Καταλήψεις 90/91

Μία προσωπική διήγηση κι ένα διαφορετικό reunion…
Anakata-dyomenh

φωτογραφία από indy.gr

20 χρόνια μετά… σκέφτομαι καιρό τώρα να κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά συνέχεια διστάζω. Δεν ξέρω από πού να την πιάσω. Είναι ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, συναισθημάτων και σκέψεων. Από τη μια το να βλέπεις ένας γεγονός που έχεις ζήσει από απόσταση σε κάνει να το βλέπεις λίγο πιο ψύχραιμα, από την άλλη χάνονται πολλά πράγματα λόγω αυτής της απόστασης, κάποια πράγματα γίνονται συγκεχυμένα… χρειάζεται να σκαλίσεις μνήμη και συναισθήματα και αυτό μπορεί να μην έχει αρχή, μέση και τέλος. Χρειάζεται να σκαλίσεις τη χαμένη πλέον εφηβεία σου. Τις προάλλες ζήτησα από παλιούς φίλους και συμμαθητές να σκαλίσουν λίγο τη μνήμη τους. Στα βλέμματά τους είδα διάφορα πράγματα… Τι θυμήθηκες τώρα… πόσα χρόνια… κάποιοι χαμογελούσαν, κάποιοι θυμήθηκαν το χαβαλέ, κάποιοι τις πορείες, κάποιοι τα σκληρά γεγονότα. Καταλαβαίνεις εύκολα ότι το ίδιο γεγονός, το έχουν βιώσει με πολύ διαφορετικό τρόπο οι άνθρωποι που το έζησαν και δεν υπάρχει μία αλήθεια ή μία κοινή οπτική. Είναι δύσκολο να το δεις αποστασιοποιημένα παρόλη την πάροδο του χρόνου. Δεν έχω καμία διάθεση ηρωοποίησης, είναι γνωστή η θέση μου γι’ αυτά τα πράγματα, ούτε θέλω να το δω στο στιλ η ηρωική γενιά του πολυτεχνείου, η γενιά των καταλήψεων του 90/91…κτλ . Όμως όπως και να το κάνουμε, μία κατάληψη τόσων μηνών με συγκεκριμένο στόχο, πορείες αλλά και νεκρούς, είναι ένα σημαντικό ξύπνημα στη ζωή κάποιων. Το ερώτημα από το οποίο πάντα ξεκινάω αυτή τη συζήτηση είναι κατά πόσο αυτό το γεγονός επηρέασε τη σκέψη και τη στάση ζωής του καθενός από μας. Η απάντηση δεν είναι ποτέ η ίδια. Άλλοι είπαν ότι φυσικά την επηρέασε (ανάμεσά τους κι εγώ)… Άλλοι, ότι ήταν παρατεταμένες διακοπές, για άλλους ήταν σύγκρουση με την οικογένεια – προσωπική επανάσταση, για άλλους ανταλλαγή βιβλίων, μουσικών, απόψεων, δημιουργία νέων φιλικών σχέσεων, έρωτας, αδρεναλίνη, αθωότητα… Για άλλους τίποτα, υπήρξαν και περιοχές της Ελλάδας που αυτό το γεγονός δεν άγγιξε καθόλου ή κάποια άτομα δε συμμετείχαν καθόλου. Φυσικά, υπάρχει και η πλευρά των ηθικών αυτουργών μιας δολοφονίας, των εκτελεστικών οργάνων τους αλλά και των οικογενειών των νεκρών… Ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου μπορώ να προσεγγίσω αυτό το θέμα αυτή τη στιγμή είναι το προσωπικό βίωμα και τα συναισθήματα που έχω εγώ γι’ αυτό. Ελπίζω να σκαλίσουν κι άλλοι τη μνήμη τους και να συνεισφέρουν στη συζήτηση, λίγο σαν ένα άλλου είδους reunion.

Ατελείωτες μέρες στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας. Ένας άκρως καταθλιπτικός και απρόσωπος χώρος για να πηγαίνεις σχολείο. Τεράστιος χώρος, με γκρίζο χρώμα, βαριούς όγκους, κάγκελα και λαοθάλασσα παιδιών. Οι περισσότεροι καθηγητές έμοιαζαν σαν να έχουν πάρει δυσμενή μετάθεση εκεί με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις. Ελλιπής γνώση, προβληματική θέρμανση, σχολείο πρωί-απόγευμα με βάρδιες. Μεγάλη βαριεστημάρα. Βαριόμουν να ξυπνήσω να πάω, βαριόμουν να δω τα ίδια πρόσωπα, βαριόμουν ακόμα και να πάρω βιβλία μαζί μου… Το μόνο θετικό οι παρεούλες και τα διάφορα ευτράπελα που μπορεί να συνέβαιναν για να σπάσουν λίγο την πλήξη… Ξαφνικά τέλη Νοεμβρίου αν θυμάμαι καλά, μετά το μάθημα, κάποιοι μιλάνε για κατάληψη και για συνέλευση στο πρόσφατα φτιαγμένο θεατράκι του συγκροτήματος. Πηγαίνω. Κάποιοι φοιτητές που έχουν ήδη ξεκινήσει καταλήψεις και μαθητές από πολιτικές νεολαίες, μας μιλάνε για το καινούργιο νόμο πλαίσιο που προωθείται. Αυτό προέβλεπε κραυγαλέα πράγματα όπως, ιδιωτικά πανεπιστήμια, έπαρση σημαίας, ομοιόμορφη εμφάνιση, point system σε σχέση με τη διαγωγή, αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της εκπροσώπησης των μαθητών κτλ. Ακούστηκαν σχεδόν σαν ανέκδοτο. Άντε να σηκώνεις σημαία στην Γκράβα τότε, να έχεις ομοιόμορφο κούρεμα και να φοράς ποδιά! Άσε και το θέμα ιδιωτικά πανεπιστήμια, οι περισσότεροι θέλαμε ένα με δύο χρόνια για τις πανελλήνιες. Κατάληψη τώρα…! εννοείται. Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά, την ακριβώς προηγούμενη χρονιά είχαμε κάνει κατάληψη για περίπου 15 μέρες και κινητοποιήσεις για το πρόβλημα θέρμανσης του συγκροτήματος.

Τις επόμενες μέρες ξεκινάνε οι καταλήψεις στα πρώτα τότε σχολεία της Γκράβας. Το δικό μου από τα πρώτα. Σιγά-σιγά εξαπλώθηκε σε όλα… Άλλωστε, ήταν αδύνατο να κάνει κάτι ένα σχολείο της Γκράβας και να μη συμπαρασυρθούν τα υπόλοιπα. Θυμάμαι, ότι στο 1^ο Λύκειο που ήταν το διπλανό από το δικό μου, τα όργανα είχαν ήδη αρχίσει… καθώς ο λυκειάρχης τους ήταν τόσο ένθερμος οπαδός του νέο νομοσχεδίου που παραλίγο να το επιβάλλει πριν καλά-καλά αποφασιστεί. Ο δικός μας για καλή μας τύχη ήταν πολύ συνεννοήσιμος και το μόνο που ήθελε ήταν να διαφυλάξει τις εγκαταστάσεις, πάντα σε συμφωνία μαζί μας. Δε θυμάμαι πολλά από τις πρώτες μέρες της κατάληψης… θυμάμαι ότι έκανε κρύο και υπήρχαν μεγάλα βαρέλια στα οποία καίγαμε ότι να ‘ναι καθώς και κάμποσες σπασμένες καρέκλες για να καθόμαστε κοντά στην πόρτα του σχολείου και να μην κρυώνουμε. Το καμαράκι του επιστάτη, απέκτησε κάποια στρώματα γυμναστικής και τη βγάζαμε εκεί ντουμανιάζοντας το χώρο, πίνοντας κάνα κρασί και ακούγοντας μουσική… Ατελειώτες ώρες χαβαλέ… Κάναμε και κάποιες κινητοποιήσεις τοπικά του στιλ… κλείναμε για κάποια ώρα δρόμους και φωνάζαμε συνθήματα κατά του τότε υπουργού παιδείας Βασίλη Κοντογιανόπουλου, κυβέρνηση Μητσοτάκη να σημειωθεί αυτό… Κάποια από τα συνθήματα της εποχής: Θέλουμε σχολεία δημοκρατικά και όχι θερμοκήπια για μαθητές φυτά, Όχι στο πόιντ σύστεμ, Όχι σε όλα που κάνουν κουρέλια τα όνειρά μας, Το υπουργείο προειδοποιεί: η ελεύθερη σκέψη βλάπτει σοβαρά την υγεία και πολλά άλλα που δυστυχώς μου διεφεύγουν. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα με διάθεση στο σχολείο. Άρχισα να μιλάω με παιδιά που δεν είχα ξαναμιλήσει ποτέ. Να συζητούμε πράγματα για τη ζωή μας, τις σκέψεις μας, τις μουσικές μας… έκανα καινούργιες φιλίες, κάποιες από αυτές ζωής. Έξω από το σχολείο πολλοί μαθητές που έπαιζαν μπάσκετ ή έρχονταν το πρωί για να βεβαιωθούν ότι το σχολείο βρίσκεται ακόμα υπό κατάληψη και μετά έφευγαν. Εδώ εμφανίζεται και ο ρόλος των γονιών. Κάποιοι ήρθαν με σκοπό να βοηθήσουν την κατάσταση είτε επειδή αναγνώριζαν το δίκιο του πράγματος ή γιατί είχαν πολιτικές βλέψεις και ήθελαν κάπου να ελέγχουν τα πράγματα – οι πασόκοι φυσικά ήταν πρώτοι στο δεύτερο. Άλλοι ωρύονταν απέξω ότι δεν επιτρέπουμε στα παιδιά τους να μορφωθούν και κάπως έτσι πήγαινε το πράγμα και με τους καθηγητές καθημερινά. Με κάποιους να δίνουν τη σιωπηλή τους συγκατάθεση και κάποιους να ωρύονται και να απειλούν με απουσίες. Σιγά-σιγά οι καταλήψεις άρχισαν να εξαπλώνονται. Μαθαίναμε καθημερινώς με χαρά ότι όλο και περισσότερα προστίθενται στη λίστα. Σε συνελεύσεις για τη συνέχιση των καταλήψεων υπήρχε τεράστιος ενθουσιασμός. Κάποιοι φοιτητές άρχισαν να έρχονται και να μας κάνουν παρέα. Άρχισαν οι μεγάλες πορείες… Μεγάλος ενθουσιασμός, νιώθαμε ότι θα κατακτήσουμε τον κόσμο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνουμε πίσω αν δεν αποσυρθεί το νομοσχέδιο. Ο Κοντογιαννόπουλος ήταν καθημερινό ανέκδοτο και κόκκινο πανί. Οι μέρες περνούσαν, κάθε μέρα όλο και περισσότερη μανούρα από γονείς, τα βράδια ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς αρκετοί κοιμόντουσαν μέσα και έπρεπε να έχουν το νου τους σε διάφορες εκφοβιστικές καταστάσεις που παίζονταν έξω από τα σχολεία. Κάθε μέρα υπήρχε το κουτσομπολιό της προηγούμενης νύχτας, τη μέρα γέλια, πειράγματα, φλερτ, παρεξηγησούλες, μουσικές… Θυμάμαι μία από τις πορείες που εξελίχθηκε σε επεισόδια. Κάποιοι συμμαθητές εγκλωβίστηκαν στο κέντρο, στο ύψος του πολυτεχνείου γινόταν χαμός. Ένας φίλος και συμμαθητής πλησίασε για να βρει την αδερφή του, καθώς είχε εγκλωβιστεί μαζί με άλλους στο κέντρο και όλοι ανησυχούσαμε για την τύχη τους. Κινητά δεν υπήρχαν τότε… Αποφασίζει να περάσει δίπλα από τα ΜΑΤ. Στο αθώο του τότε μυαλό, αν περάσεις δίπλα από τα ΜΑΤ χωρίς να προκαλείς, δεν έχουν λόγο να σε πειράξουν. Ε φυσικά… έφαγε της χρονιάς του! Η αδερφή του επέστρεψε με τα μάτια τούμπανο από τα δακρυγόνα.

Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν. Τα σχολεία ήταν πολλά (2000 σε σύνολο έλεγαν τότε οι εφημερίδες), οι γονείς που διαφωνούσαν τσίριζαν και φώναζαν. Όσοι συμμετείχαμε ενεργά στην κατάληψη έπρεπε να δίνουμε συνέχεια το παρόν για περιφρούρηση. Στα σπίτια μας ρήξη, ήταν η εφηβική μας επανάσταση. Κάποιοι που δεν κατάφερναν να ξεφύγουν από τον οικογενειακό κλοιό, βασανίζονταν. Άλλοι, δεν πήραν πρέφα τίποτα, ερχόντουσαν με την τσάντα ή για να ψηφίσουν κατά της κατάληψης και μετά σπίτια τους. Άλλοι απλώς έφευγαν για τις διπλανές καφετέριες. Οι φήμες για το τι συμβαίνει μέσα στις καταλήψεις από τα ΜΜΕ επίσης έδιναν και έπαιρναν. Ας μην υπάρχει η αντίληψη ότι ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν καλύτερος τότε από τώρα… «Τα σχολεία χαρτοπαιχτικές λέσχες, όργια στα σχολεία, βιασμοί στα σχολεία…» Ακόμη μεγαλύτεροι καβγάδες στα σπίτια μας για να πάμε στην κατάληψη εξαιτίας αυτών. Κάποιοι φίλοι μου τότε, έφυγαν από το σπίτι τους και δεν ξαναγύρισαν μέχρι το τέλος της κατάληψης. Σιγά-σιγά άρχισαν οι καβγάδες και με γονείς που προσπαθούσαν να ελέγξουν την κατάσταση αλλά πλέον δεν τους θέλαμε στα πόδια μας γιατί καταλάβαμε το παιχνίδι που παιζόταν. Θυμάμαι ένα καβγά με μία μητέρα που ήταν στο δημοτικό συμβούλιο και αποφάσισε να πάρει την κόρη της από την κατάληψη αποκαλώντας κάποιους συμμαθητές αλήτες, επειδή της είπαν να μην ανακατεύεται.

Ένα βραδάκι φεύγω από την κατάληψη. Θυμάμαι διάφορους συμμαθητές μου.., σε διάφορα σημεία του σχολείου σε πηγαδάκια κι ένα παιδί να μιλάει με μία κοπέλα στην είσοδο του σχολείου. Το επόμενο πρωινό πηγαίνω στο σχολείο και βλέπω μαθητές σε έξαλλη κατάσταση και κάποιες συμμαθήτριες να κλαίνε. Τι έγινε; Ο μαθητής που μιλούσε με την κοπέλα στην πόρτα, πηγαίνει την κοπέλα μέχρι τη στάση επειδή είχε νυχτώσει. Μία ομάδα αγνώστων του επιτίθενται και τον χτυπούν άγρια. Αυτός επιστρέφει αιμόφυρτος στο σχολείο. Όλοι οι μαθητές που ήταν μέσα τρέχουν έξω για να βρουν την ομάδα που τον χτύπησε… Εμφανίζονται αυτοκίνητα. Από μέσα βγαίνουν φουσκωτοί με πολιτικά ρούχα. Η προκλητική ομάδα έχει φύγει ή φεύγει τότε… δε θυμάμαι καλά. Οι φουσκωτοί δηλώνουν αστυνομικοί και ρωτούν τι συνέβη εκεί. Ένας συμμαθητής υποψιασμένος που ήταν και στο συντονιστικό των καταλήψεων είπε στους άλλους να μην απαντήσουν και τους ρώτησε πώς μπορούν να αποδείξουν ότι είναι αστυνομικοί. Αυτοί χτυπούν έναν άλλον συμμαθητή που το έπαιξε λίγο τσαμπουκάς και αρπάζουν τον μαθητή που τους αμφισβήτησε και τον κάνουν τόπι στο ξύλο βρίζοντας και απειλώντας τον φανερώνοντας από αυτά που έλεγαν ότι γνωρίζουν πολύ καλά ποιον χτυπούν. Φεύγουν… ο μαθητής δεν αισθάνεται καθόλου καλά και καταλήγει στο νοσοκομείο… Τα πράγματα είναι σοβαρά, λένε οι γιατροί, φαίνεται να έχει πάθει κάκωση στο κεφάλι και βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση… Την επόμενη μέρα χαμός… Κλάματα, οργή, συνθήματα ότι θα καεί η Γκράβα… θα καεί η Αθήνα. Μας φαίνεται αδιανόητο… Η αρχή του γκρεμίσματος της αθωότητας. Έρχονται δημοσιογράφοι. Εκεί αντιλαμβανόμαστε την αλητεία πολλών από αυτών σε όλο το μεγαλείο. Τα περισσότερα άρθρα που γράφτηκαν μιλούσαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ μαθητών για τα μάτια μιας μαθήτριας. Οι φουσκωτοί δεν υπάρχουν πουθενά στην ιστορία. Είναι παρακρατικό χτύπημα.. Η Αυριανή οργιάζει με εξώφυλλα με το χαρακτηριστικό τρόπο που πολλοί θυμόμαστε και το κανάλι 29 τότε το ίδιο. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται αλλά πλέον υπάρχει οργή και τα πράγματα φουντώνουν.

Περνάμε Χριστούγεννα μέσα, λέμε ότι θα συνεχίσουμε την κατάληψη μέχρι και το Πάσχα αν χρειαστεί. Γύρω στην πρωτοχρονιά, αποφασίζουμε να κάνουμε πάρτι, θα περάσουμε πρωτοχρονιά στην κατάληψη! Ευχόμαστε ο ένας στον άλλον, ευτυχισμένος ο καινούργιος Πάσχας… Εμφανίζεται ο χτυπημένος συμμαθητής μας με κολλάρο, μεγάλος ενθουσιασμός. Πάνω στο τσακίρ κέφι του πάρτι πέφτουν και κάποιες μολότοφ από το διπλανό σχολείο στο προαύλιο του σχολείου μας. Θυμάμαι ότι αυτό που με απασχολούσε τότε πέρα από όλα τα άλλα… ήταν ότι μετά από τόσο καιρό, γνωριστήκαμε, μοιραζόμασταν πράγματα. Υπήρχε αλληλεγγύη για πρώτη φορά. Κι όταν τελειώσουν όλα τι; Μετά θα επιστρέψουμε πάλι στους γκρίζους τοίχους και δε θα μιλάει ο ένας στον άλλον; Θα επιστρέψουμε στην ίδια κωλοκατάσταση;

Περνάει περίπου μια βδομάδα. Πηγαίνω πρωί στο σχολείο και συναντάω το χάος… Κλάματα, οδυρμοί, καθηγητές σχεδόν να μαλλιοτραβιούνται έξω από το σχολείο. Ο γελοίος λυκειάρχης του διπλανού σχολείου, έχει ακουμπήσει πάνω σε ένα αυτοκίνητο και περνάει απουσίες στο απουσιολόγιο… Η φάτσα του εκείνη τη στιγμή θα κυκλοφορήσει αργότερα σε αφισούλες. Οι καθηγητές του φωνάζουν «δε ντρέπεσαι ρε; Δολοφονήθηκε συνάδελφος, ντροπή…» Το νέο έφτασε… Δολοφονήθηκε ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας σε συγκρότημα σχολείων στην Πάτρα… Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται…

Τις επόμενες δύο μέρες καίγεται η Αθήνα. Στη μεγάλη πορεία, της 10ης Γενάρη κατεβαίνουμε ξεκινώντας από Γκράβα. Στην Πατησίων ενωνόμαστε με άλλα σχολεία από Φιλαδέλφεια, Πατήσια κτλ Μέχρι το κέντρο που ενωνόμαστε με την υπόλοιπη πορεία, δεν έχω συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πορείας. Η πορεία είναι τεράστια. Φωνάζουμε συνθήματα, η οργή είναι διάχυτη. Τα συνθήματα άλλαξαν «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» «Ζει, ζει ο Τεμπονέρας ζει…» Κάποια στιγμή είμαστε στην Ομόνοια και γίνεται καθιστική διαμαρτυρία. Ακούμε ότι έχουν ξεκινήσει επεισόδια στη Χαλκοκονδύλη. Τα επεισόδια γενικεύονται.

φωτογραφία - indymedia

Κάποιοι μένουν μέσα στα επεισόδια, κάποιοι κάποια στιγμή φεύγουμε και συγκεντρωνόμαστε στο σχολείο. Η Αθήνα καίγεται… περιμένουμε την επιστροφή όλων των συμμαθητών. Προσαγωγές, συλλήψεις και… τα γεγονότα στο Κ Μαρούση, που μαθαίνουμε από δω κι από κει και κυρίως από τα κανάλια και το ραδιόφωνο.
4 νεκροί εγκλωβισμένοι μέσα στο κατάστημα, από τους οποίους ο ένας δεν αναγνωρίστηκε ποτέ…
Διαμάχη για καιρό, για το αν η πυρκαγιά προκλήθηκε από μολότοφ ή από καπνογόνο της αστυνομίας. Ο καιρός και οι γνωματεύσεις κατέληξαν στο δεύτερο.

φωτογραφία -http://30plus-gr.blogspot.com/- Κ. Μαρούση στο βάθος

Ο τότε υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος παραιτήθηκε και μαζί αποσύρθηκε το νομοσχέδιο. Τον αντικατέστησε ο Γ. Σουφλιάς. Οι μαθητές και οι φοιτητές αισθανόμασταν τότε ότι νικήσαμε. Αυτή ήταν η εξέγερση μιας γενιάς μαθητών που κατά πλειοψηφία δεν είχε και πολλά να κάνει με την πολιτική (για τους φοιτητές δεν μπορώ να μιλήσω εγώ). Άλλωστε, υπήρχαν ανακατατάξεις τότε. Πρόσφατη διάλυση της ΚΝΕ, κάποιοι μαθητές του ΝΑΡ, κάποιοι αναρχικοί, κάποιοι πασόκοι, στην περιοχή μας οι ΟΝΝΕΔίτες κρατούσαν χαμηλό προφίλ, η μεγάλη πλειοψηφία όμως απολίτικοι ή αηδιασμένοι από την πολιτική. Κάναμε κάτι όπως βγήκε, με την αγαρμποσύνη και την αδρεναλίνη του 16χρονου. Δε λέω ότι δεν υπήρχε καθοδήγηση σε κάποιο βαθμό, αλλά το πάθος για το δίκιο τότε ήταν πολύ μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο. Η ερώτηση τελικά τι έμεινε από όλο αυτό… απαντιέται διαφορετικά από τον καθένα. Ήταν νίκη λοιπόν οι καταλήψεις τότε; Βραχυπρόθεσμα ναι, μακροπρόθεσμα… την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Βλέπουμε τα χάλια της παιδείας σήμερα. Οι πρωταγωνιστές τότε; Ο Κοντογιαννόπουλος σήμερα βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (αυτών που τότε τσίριζαν και φώναζαν και προσπαθούσαν να ελέγξουν τις καταλήψεις). Οι δολοφόνοι του Ν. Τεμπονέρα; Η απάντηση υπάρχει στο ποστ και τα σχόλια που ανέβασε ο xtremyst (http://wp.me/pPn6Y-5cD). Οι ηθικοί αυτουργοί; Ακόμα βρίσκονται στα δύο κόμματα που κυβερνούν εναλλάξ… Οι 16αρηδες τότε και 35 άνω σήμερα…; Με τους περισσότερους ελπίζω να τα πούμε στο δρόμο… γιατί τίποτα δεν τελείωσε…

Αυτή ήταν η μικρή μου διήγηση, ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες για να ολοκληρωθεί το παζλ κι ελπίζω να μη με απατάει η μνήμη μου σε κάποιο βαθμό.

(Aφιερωμένο σε όλους τους φίλους που μας έδεσαν εκείνες οι μέρες… και που συνήθως είναι οι ίδιοι που συναντώ ακόμα σε διάφορα σημαντικά γεγονότα).

http://parallhlografos.wordpress.com/2011/01/10/καταλήψεις-9091/