Για τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Για να δεις τα αστέρια, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι.



21 Μαΐου 2011

ΧΡ. ΚΟΡΤΖΙΔΗΣ: ΔΕΝ ΑΠΟΛΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ!

ΧΡΕΟΣ Η "ΑΝΥΠΑΚΟΗ" ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ!
ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Σε μια περίοδο που κυβέρνηση και τρόικα έχουν επιδοθεί σε πογκρόμ εναντίον των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, η δημοτική αρχή του δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης και ο δήμαρχος Χρ. Κορτζίδης, αποφάσισαν να αντιταχθούν στην πράξη στους αντεργατικούς σχεδιασμούς, αρνούμενοι να υπακούσουν στις επιταγές απόλυσης των συμβασιούχων του δήμου.
Σε συνεδρίαση του στις 11 Μαΐου, το Δημοτικό Συμβούλιο, με ευρύτατη πλειοψηφία, έκανε δεκτή την πρόταση της Δημοτικής Συνεργασίας Ελληνικού-Αργυρούπολης για την παραμονή στις θέσεις τους των 100 περίπου συμβασιούχων του δήμου, που...
καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, οι οποίοι θα πληρώνονται με τη διαδικασία του «εντέλλεσθε», δηλαδή με εντολή δημάρχου.
Ο Χρήστος Κορτζίδης δήλωσε πως πρόκειται για «μία πολιτική απόφαση, που πρέπει όμως να στηριχθεί αγωνιστικά και από τους εργαζομένους και να μην παραμείνει στα στενά όρια του Δήμου μας αλλά να εφαρμοστεί και σε άλλους Δήμους».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο δήμαρχος του Ελληνικού ακολουθεί το δρόμο της ρήξης με απαράδεκτες κυβερνητικές κατευθύνσεις, επιλέγοντας να σταθεί στο πλευρό των δημοτών του και των εργαζομένων. Με «προίκα» τη νικηφόρα έκβαση του αγώνα πολιτών και δήμου Ελληνικού για το άνοιγμα της παραλίας του Ελληνικού, αλλά και με την ίδια αγωνιστική διάθεση που επέδειξαν και επιδεικνύουν στις κινητοποιήσεις ενάντια στον Καλλικράτη, ενάντια στα σχέδια ξεπουλήματος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και αλλού, ο Δήμος Ελληνικού-Αργυρούπολης δείχνει αποφασισμένος να δώσει και αυτή τη μάχη μέχρις εσχάτων, προκειμένου να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας των συμβασιούχων, έχοντας μάλιστα ως αίτημα την εξασφάλιση σταθερής εργασίας για αυτούς.

Το μανιφέστο του «Πραγματική Δημοκρατία τώρα» ''Democracia Real Ya''


Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας.

Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν «πιστεύω», μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι.  Ολοι μας όμως είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι  από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας. Από τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών... Από το ότι οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι.

Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά.  Ομως αν ενωθούμε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας.

Πιστεύουμε ότι:

-Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, την οικολογική βιωσιμότητα και την ανάπτυξη, την ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων.

-Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.

-Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο των ανθρώπων.

-Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = κυβέρνηση), και αυτό θα πρέπει να συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρουμε όλοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει καν μας ακούσει. Το καθήκον τους θα έπρεπε να είναι να μεταφέρουν τη φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν την συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας, να λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας και όχι υπέρ των πλουσίων που ευημερούν εις βάρος μας, όχι ακολουθώντας πιστά μονάχα τις προσταγές των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τα οποία έχουν επιβάλει τη δικτατορία και την κομματοκρατία.

-Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία, η οποία οδηγεί στη βία. Κι εμείς την απορρίπτουμε.Το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια τη μιζέρια. Και έτσι καταρρέουμε. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.

-Η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και οι καταναλωτές πολίτες αποτελούν μέρος του κέντρου βάρους σε ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να εμπλουτίσει μια μειοψηφία που δεν ξέρει τις ανάγκες μας.

-Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις και τις ελλείψεις από τις οποίες σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση... Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα σε μια αγορά…

Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να το αλλάξουμε.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.
Παρέα με εμάς. Είναι δικαίωμά σας.
 

3 Μαΐου 2011

Τέρμα τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη

Το 6ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας ολοκλήρωσε τις εργασίες του, με την ελπίδα ότι οι αναμνηστικές φωτογραφίες που βγήκαν το βράδυ της Τρίτης με τους χαμογελαστούς συνεδρους, δεν θα γίνουν διάσημες στα ιστορικά και πολιτικά βιβλία του μέλλοντος δίπλα σε κεφάλαια σχετικά με την κινεζοποίηση της χώρας και τη στροφή προς το σοσιαλιστικό κράτος υπερεπιχειρηματία.  
Στο ιστορικό 6ο Συνέδριο συζητήθηκαν οι  «Κατευθύνσεις για την Οικονομική και Κοινωνική Πολιτική του Κόμματος και της Επανάστασης». Μεγάλα λόγια θα ακουστούν και θα γραφτούν μετά τη λήξη των εργασιών, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Οι Κουβανοί όπως φαίνεται από τον δρόμο που επιλέγουν δεν θα αφήσουν την Επανάσταση να πεθάνει ψυχορραγώντας στα χέρια τους. Ότι και αν θέλουν να κάνουν πρέπει να τους αναγνωρίσουμε πραγματισμό, δεδομένο απαραίτητο σε ηγεσίες ανεξαρτήτως απόχρωσης και στόχων.  
Οι κατακτήσεις της Επανάστασης, κατακτήσεις που ελάχιστα έθνη πέτυχαν στον 20ο αιώνα, (σε σύγκριση με την Κούβα σε οικονομία και πληθυσμό μάλλον κανένα) μπορεί να αποτέλεσαν το στήριγμα και τον βασικό πυλώνα της λαϊκής στήριξης της Επανάστασης, αλλά από ένα σημείο και μετά οι συνεχείς επικλήσεις σε αυτές μετατράπηκαν και σε τροχοπέδη για όλες τις πτυχές της κουβανέζικης κοινωνίας. Σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι Κουβανοί, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπαν την Κούβα απ’ έξω, συνήθως ως παράδειγμα, ως φάρο, ως πρωτοπόρο, με αποτέλεσμα μια φοβερή ωραιοποίηση των πραγμάτων, η οποία συνέβαλλε πάρα πολύ στην διαιώνιση της κατάστασης και στο εσωτερικό της χώρας.  
Το Κόμμα έφτασε στο 6ο Συνέδριο του, 14 ολόκληρα μετά το προηγούμενο. Όπως και να χει οι αποφάσεις που λήφθηκαν είναι ιστορικής σημασίας. Πρόκειται για τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις που έγιναν στην χώρα από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης.
Εκτός της εκλογής των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου ψηφίστηκαν 313 νέα μέτρα, τροποποιήσεις και μεταρρυθμίσεις προκειμένου η οικονομία να ενισχυθεί και να αποφύγει τις δυσχέρειες που οι ίδιοι οι Κουβανοί σε ανώτατο επίπεδο λένε ότι προκάλεσε το σοβιετικού τύπου υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο. Σκοπός του Συνεδρίου ήταν η στόχευση στο πρόβλημα που εδώ και αρκετά χρόνια ταλανίζει την οικονομία, η αντιμετώπιση των προβλημάτων υποτίμησης της εργασίας και των μισθών, της χαμηλής παραγωγικότητας και της γραφειοκρατίας. Στο επίκεντρο όλων των προβλημάτων –όπως σε κάθε οικονομία- είναι η παραγωγή. Η Κούβα μπορεί να έχει επιτύχει θαυμάσια αποτελέσματα σε βασικούς δείκτες ποιότητας ζωής, αλλά περικλεισμένη από ένα τελείως διαφορετικό και εχθρικό οικονομικό σύστημα αλλά και ένα τρομακτικό σε βάθος χρόνου εμπάργκο, έχει φτάσει σε οικονομικό τέλμα. Η πραγματική αξία των μισθών έχει σημειώσει φοβερή βουτιά εδώ και δύο δεκαετίες, χιλιάδες υπάλληλοι πληρώνονται στο όνομα του σοσιαλισμού για να μην κάνουν τίποτα, εναλλακτικές λύσεις σε ένα σύστημα περίκλειστο από «εχθρούς» δεν υπάρχουν.
Ο Ραούλ Κάστρο, έκανε λόγο για ένα «επικαιροποιημένο οικονομικό μοντέλο στο οποίο θα κυριαρχεί ο σχεδιασμός και θα λαμβάνει υπόψη τις τάσεις της αγοράς» και στο γεγονός ότι «για να επιτύχουμε, πρέπει το Κόμμα να βγει από τη νοοτροπία της αδράνειας» στην οποία πολλά μέλη του ήταν επί χρόνια βυθισμένα.
Ο αιδεσιμότατος Raúl Suárez μίλησε για  «προσπάθεια επίτευξης αμοιβαίας σύγκλισης μεταξύ ώθησης των ηθικών αξιών και οικονομικής ανάπτυξης», για μια οικονομική ανάπτυξη που –σε αντίθεση με τον καπιταλισμό- θα έχει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και την ηθική. “Κινέζικα”;  Η πορεία θα δείξει.
«Μόνο ο σοσιαλισμός είναι ικανός να νικήσει τις δυσκολίες και να διατηρήσει τις κατακτήσεις της Επανάστασης»
καταλήγει το κείμενο που βγήκε στη δημοσιότητα τη Δευτέρα το βράδυ και μένει να δούμε πως θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Δεν ξέρουμε ακόμα, και μάλλον θα κάνουμε καιρό να μάθουμε σε τι βάθος πρόκειται να εφαρμοστούν οι αλλαγές που θεωρούν απαραίτητες. Μαθαίνουμε για περαιτέρω άνοιγμα στον ιδιωτικό τομέα, γενναία μείωση θέσεων εργασίας του δημόσιου τομέα, γεωργική αποκέντρωση, αυτονομία των επιχειρήσεων και μείωση των επιδομάτων, σταδιακό κόψιμο κάποιων παροχών. Τι τύπου άνοιγμα; Που θα κατευθυνθούν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο; Τι ακριβώς εννοούν αυτονομία των επιχειρήσεων;
Μάλλον είναι πολύ νωρίς για απαντήσεις αν και το τι έχει να γραφτεί και να ακουστεί από εδώ και πέρα για την Κούβα μπορείτε ήδη να το φανταστείτε. Ο καθείς θα λέει το μακρύ του και το κοντό του προβλέποντας, προσδοκώντας και προσπαθώντας να πείσει ή να επιβάλλει. Θα γίνει η Κούβα το παλιό θέρετρο των γιάνκηδων, μια οικονομία που θα αντιγράψει πράγματα από την Κίνα, η μήπως τίποτα από αυτά δεν θα προχωρήσει;
Τα δεξιά μέσα σε όλο τον κόσμο πανηγυρίζουν για μέτρα όπως αυτό της δυνατότητας αγοραπωλησίας σπιτιών που είχε απαγορευτεί από την επικράτηση της Επανάστασης. Σε ένα άρθρο στους New York Times ήδη ψάχνουν τον Γκόρμπι της Κούβας, ανάμεσα σε κάποια “πολλά υποσχόμενα” υψηλόβαθμα μέλη του Κόμματος.
Το Κόμμα βεβαιώνει ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν σκοπό να «εγγυηθούν το συνεχές και το αμετάκλητο του σοσιαλισμού» αλλά και ότι «θα εξακολουθήσουν να στηρίζονται στην στη σοσιαλιστική ιδιοκτησία των βασικών μέσων παραγωγής και θα διέπονται από την σοσιαλιστική αρχή της κατανομής σε κάθε εργαζόμενο ανάλογα με τις ικανότητές του και σύμφωνα με την εργασία του».
Η πλέον εμβληματική φιγούρα, ο ίδιος ο Fidel δήλωσε ότι «η νέα γενιά καλείται να διορθώσει και να αλλάξει όλα όσα πρέπει να διορθωθούν και να αλλαχτούν». Ο Fidel αποχωρεί από την Κεντρική Επιτροπή και μεταβιβάζει την εξουσία στον αδερφό του Ραούλ, ο οποίος προτείνει ως μέγιστο χρονικό όριο θητείας ανώτερων και ανώτατων κυβερνητικών θέσεων τις δύο πενταετείς θητείες, πρόταση που πάντως παραπέμπεται για την επόμενη Διάσκεψη του Κόμματος, στις αρχές του 2012. Ο Φιντέλ προειδοποιεί δραματικά ότι «σε αυτή την εποχή δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη» και δίνει πολύ μεγάλη βάση στη διεθνή κατάσταση.
Η φρασεολογία στράφηκε με φοβερή επιμονή (σε τέτοιο βαθμό που να προκαλεί ανησυχία) εναντίον του ιμπεριαλισμού. Εκτός του Ραούλ και του Φιντέλ, ήταν και ο δεύτερος γραμματέας Ματσάδο, ο οποίος μίλησε για «ανάγκη βελτίωσης των τρόπων αντιμετώπισης της ιδεολογικής επίθεσης του “αντιπάλου” ο οποίος επιδιώκει τη δημιουργία αβεβαιότητας, σκοταδισμού και κοινωνίας καταναλωτισμού». Όμως, είναι ακριβώς αυτές οι συνεχείς, επίμονες και εκτεταμένες αναφορές στην συνέχεια και τη διατήρηση του σοσιαλισμού σε ομιλίες και κείμενα που εντείνουν την ανησυχία.  Στην προσπάθεια να γράψω αυτό το κείμενο διάβασα δεκάδες…
Σύμφωνα με το Κ.Κ. 8.913.838 πολίτες συμμετείχαν στην τρίμηνη διαβούλευση (1/12-28/2) μέσω 163 χιλιάδων λαϊκών συνελεύσεων, με 3 εκατομμύρια από αυτούς να συνεισφέρουν σε τροποποιήσεις, προτάσεις και αλλαγές διαμορφώνοντας τα 2/3 του κειμένου. Μακάρι να είναι αλήθεια, αλλά μεταξύ μας, με βάση τη γενική αδιαφορία που υπάρχει τα τελευταία χρόνια, μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να υπήρξε τέτοια συμμετοχή.  
Το Συνέδριο τελείωσε το βράδυ της Τρίτης. Από τα 15 νέα μέλη του πανίσχυρου Πολιτικού Γραφείου τα 3 θα είναι νέα με πρώτο γραμματέα τον Ραούλ Κάστρο και δεύτερο τον Χοσέ Ραμόν Ματσάδο. Αρκετές αλλαγές έγιναν στην σύνθεση της 115μελούς Κεντρικής Επιτροπής, με ακόμα αντιπροσωπευτικότερη εκπροσώπηση του πληθυσμού.
Προς το παρόν πολλά αριστερά και άλλα μέσα στην Αμέρικα Λατίνα σφυρίζουν αδιάφορα, ή πανηγυρίζουν τα 50χρονα από την νίκη εναντίον των γιάνκηδων στην Giron (την απόβαση στον Κολπο των Χοίρων), ημερομηνία την οποία προσεκτικά διάλεξε το Κόμμα για να ξεκινήσει τις εργασίες του ιστορικού Συνεδρίου.
Ο εναγκαλισμός της Κούβας όμως με τα κεκτημένα της Επανάστασης και τις νίκες εναντίον του ιμπεριαλισμού κούρασε περισσότερο την ίδια την πραγματικότητα στη χώρα, τελματώνοντάς τη.
Και τώρα είναι οι ίδιοι Κουβανοί που επιλέγουν να κάνουν το βήμα. Αν θα είναι μπροστά ή πίσω μένει να απαντηθεί. Γιατί ξέρουν πολύ καλύτερα από τον καθένα ότι το νησί κοντεύει να γίνει σαν τους ανθρώπους που όλοι τους χτυπούν φιλικά στην πλάτη και τους επαινούν ασταμάτητα αλλά κανείς δεν τους βοηθά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TOY ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΠΑΛΤΑ

ΠΗΓΗ: ΕΠΟΧΗ
Τη συνέντευξη πήρε

ο Πάνος Λάμπρου

Τον τελευταίο χρόνο γίνονται σαρωτικές αλλαγές σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, τέτοιες, που μας οδηγούν σε ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας. Μπορούμε να σκιαγραφήσουμε αυτή την κοινωνία; 
Οι αλλαγές στις οποίες αναφέρεσαι αφορούν κυρίως, εκτιμώ, τα λεγόμενα μεσοστρώματα.  Τα προηγούμενα χρόνια τα μεσοστρώματα στηρίζονταν στον δανεισμό, σε μια επίπλαστη ευημερία, στην αίσθηση ότι μπορούμε όλοι να ζούμε καλύτερα... Η προοπτική του δανεισμού άνευ όρων και άνευ ορίων είναι πλέον κλειστή. Οι σημερινές ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου οδηγούν τόσο στη συμπίεση του κόστους της εργατικής δύναμης γενικά όσο και στην «προλεταριοποίηση» των μεσοστρωμάτων. Οι συναφείς ανατροπές και ανακατατάξεις έχουν ξεκινήσει, με αόρατο ακόμα το πέρας. Το ζήτημα δεν αφορά μόνον την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Η χώρα μας έπαιξε και παίζει ρόλο πειραματόζωου σε αυτήν την προοπτική, με το πείραμα να βρίσκεται σε εξέλιξη. Δεν ξέρουμε ακόμη που θα οδηγήσει. 

Το κεφάλαιο θα συγκεντρωθεί περισσότερο; 
Παρά την κρίση και λόγω της κρίσης, ο πλούτος θα αυξάνει και θα συγκεντρώνεται. Το μεγάλο κεφάλαιο, αυτό που στη χώρα μας έχει σχέση με τον εφοπλισμό, τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, τις τράπεζες κλπ θα αντλήσει περισσότερο πλούτο από την κρίση.   

Αν βάζαμε τα οικονομικά και κοινωνικά στοιχεία σε έναν υπολογιστή, αν του λέγαμε ότι παίρνουν από την γιαγιά και τον παππού τη σύνταξη, ότι κόβουν το ΕΚΑΣ, ότι περιορίζονται τα επιδόματα κλπ., θα μας έλεγε ότι θα είχαμε κοινωνικές εκρήξεις. Γιατί, όμως, αυτό δεν προκύπτει; Κυριαρχεί ο φόβος;
Είναι, νομίζω, πολλοί οι παράγοντες. Ο φόβος παίζει ρόλο. Η απουσία ορατής, μαχητής προοπτικής παίζει επίσης ρόλο. Η ιδεολογική παραζάλη που καλλιεργείται συστηματικά από τα μεγάλα ΜΜΕ παίζει ρόλο. Έκρηξη, ναι. Αλλά πού, πώς, με ποιο στόχο; Ακόμα και οι απεργίες, άλλοτε μικρότερες, άλλοτε μεγαλύτερες, φαίνονται στα μάτια του κόσμου να έχουν κατ’ ουσίαν περισσότερο τελετουργικό χαρακτήρα, παρά χαρακτήρα επιτεύξιμης διεκδίκησης.  

Γενικευμένη ηττοπάθεια...
Περισσότερο ίσως απουσία προοπτικής. Έχει περάσει η ιδέα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, ότι βαδίζουμε σε μονόδρομο. Ότι η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού είναι μοίρα.   


Οι ευθύνες της αριστεράς
Έχουμε, λοιπόν και ευθύνη των δυνάμεων που είχαν αντιταχθεί στον νεοφιλελευθερισμό και προφανώς δεν μπόρεσαν να πείσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος.
Ναι, γιατί η αριστερά δεν κατόρθωσε να συγκροτήσει εργαλεία κοινωνικής διεκδίκησης και μορφές οργάνωσης που  να δίνουν ελπίδα, που να δίνουν την αίσθηση ότι μπορούν να κερδίσουν. Η ευρύτερη αριστερά έχει κερδίσει επιμέρους αγώνες, σε επιμέρους ζητήματα που έχουν σχέση με το δημόσιο χώρο, αλλά σε ζητήματα που έχουν σχέση με την οικονομία, τους μισθούς, τις απολύσεις κλπ. δείχνει μεγάλη αδυναμία. 

Η αριστερά αναστοχάζεται; Αντιλαμβάνεται ότι δεν τα έχει καταφέρει; 
Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 1989, αλλά η αριστερά φαίνεται να βρίσκεται ακόμη υπό τη σκιά της στρατηγικής ήττας που συνιστά το 1989. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η αριστερά βρισκόταν στα επάνω της.  Έδινε την εικόνα ότι μαθαίνει από την πείρα των εξελίξεων στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες χώρες, ότι έχει τη δυνατότητα να επαναδιεκδικήσει πράγματα, να θέσει ξανά την προοπτική του σοσιαλισμού. Αλλά ήρθε το 1989 να σφραγίζει την αποτυχία του τεράστιου ιστορικού πειράματος που συνιστούσαν οι προσπάθειες οικοδόμησης του σοσιαλισμού, όχι μόνον στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και στην Κίνα και στην Κούβα, και στο Βιετνάμ και αλλού. Μετά το 1989, η αριστερά δεν μπόρεσε να σηκώσει κεφάλι. Γιατί δεν ανέλαβε να μελετήσει με τη δέουσα θεωρητική και πολιτική επάρκεια της αιτίες της αποτυχίας. Η αριστερά βρίσκεται έτσι σε στρατηγική αμηχανία. Δεν μπορεί να απαντήσει πειστικά στο εξής απλό ερώτημα: γιατί εσείς που ήδη τα κάνατε χάλια, θα τα κάνετε καλύτερα στο μέλλον αν κερδίσετε; Ναι, υπάρχει ζήτημα αναστοχασμού. Οφείλουμε να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα. Να ψάξουμε όσο χρειάζεται τι θα σημαίνει οικονομία υπό καθεστώς σοσιαλισμού, τι αγορά, τι χρήμα, τι πολιτικό σύστημα, τι δημοκρατία, τι πλουραλισμός. Μόνον έτσι μπορούμε να γίνουμε πειστικοί, μόνον έτσι μπορούμε να εμπνεύσουμε και να συνεγείρουμε ξανά.  
     

Το 89, η σχέση με το ΚΚΕ
Αυτό σημαίνει ότι η δική μας αριστερά δεν έχει κάνει οριστική τομή με το ΄89; Υπάρχουν κατάλοιπα αυτής της περιόδου; 
Η δική μας αριστερά έχει κάνει σημαντικές τομές ήδη από τη δεκαετία του 1960. Η διάσπαση του 68, ο Μάης του 68, η επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, όσα συνέβαιναν τότε  σε ολόκληρο τον κόσμο εξακολουθούν να παραμένουν σταθερές αναφορές, σταθερές πηγές της δικής μας έμπνευσης. Αλλά από τότε δεν φαίνεται να προχωρήσαμε πολύ. Και όσο δεν προχωράμε, όσο δεν απαντάμε στα σημερινά προβλήματα, για τον κόσμο γενικά μοιραζόμαστε ίδιου τύπου ευθύνες με εκείνες του ΚΚΕ. Είμαστε και εμείς κομμάτι του πειράματος που απέτυχε. 

Μήπως, όμως, οι συνεχείς εκκλήσεις προς το ΚΚΕ για ενότητα, κοινή δράση, ακόμα και για κοινό ψηφοδέλτιο, εντείνουν τη σύγχυση;  
Από τη μία πλευρά χρειάζεται ένα απολύτως σαφές, εφ΄ όλης της ύλης, ιδεολογικό μέτωπο με το ΚΚΕ: τι σημαίνει σταλινισμός, ποια πολιτική ακολουθεί το κόμμα αυτό, ποιες σχέσεις το συνέχουν. Αλλά από την άλλη οφείλουμε να επικοινωνούμε με τον κόσμο του, με τα μέλη, με τους ψηφοφόρους του, που επί της ουσίας δεν διαφέρουν από μας. Χρειάζεται να προβαίνουμε στην αυστηρότερη κριτική, ακόμη και πολεμική, αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε να απευθυνόμαστε στον κόσμο του ΚΚΕ, να του ζητάμε να συμμετάσχει μαζί μας στην αναγέννηση της αριστεράς και στην επεξεργασία της στρατηγικής για τον σοσιαλισμό. Επεξεργασία, βέβαια, που δεν μπορεί να γίνει με όρους ΚΚΕ. Αλλά και η αναγέννηση της αριστεράς δεν μπορεί παρά να αφορά το σύνολο της αριστεράς. 

Οι δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ

Να σου θυμίσω, ότι το 2008, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταφέρει, έστω μόνο δημοσκοπικά, να κάνει την έκπληξη. Πολλές από τις δημοσκοπήσεις του έδιναν ακόμα και 18%. Τότε χάθηκε μια ιστορική δυνατότητα. Υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις να ανακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη δυνατότητα; 
Οι αντίπαλοί μας είναι πιο σοφοί από μας. Οι συστηματικές επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ με πρωταγωνιστή τον Πάγκαλο —αλλά όχι μόνο τον Πάγκαλο— δείχνουν, πιστεύω, ότι εκείνη η δημοσκοπική έκρηξη δημιούργησε φόβο μεγάλο, φόβο που διατηρείται ακόμη. Όταν ένα κόμμα με κοινοβουλευτική παρουσία είναι συστημικά ανεξέλεγκτο, τότε μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα στα βάθρα του συστήματος. Από εκεί προέρχεται ο φόβος. Φόβος, όπως φαίνεται καθημερινά, που διατηρείται αμείωτος. Το ότι δεν αξιοποιήσαμε τη δημοσκοπική έκρηξη οφείλεται κατά βάσιν σε μας. Μικρομεγαλισμοί, μικροηγεμονισμοί, και τα λοιπά πολυσηζητημένα κλώτσησαν την καρδάρα με το γάλα.

Η καρδάρα μπορεί να ξαναγεμίσει; 
Σήμερα τα ερωτήματα είναι πολύ πιο σκληρά και είναι ουσιαστικά πρωτόγνωρα.. Για παράδειγμα, θεωρώ βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου μετά το μνημόνιο ότι δεν οικοδομούνται καν όροι άρθρωσης με τον αντίπαλο. Πώς συγκεκριμένα μπορείς να πιέσεις ώστε να κερδίσεις κάτι από αυτά που διεκδικείς όταν η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για όσα συμβαίνουν στους κοινωνικούς χώρους; Πώς μπορείς να διεκδικήσεις όταν η κυβέρνηση αδιαφορεί για το ότι η χώρα διαλύεται και ασχολείται μόνον με τους αριθμούς που εκφράζουν, υποτίθεται, τους στόχους του μνημονίου; Η κυβέρνηση δεν καταδέχεται καν να απαντήσει σε όσα διεκδικούν οι διάφορες μορφές κινητοποιήσεων. Και αυτό εντείνει την κοινωνική διάλυση. Θεωρώ το φαινόμενο πρωτοφανές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη όπου η κυβέρνηση να αδιαφορεί τόσο πλήρως και τόσο αναίσχυντα για εκείνα που συντελούνται στην κοινωνία. Και το ερώτημα, βέβαια, γίνεται: πώς μπορεί να ξαναγεμίσει η καρδάρα υπό τέτοιους όρους.

Μονόδρομος
Ναι, αλλά επικοινωνιακά η κυβέρνηση καταφέρνει μέχρι τώρα να διαχειρίζεται αυτή την κατάσταση χωρίς τις αναμενόμενες απώλειες. Έχεις δίκιο. Διαλύεται η κοινωνία, αλλά το ΠΑΣΟΚ παραμένει πρώτο κόμμα, έστω και με πολύ χαμηλότερα ποσοστά. 
Το σοκ ήταν μεγάλο μετά τις εκλογές. Ο δρόμος που οδήγησε στο μνημόνιο καλύφθηκε από έναν ιδεολογικό μανδύα στηριγμένο στην αίσθηση ότι ευτυχώς που υπάρχει αυτή η κυβέρνηση γιατί η ΝΔ θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Παράλληλα καλλιεργείται με εντυπωσιακή συστηματικότητα η ιδέα του μονόδρομου και της κοινής ενοχής. Έφταιγαν πρώτα οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετά οι φορτηγατζήδες ή οι ταξιτζήδες, σήμερα οι γιατροί, αύριο οι μηχανικοί και παντού κα πάντα οι συνδικαλιστές. Κυλιόμενος κοινωνικός αυτοματισμός. Έτσι, ο καθένας αφήνεται να ελπίζει ότι αν ξεκαθαρίσει η κατάσταση με όλους αυτούς θα αρχίσει να υπάρχει φως. Πιστεύω ότι τα ποσοστά που διατηρεί το ΠΑΣΟΚ στηρίζονται ακριβώς εκεί. Και από την άλλη,  υπάρχει μια αριστερά που δεν έχει καταφέρει να συνδέσει τους πληττόμενους και να πείσει ότι υπάρχει άλλος δρόμος.
Που σημαίνει ότι δεν έχει προτάσεις η αριστερά; 
Υπάρχουν πολύ σημαντικές επεξεργασίες από οικονομολόγους και διανοούμενους του χώρου μας που αποσιωπώνται ή πνίγονται με άκρα συστηματικότητα. 

Έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σε ένα κόμπο. Ισχύει η εκτίμηση ή έχει η ίδια τη δυνατότητα να τον λύσει και να προχωρήσει;
Ο κόμπος είναι πολύ μεγάλος. Συνολικά σε επίπεδο καθεστωτικών δυνάμεων δεν φαίνεται να υπάρχει εναλλακτική λύση. Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να τρώει από τα έτοιμα, από την παλιά εικόνα του. 

Από αυτήν την εικόνα τρώει ή από έναν ισχυρό μηχανισμό που υπάρχει ακόμα; Μην ξεχνάμε ότι οι σχέσεις ενός κόσμου με την εξουσία, με δουλειές, συμφέροντα κ.λ.π., παραμένουν. 
Και από το ένα και από το άλλο. Η επισήμανσή σου είναι σωστή γιατί ο σκληρός πυρήνας όσων νέμονται το κράτος δεν κοιτάζει κόμματα. Το βαθύ κράτος, αν επιτρέπεται η έκφραση, είναι εξίσου του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.  Ένα ευρύ στελεχικό δυναμικό αλλάζει χρώμα όταν αλλάζει η κυβέρνηση. 

Είπες ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στο πολιτικό σύστημα...
Από τη μεριά του συστήματος, ναι, θεωρώ πως δεν υπάρχει. Αν ο Παπανδρέου αναγκαστεί να πάει σε εκλογές, το πιθανότερο είναι να μην προκύψει αυτοδυναμία. Και επειδή δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών, αναμένεται κυβερνητικό χάος. Και κυβερνητικό χάος υπό καθεστώς μνημονίου ισοδυναμεί με παράνοια. Η δυνατότητα να συνεργαστούν τα δύο μεγάλα κόμματα δεν προετοιμάζεται, οι σωτήρες, που εμφανίζονται κατά διαστήματα δεν πείθουν. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του βρίσκεται στα πρόθυρα μιας τεράστιας κρίσης

Και άρα αδιέξοδο;
Αν μέσα από το ΠΑΣΟΚ ή αλλού προέκυπταν ρήξεις, αν έβγαιναν κάποιοι να αναλάβουν την ευθύνη να μιλήσουν ενάντια στον φονταμενταλισμό των αγορών με καθαρότητα και πρόγραμμα, με όρους σαν αυτούς του Ρούσβελτ ή του Λαφοντέν,  τότε η αριστερά θα μπορούσε να βρει συμμάχους…. 

Δεν διαφαίνεται όμως τέτοια προοπτική. Δεν προκύπτει Λαφοντέν στην Ελλάδα. 
Ναι, βεβαίως συμφωνώ. Για αυτό τα καθήκοντα της αριστεράς, αν θέλεις, γίνονται ακόμη μεγαλύτερα.  Υποχρεώνεται, ούτως ειπείν, να συμβάλει και στη συγκρότηση των συμμάχων της… 

Να κατασκευάσει συμμάχους; Μου θυμίζει την περίοδο της ΕΔΑ.  
Η πηγή της σκέψης δεν είναι η ΕΔΑ είναι το ΕΑΜ. Ένα μικρό και αδύναμο Κομουνιστικό Κόμμα, κατορθώνει την επομένη της γερμανικής εισβολής να οικοδομήσει σε ελάχιστο χρόνο ένα τεράστιο μέτωπο όπου συμμετέχουν πολιτικές δυνάμεις και πολιτικές προσωπικότητες που δεν προέρχονται από τις τάξεις του. Βρίσκει τον Σαράφη και του ζητάει να αναλάβει την ηγεσία του ΕΛΑΣ.. Ο Σαράφης ήταν αστός αξιωματικός, ο οποίος απλώς ήθελε την ελευθερία της χώρας του. Το ΚΚΕ τότε «κατασκευάζει» τον Σαράφη ως σύμμαχο. Η κουβέντα είναι πολύ μεγάλη, οι περιστάσεις είναι πολύ διαφορετικές, αλλά κάτι τέτοιο εννοώ. Και να διευκρινίσω ότι μια τέτοια συμβολή στη συγκρότηση συμμάχων κατά κανένα τρόπο δεν υπονοεί την υποταγή, στρατηγική ή καν προγραμματική, στους συμμάχους αυτούς. 

Ναι, αλλά έχουμε ένα χρόνο μνημονίου και δεν έχουν προκύψει σοβαρές διαφοροποιήσεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. 
Όπως είπες, ένα μέρος του σώματος του ΠΑΣΟΚ είναι συναρτημένο με την εξουσία. Αλλά υπάρχει και ένα μέρος που διατηρεί την πεποίθηση ότι εξακολουθεί να συνιστά τον «προοδευτικό χώρο». Και ο πολύς κόσμος του ΠΑΣΟΚ προσεγγίζει τα όριά του λόγω μνημονίου. Υπάρχουν ρηγματώσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτά ίσως προετοιμάζουν μια μεγάλη κρίση, Κρίση που δεν ξέρουμε πότε και πώς θα ξεσπάσει ούτε τι θα αποφέρει. Ανάλογη κρίση περνά και η ΝΔ.  Μην ξεχνάμε ότι όπου πήγε το Δ.Ν.Τ. οι αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις διαλύθηκαν και ανασυντάχθηκαν εκ βάθρων. Δεν μπορούμε σήμερα να ξέρουμε τι θα γίνει στην Ελλάδα. Ένα τυχαίο, εντελώς απρόβλεπτο γεγονός μπορεί να φέρει πολύ μεγάλες ανατροπές.