Για τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Για να δεις τα αστέρια, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι.



24 Ιουλίου 2012

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ












''Σύντροφοι των Διεθνών Ταξιαρχιών. Λόγοι πολιτικοί, αίτια κρατικά, το συμφέρον αυτής της ίδιας της υπόθεσης για την οποία χύσατε το αίμα σας με απεριόριστη γενναιοδωρία, σας στέλνουν τώρα πίσω, μερικούς από σας, στην πατρίδα σας, άλλους σε αναγκαστική εξορία. Μπορείτε να φύγετε περήφανοι. Είσαστε η ιστορία. Γίνατε πρόσωπα μυθικά. Είσαστε το ηρωικό παράδειγμα της σταθερότητας και της διεθνούς απήχησης της Δημοκρατίας. Δεν θα σας ξεχάσουμε και όταν βγάλει φύλλο και πάλι το δένδρο της ελιάς, το δένδρο της ειρήνης, και αυτά μπλεχτούν με τα φύλλα της δάφνης για τη νίκη της Ισπανικής Δημοκρατίας, ελάτε πάλι πίσω''!!!








ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΑ,αποχαιρετώντας τους αγωνιστές των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ.



Τον Δεκέμβριο του 1936, η Κομιντέρν αποφάσισε τη σύσταση τμημάτων εθελοντών, κομμουνιστών και μη, οι οποίοι θα πολεμούσαν εναντίον των δυνάμεων του Φράνκο, και τα οποία έμειναν γνωστά ως «Διεθνείς Ταξιαρχίες». Στα τρία χρόνια, που διήρκεσε ο πόλεμος, 50.000 άνθρωποι από 55 χώρες, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, αγωνίστηκαν για την ελευθερία. Δέκα χιλιάδες από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ.


H πρώτη συμπαγής ομάδα ελλήνων αγωνιστών έφθασε στην πόλη Αλμπαθέτε, η οποία ήταν το κέντρο υποδοχής και εκπαίδευσης των Διεθνών Ταξιαρχιών, τον Οκτώβριο του 1936, και εντάχθηκε στον «Βαλκανικό λόχο» του τάγματος «Ντιμιτρόφ» της 11ης Διεθνούς Ταξιαρχίας. Πάντως αρκετοί Ελληνες βρίσκονταν ήδη εκεί, διάσπαρτοι σε διάφορες άλλες μονάδες. Στα μέσα του 1937 συγκροτήθηκε ο ελληνικός λόχος, ο οποίος ονομάστηκε για λίγο «Νίκος Ζαχαριάδης» και αργότερα «Ρήγας Φερραίος», με διοικητή τον Γιάννη Παντελιά και πολιτικό επίτροπο το Δημήτρης Σακαρέλο, δραπέτη των φυλακών της Αίγινας.
Οι Έλληνες εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών αριθμούσαν γύρω στα 300-400 άτομα, Στην πλειοψηφία τους αποτελούντο από τρεις κατηγορίες: τους Έλληνες του εσωτερικού (κυρίως ναυτεργάτες, οι οποίοι αποτελούσαν και το 50% του συνόλου των εθελοντών), τους Έλληνες του εξωτερικού, (κυρίως από Αμερική, Γαλλία και Αγγλία) και τους Κύπριους.

Η πρώτη ομάδα των εθελοντών έφτασε στην Ισπανία το 1936 και ενσωματώθηκε στον Βαλκανικό Λόχο που αποτελείτο από Γιουγκοσλάβους. Ωστόσο υπήρχαν και αρκετοί οι οποίοι ενσωματώθηκαν σκόρπιοι σε άλλους λόχους, ανάλογα με την χώρα προέλευσής τους (πχ οι Έλληνες εξ Αμερικής υπηρέτησαν στο τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν», ενώ εκείνοι από την Αγγλία έμειναν στο αγγλικό).
Σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε η Ναυτεργατική Ενωση Ελλάδας με έδρα της εκείνη την εποχή τη Μασσαλία, λειτουργώντας ως συντονιστικό κέντρο που εξασφάλιζε τη μεταφορά ανθρώπινου δυναμικού και προπαγανδιστικού υλικού σε ολόκληρη την υφήλιο. Η συνεισφορά της δεν εξαντλείται μόνο στην παρουσία δεκάδων Ελλήνων ναυτεργατών στο μέτωπο, αλλά και στη δράση της στα πλοία, όπου τα πληρώματα σε πολλές περιπτώσεις εμπόδισαν την αποστολή υλικού προς τους φαλαγγίτες του Φράνκο.


Μεγάλη ομάδα των Ελλήνων εθελοντών προερχόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τις τάξεις της ελληνοαμερικανικής κομμουνιστικής κίνησης του μεσοπολέμου,καθώς και από την Αγγλία από την οποία προήλθε ένα σημαντικό τμήμα εθελοντών κυρίως Κυπριακής καταγωγής.

Το 1938 είχαμε μεγάλη αύξηση των Ελλήνων και Κυπρίων εθελοντών που πήγαν στην Ισπανία. Aποτέλεσμα ήταν η δημιουργία και ενός δεύτερου Ελληνικού Λόχου, αυτή την φορά χωρίς όνομα, που ανήκε στην 129η Διεθνή Ταξιαρχία. Διοικητής αυτού του 2ου Ελληνικού λόχου ήταν ο Κυπριος Μιχάλης Οικονομίδης. Μετά απο λίγο καιρό στάλθηκε στο μέτωπο της Αραγωνίας όπου βρήκε τον λόχο “Ρήγα Φεραίο” και πόλεμησαν μαζί απέναντι στους Φασίστες.

Η τελευταία μάχη που συμμετείχαν Ελληνες ήταν η μάχη του Έβρου. Μετ΄απο εκεί όσοι Έλληνες δεν σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών αναγκάστηκαν να πάνε στην Καταλωνία. Όλοι οι εθελοντές αναγκάστηκαν να φύγουν απο την Ισπανία, αφού οι Διεθνείς Ταξιαρχίες θα έπαυαν να πολεμούν στο πλευρό των Δημοκρατικών. Οι περισσότεροι γυρίσαν στις πατρίδες τους, όμως στην Ελλάδα λόγω της δικτατορίσς του Μεταξά ήταν δύσκολη η επιστροφή. Έτσι οι περισσότεροι πήγαν στην Γαλλία οπού αργότερα θα πολεμούσαν πάλι απένατι στους Φασίστες, αυτή την φορά με το μέρος της Γαλλικής Αντίστασης.


Να σημειώσουμε επίσης ότι τα πρώτα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν οι Γερμανοί πολιτικοί εξόριστοι συνδικαλιστές του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Sozialistische Arbeiterpartei Deutschland) με πολιτικό αρχηγό τον μετέπειτα καγκελάριο Βίλλυ Μπράντ.

Επίσης στην Ισπανία πολέμησε ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαιωάννου. Ο Παπαϊωάννου ήταν από τους πρώτους εθελοντές και πολέμησε στη μάχη της Αντιούχα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά.



Τα μηνύματα του αγώνα των ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα μέχρι σήμερα. η μόνη επιλογή απέναντι στο φασισμό είναι ο ασυμβίβαστος και ανειρήνευτος αγώνας για να μπορέσουμε να κτίσουμε το δικό μας αύριο. Η διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι πάντα επίκαιρη το «NO PASARAN» πρέπει να ξανακουστεί σε όλες τις γλώσσες του κόσμου πιο μαζικά και πιο δυνατά από ποτέ!

1 σχόλιο:

  1. τιμή και δόξα...

    πάντως εγώ γνώρισα πολύ πολύ μικρός ένα ο οποίος ήταν αεροπόρος στην κυβέρνηση των δημοκρατικών...

    άνθρωπος του ρίσκου

    ΑπάντησηΔιαγραφή