Για τον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Για να δεις τα αστέρια, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι.



29 Απριλίου 2012

Ηρώ Διώτη: Στήριγμα και ελπίδα της κοινωνίας η Αριστερά

ΤΗΣ ΗΡΟΥΣ ΔΙΩΤΗ*



Αν αναρωτηθεί κανείς τι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές, οι απαντήσεις πραγματικά σοκάρουν, διότι αυτά που διακυβεύονται είναι τα πλέον σημαντικά και κρίσιμα. Καταρχήν η ίδια η ύπαρξη των εργαζόμενων σε αυτόν τον τόπο, οι οποίοι κατρακυλούν μισθολογικά με ταχύτητα που δεν είναι μετρήσιμη. Ώσπου να γίνουν οι πρώτες περικοπές του Μνημονίου, έρχονται οι δεύτερες και οι τρίτες και έρχεται και ο Ιούνιος, που έχουν εξαγγείλει τις επόμενες. Εν τω μεταξύ σε κάθε δέσμη μέτρων που υλοποιείται προστίθενται στρατιές ανέργων.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το κορυφαίο επίδικο στις εκλογές για τα κόμματα, αλλά και στο κίνημα για την κάθε μέρα. Αν, δηλαδή, θα υπάρξει ανάχωμα στην επιθετικότητα του κεφαλαίου και των τραπεζών, που έχουν στοχοποιήσει τη μισθωτή εργασία, στη μεγαλύτερη επίθεση που εξαπολύθηκε ποτέ σε καιρό -υποτιθέμενης- ειρήνης. Με στόχο, βέβαια, τη μεγιστοποίηση των κερδών. Εδώ, νομίζω, βρίσκεται και η απάντηση στην κριτική που γίνεται από κάποιους χώρους, ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τη ζωή μας προς το καλύτερο και άρα γιατί να ψηφίσουμε. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, αλλά σίγουρα οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας προς το πολύ χειρότερο για λόγους που όλοι και όλες ξέρουμε. Η μεγάλη ενίσχυση της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να πάρουμε μια ανάσα σε πρώτη φάση.

Επόμενο μεγάλο επίδικο είναι ότι θα πρέπει να σταματήσει ο αυταρχικός κατήφορος στον οποίο έχει μπει όλο το τόξο του πολιτικού συστήματος, που διαγκωνίζεται στις πιο ακραίες θέσεις και στην πιο ακραία καταστολή, είτε πρόκειται για το μεταναστευτικό, είτε για τις διαδηλώσεις, είτε για τις ριζοσπαστικές κοινωνικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, είτε για απεργούς και αγωνιζόμενους ανθρώπους. Ξαφνικά όλοι είναι εχθροί και η εξουσία προσπαθεί να χειραγωγήσει, μέσω των καναλιών, και να πείσει και την κοινωνία επʼ αυτού. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες σχεδόν ποινικοποιούνται. Η προπαγάνδα που γίνεται είναι γκαιμπελική, σε μια προσπάθεια που κάνουν οι ίδιοι οι εξουσιάζοντες να πείσουν τον κόσμο, καλλιεργώντας τον πιο ακραίο φόβο, για να περνούν τις πολιτικές τους. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, με την ενίσχυσή του στις εκλογές, θα παίξει σημαντικό ρόλο προκειμένου να σταματήσει αυτός ο ντροπιαστικός, για μια δημοκρατία, κατήφορος που φτάνει να δίνει υψηλά ποσοστά σε ένα ναζιστικό κόμμα.

Ό,τι κερδήθηκε στα πεδία των μαχών και στα πεδία των ιδεών και καλυτέρευσε τη ζωή των ανθρώπων, απειλείται πλέον ανοιχτά. Δεν θα το επιτρέψουμε. Γιατί στο τέλος της μέρας η ίδια η δημοκρατία είναι το επίδικο. Οι τρόικες, τα ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις των νεοφιλελεύθερων προτιμούν τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, που σε ένα βαθμό τα έχουν ήδη επιβάλει.

Αλλά τα πράγματα δεν σταματούν εδώ. Απειλείται η ίδια η ύπαρξη της φύσης, των κοινών αγαθών και των φυσικών πόρων -με πρόσχημα πάντα το χρέος, το οποίο είναι ο γενικός μπαμπούλας χειραγώγησης των πολιτών. Ετοιμάζεται μεγάλο ξεπούλημα στη δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής ή και χωρίς καν πινάκιο (βλέπε περίπτωση μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική). Με όλα τα νομοθετήματα του υπουργείου Περιβάλλοντος έχουν διασφαλίσει ότι το ξεπούλημα θα είναι σίγουρο και γρήγορο (φαστ τρακ ξεπούλημα!)

Όλα αυτά φυσικά, αλλά και πολλά άλλα, απορρέουν, υποτίθεται, από τις υποχρεώσεις μας λόγω υπογραφής του Μνημονίου για να βγει η χώρα από την κρίση. Το Μνημόνιο όμως δεν είναι για να βγει η χώρα από την κρίση αλλά για να γίνει βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των πλουσίων και κατά των εργαζομένων. Η Αριστερά μπορεί αυτό να το σταματήσει, μαζί με την κοινωνία. Η κοινωνία δεν θα συναινέσει στην πολιτική τους. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες θα σταθούν απέναντί τους. Θα στηρίξουν την Αριστερά, θα επιδιώξουν τη συμμετοχή και όχι την ανάθεση, τον αγώνα και όχι την ηττοπάθεια και τον φόβο. Εμείς δεν υπογράψαμε κανένα Μνημόνιο. Για τις εκλογές λέμε: ή αυτοί ή εμείς, και το εννοούμε.



* Η Ηρώ Διώτη είναι βουλευτής και υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στον νομό Λάρισας
http://www.avgi.gr/StartPageAction.action

28 Απριλίου 2012

ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΠΟ ΞΑΝΘΗ

"Θέλω από την Ξάνθη να στείλω ένα μήνυμα στην εγχώρια διαπλοκή.
Δε με νοιάζει ...τι λέτε για εμάς στα κανάλια σας.
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος δε σας πιστεύει πλέον.
Τον έχετε συκοφαντήσει, τον έχετε προσβάλλει, τον έχετε εκβιάσει.
Δε με νοιάζει τι γράφουν οι εφημερίδες σας.
Με έχετε αποκαλέσει Χρυσαυγίτη, αναρχικό, εθνικιστή, ακραίο και φίλο των τρομοκρατών.
Μου προσάπτετε κατηγορίες για όλα τα γούστα.
Σας λέω καθαρά το εξής.
Ο καιρός που είχατε τον πολιτικό κόσμο στο χέρι πέρασε. Οι μάσκες σας έχουν πέσει. Είστε ταυτισμένοι με το μνημόνιο. Το υπερασπιστήκατε με λύσσα.
Είστε τόσο ένοχοι όσο είναι και μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις.
Έχετε σφιχταγκαλιάσει Βενιζέλο και Σαμαρά, γιατί είναι οι άνθρωποι των δικών σας συμφερόντων.
Τον έναν τον έχετε παντρευτεί απ΄ τα παλιά και στον άλλο δίνετε παιδιά για υιοθεσία.
Οι μέρες, όμως, που λύνατε και δένατε πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Τώρα θα μιλήσει ο λαός και θα γίνετε παρελθόν.
Η αριστερά θα πρωταγωνιστήσει, ο λαός μας θα πρωταγωνιστήσει.
Η δημοκρατία θα επιστρέψει σε αυτό το τόπο.
Και τότε θα καταλάβετε ότι η δημοκρατία έχει κανόνες.
Και αυτούς τους κανόνες θα μάθετε να τους σέβεστε.
Είτε το θέλετε είτε όχι."

20 Απριλίου 2012

ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ψηφοδέλτιο Επικρατείας

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ



ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ



1. ΓΛΕΖΟΣ ΜΑΝΟΛΗΣ

2. ΦΩΤΙΟΥ ΘΕΑΝΩ, Πανεπιστημιακός ΕΜΠ

3. ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ, π. Πρόεδρος ΟΤΟΕ - π. Αντιπρόεδρος της Uni -Europa

4. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΝΙΑ, Ηθοποιός - σκηνοθέτης

5. ΚΥΠΡΑΙΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ, Δημοσιογράφος

6. ΚΑΜΤΣΙΔΟΥ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ, Πανεπιστημιακός Α.Π.Θ.

7. ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ, Πανεπιστημιακός στο King's College του Παν/μιου του Λονδίνου.

8. ΣΠΑΝΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ

9. ΣΒΙΓKΟΥ ΟΥΡΑΝΙΑ (ΡΑΝΙΑ), Υποψήφια Διδάκτορας

10. ΣΑΚΕΤΑΣ ΣΠΥΡΟΣ, Δικηγόρος

11. ΒΑΪΟΥ ΝΤΙΝΑ, Πανεπιστημιακός ΕΜΠ

12. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΘΗΣ, Σκιτσογράφος – σχολιαστής

13 Απριλίου 2012

Να σωθούμε ή να σώσουμε τον κόσμο

εχουμε πολεμο, αλλα δεν θελουμε εκδικηση για την παρτη μας

του Γιωργου Κυριτση


Στις επερχόμενες εκλογές για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες ο αστισμός στην Ελλάδα κινδυνεύει με εκλογική πανωλεθρία και εμπέδωση της πολιτικής του χρεωκοπίας και της διάλυσης του μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων που τον στήριξαν. Ακόμα περισσότερο, στις εκλογές του Μαΐου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του κόσμου της δουλειάς, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αν δηλαδή θα θυσιαστεί για το κεφάλαιο ή αν θα ανακτήσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του για να αγωνιστεί. Η Αριστερά στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, που αποτελεί την ιστορική μας μήτρα, αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, ηρωικά, με άνισους όρους, και ηττήθηκε στρατιωτικά και πολιτικά. Γενιές ολόκληρες Ελλήνων αριστερών κουβαλάμε μέσα μας την ήττα και τη διασκεδάζουμε ανάγοντας σε αυταξία την εγκαρτέρηση με την οποία τη βιώσαμε. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά. Δεν γίνεται οι σημερινοι άκαπνοι να κρυβόμαστε πίσω απί τις δάφνες των καπεταναίων. Πολλώ δε μάλλον όταν ο φόβος των αστών και των συμμάχων τους απέναντι στην Αριστερά παρέμεινε και παραμένει ισχυρός. Ωστόσο οι ήττες βαραίνουν.

Όταν έχεις εσωτερικεύσει την ήττα μέχρι μυελού οστέων, τότε μπορείς να το διαχειριστείς με δύο τρόπους, που σου εξασφαλίζουν την αίσθηση ότι δεν θα ξαναμπείς σε τέτοια διακινδύνευση. Ο ένας τρόπος είναι του ΚΚΕ, ο άλλος τρόπος είναι της ΔΗΜ.ΑΡ. Η αντίληψη του ΚΚΕ είναι ότι, για να μην ξαναβρεθούμε στα αποσπάσματα, στα ξερονήσια ή στις Τασκένδες, πρέπει πρώτον να κάνουμε αλυσίδες και δεύτερον να στείλουμε στους αστούς το μήνυμα οτι θα περιμένουμε συντεταγμένοι, ζυγισμένοι, στοιχισμένοι τη σειρά μας, οψέποτε κι αν έρθει. Ντετερμινιστικά θα έρθει, ουδεμία αμφιβολία. Και όταν έρθει ο νυμφίος, “μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα”. Έτσι, όπως ο χριστιανός πραγματώνεται μέσα στην εκκλησία του Χριστού όπου βρίσκει την εγγύηση της μετά θάνατον καβάντζας και την ψυχική ηρεμία να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες του κόσμου, έτσι και ο κομμουνιστής κατά το ΚΚΕ πραγματώνεται μόνον μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο, αν μη τι άλλο, του εγγυάται ότι δεν θα τρώει ξύλο και χημικά και θα έχει θεσμική νομιμοποίηση στο κοινοβούλιο.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., από την άλλη, προέρχεται από μια αντίληψη η οποία θεωρεί δεδομένη την κυριαρχία του αστικού μπλοκ για λόγους που υπερβαίνουν τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου θεωρεί μονόδρομο για τη φυσική επιβίωση της Αριστεράς το λεγόμενο μπόλιασμα. Αυτή ήταν μέσες-άκρες η φιλοσοφία του Λ. Κύρκου. Να έχουμε απο κοντά το Κέντρο, να εγγυόμαστε ότι μας χρειάζεται για να κυβερνήσει και το Κέντρο να μας αντιπαρέχει τα μίνιμα: Την ένταξη στο συνταγματικό τόξο και το δικαίωμα συμμετοχής ως ετερόρρυθμου εταίρου στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η ΔΗΜ.ΑΡ. βέβαια μεταφέρει ανιστορικά το σχήμα αυτό σε μια συγκυρία στην οποία η διχοτομική γραμμη δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ της Δεξιάς και των “δημοκρατικών δυνάμεων”. Η γραμμή έχει μετακινηθεί αριστερά, στη βάση των κυρίαρχων επιλογών του ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια και, πλέον, μεταφέρεται και επισήμως με την ταύτιση των δύο αστικών κομμάτων στο πολιτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, ως μπόλι τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν την θέλουν. Ως τσόντα, ίσως...

Μένει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ως το κομμάτι της Αριστεράς που δεν κλαίει για τις ήττες ούτε τις εξιδανικεύει. Που δεν θέλει να κλειστεί στο κάστρο για να σώσει τις σημαίες ούτε να διαχυθεί και να περνάει απαρατήρητος στο πλήθος. Που δεν περιμένει τα μεγάλα σχέδια ούτε βολεύεται με τα συμβολικά. Ούτε περιμένει τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλάβει τα χειμερινα ανάκτορα ούτε μαζεύει τσίχλες απο τα πεζοδρόμια σαν τους ατενίστας ή βάζει ρεσό στα αποκαΐδια σαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί να παίρνει τα ρίσκα και να δίνει τις μάχες του σήμερα. Να χτυπάει εκεί που πονάει ο αντίπαλος και να κερδίζει έδαφος, να αλλάζει τα κόζια. Να πείθει τον κόσμο ότι δεν είναι μόνον σωστό να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και εφικτό και αναγκαίο τώρα, όχι εάν και όταν. Την περίοδο των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων γράφτηκε στα Προπύλαια και αναπαράχθηκε έκτοτε από πολλούς το σύνθημα “Βάρκιζα τέλος”. Πολλούς από μας τους έχει στοιχειώσει η εικόνα με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα. Ας μην κάνουμε το τεράστιο δώρο στους αστούς να φαντασιωνόμαστε ότι θα τους νικήσουμε με τα όπλα στον Γράμμο και στο Βίτσι. Έχουμε πόλεμο, αλλά δεν θέλουμε εκδίκηση για την πάρτη μας, θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θέλουμε να δικαιωθούμε εμείς, θέλουμε να νικήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, αυτοί που δουλεύουν κι όχι αυτοί που λυμαίνονται τον μόχθο τους. Δεν θέλουμε να χάσουν οι εχθροί μας, αλλά να νικήσουμε εμείς. Δεν θα πάρουμε τα βουνά. Θα μείνουμε εκεί που είμαστε, δηλαδή παντού, και θα τους κάνουμε να ανησυχούν από πού θα τους έρθει.

Πηγή: Αυγή

11 Απριλίου 2012

Δημοσκόπηση 11/4/2012 της Public Issue

Νέα Δημοκρατία 19%
ΠΑΣΟΚ 14%
ΣΥΡΙΖΑ 13%
ΔΗΜ.ΑΡ. 12%
Ανεξάρτητοι Έλληνες 11%
ΚΚΕ 9%
Χρυσή Αυγή 5%
ΛΑΟΣ 3%
Δημοκρατική Συμμαχία 2%
Δράση 2%
Στην προηγούμενη δημοσκόπηση της εταιρείας, πριν από δέκα μέρες, η Νέα Δημοκρατία είχε 22,5%, το ΠΑΣΟΚ 15,5% και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 8,5%.

8 Απριλίου 2012

Τσάβες: αύξηση 32,25 % στον κατώτατο μισθό

 O πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, ο οποίος προτίθεται να επιδιώξει την επανεκλογή του στις 7 Οκτωβρίου 2012, παρά την κατάστασή του, αύξησε χτες Σάββατο 7 Απριλίου 2012 τον κατώτατο μισθό κατά 32,25 %.
Ο Τσάβες υποστηρικτής της «μπολιβαριανής επανάστασης», η οποία παραμένει δημοφιλής στους φτωχούς, διατηρεί ένα σαφές πλεονέκτημα στις δημοσκοπήσεις. “Στις δεκαετίες ’80 και ’90, ο κατώτατος μισθός είχε ουσιαστικά παγώσει, ενώ ο πληθωρισμός υπήρξε εκρηκτικός(…) Το θέμα το επεξεργαζόμαστε εδώ και αρκετές εβδομάδες», είπε ο Τσάβες, ανακοινώνοντας αύξηση του 32,25% του ελάχιστου μισθού στο Συμβούλιο Υπουργών που μεταδόθηκε από την τηλεόραση. Η αύξηση, φέρνει τον κατώτατο μισθό στα 362 ευρώ και θα πραγματοποιηθεί σε δύο φάσεις, την 1η Μαΐου και την 1η Σεπτεμβρίου 2012. Η αύξηση αφορά τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενους, δήλωσε ο πρόεδρος.

Γενική απεργία στην Ισπανία: Μια προσωπική μαρτυρία

http://www.aformi.gr/

Η γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία ήταν η όγδοη της μεταφρανκικής δημοκρατίας. Βρέθηκα στην Ισπανία τις ημέρες της απεργίας, ως μέλος της ΟΚΔΕ Σπάρτακος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετά από πρόσκληση των συντρόφων της Izquierda Anticapitalista (Αντικαπιταλιστική Αριστερά) στην περιοχή της Ανδαλουσίας για την πραγματοποίηση σειράς εκδηλώσεων με θέμα τις αγωνιστικές εμπειρίες στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν στο πλαίσιο της προετοιμασίας της γενικής απεργίας πραγματοποιήθηκαν τρεις ανοιχτές συζητήσεις (Σεβίλλη, Κάντιθ και Σανλούκαρ), όπου το κέντρο του ενδιαφέροντος ήταν οι γενικές απεργίες στην Ελλάδα, οι μορφές αυτοοργάνωσης των εργαζόμενων, η δυναμική της ελληνικής αριστεράς μετά τη δημοσκοπική της άνοδο και τα αιτήματα πάνω στα οποία μπορεί να βασιστεί μια αντικαπιταλιστική διέξοδο από την κρίση.
Οι δύο πρώτες, στη Σεβίλλη και στο Κάντιθ, έγιναν σε πανεπιστημιακούς χώρους και η συζήτηση είχε πολύ ενδιαφέρον, κυρίως για τα πολιτικά ζητήματα που άνοιξαν, όπως το θέμα του χρέους, η ΕΕ, το ευρώ, η βία στο κίνημα, το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ.
Στο Σανλούκαρ το κλίμα ήταν διαφορετικό. Το Σανλούκαρ είναι μια κωμόπολη με πλούσια επαναστατική παράδοση. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σε κεντρική πλατεία, έξω από το κτίριο της αναρχοσυνδικαλιστικής CNT. Πρόκειται για ένα κοινοτικό κτίριο του 1855 με την επιγραφή “Por el pueblo” («Για το λαό») και ακριβώς από κάτω μια μαυροκόκκινη ταμπέλα. Στη συζήτηση συμμετείχαν περίπου 40 άτομα, ανάμεσά τους και αναρχοσυνδικαλιστές του τοπικού συνδικάτου εργατών γης, οι οποίοι ρωτάγαν επίμονα για τις μορφές αυτοοργάνωσης των απεργιών και των αγώνων και τη δράση των ελλήνων αναρχικών στα συνδικάτα. Για τις ανάγκες της εκδήλωσης οι σύντροφοι της Izquierda Anticapitalista τοποθέτησαν τις σημαίες της οργάνωσης στην πρόσοψη του κτιρίου, στο οποίο πλέον συνυπήρχαν κόκκινες και μαυροκόκκινες σημαίες, πανό και αφίσες για τη γενική απεργία. Μια εικόνα παράξενη για τα δεδομένα μιας ελληνικής κωμόπολης, αλλά όχι για το Sanlucar, για το οποίο οι ντόπιοι σύντροφοι περηφανεύονται ότι η πρώτη επαναστατική ομάδα της πόλης ήταν το τμήμα της Πρώτης Διεθνούς.


Η Γενική Απεργία στο Κάντιθ
Μετά το τέλος της εκδήλωσης έπρεπε να φύγουμε βιαστικά για την πόλη του Κάντιθ, όπου ξεκινούσαν οι εργασίες για τη γενική απεργία. Το ραντεβού ήταν στο κτίριο των συνδικάτων της πόλης (το οποίο μοιράζονται η UGT, οι Comisiones Obreras –που πρόσκεινται στο Κομμουνιστικό Κόμμα– και η αναρχοσυνδικαλιστική CGT). Περίπου 400 άτομα ήταν συγκεντρωμένα για να συμμετάσχουν στη συνέλευση για την οργάνωση των απεργιακών φρουρών που θα ξεκινούσαν εκείνο το βράδυ. Στη συνέλευση ήταν παρούσες όλες οι τάσεις του εργατικού κινήματος της πόλης, εκτός από την αναρχοσυνδικαλιστική CGT, που με μια λογική χωροταξικού διαχωρισμού απείχε από τη διαδικασία. Δεξιά και πάνω της αίθουσας ήταν τα μέλη του UGT, δεξιά και κάτω τα μέλη των Comisiones Obreras, αριστερά και κάτω τα μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας και αριστερά και πάνω τα μέλη της Izquierda Anticapitalista. Την εισήγηση έκανε ο υπεύθυνος ασφάλειας των απεργιακών φρουρών, που ήταν μέλος των Comisiones Obreras, ενημερώνοντας για τις εκτιμήσεις για τη συμμετοχή στην απεργία και ύστερα δίνοντας σαφείς οδηγίες για το χαρακτήρα των απεργιακών φουρών, τον τρόπο δράσης και την αντίδραση σε περίπτωση αστυνομικής καταστολής. Ύστερα ακολούθησαν ολιγόλεπτες παρεμβάσεις από εκπροσώπους συνδικάτων και πολιτικών οργανώσεων και συζητήθηκαν εν συντομία κάποιες οργανωτικές προτάσεις.
Το σύνολο των συγκεντρωμένων χωρίστηκε σε διάφορες ομάδες για να πάει σε εργοστάσια και να αποκλείσει τις εισόδους. Ακολούθησα την πιο μαζική ομάδα που θα πήγαινε στο εργοτάξιο των απορριμματοφόρων. Περίπου 200 άτομα συγκεντρώθηκαν έξω από την κεντρική πύλη ενισχύοντας την ομάδα περιφρούρησης του συνδικάτου και ορισμένων απολυμένων συμβασιούχων. Όπως μου εξήγησαν οι σύντροφοι, ο χώρος της καθαριότητας είναι «στρατηγικής σημασίας» καθώς τα σκουπίδια στην πόλη είναι ένδειξη της επιτυχίας μιας απεργίας. Γύρω στις 11.30 ο πρόεδρος του συνδικάτου ανακοίνωσε ότι δεν θα βγει κανένα απορριμματοφόρο και, αφού ευχαρίστησε τους συμπαραστάτες, ενημέρωσε ότι θα μείνει μια μικρή αντιπροσωπεία και ότι η «μαζική απεργιακή φρουρά» μπορεί να πάει σε άλλο χώρο. Επόμενος σταθμός ένα γειτονικό εργοστάσιο μεταλλουργίας, καθώς έγινε γνωστό ότι περίπου 5 απεργοσπάστες πήγαν για δουλειά. Σε περίπου 15 λεπτά τα 200 άτομα βρέθηκαν έξω από την πύλη του εργοστασίου, όπου υπήρχαν τρία περιπολικά. Η είδηση της έλευσης της «μαζικής απεργιακής φρουράς» ανάγκασε τους απεργοσπάστες να αποχωρήσουν. Ύστερα, η «μαζική απεργιακή φρουρά» χωρίστηκε σε μικρότερες ομάδες με στόχο να κλείσουν όλα τα μπαρ, τα εστιατόρια και τα εμπορικά καταστήματα της πόλης. Στην πραγματικότητα ήταν μικρές πορείες μέσα στην πόλη και από όπου περνούσαν τα καταστήματα που ήταν ανοιχτά έκλειναν αμέσως. Ένταση υπήρξε μόνο σε μία περίπτωση όπου ο ιδιοκτήτης αρνήθηκε να το κλείσει αμέσως, γιατί ισχυρίστηκε ότι υπήρχαν ακόμα πελάτες στο κατάστημα. Ύστερα από μια λογομαχία, πετάχτηκε ένα δυναμιτάκι στο κατάστημα και τα ρολά κατέβηκαν αμέσως. Σε όλη αυτή τη διαδρομή των περίπου 10 χιλιομέτρων οι ομάδες της απεργιακής φρουράς συνοδευόντουσαν από περιπολικά της αστυνομίας, οι οποίοι όμως κρατούσαν μια πολύ προσεχτική στάση, καθώς το συνδικάτο των αστυνομικών είχε πάρει θέση υπέρ της απεργίας. Ένα από τα κεντρικά συνθήματα αυτών των πορειών ήταν το “menos policia y mas trabaho” («λιγότερη αστυνομία και περισσότερη δουλειά»).
Ο προορισμός όλων αυτών των πορειών ήταν το κτίριο των συνδικάτων, όπου υπήρχε φαγητό για τους πικετέρος και χώρος για ανάπαυση για τα επόμενα εργοστάσια. Το πιο σημαντικό ραντεβού ήταν στις 4.30 στο εργοτάξιο των αστικών λεωφορείων. Εκεί ήταν που η συμπεριφορά της αστυνομίας άλλαξε και ξεκίνησαν να κάνουν προληπτικές προσαγωγές.


Πορεία
Την επόμενη μέρα έγιναν δύο διαδηλώσεις: η μία οργανώθηκε από τα κύρια συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους και είχε περίπου 5.000 άτομα (σε μια πόλη 120.000 κατοίκων) και η δεύτερη είχε περίπου 300 άτομα και συμμετείχαν η αναρχοσυνδικαλιστική CGT, αυτόνομοι και το αριστερό εθνικιστικό κίνημα της Ανδαλουσίας. Η μεγάλη διαδήλωση έκανε το γύρο του κέντρου της πόλης και κατέληξε στο κτίριο των συνδικάτων. Ήταν μια πολύ μαχητική πορεία με παλμό, έξυπνα συνθήματα, ζωντάνια και συμμετοχή. Έξω από κτίριο των συνδικάτων μίλησε ο πρόεδρος της τοπικής UGT κλείνοντας τη συγκέντρωση. Τότε, οι φοιτητικοί σύλλογοι, στους οποίους οι σύντροφοι της Izquierda Anticapitalista παίζουν σημαντικό ρόλο, ρίχνουν το σύνθημα η πορεία να κατευθυνθεί στο μεγάλο εμπορικό κέντρο της πόλης, στο οποίο υπάρχουν καταστήματα πολυεθνικών που λειτουργούν, για να το κλείσουν. Περίπου 1.000 άτομα ακολουθούν τους φοιτητικούς συλλόγους και πηγαίνουν με πορεία στο εμπορικό κέντρο, το οποίο περιφρουρούσαν τα ισπανικά ΜΑΤ. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που τα είδα. Σχηματίστηκαν αλυσίδες και για αρκετή ώρα ακουγόντουσαν συνθήματα. Ένα από αυτά έλεγε «η Ελλάδα ήρθε εδώ, εμπρός για γενική απεργία». Μετά από μισή ώρα έφτασε και η δεύτερη, η «αριστερίστικη» πορεία. Αυτό ήταν αρκετό για να αλλάξει η συμπεριφορά της αστυνομίας. Αμέσως έβαλαν κράνη, πήραν θέση μάχης, έφεραν ενισχύσεις και ήταν πέρα από εμφανές ότι περίμεναν απλά μια αφορμή για να επιτεθούν. Η αφορμή δεν δόθηκε και η συγκέντρωση έληξε ήρεμα.


Και ορισμένα συμπεράσματα
Σε όλη την Ισπανία, η γενική απεργία ήταν πετυχημένη. Την επόμενη μέρα η El Pais σημείωσε ότι η βιομηχανία και οι υπηρεσίες δεν λειτούργησαν καθόλου. Οι συγκεντρώσεις ήταν μαζικές και η συμμετοχή στις απεργιακές φρουρές πολύ μεγάλη. Ενδεικτικά, στο Κάντιθ η συμμετοχή ήταν περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη συγκριτικά με την προηγούμενη γενική απεργία. Παρ’ όλα αυτά δεν απέτρεψε την ισπανική κυβέρνηση να πάρει ένα νέο μέτρο πακέτο μέτρων λιτότητας ύψους 27 δις ευρώ την επόμενη μέρα της απεργίας. Αυτό είναι και το πρώτο συμπέρασμα που πρέπει να αντλήσουμε από τη γενική απεργία της Ισπανίας: μια πετυχημένη γενική απεργία δεν φτάνει. Η πολιτική της λιτότητας μπορεί να αμφισβητηθεί έμπρακτα μόνο αν η κοινωνική διαμαρτυρία συναντηθεί με ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο• ένα νέο φάντασμα πάνω από την Ευρώπη που να αποτελεί το αντίπαλο δέος στους από πάνω. Κι αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει και η Ελλάδα με τις 17 γενικές απεργίες και η Πορτογαλία με τη γενική απεργία στις 22 Μάρτη. Οι γενικές απεργίες σήμερα δεν έχουν συγκεκριμένες διεκδικήσεις που μπορούν να μπουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να «βρουν το δίκιο τους» μέσα από τους κλασικούς δρόμους διαμεσολάβησης. Πρόκειται ουσιαστικά για πολιτικές απεργίες που σηματοδοτούν την πολιτική αντιπαράθεση με την άρχουσα τάξη. Έτσι λοιπόν, ακόμα κι όταν είναι πετυχημένες, είναι δύσκολο να είναι νικηφόρες. Εμπεριέχουν όμως στοιχεία αρκούντως σημαντικά. Η γενική απεργία της 29ης Μαρτίου στην Ισπανία έδειξε ότι το εργατικό κίνημα είναι παρόν στις εξελίξεις και ότι ο αγώνας αυτός θα είναι παρατεταμένος. Η μαζική συμμετοχή και οι μαχητικές απεργιακές φρουρές προμηνύουν μια κλιμακούμενη ριζοσπαστικοποίηση που για να μπορέσει να εκφραστεί και έμπρακτα απαιτεί νέες μορφές οργάνωσης, όπως αυτή της πανευρωπαϊκής γενικής απεργίας, μια νέα ηγεσία στο εργατικό κίνημα και βεβαίως ένα νέο πολιτικό σχέδιο και νέους συσχετισμούς στο χώρο της αριστεράς. Στην Ισπανία, όπως διαφαίνεται και στην Ελλάδα, ένα τμήμα της λαϊκής δυσαρέσκειας εκφράστηκε αριστερόστροφα και ενισχύθηκαν τμήματα της εθνικιστικής αριστεράς και κυρίως η Izquierda Unida (αντίστοιχο του Συριζα). Όμως είναι ήδη φανερό ότι αυτή τη δυναμική αξιοποιείται για συνεργασίες με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπως για παράδειγμα στην Ανδαλουσία που βρίσκονται σε ανοιχτή συζήτηση για συγκυβέρνηση.
Δημήτρης Χείλαρης

7 Απριλίου 2012

Το Σάββατο 7 Απρίλη στις 14:00 στο Α΄ Νεκροταφείο

Να γίνει η κηδεία του Δ. Χρίστουλα παλλαϊκό συλλαλητήριο

Όσο περνάνε οι μέρες γίνεται φανερό ότι η δημόσια αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα ήταν πολύ περισσότερο μια πράξη απελπισμένης πολιτικής διαμαρτυρίας, παρά έκφραση προσωπικού αδιέξοδου. Στο νου φέρνει την αυτοκτονία του Μοχάμεντ Μπουαζίζι, που αποτέλεσε την αφορμή της Αραβικής Άνοιξης, καθώς και την αυτοπυρπόληση του Κώστα Γεωργάκη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χούντα. Όσο και αν το μνημονιακό καθεστώς προσπαθεί να σκυλεύσει τη μνήμη του Χριστούλα αποπολιτικοποιώντας την πράξη του, το τελευταίο σημείωμα του (όπως άλλωστε και όλη η ζωή του) είναι εδώ και στέλνει ηχηρό μήνυμα ενάντια σε ένα καθεστώς:
· που λεηλατεί τις ζωές μας και οδηγεί τη χώρα στη χρεοκοπία,
· που χρησιμοποιεί ωμή βία ενάντια σε διαδηλωτές, δημοσιογράφους (όπως ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος), ή ακόμα και σε άσχετους πολίτες (όπως ο δεκαοχτάχρονος από την Κρήτη),
· που επιχειρεί να πνίξει την κοινωνία στο ψεύδος των τηλεοπτικών γκεπμπελίσκων.
Το Σάββατο στις 2:00 να βρεθούμε όλοι και όλες στο A’ νεκροταφείο για να αποτίσουμε φόρο τιμής στο Δημήτρη Χριστούλα και να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή.
Αθήνα, 6/4/2012

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

5 Απριλίου 2012

ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ ''Ο κύριος Δημήτρης Χ''

4 Απρίλη 2012
Στο σχολείο μας έμαθαν ότι, για τους εκλιπόντες, δε λες ποτέ «Ο κύριος» ή «Η κυρία», αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι στο σχολείο μάθαμε μόνο άχρηστα πράματα- άσε που σε λίγο δεν θα υπάρχουν καν σχολεία.
Τον κύριο Δημήτρη Χ. τον ήξερα από παιδί. Στην ίδια γειτονιά, στους Αμπελόκηπους, εγώ στην Αργολίδος, εκείνος στη Βελεστίνου.
Με την κόρη του ήμαστε συμμαθητές απ’ το Δημοτικό μέχρι τη Γ Λυκείου, φίλοι εγκάρδιοι, μεγαλώσαμε σαν αδέρφια, κολλητοί στη γειτονιά και στο σχολείο, παρέα στα πάρτι, σύντροφοι στις πορείες, μετά χαθήκαμε, εκτός από κάτι σποραδικά τηλέφωνα και καφέδες, αλλά πάντα με την επίγνωση ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού, σ’ ένα παρελθόν τόσο ακαθόριστα μακρινό που νομίζω ότι το έζησε άλλος.
Ο κύριος Δημήτρης Χ. είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα φανταζόμουν μ’ ένα όπλο στο χέρι.
Μειλίχιος, πράος, μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη, λες και ήξερε κάτι που εμείς αγνοούσαμε, μας αγαπούσε και μας καμάρωνε- δεν το λέω γιατί έφυγε, το λέω γιατί είναι η αλήθεια.
Ένας κοντός, μικροκαμωμένος ανθρωπάκος, λιπόσαρκος, μ’ ένα ανεπαίσθητο ψεύδισμα που τον έκανε ακόμα πιο συμπαθή, βαθιά καλλιεργημένος, βαθιά πολιτικοποιημένος, βαθιά τρυφερός- δεν μπορεί, κάπου πολύ βαθιά θα ‘χε κρυμμένα και τα κουσούρια του, αλλά εγώ δεν τα έβλεπα.
Με τον πατέρα μου ήταν συνάδελφοι, φαρμακοποιοί, είχαν πάντα έναν καλό λόγο ο ένας για τον άλλο- ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να το χωνέψει.
Κανείς μας δεν μπορεί να το χωνέψει.
Ο κύριος Δημήτρης Χ. έγραψε στο τελευταίο του σημείωμα ότι «αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ».
Ο κύριος Δημήτρης Χ. με καλάσνικοφ στο χέρι, είναι η απόλυτη ανορθογραφία.
Αν δεν είχε δώσει τέρμα στη ζωή του, στρέφοντας το όπλο στον εαυτό του στις 9 το πρωί στο Σύνταγμα, θα έλεγα ότι είναι μια απ’ τις πιο αστείες εικόνες που μπορώ να φανταστώ.
Κανείς δε γελάει.
Πως τα φέρνει η ζωή- αν υπάρχει Θεός, έχει πολύ κακό χιούμορ
Όταν έγραφα πριν δέκα μέρες για τα γερόντια που σαλτάρουν, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα επιβεβαιωνόμουν τόσο σύντομα- και μάλιστα από έναν «δικό μου» προσφιλή ηλικιωμένο.
Έχω να πω πολλά.
Δεν θα τα πω.
Μόνο ένα ερώτημα απευθύνω προς όλους εκείνους που, αφού πρώτα έστειλαν τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας στο φόβο, στην εξαθλίωση και την απόγνωση, έχουν και το θράσος να δηλώνουν συγκλονισμένοι απ’ το συμβάν: Ρε κουφάλες, ο καθρέφτης σας, έχει αρχίσει να σας φτύνει ή ακόμα το σκέφτεται;

2 Απριλίου 2012

Διονύσης Τσακνής

«Η μεγαλύτερη αλήθεια των τελευταίων ετών είναι αυτό που είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου "λεφτά υπάρχουν". Δεν είναι καθόλου ψέμα. Το ψέμα έγκειται, από ποιους υπάρχουν, και για ποιο λόγο υπάρχουν. Το "λεφτά υπάρχουν" και το "θα μας πάρουν με τις πέτρες" είναι οι δυο μεγαλύτερες αλήθειες που ακούστηκαν τα δυο τελευταία χρόνια.
Να μιλήσουμε με νούμερα γιατί λέω ότι λεφτά υπήρχαν το 2009.

Το 2004 τα ρέπους ήταν 160 δισ. ευρώ
. Το 2009 ξέρετε πόσο ήταν; 279 δισ. Υπήρχαν λεφτά ή δεν υπήρχαν; Οι προθεσμιακές καταθέσεις το 2004 ήταν μόλις 36 δις. Το 2009 οι προθεσμιακές καταθέσεις ήταν 140 δις ευρώ. Μιλάμε για μια αύξηση 278%.
Δεν υπήρχαν λοιπόν λεφτά; Το 2009 με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ υπάρξανε 10.000 οφ σορ εταιρείες που κάνανε τζίρο 500 δισ. Οσο δηλαδή το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Υπήρχαν ή δεν υπήρχαν λεφτά; Μπορώ να σας πω πάρα πολλά στοιχεία. Να σας πω ποια ήταν η περιουσία των τραπεζών το 2000 και ποια ήταν το 2009; Το 2000 είχαν 200 δισ. και το 2009 οι τράπεζες είχαν 640 δισ. Και ο λαός φτώχαινε. Ο λαός διαρκώς έχανε και οι τράπεζες μέσα σε 9 χρόνια τριπλασίασαν τα κέρδη τους. Και κανένας δεν μιλάει γ’ αυτό.
Αλλά ο Παπανδρέου λέγοντας ότι λεφτά υπάρχουν εν τη αγνοία του εν τη αφελία του εν τη μαλακία του, είπε σωστά πράγματα. Στην Ελλάδα λεφτά υπήρχαν. Το θέμα είναι ποιος τα είχε και πως τα χρησιμοποίησε. Φεύγαν απ’ την μια τσέπη και πήγαιναν στην άλλη. … »

«Το μνημόνιο προκάλεσε την κρίση ή η κρίση έφερε το μνημόνιο. Δεν μπορεί κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί αυτή η κρίση σήμερα να βγαίνουν τώρα ως κήνσορες για την κρίση και το μνημόνιο. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα.
Θέλετε στοιχεία γ’ αυτό το πράγμα; Ένα απλό στοιχείο. 3.000.023 άνθρωποι με βάση στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ζουν κάτω από τα όρια της φτώχεια. Ξέρετε πότε όμως; Το 2009. Πολύ πριν το μνημόνιο το 1. Πολύ πριν το μνημόνιο το 2. Προφανώς τώρα θα είναι 6 εκατομμύρια αυτοί οι άνθρωποι. Αρα προφανώς η κουβέντα περί μνημονίου και αντιμνημονίου δεν είναι ολοκληρωμένη. Δεν είναι σωστή η συζήτηση αν περιορίσουμε το πράγμα, στο στενό κύκλο μνημονιακός ή αντιμνημονιακός. ..».


«Να ρθούμε τώρα στο ζήτημα του ευρώ ή της δραχμής. Εγώ λέω να πάψουμε επιτέλους να μιλάμε με σύμβολα. Τι είναι το νόμισμα; Οι οικονομολόγοι το ξέρουν καλά. Είναι ένα γενικό εμπορικό ισοδύναμο. Η Ελλάδα του ενός εκατομμυρίου ανέργων είναι η Ελλάδα του ευρώ ή της δραχμής; Η Ελλάδα των αστέγων είναι του ευρώ ή της δραχμής; Η Ελλάδα των πεινασμένων παιδιών που λιποθυμάν στα σχολειά είναι του ευρώ ή της δραχμής; Να μας απαντήσουν οι θιασώτες. Και τελικά ποια Ελλάδα χρεοκόπησε της δραχμής ή του ευρώ;»

1 Απριλίου 2012

ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ 1/4/2012

Σύμφωνα με το βαρόμετρο της της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την Καθημερινή της Κυριακής, η ΝΔ καταγράφει προβάδισμα επτά ποσοστιαίων μονάδων έναντι του ΠΑΣΟΚ.


Στην εκτίμηση ψήφου η ΝΔ συγκεντρώνει 22,5%, το ΠΑΣΟΚ 15,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ 12,5%, το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Αριστερά 12%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 8,5%, η Χρυσή Αυγή 5% και οι Οικολόγοι 3%.

Εκτός Βουλής παραμένουν ΛΑΟΣ, Άρμα Πολιτών και Δημοκρατική Συμμαχία.

Σε ο,τι αφορά τη δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών, πρώτος έρχεται ο Φώτης Κουβελης με 51% και ακολουθούν: Αλέξης Τσίπρας με 36%, Αντώνης Σαμαράς με 31%, Ευάγγελος Βενιζέλος με 29%, Αλέκα Παπαρήγα με 26%, Ντόρα Μπακογιάννη με 18% και Γιώργος Καρατζαφέρης με 16%.

Στην ερώτηση ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός (αυθόρμητη αναφορά) πρώτος είναι ο «κανένας» με 34%. Στη δεύτερη θέση ισοβαθμούν με 18% ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ακολουθεί ο Αλέξης Τσίπρας με 13%, η Αλέκα Παπαρήγα με 5%, ο Γιώργος Καρατζαφέρης με 4%, Λουκάς Παπαδήμος με 3% και Φώτης Κουβέλης με 2%.

Το 87% των πολιτών δηλώνουν απογοητευμένοι από την κυβέρνηση και το 65% δεν εμπιστεύονται τον Λουκά Παπαδήμο.