά τον εαυτό τους δίπλα απ’ το Μαλάμη και τον Μπέρια... Αν για κάποιους εχθροί είναι οι εργάτες, που πλαισιώνουν τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, τότε είναι σα να λένε: «Μόνοι μας κι όλοι σας»! Εδώ όμως το πρόβλημα ξεφεύγει από την πολιτική του διάσταση και λαμβάνει επιπλέον φιλοσοφική διάσταση: Το «Μόνοι μας κι όλοι σας» ισχύει ως «κοσμοθεωρία» όταν τσακωνόμαστε στο μπάρ, στο πανηγύρι, στο γήπεδο, στη γειτονιά, ή στο δρόμο. Όταν μαίνεται ο ταξικός πόλεμος λέγεται, αυτό που είπε ο ηγέτης των Ισπανών αναρχικών, Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, το 1936: «Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Εκείνος της ελευθερίας και της νίκης της εργατικής τάξης κι εκείνος της νίκης και της τυρρανίας, που θα επιβάλλουν οι φασίστες».
Aντί επιλόγου, παραθέτουμε μια εξαιρετική αποστροφή του Άρη προς τον αντάρτη Περικλή Χουλιάρα λίγες μέρες μετά τη Βάρκιζα, η οποία αφορά και...στον Αστυφύλαξ και...στο Χωροφύλαξ: «Σου είπα κι άλλη φορά για το κόμμα σου: Όταν κανείς αγωνίζεται ενάντια στα λάθη και τη στραβή γραμμή της ηγεσίας δεν αγωνίζεται για το κακό, αλλά για το καλό του κόμματος! Εγώ πάντως δεν πρόκειται να παραδώσω τα όπλα, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος τον αγώνα, που άφησα μισό. Κι ούτε στην Αθήνα θα κατέβω για να κάνω τον Πρόεδρο των εφεδροελασιτών, όπως με διόρισαν -από τα Τρίκαλα ακόμα- ο Ιωαννίδης με το Σιάντο, για να πάω να καταγράφω τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές των Ελασιτών, οι οποίες θ’ αρχίσουν μετά την παράδοση των όπλων...»
askordoulakos http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/10/20.html
Γιάννης Ρίτσος
---------------------------------------------------
Και για όσους δεν το’ χουν ακόμα καταλάβει, τις 20 Οκτώβρη είχαμε τον πρώτο νεκρό του ταξικού πολέμου, που εδώ και 2 χρόνια έχει εξαπολύσει η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους κατά του ελληνικού λαού: Τον άνεργο οικοδόμο, Δημήτρη Κοτσαρίδη! Θέλω να τονίσω απ’ την αρχή, ότι ο γράφων υπήρξε επί 8 χρόνια μέλος και στέλεχος των «Νέων Πρωτοπόρων», της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην Καλλιθέα, την Γκράβα και τη Σπουδάζουσα. Επίσης, θεωρώ τιμή μου και μεγάλη μου τύχη το γεγονός ότι πέρασα από το ΚΚΕ, διότι εκεί γνώρισα –κατά την εφηβεία μου- μεγάλο αριθμό σημαντικών και θαυμάσιων ανθρώπων, έντιμων αγωνιστών και πραγματικών επαναστατών, οι οποίοι συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στην (όποια) προσωπική και πνευματική μου συγκρότηση. Όπως, βέβαια, γνώρισα κι αρκετά «στουρνάρια», πολλούς συντηρητικούς και πολλούς ξεπουλημένους, οι οποίοι έχουν καταντήσει να πλαισιώνουν σήμερα τη ΔΗ.ΑΡΙ και το ΠΑΣΟΚ.
Τα γεγονότα της 20/10 στο Σύνταγμα τραυμάτισαν πρώτα απ’ όλα ψυχικά, όλους μας. Πέραν όμως των.. ψυχικών μας τραυμάτων, υπάρχουν και τα πολιτικά, τα οποία εντείνονται μέσα στο δίπολο: «Το ΚΚΕ είναι το κόμμα του χαφιέ» και «Όποιος φοράει μαντήλι και συγκρούεται με τα ΜΑΤ, είναι παρακρατικός και προβοκάτορας». Μετά τα τραγικά γεγονότα του Συντάγματος (λαμβάνοντας υπόψη και από τα σχόλια σχετικά με την ανακοίνωση της Α.Κ. Αθήνας, που αναρτήθηκε στο blog μας), διαπιστώνεται μια α-πολιτίκ προσέγγιση αυτού του ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΥ ζητήματος με γηπεδικού τύπου αντιπαράθεση εκατέρωθεν, του στυλ «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους κλπ». Ή με τον Ασυφύλαξ, ή με το Χωροφύλαξ δηλαδή...
Με τον Αστυφύλαξ...
Είναι γνωστό, ότι στις κρίσιμες στιγμές, η ηγεσία του ΚΚΕ διακατέχεται –σχεδόν μεταφυσικά-από πολιτική ανεπάρκεια. Πέραν των γνωστών- και παραδεδεγμένων απ’ την ίδια την ηγεσία- λαθών του Δεκέμβρη του ’44, χαρακτηριστικό είναι το κείμενο «Έκθεση και Συμπεράσματα για τα Γεγονότα του Νοέμβρη του 1973» της 4ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 1976, το οποίο αναφέρει στη σελίδα 31: «Δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή (σ.γ. δηλ. την κατάληψη του Πολυτεχνείου) και να πετύχει ορισμένους σκοπούς. Αυτό προκύπτει από τη μελέτη όλων των στοιχείων, που ως τώρα έχουν συγκεντρωθεί και μελετήθηκαν. Αλλά προκύπτει και λογικά». Αφού λοιπόν δεν προκύπτει από τα γεγονότα ότι οι καταληψίες του Πολυτεχνείου ήταν προβοκάτορες, όπως ευθέως παραδεχόμαστε στο παραπάνω ντοκουμέντο για τα γεγονότα του Νοέμβρη του 1973, σημαίνει ότι προέβημεν σε λάθος εκτίμηση των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Σημαίνει ήταν πολιτικά ανεπαρκής η ανάλυσή και η γραμμή, που δώσαμε μέσω του άρθρου με τίτλο «Τι επιβάλλεται να κάνουμε», στη σελίδα 3 του περιβόητου φύλλου 8 της «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗΣ», όπου λέγαμε ότι το καθήκον των κομμουνιστών είναι «Να καταπολεμήσουμε κάθε αυθόρμητη ή πριμοδοτούμενη από τη χούντα τάση για απρογραμμάτιστες, βιαστικές και χωρίς την επεξεργασία του οργανωμένου κινήματός μας ενέργειες». Με άλλα λόγια, διαπιστώσαμε ότι οι εξελίξεις μας διέψευσαν και μας προσπέρασαν. Τι κάνουμε ως επαναστάτες, αλλά κι ως μαρξιστές; Αυτοκριτική; Διαλεκτική προσέγγιση; Ανάλυση; Μελέτη; Συζήτηση; Αναζήτηση; Τίποτε απ’ όλα αυτά! Απλά, συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε με την ίδια λογική τα γεγονότα: Από το 11ο Συνέδριο το 1982, όπου επικράτησε η γραμμή Ανδρουλάκη περί...«δημοκρατικών δυνάμεων», έως και τη συγκυβέρνηση με το Μητσοτάκη κι από τον...«αριστεροχουντισμό» και τη διάλυση της «ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΧΤΙΔΑΣ» κατά τη μεταπολίτευση, έως και τις μαζικές διαγραφές της Πάτρας το ’85 και τις διαγραφές στην ΚΝΕ το ’89 (στις οποίες είχε κι ο γράφων την...τιμητική του). Η ηγεσία του κόμματος ανέκαθεν φοβόταν και «καθάριζε» την αριστερή της πλευρά (Άρης, διαγραφές της μεταπολίτευσης, διαγραφές στην ΚΝΕ το ‘89), αλλά τις ζημιές τις πάθαινε πάντα απ’ τη δεξιά της πλευρά (Κύρκος, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη κλπ). Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, που βρισκόμαστε απ’ τη μια ενώπιον σφοδρής και παγκόσμιας επίθεσης απ’ τον ταξικό εχθρό, απ’ την άλλη ενώπιον εξεγερσιακής διάθεσης (διάθεσης, όχι συνείδησης) σημαντικού τμήματος της εργαζόμενης κοινωνίας. Ποιο το καθήκον του επαναστατικού μαρξιστικού κόμματος σε τέτοιες περιόδους λοιπόν;
Να έχει επαρκή ανάλυση για την σημερινή κατάσταση κι επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πάλης, ανατροπής και προοπτικής; Να οικοδομεί συμμαχίες, κερδίζοντας τα πιο μαχητικά και πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας; Να συντονίσει και να προετοιμάσει πολιτικά και πρακτικά τις ευρύτερες λαικές μάζες, ώστε η οργή και η διάθεσή τους για αγώνα ν’αποκτήσει πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική; Να δώσει στις λαικές δυνάμεις (όπως έγινε-σε κάποιο βαθμό- κατά τη δεκαετία του ’30 και του ‘40) το στίγμα της ταξικής-πολιτικής δύναμης, που θ’ ανατρέψει με δυναμικό κι αποφασιστικό τρόπο το καθεστώς της εκμετάλλευσης, δημιουργώντας έτσι κάποιου είδους «ψυχολογική αυτοπεποίθηση» στις μάζες, όπως είχε κάνει τότε, που η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ του ΕΑΜ απέτρεψε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των ελλήνων εργατών από τους ΝΑΖΙ;
Ή μήπως οφείλει να περιχαρακώσει τη βάση του με όρους οπαδισμού, μακρυά και πέρα απ’ τα υπόλοιπα πρωτοπόρα και μαχόμενα εργατικά και λαικά στοιχεία; Να ποντάρει στα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν έχουμε καμία σχέση ούτε επικροτούμε ενέργειες, όπως το πέταγμα αυγών και μπογιάς» (ανακοίνωση του ΠΑΜΕ Νάξου για την απεργία της 19/10 στο νησί), ή να χαρακτηρίζει τσουβαληδόν «πράκτορα του ταξικού εχθρού», «αντικομμουνιστή» και «προβοκάτορα», όποιον έχει διάθεση να συγκρουστεί με την Αστυνομία, ενώ κι οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο εργάτης Τάσος Τούσης το ’36 στη Θεσ/νίκη κι ο Σωτήρης Πέτρουλας το ’65 στην Αθήνα σκοτώθηκαν ενώ συγκρούονταν με την Αστυνομία; Να θεωρεί εν δυνάμει εχθρό του, όποιον προβαίνει σε κριτική των ανεπαρκειών της ηγεσίας, όταν πρόσφατα προέβη στη γνωστή πολιτική αποκατάσταση κάποιων...παλαιοτέρων «τυχωδιοκτών». Μήπως αρκετοί απ’ όσους φορούν μαντήλια και συγκρούονται εδώ και δεκαετίες με την Αστυνομία, σ’όλες τις δυτικές κοινωνίες δεν είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, αλλά «μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία», όπως είχε πει κι ο Άρης για τους συναγωνιστές του στον περίφημο λόγο του, στη Λαμία; Οι κομμουνιστές είναι στο ίδιο στρατόπεδο μ’αυτούς, ή τους έχουν απέναντι; Δε χρειάζεται καν να σταθούμε στη διαχρονική ύπαρξη δρώντος ασφαλίτικου και φασιστικού παρακρατικού μηχανισμού εν γένει, αλλά και μέσα σε ομάδες ανθρώπων, που συγκρούονται με την Αστυνομία, διότι αυτό είναι αυταπόδεικτο και αυτονόητο. Ούτε βέβαια δικαιούται κάποιος να συγχέει το συγκεκριμένο μηχανισμό με τους οργισμένους αγωνιστές, που πολλές φορές αποτελούν το...θερμόμετρο της κοινωνίας, αλλά και του κινήματος.
Σ’όλα τα παραπάνω καλείται-πρωτίστως-να προβληματιστεί η λαική-ταξική βάση και στελέχη του ΚΚΕ και ν’ ανοίξει στις γραμμές του κόμματος ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ συζήτηση (προς αποτροπή ηλιθίων και κακόβουλων σχολίων: συζήτηση, όχι διάσπαση) για το κρίσιμο ζήτημα των συμμαχιών, σε περιόδους όπως η σημερινή.
...ή με τον Χωροφύλαξ;
Αν για κάποιους συναγωνιστές του αντιεξουσιατικού χώρου, είμαστε όλοι διαβρωμένοι απ’την εξουσία εκτός απ’ αυτούς κι ως εκ τούτου οφείλουν να σπάσουν τα μούτρα όσων διαφωνούν μαζί τους, ας θέσουν ιστορικά τον εαυτό τους δίπλα απ’ το Μαλάμη και τον Μπέρια... Αν για κάποιους εχθροί είναι οι εργάτες, που πλαισιώνουν τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, τότε είναι σα να λένε: «Μόνοι μας κι όλοι σας»! Εδώ όμως το πρόβλημα ξεφεύγει από την πολιτική του διάσταση και λαμβάνει επιπλέον φιλοσοφική διάσταση: Το «Μόνοι μας κι όλοι σας» ισχύει ως «κοσμοθεωρία» όταν τσακωνόμαστε στο μπάρ, στο πανηγύρι, στο γήπεδο, στη γειτονιά, ή στο δρόμο. Όταν μαίνεται ο ταξικός πόλεμος λέγεται, αυτό που είπε ο ηγέτης των Ισπανών αναρχικών, Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, το 1936: «Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Εκείνος της ελευθερίας και της νίκης της εργατικής τάξης κι εκείνος της νίκης και της τυρρανίας, που θα επιβάλλουν οι φασίστες».
Aντί επιλόγου, παραθέτουμε μια εξαιρετική αποστροφή του Άρη προς τον αντάρτη Περικλή Χουλιάρα λίγες μέρες μετά τη Βάρκιζα, η οποία αφορά και...στον Αστυφύλαξ και...στο Χωροφύλαξ: «Σου είπα κι άλλη φορά για το κόμμα σου: Όταν κανείς αγωνίζεται ενάντια στα λάθη και τη στραβή γραμμή της ηγεσίας δεν αγωνίζεται για το κακό, αλλά για το καλό του κόμματος! Εγώ πάντως δεν πρόκειται να παραδώσω τα όπλα, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος τον αγώνα, που άφησα μισό. Κι ούτε στην Αθήνα θα κατέβω για να κάνω τον Πρόεδρο των εφεδροελασιτών, όπως με διόρισαν -από τα Τρίκαλα ακόμα- ο Ιωαννίδης με το Σιάντο, για να πάω να καταγράφω τους διωγμούς, τους εξευτελισμούς και τις ντροπές των Ελασιτών, οι οποίες θ’ αρχίσουν μετά την παράδοση των όπλων...»
askordoulakos http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/10/20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου