Σε απολύσεις προχώρησε σήμερα ο Σκάι (μάθαμε για έξι, από διάφορες ειδικότητες), ανεβάζοντας έτσι το "θερμόμετρο" μπροστά και στις δύο 48ωρες που έχουν ανακοινώσει τα κλαδικά σωματεία.
31 Μαρτίου 2011
Απολύσεις στον 902 - Απολύσεις στον ΣΚΑΪ
Σε απολύσεις προχώρησε σήμερα ο Σκάι (μάθαμε για έξι, από διάφορες ειδικότητες), ανεβάζοντας έτσι το "θερμόμετρο" μπροστά και στις δύο 48ωρες που έχουν ανακοινώσει τα κλαδικά σωματεία.
Τρομοκρατικές και παράνομες απολύσεις και στον Κωστόπουλο
Δεύτερος εκλεγμένος συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της ΕΣΠΗΤ σε διάστημα λίγων μόνο ημερών απολύεται από την εργασία του, όπως και ο αναπληρωτής του. Μετά το πρώτο κρούσμα στις Αττικές Εκδόσεις του Θ. Φιλιππόπουλου, ήρθε ο Πέτρος Κωστόπουλος, άξιος ακόλουθος του προέδρου του στον ΣΕΠΤ, να απολύσει εκπροσώπους των συντακτών.
Οι εργοδότες καταλαβαίνουν ότι για να εφαρμόσουν ολοκληρωτικά το μνημόνιο στις δουλειές μας και στις ζωές μας, πρέπει να τσακίσουν όποιον αντιστέκεται και να παραδειγματίσουν τους υπολοίπους. Σε μια επίδειξη σκληράδας μάλιστα ο Κωστόπουλος έδωσε εντολή να πετάξουν και τις δύο εργαζόμενες αμέσως έξω από την εταιρεία και ο προσωπικός του φρουρός ανέλαβε να εκτελέσει την εντολή.
Και οι νέες αυτές απολύσεις δεν αποτελούν μόνο ένα τρομοκρατικό μήνυμα προς τους εργαζόμενους, αποτελούν και ένα μήνυμα προς τα σωματεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ, ότι η εργοδοσία είναι πανέτοιμη και δεν θα ανεχτεί καμία αντίδραση στα διεστραμμένα σχέδιά της.
Εδώ που φτάσαμε, ο δρόμος είναι συγκεκριμένος: ή θα μας παραδειγματίσουν ή θα τους παραδειγματίσουμε. Με αλληλεγγύη, ενότητα και αγώνα.
Οι εργοδότες καταλαβαίνουν ότι για να εφαρμόσουν ολοκληρωτικά το μνημόνιο στις δουλειές μας και στις ζωές μας, πρέπει να τσακίσουν όποιον αντιστέκεται και να παραδειγματίσουν τους υπολοίπους. Σε μια επίδειξη σκληράδας μάλιστα ο Κωστόπουλος έδωσε εντολή να πετάξουν και τις δύο εργαζόμενες αμέσως έξω από την εταιρεία και ο προσωπικός του φρουρός ανέλαβε να εκτελέσει την εντολή.
Και οι νέες αυτές απολύσεις δεν αποτελούν μόνο ένα τρομοκρατικό μήνυμα προς τους εργαζόμενους, αποτελούν και ένα μήνυμα προς τα σωματεία των εργαζομένων στα ΜΜΕ, ότι η εργοδοσία είναι πανέτοιμη και δεν θα ανεχτεί καμία αντίδραση στα διεστραμμένα σχέδιά της.
Εδώ που φτάσαμε, ο δρόμος είναι συγκεκριμένος: ή θα μας παραδειγματίσουν ή θα τους παραδειγματίσουμε. Με αλληλεγγύη, ενότητα και αγώνα.
30 Μαρτίου 2011
Μπα; Και στην Αγγλία «μαζί τα φάγανε»;
Tου Διονύση Ελευθεράτου
SportDay
Οταν αναφερόμαστε στην Αγγλία και χρησιμοποιούμε τη λέξη «κοσμοπλημμύρα», συνήθως σχολιάζουμε τα γεμάτα γήπεδα. Το περασμένο Σάββατο, πάντως, η κοσμοπλημμύρα ήταν διαφορετική στο Λονδίνο: τουλάχιστον 250.000 άνθρωποι -τόσους ανακοίνωσε η Scotland Yard- συμμετείχαν στο συλλαλητήριο εναντίον των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον.
SportDay
Οταν αναφερόμαστε στην Αγγλία και χρησιμοποιούμε τη λέξη «κοσμοπλημμύρα», συνήθως σχολιάζουμε τα γεμάτα γήπεδα. Το περασμένο Σάββατο, πάντως, η κοσμοπλημμύρα ήταν διαφορετική στο Λονδίνο: τουλάχιστον 250.000 άνθρωποι -τόσους ανακοίνωσε η Scotland Yard- συμμετείχαν στο συλλαλητήριο εναντίον των μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον.
Από πότε είχε να διαδηλώσει -για οικονομικούς λόγους- τέτοιο πλήθος στην αγγλική πρωτεύουσα; Από έναν άλλον... Μάρτη-γδάρτη (πορτοφολιών): από τις 31 Μαρτίου 1990. Τότε η Θάτσερ, της οποίας το άστρο έδυε, είχε θεσπίσει τον «poll tax», γνωστό και ως «κεφαλικό φόρο». Υποχρέωνε τους Αγγλους να καταβάλουν το ίδιο ποσό, ανεξαρτήτως εισοδηματικών και περιουσιακών «κυβικών», για την ενίσχυση των δήμων (η κρατική επιχορήγηση προς αυτούς είχε καταργηθεί τέσσερις μήνες νωρίτερα).
Σήμερα πώς να μην αντιδιαστείλεις τις πανευρωπαϊκές διαστάσεις της λιτότητας προς τα παραμύθια, με τα οποία μας ζάλισαν τα εγχώρια «παπαγαλάκια»; Ξέρετε, τα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» και τα συναφή, διάτρητα κλισέ. Τι έγινε, λοιπόν, ρε παλικάρια, στην Αγγλία, αυτή τη χώρα-πρότυπο «νούμερο 2» (διότι το πρώτο ήταν -μακράν- ο «τίγρης» της... Ιρλανδίας!) των «παπαγάλων»; Ε; Τι;
Καλά, εμείς εδώ στην Ελλάδα υποτίθεται ότι πληρώνουμε τα σπασμένα του «κρατισμού». Προσέξτε: του «κρατισμού», όχι (αλίμονο!) της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Οχι των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες την τελευταία τετραετία, όχι του εγχώριου φορολογικού συντελεστή για το κεφάλαιο, ο οποίος υπολείπεται του μισού (!) του μέσου όρου της Ε.Ε. Αντε και πιστέψαμε λοιπόν πως εδώ φταίνε οι «αργοί ρυθμοί αποκρατικοποιήσεων». Οτι φταίνε η κοινωνία επειδή συναγωνιζόταν σε λαιμαργία τον Πάγκαλο και η γραφειοκρατία που εμποδίζει τη χώρα να φθάσει σε επενδυτικό οργασμό. Οτι φταίνε οι «αμέτρητοι δημόσιοι υπάλληλοι», για τον ακριβή αριθμό των οποίων (και κυρίως για τη σύγκριση του ποσοστού τους επί του οικονομικά ενεργού πληθυσμού με το αντίστοιχο της Ε.Ε.) έγινε γενικό... «τουμπεκί» έπειτα από την απογραφή. Καλά, εμείς -οι «μπήξε», «δείξε»... Στην Αγγλία, όμως; Εκεί πώς προέκυψε η «ανάγκη» δραστικών περικοπών, η αναγγελία των οποίων εξόργισε τόσο πολύ τον κόσμο;
Φως-φανάρι: σε όλη την Ευρώπη χώρες με εντελώς διαφορετικά οικονομικά χαρακτηριστικά και ανόμοιες παραγωγικές δομές αφενός φορτώνουν στους πολίτες τους το κόστος της αδρής χρηματοδότησης των τραπεζών και, αφετέρου, συμπιέζουν -αλλού ταχύτερα και βιαιότερα, αλλού «διακριτικότερα»- το βιοτικό επίπεδο των κοινωνιών. Κι όλα αυτά με ψευδεπίγραφες «καμπάνιες».
Το ψευδεπίγραφο του πράγματος το καταδεικνύουν αρκετοί σοβαροί επιστήμονες ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού -από τον Πολ Ντεγκρό, τον Βέλγο καθηγητή στην Οξφόρδη που χαρακτηρίζει «γελοίο» το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της Μέρκελ, μέχρι τους Αμερικανούς οικονομολόγους Τζότζεφ Στίγκλιτς (ο γνωστός νομπελίστας) και Κον Χέινιλαν. Ο τελευταίος γράφει: «Μόνιμη επωδός της Ε.Ε. είναι ότι οι υψηλοί μισθοί, η πρόωρη συνταξιοδότηση, τα κοινωνικά επιδόματα και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας προκάλεσαν, τάχα, τη σημερινή κρίση (...) Είναι ένας μύθος των αδελφών Γκριμ (σ.σ.: Γερμανοί δημιουργοί παραμυθιών του 19ου αιώνα) για το παρόν, που έχει την ίδια ομοιότητα σε ό,τι αφορά τα αίτια της κρίσης, όπως η νονά-νεράιδα της Σταχτοπούτας με το ΔΝΤ».
Συχνότατα είναι απατηλή και η επίκληση των δημοσιονομικών μεγεθών, που δήθεν καθιστούν «μονόδρομο» την... κατηφόρα. Tο πιο νωπό παράδειγμα είναι η Πορτογαλία, της οποίας ο πρωθυπουργός, Ζοζέ Σόκρατες, προσφάτως «αποκαθηλώθηκε», αποτυγχάνοντας να επιβάλει ένα ακόμα πακέτο λιτότητας -το τέταρτο σε ένα έτος!. Η Κομισιόν εκτιμά ότι το πορτογαλικό δημόσιο χρέος θα βρεθεί στο 88% του ΑΕΠ, την ώρα που ο αντίστοιχος μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 87%! Το πορτογαλικό έλλειμμα έπεσε το 2010 στο 7% και υπολογίζεται να καθηλωθεί στο 4,6% στο τέλος του 2011.
Ε, όποιος πιστεύει ότι αυτά τα μεγέθη «καθιστούν αναγκαία» στην Πορτογαλία τη «Λιτότητα part 4», μπορεί να πιστέψει τα πάντα. Ακόμα και ενδεχόμενη δήλωση Πάγκαλου, σύμφωνα με την οποία οι «μπαχαλάκηδες» που έδρασαν στο Λονδίνο ήταν μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα πώς να μην αντιδιαστείλεις τις πανευρωπαϊκές διαστάσεις της λιτότητας προς τα παραμύθια, με τα οποία μας ζάλισαν τα εγχώρια «παπαγαλάκια»; Ξέρετε, τα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» και τα συναφή, διάτρητα κλισέ. Τι έγινε, λοιπόν, ρε παλικάρια, στην Αγγλία, αυτή τη χώρα-πρότυπο «νούμερο 2» (διότι το πρώτο ήταν -μακράν- ο «τίγρης» της... Ιρλανδίας!) των «παπαγάλων»; Ε; Τι;
Καλά, εμείς εδώ στην Ελλάδα υποτίθεται ότι πληρώνουμε τα σπασμένα του «κρατισμού». Προσέξτε: του «κρατισμού», όχι (αλίμονο!) της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Οχι των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες την τελευταία τετραετία, όχι του εγχώριου φορολογικού συντελεστή για το κεφάλαιο, ο οποίος υπολείπεται του μισού (!) του μέσου όρου της Ε.Ε. Αντε και πιστέψαμε λοιπόν πως εδώ φταίνε οι «αργοί ρυθμοί αποκρατικοποιήσεων». Οτι φταίνε η κοινωνία επειδή συναγωνιζόταν σε λαιμαργία τον Πάγκαλο και η γραφειοκρατία που εμποδίζει τη χώρα να φθάσει σε επενδυτικό οργασμό. Οτι φταίνε οι «αμέτρητοι δημόσιοι υπάλληλοι», για τον ακριβή αριθμό των οποίων (και κυρίως για τη σύγκριση του ποσοστού τους επί του οικονομικά ενεργού πληθυσμού με το αντίστοιχο της Ε.Ε.) έγινε γενικό... «τουμπεκί» έπειτα από την απογραφή. Καλά, εμείς -οι «μπήξε», «δείξε»... Στην Αγγλία, όμως; Εκεί πώς προέκυψε η «ανάγκη» δραστικών περικοπών, η αναγγελία των οποίων εξόργισε τόσο πολύ τον κόσμο;
Φως-φανάρι: σε όλη την Ευρώπη χώρες με εντελώς διαφορετικά οικονομικά χαρακτηριστικά και ανόμοιες παραγωγικές δομές αφενός φορτώνουν στους πολίτες τους το κόστος της αδρής χρηματοδότησης των τραπεζών και, αφετέρου, συμπιέζουν -αλλού ταχύτερα και βιαιότερα, αλλού «διακριτικότερα»- το βιοτικό επίπεδο των κοινωνιών. Κι όλα αυτά με ψευδεπίγραφες «καμπάνιες».
Το ψευδεπίγραφο του πράγματος το καταδεικνύουν αρκετοί σοβαροί επιστήμονες ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού -από τον Πολ Ντεγκρό, τον Βέλγο καθηγητή στην Οξφόρδη που χαρακτηρίζει «γελοίο» το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της Μέρκελ, μέχρι τους Αμερικανούς οικονομολόγους Τζότζεφ Στίγκλιτς (ο γνωστός νομπελίστας) και Κον Χέινιλαν. Ο τελευταίος γράφει: «Μόνιμη επωδός της Ε.Ε. είναι ότι οι υψηλοί μισθοί, η πρόωρη συνταξιοδότηση, τα κοινωνικά επιδόματα και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας προκάλεσαν, τάχα, τη σημερινή κρίση (...) Είναι ένας μύθος των αδελφών Γκριμ (σ.σ.: Γερμανοί δημιουργοί παραμυθιών του 19ου αιώνα) για το παρόν, που έχει την ίδια ομοιότητα σε ό,τι αφορά τα αίτια της κρίσης, όπως η νονά-νεράιδα της Σταχτοπούτας με το ΔΝΤ».
Συχνότατα είναι απατηλή και η επίκληση των δημοσιονομικών μεγεθών, που δήθεν καθιστούν «μονόδρομο» την... κατηφόρα. Tο πιο νωπό παράδειγμα είναι η Πορτογαλία, της οποίας ο πρωθυπουργός, Ζοζέ Σόκρατες, προσφάτως «αποκαθηλώθηκε», αποτυγχάνοντας να επιβάλει ένα ακόμα πακέτο λιτότητας -το τέταρτο σε ένα έτος!. Η Κομισιόν εκτιμά ότι το πορτογαλικό δημόσιο χρέος θα βρεθεί στο 88% του ΑΕΠ, την ώρα που ο αντίστοιχος μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 87%! Το πορτογαλικό έλλειμμα έπεσε το 2010 στο 7% και υπολογίζεται να καθηλωθεί στο 4,6% στο τέλος του 2011.
Ε, όποιος πιστεύει ότι αυτά τα μεγέθη «καθιστούν αναγκαία» στην Πορτογαλία τη «Λιτότητα part 4», μπορεί να πιστέψει τα πάντα. Ακόμα και ενδεχόμενη δήλωση Πάγκαλου, σύμφωνα με την οποία οι «μπαχαλάκηδες» που έδρασαν στο Λονδίνο ήταν μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών του ΣΥΡΙΖΑ.
28 Μαρτίου 2011
Συγχωνεύσεις οικογενειών
Tης Mαριάννας Tζιαντζή
Οι συγχωνεύσεις των σχολείων είναι ένα σοβαρό θέμα που συντελείται στη δημόσια σφαίρα. Αθόρυβα όμως και ιδιωτικά έχει αρχίσει η συγχώνευση των νοικοκυριών, η συγκατοίκηση συγγενικών οικογενειών, που μέχρι χθες ήταν διασκορπισμένες.
Ανύπαντροι νέοι, άνεργοι ή πληττόμενοι εργαζόμενοι, ζευγάρια με παιδί, διαζευγμένες νέες μητέρες επιστρέφουν στο πατρικό τους. Δεν είναι οι άσωτοι υιοί που για χάρη τους θα σφαχτεί ο μόσχος ο σιτευτός, αλλά οι χθεσινοί νοικοκύρηδες που έγιναν σώγαμπροι ή τα οικονομικά ανεξάρτητα (μέχρι χθες) τέκνα που έγιναν προστατευόμενα μέλη. Αντίο στο «μακριά και αγαπημένοι».
Την εποχή της εσωτερικής μετανάστευσης ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο η μακρόχρονη φιλοξενία συγγενών από την επαρχία, που έρχονταν στην Αθήνα για να βρουν δουλειά ή να σπουδάσουν. Το ράντζο, η στρωματσάδα, οι βαλίτσες που έπαιζαν το ρόλο συρταριού ή ντουλάπας ήταν στην ημερήσια διάταξη, ενώ η συγκατοίκηση δεν ήταν πάντα αρμονική. Αναπόφευκτες ήταν οι τριβές, οι γκρίνιες, αλλά και η αλληλεγγύη, τα γέλια και οι χαρές.
Η μεγάλη διαφορά του χθες από το σήμερα δεν βρίσκεται στο επίπεδο των ανέσεων, αλλά στις προσδοκίες. Τότε οι νεοφερμένοι ένοικοι αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή, όμως σήμερα κουβαλούν το στίγμα της προσωπικής αποτυχίας. Ανοιξαν τα φτερά τους, πέταξαν για λίγο και τώρα γυρίζουν στην παλιά φωλιά ηττημένοι και στριμωγμένοι. Και το πάνω χέρι στη νέα διευρυμένη οικογένεια δεν το έχει ο πιο ηλικιωμένος και σεβάσμιος, αλλά ο ιδιοκτήτης της κατοικίας ή αυτός που φέρνει έναν μισθό ή μια σύνταξη στο σπίτι. Αυτός κρατάει το τηλεκοντρόλ, αυτός αποφασίζει.
Πολλοί θυμούνται με νοσταλγία την εποχή του «εφτά νομά σ’ ένα δωμά», θυμούνται την ακατάβλητη ορμή, την αισιοδοξία της νιότης. «Οσο δύσκολα και αν ζούσαμε, ξέραμε ότι κάθε μέρα που περνούσε είχαμε κάνει ένα μικρό, μικρούτσικο βήμα προς την πρόοδο», μας έλεγε πρόσφατα μια κυρία που έχει ζήσει από πρώτο χέρι το έπος της εσωτερικής μετανάστευσης. Η φτώχεια της πόλης δεν συγκρινόταν με τις κακουχίες και το αδιέξοδο του χωριού. «Υπήρχαν δουλειές, υπήρχε ανάπτυξη, υπήρχε ελπίδα». Υπήρχε και το Σαββατόβραδο, που κάποτε οι άνθρωποι δεν το περνούσαν βλέποντας μουσικοχορευτικά σόου στην τηλεόραση, αλλά το τραγουδούσαν με τη δική τους φωνή.
Η συγχώνευση των οικογενειών μόλις έχει αρχίσει. Ισως η ανεργία, οι εξώσεις, η απώλεια προσημειωμένων κατοικιών να την επιταχύνουν. Ομως, σε αντίθεση με το ’50 και το ’60, η συγκατοίκηση δεν είναι το εφαλτήριο για την πρόοδο, αλλά η ανώμαλη προσγείωση, το ορατό σημάδι της ήττας.
Ο διαχωρισμός, στην αγροτική κατοικία, του χώρου ύπνου της οικογένειας από τον στάβλο, όπως και ο διαχωρισμός του χώρου ύπνου παιδιών και γονιών, ήταν τομές στην ιστορία του πολιτισμού. Η σημερινή αναγκαστική διεύρυνση της οικογένειας είναι μια οπισθοδρόμηση που δεν εξυψώνει, αλλά τραυματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις, καθώς εδώ και δεκαετίες αποθεώνεται το δικαίωμα στην «ιδιωτικότητα». Εχω δικαίωμα να τρώω όποτε πεινάσω, να ακούω τη μουσική που μου αρέσει, να βλέπω τις εκπομπές και τις ταινίες που διαλέγω, να μιλώ στους φίλους μου με το δικό μου τηλέφωνο, να μην ξυπνώ με το κοινό εγερτήριο. Εχω δικαίωμα στον χώρο μου. Πώς θα συγχωνευθούν συνήθειες ριζωμένες, νοοτροπίες, ηλικίες και τρόποι ζωής διαφορετικοί;
Τις οικογενειακές συγχωνεύσεις δεν τις υπαγορεύει το «μαζί θα προχωρήσουμε, μαζί θα αγωνιστούμε και θα προκόψουμε», αλλά το «μαζί θα επιβιώσουμε». Ωστόσο, για να έχει η συγχωνευμένη ζωή νόημα και προοπτική, δεν αρκούν τα κοινά γονίδια. Χρειάζεται και μια κοινή ελπίδα, που όμως δεν έχει ακόμη βρεθεί.
25 Μαρτίου 2011
Το ΦΜΚ για την απεργία πείνας των 300 – Μια πρώτη αποτίμηση
Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, το βάθος και η εμβέλειά της, δεν είναι κάτι που εύκολα μπορεί να αποτιμηθεί. Δεν προσφέρεται για εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων. Όχι τουλάχιστον με τα «παλιά» εργαλεία ανάλυσης που διαθέτουν οι κατακερματισμένες και εν πολλοίς ηττημένες πρωτοπορίες του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και που κι αυτά ευθύνονται για τη σημερινή εικόνα του. Εργαλεία που κουβαλάει στο δισάκι της κάθε ομάδα αντίστασης σ’ αυτή τη χώρα, προκειμένου να διαχειριστεί τις ήττες ή τις μικρές χαρές του κινήματος. Από αυτή την άποψη κάθε πρόωρη αποτίμηση, βασισμένη σε τέτοια εργαλεία, μόνο να θολώσει μπορεί την αλήθεια, μόνο να κουκουλώσει μπορεί, τις διαχωριστικές γραμμές που ανέδειξε ολοκάθαρα αυτός ο αγώνας.
Και εξηγούμαστε. Βγήκαν, βγαίνουν και θα βγουν εκατοντάδες κείμενα απολογισμού, ρεβανσισμού, συνέπειας και επιβεβαίωσης. Η νίκη, μικρή ή μεγάλη, είχε πάντα πολλούς πατεράδες. Ελάχιστοι όμως θα παραδεχτούν ότι αυτό που αναδείχτηκε εδώ, δεν ήταν η υπεροχή της αριστερής πρότασης απέναντι σε κείνη των αναρχικών και αντίστροφα. Δεν ήταν χρησιμότητα μιας «ακηδεμόνευτης εκπροσώπησης» απέναντι στην αρετή του «αδιαμεσολάβητου» και άλλα τέτοια ωραία και καλοδιατυπωμένα. Όχι επειδή δεν έχουν όλα αυτά την αξία τους και τη σημειολογία που αναδύουν μέσα στα κοινωνικά κινήματα χειραφέτησης και απελευθέρωσης, αλλά απλά επειδή ήταν λυμένα πριν ακόμα εκληφθούν ως προβλήματα για τους διάφορους καλοπροαίρετους ή μη αποτιμητές.
Ήταν λυμένα, όταν με συλλογικές διαδικασίες αυτοοργάνωσης, το ίδιο το υποκείμενο της εκμετάλλευσης, σχεδίασε και υλοποίησε ένα σκληρό αγώνα, σε κεντρική αντιπαράθεση με όλους τους πολιτικούς, ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και απέναντι σε καθολικές και διαχρονικές επιλογές εκμετάλλευσης και διαχείρισης του εργατικού δυναμικού, από το κεφάλαιο και την εργοδοσία στην Ελλάδα. Ήταν λυμένα ήδη, όταν τολμούσαν να ξεκινήσουν μια ανυποχώρητη μάχη, μέσα σε ένα δυσμενές περιβάλλον και με αποτρεπτικούς συσχετισμούς, χωρίς αυτό να απορρέει από την ανάγκη απάντησης σε κάποια μέτρα της κυβέρνησης. Χωρίς να αμύνονται απέναντι σε μια νέα επίθεση. Από το πουθενά δηλαδή, όπως θα έλεγε ένας «ανυποψίαστος, φιλήσυχος πολίτης», εθισμένος στο να κατονομάζει ως φυσιολογική, την άγρια καθημερινή εκμετάλλευση. Και νίκησαν… Ο ανυποχώρητος αγώνας τους, γονάτισε ότι και όποιον φάνταζε ως αντίπαλος. Εν ολίγοις ήταν λυμένα, όταν μια ολόκληρη μεταναστευτική κοινότητα (η βορειοαφρικανική) βροντοφώναξε αδιαμεσολάβητα «φτάνει πια» και μια άλλη αυτοοργανωμένη μεταναστευτική συλλογικότητα (το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης) ανέλαβε να μετατρέψει αυτή τη συσσωρευμένη αγωνιστική ενέργεια σε κεντρικό πολιτικό αγώνα. Η μεγάλη συνεισφορά της αλληλεγγύης ήταν να κρατήσει ανοιχτό το δρόμο του αγώνα. Να εξασφαλίσει τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζονταν. Να μοχθήσει για να τον προστατεύσει και να τον διαδώσει. Να αποκαλύψει τους συκοφάντες του. Να χαρεί στο τέλος με τη νίκη, που ήταν και δική της. Να ένας λόγος για να πανηγυρίζουμε όλοι μαζί. Να γιατί είμαστε όλοι νικητές.
Δεν ήταν μια νίκη των διαπολιτισμικών ιδεών ή του αντιρατσιστικού και φιλομεταναστευτικού ρεύματος στην Ελλάδα. Ήταν μια εξαιρετική απάντηση του απαξιωμένου (από το παραπάνω ρεύμα) μεταναστευτικού κινήματος. Του εργατικού κινήματος εν γένει (παρά την εκκωφαντική σιωπή και απουσία της ντόπιας εκδοχής του).
Οι 44 μέρες σκληρού αγώνα, 300 εργατών μεταναστών απεργών πείνας, εκατοντάδων αλληλέγγυων, χιλιάδων υποστηρικτών, με δεκάδες δράσεις από τη μια άκρη της γης στην άλλη, με υπογραφές στήριξης, ομάδων, συλλογικοτήτων, καλλιτεχνών, πανεπιστημιακών, γνωστών και άγνωστων ανθρώπων, δημιούργησαν ένα ρήγμα.
Ρήγμα στη διαμορφωμένη εικόνα του μετανάστη. Η μέχρι χθες εικόνα που ήθελε το μετανάστη εγκληματία, φουκαρά, αναξιοπαθούντα, μάρτυρα, παράνομο και «εξωτικό φρούτο» που μπορεί ενίοτε να διασκεδάζει και να ταΐζει κάθε φιλάνθρωπο και ανεκτικό έλληνα, ηττήθηκε, από την εικόνα του εργάτη μετανάστη που διεκδικεί το δίκιο του, που στέκεται με επιμονή και αξιοπρέπεια, απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση του συντηρητισμού, των ΜΜΕ, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Ρήγμα στον αυταρχισμό της εποχής του μνημονίου. Η πολιτική της λιτότητας, η προσπάθεια της συνενοχής για την οικονομική κατάσταση, η ενοχοποίηση της διεκδίκησης, η λογική των σκυμμένων κεφαλιών, ηττήθηκαν από τη νικηφόρα κατάληξη του αγώνα, από τη διαχωριστική γραμμή που μπήκε ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας από τη μια και της εκμετάλλευσης από την άλλη, από το ότι αναδείχτηκαν οι πραγματικές αιτίες της μετανάστευσης.
Ρήγμα στους μονοδιάστατους αγώνες. Με αυτόν τον αγώνα που ξεκίνησε από τους μετανάστες, αγκαλιάστηκε από την αλληλεγγύη ελλήνων και μεταναστών, συνέδεσε το μεταναστευτικό με το εργατικό και το κίνημα αλληλεγγύης και αποκόμισε αποτελέσματα και οφέλη για όλη την εργατική τάξη, ντόπια και μεταναστευτική.
Οι απόψεις που έλεγαν πως τώρα δεν είναι ώρα γιατί οι συνθήκες, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, είναι δύσκολες, εκείνες που δεν εμπιστεύονταν τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, εκείνες που διαφωνούσαν με τη μορφή πάλης και όσες τώρα στέκονται εχθρικά στο αποτέλεσμα, έκαναν το συνηθισμένο λάθος. Έδωσαν και δίνουν επιχειρήματα στους εχθρούς του αγώνα – εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας – να πολεμήσουν, να διαστρεβλώσουν, να συκοφαντήσουν.
Οι απόψεις για ανήθικους διαμεσολαβητές ή κακούς διαπραγματευτές, το μόνο που προσφέρουν είναι να δηλητηριάζουν τους αγωνιστές, να μην επιτρέπουν στους ανθρώπους που με αυταπάρνηση και πίστη κατάφεραν μια πολύ σημαντική νίκη, ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να μεταφέρουν το μήνυμα της.
Ούτε οι απεργοί, ούτε εμείς, ούτε οι αλληλέγγυοι είμαστε επαγγελματίες αγωνιστές, και ούτε θέλουμε να γίνουμε. Θέλουμε να ζούμε τους αγώνες και να βγαίνουμε από αυτούς, με ψηλά το κεφάλι.
Όσον αφορά στο υποκείμενο αυτού του αγώνα, τους μετανάστες, μπόρεσαν να αντιληφθούν και να χαρτογραφήσουν τις πολιτικές δυνάμεις και δυναμικές στην Ελλάδα και να τις κατατάξουν βιωματικά σε φίλιες, εχθρικές και αδιάφορες.
Γι’ αυτό και η πιο ευδιάκριτη διαχωριστική γραμμή αυτού του αγώνα, δεν ήταν ανάμεσα σε καλές ή κακές οργανώσεις αλληλεγγύης, συνεπείς ή ενδοτικές αντιλήψεις, αλλά ήταν η γραμμή που χώριζε ανθρώπους και συλλογικά αντανακλαστικά. Αυτούς που ήταν μέσα σε ένα πραγματικό (και όχι συμβολικό, μετά από πολύ καιρό) αγώνα, ως μη διαπραγματεύσιμη επιλογή, και εκείνους που από την αρχή και με ιδιοτέλεια φιλοτεχνούσαν το προφίλ τους, για κάθε περίσταση, νίκη ή ήττα. Γνωρίζοντας ότι οι μόνοι αγώνες που είναι χαμένοι, είναι εκείνοι που δεν γίνονται, αλλά και χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι δεν κάναμε λάθη ή επί μέρους λάθος εκτιμήσεις σε όλη αυτή την μεγαλειώδη μάχη, είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα : Κάθε φιλάρεσκη και εκ των υστέρων κριτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται, απλά αποδεικνύει τα παραπάνω, συνεπικουρούμενα από την εγγενή μιζέρια, μικρομεγαλισμό και ηττοπάθεια των εμπνευστών της.
Το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης, που βρέθηκε μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα από την αρχή του, τέσσερις μήνες πριν αρχίσει η απεργία και θα παραμείνει εκεί, μέχρι να υλοποιηθεί και ολοκληρωθεί και η τελευταία πτυχή των κατακτήσεων των 300 μεταναστών απεργών πείνας, χαιρετίζει όλους αυτούς τους γνωστούς και άγνωστους σε μας, αγωνιστές της αλληλεγγύης και της νίκης. Τους εκατοντάδες που διέθεσαν τη δύναμη και το χρόνο τους στις απεργιακές ανάγκες στην Νομική, την Υπατία και το Ε.Κ. Θεσσαλονίκης. Τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που βρέθηκαν στα ασθενοφόρα και σε 24ωρη βάση στα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τους χιλιάδες που διαδήλωσαν στους δρόμους όλης της χώρας, που οργάνωσαν τις καταλήψεις και τις δράσεις αλληλεγγύης στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όλους εκείνους, αναγνωρίσιμους ή μη, που πάλεψαν για μια ανακοίνωση στήριξης του φορέα που συμμετέχουν, εκείνους που ενίσχυσαν οικονομικά και ηθικά τον αξέχαστο αυτό αγώνα. Τέλος όλους αυτούς που έστω και με ένα χαμόγελο χαράς, ένιωσαν αυτή την νίκη να είναι και δική τους, το απόγευμα της 9ης Μαρτίου.
Το καθήκον όλου του μεταναστευτικού, αντιρατσιστικού, εργατικού και ελευθεριακού κινήματος στο εξής, είναι να διαμορφώσει τις απαραίτητες νέες δομές, ώστε πιο οργανωμένα, πιο μαζικά, πιο δυναμικά να συνεχίσει να υποδέχεται ή να οργανώνει νέους αγώνες, για μεγαλύτερα ρήγματα, για νέες κατακτήσεις.
20 Μαρτίου 2011
Ψήφισμα-Καταγγελία για την απόλυση του Αποστόλη Καψάλη
Κυριακή, 20 Μάρτιος 2011
Προωθείστε και δημοσιεύστε παντού.
Καλούνται συνδικάτα, συλλογικότητες, φορείς, σωματεία και μεμονωμένοι εργαζόμενοι να υπογράψουν το συνημμένο ψήφισμα-καταγγελία και να το αποστείλουν στις εξής διευθύνσεις:
president@gsee.gr
ineapolysi@gmail.com
Σε μια περίοδο γενικευμένης επίθεσης των οικονομικών και πολιτικών ελίτ στα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα, μια μόλις εβδομάδα πριν από την σύνοδο κορυφής της ΕΕ για το Σύμφωνο ανταγωνιστικότητας , η ηγεσία της ΓΣΕΕ ευθυγραμμίζεται πλήρως με την μνημονιακή πολιτική. Αντί να οργανώνει την εργατική αντίσταση απέναντι στην επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας προβαίνει σε στοχευμένες απολύσεις με στόχο την ολοκλήρωση της υποβάθμισης και της απαξίωσης του ερευνητικού της φορέα (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ).
Στον καταθλιπτικό ορίζοντα που διαμορφώνεται για την εργατική τάξη της χώρας μας, αντιλήψεις και λογικές που μπορούν να σταθούν στον αντίποδα αυτής της εξέλιξης πρέπει να σιγήσουν. Δυστυχώς το έργο αυτό ανέλαβε στο μέτρο που της αναλογεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Αμέσως μετά την απομάκρυνση του επιστημονικού συμβούλου Γιώργου Ρωμανιά ανακοινώθηκε η εκδικητική και αντι-συνδικαλιστική απόλυση του Απόστολου Καψάλη.
Ο συγκεκριμένος εργαζόμενος, ερευνητής εργασιακών σχέσεων και μέλος της διοίκησης του σωματείου εργαζομένων στο ΙΝΕ, προφανώς προκαλεί επειδή προσπαθεί να κάνει καλά την δουλειά για την οποία πληρώνεται με χρήματα των εργαζομένων αυτής της χώρας.
Μαζί με άλλους συναδέλφους του στο ΙΝΕ συνδράμουν επί σειρά ετών στην τεκμηρίωση και στην επεξεργασία των θέσεων και των διεκδικήσεων του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος με γνώμονα την υπεράσπιση και την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας. Φαίνεται ότι οι αναλύσεις και οι εισηγήσεις του συναδέλφου Καψάλη σχετικά με τις πρόσφατες αντεργατικές ανατροπές και τις προτάσεις αντιμετώπισής τους ενόχλησαν την ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία μετατρέπεται για άλλη μια φορά σε στυγνό εργοδότη. Δεν φτάνει που μέσα στους χώρους της ανέχεται την ελαστική εργασία και τις εργολαβίες προβαίνει τώρα και στην απροκάλυπτη απόλυση του συναδέλφου Καψάλης και μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία του ΙΝΕ σε συνέχεια των εντεινόμενων σε βάρος του πιέσεων και αποκλεισμών.
Θεωρούμε ότι σε συνθήκες ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών απασχόλησης και διαβίωσης του κόσμου της εργασίας εργαλεία όπως το ΙΝΕ πρέπει όχι μόνον να διατηρηθούν αλλά και να ενισχυθούν. Το όχι και τόσο πρωτότυπο πρόσχημα των δεινών οικονομικών της ΓΣΕΕ αφενός, δεν μπορεί να καλύψει τις πολιτικές μεθοδεύσεις και αφετέρου, γεννά ένα τεράστιο ζήτημα σχετικά με την αξιοποίηση εργατικού και δημόσιου χρήματος την διοίκηση της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Απαιτούμε:
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης
ενάντια στην απόλυση του συναδέλφου Καψάλη
Προωθείστε και δημοσιεύστε παντού.
Καλούνται συνδικάτα, συλλογικότητες, φορείς, σωματεία και μεμονωμένοι εργαζόμενοι να υπογράψουν το συνημμένο ψήφισμα-καταγγελία και να το αποστείλουν στις εξής διευθύνσεις:
president@gsee.gr
ineapolysi@gmail.com
ΨΗΦΙΣΜΑ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Στον καταθλιπτικό ορίζοντα που διαμορφώνεται για την εργατική τάξη της χώρας μας, αντιλήψεις και λογικές που μπορούν να σταθούν στον αντίποδα αυτής της εξέλιξης πρέπει να σιγήσουν. Δυστυχώς το έργο αυτό ανέλαβε στο μέτρο που της αναλογεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Αμέσως μετά την απομάκρυνση του επιστημονικού συμβούλου Γιώργου Ρωμανιά ανακοινώθηκε η εκδικητική και αντι-συνδικαλιστική απόλυση του Απόστολου Καψάλη.
Ο συγκεκριμένος εργαζόμενος, ερευνητής εργασιακών σχέσεων και μέλος της διοίκησης του σωματείου εργαζομένων στο ΙΝΕ, προφανώς προκαλεί επειδή προσπαθεί να κάνει καλά την δουλειά για την οποία πληρώνεται με χρήματα των εργαζομένων αυτής της χώρας.
Μαζί με άλλους συναδέλφους του στο ΙΝΕ συνδράμουν επί σειρά ετών στην τεκμηρίωση και στην επεξεργασία των θέσεων και των διεκδικήσεων του εργατικού και του συνδικαλιστικού κινήματος με γνώμονα την υπεράσπιση και την αναβάθμιση της μισθωτής εργασίας. Φαίνεται ότι οι αναλύσεις και οι εισηγήσεις του συναδέλφου Καψάλη σχετικά με τις πρόσφατες αντεργατικές ανατροπές και τις προτάσεις αντιμετώπισής τους ενόχλησαν την ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία μετατρέπεται για άλλη μια φορά σε στυγνό εργοδότη. Δεν φτάνει που μέσα στους χώρους της ανέχεται την ελαστική εργασία και τις εργολαβίες προβαίνει τώρα και στην απροκάλυπτη απόλυση του συναδέλφου Καψάλης και μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία του ΙΝΕ σε συνέχεια των εντεινόμενων σε βάρος του πιέσεων και αποκλεισμών.
Θεωρούμε ότι σε συνθήκες ραγδαίας επιδείνωσης των συνθηκών απασχόλησης και διαβίωσης του κόσμου της εργασίας εργαλεία όπως το ΙΝΕ πρέπει όχι μόνον να διατηρηθούν αλλά και να ενισχυθούν. Το όχι και τόσο πρωτότυπο πρόσχημα των δεινών οικονομικών της ΓΣΕΕ αφενός, δεν μπορεί να καλύψει τις πολιτικές μεθοδεύσεις και αφετέρου, γεννά ένα τεράστιο ζήτημα σχετικά με την αξιοποίηση εργατικού και δημόσιου χρήματος την διοίκηση της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Απαιτούμε:
- Την άμεση ανάκληση της απόφασης για την απόλυση του συναδέλφου Απόστολου Καψάλη και την παύση κάθε σε βάρος του δίωξης
- Την συνέχιση της απρόσκοπτης και ανεξάρτητης λειτουργίας του ερευνητικού έργου του ΙΝΕ
- Την άμεση κατάργησης κάθε ευέλικτης μορφής εργασίας σε όλες τις δομές της ΓΣΕΕ
- Πλήρη διαφάνεια και έλεγχο των οικονομικών της ΓΣΕΕ
Αθήνα, 19 Μαρτίου 2011
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης
ενάντια στην απόλυση του συναδέλφου Καψάλη
Καταγγελία της κυρίας Ναταλίας Ρασούλη
Το αναδημοσιεύουμε απο
http://pitsirikos.net/ για να βλέπουμε τι κάνουν.
Αθήνα
19/3/2011
Θα παρακαλούσα να γνωστοποιήσετε τα εξής:
Τα δύο CD τα οποία θα δωθούν αυτή την Κυριακή 20 Μαρτίου από τις εφημερίδες «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» (και τα οποία είναι αντίστοιχα: «Η Εκδίκηση της Γυφτιάς» και το « Πότε Βούδας πότε Κούδας») δίνονται χωρίς την ηθική συγκατάθεση των νόμιμων κληρονόμων και υπευθύνων για τη διαχείριση του πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου του Μανώλη Ρασούλη.
Ασκώντας το ηθικό δικαίωμα για λογαριασμό του πατέρα μου και σεβόμενη τη μνήμη, τις πεποιθήσεις, τις αρχές του και την προσωπικότητά του, θεωρώ αυτήν τη βιαστική κυκλοφορία από τις δισκογραφικές εταιρείες με προφανή σκοπό το εμπορικό κέρδος, ως θίγουσα την τιμή και την υπόληψη τόσο τη δική μου ως ασκούσα το ηθικό δικαίωμα του πατέρα μου, όσο και τη μνήμη ενός ανθρώπου που όλη του η πορεία και η φιλοσοφία είχε ως σκοπό την προαγωγή του Πολιτισμού και όχι το κέρδος.
Είναι γνωστό ότι η δισκογραφία περνάει μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια. Ο Μανώλης Ρασούλης είναι αυτός που τελικά θα την βγάλει από την κρίση; Δεν περίμεναν ούτε να περάσουνε μερικά εικοσιτετράωρα από τον θάνατο και την ταφή του για να βγάλουν ξανά στην επιφάνεια ένα υλικό που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν βγάλει όσο ζούσε. Ουδείς επικοινώνησε μαζί μου και βεβαίως καμία άδεια δεν δόθηκε από εμένα ως προς το ηθικό πλαίσιο και στοιχείο αυτής της επανακυκλοφορίας, ειδικά κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες οδύνης για μένα προσωπικά και γενικότερα για την οικογένεια του Μανώλη Ρασούλη.
Μία ειδικότερη απρέπεια είναι ότι το CD της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» δίνεται σε ταυτόχρονη κυκλοφορία με κάποιο άλλο CD του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είχε σύρει τον Μανώλη Ρασούλη αρκετές φορές στα δικαστήρια.
Δυστυχώς πληροφορήθηκα τυχαία σήμερα, Σάββατο 19 του μηνός, ότι πρόκειται να γίνουν όλα αυτά που προανέφερα και λόγω χρόνου δεν μπόρεσα να εμποδίσω την κυκλοφορία των CD.
Εκφράζω την απογοήτευση και τη λύπη μου για την ασέβεια με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι το καλλιτεχνικό έργο του πατέρα μου.
Ευχαριστώ πολύ,
Ναταλία Ρασούλη
http://pitsirikos.net/ για να βλέπουμε τι κάνουν.
Αθήνα
19/3/2011
Θα παρακαλούσα να γνωστοποιήσετε τα εξής:
Τα δύο CD τα οποία θα δωθούν αυτή την Κυριακή 20 Μαρτίου από τις εφημερίδες «ΤΟ ΒΗΜΑ» και το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» (και τα οποία είναι αντίστοιχα: «Η Εκδίκηση της Γυφτιάς» και το « Πότε Βούδας πότε Κούδας») δίνονται χωρίς την ηθική συγκατάθεση των νόμιμων κληρονόμων και υπευθύνων για τη διαχείριση του πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου του Μανώλη Ρασούλη.
Ασκώντας το ηθικό δικαίωμα για λογαριασμό του πατέρα μου και σεβόμενη τη μνήμη, τις πεποιθήσεις, τις αρχές του και την προσωπικότητά του, θεωρώ αυτήν τη βιαστική κυκλοφορία από τις δισκογραφικές εταιρείες με προφανή σκοπό το εμπορικό κέρδος, ως θίγουσα την τιμή και την υπόληψη τόσο τη δική μου ως ασκούσα το ηθικό δικαίωμα του πατέρα μου, όσο και τη μνήμη ενός ανθρώπου που όλη του η πορεία και η φιλοσοφία είχε ως σκοπό την προαγωγή του Πολιτισμού και όχι το κέρδος.
Είναι γνωστό ότι η δισκογραφία περνάει μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια. Ο Μανώλης Ρασούλης είναι αυτός που τελικά θα την βγάλει από την κρίση; Δεν περίμεναν ούτε να περάσουνε μερικά εικοσιτετράωρα από τον θάνατο και την ταφή του για να βγάλουν ξανά στην επιφάνεια ένα υλικό που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν βγάλει όσο ζούσε. Ουδείς επικοινώνησε μαζί μου και βεβαίως καμία άδεια δεν δόθηκε από εμένα ως προς το ηθικό πλαίσιο και στοιχείο αυτής της επανακυκλοφορίας, ειδικά κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες οδύνης για μένα προσωπικά και γενικότερα για την οικογένεια του Μανώλη Ρασούλη.
Μία ειδικότερη απρέπεια είναι ότι το CD της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» δίνεται σε ταυτόχρονη κυκλοφορία με κάποιο άλλο CD του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είχε σύρει τον Μανώλη Ρασούλη αρκετές φορές στα δικαστήρια.
Δυστυχώς πληροφορήθηκα τυχαία σήμερα, Σάββατο 19 του μηνός, ότι πρόκειται να γίνουν όλα αυτά που προανέφερα και λόγω χρόνου δεν μπόρεσα να εμποδίσω την κυκλοφορία των CD.
Εκφράζω την απογοήτευση και τη λύπη μου για την ασέβεια με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι το καλλιτεχνικό έργο του πατέρα μου.
Ευχαριστώ πολύ,
Ναταλία Ρασούλη
τίτλοι τέλους για την Ωχρά Σπειροχαίτη
Η Ωχρά Σπειροχαίτη δεν υπάρχει πια.
Αυτή η ανακοίνωση δεν μας γεμίζει χαρά αλλά ούτε και λύπη. Πρόκειται για μια ώριμη απόφαση.
Μετά από πάρα πολλά χρόνια παρέας, μουσικής ομάδας, sui generis πολιτικής συλλογικότητας, υπαρξιακού συγχρωτισμού κλείνουμε έναν κύκλο της ζωής μας – μαζί και χώρια ο καθένας για τον εαυτό του. Έναν μεγάλο, ουσιαστικό και ανεκτίμητο κύκλο βιωμάτων και εμπειριών. Μια δυνατή παρακαταθήκη ζωής. Κι όχι με τη στείρα προσέγγιση της εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης. Αλλά με την προσέγγιση της συγκίνησης που καταργούσε τα όρια τα δικά μας και των Άλλων και γινόταν ένα διαβατήριο σχέσεων, ανοιχτών, αμοιβαίων, βαθιά αλληλέγγυων.
Ένα εγχείρημα που μας πήγε πολύ πιο πέρα από όσο φανταζόμασταν και που, από ένα σημείο και πέρα, πάψαμε να υπολογίζουμε ως όριο.
Οι λόγοι του τέλους δεν αφορούν επ’ ουδενί μια διαπραγμάτευση των συλλογικών μας αξιών. Είμαστε αταλάντευτοι στις αρχικές μας επιλογές είτε κάποιος θα μπορούσε να μας λοιδορεί είτε να μας τιμάει γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι η μεγάλη μας αγάπη για την μουσική, η μεγάλη μας εκτίμηση στη δύναμη του συλλογικού μέσου – για την καταστροφή αυτού του άθλιου πολιτισμού και την ανοικοδόμηση απελευθερωτικών σχέσεων – οδήγησε στην παραγωγή και την στήριξη ενός έργου που συνειδητά δεν εντάξαμε ποτέ στην καπιταλιστική Ύβρι, στην εμπορευματική δικτατορία, στα θεαματικά τσίρκο. Και, αν υπάρξει κατά μόνας ή επιμέρους συνέχεια στο μέλλον, τότε θα είναι φυσική προέκταση αυτής της συνειδητής επιλογής.
Διαγράψαμε μια μεγάλη τροχιά – περισσότερες από 20 περιστροφές γύρω από τον ήλιο – στην οποία δοκιμάστηκε και ο πυρήνας των μεταξύ μας σχέσεων, που πάντοτε όριζαν ένα σημείο εκκίνησης και το εχέγγυο για ένα δημιουργικό πεδίο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αναγνωρίζουμε τους λόγους του τέλους. Αντιπαλέψαμε την αναπόδραστη φθορά του χρόνου, τις αμείλικτες προσωπικές πραγματικότητες που, στο βαθμό που δεν συναντιούνταν, επίμονα ασκούσαν φυγόκεντρες δυνάμεις σε επίπεδο υπαρξιακών προκρίσεων και προτεραιοτήτων. Κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε πλέον να ανταποκριθούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που η ωχρά σπειροχαίτη είχε γίνει. Ψηλαφίσαμε και αναγνωρίσαμε και ένα όριο του συλλογικού, στο οποίο εγκλωβίζονταν πλέον οι προσωπικές δυνατότητες και το οποίο πρέπει να γίνει σεβαστό.
Αφήνουμε το κατατεθειμένο έργο μας να κάνει τον κύκλο του με όλες τις πολιτικές συνδηλώσεις, που με φροντίδα το θωρακίσαμε, και ευχαριστούμε από βάθος καρδιάς όλες και όλους που μοιραστήκαμε μαζί τις στιγμές αυτής της διαδρομής.
Η συγκίνησή μας για όλες εκείνες τις σχέσεις που κερδίσαμε στο μεγάλο αυτό ταξίδι είναι ανείπωτη. Χωρίς υπερβολές, νιώθουμε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Ξέρουμε ότι στο δρόμο τού «να πράττουμε αυτά που πρεσβεύουμε» κάναμε πολλά λάθη. Αλλά ήμαστε ειλικρινείς. Αυτό νιώθουμε ότι δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Όπως και την γονιμότητα των αμοιβαίων μας στιγμών. Χωρίς κοινό, χωρίς καλλιτέχνες, χωρίς αποστάσεις, μέσα σε ένα αδιαχώριστο Εμείς. Όλοι και όλες.
Η Ιστορία συνεχίζεται στους δρόμους, στις ζωντανές μας καρδιές, στις δυνατές μας αγκαλιές, στις απίθανες φωνές μας… που ξέρετε εσείς…«όταν ψιθυρίζουνε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες».
Ας είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας.
Τα λέμε…
Βλάσης, Κώστας, Μανόλης, Παναγιώτης, Χάρης
Αυτή η ανακοίνωση δεν μας γεμίζει χαρά αλλά ούτε και λύπη. Πρόκειται για μια ώριμη απόφαση.
Μετά από πάρα πολλά χρόνια παρέας, μουσικής ομάδας, sui generis πολιτικής συλλογικότητας, υπαρξιακού συγχρωτισμού κλείνουμε έναν κύκλο της ζωής μας – μαζί και χώρια ο καθένας για τον εαυτό του. Έναν μεγάλο, ουσιαστικό και ανεκτίμητο κύκλο βιωμάτων και εμπειριών. Μια δυνατή παρακαταθήκη ζωής. Κι όχι με τη στείρα προσέγγιση της εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης. Αλλά με την προσέγγιση της συγκίνησης που καταργούσε τα όρια τα δικά μας και των Άλλων και γινόταν ένα διαβατήριο σχέσεων, ανοιχτών, αμοιβαίων, βαθιά αλληλέγγυων.
Ένα εγχείρημα που μας πήγε πολύ πιο πέρα από όσο φανταζόμασταν και που, από ένα σημείο και πέρα, πάψαμε να υπολογίζουμε ως όριο.
Οι λόγοι του τέλους δεν αφορούν επ’ ουδενί μια διαπραγμάτευση των συλλογικών μας αξιών. Είμαστε αταλάντευτοι στις αρχικές μας επιλογές είτε κάποιος θα μπορούσε να μας λοιδορεί είτε να μας τιμάει γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι η μεγάλη μας αγάπη για την μουσική, η μεγάλη μας εκτίμηση στη δύναμη του συλλογικού μέσου – για την καταστροφή αυτού του άθλιου πολιτισμού και την ανοικοδόμηση απελευθερωτικών σχέσεων – οδήγησε στην παραγωγή και την στήριξη ενός έργου που συνειδητά δεν εντάξαμε ποτέ στην καπιταλιστική Ύβρι, στην εμπορευματική δικτατορία, στα θεαματικά τσίρκο. Και, αν υπάρξει κατά μόνας ή επιμέρους συνέχεια στο μέλλον, τότε θα είναι φυσική προέκταση αυτής της συνειδητής επιλογής.
Διαγράψαμε μια μεγάλη τροχιά – περισσότερες από 20 περιστροφές γύρω από τον ήλιο – στην οποία δοκιμάστηκε και ο πυρήνας των μεταξύ μας σχέσεων, που πάντοτε όριζαν ένα σημείο εκκίνησης και το εχέγγυο για ένα δημιουργικό πεδίο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αναγνωρίζουμε τους λόγους του τέλους. Αντιπαλέψαμε την αναπόδραστη φθορά του χρόνου, τις αμείλικτες προσωπικές πραγματικότητες που, στο βαθμό που δεν συναντιούνταν, επίμονα ασκούσαν φυγόκεντρες δυνάμεις σε επίπεδο υπαρξιακών προκρίσεων και προτεραιοτήτων. Κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε πλέον να ανταποκριθούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που η ωχρά σπειροχαίτη είχε γίνει. Ψηλαφίσαμε και αναγνωρίσαμε και ένα όριο του συλλογικού, στο οποίο εγκλωβίζονταν πλέον οι προσωπικές δυνατότητες και το οποίο πρέπει να γίνει σεβαστό.
Αφήνουμε το κατατεθειμένο έργο μας να κάνει τον κύκλο του με όλες τις πολιτικές συνδηλώσεις, που με φροντίδα το θωρακίσαμε, και ευχαριστούμε από βάθος καρδιάς όλες και όλους που μοιραστήκαμε μαζί τις στιγμές αυτής της διαδρομής.
Η συγκίνησή μας για όλες εκείνες τις σχέσεις που κερδίσαμε στο μεγάλο αυτό ταξίδι είναι ανείπωτη. Χωρίς υπερβολές, νιώθουμε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Ξέρουμε ότι στο δρόμο τού «να πράττουμε αυτά που πρεσβεύουμε» κάναμε πολλά λάθη. Αλλά ήμαστε ειλικρινείς. Αυτό νιώθουμε ότι δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Όπως και την γονιμότητα των αμοιβαίων μας στιγμών. Χωρίς κοινό, χωρίς καλλιτέχνες, χωρίς αποστάσεις, μέσα σε ένα αδιαχώριστο Εμείς. Όλοι και όλες.
Η Ιστορία συνεχίζεται στους δρόμους, στις ζωντανές μας καρδιές, στις δυνατές μας αγκαλιές, στις απίθανες φωνές μας… που ξέρετε εσείς…«όταν ψιθυρίζουνε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες».
Ας είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας.
Τα λέμε…
Βλάσης, Κώστας, Μανόλης, Παναγιώτης, Χάρης
17 Μαρτίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)